Bep Dylan

Beppie is even weg trouwens. Zaterdag 14 sept weer open.

Ivm de warming-up is de winkel vandaag om, pak'm beet, 5 uur gesloten. Dus haastje-Bepje naar de Grote Overstraat in Deventer voor de coolste platen en geschenken voor het te laat is!

DAAR IS ÍE DAN; THE HIP MAGAZINE NR. 20!!
Een gratis exemplaar is af te halen in de winkel;
Te ver weggetjes?; Hier iig mijn bijdrage;
(Als je de camera in je Spotify-app op de code bij op de foto hieronder richt, kan je tijdens het lezen meteen mee terug naar het najaar van ’98).

FANCY (could have been her name).

Wellicht ken je het; de melancholie die je overvalt wanneer dat ene nummer weer voorbij komt en je terug gaat naar de herinnering die erbij hoort. Zo luisterde ik laatst weer een keer naar de onovertroffen Bobbie Gentry met haar prachtteksten waar bijvoorbeeld een Bobbie Dylan nog een puntje aan kan zu**en (om het zelf maar even poëtisch uit te drukken). ‘Fancy (was her name)’ kwam uit de boxen en in gedachten ging ik terug naar het najaar van 1998 toen ik met een vriend in Guatemala, één van de armste landen van Midden- en Zuid Amerika, was.
Aan het eind van die reis zaten we in een heerlijk, klein kustplaatsje aan de Stille Oceaan genaamd Monterrico. Hier kon je alleen maar komen met behulp van een motorbootje wat je door een prachtig, moerasachtig gebied met mangroven naar het kleine paradijs bracht. Overbodig te zeggen dat ook daar niet veel toeristen te vinden waren. Hun publiciteits-slogan ‘Meer Varkens dan Inwoners’ droeg ook niet bij aan de populariteit van het dorp, wat door de locals zelf liefkozend ‘The Pig Pan’ werd genoemd.
Anyway; even terug naar Fancy. Het nummer uit 1969 gaat over een dame die de balans van haar leven opmaakt. En, ondanks dat ze geboren werd als kansloos ‘plain white trash, was Fancy her name’. Op een dag in de zomer dat ze 18 was geworden, had mama van haar laatste centen een mooie jurk voor dochterlief gekocht. Ze helpt Fancy behoedzaam haar make-up op te doen, krult zorgvuldig haar haren en spuit snel nog een vleugje parfum in dochters’ nek. Dit doet ze met tranen in haar ogen terwijl ze om vergiffenis vraagt. Fancy begrijpt het op dat moment allemaal nog niet zo goed; haar vader had het gezin in de steek gelaten, ze leven in diepe armoede en haar terminaal zieke moeder transformeert haar, duidelijk met pijn in haar hart, in één avond van meisje naar jonge vrouw. Het moment dat haar moeder haar toefluistert “Just be nice to the gentlemen, Fancy, and they’ll be nice to you” begint het haar te dagen. Een leven in de prostitutie volgt.
Maar Fancy is niet ontevreden hoor! Ze plezierde onder andere ‘mannen uit het Congres, een koning en nog wat aristocraten’. Het leverde haar een leven in welvaart op, Fancy vond dat prima en rekent en passant ook nog af met wat
‘self-righteous hypocrites
That would call me bad
And criticize my Momma for turnin' me out
No matter how little we had
And though I ain't had to worry about nothin'
But now on fifteen years
I can still hear the desperation
In my poor Momma's voice ringin' in my ear’

Goed, nu weer terug naar Monterrico. Op een avond ging ik een stuk over het strand lopen. Na een paar kilometer vond ik de perfect plek om in de gebruikelijke vakantie-valkuil te trappen; met half dichtgeknepen oogjes zat ik over ‘De Stille’ te turen, hevig reflecterend op mijn eigen leven en besluitend dat ‘ik het vanaf nu allemaal anders zal gaan doen’ ( wat in de praktijk altijd net iets te ambitieus blijkt te zijn, maar dat even terzijde). Toch voelde ik me goed en terwijl Bobbie op m’n koptelefoon het relaas van Fancy uitéén begon te zetten, zag ik dat er in de verte iemand aan kwam lopen. Het nam nogal wat tijd in beslag maar toen ze dichtbij was, bleek het een meisje van een jaartje of zeven te zijn met net iets te ongekamde haren, gaten in haar kleren ver voordat dat fancy werd en op veel te grote
slippers wat duidelijk heel ongemakkelijk liep in het strandzand. Ze droeg een rieten mand met daarin zelfgemaakte poppetjes die ze me wou verkopen. Helaas had ik geen geld bij me gestoken en maakte haar dat duidelijk waarop ze weer ommekeer maakte. Het was hartbrekend om het kind weer onverrichte zaken het hele eind terug te zien sjokken. Uit schuldgevoel heb ik later het halve dorpje leeggekocht, maar nu, vijfentwintig jaar later, staat de berustende wanhoop op dat lieve gezichtje nog steeds helder op mijn netvlies. Hoe zou het toch met deze jonge, onschuldige could be-Fancy zijn? Hopelijk heeft ze de armoede achter zich kunnen laten op een niet-Fancy-achtige manier. Wellicht is ze gaan studeren. Wellicht heeft ze een leuke baan. Wellicht is ze nu zelf moeder. Wellicht is ze heel erg gelukkig. Wellicht gaat ze af en toe dansen in ‘The Fancy’. Wellicht……

Hans ‘Hansie Could Have Been My Name’ Pijfers
Bep Dylan
Grote Overstraat 60
7411JD Deventer

HUP, WEER EEN HEEL FIJN JAAR VOORBIJ.
PRETTIGE JAARWISSELING IEDEREEN!
(dinsdag 2 januari gesloten, dat dan weer wel)

DAAR IS ÍE DAN; HIP MAGAZINE NR. 18!!
Een gratis exemplaar is af te halen in de winkel;
Te ver weggetjes?; Hier iig mijn bijdrage;

LEE CLAYTON EN SINÉAD O’CONNOR. Life isn't easy...

A GOOD YEAR FOR THE LOST.

Wellicht ook in jouw directe omgeving, want het aantal liep aardig op in 2023, maar bij mij in ieder geval Yde. Wie? Yde, mijn lieve zwager. Wat? Hemelen. Beter gezegd; Yde is zeker gaan hemelen, maar een aantal is zonder twijfel gaan hellen, zoals Sinéad O’Connor en andere vanGodlossers. O’Connor heeft natuurlijk met grote (én mooie!) ogen lopen solliciteren naar een plekje in het hellevuur, want publiekelijk een foto van de paus doormidden scheuren, dat mag natuurlijk niet van de gelijkaanhunzijdehebbers. Met stemverheffing tegen welk dan ook religieus instituut aan lopen schoppen, wordt nergens ter wereld echt gewaardeerd en laat dat nou net één van O’Connor’s kernkwaliteiten zijn geweest. Inmiddels weten we allemaal dat ze met haar boosheid vertegenwoordigster was voor veel meer door kerkrepresentanten misbruikte, maar stemloze, kinderen.
Enfin, hoe kort(? antwoord; 35 jaar!) lijkt 't nog maar geleden dat deze vrouw als een prachtige, jonge godin op het Pinkpop-podium stond, gezond jaloers bewonderd door o.a. mij en de rest van de mensheid. Enkelen hebben werkelijk alles; schoonheid, talent en intellect, vonden we toen. Inmiddels weten we dat we ons volledig lieten misleiden door wat we meenden te zien, want getormenteerd door een mislukte opvoeding en daardoor voor het leven getekend, vocht ze zich een weg langs alle, wel of niet aanwezige, obstakels. Hierbij liet ze zich vrolijk aanmoedigen door haar bipolaire demonen, totdat ze op haar 56e de niet te winnen strijd met Jan Langbeen aan moest gaan (én daarna natuurlijk wel alle lof toegezwaaid kreeg). Haar overlijden was blijkbaar geen zelfdoding en voor degene die haar een beetje gevolgd heeft, is dit toch opmerkelijk.
Haar zoon maakte in 2022 wel een eind aan zijn leven en die daad was een soort van genadeklap voor moeder Sinéad. Ondanks dat ze nog wel pogingen deed om de draad weer op te pakken, O’Connor leek haar levenslust te hebben verloren.
Al vroeg was ze zich bewust van de strijd die ze leverde. Zo reflecteert de jonge zangeres in The Emperor's New Clothes, wat ze op 22 jarige leeftijd schreef(!), op haar leven:

He thinks I just became famous
And that's what messed me up
But he's wrong
How could I possibly know what I want
When I was only twenty-one?
There's millions of people
To offer advice and say how I should be
But they're twisted and they will never be
Any influence on me

Ook dood; Lee Clayton. Wie? Lee Clayton. Wat? Zelfmoord, 80 jaar. Ken je ‘m niet? Geeft niks; hij heeft op Wikipedia niet eens de lijst van overleden artiesten van 2023 gehaald. Kwam er bij toeval achter dat hij op 12 juni in ‘a sleazy apartment’ in het dorpje White House, Tennessee na decennia lang aanmodderen, besloten had er een punt achter te zetten.
Muzikaal vloog hij alle kanten op, maar hij werd voornamelijk gezien als countryrocker en kon U2, Willie Nelson, Sturgill Simpson en Catpower tot zijn bewonderaars rekenen.
In 1979 bracht hij Naked Child uit, hierop is weinig country te vinden, maar het werd desondanks (of misschien wel daardoor ) zijn best gewaardeerde plaat met daarop o.a. het nummer met de aanmoedigende titel ‘If I can do it’, so can you’


Thirteen years ago I sat there just like you
watching someone sing me a song
Tellin' me that freedom was right in my hands
if I just had the strength and the nerve to take it on
And now there's one thing
that I will say unto your soul
And it is; to yourself, always be true!
Yes life isn't easy
Anyway you can make it
And if I can do it, well man so can you

Life is struggling zei een vriendelijke vriend eens tegen me. Hij heeft gelijk, maar zoals Lee het al zong en ik zeg hier nog maar een keer; Yes, life isn't easy, but if I can do it, well man so can you!

Langverhaalkort: maak je leven in 2024 mooier dan ooit!
Deal? Deal!
Veel geluk iedereen!

Hans ‘Life is Life!’ Pijfers
Bep Dylan
Grote Overstraat 60
7411JD Deventer

Vandaag geen Black-Friday gedoe bij Bep Dylan hoor, maar op 22 februari (Aswoensdag) traditiegetrouw (vanaf nu) 15- 20% korting voor iedereen die gestopt is met roken.

DAAR IS ÍE DAN; HIP MAGAZINE NR. 17!!
Een gratis exemplaar is af te halen in de winkel;
Te ver weggetjes?; Hier iig mijn bijdrage;

THE SUMMER OF 83’ - the (as)best days of my life!
(Men without women)

Onbeschermd asbest-platen doorzagen als vakantiewerk; vingers in de lucht van degene die het gedaan hebben. Niemand? Snap ik.
In Zutphen snapten ze het in augustus ‘83 echter allemaal nog niet al te best, want na het behalen van mijn Havo-diploma werd ik door het uitzendbureau naar een verwerkingsbedrijf gestuurd, om asbest te verkleinen. Niet al te ingewikkeld werk en het zou maar een dag duren, legden ze me bij Tempo Team uit. Moet kunnen, dacht ik, en na mijn baantje in een honden- en kattenvoerfabriek zou dit toch een flinke upgrade van mijn cv zijn. Ik begaf me met gezwinde tegenzin naar industrieterrein De Mars, want de eerste berichten over de gevolgen van asbest-contact waren wel langzaam maar zeker naar buiten gekomen, niet dat ze me daar op de Havo iets hadden over onderwezen, trouwens.
Het was een zonnige dag, die vrijdag de 19e, maar het werk was niet te harden. Om een uurtje of 2 maakte ik, terwijl ik ergens in de verte al een vaag hoofdpijntje voelde opkomen, de balans op; meteen stoppen met zagen en in plaats daarvan naar Geleen liften, waar ik die avond een concertje zou pakken, zou me door het treingeld uit te sparen meer opleveren. Ik zei mijn collega’s voor een dag gedag en na een snelle do**he belde ik vriend Terry. We waren dikke matties en ik bewonderde stiekem zijn uitgesproken communistische denkbeelden. Maar ondanks zijn voortdurende extreem-linkse gewauwel kwam het woord ‘solidariteit’ nog niet in zijn woordenboek voor. Zijn vader was conducteur bij de NS, dus in zijn eentje vrij reizen met de trein was meer zijn ding dan gezamenlijk liften. ‘Ik zie je wel in Geleen’ zei hij. ,D’asbest!’ grapte ik nog tegen de tuut-tuut toon in de telefoonhoorn, maar hij was waarschijnlijk al weer zijn spaargeld aan het tellen. Ik, op mijn b***t, repte me naar de kant van de autoweg, liftte me de blaren op de vingers en in een, nooit erkend , Nederlands record van 2u.27m was ik bij poptempel De Hanenhof; het Paradiso van Geleen en omstreken, zeg maar.
We hadden d’r zin in. Little Steven & the Disciples of Soul zouden gaan optreden. Eerder was er al een vette show van ze op de West-Duitse tv te zien geweest tijdens één van de legendarische Rockpalast-nachten en we konden niet wachten tot het begon, maar nadat ze door het gordijn een blik de zaal in hadden geworpen, waren The Disciples zelf echter niet meer zo devoted. Al te druk was het daaro inderdaad niet en naarmate het bleef duren en duren, gingen de bezoekers maar aan elkaar vertellen dat de band niet voor zo weinig mensen wou optreden en het hele concert afgeblazen zou worden. Mocht dat daadwerkelijk zo zijn, jammer natuurlijk, maar dan was daar wel het bijkomend voordeel dat we nog met de trein helemaal vanuit Zuid-Limburg naar huis zouden komen, want aan een slaapplaats hadden we eigenlijk nog niet gedacht, realiseerden we ons toen we aan de bar onze tijd stonden te doden. Ho, wacht even, geen tijd om daar verder over door te filosoferen, want de band krijgt in éen keer de geest.
Langverhaalkort; Bam!
Het concert overtrof onze stoutste verwachtingen en er is waarschijnlijk niemand die er toen ook bij was die daar anders over dacht, want die anderhalve man en een paardenkop die wel de moeite hadden genomen, maakten lawaai als was het een strak uitverkocht Paradiso!
Aan alles komt echter een eind en dat duurde bij &tDoS (om maar even 2023 te doen) ook niet al te lang, want ze hadden op dat moment nog maar één plaat uitgebracht. De naam van dit Motown-achtige rock-album is Men Without Women en in de titeltrack zingt Stevie (voor de jongens);
‘Baby I never learned to compromise
I never have learned to apologize
But the things men without women do,
well…..….you just don’t understand’

Enfin, stuiterend van de adrenaline stortten we ons in het nachtleven van Geleen, maar ook dat was in een p**p en een zucht voorbij, want Geleen was duidelijk niet het Amsterdam van Geleen en omstreken, zeg maar. Op zoek naar een slaapplaats vonden we in een park een vriendelijke boom onder wiens laaghangende takken we de nacht mochten doorbrengen. Dit was heel genereus, maar voordat het laatste zweet opgedroogd was, waren we tot op het bot verkleumd en zo snel de avond afgelopen was, zo tergend langzaam kropen de acht daarop volgende uren voorbij. We sleepten onszelf de eerste ochtendtrein die ons weer naar huis zou brengen in, ware het niet dat mijn zuur verdiende centen op waren en mijn treinreis in Elst strandde . Bibberend als een lammetje van een minuutje of vijf probeerde ik, in mijn eentje natuurlijk, verder te liften, maar die poging eindigde in een greppel in een buitenwijk van Arnhem. Lieve mensen belden mijn ouders, een norse vader kwam me ophalen. In tegenstelling tot voorgaande keren hield hij deze keer zijn mond, maar zijn constante, afkeurende blik in de achteruitkijkspiegel was des te dodelijker. Tijd om vanaf nu volgens het boekje te gaan leven, nam ik me voor. Eerste taak was een beteugelende vrouw te zoeken, want the things men wíth women doen, begrijpt tenminste iedereen, leek mij.
Little did I know, want, echt, women…….
Goed, daar zal ik de volgende, pak’m beet, dertig stukjes een boekje over open doen……

Hans ‘Man without Woman’ Pijfers
Bep Dylan
Grote Overstraat 60
7411JD Deventer

https://open.spotify.com/album/77Egyn115WQcv3Q2T3K059?si=WbSgBJWpTh2bla_0ZXQjRw

Het goede doelen blikje is weer geleegd; € 110,00 deze keer!! Iedereen weer heel erg bedankt. Het geld gaat naar het soep- en broodproject van het Leger des Heils. Elke maandagavond wordt dit onder de (winderige) Wilhelminabrug uitgedeeld. Prima initiatief wat dankzij jullie een flinke financiële injectie heeft gekregen. Niet dat er vanaf nu kaviaar uitgedeeld gaat worden, maar toch.....

LEE CLAYTON EN SINÉAD O’CONNOR. Life isn't easy...

SINÉAD O’CONNOR is dood. 56 jaar. Vooralsnog blijkt het geen zelfdoding te zijn en voor wie haar een beetje gevolgd heeft, is dat de grootse verrassing (kijk hier voor bv de een paar dagen geleden door de NPO uitgezonden prachtdocu Nothing Compares).
Hoe kort (35 jaar!) geleden lijkt 't nog maar dat ze als een prachtige, jonge godin op het Pinkpop-podium stond, jaloers bewonderd door oa mij en de rest van de mensheid. ‘Enkelen hebben werkelijk alles; schoonheid, talent en een brein.’ Misleid door wat we menen te zien, weten we inmiddels.
https://www.youtube.com/watch?v=JeIHZvZTJTg
Getormenteerd door een mislukte opvoeding en daardoor voor het leven getekend, vocht ze, aangemoedigd door haar bipolaire demonen, langs alle obstakels (die zij meende te zien).
Ze was zich vroeg bewust van de strijd die ze leverde. In The Emperor's New Clothes, (wat ze op 23 jarige leeftijd schreef!), doet Sinéad er al een boekje over open.
https://www.youtube.com/watch?v=JeIHZvZTJTg
It seems like years since you held the baby
While I wrecked the bedroom
You said it was dangerous after Sunday
And I knew you loved me
He thinks I just became famous
And that's what messed me up
But he's wrong
How could I possibly know what I want
When I was only twenty-one?
And there's millions of people
To offer advice and say how I should be
But they're twisted and they will never be
Any influence on me
But you will always be
You will always be
If I treated you mean
I really didn't mean to
But you know how it is
And how a pregnancy can change you
I see plenty of clothes that I like
But I won't go anywhere nice for a while
All I want to do is just sit here
And write it all down and rest for a while
I can't bear to be in another city
One where you are not
I would return to nothing without you
If I'm your girlfriend or not
Maybe I was mean
But I really don't think so
You asked if I'm scared
And I said so
Everyone can see what's going on
They laugh 'cause they know they're untouchable
Not because what I said was wrong
Whatever it may bring
I will live by my own policies
I will sleep with a clear conscience
I will sleep in peace
Maybe it sounds mean
But I really don't think so
You asked for the truth and I told you
Through their own words
They will be exposed
They've got a severe case of
The emperor's new clothes

De zelfmoord van haar zoon in 2022 was de genadeklap en ze leek haar levenslust te hebben verloren, ondanks dat ze nog wel pogingen deed om de draad weer op te pakken.

LEE CLAYTON is dood. 80 jaar. Zelfmoord. Wist je niet? Ik ook niet. Kwam er deze week bij toeval achter. Op 12 juni heeft hij in ‘a sleazy apartment’ in het dorpje White House, Tennessee na decennia aanmodderen besloten er mee te stoppen.
Muzikaal vloog hij alle kanten op, maar hij werd voornamelijk gezien als countryrocker en kon U2, Willie Nelson, Sturgill Simpson en Catpower tot zijn bewonderaars rekenen.
In 1979 bracht hij Naked Child uit, hierop is weinig country te vinden maar het werd wel zijn best gewaardeerde plaat met oa het treffende anti-drugs nummer ‘A little Cocaine’.

https://youtu.be/lNmRVa8ZGf0
Leven is struggelen zei een vriendelijke vriend eens tegen me. Hij heeft gelijk, maar zoals Lee het al zong en ik zeg hier nog maar een keer; Yes, life isn't easy, but if I can do it, well man so can you!

https://www.youtube.com/watch?v=0t56lasp7Jo
Thirteen years ago I sat there just like you
Watching someone sing me a song
Tellin' me that freedom was right in my hands
If I just had the strength
And the nerve to take it on
I was 22, married with a nice executive smile
A briefcase and a job I could not stand
A sportscar to take me
Every night to the nearest bar
And I get so damn drunk I could not stand
Power, the beauty
And the truth in the words
Of a man as yet I'd never talked to
Helped me to face myself
And the life I was living
Get off your ass son
You've got some things to do
Well I crossed the line in April 1967
And I left a wife crying in the sunshine
I had always wanted
To fly twice the speed of sound
And I did
And I'll tell you I got off every time
Well I moved on down to Nashville
Sleeping on the floors
Living like a dog
And getting God damned
I was doing what I do
Anytime that I wanted to
And no one every said to me to get up
And get to town
Get up boy - get to town
You see, for a lifetime my father worked a job
He could not stand and he hated every day
And I watched him die slowly
One TV show at a time
And I've sworn that I'll burn
Before I die that way
And now there's one thing
That I will say unto your soul
And it is to yourself always be true
Yes life isn't easy
Anyway you can make it
And if I can do it, well man so can you
Man, so can you

Sinéad O'Connor - Troy (Pinkpop Festival 1988) i know you missed it ;-)

DAAR IS ÍE DAN; HIP MAGAZINE NR. 16!!
Een gratis exemplaar is af te halen in de winkel;
Te ver weggetjes?; Hier iig mijn bijdrage;
BRUSSELS BY NIGHT.

De jaren 80?; Geweldige jaren! Corona was slechts een lekker biertje, er was geen enkele reden voor Rusland om Oekraïne binnen te vallen, want beide landen bestonden niet meer/nog niet, onmogelijk dat er een misselijkmakende toeslagenaffaire zou ontstaan, geen Yvonne Coldewijer, two thumbs up voor het klimaat enz. Alles was eigenlijk gewoon fijn. Natuurlijk; er was een Koude Oorlog gaande, maar die lijkt, zeker erop terugkijkend, eerder romantisch dan dreigend met die clowneske wereldleiders.
Toch was er, niet bij mij, veel somberheid waar te nemen. Demonstraties tegen de ieder moment kunnende vallen neutronenbom (en verder tegen zo’n beetje van alles en nog wat) domineerde het nieuws en ook waren er veel zwart-wit documentaire op tv over mensen met ratten als huisdier in vochtige kraakpanden in Berlijn of Belfast, kan ik me herinneren. Uiteraard werd er veel naargeestige muziek als bv Joy Division (‘why is the bedroom so cold?” brrrr)gedraaid, waar zonder te lachen op gedanst moest worden. Bij de meeste zwartgalligen kon je trouwens niet zien hoe hun mimiek was, want de blik was meestal strak naar beneden gericht (de zogenaamde ‘kwartjeszoekers’).
Het maakte mij en mijn vrienden allemaal niet zoveel uit. We hadden een broertje dood aan deze benauwdheid en wilden juist met gestrekt been het leven in. Dat deden we dan ook. Agenda’s negeerden we zoveel mogelijk en we volgden onze impulsen wanneer dat kon.
Zo werd ik op een dag gebeld door vriend Martin. Hij had Brussels by Night (‘83) op tv gezien (ik verdenk de VPRO er van dat zij hem uitzonden) en wilde naar de Belgische hoofdstad. Ik kende de film al; een nihilistisch, maar vooral knettertraag portret van één of andere sombere moordenaar. Brussel kende ik ook al, met vriend Ferdinand was ik er een paar keer wezen stappen. We sliepen dan altijd in hetzelfde jeugdhotel, dus volg mij maar, dit wordt weer een aangenaam uitje. Het liften ging voorspoedig en we werden zelfs op de stoep van het hotel afgeleverd. In onze nopjes meldden we ons bij de receptie en vanaf dat moment ging het snel bergafwaarts. Alle kamers waren bezet, maar ‘daar en daar' was vast nog wel een hotel met een kamer vrij te vinden’. Langverhaalkort; alle hotels waren vol en met onze rugzakken op sjokten we van het ene naar het volgende café tot op een gegeven moment ook de laatste de deuren sloot. Toen we helemaal aan de voet van de berg waren beland, werden we door de politie opgepakt in verband met ‘openbare wanorde’ en nadat we, onafhankelijk van elkaar, met een opgerolde handdoek een pak smeer hadden gekregen, werden we in het gevang gegooid.
Om een uurtje of 11 werden we gewekt, en aangezien we zelf toch geen slaapplaats hadden kunnen vinden, bedankten we de dienstdoende agent netjes. Gelet op de stoom uit de oren en het rollen van de ogen van de man, werd het tijd om afscheid van hem te nemen, waarop we op zoek gingen naar een bioscoop zodat we daar nog wat konden bijslapen. Min of meer willekeurig kwamen we bij Do the Right Thing (‘89) van Spike Lee uit en zo traag als Brussels by Night was, zo explosief was deze film. Van ‘een beetje bijslapen’ kwam derhalve niets meer en toen we, nog steeds brak, uit het theater kwamen, besloten we met de trein (want toch wat geld uitgespaard op hotelkosten) linea recta naar huis te gaan. Snel weg uit die nare jaren ‘80, het volgende decennium stond ons al weer met open armen / gebalde vuist op te wachten.

Hans ‘Fight the Power’ Pijfers
Bep Dylan
Grote Overstraat 60
7411JD Deventer

Beppie is even weg. Volgende week zaterdag weer terug # # #

DAAR IS ÍE DAN; HIP MAGAZINE NR. 14!!
Een gratis exemplaar is af te halen in de winkel;
Te ver weggetjes?; Hier iig mijn bijdrage;

THE SUMMER OF '85 (the best days of my life).
1985? Those were the best days of my life! 21jaar jong, dus aan de ene kant wel al een soort van volwassen, maar aan de andere kant nou ook weer niet zo oud om alle zeven sloten tegelijk te ontwijken. De toekomst leek volledig open. Geen idee hoe ik ‘m zou gaan invullen, maar die urgentie was dan ook totaal afwezig. Elke maand huur en ziekenfonds betalen en verder geen beperkingen, alleen maar het leven induiken.
Met vriend Olaf deze summer of ’85 door Zuid-Europa liften moest wel de ultieme vrijheid gaan opleveren. Dag één daarvan begonnen we met een beste kater, want de nacht ervoor aan de bar in café De Spaan in Zutphen hangen, dat kon alleen maar de perfecte voorbereiding op een hele zomer in de brandende zon langs de kant van de weg staan, dachten we toen nog. Hup; op naar Zuid-Europa en snel een beetje. Toen we aan het eind van deze, inmiddels regenachtige, dag in de buurt van Gorinchem onszelf terugvonden op een tomatenkar achter een best trage tractor was de keuze snel gemaakt; hup; interrailen. Dat ging inderdaad een stuk sneller. Binnen de kortste keren zaten we in Brussel en vanaf daar zouden we verder reizen naar Bern. Op het station van de Belgische hoofdstad stapten we als eerste op de trein en in een leeg compartiment staken we snel een dikke jonko ( toen nog gewoon ‘stickie’ geheten) op. Voordeel; de hele reis met z’n tweeën een 6-persoonscoupé gedeeld, nadeel; veel te hard geslapen en in Noord- Italië wakker geworden. In retroperspectief de voorbode van een totaal onvoorspelbare, maffe vakantie waarin we praktisch elke dag in niet- alledaagse situaties terechtkwamen. In vier eindeloos lijkende weken railden we alle kanten op en de laatste dagen crashten we op het Griekse eiland Ios. Daar ontmoetten we onder andere een groepje Zweedse reizigers. Met eentje daarvan klikte het zo goed dat we elkaar na de vakantie nog een paar jaar bleven schrijven, maar, zoals dat zo vaak gaat, verwaterde ook dit contact.
Totdat begin 2022 deze Freja contact zocht en we er weer vrolijk (digitaal deze keer) op los correspondeerden. Al snel werd het plan opgevat om elkaar te ontmoeten. Dus the afgelopen summer of ’22, weer hup, in mijn slecht uitgelijnde (kwam ik achter toen ik hem op de Duitse snelwegen de sporen gaf) auto gesprongen en op naar Zweden waar ze samen met haar man woonde. Fijn dat ook hij volledig open stond voor ons weerzien, overigens, want jaloezie is een killer voor relaties, dat weet iedereen! De 900 kilometer asfalt die ik had te gaan, vulden zich met herinneringen van de afgelopen, pak’m beet, 40 jaar. Ik dacht aan hoe mijn leven er die periode in werkelijkheid uit had gezien én dat die tijd in no time voorbij was gevlogen. Op een gegeven moment kwam op de Duitse radio Bryan Adams voorbij en net zoals hij dat zo vaak deed als in die pracht-summer of ’85 zong hij:
‘Oh when I look back now
That summer seemed to last forever
And if I had the choice,
Yeah I’d always wanna be there
Those were the best days of my life!’
I dig you, Bryan, I dig you, bedacht ik om mezelf te overtuigen, maar iets knaagde er aan me. En dat was niet het feit dat Adams in die door hem bewierookte ‘Summer of ‘69’ zelf pas 9 jaar oud was, maar ik begon me af te vragen of het allemaal wel zo rooskleurig was als ik me het meende te herinneren. Beperkingen door studie, werk, (andermans) verwachtingen, moeizaam lopende relaties enz. enz. zijn immers in alle levensfases aanwezig, toch?
Anyway, ’s avonds aangekomen haalden we, terwijl we lekker oud vertrouwd Griekse Ouzo-tjes wegtikten, de ene na de andere herinnering op. Haar man zat genoegzaam mee te knikken, maar haakte na een paar uur af en om een uurtje of, vermoedelijk, vijf was het voor ons ook wel mooi geweest.
Lekker moe viel ik zo’n beetje voordat mijn hoofd het kussen raakte in slaap, maar alsnog was dit niet snel genoeg om, vreemd eigenlijk, een woordenwisseling in de andere kamer waar te nemen. De volgende ochtend bleek deze inderdaad te hebben plaatsgevonden. Die genoegzaam knikkende manlief was, vanuit het niets én volkomen ongegrond, knetterjaloers geworden en nu met een kwaaie kop naar zijn werk vertrokken, echter wel met achterlating van een ultimatum. Langverhaalkort; een stief uurtje later lag er weer 900 kilometer asfalt voor me af te leggen en in mijn, nog steeds slecht uitgelijnde, auto begon ik aan de terugreis. De eerste paar kilometers nog licht verbouwereerd, maar de laatste 898 steeds tevredener, want met een afgunstige partner leven, dat is pas een beperking. Verdomd, veel vrijer kan een mens zich niet voelen, bedacht ik me terwijl ik m’n vierwieler weer de sporen gaf….
2023? These are the best days of my life!
Hans ‘Reckless’ Pijfers
Bep Dylan
Grote Overstraat 60

Wij geven een eerlijke prijs voor uw (partij) lp's en/of singles.(en/of cd's)
Bel vrijblijvend 0630899440 voor informatie.(Hans)

Wat zoeken we? Grote namen uit de jaren '60, '70, '80, '90 zoals bv Beatles, Stones, Pink Floyd, Springsteen, AC/DC, Waterboys Queen, Dire Straits, Fleetwood Mac enz.

Maar ook punk, reggae, indie, (hard)rock, jazz, psychedelisch enz.

Maar niet Bert Kaempfert, James Last, Nana Mouskouri etc.
En ook niet musicals, klassiek, operette, dixieland, cabaret, schlagers etc.
Wij zitten in de Deventer binnenstad (Grote Overstraat 60), maar komen ook aan huis.
Directe betaling!

JULLIE ZIJN LIEF!!

24 December, een goed moment om het ‘Oekraine’-blikje te legen.
€ 255,40!!
Iedereen heel erg bedankt!! Toch weer een fijn moment om te merken dat er zo gul gegeven is.
Enne...dat kan nog steeds hoor. Laten we afspreken dat als je vanaf nu tot eind maart meer dan € 50,00 overmaakt naar Giro 555 je 10% korting krijgt (per transfer natuurlijk) bij je aankoop.
Verder staat het nieuwe blikje weer klaar om gevuld te worden. Nu gaan we weer het Deventer dak- en thuislozenproject steunen. Schroom niet om te geven, maar voel je absoluut niet verplicht.

Het was, weer, een vreemd jaar; de Covid- epidemie van de ene dag ingewisseld voor een oorlog om de hoek, die ergens toch ver weg lijkt, maar effect op iedereen blijkt te hebben.
Ik merk dat de meeste mensen er net als ikzelf in staan; de berichtgeving grijpt je bij de keel, maar je eigen leven, met al z’n hoogte- en dieptepunten, gaat ook gewoon door.
Dit lijkt me eigenlijk ook het beste advies voor 2023; blijf ‘geven om’, maar vooral; blijf ‘leven’.
Deal?

Fijne dagen iedereen !!

X Hans