ΑχτΟίδα

Με αφορμή τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Παρίσι όλοι συζητούν σχετικά με το φαινόμενο "Τεντόγλου" κι όχι αδίκως!

Αξίζει όμως να εξετάσουμε το θέμα και από μια άλλη σκοπιά. Εχοντας την ιδιότητα της εκπαιδευτικου , αναρωτιέμαι πιο συγκεκριμένα πώς μπορεί να είναι ως μαθητής ένας τέτοιος σούπερ άλτης, γεμάτος ενέργεια και διάθεση για κινητικότητα.

🧒🏿 Ποιος ξέρει, ίσως να μην μπορεί να καθίσει για 45 ολόκληρα λεπτά στην καρέκλα του.

👧🏼 Ίσως να του είναι αδύνατον να συγκεντρωθεί και να έχει ανάγκη να χτυπά τα πόδια στην καρέκλα ή το μολυβί στο θρανίο με σκοπό να αυτορρυθμιστεί.

👧🏻 Ή στο διάλειμμα να πηδάει από τοίχο σε τοίχο (ας μην ξεχνάμε πως ασχολούνταν με το parkour) ή να τρέχει σαν σίφουνας αναστατώνοντας τους εφημερεύοντες εκπαιδευτικούς και τους μαθητές.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς πως ένας τέτοιος μαθητής δεν επιβραβεύεται συχνά.
Το αντίθετο, επιπλήττεται διαρκώς.

Επομένως, δεν αισθάνεται ιδιαίτερα... ικανός ή έξυπνος απεναντίας, κλονίζεται η αυτοπεποίθησή του.

Εκεί λοιπόν, πρέπει να βρεθεί ένας χαρισματικός εκπαιδευτικός και να δει πως πράγματι, αυτό το παιδί είναι ... ζωηρό ΑΛΛΑ έχει ταλέντο στο τρέξιμο ή είναι ιδιαίτερα αλτικό ή τέλος πάντων έχει κάποια άλλη κλίση.

Σε μια άλλη περίπτωση αυτή θα μπορούσε να είναι η ζωγραφική ή η μουσική.

Κατόπιν, να το ενθαρρύνει να ασχοληθεί με αυτό καθώς εκεί βρίσκεται η κλίση του.

Όχι για να πάρει χρυσά μετάλλια.
Άλλωστε πολλοί ασχολούνται ενώ λιγότεροι φτάνουν σε πολύ υψηλό επίπεδο.

Όχι για αυτό. Να ασχοληθεί με την κλίση του ώστε να διαπιστώσει πως μπορεί, πως αξίζει, πως κάπου τα καταφέρνει καλά.

Να αρχίσει να παίρνει πρώτα από όλα χαρά και κατόπιν επιβράβευση από κάπου.
Κι έτσι θα ηρεμήσει. Θα βρει τον εαυτό του . Θα μάθει τι του αρέσει, γιατί ως τώρα ίσως να γνώριζε μόνο τι τον κουράζει ή τον κάνει να βαριέται.

Το κάθε παιδί έχει κλίσεις και ενδιαφέροντα.

Ρόλος των εκπαιδευτικών μα και των γονιών είναι να τα βοηθήσουμε και να τα ενθαρρύνουμε να τα εντοπίσουν και κατόπιν να τα αξιοποιήσουν.

Να σχηματίσουν μια ολοκληρωμένη αυτοεικόνα, δηλαδή να ξέρουν πως μπορεί να μην είναι μαθητές του... απουσιολογίου αλλά τραγουδούν καλά ή είναι αλτικοί ή έχουν μουσικό ταλέντο..

Και όση ώρα διαβάζετε, ο νους σας θα έχει ήδη σχηματίσει τη φιγούρα ενός τέτοιου μαθητή ή παιδιού σας.

Αξίζει λοιπόν να είμαστε δίπλα τους, να ακούμε τις "φωνές" τους και να λαμβάνουμε τα εξωλεκτικά σήματα που εκπέμπουν.

Via: Αντωνία Πατσάη

Μπορεί να είναι εύκολο να παρατηρήσουμε πώς αισθανόμαστε όταν είμαστε πληγωμένοι, πεινασμένοι , διψασμένοι, αλλα υπάρχουν πολλές άλλες σωματικές αισθήσεις που μας ειδοποιούν οτι κάτι χρειάζεται την προσοχή μας. Όταν παρατηρούμε τις αισθήσεις μας και τις ονοματίζουμε, το "σοφότερο" μέρος του εγκεφάλου μας, ο προμετωπιαίος φλοιός, ενεργοποιείται και μπορούμε να ηρεμήσουμε το "αντιδραστικό " μέρος του εγκεφάλου μας που είναι η αμυγδαλή

Όπως λέει στο ποίημά του ο Καβάφης και που φτάνουμε στο πρώτο σκαλί θα πρέπει να είμαστε περήφανοι κι ευτυχισμένοι. Δεν είναι λίγο, αφού ακόμη κι αυτό σίγουρα απέχει πολύ από τον κοινό τον κόσμο. Άρα μια άλλη διδαχή είναι πως δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Δεν πρέπει να πιστεύουμε πως ακόμη και το όποιο λίγο πετύχαμε είναι τόσο εύκολο και κοινό να πραγματοποιηθεί, που θα μπορούσε άνετα να το έχει κάνει ο οποιοσδήποτε και συνεπώς κανένα κατόρθωμα δεν κάναμε. Ακόμη και η μικρή αλλά ποιοτική δουλειά ενός ανθρώπου πάνω σε κάτι, είναι αρκετή για να τον ξεχωρίσει από τον υπόλοιπο κόσμο. Είναι αρκετή για να κάνει αυτό το σκαλί να φαίνεται λες κι απέχει χιλιόμετρα από το έδαφος κι ας είναι ακόμη μόνο το πρώτο. Διότι θέλει αφοσίωση, προσωπικές θυσίες, απύθμενη υπομονή, επιμονή, συναισθηματικό σθένος, κράση, αντίσταση, πειθαρχεία, επίπονες προσπάθειες. Θέλει ιδρώτα, σωματικό και ψυχικό. Κι αν εμείς καταφέραμε να τα δώσουμε όλα αυτά, δε σημαίνει πως κι όλοι θα ήταν στον ίδιο βαθμό και για το ίδιο χρονικό διάστημα διατεθειμένοι να το κάνουν.
Κι όσον αφορά εκείνο το τελευταίο σκαλί, ας αναλογιστούμε πως αυτό ίσως να είναι μια ουτοπία. Σκεφτείτε πως κάθε τομέας της ζωή μας αποτελεί και μια σκάλα, όπου σε κάθε μια βρισκόμαστε και σ’ ένα διαφορετικό σκαλί. Μπορείτε να πείτε με σιγουριά ότι έχετε απόλυτα κι ολοκληρωτικά κατακτήσει το τελευταίο σκαλί σε κάποια; Κατά πάσα πιθανότητα όχι. Όχι γιατί δεν μπορείτε, αλλά γιατί δεν υπάρχει. Ποιο είναι το τελευταίο σκαλί; Ποιος ορίζει ποιο είναι αυτό; Ίσως σκοπός της ύπαρξης της σκάλας να μην είναι το να κατακτήσουμε την όποια κορυφή ενός σκαλιού, αλλά να λειτουργεί σαν ένα κίνητρο που θα μας κάνει να συνεχίζουμε να ανεβαίνουμε, να προσπαθούμε, να βελτιωνόμαστε και να εξελισσόμαστε, κι αυτό να είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμά μας

Καλό μήνα

Τα συστατικά της λέξης ενσυναίσθηση, αποτελούνται από τις λέξεις εν, συν και αίσθηση, υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του.

Η ενσυναίσθηση φέρνει τους ανθρώπους κοντά, τους βοηθά να καταλάβουν ο ένας τον άλλον. Με αυτό τον τρόπο αναπτύσσεται αμοιβαίος σεβασμός. Όταν κάποιος ακούει με ενσυναίσθηση, δεν ακούει απλά το συνομιλητή του.

Κάνει κάτι περισσότερο: αντιδρά σε αυτόν με τρόπο με τον οποίο αναπτύσσει αμοιβαία κατανόηση και εμπιστοσύνη. Μπορεί έτσι να αντιληφθεί και να ερμηνεύσει το μήνυμα του συνομιλητή του, δίνοντας συνάμα την πιο κατάλληλη απάντηση. Η απάντηση αυτή μπορεί να αποτελέσει βασικό στοιχείο της επικοινωνίας.

"Καλοί Τρόποι"
Σχεδόν ξεχασμένοι στην εποχή της κρίσης, οι καλοί τρόποι είναι σημαντικοί για την προσωπική ευεξία του ατόμου αλλά και για την επιτυχία του. Το ‘ευχαριστώ’ και το ‘παρακαλώ’, το κράτημα της πόρτας, η ευγένεια, το να δώσουμε στον καλεσμένο το πρώτο κομμάτι, να ρωτήσουμε τη γνώμη του άλλου, να χαιρετάμε τον άλλον, αλλά και να απευθύνουμε ερωτήσεις στον άλλον που φανερώνουν ενδιαφέρον και κοινωνικότητα, να μην ορμάμε να μπούμε στο ασανσέρ πριν βγουν αυτοί που είναι ήδη μέσα, είναι μόνο μερικά παραδείγματα καλών τρόπων που φτιάχνουν την καθημερινότητα και κερδίζουν τις εντυπώσεις.

Συμφωνήστε με το παιδί σε έναν εύκολο κωδικό που μπορεί να θυμάται για να διώχνει τους επιτήδειους. Αν τον πλησιάσει κάποιος ξένος, λέγοντάς του ότι «οι γονείς σου με έστειλαν να σε πάρω», εκείνο θα πρέπει απλώς να του ζητήσει την κωδική λέξη. Άλλες ερωτήσεις ασφαλείας είναι «Πώς λένε τον αδερφό μου;», «Πώς φωνάζω τον σκύλο μου;».

Σε ένα πρώτο βασικό επίπεδο, η ανάληψη ευθύνης από ένα παιδί μπορεί να σημαίνει να βρει τρόπο να ζητήσει συγγνώμη από κάποιον που ενόχλησε, να «διορθώσει» κάτι που έκανε λάθος, να δεχτεί τις συνέπειες της δικής του συμπεριφοράς κ.ά. Εσείς μπορείτε να βοηθήσετε το παιδί σας θέτοντάς το μπροστά στις ευθύνες τους και να το συνδράμετε στο να βρει μια λύση (όχι να τη βρείτε εσείς, αντί γι’ αυτό). Μπορείτε, επίσης, να του δώσετε διάφορες υπευθυνότητες: να κάνει μια δουλειά στο σπίτι, να πλένεται μόνο του, να είναι υπεύθυνο για τα παιχνίδια του κ.ά. Αν δεν του δοθούν τρόποι να εξασκήσει την υπευθυνότητά του, δεν θα μπορέσει να τη μάθει μόνο του. Σε καμία περίπτωση, βέβαια, η άσκηση υπευθυνότητας δεν σημαίνει ότι δεν θα βοηθάτε το παιδί σας, όταν αυτό τη ζητήσει.

Η αναγνώριση ενός ατόμου ως χαρισματικό, είναι μια πολύ σημαντική πληροφορία που πρέπει να του επικοινωνηθεί.
Υπαρχει σωστός και λανθασμένος τρόπος να επικοινωνηθεί αυτό.
Στην πραγματικότητα, υπάρχουν περισσότεροι απο ένας λανθασμένοι τρόποι για να επικοινωνηθεί. Απαριθμήσαμε οχτώ τρόπους που ΔΕΝ πρέπει να υιοθετήσετε:

Ενσυναίσθηση: η συντομότερη απόσταση μεταξύ δύο διαφορετικών απόψεων

Ο ασφαλής πατέρας είναι και ο ασφαλής άνδρας ο οποίος γνωρίζει ότι δεν είναι το βόλεμα στον παραδοσιακό ρόλο που προσδιορίζει την ανδρική ή πατρική του ταυτότητα. Η ασφάλειά του πηγάζει από τη συναίσθηση της ολότητάς του, από τη συναίσθηση της ευρύτητας των σχέσεών του, από τη συναίσθηση των δυνατοτήτων του, από τη συναίσθηση της μετάδοσης των καλών αξιών προς τα παιδιά του, από τη συναίσθηση ότι μπορεί να δίνει συνέχεια στην οικογένειά του όλη την αγάπη που διαθέτει χωρίς να του στερεύει στο παραμικρό.

Συνεχώς λέμε στα παιδιά ότι αν τα πλησιάσει κάποιο αυτοκίνητο, δεν πρέπει να μπουν μέσα, με όποιον τρόπο κι αν τα δελεάσουν. Αυτό, όμως, δεν αρκεί. Η συμπληρωματική συμβουλή «Τρέξε αντίθετα απ’ το αυτοκίνητο», είναι εύκολη να τη θυμούνται τα μικρά μας και εγγυάται την ασφάλειά του.

Στο επίκεντρο της μικρής ταινίας ο Μιχάλης, ένα αυτιστικό παιδί, που με συνοδοιπόρο τη μητέρα του και τον παππού του μαθαίνει να κάνει τα δύσκολα απλά, όπως να δένει τα κορδόνια του. Βασικό στοιχείο της σχέσης τους η αγάπη..

https://youtu.be/UWgWII-WZmU?si=MsY63PB7uyhypyAS

Μήπως λέμε "μπράβο" για δικό μας όφελος πού και πού;

Ο Alfie Kohn, συγγραφέας και δημοσιογράφος με «ειδίκευση» στα της εκπαίδευσης και της παιδαγωγικής αναρωτιέται εύλογα: «Όταν επιβραβεύουμε ένα πεντάχρονο που μάζεψε τις μπογιές του, αφού ζωγράφισε, ποιος ωφελείται απ’ αυτό; Δεν είναι πιθανό το “μπράβο” μας να σχετίζεται λιγότερο με τις συναισθηματικές τους ανάγκες και περισσότερο με τη δική μας “βολή”;». Δεν είναι ευθύνη μας, να μην πέσουμε στην παγίδα, να μην γίνουμε συγκεκαλυμμένα χειριστικοί και να μην καταλήξουμε να εκμεταλλευτούμε την ανάγκη τους για αποδοχή και επιβράβευση

«Φυλάξου από το θυμό μου»- η θυμωμένη μητέρα

Ο θυμός είναι ένας τρόπος ελέγχου, απειλής ή καθορισμού του παιδιού. Ο θυμός της μητέρας εκφράζεται με βίαιο και απρόβλεπτο τρόπο και το παιδί δυσκολεύεται να κατανοήσει πώς θα μπορέσει να αποφύγει αυτόν τον θυμό. Στην περίπτωση της θυμωμένης μητέρας, ο θυμός κυριαρχεί στη σχέση της μητέρας με το παιδί και σε κάθε αλληλεπίδρασή τους, με αποτέλεσμα το παιδί να αναζητά τους λόγους που προκαλείται τόσο θυμός. Το παιδί νιώθει ότι διαρκώς θα πρέπει να βρίσκεται σε εγρήγορση ώστε να προλάβει τις συναισθηματικές εκρήξεις της μητέρας. Ακόμη, αναζητά τρόπους ώστε να μπορέσει να αμυνθεί. Έτσι μπορεί να καταφύγει στην αποσύνδεση από τα συναισθήματα, ενώ είναι πιθανό να μην μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Μπορεί, επίσης, να νιώθει έντονα απογοήτευση ή ανικανότητα απέναντι στις απρόβλεπτες επιθέσεις και εξάρσεις της μητέρας.

Και όταν χάνουν τον γονιό τους; Παραθέτω ένα κείμενο δημιουργημένο από μια συμβουλευτική σε πατέρα που έχασε την σύζυγο του και μητέρα των παιδιών του, ηλικίας 6 και 8 χρονών.

«Τα παιδιά θα πληγωθούν, θα θυμώσουν, θα απογοητευθούν, θα κλάψουν. Θα τους λείψει η μορφή της, η μυρωδιά της, η ματιά της, η αγκαλιά της, το χάδι της, το νανούρισμα της. Θα θυμώσουν που δεν υπάρχει στη ζωή τους, θα φοβηθούν γιατί δεν θα υπάρχει στο μέλλον τους και θα κοιμούνται αγκαλιά με τις αναμνήσεις τους. Θα ονειρεύονται το παρελθόν τους γιατί θα την έχει μέσα, θα θέλουν να την φέρουν στο παρόν τους αλλά δεν θα μπορούν. Αυτή είναι η πραγματικότητα της απώλειας. Μην τα βάλετε σε γυάλα, μην τα αποτρέψετε από το να την βιώσουν. Μπροστά τους ανοίγεται ένας συναισθηματικός δρόμος που θα δημιουργηθεί από την ανάγκη τους να βιώσουν τα συναισθήματα τους και τον πόνο που γεννιέται από την απώλεια. Ο μόνος και βασικός άνθρωπος στη ζωή του που μπορεί να τα ανακουφίσει και να τα ενδυναμώσει, είστε εσείς. Το άλλο μισό της μαμάς τους, το άλλο μισό της οικογένειας τους, το άλλο μισό του κόσμου τους. Να τους μιλάτε από την ψυχή σας, να τους λέτε μόνο την αλήθεια, να απαντάτε σε όλες τις απορίες που θα γεννηθούν στα κεφαλάκια τους. Μην ξεχνάτε ότι αντιμετωπίζουν ότι πιο πυρηνικό υπάρχει στη ζωή μας, τον αποχωρισμό. Και αποχωρίστηκαν την μητέρα τους, αλλά εσείς είστε ακόμα εκεί μαζί τους να αντιμετωπίσετε την απώλεια, σαν μια τριάδα όχι σαν τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι. Από 4 άνθρωποι γίνατε τρεις και για τα παιδικά μάτια αυτή η αλλαγή φαντάζει τεράστια, απειλητική και τρομαχτική. Ενδυναμώστε την τριάδα για να μπορούν στην πορεία της ζωής τους να ζουν με την απώλεια και όχι μέσα από αυτήν.

O θάνατος της μητέρας τους θα τους διαλύσει τον εσωτερικό και εξωτερικό τους κόσμο. Μέσα τους θα δημιουργηθούν συγκρούσεις, εσωτερικές συγκρούσεις που θα τους τρομάξουν. Ο πόλεμος στην ψυχή τους ανάμεσα στην πραγματικότητα τους και στην προσδοκία ότι όλο αυτό που ζούνε θα αλλάξει, θα τα πονέσει. Η ελπίδα ότι θα την ξανά έχουν δίπλα τους θα τα τρέφει αλλά η πραγματικότητα θα τα αποδυναμώνει. Μικρές ψυχούλες που θα νιώθουν την ανάγκη να αφεθούν στη δική σας αγάπη και στήριξη αλλά ταυτόχρονα θα φοβούνται. Θα φοβούνται την αγάπη γιατί η αγάπη τα πόνεσε. Να είστε εκεί μαζί τους σε όλα όσα νιώθουν, σε όλα όσα φοβούνται και σε όλα όσα θα αποφεύγουν.»

Πολλές φορές τα παιδιά αποπροσανατολίζονται είτε λόγω γονεϊκού φόβου είτε λόγω γονεϊκής φορτικότητας και υπερβολικών απαιτήσεων.

Αν για κάποιο λόγο νιώθετε ότι έρχεστε σε επαφή με ένα χαρισματικό παιδί, πρέπει να κατανοήσετε ότι η ψυχική του ισορροπία εξαρτάται πρωτίστως από την κάλυψη των συναισθηματικών του αναγκών.

Έτσι, όσο ασυνήθιστες ή παράξενες κι αν είναι οι ερωτήσεις του παιδιού σας, όσο κι αν σας τρομάζουν, μην το απομακρύνετε από αυτή την κατεύθυνση.

Η αποθάρρυνση το διαταράσσει συναισθηματικά και ψυχικά. Βοηθήστε το να βρει τις απαντήσεις.

Η υπερενθάρρυνση, από την άλλη πλευρά, μπορεί εξίσου να βλάψει το παιδί, να το εγκλωβίσει στο πλαίσιο των δικών σας προσδοκιώ

Το τραγούδι αυτό είναι εμπνευσμένο από τα σκέψεις γονέων με αυτιστικό παιδί.

Οι στίχοι του μας υπενθυμίζουν ποσό σημαντική είναι η αποδοχή, ο σεβασμός της νευροδιαφορετικότητας.

Ας ονειρευτούμε όλοι μαζί έναν τέτοιο συμπεριληπτικο κόσμο και ας τραγουδήσουμε μαζί τα όνειρα μας, μέχρι να βγουν αληθινά.

https://youtu.be/G3mUWFM92xM?feature=shared

Τα αποτελέσματα μιας διαχρονικής μελέτης με το όνομα «Break Point and Beyond», σχετικά με τη δημιουργική σκέψη δεν ειναι καθόλου ενθαρρυντικά. Αξιολογήθηκαν τα ίδια άτομα σε διάφορα στάδια της ζωής τους. Για τη μέτρησή της χρησιμοποιήθηκαν συνδετήρες με το ερώτημα: “Σε τι μπορεί να μας φανεί χρήσιμος ένας συνδετήρας”. Οι περισσότεροι ενήλικες καταφέρνουν να σκεφτούν το πολύ 10-15 χρήσεις. Αν κάποιος απαριθμήσει πάνω από 145-200 χρήσεις του συνδετήρα θεωρείται ιδιοφυΐα. Σε ηλικία λοιπόν 5 ετών το ποσοστό των παιδιών που σκόραρε στο υψηλότερο επίπεδο για πάνω από 145 χρήσεις του συνδετήρα ήταν 98%. Σε ηλικία 8-10 ετών το ποσοστό μειώθηκε στο 50% κ.ο.κ, έως ότου ενηλικιωνόμαστε όπου η μόνη χρήση που μπορεί να σκεφτεί κάποιος για έναν συνδετήρα είναι να συνδέουμε χαρτιά μεταξύ τους.