Księgarnia ogrodnicza arbori.pl

Kwitną żółte na trawnikach i notorycznie podszywają się pod siebie! Komu mniszek pospolity myli się z mleczem polnym niech zwróci uwagę na:
🟡 wysokość – mniszek jest niski, dorasta do 40-50 cm, mlecz osiąga nawet 120-150 cm wysokości,
🟡 rozetę – u mniszka liście ułożone są przy ziemi w rozetę, u mlecza liście wyrastają naprzemianlegle z łodygi,
🟡 łodygi – u mniszka z rozety wychodzi ich kilka i są dosyć cienkie, przy złamaniu wydzielają biały sok, u mlecza łodyga jest jedna, dość gruba, złamana nie wydziela białego soku, łodyżki mniszka są nieowłosione, łodyga mlecza wręcz przeciwnie,
🟡 kwiaty – u mniszka każda łodyga zakończona jest kwiatem, u mlecza z wierzchołka łodygi wyrasta kilka kwiatków,
🟡 dmuchawce – przekwitnięty mniszek pozostawia wielką puchatą kulę nasion, u mlecza jest ona dużo mniejsza,
🟡 czas kwitnienia – mniszek kwitnie wiosną, mlecz latem.

Czy zawsze trzeba odróżniać mniszka od mlecza? Niekoniecznie, ale jak ktoś chce, to już może 🙂

Udane i nieudane jest u każdego. Okresowo lub na dłużej. Czasami udany, mało precyzyjny pomysł potrafi zorganizować przyszłość, a zupełnie realny nieudany wieczór spowodować życiową rewolucję. Czasami jedno dziecko jest udane jak ta lala, a drugiego potomka najchętniej nie rzucalibyśmy innym w oczy. Nie o takich jednak wielkich nieudaniach dzisiaj, a o niepozornych i przez niektórych zupełnie niezauważanych.

Mamy w domu dwie nieudane figurki ptaszków, które bardzo lubię. W ich niedoskonałości widzę paradoksalnie rękę Najwyższego. Historia nabycia ptaszków jest stara, ale ciekawa. Zbieramy ptaszki parami. Mamy ich kilka par, są stylistycznie bardzo różne i rozmieszczone w różnych miejscach. Te w łazience pochodzą z galerii w Koniakowie, w której byłam jedyną bodaj klientką niezainteresowaną koronkowymi stringami. Ptaszki są nowoczesne w wyrazie i kształcie do tego stopnia, że nazywam je Barbapapami – wypisz wymaluj Muminki. W galerii były tylko dwa i kiedy je wzięłam do ręki, z czułością popatrzyłam na tego nieudanego. Nie miał dzioba i jako taki ptaka nie przypominał. Pani sprzedawczyni wolała upewnić się przed zakupem:
- Tego też? Bo on taki trochę tego.., nikt go nie chciał.
- A ja poproszę.
- To ja może zwinę, żeby się nie stłukł. Bo jak go pani chce, to szkoda byłoby.

Drugi nieudany ptaszek pochodzi z Bukowiny Tatrzańskiej. Tam został zakupiony na festiwalu Sabałowe Bajania. "Bajania" rzeczywiście było dużo, artyści ludowi za kołnierz nie wylewali. Kiedy podeszliśmy do jednego z muzyków, okazało się, że oprócz gry na różnych instrumentach dętych wykonuje również „fujarecki i fujary, ptoski i ptosecki”. "Fujarecki" kupiliśmy. Rozglądałam się za jakimiś "ptoskami", kiedy zauważyłam, że pan artysta przerzuca coś w dłoniach.
- A co tam pan ma?
- To? A to taki ptosecek, ino kajsi mi sie nie udoł.
- A jak bardzo się panu nie udał?
- A, tyli tam... Skoda godać, łokropecnie. Łogonek nie taki. Ino go pociupać. Tyn drugi śwarny.
- Ale jak chce go pan pociupać, to może mógłby mi go pan podarować?
- Darować?
- No to sprzedać.
- Dyć godom, nie udoł sie. Kces go?
- Chcę.
- Kielo dos?
- No przecież pan mówi, że się nie udał.
- Jak go kces, to sie udoł.

Chciejmy. Chciejmy to, co udane i to, co nieudane. Nasze zainteresowanie ocala. Może gdzieś kiedyś ktoś zainteresuje się nami. Udanymi lub nieudanymi.

Wiosna, i jak co roku pytanie – ciąć czy nie ciąć? Jeśli ciąć, to co? Jeśli nie ciąć, to dlaczego?
Jest kilka bardzo dobrych powodów do cięcia roślin i kilka mniej dobrych, ale wszystkie są racjonalne. Zatem:
🌱 w przypadku drzew i krzewów owocowych stare konary wytwarzają mało kwiatów, więc bez ich odmłodzenia nie można liczyć na duże zbiory owoców,
🌱 duża liczba gałęzi nie dopuszcza światła do wnętrza rośliny, dlatego zbiory owoców z drzew i krzewów zagęszczonych będą mniejsze, a ich jakość gorsza,
🌱 duże zagęszczenie rośliny sprzyja rozprzestrzenianiu się chorób grzybowych,
🌱 rośliny porażone przez choroby bez wycięcia i spalenia zainfekowanych gałęzi będą tylko coraz bardziej chorować,
🌱 starsze lub mniejsze egzemplarze roślin za sprawą cięcia odmładzającego i stymulującego do wzrostu odzyskują młody wygląd, wigor i szybszy przyrost,
🌱 przerzedzone, przerośnięte, zapuszczone, niezbyt ładnie wyglądające rośliny bez cięcia nie staną się znowu atrakcyjne (a mogą być piękne!).

Ciąć, przycinać, skracać, uszczykiwać, odcinać, odrywać trzeba. Tak długo, jak chcemy służyć zdrowiu i urodzie roślin.

Tutaj najbardziej potrzebna wiedza, jak to robić: https://arbori.pl/ciecie-roslin/79-jak-przycinac-rosliny-9788361048299.html

Trzeba jakoś wyglądać tej wiosny!

Jakiś czas temu wsadziłam do doniczki zwartnicę, czyli hippeastrum, często myloną z amarylisem. Cebula odpoczywała po poprzednim sezonie w piwnicy. Została wcześniej wyjęta z ziemi, wysuszona i zawinięta w papierowy ręcznik, bardziej dla higieny i tego, żeby było widać, gdzie jest 🐘🦏🦧🐳🦛 niż po to, by ją osłaniać. Chociaż temperatura w naszej piwnicy jest raczej wysoka, hippeastrum przetrwało.

Powinnam zrobić zdjęcia zaraz po wsadzeniu, ale przespałam. Po tygodniu od włożenia do ziemi cebula wypuściła łodygę zakończoną zgrubieniem, a potem to już był tylko wyścig 🏇🚴‍♂️🏎🛩 nie wiem nawet czego z czym. Skutek był taki, że w dwa tygodnie utworzył się napęczniały kwiat. Dopiero wtedy przypomniałam sobie, że przecież miałam wszystko sfotografować 🤭

Na zdjęciach z różnych stadiów rozwoju pokazane są góra i dół łodygi, bo całość byłaby nikłym punktem z szerokim passe-partout podłogi. Zdjęcia są podpisane na dole, więc można sprawdzić, jak zwartnica zmieniała się w czasie. To nie było długi życie, ale jakże efektowne!

Migdałowce zaczynają kwitnąć bardzo wcześnie. W basenie Morza Śródziemnego już w lutym otwierają białoróżowe kwiaty i uwodzą słodkim aromatem. Potem wypuszczają liście, zawiązują owoce, a jeszcze potem następuje zbiór migdałów.

"Kwitnący migdałowiec" Van Gogha. Namalowany jako prezent dla maleńkiego bratanka, podarowny póżniej przez niego muzeum. Obraz bardzo znany, wiele razy fotografowany i powielany na różne sposoby. Nie myślałam, że w naturze robi takie wrażenie. Jakby z każdego małego kwiatowego pączka wyłaniało się doskonałe, nowe, niewinne życie.

Pachnący początek dnia po zimnej, zimowej nocy.

Koguty i kaczki mieszkają w parku miejskim w Lizbonie. Mienią się barwami w słońcu, puszą przed ludźmi i nie żałują płuc, żeby piać do siebie nawzajem. Pełna symbioza z otaczającą przyrodą, szczęśliwe życie w sercu wielkiego miasta.

Ciekawe, kto zbiera jajka z kurnika?

A tak wygląda zima w Lizbonie. Inaczej, prawda?

Za chwilę ptaki będą szukać miejsc do zakładania gniazd. W chwilach desperacji, a zdaje się, że takie się im zdarzają szczególnie w miastach, gdzie brakuje przyjaznych dla nich miejsc, potrafią zbudować gniazdo nawet na maleńkim drzewie. Nie wiem zresztą, czy taką płaską formatkę korony o wielkości 1,5 x 2 m umieszczoną na wysokości ok. 2 m, jaką widać na zdjęciu, można nazwać drzewem?

Obok wysokiej do nieba kamienicy, ponad ruchliwą ulicą, wychowa się kolejne pokolenie ptaków. Chapeau bas, ptaki, chapeau bas!

https://arbori.pl/ptaki-i-zwierzeta-w-ogrodzie/575-ptasia-inteligencja-rozwazania-nad-intelektem-ptakow-9788377634097.html
https://arbori.pl/ptaki-i-zwierzeta-w-ogrodzie/559-geniusz-ptakow-9788323343332.html

Tak, to prawda, człowiekowi nie wystarczy w życiu ani czasu, ani funduszy, żeby zobaczyć wszystko, co by chciał. Nie ma się co oszukiwać. Trzeba wybierać. Wybór padł na Portugalię – skraj naszego europejskiego świata.

Na pierwszym i trzecim zdjęciu koniec Europy. Tak dramatycznie opada ku wodzie ląd. Klif ma ponad 140 m wysokości, ale nie sprawia wrażenia nieprzyjaznego. Na drugim zdjęciu wyłącznie Atlantyk. Chociaż nie – teraz zauważam, że na oceanie kołysze się jakiś przedmiot 🤔

Słońce malowniczo zachodzi, dusza wyrywa się ku przestrzeni i aż prosi się o poetyckie przesłanie. Kieruj się sercem – truizm, ale może być? Zwłaszcza w dniu świętego Walentego 😘

Gdyby ktoś zapragnął podróży dalekiej i pełnej pasji poznania, książka z komentarza poleca się ku lekturze 👀 🫡

Miały spać snem zimowym i zbierać siły na kolejny sezon. Ustawione na parapecie chłodnego pomieszczenia, praktycznie niepodlewane, może nawet zapomniane nie chcą jednak odpoczywać. Za ciepło, za jasno. ☝️ A może już idzie wiosna 🤔

Pustynniki, jeżowki i hiacynty kalifornijskie będę sadziła w tym roku. Zamówiłam i czekam na wiosenną dostawę.

Ciekawią mnie szczególnie te pierwsze. Jeśli rzeczywiście są tak wytrzymałe, jak wskazuje ich nazwa, to jest szansa, że przetrwają na piaszczystej glebie. Mają fascynujący pokrój i pewnie dobrze sprawdzą się na dużej przestrzeni, bo wzrostu nie można im odmówić.

Pustynniki oryginalnie porastały tereny pomiędzy górami Tienszan, Pamirem i Himalajami. Pustynie, półpustynie, wydmy, stepy Kazachstanu, Kirgistanu, Tadżykistanu i innych "stanów" to ich ojczyzna. U nas też podobno nie jest im najgorzej, więc mam nadzieję, że odnajdą się również pomiędzy łąkami i miedzami.

To jest komarzyca, która przygotowuje się do kwitnięcia. Ta oczywista dla roślin funkcja – wydanie nasion – dopadła komarzycę po obcięciu jej wyrośniętych liści i przeniesieniu ich do ciepłego mieszkania.

Pierwszy raz widzę kwiaty komarzycy 👀 Stała przez całe lato i jesień w donicy na zewnątrz, wyrosła do naprawdę dużych rozmiarów, niektóre liście miała wręcz monstrualne, jak na swój gatunek. Przed pierwszymi mrozami obcięłam gałązki i młode odnogi w nadziei, że wypuści korzenie i wczesną wiosną będę mogła ponownie ją posadzić. W taki sposób pozyskałam ją rok wcześniej z rośliny, która zimowała na balkonie mojej siostry. Zimy wtedy właściwie nie było i komarzyca przetrwała wątpliwej jakości mrozy na zewnątrz. W tym roku jest inaczej, więc może ukorzeni się w ciepłym mieszkaniu w wodzie?

Edit 15.12: odnóżki komarzycy, niestety, nie przetrwały; zgniły, zanim wypuściły korzenie
Edit 18.01: dlaczego nie opublikowałam tego w grudniu?

Stary wiersz na nowy rok 🤚

Żebyśmy w Nowym Roku stali się lepsi, żebyśmy świat wokół siebie czynili piękniejszym, żebyśmy kochali ludzi, zwierzęta i drzewa, i cieszyli się każdą chwilą 👳‍♂️🧕🦅🐴🐟🐄🐑🦡🐇🌳🌲🌳

Miała doczekać do Świąt – gwiazda betlejemska. Od zeszłego roku hołubiłam ją, jak nakazali. Najpierw przycięta, bez liści, stała na parapecie od zachodu. Mało podlewana, odpoczywała. Później, gdy zaczęła wypuszczać zielone liście, podlewałam ją już lepiej. Gdzieś od kwietnia zaczęła się stawać dużą rośliną, ale nie ruszałam jej, starając się zachować warunki, w których tak się rozrosła. Nawoziłam, pilnowałam, by nie przelać. Apogeum wzrostu nastąpiło we wrześniu – poinsecja przestała się mieścić na parapecie 🤨 🫢
Przestawiłam doniczkę na podłogę. Od końca października zaciemniałam, przykrywając ją wieczorem olbrzymim pudłem i wyjmując dopiero rano. 🌚 Nawet grama światła nie widziała z tego pudła 🌚. S. codziennie meldował: gwiazda jest w więzieniu, gwiazda jest na wolności, jeśli tylko zauważył jakąś czasową anomalię w jej przykrywaniu lub odkrywaniu.
W zaciemnieniu przez około 6 tygodni przed Świętami miała zacząć się przebarwiać. Myślałam: zaraz zacznie to robić. Były nawet jakieś oznaki, bo górne liście zjaśniały,
ale nie doczekałam się. Prawdopodobnie jedno zbyt obfite podlanie zakończyło żywot gwiazdy. Z dnia na dzień liście oklapły, zwinęły się i tyle było z rozkoszy podziwiania kwiatu.
Przed wyrzuceniem zapomniałam zrobić zdjęcia. Tym samym nie mam dowodu na to, jak wyglądała. Nie był to jednak widok pocieszający. Codzienne zakładanie i zdejmowanie pudła pozbawiło ją dwóch bocznych odnóg i przed końcem żywota nie była już taką pięknością jak jeszcze jesienią. Bardzo żałuję, że się nie udało. Czy będę próbowała ponownie przechować do kolejnych świąt poinsecję? Wątpliwe. Na razie mam dosyć.
Grafika przedstawia poinsecję taką, jak powinna być, a nie tę, którą usiłowałam uzyskać. Z tego wszystkiego poczytam sobie chyba (link w komentarzu). Może coś zrozumiem.

Jak pięknie jest na przedmieściach, ach, jak pięknie jest na przedmieściach. Można się ogrodzić, być panem u siebie, posadzić sobie drzewa, ściąć sobie drzewa... 😳🤯😠 Jak pięknie jest na przedmieściach 😢

A to ciekawe! Umiłowanie kolendry albo awersja do niej może być wynikiem uwarunkowań genetycznych 👴🧔👨👦

Problem osób nieznoszących kolendry polega na tym, że nie akceptują jej zapachu i smaku. Ten pierwszy określają jako wyjątkowo drażniący, a drugi jako mydlany, prowokujący mdłości. Coś może być na rzeczy, ponieważ w zielonych częściach kolendry obecne są aldehydy, które znajdują się też w mydłach. Liście kolendry mają charakterystyczny zapach, który dla osób ją lubiących nie jest zbyt intensywny. W smaku wyczuwa się trochę cytrusów, trochę pikantności.

Kolendra zawiera składniki odżywcze i związki aktywne (witaminy K, A i C, żelazo, potas, wapń, miedź, magnez, mangan, przeciwutleniacze, białko, olejki eteryczne, związki fenolowe, włókna pokarmowe), którymi jednak osoby nieznoszące kolendry nie będą zainteresowane.

Nietolerancja kolendry dotyczy od 4% do 14% populacji. Niewiele - osoby ją odczuwające mogą czuć się wyróżnione. Pozostaje im jednak zastępowanie kolendry pietruszką, bazylią lub oregano, a to już jednak nie to samo.

Ciemno, coraz ciemniej. Cicho, coraz ciszej. Pięknie, coraz piękniej.

Bardzo lubię moment, w którym zapada zmierzch, ale noc się jeszcze nie zaczyna. Granatowy, atramentowy kolor nieba zlewa się z czernią drzew i liści. Robi się cicho i uroczyście. O tej porze roku można go oglądać właściwie w dzień, bo pojawia się już gdzieś około 16.00.

Ten kobalt hipnotyzuje. Twórcy imprez scenicznych dobrze wiedzą, że jest jakby z innego świata 🦄🧞🐉🧜‍♂️. Zamyka przestrzeń i jednocześnie otwiera ją, przekierowując uwagę na inny plan. Może zresztą pozwala każdemu odbierać się inaczej? Dla mnie jest jedyny w swoim rodzaju.

(Na zdjęciach, obok nieba nad naszą łąką, zespoły Ride i Mild Orange – pierwszy w Katowicach, drugi w Warszawie).

Ile by słów o nim nie napisać, może okazać się mało.

Klon (Acer) słynie ze wspaniałej jesiennej szaty. Przebarwia się tak dramatycznie, że diwy operowe mogłyby brać z niego przykład przy zamawianiu kostiumów. Żółty, pomarańczowy, czerwony, purpurowy, brunantny (kolory buddyjskich mnichów 🍁) – każdy liść ma swój niezaprzeczalny urok, bo poza barwą wyróżnia się również wyciętymi listkami.

Większość spośród 128 gatunków klonu pochodzi z Azji, chociaż drzewo jest narodowym drzewem Kanady. Pewnie dlatego, że stanowi źródło pożywnego syropu, który był pozyskiwany już przez rdzennych Amerykanów. Nie od dziś mówi się, że to płynne złoto Kanady.

Ale klon ma jeszcze jedną ciekawą cechę: bardzo dobrze przewodzi fale dźwiękowe, drewno klonu wykorzystywane jest więc do wyrobu instrumentów muzycznych. Powstają z niego najbardziej wymagające wiolonczele, gitary, fagoty i instrumenty perkusyjne. Jest też bardzo twarde, dlatego wytwarza się z niego, dla równowagi w stosunku do instrumentów tworzących sztukę, kręgle i tory do kręgli, kije bilardowe i... bejsbolowe.

Kto by pomyślał, że tak blisko od "prześlicznej wiolonczelistki" do szalonej blondynki z "Legionu samobójców"😳

Kupujesz mieszkanie, urządzasz. Budujesz dom, wykańczasz. Kupujesz samochód, jeździsz. Zakładasz ogród, twoja praca nigdy się nie kończy.

Co roku powtarzasz te same czynności.
🙂😌🤨😞🙂

To jest jak mantra.
I jak mantra działa.

Permakultura ziemniaczana – odcinek 4.

Nadeszła chwila, w której okazać się miało, czy z kilku ziemniaków i kiełkujących obierek można metodą bez sadzenia w ziemi wyhodować nadające się do jedzenia ziemniaki. I co się okazało? Można, ale... na jeden obiad 😳

Ziemniaki, które wykopaliśmy, są super, to chyba zaleta odmiany. Niestety, nie wiem jakiej. Są podłużne, zwarte, twarde i mają bardzo cieniutką skórkę. Nie są duże i to chyba znak, że mogły jeszcze rosnąć. Ale nawet gdyby były maleńkie i pomarszczone, to i tak byłyby najlepsze 💚