Petra Kaandorp Coaching

Wil jij het graag anders?
Neem vrijblijvend contact met mij op via de link in mijn bio.

Evalueren in een begeleidingstraject; zo belangrijk!

Als een begeleidingstraject op de helft is en het einde nadert dan ben ik zó nieuwsgierig wat er van binnen heeft gespeeld, nog speelt en gaat spelen bij iemand.

Ik realiseer mij iedere keer dat de vragen die ik stel ook intimiderend kunnen overkomen, direct zijn of dat het vragen zijn waar het antwoord nog helemaal niet op gegeven kan worden.

Dat is helemaal niet erg. In het begin zeg ik ook altijd: “Het hoeft niet waar te zijn en je mag het ook gewoon echt niet weten”. We geven alleen een seintje aan je breintje zodat in de loop van het traject de antwoorden soms zo helemaal “als vanzelf” komen.

Ik wil je voor nu een aantal antwoorden laten lezen van vragen die ik toestuur als een traject bijna af is.

👉 Hoe heeft mijn begeleiding als coach je geholpen bij het bereiken van jouw doelen en het omgaan met uitdagingen?

Ik vond het prettig dat ik je via email/whatsapp kon bereiken. Op een moment dat ik niet meer zo goed wist wat ik moest doen kreeg ik tips en tricks hoe ermee om te gaan. Door dat je eerlijk tegen mij was, ook streng. Mij inzichten geven wat ik deed en hoe ik iets deed. Mij erop wijzen als ik aan het pulken/ frunniken was. Ook liet je zien hoe mijn houding was of wat voor maniertjes ik had om ergens onderuit te komen. Vooral kreeg ik ook veel complimenten van jou.

👉 Hulpvragen: Op welke manier heeft onze samenwerking je geholpen om je doelen te behalen? Wat vond je prettig en nuttig in onze aanpak, en welke suggesties heb je voor verbetering?

Vooral de eerlijkheid en openheid vond ik heel prettig. Ik heb echt het gevoel gehad alles met jou te kunnen bespreken. Het nadoen, zoals ik stond, keek en hoe ik mij gedroeg, dat was echt een eye-opener. Als ik voor mezelf praat, had ik in het begin iets minder gas moeten geven. Het was zeker ook tijdens het klussen in mijn huisje een beetje veel. Ik merk dat ik nog vaak even terug kijk naar wat wij hebben besproken en de adviezen die je hebt gegeven.

👉 Op een schaal van 0-10, welk cijfer geef je dit coaching traject?

Ik geef het coaching traject een 10. Ik heb meer geleerd over mezelf in het afgelopen half jaar, dan ik heb gedaan bij diverse coaches en psychologen.

Ik doe al zo mijn best, moet ik dat nu ook nog doen!

Zoals bijna altijd lopen we in het bos. Tenminste ik loop bijna altijd in het prachtige bos van Schoorl. Ik zie haar voor het eerst. Ze heeft een afspraak met een coach. In dit geval ben ik dat. Dat betekent voor haar dat ze “los” kan gaan. Ze vertelt, ratelt, maakt vlugge handbewegingen en ze is nog net niet buiten adem.

Zoals een goede coach betaamt, stel ik haar een aantal vragen. Ietwat confronterend. Gelukkig, ze weet overal antwoord op. Ze heeft namelijk een traject doorlopen bij een psycholoog dus inmiddels is ze goed in zelfreflectie. Nou mooi. Om haar te onderbreken ga ik haar uitdagen. Liefdevol, warm maar uitdagend. Provocerend, zal ik maar zeggen.

“Oh joh, jeetje, zoveel kinderen. Én een man die jou ook nog eens niet begrijpt en wel álle aandacht nodig heeft. Goh, wat een mazzel hebben ze! Dat ze gewoon altijd op jou kunnen leunen. En dan ook echt leunen hè, bijna duwen. Je valt nog nét niet om”.

Ze begint me al met ongemakkelijke ogen aan te kijken.

“Goh, wat zal jij veel denken dat het je veel rust zal brengen als je er niet meer bent. Gewoon, lekker de vrijheid. Laat ze het allemaal maar uitzoeken. Ongestoord jouw eigen ding doen. Hangen, zitten, lezen, stiekem sigaretje roken, bellen, appen. Mán, dat moet een openbaring zijn als je dat toch gewoon doet! Weggaan. Hoppa, bekijk het allemaal maar… “

“Waarom doe je dat niet gewoon”, vraag ik.

Ik zie de verwarring, ik zie ook dat er tranen komen terwijl ze lacht.

“Nee, niet huilen, zeg ik.. Niet doen hoor”.
“Dat hoort niet zo, weggaan”, zegt ze.

Dan komen de tranen. Dit leven wil ze gewoon niet. Het is teveel en ze doet zo haar best. Het lijkt alsof niemand haar meer hoort. Dan komt de toverzin:

“Ik ben onbelangrijk”.

Dit zinnetje tuimelt door de sessie heen. Door op een bepaalde manier te blijven vragen komen we vanzelf in een situatie terecht toen ze ongeveer 10 jaar oud was. Ze verteld tot in details wat ze ziet, wat ze hoort, wat ze denkt.

Ik vraag haar wat ze op het meest pijnlijke moment doet en dat is hard schreeuwen omdat ze is ontploft. Toen was ze 10. Nu is ze 38 en ze doet het nog steeds. Het maakt haar krachtig, zegt ze. Het geeft haar het gevoel dat ze grip op de situatie heeft en dat ze het onder controle heeft. Was dat maar zo.

Ik leg haar uit wat ik zojuist gedaan heb. Stukje provocatief coachen, een groot deel PMA. Een vraagtechniek die onbewust foutief opgeslagen informatie bewust maakt zodat je patronen en overtuigingen gaat herkennen.

Op het moment dat we het bos uitlopen zegt ze: “Hè, ik voel me een stuk lichter dan toen we het bos inliepen. Ze besluit een traject te volgen.

Wil jij dat ook? Voelen en ervaren wat ik doe in dat bos van Schoorl? Dat kan. Ik zie er naar uit om te kijken wat ik voor jou kan betekenen. Loop je mee?

Andre Rieu de film. Te koop (10,00 per stuk) voor aanstaande donderdag 11 april in bioscoop Take One Tuitjenhorn 4 kaartjes. Wie wil graag naar dit mooie muziekavondje? De film is namelijk uitverkocht en het is jammer als je graag heen had gewild en wij hebben kaartjes over. Stuur mij een pb, dan zijn ze voor jou!

Ahhh, wat moet ik nou?

Op het moment dat ze drempel overstapt van mijn praktijk, zegt ze het al; “Ik weet het echt niet meer”. Het lijkt wel alsof iedereen om mij heen een leuke opleiding doet, een goede baan heeft of het lef heeft om op reis te gaan. Voor mijn gevoel zit ik hélemáál vast in mijn gedachten en met mijn leven. Wat moet ik nou?

Ik ben Petra Kaandorp en ik herken dit zo! Toen ik jong was deed een secretaresse-opleiding. Weet je waarom? Omdat mijn vriendin dat deed en het leek mensen om mij heen zo goed want ik kon dat tot aan mijn pensioen doen.

Je raad het al. Ik liep vast. Ik heb wel het lef gehad om op wereldreis te gaan waar ik heel veel van heb geleerd. Het weg van huis zijn, het vertrouwen hebben dat het op reis goed komt. Onderweg geweldige mensen ontmoeten en het werken in allerlei verschillende bedrijven.

Ja, zelfs een slachthuis in Melbourne heeft mij van een salaris voorzien. Met dat geld kon ik weer naar Nieuw Zeeland om daar met een busje rond te trekken. Een geweldig avontuur totdat ik weer thuis kwam. Weer die gedachte: “Wat moet ik nou”.

Ik kwam in aanraking met coaching. Ik heb veel verschillende opleidingen gedaan en ja, dat heeft mij ver gebracht, alleen niet zó ver dat ik wist wat ik wilde, waar ik goed in was en hoe mijn werkzame toekomst er uit mocht gaan zien.

Totdat PMA op mijn pad kwam. Dat pad was niet zo zachtjes. Iets MOEST gebeuren.

Het is een transformatietechniek en dat is precies wat er bij mij is gebeurd. Ik voel me vrijer, zelfstandiger en zoveel bewuster. Het klinkt misschien gek, maar mijn brein is er van opgefrist.

Het lijkt wel veel ruimer aan de binnenkant van mijn hersenpan. Ik ben op reis gegaan in mijn onderbewuste brein met een geweldige coach. Ongelooflijk hoe zij precies de juiste vragen aan mij stelde zodat ik nog meer kon vinden in mijn beleving. Het leek wel alsof ze in mijn brein kon kijken en alles kon horen wat er gezegd werd van binnen.

Zonder PMA was ik niet geweest waar ik nu ben. Ook zonder mijn wereldreis naar Australie niet hoor. Alleen nu weet ik wat ik wil, waar ik goed in ben en ik voel mij echt rustig van binnen. Zonder dat negatieve gesnater in mijn hoofd, zonder dat gevoel dat ik klein ben. Nee, stap voor stap ontwikkel in mij verder en dat geeft mij een bijzonder trots en vrij gevoel.

Wil jij dat ook en wil je eerst meer lezen over deze transformatietechniek?
Download dan het Ebook van mijn website of bel mij op: 0640345067.

https://www.petrakaandorpcoaching.nl/meer-informatie/

Reviews en wat dat met mij als coach doet

Is de waarde van coaching echt te meten aan de hand van vijf sterren en een paar lovende woorden? Of is het meer zoals het beoordelen van een kunstwerk door een blinddoek op te zetten en alleen te vertrouwen op de meningen van anderen?

Misschien is het tijd om uit de comfortzone van de sterren te stappen en echt te ervaren wat coaching te bieden heeft.

Aan het begin van het begeleidingstraject vraag ik vaak welk cijfer je nu geeft over dat wat speelt en welk cijfer je graag wil hebben als je bereikt hebt waar we samen aan werken. Meten is weten en dat cijfer kunnen we dan mooi onderweg in de gaten houden.

Aan het einde van het traject vraag ik weer welk cijfer je geeft. Niet alleen voor het traject maar ik vraag een apart cijfer voor mij als coach. Dat voelt kwetsbaar natuurlijk. Tegelijkertijd weet ik dat ik voor een 10 ga. Dat is mijn intentie.

Dat betekent dat ik na iedere sessie reflecteer, voel en weet of voor mij de 10 behaald is. Dat is niet altijd het geval. De vraag is dan ook of dat ook voor diegene geldt waarmee ik samen heb gewerkt in die sessie. Tijdens het traject vraag ik daar naar en blijven we in de gaten houden of de gewenste resultaten bereikt worden.

Toch… aan het einde een review vragen en deze ontvangen blijft een magisch moment. De afgelopen drie reviews hadden alledrie een 10. Het hoogst haalbare. De vraag is dan ook: Hoe heb je mij als coach ervaren?

Oorzaak: Beginnende dementie

Dan bel ik haar toch maar even. Ze neemt op. Gelukkig. Voordat we aan de online sessie kunnen beginnen zijn we een half uur verder. Ze heeft mijn mail wel ontvangen, niet geopend. Ze wist wel dat we een afspraak hadden, alleen niet hoe laat. Ze wist wel dat we via Zoom konden praten maar niet meer hoe. Ik weet nog van de vorige keren dat het geluid een dingetje was, maar ook dat lukt uiteindelijk.

Een half jaar geleden hadden we ons eerste gesprek. Ze was vergeetachtig en kon zich niet oriënteren. We hadden toen live in het bos afgesproken, maar dat was voor haar heel moeilijk omdat ze iedere keer de weg kwijtraakte.

Online was een goede oplossing. Ze wilde graag meer haar grenzen aangeven, ze wilde zich meer uiten zodat anderen om haar heen niet hoefden te raden hoe het met haar ging. Ze wilde meer moed tonen, assertiever zijn en meer haar eigen gang gaan. Ook schreef ze in de schrijfopdracht dat haar hersenen het niet meer deden.

“Wil je dan evengoed met de coaching aan de slag?”, vroeg ik haar. Dat wilde ze.

De online sessies waren intensief en we hebben vele PMA sessies gedaan. Ze heeft veel oude s**t opgeruimd. Ook hebben we besproken welke stappen zij wilde zetten. Dat leidde tot (weer) intieme momenten met haar man, tot quality time met haar dochters, opnieuw geniet momenten in het concertgebouw, het deelnemen aan de wandelclub en iedere woensdagavond naar de yoga, tot mooie gesprekken met de mensen om haar heen die haar dierbaar zijn.

Dat vergde moed die zij voor zichzelf wenste en met een steuntje in de rug heeft ze dit allemaal opgepakt.

Ze had slecht nieuws. De diagnose luidt; beginnende dementie. Dat is ontzettend heftig, emotioneel en nog meer onzekerheid. Aan de andere kant ook de opluchting dat het een diagnose is waardoor er ook acceptatie is.

“Wat kan ik voor je betekenen?”, vroeg ik haar.

Ze vertelt dat ze zo blij is met de gesprekken, met de vooruitgang die ze geboekt heeft ondanks de diagnose. Vandaag hebben we besproken wat belangrijk is voor haar. Ze wil graag op papier schrijven wat ze voelt voor mensen, welke woorden ze wil gebruiken en welke levenstip ze wil meegeven aan haar dochters en kleinkinderen.

Tijdens de sessie schrijft ze alles op. Onder andere ook: Wat zou je vandaag anders doen als je er morgen niet meer zou zijn? Ze geeft aan dat ze niet zo veel anders zou doen, alleen een aantal wensen in vervulling laten gaan.

Ze wil graag met haar man naar Berlijn en ze is ook nog nooit in Praag geweest. Verder? Nou, die kaarten schrijven. Met een mooie eigengemaakte tekening erop. En o, ja… tegen de yoga juf zeggen dat zij een diagnose heeft.

Want als zij haar linkerknie in haar rechteroksel moet doen, lukt het haar niet. Dat wilde ze even zeggen, alleen ze wist niet hoe.

Heerlijk, die humor die er altijd is. Wat heb ik veel van haar geleerd. Doorzettingsvermogen (iedere keer weer achter die computer), liefde, nieuwsgierigheid, je bent nooit te oud om te leren, positiviteit, moed, humor, daadkracht.

Poeh hé, als ik ooit in haar schoenen zou komen te staan, dan zou ik het zo willen doen. Prachtvrouw!

Weet jij mijn eerste post nog?

Ik neem je graag mee in het vervolg van dit verhaal.

👉 Wat er aan vooraf ging:
Het was 2012 en ik stond voor een schilderij. Dit schilderij zou worden gemaakt voor een dierbaar iemand die een jubileumjaar had. Een ieder mocht zo zijn eigen creativiteit kwijt in de vierkante centimeters die toegewezen waren.

Ik merkte dat ik mezelf opgejaagd en super onzeker voelde. Mijn hartslag ging omhoog en mijn ademhaling versnelde. Het schilderij was de druppel. Ik kladderde iets van verf op het doek en het werd zwart, pikzwart.

Ik stapte een meter naar achteren en kwam tot de conclusie dat hoe ik mij voelde op dat doek terechtgekomen was. Ik ben gaan huilen en voor mijn gevoel heeft dat lang geduurd.

Wat er allemaal samen kwam, was mijn onzekerheid over mijn kunnen. Ik had geen flauw benul wat ik zou willen en waar ik gelukkig van zou kunnen worden. Ik vergeleek mijzelf continu met anderen.

Diep van binnen wist ik dat er zoveel meer in mij zat maar ik had geen idee hoe daar te komen en dat tot uiting te brengen. Ik heb bedrijven gebeld en gevraagd of ik mocht snuffelen. Hier heb ik veel van geleerd maar ik was mezelf nog niet echt tegen gekomen in wat ik echt wilde.

👉 Hoe het verder ging:
Sinds 2012 ben ik bezig mezelf te ontwikkelen op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik weet nog dat ik het zo veel geld vond om aan mezelf te besteden. En ook, wat een energie zou het kosten om dit te doen.

En nu ben ik zo ontzettend dankbaar dat ik die eerste stap heb gezet om te komen waar ik nu ben. Ik doe wat bij mij past. Dit pad blijkt oneindig breed en oneindig lang te zijn. Ik kan en wil en mag nog zoveel leren en daar heb ik heel veel zin in.

De échte verandering in mijn leven heeft PMA (de vraagtechniek die werkt met het onderbewuste) teweeg gebracht. Onbewuste overtuigingen hielden mij tegen. Het startte met overgave, moed en vertrouwen in mijn coach en in mijzelf en dat maakt dat ik nu ontspannen onderneem in mijn eigen praktijk.

👉 Hoe het nu is:
Ik geloof erin dat ik het leven kan leiden wat bij mij past. Het liefste ben en werk ik in de buitenlucht, in het prachtige bos van Schoorl, omdat bewezen is dat dit stress verminderend werkt en je komt letterlijk en figuurlijk in beweging.

Ook heb ik een praktijk aan huis. Een gezellige, warme en knusse plek waarin ik jou begeleid, jij mij vertrouwt, ik naar jou luister en jij vertelt.

Samen werken we eraan dat jij je weer blij en vrij van binnen voelt. Dan komt de rest vanzelf. Slapen, sporten, gezond eten, rust in je hoofd en hart. Het kan zelfs zo zijn, dat ik je uitnodig om een koudwaterdip te nemen!

Vraag jij je al een tijdje af hoe jij het leven kan gaan leiden dat bij jou past?
Reageer dan hieronder met een ❤️ of stuur mij een privé berichtje.

Klopt het is spannend! En ik help je graag.

Maf toch, die overtuigingen

Of wat dat dan ook mogen zijn. Dat zijn gedachten die je hebt waarvan je zeker weet dat het zo is. Of ze nu positief of negatief voor je werken.

Kijk, als ze positief zijn, niets aan doen. Verder gaan met wat je deed.

Als ze negatief zijn, dan heb je een probleem. Soms zonder dat je het weet. Het is net zoiets als die parachute die noodzakelijk is als je uit een vliegtuig wil springen. Dan heb je er eentje nodig.

Zo heb je die overtuiging ook nodig gehad toen je in een heel vervelende gebeurtenis terecht gekomen bent. Je hebt dat tegen jezelf moeten zeggen om nog meer pijn te voorkomen.

De situatie was namelijk, voor jou, dusdanig bedreigend dat je het gevoel had dat je de controle zou gaan verliezen. Wat hielp was om deze gedachte te hebben. Heel waarschijnlijk had je er ook een ritueel bij.

Knippen met je vingers, of knijpen met je ogen. Je adem inhouden of wiebelen met je been. Het kan zijn dat je dat nog steeds doet. Of je kijkt weg, naar buiten of naar een hoek van een deur- of raampost. Herken je dat?

Nog even terugkomend op die parachute.

Stel je voor, je nadert de aarde en je wilt natuurlijk landen op een stukje grond.

Helaas, dat gebeurt niet. Je land in een kolkende rivier. Die parachute is nu een grote last. Sterker nog, het kan zijn dat het je dood wordt. Je wilt hiervan af.

Zo is het ook met die overtuigingen, die negatieve gedachten. Je wilt er van af. Je hebt het niet meer nodig. Sterker nog. Het maakt je ziek. Je voelt dat al aan alles in je lichaam.

Weg met die parachute die je zo geholpen had toen je het nodig had en nu gevaarlijk is.

Weg met die belemmerende overtuiging die je toen zo geholpen had toen het nodig was en je nu ziek maakt.

Wil je weten welke overtuigingen jou ziek maken en nu niet meer dienen? Maak dan een afspraak via de link in mijn bio of stuur mij een privé bericht.

Via de PMA-vraagtechniek gaan we daar naar op zoek. We vinden deze echt en zorgen er dan voor dat je deze kwijtraakt. Net als die parachute.

Nóg twee minuten en dan….. (hoop ik dat dat luik onder mijn voeten opengaat en dat ik kan verdwijnen)

Nee, toch niet. Ik sta zo’n beetje tussen de jassen van de de gasten. Mijn hartslag gaat ineens heel hard. Ik kijk in de ogen van Douwke de Backer, onze steun en toeverlaat tijdens dit event. Voor mijn gevoel hang ik aan haar schouders.

Ze kijkt me aan en zegt dat mijn verhaal, mijn missie belangrijk is. Dat ik ook even langer mag uitademen en dat het gaat lukken. Ik geloof haar toch zeker. Ik voel mijn voeten (dat had mijn dochter Yentl gezegd dat ik dat moest doen) en dan hoor ik mijn “opkom” muziek. Herman van Veen zingt namelijk “Ik ben vandaag zo vrolijk” en ik hoor mijn naam.

Ik loop door alle steunende en dragende vrouwen het podium op en ga naast Sara staan. En dan loopt het als vanzelf. Ik voel de ruimte om mijn missie hardop uit te spreken; Ik geloof erin dat jij het leven kan leiden wat bij jou past; dat start met overgave, moed en vertrouwen in mij als coach en vooral in jezelf. Ik hoor dat er gelachen wordt, ik kijk echt om mij heen, zie zelfs Yentl en mijn vriendin zitten en voor ik het weet is onze tijd voorbij en heb ik een Magic momentje in my life te pakken.

Van binnen gebeurd er van alles en bovenal voel ik mij stoer. Juist omdat we met een prachtige groep vrouwen waren die allemaal een boodschap te vertellen hadden, een prachtige groep vrouwen die hier naar luisterden en ook allemaal hun verhaal hebben.

Het voelt naar meer en het smaakt naar meer en dat is ook precies wat ik ga doen. Vanaf 25 maart ga ik het programma volgen bij Sara, Rock your Mission.

Als jij voor je gevoel ook die volgende stap wil zetten maar er allerlei gedachten zijn waarom je dat vooral niet zo kunnen of mogen van jezelf of welke reden je dan ook hebt waarom je dat niet gewoon DOET maar wat je wel graag WILT dan gaan we samen kijken naar de oorzaak van deze gedachten zodat je het wel gaat DOEN.

Wat vast zit komt eindelijk los

Daar is dan dat moment. Je zit achter je computer, je hoort het geroezemoes van je collega’s op de achtergrond, je kijkt naar buiten en voelt dat je hand zwaar wordt omdat je hoofd daar in hangt. Je wangen bollen er van op en je oog knijpt half dicht. Wat is dat toch in die omgeving? Hebben ze nou een tekort aan zuurstof of ligt dat aan mij.

Het gechitchat om je heen kun je bijna niet meer aanhoren en toch lijkt het alsof iedereen de grapjes van die ene collega echt heel leuk vind. Alleen jij dan weer niet.

Je zit vast! Je gedachten gaan de hele dag! Je wilt dit niet meer!

Wat dan wel? Zoveel aanbod op de markt, genoeg banen, superrrr leuke opleidingen en nog maar niet gesproken over de reizen die je kan maken. Wat doe je nog achter dat bureau?

“Dit heeft geen zin, ik kom geen steek verder op deze manier”.
Herkenbaar?

Dat nuttige leven wat je eindelijk wilt gaan leiden komt maar niet van de grond. Je hebt het gevoel stil te staan en wilt zo graag verder. Hoe dan…

Nou, in ieder geval door dit te erkennen. Het is nu zo. Dan is je volgende stap om het hier eens over te gaan hebben met iemand die de juiste vragen stelt, in de juiste richting.

Je bent niet voor niets hier terecht gekomen. Als je goed kijkt naar je dagelijkse leven herken je veel overeenkomsten.

Zo sprak ik vandaag met een jongvolwassene. Ik vroeg haar wat er precies speelde en ze gaf aan dat ze altijd iets naast iets heeft. Ineens dacht ze aan haar kledingkast.

Wanneer zij één broek koopt, wil zij er nog eentje bij.
Wanneer zij aan een opleiding denkt, moet er altijd nog een workshop bij.

Zij gelooft namelijk dat “het” compleet moet zijn voordat zij een beslissing neemt. Ze denkt dat ze te weinig biedt en dat wat ze doet, te “smal” is. Dit moet breder en meer zijn. Continu en eigenlijk altijd.

Door vragen te stellen en uiteindelijk te weten te komen waar dit vandaag komt, ontstaat er opluchting en komen de antwoorden die haar de juiste richting wijzen. De grote zucht, het inzicht is mooi! Wat vast zit komt eindelijk los zodat ze het leven kan leiden wat echt bij haar past.

Herkenbaar? Neem vrijblijvend contact met mij op en laten we kijken wat ik voor je kan betekenen. https://www.petrakaandorpcoaching.nl/meer-informatie/

“Staat ie soms nog op kronkelweggetjes ofzo”?

Op dat moment kijk ik naar buiten, we sjezen langs hele oude franse huisjes, roestige tractors en vervallen schuren. We rijden over, ja inderdaad, kronkelweggetjes. Je kent het wel, van die glooiende wegen die continu bochtjes maken en af en toe de hoogte in gaan.

We zijn op weg naar Parijs. Niet vanuit Nederland maar via Italië, Ietwat omrijden maar dat geeft helemaal niets. Het is voor een goed doel. Onze dochter gaat namelijk castings doen voor Fashion Week Parijs.

👉 Hoezo niet rechtstreeks via de grote wegen naar Parijs?

Nou, de TomTom had blijkbaar iets anders in gedachten. Iets met instellingen en denken dat je goed rijd. Dat we niet op de meest snelle manier op ons doel af gaan was ons inmiddels duidelijk.

👉 Gaat dat dan wel? Rechstreeks op je doel afgaan?

Aan het begin van een coachtraject gaan we altijd op zoek naar datgene waar je aan wilt werken. Het doel zogezegd. Dat is belangrijk omdat we ergens aan gaan werken en ondertussen blijven we toetsen of we op de goede weg zitten.

We stellen de TomTom in op datgene wat je wilt bereiken. Ik vraag dan ook herhaaldelijk of je het doel nog in het vizier hebt, of je dat doet wat bijdraagt aan het halen van dat doel (zoals grenzen stellen).

Dat betekent dat je op heel veel dingen die jou energie kosten nee mag gaan zeggen. Ja mag nee gaan zeggen op de dingen die ervoor zorgen dat je rust en ruimte krijgt.

Dat DOEN zorgt ervoor dat je op je doel afgaat. Rechstreeks? Hoeft niet altijd. Soms komt het leven er tussendoor, wil je er echt even voor de ander zijn, voelt het gewoon even heel saai of lukt het even niet.

👉 Kronkelweggetjes en er toch komen!

Ja hoor. Want wat het mij geleerd heeft is dat ik ontzettend heb kunnen genieten van deze omweg. Ik heb een stuk Frankrijk gezien die ik anders niet had gezien.

We kwamen later aan dan de bedoeling was maar wel met mooie uitzichten, goede gesprekken en een relaxte reis. Wanneer we samen het doel in de gaten houden komen we er! Kom jij daar stap voor stap dichterbij.

👉 Uitdaging!

Ik zou je willen uitdagen en willen vragen welk doel stel jij jezelf? Hoeveel tijd neem jij daarvoor? Wil je rechtstreeks of is het ook oké om af en toe de kronkelweggetjes te pakken en te genieten met altijd het doel in het vizier?

Als jij op korte termijn erachter wil komen wat jouw doel is, waar je nu staat en hoe je daar wil komen, stuur me een privé berichtje en laten we kennismaken.

Samen komen we verder!

Hoe kijk jij naar jezelf?

Sinds ik weet dat mijn gevoel een bepaald niveau heeft bereikt en ik daar last van heb, kijk ik naar mezelf, praat zelfs hardop om erachter te komen wat er mis is gegaan en wat er beter kan.

Als ik dat doe, dan verzacht het van binnen en kom ik tot antwoorden. Wat ook helpt is om een collega te bellen waarvan ik weet dat hij soortgelijke ervaringen heeft gehad zodat hij mij kan toespreken.

Dit is voor mij een super krachtig hulpmiddel en ze noemen het zelfreflectie. Bewust worden wat er in je omgaat zodat je kunt groeien als mens. Net als een vis in het water wil zwemmen willen wij als mens ontwikkelen. Een natuurlijk proces.

Wat levert het je op?

1. Je leert jezelf beter kennen. Véél beter. Je wordt bewust van wie je bent, wat je belangrijk vindt en waar je naar toe wilt in het leven. Het is als een soort ontdekkingsreis naar je innerlijke zelf. Het geeft je de power om betere beslissingen te nemen en je leven in lijn te brengen met je doelen.

2. Je komt erachter waar je goed in bent en waar je nog aan moet werken. We hebben allemaal onze sterke en zwakke punten, toch? Hoe mooi is het als je dingen kunt overwinnen waar je minder goed in bent, zodat je dat toch kan ontwikkelen.

3. Je begint patronen te zien in je gedrag en gedachten. Door stil te zijn, bewust te zijn, erkenning te geven wat er is kun je dit gaan herkennen. Ik vond dat zelf een heel mooi proces en dit overkomt mij iedere dag. Stilstaan en bewust worden.

4. Het helpt om echt je doelen te halen en die échte verandering door te maken. Ik had voor mezelf nooit gedacht dat ik ooit voor een groep zou spreken. Nu pitch ik iedere week mijn verhaal.

5. Een belangrijke en deze geldt voor altijd. Je neemt verantwoording. Ja, zelf de verantwoording nemen is het grootste goed! Dan ga je controle nemen over je eigen leven. Je hebt dan gewoon invloed op je eigen acties. Sinds ik dat doe gebeuren er zulke mooie dingen. Ook minder mooie natuurlijk maar ik voel dat ik in de juiste richting acties onderneem.

Stap voor stap…. Niet te snel. Wel altijd met een kijkje naar mezelf.

Wil jij ook naar jezelf kijken en wil je dat ik met je meekijk? Dat kan natuurlijk.
Met PMA word je bewust van je gedachten, gevoelens en gedrag en je gezondheid.

Onze eerste afspraak is altijd vrijblijvend. Klik hier voor meer informatie: www.petrakaandorpcoaching.nl

Reminder!

Alleen door te doen ontdek je wat het voor jou oplevert.

Meer weten?
Reageer dan hieronder met 'ja' of stuur me een privé berichtje.

Petra is een hele fijne en professionele coach. Eerlijk en recht door zee. Petra stelt de juiste vragen en luistert naar wat je zegt en wat je niet zegt. Zij maakt daarbij gebruik van verschillende tools. Door haar doortastende vragen kom je net wat dieper in de gesprekken. In slechts vijf sessies gaf Petra mij nuttige en heldere inzichten. Ik kan Petra sterk aanbevelen aan een ieder die inzicht wil verkrijgen in de eigen persoon. Dankjewel Petra!

- Anoniem

Vrijblijvend kennismaken?
Laat hieronder een reactie achter of stuur mij een DM.

Wat is de dramadriehoek?

De dramadriehoek, ontworpen door Stephen Karpman, geeft een mooi en duidelijk beeld van hoe mensen onderling met elkaar omgaan.

Als je dit leest, herken je er vast jezelf in.

Iedereen begeeft zich namelijk weleens in deze driehoek. Je wordt als een vlieg in het web van de spin gezogen zonder dat je er grip op hebt. Zo lijkt het tenminste.

Je doet namelijk het volgende zodra je meegezogen bent in het dit web. Het aannemen van de rol van de Redder, de Aanklager of het Slachtoffer.

Als je je hier niet bewust van bent, ben je voor je het weet een slachtoffer, aanklager of redder. Dat doe je “gewoon”.

Op het moment dat je weet wat je doet, kun je het niet meer niet weten en heb je een keuze.

Deze drie sociale rollen vullen elkaar aan.

Het merkwaardige van deze drie rollen is dat de betreffende personen zich niet bewust zijn van de wijze waarop zij zichzelf en de ander als het ware ‘gevangen’ houden in een negatief emotioneel spel.

Dit is een ongezonde manier van met elkaar omgaan en dat merk je aan je gevoel. Je bent gespannen in je schouders of nek, je voelt krampachtigheid in je buik of je kan niet meer helder nadenken.

Het slachtoffer roept ‘help’ maar wil niet echt gered worden, de redder wil redden en de aanklager geeft de redder of het slachtoffer de schuld dat het niet goed gaat.

Mensen die vanuit deze posities met elkaar communiceren komen niet tot een oplossing. Het gaat namelijk over JIJ. Niet over IK.

Zij hebben regelmatig het gevoel dat ze niet verder komen en dat ze op bijna voorspelbare wijze met elkaar een patroon herhalen.

Met andere woorden; je komt er niet uit met de ander, de ander niet met jou. Dit komt voornamelijk omdat je niet uit je eigen behoefte spreekt, maar invult voor een ander.

Het mooie is, er is ook een winnaarsdriehoek. Dan gaat het over IK.

Over jouw eigen behoefte. Om dit te leren is het nodig om bewust te worden wanneer, waar en met wie je in het web bent.

Uit het web blijven, afstand houden en de moed hebben om je eigen behoeftes te uiten geeft veel duidelijkheid.

Dan zijn de volgende drie rollen van toepassing; De redder wordt de helper, het slachtoffer wordt kwetsbaar en de aanklager wordt assertief.

Tijdens een sessie wordt zo duidelijk wat er bij jou gebeurd en leg ik je uit en ervaar je zelf hoe je uit de dramadriehoek kan blijven en hoe je bewust kan zijn in je winnaarsdriehoek.

Een volgende keer leg ik uit hoe je dat doet.

Dit kan in een mooie tekst zoals dit maar nog veel beter is het om te ervaren en zelf te ondergaan.

Wil jij meer weten over het ervaren van zo'n sessie? Laat hieronder een reactie achter of stuur mij een privé berichtje.