Herinner Liefde

Leven! Fleur Smelt in gesprek met Edwin Reurings op 20-7-2023 Fleur Smelt in gesprek met Edwin Reurings over o.a. het leven in een werk/woongemeenschap (Savita), Een cursus in wonderen, gedeeld leiderschap, relaties, li...

De ‘wereldse’ kijk op ziekte is dat het ons overkomt en dat eventuele remedies vooral van fysieke aard zijn. Zo zijn er voor sommige ziekten medicijnen ontwikkeld die verlichting bieden of symptomen laten verdwijnen. Vanuit een andere, religieus georiënteerde hoek kan ziekte worden gezien als een straf van God is die we moeten ondergaan om te boeten voor onze zonden.

Een cursus in wonderen biedt een totaal andere visie op ziekte en genezen. De cursus stelt dat onze lichamelijke ervaring een gevolg is van onze geestelijke toestand. Op dit punt kunnen we mogelijk op flinke weerstand stuiten, zeker als we ziek zijn of zijn geweest en we ons daar compleet machteloos in hebben gevoeld. Elke erkenning van eigenmachtigheid hierin zou ons het idee kunnen geven dat we zelf schuldig zijn aan onze ziekte in plaats van dat het ons gewoon overkomt.

Als we een beschuldiging zien in het idee dat we zelf de oorzaak zijn van onze ziekte, dan duidt dit erop dat we geloven dat schuld werkelijk is. In feite is dit een vrij gangbaar geloof in de wereld. Het geloof in schuld (en daarmee in zonde en straf) zien we overal om ons heen tot uiting komen. Onze wetten en het gevangeniswezen zijn er bijvoorbeeld op gebaseerd. Ik pleit er overigens niet voor die ineens op te heffen maar een onderzoek naar ons eigen geloof in schuld vind ik zeer interessant. Het geloof in schuld kunnen we namelijk herkennen als de wortel van veel vormen van verdeeldheid, conflict en geweld in de wereld en in ons eigen leven. Kan er ooit een conflict ontstaan zonder het geloof in schuld? Verwarrend genoeg worden de gevolgen van het geloof in schuld nogal eens gezien als de rechtvaardiging voor het geloof erin.

Ook in onze binnenwereld kan het geloof in schuld een pijnlijke uitwerking hebben. Waar anderen schuldig kunnen zijn, kunnen wij dat zelf ook zijn, want wie is perfect? Waar iemand schuldig is, geloven we al snel dat hij straf verdient. Waar de wereld niet straft, menen we onszelf of anderen te moeten straffen als ‘rechtvaardige boetedoening’. Ook ontkomen we niet aan de schuldgevoelens over de straf die we (mentaal) anderen opleggen. Ons lichaam is niet zelden de plek waar een straffende en beschuldigende houding op neerdaalt. Volgens Een cursus in wonderen kan ziekte ontstaan door de projectie van schuld op het lichaam.

Voor sommigen lijkt dit misschien wat ongeloofwaardig, maar zijn wij in staat om werkelijk een objectief kijkje te nemen onder de motorkap van ons denkapparaat? De psychologie erkent het bestaan van ‘het onderbewuste’, dat deel van ons bewustzijn dat een groot deel van onze lichamelijke impulsen aanstuurt. Dit deel heet het onderbewuste omdat we ons er niet van bewust zijn wat we daar allemaal beslissen.

Het kwijtraken van het geloof in schuld is een proces dat de nodige tijd vraagt. We zien ons geloof in schuld snel over het hoofd maar elke vorm van onvrede (zoals boosheid, verdriet, angst) die we nog ervaren duidt op een resterende geloof in schuld en veroordeling.

Een cursus in wonderen kan helpen het geloof in schuld te verminderen door minder te veroordelen. Hierdoor verminderen gaandeweg ook verdeeldheid en conflict in ons leven en dit leidt ook tot meer harmonie in ons lichaam. Want wat is ziekte anders dan innerlijke verdeeldheid en wanorde? De Cursus heeft een milde houding ten opzichte van medicatie want zolang we de oorzaak niet kunnen wegnemen doen we er goed aan medische hulp te aanvaarden.

De zienswijze van de Cursus over schuld en ziekte kan allerlei vragen oproepen. (Hoe) moeten we zware criminelen ooit als onschuldig zien? En hoe zit het met aangeboren ziekten, corona-pandemieën en verslavingen?

We gaan in op deze en andere vragen, in de workshop aanstaande zondag over ziekte en genezing volgens Een cursus in wonderen. We gaan o.a. in op negen soorten redenen waarom we onbewust ziekte kunnen veroorzaken. De workshop is geschikt voor iedereen die (enigszins) bekend is met de Cursus of openstaat voor een andere zienswijze op ziekte en genezing. Hij vindt plaats op zondagmiddag 23 april in Haarlem (meee info op herinnerliefde.nl). Op de website vind je ook informatie over de workshops erna: Relaties bevrijden (13 mei) en Kiezen voor liefde en geluk (3 juni).

Ik besluit met een citaat uit de Cursus over het anders kijken naar ziekte:

Wat is het enige vereiste voor deze omslag in de waarneming? Simpel weg dit: de erkenning dat ziekte iets van de denkgeest is, en niets met het lichaam uitstaande heeft. Wat ‘kost’ deze erkenning? Het kost je de hele wereld die jij ziet, want het zal nooit meer zijn alsof de wereld over de denkgeest heerst. Want met deze erkenning wordt de verantwoordelijkheid daar geplaatst waar ze thuishoort: niet bij de wereld, maar bij hem die naar de wereld kijkt en haar ziet zoals ze niet is. Hij kijkt naar wat hij verkiest te zien. Niets meer en niets minder. De wereld doet hem niets aan. Hij dacht alleen van wel. Evenmin doet hij de wereld iets, want hij vergiste zich in wat ze is. Hierin ligt de bevrijding van zowel schuld als ziekte, want die zijn een en hetzelfde. Maar om deze bevrijding te aanvaarden moet de onbeduidendheid van het lichaam een aanvaardbaar idee zijn. (H5.II.3)

PS: In bijgaande (engelstalige) documentaire komen enkele ervaringsdeskundigen op het gebied van ziekte en genezing aan bod, o.a. een neurowetenschapper die een bijna-dood ervaring had. Erg mooi! https://youtu.be/2AeOfYAJJ8o

Nieuwsbrief van Herinner Liefde - 'Jezus als leraar'

Als mensen mij vragen of ik christen ben dan weet ik nooit goed wat te zeggen. Ik geloof namelijk niet in een Jezus die ongelijkwaardig is aan anderen. Ik geloof ook niet in een Jezus die voor mijn zonden gestorven is. En ik geloof niet in een God die ‘uitverkorenen’ heeft en de rest buitensluit of straft.

Ik geloof wel in een Jezus die ons één van de vele wegen wijst naar liefde, genezing en vrede, als een individuele ervaring die leidt tot een collectieve. Een Jezus die zegt: ‘Ik ben net als jij’. Ik geloof in een gemeenschappelijke Oorsprong die pure liefde is. Geen zonden, maar vergissingen. Niet in schuld en beschuldiging blijven hangen, maar ervan leren en met schone lei weer door.

Aan christenen stel ik wel eens de vragen: Geloof je in de wonderen van Jezus? En zou hij dan bijvoorbeeld na zijn aardse leven iemand een boek kunnen influisteren? In 1965 is dit gebeurd. Het resultaat ken je wellicht al: Een cursus in wonderen, een spiritueel meesterwerk waarin Jezus zijn eigen levenslessen doorgeeft. Het wordt de lezer duidelijk dat alleen de liefdevolle interpretatie van zijn leven en leer zoals hij het bedoelde, waar is.

Een cursus in wonderen wordt door de christelijke gemeenschap doorgaans verworpen omdat de Cursus deels een andere invulling geeft aan de leer van Jezus. Voor mijzelf was het boek een antwoord op vele vragen en tot op heden mijn grootste inspiratiebron, naast het leven zelf want er valt nog veel te leren.

Bijna tweeënhalf miljard christenen (dertig procent van de wereldbevolking) wachten op de wederkomst van Christus zoals voorspeld in de Bijbel. Volgens Een cursus in wonderen betekent de wederkomst van Christus het einde van de heerschappij van het ego en de genezing van onze denkgeest. Dat vraagt de nodige ontwikkeling en die begint altijd bij onszelf. Het is alsof Jezus dit keer zegt: ‘Hier heb je een cursus waarmee jullie de wortel van alle problemen zelf kunnen oplossen.’

Als dit jouw weg is of als je hier achter wilt komen dan heet ik je welkom bij een workshop ‘Jezus als leraar’ op 12 maart in Haarlem vanaf 13:30. Deze workshop is op basis van vrije donatie. Op 8 maart in Amsterdam geef ik de workshop 'Ego, echo van het verleden'. Meer info over deze en overige workshops vind je op www.herinnerliefde.nl.

De bovenstaande afbeelding is van Jonathan Roumie, de acteur die Jezus speelt in ‘The Chosen’, een populaire, hartverwarmende serie over het leven van Jezus (gratis te bekijken via www.thechosen.nl). Het is een Bijbelse interpretatie, niettemin: een aanrader!

Hartelijke groet,

Edwin Reurings
Herinner Liefde

Jezus als leraar Als mensen mij vragen of ik christen ben dan weet ik nooit goed wat te zeggen. Ik geloof namelijk niet in een Jezus die ongelijkwaardig is aan anderen. Ik geloof ook niet in een Jezus die voor mijn zonden gestorven is. En ik geloof niet in een God die ‘uitverkorenen’ heeft en de rest buitensluit...

Nieuwsbrief Herinner Liefde: Vergeving is de sleutel tot geluk

We zaten gezellig in het café met elkaar aan de koffie. Vlak daarvoor hadden we in onze improvisatietheatergroep een scéne gespeeld waarin we een therapiegroep speelde. Ik speelde de begeleider van deze groep waarbij mijn boodschap was dat we onze gevoelens van onvrede zelf creëren door onze eigen veroordeling.

Bij de koffie kwamen de reacties nog eens los. De één kreeg bij het idee een ongemakkelijk schuldgevoel dat ze het dan al jaren verkeerd zou hebben gedaan. Een ander vroeg zich af hoe het dan met fysiek misbruik in de kindertijd zit. Gedachten flitsten door mijn hoofd. Ik ken alle bezwaren tegen het door mij ingebrachte principe goed en hoe verleidelijk het soms ook voor mij is, om het anders te zien. Hoe leg ik dit keer uit waar ik zo hartstochtelijk in geloof en waarvan ik de bevrijdende werking iedereen graag gun?

Als ik iets veroordeel dan denk ik een gedachte waarin ik iets afwijs. Iets mag van mij nu niet zijn zoals het nu is. Dit kan een situatie zijn die op mijzelf of iets of iemand anders betrekking heeft. Veroordeling geeft spanning, het is een weerstand tegen ‘wat is of was'. Het gaat gepaard met één van de vele vormen van onvrede, bijvoorbeeld irritatie, boosheid, woede of verdriet.

Wat ik doe, kan ik zonder óf met veroordeling doen. Ik kan bijvoorbeeld zonder veroordeling aangeven dat ik het niet eens ben met iets. En ik kan zonder veroordeling opkomen voor mijzelf en mijn belangen. Ik kan deze dingen ook mét veroordeling doen. Het verschil zit hem in de pijnlijke emoties die ermee gepaard gaan.

Veroordeling en de onvrede die ermee gepaard gaat vormen de aanleiding van elk conflict op kleine en grote schaal. Veroordeling is een boomerang die altijd weer terugkomt. Mijn veroordeling van een ander vandaag, komt morgen terug als de veroordeling van mijzelf. Het geloof in schuld is de rechtvaardiging van veroordeling. Ik meen dat mijn gevoelens van onvrede worden veroorzaakt door wat de ander doet. Ik zie daarbij de echte oorzaak, mijn veroordeling, over het hoofd.

Als ik vergeef dan neem ik mijn veroordeling van iets of iemand terug. Ik herken de onschuld weer. Het mooie van vergeving vind ik dat het zo mild is. Het maakt het hart weer zacht en voelbaar waar het door veroordeling verhard is geraakt. Ik kan ook mijzelf vergeven wanneer ik iets nog niet kan vergeven.

Ik kan de feiten van mijn verleden niet veranderen, wel hoe ik er op terugkijk. Het realiseren van ieders fundamentele onschuld heeft een bevrijdend effect. Waar ik mijn pijnlijke interpretatie van het verleden loslaat kan ik herkennen dat mijn geest in werkelijkheid vrij is van elke verwonding. Een cursus in wonderen verwoordt het zo:

“Verwonding is onmogelijk. En toch brengt illusie illusie voort. Als je kunt veroordelen, kun je worden verwond. Want je hebt geloofd dat je verwonden kunt, en het recht dat je voor jezelf hebt vastgesteld kan nu tegen jou worden gebruikt, tot je het als waardeloos, ongewenst en onwerkelijk terzijde legt. Dan houdt illusie op gevolgen te hebben en zullen die welke ze scheen te hebben, ongedaan worden gemaakt. Dan ben je vrij, want vrijheid is jouw geschenk, en nu kun jij het geschenk ontvangen dat je gegeven hebt." (WdI.198.1:1-6)

Na de koffie ging ons improvisatietheatergroepje weer uiteen. Een ieder met zijn eigen ideeën, bijgesteld of onveranderd. Ik vond het een fijn gesprek met luchtigheid én diepgang. Het idee werd geopperd om de volgende keer scénes te spelen waarin we gaan experimenteren met (vast ook hilarische) vormen van empathisch luisteren. Ik heb er nu al zin in! 😊

Hartelijke groet,
Edwin Reurings

Komende workshops over Een cursus in wonderen:
12 november Vergeving, sleutel tot geluk
27 november De wereld en het vinden van geluk
10 december Speciale en heilige relaties

Nieuwsbrief Herinner Liefde over 'visie'

In deze mail wil ik iets schrijven over het onderwerp 'visie' volgens de Cursus. Laten we eerst eens kijken naar een tekst uit een paragraaf getiteld 'De visie van zondeloosheid' (T20.VIII.1; 2:1-3):

"Visie zal eerst in glimpen tot je komen, maar die zullen volstaan om je te tonen wat jou, die jouw broeder zonder zonde ziet, gegeven wordt. De waarheid wordt jou door je verlangen teruggegeven, zoals ze door je verlangen naar iets anders voor jou verloren ging. Ontsluit de heilige plaats die jij hebt afgesloten door aan dat 'andere' waarde te verlenen, en dat wat nooit verloren ging, keert in stilte terug. Het is voor jou bewaard. Visie zou niet nodig zijn, als er geen oordeel was geveld. Verlang nu dat het totaal ongedaan wordt gemaakt, en het wordt voor jou gedaan. Wens jij niet je eigen Identiteit te kennen? Zou jij niet je twijfels voor zekerheid willen inruilen? Zou jij niet graag vrij van ellende willen zijn, en opnieuw leren wat vreugde is?"

Mijn gedachten over deze tekst zijn als volgt. Met visie wordt een manier van denken en kijken aangeduid. Die twee zijn zeer nauw met elkaar verbonden. Ik zie alles door de 'bril van mijn gedachten'. Als ik met visie naar een broeder (zuster) kijk, dan weet ik dat hij zondeloos is. Zijn gedrag kan mij misschien verleiden om hem anders te zien maar dat heeft alles te maken met hoe sterk mijn verlangen is om hem werkelijk zondeloos te zien, zoals hij werkelijkheid ook ís. Als ik verlang om hem anders te zien, dan sluit ik mijzelf door mijn eigen oordelende blik af voor iets heel moois.

Met een verlangen om hem als zondeloos te zien komt een lichtkracht in mijzelf vrij, omdat ik er op dat moment niets vóór plaats. Deze lichtkracht verheft mijn blik tot een niveau dat voorbij het aardse ligt. Ik kijk dan met ogen van liefde. Het zijn dan niet de ogen van het lichaam die kijken, die kunnen namelijk alleen vormen aanschouwen. Vanuit visie denken en kijken is onweerstaanbaar, het verheft de ander ook tot een staat waarin eenheid gezien wordt. Dit zouden we een wonder kunnen noemen. Het is een verbinding die voorbij gaat aan aardse voorwaarden en grenzen.

De 'heilige plaats' waar de tekst het over heeft is de plek waar de lichtkracht in onszelf vrij kan komen. Wanneer we niemand en niets veroordelen en wanneer we in niets of niemand op zoek zijn naar onze eigen compleetheid, al is het maar voor één ogenblik, dan vallen we terug in onze Identiteit, die heilige plaats waar we echt Thuis zijn.

In mijn begin twintiger jaren mocht ik een tijdje onafgebroken visie ervaren. De schellen vielen me van de ogen. Destijds was ik niet in staat om in oordeelloosheid te blijven dus sloot deze 'heilige plaats' zich weer. Nu beleef ik een tijd waarin visie zich langzaam weer aan het openen is. Het lijkt alsof ik hiervoor met behulp van de Cursus een meer stabiele basis heb gelegd. Ik heb naast de Cursus nogal wat zijpaden bewandeld in mijn leven, wellicht om te ontdekken dat ik niets liever wil dan anderen als zondeloos zien. Ik gun jou een kortere weg dan de mijne.

Hartelijke groet,
Edwin

Vorig jaar begon ik met Herinner Liefde vanuit mijn passie voor twee spirituele bronnen die mij zeer dierbaar zijn: Een cursus in wonderen en het meditatief Zelfonderzoek volgens Ramana Maharshi. In de tweede helft van dat jaar gaf ik er enkele workshops in. Ik wilde die inspiratie daarna ook gaan delen in workshops over tal van verschillende onderwerpen. Na verloop van tijd merkte ik echter dat met mijn focus ook de inspiratie was afgenomen en dat wat ik had bedacht niet meer overeenkwam met wat ik werkelijk wilde delen. Ik constateerde ook dat mijn focus in het begin al niet eenduidig was door mij te richten op twee spirituele bronnen.

Het focussen op één spirituele weg of leraar ligt van oorsprong niet in mijn aard. Jarenlang heb ik mijn eigen combinatie gemaakt van wat mij aansprak in verschillende boeken, leraren en spirituele tradities. En toch heeft het leven mij nu op een plek gebracht waar ik de wens voel om mij te verbinden met één spirituele weg: Een cursus in wonderen.

Deze Cursus vraagt een zekere bereidwilligheid om er open voor te staan. Zo is het boek op een onconventionele wijze tot stand gekomen door een proces van ‘channeling’. Helen Schucman, een psychologe en universitair hoofddocente in New York, hoorde een innerlijke stem die haar het boek dicteerde. Een ander, voor sommigen wat ongemakkelijk feit is dat deze stem in sommige delen van de tekst terugblikt op zijn leven als Jezus. Zeker voor Helen, die zichzelf van oudsher 'een militante atheïst' noemde, was dit aanvankelijk een ongemakkelijke ontdekking. Toch voelde zij zich geroepen om met haar collega Bill Thetford jarenlang het dictaat te ontvangen en uit te typen. Dit leidde tot een volledig spiritueel zelfstudieprogramma bestaande uit een tekstboek, werkboek en handboek voor leraren.

Mensen met een religieuze achtergrond reageren wisselend op deze openbaringen. Is dit echt een wonder van Jezus? Mensen zonder religieuze achtergrond blijven soms haken op de christelijke taal. Het christelijk taalgebruik is op zich niet verwonderlijk als de grondlegger van het Christendom zelf de tekst doorgeeft, maar het is voor mensen zonder deze achtergrond wel even wennen aan hoofdletter-begrippen als God en de Heilige Geest. En als vrouw kun je je ook beklagen dat alles in het mannelijk woordgeslacht is geschreven.

Wat ontspanning kan bieden is dat Jezus benadrukt dat dit boek één van vele wegen is. Het boek sluit dus niets of niemand uit en dat vond ik zelf een verademing bij mijn kennismaking met de Cursus. Ook maakt het christelijk taalgebruik de Cursus herkenbaar voor diegenen in Jezus' achterban die hem kennen via de Bijbel of andere boeken. Toch zijn er verschillen in wat Jezus in de Cursus schrijft en wat er over hem geschreven is. Jezus stelt zich in de Cursus op als een gelijkwaardige broeder die een weg gegaan is die niet in de vorm maar wel in inhoud navolgbaar is. Die inhoud is liefde. Hij rekent af met het geloof in zonde, schuld en straf. Met zijn Cursus wijst hij met grote mildheid en geduld de weg aan een ieder die er een gewoonte van wil maken om te kiezen voor liefde en daarmee geluk.

De Cursus is de meest complete spirituele weg die ik ken. Ik deel er graag over want het geluk dat dit boek mij gegeven heeft sinds ik het 24 jaar geleden vond, dat gun ik iedereen. Na de zomer begin ik dan ook met een serie van 7 ‘live’ bijeenkomsten ‘Een cursus in wonderen, een weg naar het Hart’ in Haarlem.

Het doel van deze serie is hetzelfde als de Cursus: het opruimen wat innerlijke vrede en liefde in de weg staat. We gaan hierbij zowel theoretisch als ervaringsgericht te werk. De workshops kunnen je inspireren om de Cursus zelf te gaan beoefenen of om je begrip ervan te verdiepen. In elke workshop is ruimte voor vragen. Samen vormen de workshops een cursus over Een cursus in wonderen. Voor studenten die al bekend zijn met de inhoud van de Cursus zijn de workshops ook goed los te volgen.

De onderwerpen zijn:

Introductie tot de Cursus
Het ego, echo uit het verleden
De Heilige Geest, de stem voor liefde
Mijn broeder, mijn verlosser
Vergeving, vrij van veroordeling
De wereld en het vinden van geluk
Speciale en heilige relaties
Op www.een-cursus-in-wonderen.nl vind je per workshop meer informatie over de inhoud. Volgende week volgt er nog een video om je een beeld te geven waar deze bijeenkomsten over gaan.

Ik besluit met een passage uit een werkboekles van de Cursus en mijn associaties daarbij.

God, die Liefde is, is ook geluk.

Geluk is een eigenschap van liefde. Het kan er niet los van staan. Evenmin kan het worden ervaren waar geen liefde is. Liefde kent geen grenzen, want ze is overal. En daarom is vreugde ook overal. Toch kan de denkgeest ontkennen dat dit zo is door te geloven dat er hiaten in de liefde zijn waar zonde kan binnendringen, die pijn in plaats van vreugde brengt. Deze vreemde overtuiging stelt grenzen aan geluk door liefde te herdefiniëren als begrensd en door tegenstelling te brengen in wat geen grens heeft en geen tegendeel.

Dan wordt angst met liefde geassocieerd, en het resultaat daarvan wordt de erfenis van denkgeesten die menen dat wat zij gemaakt hebben werkelijkheid is. Deze voorstellingen, met waarlijk geen enkele realiteit, getuigen van de angst voor God en vergeten daarbij dat Hij, die Liefde is, wel vreugde moet zijn.

(ECIW WdI.103.1:1-7 en Wdl.103.2.1-2).

Mijn associaties bij deze tekst zijn als volgt: we leven nu met een erfenis, een wereld die het resultaat is van een mengelmoes van allerlei menselijke beslissingen die vanuit angst of liefde zijn gemaakt. Elke vorm van onvrede is op angst gebaseerd: boosheid, verdriet, jaloezie, etc. We zijn bang dat onze behoeften zoals we die zelf zien, niet worden vervuld. Elke keer dat we vanuit onvrede op de wereld reageren, versterken we het geloof dat deze wereld en de angst waaruit hij is voortgekomen, werkelijkheid is. We maken onszelf dus bang (boos, verdrietig, etc) en projecteren onze angstige beelden ook op elkaar, de wereld en God. Alleen liefde en vreugde zijn werkelijk en vanuit dit perspectief zien en ervaren we liefde en dragen we vanzelf bij aan de transformatie van angst naar liefde. In de eerste plaats in onszelf en van daaruit in onze relaties en in onze wereld.

Het donker is nergens meer te bekennen is wanneer we het licht aan doen. Angst kan niet met angst bestreden worden; alleen liefde kan angst overwinnen. Een cursus in wonderen is een cursus in hoe we dat steeds meer in ons leven kunnen ervaren. Is er iets belangrijker dan dat? Ik heb het niet kunnen vinden. God knows I tried :)

Hartelijke groet,
Edwin