Jadwiga Rusek Gabinet Psychoterapii i Rozwoju Indywidualnego

Jestem pod ogromnym wrażeniem koncepcji Gabora Mate. Bardzo polecam jego książkę „Kiedy ciało mówi nie”. Szczególnie podoba mi się jego spojrzenie na osobowość. Pozwoliłam sobie ma parafrazę tego fragmentu i tego jak ja rozumiem psychoterapię.

Większość tego co nazywamy osobowością jest jedynie zestawem wyuczonych w dzieciństwie wzorców radzenia sobie ze stresem. Psychoterapia pomaga odkryć wrodzoną charakterystykę, zakorzenioną w człowieku bez względu na zewnętrzne środowisko oraz zobaczyć reakcję na to środowisko, czyli właśnie wyuczone wzorce zachowań.
Cechy, które wydają nam się niezbywalne mogą być tylko nawykowymi technikami obronnymi, jakie nieświadomie przyjęliśmy.

Na podstawie Gabora Mate „Kiedy ciało mówi nie”

zachwyca mnie uśpiona, przygaszona przyroda

Bieganie wczoraj. Nad Wisłą, w słońcu, wśród liści. Cudownie

Serce jesieni

Bieganie terapeutyczne !!!

Bieganie jest fantastycznym narzędziem na PRZYGLĄDNIĘCIE SIĘ SAMEMU SOBIE. Nie chodzi tu o dystans, ani o prędkość, tylko o uważność na siebie i bycie ze sobą w kontakcie.

Ustaw na minutniku w komórce czas dobry dla Ciebie. Pamiętaj, terapeutyczny bieg jest dla Ciebie, nie dla figury, maratonu, bycia lepszym. Im więcej czasu, tym masz dłuższą okazję do oglądania siebie, ale nie czas jest najważniejszy. Możesz biegać tylko 5 minut. Przez 5 minut będziesz więc w kontakcie ze sobą. Jeśli możesz, biegaj od 20 do 40/50 minut.

Kiedy biegniesz, koncentruj się na oddechu ( wdech nosem, wydech ustami, prowadź powietrze po tylnej stronie gardła). Próbuj oddychać tak, aby oddech Ci pomagał, niech będzie Twoim przyjacielem. Jeśli złapiesz się na tym że, zapomniałeś o oddechu, co jest normalne:), to po prostu wróć.

Sprawdzaj co czujesz, co mówi Twoje ciało: czy coś zaczyna boleć, swędzieć, kłuć, drętwić, mrowieć? Czy pojawiają się jakieś myśli: już nie mam siły, nie mam kondycji, lepiej napić się kawy albo jakieś przekonania: bieganie obciąża stawy, najpierw trzeba kupić specjalne buty...
czy pojawiają się jakieś stany i emocje: zmęczenie, zniechęcenie, niewygoda, złość, irytacja

jeśli tak jest, to DOPUŚĆ to co się pojawia, nawet jeśli jest niekomfortowe, nieprzyjemne. Pozwól temu być– poboleć, poswędzieć, pomrowieć, myślom wybrzmieć do końca, emocjom zaistnieć i potrwać.
Nie oceniaj, nie zaprzeczaj, nie tłum i nie walcz,
po prostu pozwól TEMU BYĆ TAKIE JAKIE JEST i biegnij dalej.
Zobacz co się stało u Ciebie, jeśli to dopuścisz…
Jeśli nie chcesz lub boisz się tego co się pojawia- to dopuść tylko tyle, ile możesz na ten moment. Nie nadużywaj siebie. Masz prawo nie chcieć więcej i stawiać granicę.

Pamiętaj! możesz zwalniać, przyśpieszać, nawet iść, potem znowu biec. Obserwuj oddech ile potrafisz. Dotrwaj do czasu, który sobie wyznaczyłaś/eś. Aż komórka zapika. Nawet jeśli przestałaś/eś biec, to nadal obserwuj siebie, bo o to właśnie chodzi! Bieganie to tylko narzędzie do obserwowania siebie!

Na koniec podziękuj sobie za ten czas. Weź kilka spokojnych oddechów ZAWSZE! Jeśli możesz usiądź na maksymalnie trzy minuty, połóż ręce na brzuchu i spokojnie oddychaj. Obserwuj czy brzuch się powiększa na wdechu, a zmniejsza na wydechu. Pamiętaj – wdech nosem, wydech ustami. Staraj się biegać po ziemi lub trawie, jak najrzadziej po betonie. Najlepiej sama/sam przekonaj się dlaczego:)

Bardzo polecam
- zwłaszcza osobom, które nigdy nie mają w życiu czasu, bo wciąż coś trzeba robić!
- próbowały odnaleźć uważność na siebie w spoczynku, ale bezskutecznie, więc nie próbują, bo nie dają rady i tak w kółko ( bieg pochłania dużo energii, a jednocześnie jest bardzo prostą czynnością, dlatego łatwiej wejść w kontakt z sobą w bieganiu)

Ja biegam po trawie nas Wisłą, potem siadam przy brzegu, dotykam ziemi i patrzę na wodę. Zachwycam się pięknem!
Spróbujcie Sami :)