Εκδόσεις Πόλις

Για το ποιητικό βιβλίο της Λένιας Ζαφειροπούλου "Φύση μισή" [εκδόσεις Πόλις] γράφει η Κωνσταντίνα Κορρυβάντη στην Εποχή.

Η Ζαφειροπούλου με το βιβλίο αυτό, προχωρά ακόμη ένα βήμα σε μια σταθερή πορεία στα ποιητικά πράγματα. Πειθαρχημένη, καλοστημένη, θεματική γραφή με καλή διαχείριση του υλικού της, δοκιμάζοντας να εκπονήσει συνθέσεις που αξιώνουν συνομιλία με τα μεγάλα και υψηλά. Πρόθεση που έχει αναγνωριστεί, σε βαθμό που φυσικά ποικίλει, σε κάθε ποιητική κατάθεση της Ζαφειροπούλου.

Για το βιβλίο του Serge Audier «Για μια πολιτική οικολογία» [μετάφραση: Άγγελος Μουταφίδης, επίμετρο: Λευτέρης Παπαγιαννάκης, εκδόσεις Πόλις] γράφει ο Τάσος Τσακίρογλου στην Εφημερίδα των Συντακτών.

«Το οικολογικό κίνημα πρέπει να αποτελεί, έτσι, το σημείο αιχμής μιας επέκτασης της ηθικής προς τη φύση. Κάθε ηθική εδράζεται στην παραδοχή πως το άτομο αποτελεί μέλος μιας κοινότητας αλληλοεξαρτώμενων μερών και οφείλει να δρα αναλόγως […] Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η ηθική της Γης συνίσταται απλώς στη διεύρυνση “των συνόρων της κοινότητας”, ώστε να συμπεριληφθούν σε αυτήν το έδαφος, το νερό, τα φυτά και τα ζώα, ακόμα και ολόκληρος ο πλανήτης».

Κάθε μέρα παρουσιάζουμε και μια παλιότερη έκδοσή μας.

Το 2013 κυκλοφόρησε το βιβλίο της Ελισάβετ Χρονοπούλου «Φοράει κοστούμι».

«Η Ελισάβετ Χρονοπούλου είναι σκηνοθέτις και μοντέζ, γιατί πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να γράψει κιόλας; Μάλλον επειδή ξέρει ότι μπορεί. Απαλλαγμένη από την αγωνία του συγγραφικού σιναφιού να πρωτοτυπήσει, τα «ταράξει» τα λογοτεχνικά ύδατα, στο “Φοράει κοστούμι” (εκδ. Πόλις) γράφει μικρές ιστορίες, χωρίς προσποίηση ή επιτήδευση. Με την αμεσότητα που διακρίνει όσους αντιλαμβάνονται τα συναισθήματα των ανθρώπων γύρω τους και κοντοστέκονται να τα αφουγκραστούν με ενδιαφέρον, με αληθινό νοιάξιμο. Αλλά και με την ελλειπτικότητα που διακρίνει τη ματιά μιας κινηματογραφίστριας, η οποία μπορεί να αποδίδει το βάθος πεδίου των ηρώων της με ελάχιστα μέσα, παραλείποντας τους περιττούς “θορύβους”».
Μαριλένα Αστραπέλλου, BHmagazino

«Κάθε ένα από τα διηγήματα θα μπορούσε να είναι και μια μικρού μήκους ταινία. Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβάσετε».
Κώστας Στοφόρος, Ο Δρόμος της Αριστεράς

«Καλογραμμένα μικρά πεζά, με ρεαλιστική χειμαρρώδη γραφή, αποδίδουν “καθημερινές” ιστορίες με απροσδόκητη εξέλιξη· κοινός άξονας, η αντιμετώπιση του Άλλου, του “διαφορετικού” – αναζητήστε το!»
Γιώργος Κορδομενίδης, Εντευκτήριο

«Η διηγηματογράφος οικοδομεί τη θεματική της πάνω στην αντιμετώπιση του Άλλου, που μπορεί να είναι απλώς αμήχανη ή επιφυλακτική έως και εχθρική. Οι σχέσεις δείχνουν τη βαθιά ψυχολογία του ανθρώπου, τις φοβίες και τις ανασφάλειές του, οδηγούν στη σιωπή ή στην ανοχή, ορίζουν ως λυδία λίθος τη γενναιότητα ή τη δειλία μας, σηματοδοτούν τον τρόπο με τον οποίο αυτό- και ετεροπροσδιοριζόμαστε».
Γιώργος Ν. Περαντωνάκης, Book Press

***

Το κείμενο του οπισθοφύλλου:

Μια χειρόγραφη νουβέλα που πολτοποιείται μέσα σ' ένα σκουπιδιάρικο και κανείς δεν μπορεί να τη σώσει.
Η Αμαλία που έμεινε 72 χρόνια παντέρημη σ' ένα καλύβι δίπλα στο ποτάμι με τις κατσίκες της.
Ο Μαρτίν, κατακόκκινος με βουρκωμένα μάτια, μπροστά στο δάσκαλο που βρήκε το γαμοσταυρουδάκι της Αλεξάνδρας μέσα στην τσάντα του.
Ο Λευτέρης, φρικαρισμένος απ' τη διέγερση που του προκαλούν οι κραυγές της τρομοκρατημένης γυναίκας μέσα απ' το πηγάδι που την έριξε για να πεθάνει.
Η Ειρήνη που, με το βλέμμα του μαστουρωμένου πανικού, ορμάει γυμνή στις σκάλες της πολυκατοικίας, στέκεται στο κεφαλόσκαλο, μπροστά στον κύριο Καρδαρά που περιμένει το ασανσέρ, και ξύνεται μέχρι να ματώσει.
Ο γυμνός άντρας που κρυφακούει, κολλημένος στη μεσοτοιχία, τα βογγητά ενός κοριτσιού, απ' το διπλανό δωμάτιο του ξενοδοχείου. Και τα ουρλιαχτά.
Και θέλει να τη σώσει αλλά αυτή δε θέλει να σωθεί.

Για το μυθιστόρημα της Αντόνια Μπάιατ "Η Παρθένος στον κήπο" [μετάφραση: Κατερίνα Σχινά, εκδόσεις Πόλις] γράφει, ανάμεσα και σε άλλα βιβλία, ο Μάνος Λειβάδαρος στο iefimerida:

Η γεννημένη το 1936 σπουδαία συγγραφέας Α.Σ. Μπάιατ, η οποία έφυγε από τη ζωή το 2023, θεωρείται μία από τις πιο σπουδαίες συγγραφείς της βρετανικής λογοτεχνίας. To ελληνικό κοινό την είχε γνωρίσει τις δεκαετίες του 1990 και του 2000, όταν οι Εκδόσεις Λιβάνη είχαν εκδώσει τρία από τα μυθιστορήματά της. Μετά από μια μακρά σιωπή χρόνων, οι Εκδόσεις Πόλις κυκλοφόρησαν, σε νέα μετάφραση της Κατερίνας Σχινά, το 2022, το μυθιστόρημα «Εμμονή», το οποίο λάτρεψαν οι βιβλιόφιλοι και το μετέτρεψαν στο πιο δημοφιλές βιβλίο εκείνου του καλοκαιριού.
Φέτος, τον Ιούλιο, κυκλοφόρησε -σε μετάφραση επίσης της κ. Σχινά- και το μυθιστόρημα «Η Παρθένος στον κήπο», προκαλώντας ενθουσιασμό στους βιβλιοφιλικούς κύκλους. Σε αυτό το βιβλίο, το οποίο αποτελεί το πρώτο μέρος «Τετραλογίας της Φρεντερίκα Πότερ», η Μπάιατ μάς ταξιδεύει στο 1953, όταν η Αγγλία ετοιμάζεται πανηγυρικά να υποδεχθεί στον θρόνο τη νέα βασίλισσα Ελισάβετ Β', εστιάζοντας στη ζωή της οικογένειας Πότερ που πρωτοστατεί σε ένα τοπικό πολιτιστικό φεστιβάλ, που θα λάβει χώρα σε μια μικρή πόλη του Μπλέσφορντ παράλληλα με τις επίσημες εκδηλώσεις για τη βασιλική στέψη. Η μικρή κόρη της οικογένειας θα υποδυθεί σε μια θεατρική παράσταση την Ελισάβετ Α', γνωστή και ως Virgin Queen, και θα ερωτευθεί τον συγγραφέα του έργου, ενώ τα μέλη της οικογένειάς της προσπαθούν να διαχειριστούν το καθένα τα δικά του μικρά ή μεγαλύτερα ανοιχτά μέτωπα, σε μια κοινωνία που αλλάζει ραγδαία σε όλη τη Δύση, με φόντο την έλευση της ταραγμένης δεκαετίας του '60.

Για το βιβλίο του Νίκου Μπακουνάκη "Γκούτλαντ" [εκδόσεις Πόλις] γράφει στην Εστία η Χαρίκλεια Δημακοπούλου:
Ο κ. Μπακουνάκης μάς καλεί σε μία φιλοοινική περιήγηση στο παρελθόν. Αντικείμενό της το περίφημο κτήμα της «Achaia Clauss» στην περιοχή τής Πάτρας και ο ιδρυτής τής επιχειρήσεως Βαυαρός έμπορος Γουσταύος Κλάους. Ο χρόνος αφίξεώς του στην Ελλάδα είναι το 1852. Η δημιουργία των αμπελιών είναι προφανής λύσις για τον νεαρό και φιλόδοξο έμπορο των 27 ετών. Και η οινοποιία που ίδρυσε είναι η μόνη από τις μεγάλες βιομηχανικές επιχειρήσεις της Αχαΐας που επιβιώνει και σήμερα, χάρις κυρίως στην περίφημη «Μαυροδάφνη», το βαρύ γλυκό κρασί που δημιούργησε ο Γουσταύος Κλάους σύμφωνα με τα γούστα της βικτωριανής εποχής και το οποίο παραμένει πολύ δημοφιλές ώς επιδόρπιος οίνος. Στο βιβλίο παρελαύνουν πολλά ονόματα που συνδέονται με την οινοποιία «Αχαΐα-Κλάους». Ο πρώτος οινολόγος που ήλθε στην Ελλάδα ήταν ο Γερμανός Γιάκομπ Κλίπφελ, που θεωρείται ώς πιθανός δημιουργός τής «Μαυροδάφνης». Η σύζυγος του Κλάους ήταν η Αθηναία δέσποινα Θωμαΐς Καρπούνη, από οικογένεια που ανήκε στον κύκλο της Αυλής τού Όθωνος και της Αμαλίας. Ο Μαλτέζος Φραντσέσκο Μάλλια υπήρξε ο πρώτος αρχιεργάτης του Κλάους και ο πρώτος «άποικος» στον οικισμό τών ξένων που εγκατεστάθησαν στην Πάτρα και εργάσθηκαν στην Γκούτλαντ, δηλαδή την εύφορη γή τού Κλάους, στον μεγάλο αμπελώνα. Πρώτη επίσημη επισκέπτρια στις εγκαταστάσεις του Κλάους υπήρξε η Αυτοκράτειρα της Αυστρίας Ελισάβετ, η γνωστή Σίσυ, ενώ ακλούθησαν πολλοί ακόμη διάσημοι που ήθελαν να γνωρίσουν την ιδιαίτερη αυτήν επιχείρηση της περιοχής τής Αχαΐας. Ο Κλάους είχε ως μόνη κληρονόμο την κόρη του Αμαλία φον Πέρφαλ, Που τελικώς επώλησε την επιχείρηση στον Βλάσιο Αντωνόπουλο, βουλευτή τού κόμματος των Φιλελευθέρων και ισχυρό σταφιδέμπορο της περιοχής. Η ιστορία επιφυλάσσει στον αναγνώστη και άλλες εκπλήξεις, όπως το ότι αντιπρόσωπος τής επιχειρήσεως στην Νέα Υόρκη μετά τον Α' Παγκ. Πόλεμο υπήρξε ο γνωστός αρσιβαρίστας Δημήτριος Τόφαλος! Αλλά εκπρόσωποι των κρασιών τής «Αχαΐας-Κλάους» υπήρχαν ανά τον κόσμο, σε όλη την Ευρώπη και μέχρι την Βομβάη. Ο συγγραφεύς έχει συγκεντρώσει μεγάλο πλούτο πληροφοριών και έχει αντλήσει από το αρχείο της επιχειρήσεως, καθώς και από πολλές ακόμη πηγές. Στην σημερινή εποχή, πού πλέον θεωρούμε την διάθεση στο εμπόριο μεγάλου αριθμού ετικετών ελληνικού κρασιού ώς δεδομένη, είναι συναρπαστική αυτή ή αναδρομή στην πρώτη προσπάθεια για παραγωγή κρασιού με απαιτήσεις πέρα από την γνωστή ρετσίνα και τα βαρελίσια κρασιά τού κάθε καλλιεργητού, που καταναλώνονται στον χρόνο μέσα, γιατί άλλως δεν διετηρούντο. Δεν είναι παράδοξο ότι οι νέες μέθοδοι εισήχθησαν από Βαυαρόν, καθώς μέσα στην πολιτική τής Α' Δυναστείας ήταν εξ αρχής η εισαγωγή τεχνογνωσίας για ποικίλες αγροτικές και μικρές βιοτεχνικές επιχειρήσεις, στην προσπάθεια ανορθώσεως της ανύπαρκτης ελληνικής οικονομίας μετά το 1833. Το βιβλίο συμπληρώνεται από πολύτιμη εικονογραφία, τεκμηριώνεται με σημειώσεις εν τέλει του κειμένου και διαθέτει ευρετήριο

Για το μυθιστόρημα του Όλεν Σταϊνχάουερ "Ένας Αμερικανός κατάσκοπος" [μετάφραση: Άλκηστις Τριμπέρη, εκδόσεις Πόλις] γράφει στην Καθημερινή ο Γιώργος Βέης

Για το βιβλίο του Ερίκ Βυϊγιάρ "Μια αξιοπρεπής έξοδος" [μετάφραση: Μανώλης Πιμπλής, εκδόσεις Πόλις] γράφει στο Βήμα ο Μάρκος Καρασαρίνης

Για το ποιητικό βιβλίο της Λένιας Ζαφειροπούλου "Φύση μισή" [εκδόσεις Πόλις] γράφει στην Εποχή η Κωνσταντίνα Κορρυβάντη

"ΔΕΝ Θ' ΑΡΓΗΣΩ"
Το νέο βιβλίο της Βασιλικής Πέτσα, από τις Εκδόσεις Πόλις!
Λίβερπουλ, 1989-2009. Είκοσι χρόνια μετά την ποδοσφαιρική τραγωδία που συντάραξε τη Βρετανία.
Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη ζωή. Η πόλη αναπτύσσεται δυναμικά, οι αλλοτινοί έφηβοι ‒η Κέισι, ο Άντι, η Τζέσικα, ο Τζον‒ μεγάλωσαν, άλλαξαν συνήθειες, προσαρμόστηκαν σε μια ήσυχη καθημερινότητα, απέκτησαν οικογένεια, σταθερές δουλειές. Όλοι; Όχι όλοι.
Ο κεντρικός ήρωας, ιδιοκτήτης φωτογραφείου που φυτοζωεί, αναγκάζεται να επιστρέψει νοερά στην εποχή που τα τείχη έπεφταν ή έμεναν ακλόνητα, κατά περίπτωση, για να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει, μερικές φορές, να είσαι επιζών: να αγωνίζεσαι να προχωρήσεις μπροστά, να ξαπλώνεις κατάκοπος το βράδυ, και το επόμενο πρωί –κάθε πρωί–, ανοίγοντας τα μάτια, να συνειδητοποιείς πως δεν βρίσκεσαι ούτε βήμα μακριά. Πως είσαι ακόμα εκεί.

Η πρότασή μας για το Σαββατοκύριακο:

«Δεν θ' αργήσω», Βασιλική Πέτσα, εκδόσεις Πόλις.

* * *
Λίβερπουλ, 1989-2009. Είκοσι χρόνια μετά την ποδοσφαιρική τραγωδία που συντάραξε τη Βρετανία.

Ένας άλλος κόσμος, μια άλλη ζωή. Η πόλη αναπτύσσεται δυναμικά, οι αλλοτινοί έφηβοι ‒η Κέισι, ο Άντι, η Τζέσικα, ο Τζον‒ μεγάλωσαν, άλλαξαν συνήθειες, προσαρμόστηκαν σε μια ήσυχη καθημερινότητα, απέκτησαν οικογένεια, σταθερές δουλειές. Όλοι; Όχι όλοι.

Ο κεντρικός ήρωας, ιδιοκτήτης φωτογραφείου που φυτοζωεί, αναγκάζεται να επιστρέψει νοερά στην εποχή που τα τείχη έπεφταν ή έμεναν ακλόνητα, κατά περίπτωση, για να αντιμετωπίσει τα φαντάσματα του παρελθόντος.

Ένα μυθιστόρημα για το τι σημαίνει, μερικές φορές, να είσαι επιζών: να αγωνίζεσαι να προχωρήσεις μπροστά, να ξαπλώνεις κατάκοπος το βράδυ, και το επόμενο πρωί –κάθε πρωί–, ανοίγοντας τα μάτια, να συνειδητοποιείς πως δεν βρίσκεσαι ούτε βήμα μακριά. Πως είσαι ακόμα εκεί.

«Το οικολογικό κίνημα πρέπει να αποτελεί, έτσι, το σημείο αιχμής μιας επέκτασης της ηθικής προς τη φύση. Κάθε ηθική εδράζεται στην παραδοχή πως το άτομο αποτελεί μέλος μιας κοινότητας αλληλοεξαρτώμενων μερών και οφείλει να δρα αναλόγως […] Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, η ηθική της Γης συνίσταται απλώς στη διεύρυνση “των συνόρων της κοινότητας”, ώστε να συμπεριληφθούν σε αυτήν το έδαφος, το νερό, τα φυτά και τα ζώα, ακόμα και ολόκληρος ο πλανήτης».
Για το βιβλίο του Σερζ Οντιέ (Serge Audier) «Για μια πολιτική οικολογία» (εκδόσεις Πόλις, μετάφραση του Αγγελου Μουταφίδη, επίμετρο του Λευτέρη Παπαγιαννάκη) γράφει στην Εφημερίδα των Συντακτών ο Τάσος Τσακίρογλου

Κίνημα διαγενεακής αλληλεγγύης Ο Οντιέ καταλήγει σε μια πρόταση κινήματος που το ονομάζει «συγκρουσιακό ρεπουμπλικανισμό».

Χρόνια πολλά στον Δημήτρη Αγγελή που έχει σήμερα τα γενέθλιά του. Πιο πρόσφατο βιβλίο του στις εκδόσεις Πόλις το "Σκίτσα δρόμων κι έναστρης νύχτας. Επιλογή από τα Ημερολόγια"

Κάθε μέρα παρουσιάζουμε και μια έκδοσή μας.

Το 2020 κυκλοφόρησε το βιβλίο του Θανάση Χατζόπουλου «Ιστορικός ενεστώς».
Κρατικό Βραβείο Διηγήματος

Η γραφή του Θανάση Χατζόπουλου ισορροπεί με μαεστρία στο όριο της υψηλής λογοτεχνίας και της στήλης «Κοινωνικών» της εφημερίδας, λακωνική, λιτή, χωρίς μία περιττή λέξη, ανάμεσα στη γη των ζωντανών και τη γη των νεκρών, στο άχρονο χρόνο, που λέγεται ιστορικός ενεστώς.
Ευγενία Κριτσέφσκαγια, Αυγή

Σπουδαίος ποιητής ο Θανάσης Χατζόπουλος, αλλά και ψυχαναλυτής και παιδοψυχίατρος. Γνωρίζει καλά από κάψουλες χωροχρόνου, τυραννούν τις ζωές μας , ζωντανεύουν το ποίημα. Έρχεται, λοιπόν, σ’ αυτές τις 21 ιστορίες «γραμμένες άλλοτε με πλάγιο και άλλοτε με ευθύ τρόπο», επιμελώς αποκρύβοντας και τις δυο ιδιότητες (και εκείνη του ποιητή αλλά κι εκείνη του ψυχίατρου) και επιχειρεί ως ο –καλός– ληξίαρχος ή ως ο –επιμελής– αρχειοθέτης ή αυστηρός αρθρογράφος να επαληθεύσει το θεώρημα του Μπόρχες. Ότι «κάθε ζωή διαμορφώνεται από μια μοναδική στιγμή, τη στιγμή που ο άνθρωπος συνειδητοποιεί, μια για πάντα, ποιος είναι» και ο καθένας μας βλέπει στο ακέραιο το πρόσωπό του τη στιγμή του θανάτου.
Ελένη Γκίκα, Φιλελεύθερος

Ο Χατζόπουλος, διακριτικός μάστορας του ύφους, επωμίζεται υπομειδιώντας χρέη αρχειοθέτη, καταχωρίζοντας προσωπικά δεδομένα, δηλαδή τα τετριμμένα ήθη και έθιμα της ανθρώπινης συνθήκης, σε έναν ευρύ ορίζοντα ιστορικών συγκυριών.
Λίνα Πανταλέων, Καθημερινή

Ακόμη και στις επιτυχημένες συλλογές διηγημάτων, η ποιότητα, κατά κανόνα κυμαίνεται ανάμεσα στα εξαιρετικά, πολύ καλά, καλά, ενίοτε αδύναμα κείμενα. Στον «Ιστορικό ενεστώτα» η αξία διατηρείται σε όλα· ενώ σε πολλά εντυπωσιάζει το ακαριαίο και απρόσμενο τέλος.
Μαρία Στασινοπούλου, Εφημερίδα των Συντακτών

Με τον δεξιοτεχνικό αυτόν τρόπο αυτό η αντίθεση ζωής/ θανάτου, το απρόβλεπτο, το τυχαίο και το παράδοξο της ύπαρξης αποκτούν μια γκροτέσκα διάσταση πασπαλισμένη με έντονη γεύση ειρωνείας. Εν κατακλείδι, πίσω από το άκρως επιτυχημένο εγχείρημα του Θανάση Χατζόπουλου υποκρύπτεται ο θάνατος, ο οποίος, από τη γωνιά του, χαμογελάει σε όλες τις ανθρώπινες υπάρξεις σαρδόνια, ωσεί παρών.
Έλενα Χουζούρη, Χάρτης

Στο δεύτερο πεζογραφικό έργο του ψυχαναλυτή, ποιητή και μεταφραστή Θανάση Χατζόπουλου, το παρελθόν πολλών τυχαίων ανθρώπων συναντά το δικό μας παρόν και το σίγουρα αβέβαιο μέλλον, κάτι που κατορθώνεται με απλότητα και οικονομία στην αφήγηση, παιγνιώδη διάθεση και με αναπάντεχα ρεαλιστική ματιά.
Κώστας Μοστράτος, Αήνα 9,84

Δεν πρόκειται για παραδοσιακά διηγήματα τα κείμενα που αποτελούν τον «Ιστορικό ενεστώτα» του Θανάση Χατζόπουλου, μια συλλογή σύντομων επινοημένων βιογραφικών, ολοκληρωμένων ζωών με ημερομηνίες γέννησης και θανάτου, που παραπέμπουν σε νεκρολογίες. Ευφυής σύλληψη και άψογη εκτέλεση.
Άθως Δημουλάς, «Κ» της Καθημερινής

***

Το κείμενο του οπισθοφύλλου:

Ένα πτώμα που μένει στα αζήτητα, μια υιοθεσία που ο καρπός της καταλήγει σε μια αιρετική σέχτα, ένας οικογενειακός τάφος που μετατρέπεται σε μια νύχτα σε κενοτάφιο, μια σκιά που ακολουθεί τη δίδυμη αδελφή της, ένα κύημα στη γυάλα του από το θέρος του 1965, ένας λατινιστής θύμα αυτοκινητικού δυστυχήματος, μια κόρη που λανθάνει δύο χρόνια εκτός ληξιαρχείου, ένα κορίτσι που διασχίζει όλο ρέμβη την κυνικότητα της ζωής, ένα βρέφος που χάνεται σε σεισμό κι ένα άλλο από τον τάφο του.
Είκοσι μία ιστορίες, γραμμένες άλλοτε με πλάγιο και άλλοτε με ευθύ τρόπο, άλλοτε σε λίγες αράδες κι άλλοτε σε λίγες σελίδες, αναπτύσσονται με τη μορφή χρονολογίου και βιογραφικού, και χωρίς να ανήκουν στο αστυνομικό δελτίο είναι οι ιστορίες καθημερινών ανθρώπων στη ρήξη τους με την κανονικότητα που τις συγκροτεί. Γιατί οι ιστορίες γράφονται ακριβώς στα σημεία αυτών των ρήξεων. Αυτά συνιστούν τα γεγονότα, από τις μικρο-ιστορίες μέχρι τη μεγάλη Ιστορία, αυτά είναι τα συμβάντα που κινητοποιούν και παρασύρουν την αδρανή ύλη της ζωής.

***

Ο Θανάσης Χατζόπουλος γεννήθηκε στο Αλιβέρι Ευβοίας το 1961. Σπούδασε Ιατρική στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και ειδικεύτηκε στην παιδοψυχιατρική. Είναι ψυχαναλυτής, μέλος της Société de Psychanalyse Freudienne (Παρίσι) και της International Winnicott Association (Σάο Πάολο). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Έχει δημοσιεύσει δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές και δυο βιβλία ποιητικής. Το 2013 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το Βραβείο Ποίησης (Ίδρυμα Πέτρου Χάρη) για το σύνολο του έργου του. Έχει εκδώσει επίσης δοκίμια, δύο νουβέλες και δύο παραμύθια. Μετέφρασε Γάλλους ποιητές και Άγγλους ψυχαναλυτές.
Τα ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε δώδεκα γλώσσες. Από τα βιβλία του Ο εξ αίματος νεκρός (εκδ. Καστανιώτη, 1994) μεταφράστηκε στα γαλλικά και στα ιταλικά, το Κελί (εκδ. Το Ροδακιό, 2000) στα γαλλικά (τιμήθηκε στη Γαλλία με το βραβείο Max Jacob étranger 2013), τα Μιγαδικά και Αμφιθαλή (εκδ. Μεταίχμιο, 2003) στα γαλλικά και τα Ρήματα για το ρόδο (εκδ. Καστανιώτη, 1997) στα ισπανικά (τιμήθηκαν το 2003 με το Εθνικό Βραβείο Μετάφρασης στην Ισπανία). Στα ισπανικά επίσης κυκλοφόρησε το 2017 το τομίδιο Lugar de un dia. Το 2014 του απονεμήθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία ο τίτλος του Ιππότη στην τάξη των Γραμμάτων και των Τεχνών.
Από τις εκδόσεις Πόλις κυκλοφορούν το βιβλίο του Αναγραμματισμοί στη σιωπή, δοκίμιο ποιητικής (2002) και οι μεταφράσεις του Yves Bonnefoy: Η παρουσία και η εικόνα και άλλα δοκίμια για την ποίηση (2005) και René Char: Φύλλα του Ύπνου (2017). Ο Ιστορικός ενεστώς, είναι το δεύτερο βιβλίο του πεζογραφίας μετά από τις δύο νουβέλες Οι λησμονημένοι (εκδ. Γαβρηλίδη, 2014).