MOSQUITO ROCK CAFE BAR

R.I.P Γιάννης Σπαθας ....Γεννήθηκα στους Παξούς
το 1950. Φύγαμε το 1962
γιατί η επαρχία δεν είχε ψωμί,

ενώ οι μεγάλες πόλεις
πρόσφεραν δουλειά.

Στο νησί δεν είχαμε ρεύμα
αλλά λάμπα με λάδι.

Όταν ήρθαμε στην Αθήνα
και πάτησα τον διακόπτη,
τρόμαξα.

Στον Πειραιά γνώρισα τον Αντώνη
Τουρκογιώργη - γίναμε πολύ φίλοι -

και τ' άλλα παιδιά από το γκρουπ
Persons.

Τότε δεν ήξερα ούτε τη λέξη Beatles,
ούτε τη λέξη Rolling Stones.

- Ξέρεις να παίζεις κιθάρα;
με ρώτησαν.

Επειδή δεν ήθελα να πω όχι,
τους είπα ότι γνώριζα.

Μου έδωσαν λοιπόν την κιθάρα.
Τρίκι - τρίκι και σιγά - σιγά,

έβγαλα ένα τραγούδι της εποχής.
Αυτοί τρελαθήκανε.

Έπαιξα το Satisfaction
και από τον ενθουσιασμό τους,

με αγκάλιαζαν και φώναζαν
να γίνω μέλος της μπάντας τους.

Μου πήρε ο πατέρας μου
μία κιθάρα και άρχισα να μελετάω.

Όσο προχωρούσα,
τόσο βελτιωνόμουν.

Στο σπίτι έπαιζα Χέντριξ.

Η γιαγιά μου δεν άντεξε.
Έπαθε νευρική κρίση.

Μια μέρα
τελείωσαν οι μπαταρίες στο πικάπ,
ο δίσκος άρχισε να ''κλαίει'',

αλλά αυτό
με βοήθησε να κατανοήσω
πώς έκανε βιμπράτο ο Τζίμι Χέντριξ.

Το 1969 ο Τουρκογιώργης
είχε μια ιδέα.

Να γράψουμε ένα τραγούδι με τίτλο
''Socrates Drunk The Conium'',
και του λέω:

- Όχι. Αυτό είναι καλό
για όνομα του συγκροτήματος.

Τότε δημιουργήθηκαν οι
Socrates Drunk The Conium.

Αργότερα ο κόσμος βαριότανε
να το λέει και να το γράφει ολόκληρο
κι έμεινε το Socrates,

όμως το κανονικό μας όνομα
είναι ολόκληρο.

Εκείνη την εποχή υπήρχαν
τα Μουσικά Πρωινά.

Ερχόντουσαν στον κινηματογράφο
τα σχολεία στις δέκα το πρωί.
Κάναμε συναυλίες.

Μια μέρα,
μας είπε ο Γιάννης Πετρίδης να πάμε
να παίξουμε με τους MGC στη Λάρισα
ως support του Δημήτρη Πουλικάκου.

Μετά τη συναυλία
ήρθε ο Δημήτρης και μου λέει:

- Θα πάμε στο Κύτταρο παρέα.
Εμείς κι εσείς.

Ο Πουλικάκος
με το συγκρότημα Εξαδάχτυλος κι
εμείς, ξεκινήσαμε στο club Κύτταρο.

Είχαμε πολύ κόσμο.
Κάθε βράδυ δύο παραστάσεις.

Ο Δημήτρης Πουλικάκος ήταν τότε
ο πατέρας του ελληνικού ροκ.

Πήγαμε στο Παρίσι και ηχογραφήσαμε
μαζί με τον Βαγγέλη Παπαθανασίου
τον δίσκο PHOS.

Ύστερα με τον Γιάννη Μαρκόπουλο
και κατόπιν με τη Μαρία Φαραντούρη

κάναμε συναυλίες σε διάφορες χώρες.
Μετά ήρθε ο Μίκης Θεοδωράκης.

Με τον Μάνο Χατζιδάκι κάναμε
τον δίσκο ''Σκοτεινή Μητέρα''.

Αργότερα συνεργάστηκα
με την Ελένη Καραΐνδρου,
τον Δημήτρη Παπαδημητρίου,

την Ελένη Βιτάλη,
τον Γιώργο Νταλάρα,

τον Μανώλη Λιδάκη
και τον Βασίλη Λέκκα.

Έμαθα πολλά απ' όλους
και έζησα πολλά μαζί τους.
Ωραίες στιγμές.

Το 1973 έγινε ο δίσκος
On Τhe Wings, στη συνέχεια
το LP Waiting for something,

και συνεχίσαμε με το
Breaking Thruth και το Plaza.

Κάποια στιγμή
ανοίγω το περιοδικό Επίκαιρα
και διαβάζω:

''Δίσκος ελληνικού συγκροτήματος
ψηφίστηκε δίσκος της εβδομάδας
στην Πολιτεία Τζώρτζια των Η.Π.Α''

Η μπάντα αυτή ήταν οι
Socrates Drunk The Conium.

Οι UFO μάς ζήτησαν
να παίξουμε μαζί τους σε περιοδεία
σε όλη τη Μεγάλη Βρετανία.

Έτσι κι έγινε.
Είκοσι τρεις συναυλίες,

οι δύο τελευταίες
στο Hammersmith Οdeon.

Εκεί μας είδε
ο Lemmy από τους Motorhead
και ενθουσιάστηκε.

Τότε ήταν που ο παραγωγός μας
Vic Coppersmith,

έστειλε δείγμα της δουλειάς μας
στη Warner Bros.

Του έστειλαν έτοιμο συμβόλαιο
να υπογράψουμε.

Μας άνοιξαν τις πόρτες διάπλατα.

Ο Vic μάς άφησε όλο το απόγευμα
να το σκεφτούμε και να του
ανακοινώναμε την απόφασή μας.

Σκεφτόμουν τον πατέρα μου.
Σκεφτόμουν τη μάνα μου.

Αγαπούσα κι αγαπώ τον τόπο αυτό
και αποφάσισα να μην πάω.
Δεν το μετάνιωσα.

Γιάννης Σπάθας

Σαν σήμερα, πριν πέντε χρόνια,
έφυγε από τη ζωή.

Γεραματα αστερων.........🥲🥲🥲