Thuis in je lijf, praktijk voor lichaamsgerichte psychotherapie

“We denken dat ons lichaam tot alles in staat moet zijn, terwijl dat lichaam een breekpunt heeft.”

"Toen ik na die tweede burn-out in therapie ging, moest ik erkennen dat ik er met al die uiterlijke voorwaarden niet was. Ik zocht als het ware externe validatie voor wat ik van binnen zou moeten voelen, maar je kunt beter luisteren naar je emoties. Dankzij therapie kwam ik erachter dat ik mijn emoties altijd heel erg onderdrukt had met het idee dat je groot en sterk moet zijn: ratio is belangrijker en emoties zitten maar in de weg. Terwijl die emoties veel zeggen over de staat van je lijf, over wat je wel en niet leuk vindt, waar je boos van wordt. Als je dat allemaal wegdrukt, dan levert dat veel stress op omdat je verkeerde coping mechanismes inzet en minder controle ervaart over de situatie. Terwijl je emoties je juist iets zouden kunnen vertellen over wat je zou moeten doen."

"Stress is een heel normaal biologisch mechanisme. Als er een bepaalde stressor (iets wat stress veroorzaakt, red.) binnenkomt – en dat hoeft geen leeuw te zijn die je aanvalt, maar dat kan ook iets veel kleiners zijn, zoals een temperatuurwisseling – dan zet je lichaam een stressmechanisme aan dat de stresshormonen adrenaline en cortisol produceert. Die zorgen ervoor dat de energie in je lichaam herverdeeld wordt: de energie gaat weg van de systemen die het even niet nodig hebben, zoals je spijsvertering, je reproductieve systeem en je immuunsysteem, en gaat naar je spieren, hart en longen.

"In principe wordt dat goed geregeld door je lichaam en komen de hormonen weer op hun normale niveau na wat rust. Maar als je chronische stress ervaart, niet genoeg rust neemt en de stressoren maar blijven komen, dan gaan je regelmechanismen kuren vertonen. Je blijft maar stresshormonen produceren, die op den duur hele nadelige effecten hebben op je hersens. Dat kun je ook zien als je mensen met een burn-out onder een MRI-scanner legt. Dan zie je dat hun hersenvolume is afgenomen. Dat gebeurt in de prefrontale cortex en je hippocampus, de gebieden die verantwoordelijk zijn voor cognitieve vermogens als nadenken, concentreren en leren. Tegelijkertijd is er een gebied waar neuronen juist reactiever worden: in de amygdala, de hersengebieden verantwoordelijk voor emoties. Vandaar dat je hypersensitief en prikkelbaar wordt en je dingen niet meer goed in perspectief kunt zien.

Dat bij elkaar zorgt voor een double whammy waardoor je je steeds gestresster gaat gedragen. Je bent minder geneigd om gezonde handelingen te verrichten en je vertoont steeds makkelijker gewoontegedrag."

Een burn-out is geen leeg batterijtje Vooral jonge mensen vallen bij bosjes om door stress en burn-out. Ook Brankele Frank kwam thuis te zitten van haar drukke baan als strategieconsultant. “Je batterijtje is op,” vertelde de arts haar. Daar kon ze weinig mee. Wat gebeurt er precies in je lichaam bij een burn-out, vroeg neurobioloog...

Weer een mooie blog (met oefening) van breathworkmovement!

Bij HYPERVENTILATIE wordt vaak gedacht aan de acute variant: een hyperventilatie-aanval. Veel vaker gaat het echter over chronische hyperventilatie: standaard meer ademen dan je lichaam feitelijk nodig heeft. Veel mensen ademen op dagelijkse basis te veel, vaak ligt hier stress, gejaagdheid en angst aan ten grondslag.

Standaard te veel ademen (overademen, disfunctioneel ademen, chronische hyperventilatie) kan voor allerlei lichamelijke en mentale klachten zorgen. Iets wat je uiteraard liever wilt voorkomen of genezen. Maar wat is te veel ademen, hoe weet je of je te veel ademt?

Wat is CHRONISCHE hyperventilatie?
Je ademhaling verloopt in principe volledig automatisch. Dat is handig, maar meteen ook de reden dat we vaak niet doorhebben dat de manier waarop we ademen nauw verbonden is met ons fysieke en mentale welzijn. Een gezonde, functionele ademhaling zorgt voor voldoende energie, herstelkracht en veerkracht. Het maakt je lichaam sterker en je geest stabieler. Maar wanneer je ademhaling dit niet is, heeft dat op zowel lichamelijk als geestelijk vlak een negatieve uitwerking. Je ademhaling krijgt dan controle over jou, in plaats van anderom.

Een versnelde ademhaling is iets wat je bij veel mensen ziet, wie weet ook wel bij jou. En vaak hebben we dat dus (in eerste instantie) niet echt door, je ademt immers zonder erover na te hoeven denken. Veel stress in je leven, ingrijpende situaties of een ongezonde leefstijl kunnen je ademhaling versnellen. Het wordt dan ‘disfunctioneel’ ademen genoemd: je basisademhaling in rust is hoger dan je lichaam nodig heeft. Je adem staat zo dus niet in functie van de gezonde werking van jouw interne systeem. Als je gedurende langere tijd zo’n versnelde ademhaling (onbewust) aanhoudt, kan dit je nieuwe ‘standaard’ worden, je nieuwe zijn. Dit kan je uiteindelijk gaan merken door kortademigheid, benauwdheid, lichtheid in je hoofd, pijn op je borst, tintelingen, krampen en onrustige, gestreste of angstige gedachten.

Hoe weet je of je hyperventileert?
Wat is dan precies ‘te veel’ ademen, en wat is goed, wat is normaal? Het belangrijkste is dus dat je ademhaling past bij wat je doet. En het ligt er helemaal aan hoe jouw dagen eruitzien, en hoe groot, klein, zwaar of licht, hoe actief en hoe gezond je bent. Tijdens een stevige wandeling is het prima om een keer of vijftien per minuut in en uit te ademen, je lichaam heeft dit dan nodig. Maar als je rustig op de bank of achter de computer zit, is zes tot acht keer per minuut echt meer dan genoeg. Wanneer je meer dan twintig keer per minuut ademhaalt (zonder dat je je inspant), ben je aan het hyperventileren.

Het is goed om dit voor jezelf eens na te gaan: hoe kalm of snel adem je in een rustige toestand, zonder veel fysieke inspanning? En ook: hoe voel je je hierbij? Het kan zijn dat je erachter komt dat je nu, terwijl je zit, flink wat keren per minuut ademt, en dat je je misschien ook wel wat opgejaagd voelt vanbinnen. In dat geval kan het je bewust worden van, en het verminderen van je ademhaling zeker winst opleveren.

Mogelijke hyperventilatie: meet jouw ademfrequentie
Een oefening die je kunt doen om makkelijk en snel je ademfrequentie te meten, zonder dat je hiervoor apparatuur nodig hebt, is de zogenoemde golfjesoefening.

Neem een A4’tje en leg dit horizontaal. Zet een timer op drie minuten en begin golfjes te tekenen volgens het ritme van je ademhaling. Als je inademt teken je een golf omhoog en als je uitademt teken je een golf naar beneden. Je hand volgt je ademhaling, niet omgekeerd. Het gaat om je huidige, natuurlijke ademhaling. Probeer je ademhaling niet te sturen, laat haar gewoon komen zoals zij komt en zijn zoals zij is. De golfjes kunnen ook variëren in hoogte, net zoals je af en toe sneller of dieper ademt. Dat is allemaal oké.

Om een goed beeld te krijgen, doe je de oefening gedurende zeven dagen, drie keer drie minuten per dag. Telkens tel je na de drie minuten de toppen van de golven, dat getal schrijf je op. Zo krijg je op simpele wijze een idee van hoe je ademt op dagelijks niveau.

Wat te doen bij hyperventilatie?
Weet dat als je hyperventileert je extra zorg nodig hebt. De snellere ademhaling heeft een directe link met je lichaam en met je geest. En dus ook met je gedachten en je emoties. Overademen triggert onrustige en angstige gedachten, veel mensen met hyperventilatie ervaren dan ook angsten.

Het kan dan ook zijn dat je - wanneer je standaard te veel ademt en dit jouw standaard is - wanneer je een ademhalingsoefening gaat doen die jouw ademtempo omlaag haalt, deze je juist stress oplevert. Want misschien lukt het je niet om ineens je ademfrequentie omlaag te brengen, en dit is niet meer dan normaal. Gun jezelf dan ook ruim de tijd en rust om hiermee te oefenen. Want werken met je ademhaling, is nog altijd de beste aanpak bij hyperventilatie. Je wilt het probleem omdraaien, en beter leren ademen is hiervoor essentieel.

Zie voor gehele artikel: ttps://www.thebreathworkmovement.nl/blog/hyperventilatie-test

Hoe weet je of je hyperventileert? Overademen (chronische hyperventaliatie) kan voor allerlei lichamelijke en mentale klachten zorgen. Wat is te veel ademen, en hoe weet je of je te veel ademt? Doe de test.

GA TOCH FIETSEN!!!

Niet de ideale combinatie tijdens het fietsen maar wel een hele leuke attentie van een cliënte.
En inderdaad ik ga fietsen (wederom), freewheelend bezinnen, VAKANTIE dus.

PRAKTIJK is gesloten van 18-05-2024 tot 25-6-2024. Mail lees ik weer vanaf 25-06-2024

Heb een mooie (wellicht droog en zonnig? ) periode.

Afgelopen weekend de afsluiting van een 2 jarige opleiding SOMA-Embodiment, met diploma!

SOMA-Embodiment is een vorm van lichaamsgerichte traumatherapie die zijn wortels onder andere heeft in de Somatic Experiencing. 'Het gebruik van hapticiteit en beweging voor emotionele regulatie bij traumatherapie'.

Via de zwaartekracht – waarmee we direct na de geboorte in aanraking komen – vindt een eerste, fundamentele oriëntatie plaats in de belichaming van ons zelf in relatie tot de wereld om ons heen. Trauma verstoort de natuurlijke, ritmische stroom van ons organisme. SOMA-Embodiment biedt handvatten om deze stroom weer op gang te brengen, ruimte te geven aan het zelfgenezend vermogen en zo trauma te helen.

Hoe TRAUMA nog GENERATIES lang in een FAMILIELIJN blijft.

‘Mijn moeder heeft ons met angst grootgebracht’ Waar begint onze pijn en wat kunnen we doen als we zwetend wakker worden van nachtmerries die niet de onze zijn? K. vertelt over het intergenerationeel trauma dat ze overerfde van haar Marokkaanse moeder.

EMDR kan een boel bieden maar is ook niet zaligmakend.
Een pleitbezorger voor een gevarieerder aanbod. Er zijn namelijk meerdere andere manieren om trauma te verwerken zoals o.a lichaamsgerichte traumatherapie.

'De behandelmethode EMDR wordt veel toegepast bij kinderen en volwassenen. Het kan een snelle en efficiënte manier zijn om angst weg te nemen of een trauma te verzachten. De vorm van therapie is al langer in opmars, maar het wordt voor steeds meer problematiek ingezet. Ook in een versneld traject waarbij je binnen een week kan genezen. Docent onderzoeker psychotrauma, Simona Karbounairis maakt zich zorgen, want EMDR is zeker niet altijd de beste oplossing en kan ook schade toebrengen.'

EMDR is geen psychologisch duizenddingendoekje De behandelmethode EMDR wordt veel toegepast bij kinderen en volwassenen. Het kan een snelle en efficiënte manier zijn om angst weg te nemen of een trauma te verzachten. De vorm van therapie is al langer in opmars, maar het wordt voor steeds meer problematiek ingezet. Ook in een versneld traject wa...

'Als gevolg van trauma kan BOOSHEID voelen en uiten ontzettend lastig zijn, weet Auke uit eigen ervaring. Tegelijkertijd is boosheid op een gezonde en veilige manier (door)voelen ook een belangrijk onderdeel van VERWERKING. In haar blog deelt ze tips om met je boosheid te werken.

Boosheid is een pijnlijke, krachtige en complexe EMOTIE. Als het ons overweldigt, willen we het vaak wegduwen, wegstoppen, negeren of vergeten. Maar het is in zijn puurste vorm ook een HELENDE emotie: een oproep tot zelfrespect, die ervoor zorgt dat je je bewust wordt van je GRENZEN.

In mijn persoonlijke reis bij het verwerken van (complex) trauma is het voelen en uiten van boosheid nog altijd best lastig. En dat is niet zo gek. Veel mensen met VROEGKINDERLIJK trauma hebben van dichtbij kunnen ervaren dat boosheid een gevaarlijke emotie was. Waardoor je moeite kunt hebben om onderscheid te maken tussen gezonde ASSERTIVITEIT en AGRESSIE. Het stellen van gezonde grenzen roept dan gevoelens van SCHULD en SCHAAMTE op.

Onderdrukken
Ook wanneer fysiek of verbaal geweld geen deel uitmaakt van jouw traumageschiedenis, is het voor veel mensen die opgroeiden in gezinnen waar het niet acceptabel of veilig was om gevoelens te uiten, een tweede natuur geworden om hun boosheid te ONDERDRUKKEN. Als je geleerd hebt dat het uiten van boosheid leidt tot VERLATING en verlies van GEHECHTHEID, groei je op tot een volwassene die geen nee kan zeggen en zijn of haar grenzen onvoldoende kan bewaken of communiceren.

En ook al heb je veel moeite met het DOORVOELEN en uiten van je boosheid, dat betekent niet dat deze er niet is. Het betekent eerder dat je je woede onderdrukt. En je er hoogstwaarschijnlijk zo bedreven in bent geworden dat je het niet eens doorhebt dat je het doet. De boosheid wordt zo snel onderdrukt dat je niet eens de kans krijgt om het te registreren.

Wat gebeurt er met jouw woede?
Boosheid, zoals elke emotie die niet wordt opgelost, verandert en wordt intenser ervaren in een ANDERE VORM. Hier zijn enkele tekenen van verborgen woede:

Overmatige prikkelbaarheid
Sarcasme, cynisme, lichtzinnigheid
Vaak zuchten
Glimlachen terwijl je pijn hebt
Frequente verontrustende of beangstigende dromen
Hoge spierspanning, die zich automatisch uit in op elkaar geklemde kaken, gezichtstics, vuisten op elkaar klemmen, tandenknarsen, krampachtige voetbewegingen of andere fysiologische symptomen die gewoonlijk onbewust optreden
Uitstelgedrag
Chronische depressie.
Gezond kanaliseren

Als volwassenen kunnen we leren over de DYNAMIEK van onze kindertijd en de trauma’s die door de vorige generaties aan ons doorgegeven zijn. Door het begrip en de ERKENNING dat we niet gebroken zijn, maar getraumatiseerd, kunnen we beginnen te HELEN en de kracht van onze boosheid verkennen door emotioneel volwassen te worden.

Het actief KANALISEREN van woede op een veilige en gezonde manier is essentieel om de energie van de pijn van het verleden te uiten en daarmee uit het lichaam los te laten.

Er is een onderscheid tussen boosheid uit het HEDEN en boosheid uit het VERLEDEN. Zij vragen allebei om een andere aanpak.

Boosheid in het hier en nu
In de eerste plaats is het van belang dat we onze boosheid leren herkennen als een emotie die in het heden opkomt en hoe we daar op een constructieve manier mee kunnen omgaan. Emoties bevatten informatie voor ons en via onze ratio kunnen we de boodschap ontcijferen en op basis van die informatie de juiste actie ondernemen.

In zijn puurste vorm is woede een oproep tot ZELFRESPECT. Als je woede ervaart, is het jouw verantwoordelijkheid om te bepalen welke GRENS is overschreden en hoe deze kan worden hersteld. Door te herkennen wanneer je boos bent, vervolgens vast te stellen welke grens overschreden is en dan een gezonde en constructieve manier te vinden om de grens te herstellen, verdwijnt de boosheid op natuurlijke wijze.

2. Oude pijn: boosheid uit het verleden

De tweede vorm gaat over PIJN uit het verleden. Naarmate je jouw verwondingen gaat erkennen en de manieren waarop je (emotioneel) in de steek werd gelaten of misbruikt door de mensen die je hadden moeten beschermen, begin je onvermijdelijk intense gevoelens van woede te ervaren. Dit is een kwetsbaar, maar noodzakelijk onderdeel van de genezing van complex trauma en maakt deel uit van een ROUWPROCES.

Pete Walker, de schrijver van het boek ‘Complex PTSD (From Surviving to Thriving’, schrijft hierover dat het rouwen om de tekorten uit je kindertijd een essentieel onderdeel is van het terugwinnen van belangrijke delen van onszelf.

Schaduwwerk
Om je boosheid te kunnen uiten is een veilige plek nodig om de kindpijn te kunnen doorvoelen en UITEN. Hierbij gaat het om schaduwwerk: de boosheid is niet gericht op de persoon die het trauma heeft veroorzaakt, maar op de verinnerlijkte dader die de vorm aanneemt van een venijnige innerlijke criticus.

Door op te staan tegen deze geïnternaliseerde ‘misbruiker’ wordt voorkomen dat de boosheid omslaat in schaamte en machteloosheid. Je mag leren de schuld te verleggen naar waar hij thuishoort en weer aan jouw eigen kant gaan staan in plaats van tegenóver jezelf. Zo bestendig je de gezonde egofunctie van zelfbescherming.

Grenzen stellen
Op deze manier innerlijke grenzen kunnen stellen, is essentieel om te leren grenzen aan te geven in de buitenwereld. Pete Walker zegt daarover dat WOEDE ons vermogen om ‘nee’ te zeggen versterkt en ons helpt op te staan ​​tegen misbruik, zowel van binnenuit (dat wil zeggen de aanvallen van je innerlijke criticus), als van anderen. Het proces begint in de eerste plaats in relatie tot jezelf.

Volgens Walker moet het uiten van boosheid samengaan met het uiten van VERDRIET door te huilen. Wanneer boosheid en huilen uit balans zijn, belemmert dit het HERSTEL. Veel mensen kunnen hun emotionele pijn alleen uiten door boos te worden. Hun verdriet sijpelt door als een prikkelbare stemming en ze worden boos wanneer ze enige emotie voelen, zoals bang, vernederd of verdrietig. Of ze onderdrukken hun woede en kunnen hun emoties alleen uiten door te huilen, waardoor ze vast kunnen komen te zitten in hulpeloosheid en zelfmedelijden.

Mocht je meer willen lezen over dit proces dan raad ik je het boek van Pete Walker aan, ook verkrijgbaar in de Nederlandse editie ‘Complexe PTSS. Een praktische gids voor het overwinnen van jeugdtrauma’.'

De kracht van boosheid - Traumanet Boosheid voelen en uiten kan ontzettend lastig zijn, maar ook een belangrijk onderdeel van verwerking. Auke deelt tips om met je boosheid te werken.

Vanaf 29 april tot en met 10 mei 2024 gratis deelname aan 4 modules over behandeling van TRAUMA. Veel lezingen in het programma 'Mastering the Treatment of Trauma' van NICABM. Met o.a. Judith Herman, Richard Schwartz, Bessel van de Kolk, Pat Ogden en Kathy Steele.

Check onderstaande link voor programma en uitzendschema.

Mastering the Treatment of Trauma An In-Depth Look at 5 Critical Issues in Trauma Therapy

Today I asked my BODY what she needed,
which is a big deal
considering my journey of
not really asking that much.

I thought she might need more water.
or proteins.
or greens.
or yoga.
or supplements.
or movement.

But as I stood in the shower
reflecting on her stretch marks,
Her roundness where I would like flatness,
Her softness where I would prefer firmness,
All those conditioned wishes
that form a bundle of
Never-Quite-Right-Ness,
She whispered very gently:

Could you just LOVE me like this?”

-------------
Words: Hollie Holden
Art: Yulia Ustinova

Wat is COMPLEX TRAUMA? C-PTSS, meer dan PTSS

Complex trauma, of complexe posttraumatische stressstoornis, is een term die is ontstaan uit de noodzaak om de veelzijdigheid en ERNST van bepaalde traumatische ervaringen te erkennen die niet volledig worden omvat door de standaarddefinities van PTSS.

De erkenning van C-PTSS als een unieke en complexe vorm van trauma is een essentiële stap in het begrijpen en behandelen van degenen die te maken hebben gehad met LANGDURIGE, HERHAALDE traumatische ervaringen. Deze ervaringen gaan vaak verder dan een eenmalige gebeurtenis en omvatten situaties zoals langdurig misbruik, oorlogsgeweld, of gevangenschap. Deze vorm van trauma tast niet alleen het EMOTIONELE WELZIJN aan, maar heeft ook een diepgaand effect op iemands IDENTITEIT en INTERPERSOONLIJKE relaties.

De weg naar erkenning van complex trauma is lang en hobbelig geweest, vaak gehinderd door verouderde opvattingen en de strikte categorisering van psychische stoornissen. Desondanks hebben de stemmen van ervaringsdeskundigen en vooruitstrevende professionals een licht geworpen op het belang van een BREDE en INCLUSIEVE BENADERING van TRAUMA. Het is een strijd die doorgaat, maar langzaamaan wordt gewonnen.

De behandeling van complex trauma is verre van eenvoudig. Traditionele PRAATtherapieën en EMDR schieten vaak tekort bij het aanpakken van de diepgewortelde effecten van langdurig trauma. Er is een groeiende erkenning voor benaderingen die het LICHAAM en de GEEST als één geheel zien, en die gebruikmaken van innovatieve therapieën zoals het Comprehensive Resource Model (CRM) en andere lichaamsgerichte methoden.

Voor degenen die worstelen met complex trauma, is het pad naar HERSTEL vaak lang en vol onzekerheden. Het is een reis die MOED, GEDULD en VEERKRACHT vereist, maar ook een die belooft te leiden naar een plek van begrip, herstel en uiteindelijk, vrede. In de zoektocht naar herstel en begrip, moeten we de moed hebben om de complexiteit van het menselijk lijden te omarmen. Complex trauma is een herinnering aan onze KWETSBAARHEID, maar ook aan onze ongelooflijke veerkracht.

Complex Trauma & C-PTSS Op PsychoseNet vind je goede, betrouwbare informatie over mentale problemen en je herstel. Van trauma, depressie tot psychose. Je bent welkom.

‘Er is een heel duidelijke relatie tussen de OUDERLIJKE PSYCHOPATHOLOGIE (denk aan depressie, bipolaire stoornis, schizofrenie, een persoonlijkheidsstoornis) en de EIGEN PSYCHISCHE én LICHAMELIJKE gezondheid. Over die relatie weten we steeds meer. OPGROEIEN met een ingrijpende jeugdervaring vergroot ook de kans op LICHAMELIJKE klachten. Denk aan hart- en vaatziekten, auto-immuunziektes.
THE BODY KEEPS THE SCORE is geen lege uitdrukking. CHRONISCHE STRESS gaat letterlijk in je LIJF zitten.’

Uit onderzoek is bekend dat deze kinderen 2 tot 4 keer meer kans dan andere kinderen hebben om zelf ook psychische problemen of een verslaving te ontwikkelen. Als een van de ouders een stemmings- of angststoornis heeft, is de kans 65 procent dat het kind daar voor het 35ste levensjaar ook last van krijgt. Ook het risico op verwaarlozing en kindermishandeling in deze gezinnen is - door alle stress en soms ook andere problemen - groter.

Interview - KOPP - Ouders met een rugzakje Augeo Magazine is hét online tijdschrift over veilig opgroeien. Via opiniërende bijdragen, ervaringsverhalen, interviews en columns stimuleren we de discussie over en maatschappelijke betrokkenheid bij kindermishandeling.

‘WINDOW OF TOLERANCE’ is een term die oorspronkelijk is bedacht door Dr. Dan Siegel en die vaak wordt gebruikt om normale reacties van de hersenen en het lichaam, met name op tegenslagen, te begrijpen en omschrijven. Het is ook een term die wordt gebruikt om de mate van arousal (ALERTHEID) te beschrijven waarin iemand het meest effectief kan functioneren. De omvang van ons ’tolerantievenster’ (Window of Tolerance) bepaalt in hoeverre we milde schommelingen in stemming, energieniveaus, uitdagingen en eisen van het leven kunnen verdragen en daarbij in onze ‘optimale zone’ blijven.

Als we ons onvoldoende BEWUST zijn en/of over onvoldoende ZELFREGULATIEvaardigheden beschikken, dan kunnen we onder invloed van bedreigingen of STRESS in een staat van HYPERarousal raken als we onszelf teveel opwinden of in een staat van HYPOarousal komen als we ons te overmatig afsluiten.

Ons brein heeft een bepaalde grens in hoeveel leed en/of opwinding we kunnen verdragen hetgeen ertoe kan leiden dat de hersenen onmiddellijk ‘omslaan’ en ‘DISSOCIËREN’.

Meer uitleg over deze termen en inzicht in hoe we onze ‘Window of Tolerance’ kunnen verruimen door te leren SIGNALEREN, KALMEREN en ACTIVEREN, lees je in dit artikel.

Inzicht in je 'Window of Tolerance' - Mad in the Netherlands De omvang van ons 'tolerantievenster' (Window of Tolerance) bepaalt in hoeverre we milde schommelingen in stemming, energieniveaus, uitdagingen en eisen van het leven kunnen verdragen en daarbij in onze ‘optimale zone’ blijven. Als we ons niet voldoende bewust zijn en/of over onvoldoende zelfreg...

TER INFO!
MEDICATIE-AFBOUW met TAPERINGSTRIPS als onderdeel van het nieuwe voorschrijven in de GGZ. Dat was niet altijd het geval. In de psychiatrie heeft er lange tijd een traditie bestaan om medicaties zoals antidepressiva, benzodiazepinen, antipsychotica, anti-epileptica en lithium voor langere periodes, soms zelfs decennialang voor te schrijven.

Korterdurend gebruik als nieuw model
Deze medicijnen werden gezien als de hoeksteen van de behandeling voor diverse psychische problemen. Echter, in recente jaren is er een verschuiving waarneembaar in deze aanpak. Het langdurig gebruik van psychiatrische medicaties wordt steeds vaker in vraag gesteld. KORTDUREND gebruik van medicatie in combinatie met versterking van de langere termijn MENTALE WEERBAARHEID lijkt het nieuwe model te worden.

Maar waarom deze verandering?
Het antwoord ligt in ons groeiende begrip van hoe deze medicaties inwerken op het BREIN. Langdurig gebruik kan leiden tot significante veranderingen in de HERSENCHEMIE en -structuur, en niet altijd ten goede. Bovendien is steeds meer bekendheid met het fenomeen dat stoppen met deze medicaties na langdurig gebruik kan leiden tot ernstige ONTTREKKINGSVERSCHIJNSELEN en een fenomeen dat bekend staat als ‘REBOUND’. Dit houdt in dat symptomen van de oorspronkelijke aandoening terug lijken te komen, maar in werkelijkheid is dit vaak een REACTIE VAN HET BREIN op het wegvallen van de medicatie na langdurige DEMPING.

Medicatie als tijdelijke ondersteuning
Deze inzichten hebben ertoe geleid dat er steeds meer wordt gepleit voor een model waarin psychiatrische medicaties korterdurend worden ingezet, parallel aan het ontwikkelen van mentale weerbaarheid bij de persoon om een terugval te voorkomen. Het idee is om medicatie als een tijdelijke ondersteuning te zien, terwijl er tegelijkertijd gewerkt wordt aan duurzamere vormen van HERSTEL.

De uitdagingen bij het afbouwen van medicatie zijn niet gering
Velen die willen stoppen, komen erachter dat dit een MOEILIJK PROCES is, beladen met onttrekkingsverschijnselen en de confrontatie met EMOTIES die weer worden gevoeld, of TRAUMA'S die lange tijd onderdrukt zijn geweest door de medicatie.

Ook speelt een proces rond de IDENTITEIT: wie ben ik eigenlijk zonder deze medicaties? Medicatie-afbouw is al met al een bijzonder complex proces dat veel meer behelst dan enkel het stoppen met een pilletje. Dit is waarom artsen vaak terughoudend zijn bij het afbouwen van medicaties: Het is in de praktijk vaak een intensief proces dat veel tijd, kennis en kunde vraagt.

En er is ook een groot praktisch probleem
Afbouwen van psychiatrische medicaties moet in hele KLEINE STAPJES. Hoe lager de dosis wordt in het afbouwproces, hoe kleiner de stapjes moeten zijn. De benodigde kleine doseringen voor een verantwoord afbouwproces zijn echter meestal commercieel niet beschikbaar. Dit legt een significante beperking op aan de mogelijkheid om veilig af te bouwen. Bovendien is er een gebrek aan kennis onder zorgverleners over hoe dit proces het beste kan worden ondersteund.

Er zijn richtlijnen maar die geven geen praktische handvaten over hoe mensen kunnen afbouwen. Ook maken de richtlijnen onderscheid tussen mensen met en zonder ‘risicofactoren’ voor onttrekking, maar dat onderscheid werkt niet in de praktijk: of mensen wel of niet onttrekking zullen krijgen wordt niet voorspeld door deze risicofactoren. Patiënten die volgens de richtlijnen worden afgebouwd lopen dus een risico dat ze onterecht als “laag” of “hoog” risico worden ingedeeld met alle gevolgen van dien.

Zie voor gehele artikel: https://www.psychosenet.nl/het-nieuwe-voorschrijven/

Het nieuwe voorschrijven: medicatie-afbouw met taperingstrips Op PsychoseNet vind je goede blogs, herstelverhalen en goede informatie over mentale problemen en over persoonlijk herstel.

OMGAAN MET BOOSHEID, ANGST EN VERDRIET: waarom is dat zo belangrijk?
Hoe kun je het beste je emoties reguleren? En kun je op voorhand al zeggen of een bepaalde strategie goed of slecht is?

Wat is het belang van EMOTIEREGULATIE?
Mensen worden elke dag geconfronteerd met situaties en gebeurtenissen die emoties uitlokken. Op deze ‘TRIGGERS’ heb je niet altijd invloed, maar de manier waarop je met je emoties omgaat heb je wél in de hand. Om ervoor te zorgen dat je niet overspoeld wordt door je emoties, is het belangrijk om gevoelens als boosheid, angst en verdriet op een goede manier te kunnen reguleren. De strategieën die je hiervoor kunt inzetten zijn heel breed; het gaat er bijvoorbeeld niet alleen om hoe je de triggers interpreteert, ook de MANIER waarop je met de emoties zelf omgaat is belangrijk.

Bestaat er een relatie tussen emotieregulatie en PSYCHISCHE PROBLEMATIEK?
Jazeker, emotieregulatie ligt ten grondslag aan psychopathologie. Anders gezegd: de manier waarop mensen met hun emoties omgaan, verklaart voor een belangrijk deel of zij een psychische stoornis ontwikkelen. Deze relatie tussen emotieregulatie en psychopathologie is transdiagnostisch; voor alle psychische stoornissen geldt dat er te weinig goede of te veel slechte emotieregulatiestrategieën worden gebruikt.

Er bestaan veel emotieregulatiestrategieën; hoe kun je bepalen welke strategie goed is en welke slecht?
Slechte of maladaptieve emotieregulatiestrategieën helpen alleen op de korte termijn, maar hebben op lange termijn een ongunstig effect. Een voorbeeld hiervan is het vermijden van een bepaalde trigger die ANGST uitlokt. Op lange termijn zal deze strategie er voor zorgen dat de emotionele respons alleen maar erger wordt. Een ander voorbeeld van een maladaptieve strategie is het reguleren van je boosheid door dit op anderen af te reageren. Met deze manier van emotieregulatie houd je er op lange termijn geen vrienden aan over.

Wat is dan de beste emotieregulatiestrategie die je kunt gebruiken?
Het is niet zo dat er één specifieke STRATEGIE is die altijd het beste werkt. Het gaat erom dat je meerdere goede of adaptieve strategieën in kunt zetten, omdat per situatie verschilt wat de beste manier is om je emoties te reguleren. Probleemoplossing is vaak zeer effectief; je focust je hierbij op het veranderen van de trigger die de emotie uitlokt. Deze strategie is echter niet altijd mogelijk, denk bijvoorbeeld aan de situatie waarbij de ouders van een kind gaan scheiden. Er moeten dan ook andere strategieën ingezet kunnen worden, zoals het accepteren van een probleem of het herevalueren van een situatie.

De manier waarop iemand zijn/haar emoties reguleert; is dat aangeboren of aangeleerd?
Al op jonge leeftijd leren kinderen om hun emoties op een bepaalde manier te reguleren. OPVOEDING speelt hierbij een grote rol. Je zou dus kunnen zeggen dat kinderen van hun ouders leren hoe zij met emoties omgaan. Aan de andere kant is ook PERSOONLIJKHEID zowel bij kinderen als volwassenen een invloedrijke factor. Iemand die bijvoorbeeld hoog scoort op neuroticisme, zal doorgaans minder stress aankunnen en sneller een VERMIJDINGsstrategie inzetten. De voorkeur voor de strategie die mensen kiezen om hun emoties te reguleren is dus deels ook aangeboren. Tot slot moet niet vergeten worden dat ook de mate waarin iemand wordt blootgesteld aan STRESS een belangrijke rol speelt.

Zie voor gehele artikel: https://www.hogrefe.com/nl/nieuw/ziek-van-emoties?li_fat_id=f1d85593

Ziek van emoties? Lees hier ons interview met de auteur van de FEEL-KJ, Prof. dr. Caroline Braet, over de emotieregulatie van kinderen en jongeren.