Studio Armin van Zutphen

Liesbeth is klaar voor hartjesdag, in een pokerjurkje van mij!

Dolly Bellefleur in het Joost Klein pakje dat ik voor haar maakte. Foto Eveline Renaud.

Werk in wording.

Pride and proud!!

Hè verdomme, ik wil dit toch kwijt. Machteld, een goede klant van me had ik al een tijdje niet gezien. Ik was al aan het denken om een appje te sturen, maar dat kan ook zo dwingend overkomen. Komt er vandaag een vriendin langs die me vertelde dat ze vorige maand is overleden aan die kloteziekte. Machteld was een zonnestraal met een zeer uitgesproken smaak; ze kocht altijd de bijzondere stukken. Ik wens haar man en zoons heel veel sterkte in deze moeilijke tijd. R I.P. Machteld.

Ik denk dat de meeste mensen dat mooie schilderijtje van Mickey wel kennen, dat bij mij in de winkel staat. Ik kwam net deze foto tegen, het schilderij met de maker, Paul Rem!

Altijd leuk als klanten foto's sturen gehuld in mijn kleren. Hier Sian uit Taunton, UK.

Marieke Koet , vakvrouw. Levert naast het bekleden van meubels bijpassende huisdieren, top!

Een blije vrou uit Zweden in haar nieuwe aanwinst!

Mijn oude, door de katten totaal geruïneerde bankje is beeldig opnieuw bekleed door marieke koet. Een aanrader als je met versleten meubels zit. Haara. Is trouwens mijn fysiotherapeut, ook een blijvertje en een aanradertje...
https://mariekekoet.nl/
https://fysiohvr.nl/

Liza Minelli heeft een liedje op haar reportoire waarin ze de fouten die met haar naam gemaakt worden bezingt. (Liza with a 'Z') Over mijn naam zou ook zo'n liedje geschreven kunnen worden...
Ik heb nooit zo goed begrepen waarom heel veel mensen mijn naam verkeerd uitspreken. Je spreekt het uit zoals het er staat: Ar van arreslee, en min, het tegenovergestelde van plus. Armin. Maar heel veel mensen zeggen Armien. Ook nog met de klemtoon op mien, terwijl die gewoon op Ar ligt .Ik begrijp dat niet. Vroeger, in de Shako was een barman die Frits heette, die mij altijd Armien noemde. Keer op keer vertelde ik hem dat ik zo niet heette. Op een gegeven moment ben ik hem Friets gaan noemen; toen was het meteen afgelopen. Ik heb jarenlang een klant gehad die mij altijd Armien noemde en steevast zuchtte: Oh ik vind het zo moeilijk Oh ik vind het zo moeilijk. Dan zeg ik elke keer: ar van slee en min van plus, makkelijker kan niet. Het gekke is dat ik een naamgenoot heb die heel beroemd is, namelijk Armin van Buren, en ik heb nog nooit, maar dan echt nog nooit iemand Armien van Buuren horen zeggen. Ik zeg dan ook vaak: net zoals van Buren weet je wel. Net liep er weer een kennis langs die naar binnen zwaaide Hey Armíen alles goed! Vandaar deze stoomafblazing.

Dit engeltje ben ik, vijftig jaar geleden. 12 jaar.....

Herenversie volgt!

Pittig pekske.

Daar sta ik, ingeklemd tussen de tweelingzussen Martine en Louise Fokkens , de fameuze oude hoeren. Ze kwamen langs om hun vijfde boek "Zo groen als gras" aan mij te geven, aangezien ik daar onder een schuilnaam een kleine rol in speel. Het is altijd meteen een gezellige reuring met de twee rasechte Amsterdamse vrouwen!

Daar sta ik met de grande dame van de Nederlandse couture, FongLeng bij de opening van de tentoonstelling van haar nieuwe kunstwerken. De komende twee weken nog te zien op vrijdag, zaterdag en zondag in de Verffabriek, Lange Leidsedwarsstraat 87.

Gisteren naar de modeshow van Teigetje en Woelrat geweest. De voormalige toyboys met wie Gerard van het Reve een ménage a trois had. Ik las de boeken destijds met rode oortjes.... Ze maken al jaren gebreide kleding en hun sjaals zijn o.a. te koop in de winkel van het stedelijk museum, voor wie eens wil kijken.

Iris Apfel is overleden. We kunnen de kraamhulp niet de schuld geven, ze is 102 geworden. Ik was altijd fan van haar, hoewel de laatste jaren bleek dat ze een Trump-aanhanger was, helaas....

Ach.... Ik denk dat de meeste mensen in de Nieuwmarktbuurt hem wel kennen: de dakloze gitarist. Hij kwam altijd langs op de Zeedijk en ik gaf hem regelmatig geld. Hij leek me geen junk, ik zag 'm nooit high of dronken, (hoewel hij de fles wodka die ik 'm een keer aanbood gretig aannam) hij leek meer de klassieke zwerver. Soms zag ik 'm maanden niet, dan dacht ik meteen dat ie dood was.... Maar dan bleek ie een andere route te hebben die beter verdiende. Eens in de zoveel tijd drong ik er bij hem op aan om één of twee dagen naar de opvang te gaan, omdat hij er dan zo verschrikkelijk smerig uitzag. Dan zei ik: dat is niet goed voor je verdiensten jongen, je moet er een beetje frisser uitzien. Gisteren stond hij weer voor de deur, zonder gitaar. Hij had een paar weken in het ziekenhuis gelegen vanwege zijn longen, en het Leger des Heils had nu een ticket voor hem gekocht, terug naar zijn vaderland Polen en hij kwamen even afscheid nemen is dat nou niet aardig!? Ik wens hem alle goeds.

Hier nog even het stukje dat ik in het verleden over de net overleden Claude Montana schreef.

Claude Montana was in de jaren '80 een grote ster aan het mode-firmament, en ik een devote fan. Hij behoorde tot de stoottroepen van ontwerpers die de brede schouder lieten terugkeren in het straatbeeld, en iedereen die er toe deed droeg zijn ontwerpen; denk bijv. aan Grace Jones. De PC Hooftstraat was helemaal niet zoals het nu is: er zaten nog hele gewone winkels zoals een bakker, een kleine Albert Heijn, een fourniturenzaak (vrouwtje vlijt!) en een Ako. Maar er zat ook een zaak die 'Refelections" heette, een winkel met dure en hippe merken als Mugler, Kenzo, Yamamoto en dus ook Montana. Als modestudentje ging ik daar wel eens naar binnen, me gedragend als man van de wereld met m'n nuffige neusje in de lucht. Op de herenafdeling hing een trui van Claude Montana, zijde met linnen, schitterend, zwart/wit. Helemaal moi! Maar het prijskaartje was dat helaas helemaal niet: fl 995-. Een bedrag waar ik destijds twee maanden van moest leven (en dat lukte blijkbaar want ik ben er nog), en wat nu zoiets zal zijn als 1200 euro o.i.d. Enfin, onbereikbaar. Een paar dagen later liep ik er weer langs en lag DE trui in de etalage voor fl 750,-.... Doorlopen Armin, doorlopen. En weer een paar weken later ligt de trui in de afdeling MOET WEG met een prijs van 395 gulden. In die tijd bestond pinnen niet; je moest naar de bank om geld op te nemen, als dat op je rekening stond. Of je betaalde met een betaalkaart. Als je in de plus stond kreeg je, als je arm was, 5 van die kaarten toegestuurd die gedekt waren tot 300 gulden. Ik had er net 5 ontvangen, maar 395,- stond er niet op m'n rekening. Ze brandden in m'n zak en ik ben naar Reflections gegaan, schreef twee kaarten uit, en kocht de trui. De steken en scheuten gierden door m'n lijf. Aan de ene kant de vreugde van de aankoop, aan de andere de schrik voor het bedrag dat ik had uitgegeven. Ik ben vast ergens gaan zitten op een terras om met de tas te showen, dat weet ik niet meer, maar ik liep zo trots als een aap met zeven lullen door de stad met die felbegeerde tas. Die avond ben ik naar de Smoeshaan gegaan, het café van theater Bellevue aan de Leidschekade. Daar kwamen altijd veel acteurs en de hunnen. Wat ik daar tussen deed? Geen idee, maar ik kwam er regelmatig. Het was heel erg druk, waarschijnlijk was er net een voorstelling afgelopen, en ik zat lekker te kwekken aan een tafeltje, gehuld in mijn nieuwe aanwinst. Er komt een dame aangelopen, in haar hand twee glazen rode port. Ze maakt een misstap en HOPPA, het hele glas gaat over mij en m'n zwart/witte trui heen. 'Sorry' mompelend dept ze me een beetje af met een bierviltje en verdwijnt in de drukte. Ik was zó verbouwereerd dat ik er niet aan dacht haar kop van haar romp te trekken... De vlek is er nooit meer helemaal uitgegaan, een zachtroze waas aan de zijkant bleef aan het noodlottig moment herinneren. Hij is ook nog eens in een koffer zoekgeraakt op Schiphol, maar gelukkig weer teruggevonden. Ik heb 'm jaren gedragen en heb geen idee waar ik 'm uit het oog ben verloren, maar ik heb 'm niet meer. Op de foto draag ik hem. Naast mij iemand die ik wel herken, maar van wie ik niet meer weet wie het is......

Nee!!! Mijn absolute superheld uit de jaren '80 is op 76 jarige leeftijd overleden... RIP Claude Montana. Ik heb ooit een trui van hem gehad.

We gaan lekker aan de koffie met snoeigoed in Montmartre.

Tanu in het jasje dat ik maakte van de sari van haar oma. Beautiful!