Przedszkole Nr 15 Niezapominajka

Szybko działamy 😂Wow już dwa mamy 😍❤️ jeszcze brakuje dwóch 🙈🙈

Dzień dobry ❤️ czy ktoś z państwa robił jakieś zdjęcia na festynie ? Jeśli tak to czy mogę prosić o przesłanie 😁 za bardzo nie miałam czasu porobić 🙈 a szkoda żeby nie było śladu po tak wspaniałym festynie 😍

Nasza sala dydaktyczna 😍 nasz ogród ❤️

😍

Dzień Przedszkolaka🩷 wszystkim przedszkolakom życzymy samych radosnych dni🩷 dużo zabawy i uśmiechu🩷

Ból szyi jest powszechnym problemem zdrowotnym, w dużej mierze zgłaszanym u dorosłych. Jednak najnowsze dane pokazują, że nowe technologie powodują zmianę częstości występowania tego istotnego problemu również w grupie wiekowej dzieci. W rzeczywistości przedwczesne i niewłaściwe korzystanie z komputerów osobistych, a zwłaszcza telefonów komórkowych, może być związane z rozwojem złożonej grupy objawów klinicznych powszechnie określanych jako „zespół szyi tekstowej”
„Syndrom szyi SMS-owej stanowi problem zagrażający zdrowiu fizycznemu i psychicznemu współczesnych użytkowników telefonów komórkowych. Dzisiejszej populacji trudno jest funkcjonować bez urządzeń mobilnych, stąd kwestia używania telefonów komórkowych dotyczy wielu aspektów natury społecznej, zdrowotnej i psychicznej. U osób nadmiernie używających telefonu potencjalnie wzrasta ryzyko pojawienia się problemów układu mięśniowo-szkieletowego. Korzystanie ze smartfonów przyczynia się do przyjmowania nieprawidłowej postawy, która z kolei powoduje dolegliwości bólowe szyi i pleców.”
Głowa dorosłego człowieka waży około 5kg. W momencie gdy pochylamy głowę do przodu, siły działające na odcinek szyjny drastycznie się zwiększają z każdym stopniem zgięcia szyi. I tak: 15° około 12 kg, 30° - 18kg, 45° - 22kg, przy 60° 27,22 kg.
Głowa do góry!
D. David, C. Giannini, F. Chiarelli, A. Mohn, Text Neck Syndrome in Children and Adolescents, 2021.
Galczyk. M., Kulak W., Zalewska A., Czy używanie telefonów komórkowych jest dobre dla twojej szyi? Syndrom szyi SMS-owej jako świadomość istniejącego zagrożenia. Przegląd literatury, 2020.

Przyglądając się dzieciom bawiącym się na placu zabaw, przysłuchując ich śmiechowi podczas zabaw ruchowych, nie mamy wątpliwości, że ruch daje im radość. Nie jest to jednak takie oczywiste. Istnieje bowiem grupa dzieci, która zadziwiają nas tym, że nie lubią być „noszone na barana”, unikają huśtania, boją się zjeżdżalni czy karuzeli. Można powiedzieć, że ruch wywołuje u nich dyskomfort, wprowadza w stany lękowe, powoduje mdłości, budzi ogólną niechęć. Są to dzieci, u których następuje nieprawidłowa modulacja informacji przedsionkowych. Z większym trudem niż ich rówieśnicy nabywają umiejętności chodzenia po schodach, murkach, krawężnikach.

Objawy te mogą wskazywać na tzw. „niepewność grawitacyjną” (jeśli chodzi o ruch liniowy) lub nietolerancją ruchu (jeśli chodzi o ruch obrotowy), zaburzenie o naturze neurofizjologiznej, związane ze zmysłem równowagi, którego receptory znajdują się w uchu wewnętrznym. Według V. F. Mass przyczyna takich trudności tkwi w dysfunkcji układu przedsionkowego i objawia się wzmożonym napięciem mięśniowym, niepewnością, lękiem przy zmianach położenia głowy i całego ciała.

Układ przedsionkowy źle moduluje wówczas wrażenia płynące ze stymulowanych podczas ruchu głowy kanałów półkolistych. Objawy takich zaburzeń u dzieci bywają często mylnie rozpoznane jako nieprawidłowe zachowanie o podłożu emocjonalnym. Cała uwaga dziecka jest bowiem skierowana na utrzymanie optymalnej pozycji ciała i unikanie gwałtownych zmian związanych z nieprzyjemnym odczuciem zawrotów głowy i niepewność. Okazywany przez dziecko protest i lęk przed zabawami gwałtownie pobudzającymi układ przedsionkowy, jest wówczas wtórną konsekwencją trudności o podłożu sensorycznym.

Warto zaznaczyć, że układ przedsionkowy z filogenetycznego i ontogenetycznego punktu widzenia stanowi najstarszą drogę odruchową ośrodkowego układu nerwowego. Reakcje odruchowe zachodzące między ośrodkami obwodowymi, centralnymi i narządami efektorowymi umożliwiają zachowanie orientacji w przestrzeni zarówno w spoczynku, jak i podczas ruchu. Natomiast o układzie równowagi można mówić dopiero wtedy, gdy informacje płynące z receptorów narządu przedsionkowego scalane są w ośrodkowym układzie nerwowym z informacjami płynącymi z narządu wzroku, proprioceptorów (zawartych w skórze, mięśniach, stawach) oraz z móżdżku.

Zaburzenia sensoryczne w zakresie ruchu i równowagi:

tendencja do utraty równowagi po nagłej zmianie pozycji
zaburzenia kontroli postawy, (brak umiejętności przyjęcia właściwej pozycji ciała do wykonywania zadania ruchowego)
słaba koordynacja obu stron ciała
trudności z właściwym odbiorem i przetwarzaniem bodźców słuchowych i wzrokowych
preferowanie pozycji statycznej, siedzącej
lęk przed oderwaniem stóp od podłoża
szuranie nogami
choroba lokomocyjna
obawa przed upadkiem lub wysokością
niechęć do zabawy w pozycji z głową w dół
unikanie zabaw na huśtawkach, zjeżdżalniach, karuzelach i trampolinach
niechęć do zeskakiwania, wspinania się i chodzenia po obrzeżach, krawędziach i kłodach
problem z oceną odległości
kurczowe trzymanie się poręczy podczas poruszania się po schodach

Buchholtz A., Niepewność grawitacyjna i nietolerancja ruchu, Szkoła Specjalna, 2016.
Cichorz-Sadowska J., Zrozumieć dziecko z zaburzeniami integracji sensorycznej, Sztuka Leczenia, 2007.
Kuleczka-Raszewska M, Markowska D., Uczę się poprzez ruch, Harmonia, 2012.
Odochowska-Szlachcic, Integracja sensoryczna w autyzmie, Harmonia, 2018.

Dzisiejsze Pankejki z bitą śmietaną i mascarpone oraz świeżymi truskawkami 😍

Alarmująco rośnie częstość występowania otyłości na całym świecie. Szacuje się, że około 1/3 populacji dziecięcej ma nadmierną masę ciała. Od kilku lat, opierając się na danych epidemiologicznych pochodzących z krajów wysoko rozwiniętych, mówi się o „epidemii otyłości”.

Niepokojące jest również to, że otyłość diagnozuje się u coraz to młodszych osób. Bez wątpienia otyłość okresu dzieciństwa jest problemem naszych czasów i jednym z największych wyzwań zdrowia publicznego XXI wieku, wpływających ujemnie nie tylko na zdrowie, ale i obniżających jakość życia. Nadwaga i otyłość wśród dzieci i młodzieży może mieć podłoże genetyczne, jednak przede wszystkim wynika z niewłaściwego sposobu odżywiania się, nadmiernej podaży energii w codziennej diecie, a także ograniczaniu aktywności ruchowej.

Jakie są konsekwencje nadmiernej masy ciała?
• zaburzenia metabolizmu glukozy, która może przejawiać się jako insulinooporność, nieprawidłowa tolerancja glukozy, cukrzyca typu ii
• nadciśnienie tętnicze
• stłuszczenie wątroby
• zespół bezdechu śródsennego, astma oskrzelowa
• kolana koślawe, choroba Blounta, złuszczenie nasady kości udowej
• rozstępy, nadmierne pocenie się, grzybica fałdów skórnych
• otyłe dzieci rosną i pokwitają szybciej niż ich rówieśnicy o prawidłowej masie ciała
• u dojrzewających dziewcząt z nadmierną masą ciała częściej niż u szczupłych występują zaburzenia miesiączkowania, hipersutyzm lub nawet niepłodność
• zaburzenia gospodarki wapniowo-fosforanowej w postaci wtórnej nadczynności przytarczyc

Poza somatycznymi powikłaniami nadmiernej masy ciała, zwraca się uwagę na jej poważne konsekwencje natury socjalnej i psychologicznej:
• występuje brak akceptacji własnego ciała
• dzieci otyłe nierzadko stają się obiektem złośliwych żartów
• posądzane są częściej o kłamstwa, niższą inteligencję i lenistwo
• są niechętnie akceptowani jako partnerzy do zabaw
• znacznie częściej cechują się ostrzejszą samokrytyką i niską samooceną
• u otyłej młodzieży zaobserwowano także obniżoną chęć kształcenia się i osiągania zawodowych sukcesów

Chcesz zapobiec wystąpieniu nadwagi i otyłości u swojego dziecka? Poniżej przedstawiam najczęstsze czynniki, wpływające na wzrost masa ciała:

• niewłaściwe nawyki żywieniowe rodziców: posiłki jedzone „w biegu”, niewłaściwa liczba posiłków w ciągu dnia
• niespożywanie wspólnych posiłków w gronie rodzinnym
• zmuszanie do jedzenia, rezygnacja z potraw, które dziecko wcześniej odmówiło
• łatwy dostęp do dań typu fast food, słodyczy i napojów słodzonych
• dieta uboga w warzywa i owoce
• niski poziom aktywności fizycznej
• zbyt długi czas spędzany przed komputerem, TV – zwiększone narażenie na działanie reklamy
• zbyt krótki czas snu

Regularna aktywność fizyczna u dzieci jest jednym z głównych zaleceń mających na celu profilaktykę lub zmniejszenie częstości występowania otyłości u dzieci.

Gawlik A., Zachurzok-Buczyńska A., Małecka-Tendera E., Powikłania otyłości u dzieci i młodzieży, 2009.
Maślanek A., Pieszko M., Małgorzewicz S., Przyczyny otyłości prostej u dzieci i młodzieży, 2013.

Dotyk jest zmysłem, który najwcześniej się rozwija i dojrzewa w życiu płodowym, a i odgrywa bardzo ważną rolę w samym akcie narodzin. Ma fundamentalny wpływ na rozwój fizyczny jak i psychiczny we wczesnym etapie życia człowieka. Dotyk jest nie tylko najszybciej funkcjonującym zmysłem człowieka, ale uważany jest także za ostatni zmysł, który człowiek traci tuż przed śmiercią. /Montague 1978/

Gdy dziecko pojawi się na świecie, rodzice codziennie wykonują zabiegi jak przewijanie, kąpanie, ubieranie, karmienie czy kołysanie. Wykraczają one jednak daleko poza ich znaczenie pielęgnacyjne i sensoryczne. Otóż wszystkie te czynności zaspakajają naturalną potrzebę kontaktu dotykowego, która daje podwaliny do budowania silnej więzi emocjonalnej.

Poprzez bliski kontakt fizyczny z opiekunem, dziecko nabywa bazowe poczucie bezpieczeństwa, pewność siebie, zyskuje otwartość na świat. Dotyk może być najbardziej naturalną formą wyrażania uczuć, zastępującą wiele słów. Dotyk uspokaja, wycisza, poprawia szereg procesów fizjologicznych, takich jak odporność na czynniki chorobowe i stres, reguluje masę ciała i rozwój ruchowy, niweluje czucie bólu.

Zachęcam zatem aby jak najczęściej przytulać swoje dzieci. Przytulanie niesie ze sobą wiele korzyści. W tym łagodzi napięcie, wyraża czułość i zainteresowanie drugą osobą, a także sprzyja wydzielaniu hormonu odpowiadającego za poczucie szczęścia – oksytocyny. Pamiętajmy, że jako ludzie zaprogramowani jesteśmy do tworzenia więzi emocjonalnych, które umacniają nasze relacje. Komunikacja werbalna ułatwia budowanie tych więzi, natomiast dotyk niejako je potwierdza.

Na koniec chciałabym zacytować słowa francuskiego położnika Fredericka Leboyer’a. W 1974r. napisał w swojej książce: „Dotyk, głaskanie i masaż, tym karmi się dziecko. Są równie ważne, co substancje mineralne, witaminy czy białka, wyrażają bowiem miłość.”.

Field D., Owen Huchinson J., Anatomia Fielda badanie palpacyjne i punkty odniesienia, 2013.
Kaczara J., Masaż niemowlęcia, 1997.
Leszko M., Moc dotyku, 2021.
Masgutova S., MNRI® Terapia NeuroTaktylna dr Svetlany Msgutovej, 2018.
Zagórska B., Znaczenie dotyku we wspomaganiu rozwoju dziecka oraz jego zastosowanie w wybranych rodzajach terapii, 2013.

Odżywianie jest jedną z fundamentalnych potrzeb każdego człowieka. Służy przede wszystkim zaspokojeniu zapotrzebowania na energię i niezbędne składniki odżywcze, ale także dostarcza oczekiwanej satysfakcji sensorycznej. Nic zatem dziwnego, że pobieranie pokarmu jest u nas regulowane przez skomplikowany mechanizm fizjologiczny, związany nie tylko z odczuwaniem głodu i sytości, ale również z percepcją bodźców zmysłowych.

Coraz częściej słyszy się, że dzieci są „wybiórcze pokarmowo”. Czy sprowadzenie tego zagadnienia wyłącznie do zaburzeń integracji sensorycznej jest słuszne?

Otóż, wybiórczość pokarmowa może mieć podłoże organiczne, motoryczne, behawioralne, sensoryczne jak i środowiskowe. Niekiedy jest ona spowodowana błędami w kształtowaniu zdrowych nawyków żywieniowych lub negatywnymi doświadczeniami, o charakterze traumatycznym.

Sensoryczna awersja pokarmowa, musi obejmować wszystkie poniższe kryteria (według DSM-5)
- Dziecko konsekwentnie odmawia jedzenia konkretnych pokarmów o określonym smaku, konsystencji i/lub zapachu.
- Odmowa jedzenia zaczęła się pojawiać przy wprowadzania do jadłospisu nowego rodzaju pokarmu
- Dziecko je bez problemu, kiedy dostanie to, co lubi.
- Odmowa jedzenia powoduje specyficzne niedobory pokarmowe lub opóźnienie w rozwoju ruchowym aparatu mowy (np.: poprzez jedzenie papek, musów).

Wśród pierwszych objawów, mogących świadczyć o wybiórczości pokarmowej wyróżnimy:
- niechęć do dotykania pokarmu np.: owoców
- wypluwanie i bawienie się jedzeniem
- odruch wymiotny na widok / zapach określonych potraw
- trudności z ssaniem, gryzieniem, żuciem, połykaniem
- podczas przyjmowania płynów: krztuszenie się, wylewanie, wyciekanie płynu, ślinienie się lub brak sekwencyjności.

Co możemy zrobić już dziś?

- zachęcać do spróbowania nowych produktów (próbowanie to nie jedzenie!)
- zapewnić bezpieczeństwo (dziecko musi mieć pewność, że nie będzie zmuszone do spożywania posiłków)
- wspólnie jeść posiłki, zadbać o miłą atmosferę przy stole, uśmiechać się do siebie
- wyeliminować sprzęt elektroniczny podczas spożywania potraw (z uwagi na ograniczanie ilości i różnorodności wrażeń sensorycznych oraz brak kontroli sytości)
- angażować dziecko w robienie zakupów, przygotowywanie potraw, nakrywanie stołu
- zadbać o prawidłową pozycję dziecka podczas jedzenia (np.: stopy oparte o podłoże).

Zrozumienie dziecięcej perspektywy to podstawa, jednak ważne jest także uświadomienie sobie, jak sami postrzegamy jedzenie i jego funkcje. Bowiem ogromnie dużo zależy od nastawienia i reakcji nas samych, czyli rodziców.

Zagadnienie wybiórczej diety, powinno uwzględniać interdyscyplinarne podejście do dziecka, jak i jego rodziny. Zebranie dogłębnego wywiadu pozwoli postawić właściwą diagnozę i wyznaczyć odpowiedni kierunek postępowania terapeutycznego. Wszechstronna diagnoza to nie tylko konsultacja z terapeutą integracji sensorycznej czy logopedą. To także wizyta u psychologa, fizjoterapeuty, dietetyka czy osteopaty. Ważne mogą okazać się także wyniki testów w kierunku występowania alergii czy nietolerancji pokarmowych.

Antecka Z., By niejadek zjadł, 2018.
Baj-Lieder M., Wybiórczość pokarmowa w ujęciu sensoryczno – motorycznym, 2018.
Pilecki M., Śmierciak N., Co pediatra powinien wiedzieć o zaburzeniach odżywiania się? 2019.
restrictive-Food-Intake-Disorder.jpg (1100×733) (healthtian.com)

Właściwy sposób posługiwania się narzędziem pisarskim, jest bardzo ważną sprawnością poznawczo – motoryczną. Jak powinien zatem wyglądać prawidłowy chwyt narzędzia pisarskiego? Zanim jednak dziecko zacznie rysować i malować jak artysta plastyk, musi przejść skomplikowany, automatyczny proces, polegający na przejściu od wzorca odruchu chwytnego do celowego chwytu.
Po narodzeniu, obecny jest odruch chwytny rąk, co oznacza zamknięcie się paluszków na wszystkim, co znajdzie się w kontakcie z wnętrzem dłoni. Odruch chwytny uniemożliwia dowolne chwytanie. Około 2 miesiąca dłonie są częściej otwarte. W 3 miesiącu, można zaobserwować aktywne chwytanie – dziecko porusza włożoną do ręki grzechotką. To także czas, kiedy unosi ręce na wysokość wzroku i zaczyna je łączyć w linii środkowej ciała (koordynacja ręka-ręka). W kolejnym miesiącu ostrożnie dotyka zabawki aby w 5 miesiącu pewnie ją złapać. Pojawia się „chwyt dłoniowy” – całą powierzchnią dłoni z wyprostowanym kciukiem. Siedmiomiesięczne niemowlę potrafi przekładać zabawkę z ręki do ręki, czy ją obracać. W ósmym / dziewiątym miesiącu pojawia się „chwyt pęsetowy” – dziecko łapie przedmiot kciukiem i palcem wskazującym. Gdy dziecko ma 10 miesięcy, podaje zabawkę dorosłemu, jednak nie potrafi jej swobodnie wypuścić z ręki. W 11 miesiącu dziecko chwyta przedmiot opuszkiem zgiętego kciuka i palca wskazującego. Koniec pierwszego roku życia, to etap doskonalenia ruchu przeciwstawnego kciuka, podawania przedmiotów dorosłemu i świadomego zwalniania chwytu.
Kontrola tułowia podczas siedzenia sprawia, że dziecko nie potrzebuje już rąk do podparcia. Może zatem wykorzystać je do zabaw i gier. Gdy dziecko skończy roczek, potrafi ruszać całą ręką jednocześnie oraz jednakowo używać obu rąk. Krótko przed ukończeniem drugiego roku życia, zaczyna demonstrować dominację jednej ręki nad drugą, poprzez częstsze inicjonowanie jej aktywności. To właśnie czas, gdy zaczyna się objawiać dominacja jednej ręki, ale jeszcze nie jest utrwalona. W rezultacie dziecko często zmienia ręce do wykonywania najważniejszych czynności. Dziecko potrafi także poruszać palcami niezależnie od ruchu pozostałych palców.
Dziecko w okresie 2 – 3 lat, wykonuje bardziej izolowane ruchy przedramieniem, a nie jak do tej pory - całą kończyną górną. Podczas czynności wymagających współpracy obu rąk, jedna jest wiodącą, a druga wspomagającą (np.: odkręcanie nakrętki słoika). Chwyt kredki odbywa się poprzez trzymanie całą piąstką. Około 3 roku życia, dziecko potrafi narysować poziome i pionowe linie.
W wieku 3 – 4 lat, dziecko przechodzi od kopiowania linii i kółek do naśladowania krzyżyków i obrysowywania trójkątów i rombów. Próbuje kolorować wewnątrz linii, ale z ograniczonym sukcesem. W wieku 4 – 5 lat dziecko podejmuje próby trzymania kredki trzema palcami. Kredka trzymana jest pomiędzy kciukiem i palcem wskazującym, a dociskana jest do palca środkowego. Taki chwyt jest nazywany chwytem trójpalcowym. Jest to sposób trzymania najbardziej pożądany i ergonomiczny, który jednocześnie wieńczy rozwój chwytu.
Należy zwrócić uwagę, że na funkcję ręki wpływa wiele czynników, zarówno tych fizycznych, psychicznych, jak i społecznych. W związku z tym, ewentualne odstępstwa od prawidłowego wzorca ruchowego, należy rozpatrywać wieloaspektowo. Pomimo iż problem funkcjonalny dotyczy ręki, to należy wnikliwie ocenić całościową pracę organizmu i postawę ciała dziecka, bowiem w niektórych przypadkach przyczyna dysfunkcji może być oddalona od ręki.
Banaszek G., Rozwój niemowląt i jego zaburzenia a rehabilitacja metodą Vojty, 2004.
Grabska E., Hordecki M., Gwizdek K., Sołtys J., Edukacja i reedukacja funkcji ręki, 2020.
Hellbrugge Fritz T., Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa, Pierwszy rok życia, 1994.
Rosa A., Ustalenie wzorców grafomotorycznych u dzieci 3 – 6,5 letnich w ujęciu badań własnych, 2020.
Wieczór E., Szmalec J., Rozwój grafomotoryki jako istotny aspekt osiągania dojrzałości dziecka do nauki Diagnoza i terapia z zastosowaniem autorskiego narzędzia Kwestionariusz grafomotoryczny, 2020.

But sztywny z twardą podeszwą, a może miękki z elastyczną podeszwą? Czym kierować się przy wyborze odpowiednich butów dla naszych pociech?

Bezsprzeczna jest ochronna rola obuwa, biorąc choćby pod uwagę izolację termiczną, którą stosowali już nasi przodkowie blisko 30 tys. lat temu. O tyle zdania specjalistów na temat doboru obuwia, są niejednoznaczne i często kontrowersyjne. Jako terapeuci jesteśmy zgodni, co do faktu, że współczesne podłoże, środowisko w jakim żyjemy wymusza wręcz pewną konieczność ochrony narządu ruchu, to nie możemy pominąć znaczącego wpływu obuwia na mechanikę stopy i całego narządu ruchu. Ma to szczególnie ważny aspekt z perspektywy rozwoju dziecka. Trzeba tutaj zaznaczyć, że na drodze ewolucji cały nasz narząd ruchu uległ pewnym zmianom adaptacyjnym. Tempo ewolucji jest powolne i trzeba stwierdzić, że ewolucja stopy nie przebiegała proporcjonalnie i równocześnie z tempem pojawienia się i modyfikacji obuwia. Co więcej, tempo zmian zachodzących w obuwnictwie jest bardzo szybkie, więc nie dziwmy się, ze nasze stopy nie wiedzą do czego się dopasować.

Odpowiedni but jest:

DOPASOWANY – do długości stopy (nie za ciasny, czy luzu na dwa palce)

LEKKI – zaleca się buciki do 100g

ELASTYCZNY – aby nie krępować fizjologicznych ruchów w stawach stopy; powinniśmy być w stanie zgiąć podeszwę w jednej ręce w każdym kierunku (najlepiej spróbować skręcić jak przy ruchu wyżymania szmatki)

ŁATWY w zakładaniu – aby dziecko samodzielnie mogło je zdjąć i założyć

ZAPIĘTEK – nie może być sztywny, również ma poddać się oporowi ręki dorosłego

Powyższe cechy powinny być rozważone przy wyborze odpowiedniego obuwia dla dzieci, nie mających problemów z kontrolą napięcia mięśniowego. Pamiętajmy jednocześnie, że każda stopa mimo, że pod względem anatomicznym zawiera te same struktury, może wyglądać nieco inaczej. Dlatego przede wszystkim przy wyborze butów należy wziąć pod uwagę zmienność osobniczą każdego dziecka.

Obuwie dziecięce, czyli jakie? - Piotr Kostrzębski Temat jak z pewnością się spodziewacie jest bardzo kontrowersyjny i równie gorący. Jeżeli czytają niniejszy artykuł rodzice – z pewnością zgodzicie się, że wielu specjalistów ma różne zdania na temat obuwia dla maluszków. Co gorsza bardzo wiele opinii opiera się na typowym ,,widzi...

Gościliśmy w naszym przedszkolu seniorów z Dziennego Domu Pomocy- #"I ty możesz wszystko".
W związku z Dniem Seniora, który przypada w listopadzie, grupa Zajączków i grupa Motylków zaprezentowała artystyczną niespodziankę.

Każda istota tej ziemi doświadcza życia w taki sam sposób jak my. Zmaga się z ciężkim losem, doświadcza strachu i radości. Próbuje znaleźć schronienie i wychować potomstwo.
I każda istota tej ziemi zasługuje na nasz szacunek.

~ Zdumiewający Świat Zwierząt

Pyszny podwieczorek- rogaliki drożdżowe z nadzieniem, wykonane przez naszą szefową kuchni P. Ewę 🥰 były przepyszne 😍😍😍😍

Narodowe Święto Niepodległości🇵🇱

Skala i proporcje. Tym razem dzieci z grupy Motylków doświadczały jaki jest związek budowy anatomicznej człowieka z elementami jego otoczenia. Podczas działań w parach odrysowywały nawzajem własne sylwetki na dużych arkuszach, porównywały swój wzrost, dobierały elementy mając na uwadze ich wielkość. Kolejnym zadaniem było formowanie z plasteliny modelu człowieka w taki sposób aby jego wielkość była dostosowana do poszczególnych przedmiotów tj. mebelki dla lalek.

Dom i ogród. Na kolejnym spotkaniu w ramach projektu „Archi -przygody” grupa „Motylków” rozmawiała o tym, jak dom łączy się z ogrodem, do czego służą okna, balkony, werandy, tarasy, ogródki. Następnie cała grupa wzięła udział w zabawie, podczas której dzieci za pomocą ruchu przedstawiły treść opowiadania wcielając się w wybrane elementy przyrody czy architektury.

Zachęcamy do zapoznania się z cyklem tematów, dotyczących rozwoju motorycznego, wybranych zaburzeń integracji sensorycznej czy profilaktyki wad postawy, przygotowanych przez naszą fizjoterapeutkę - p. Elżbietę Słomińską-Rzepkę.

Dyspraksja – dla wielu osób to zagadkowy termin. Czym właściwie jest
dyspraksja? Jakie objawy mogą świadczyć o tym, że dziecko jest dyspraktyczne?

Pojęciem dyspraksji, określa się niezdolność do zaplanowania, organizowania i
koordynowania dowolnego ruchu. Nasz mózg potrzebuje wielu informacji do
zaplanowania ruchu, tak by najpierw powstał pomysł - idea zadania. Następnie
organizuje sposób osiągnięcia celu aby wreszcie wykonać dowolne zadanie
ruchowe. Dzieci z dyspraksją, mogą przejawiać trudności na każdym z
powyższych etapów.

Warto zaznaczyć, że dyspraksja nie jest zaburzeniem określonych ośrodków
centralnego układu nerwowego, a raczej zaburzeniem integracji między nimi.
Szczególnie między tymi ośrodkami, które opracowują informacje dotykowe i
proprioceptywne (czucia głębokiego). Jednak sama przyczyna dyspraksji,
pozostaje nieznana. Pewne jest jednak, że dzieci dyspraktyczne nie wykazują
żadnych odchyleń pod względem anatomii czy morfologii układu nerwowego.
Wynika z tego, że opisywana grupa dzieci to dzieci zdrowe, manifestujące
jedynie problem edukacyjny – dotyczący trudności neurologicznych w uczeniu
się automatyzmów ruchowych.

Charakterystyka motoryki dyspraktyka:
- z opóźnieniem opanowuje siadanie, czworakowanie, obroty, chodzenie,
mówienie
- nie potrafi ocenić, gdzie znajduje się jego ciało w przestrzeni lub poszczególne
jego części,
- nie umieją oszacować jaka odległość dzieli je od innych osób czy przedmiotów,
- mają problemy z różnymi czynnościami ruchowymi, np.: ubraniem się, jazdą na
rowerze, schodzeniem ze schów, układaniem konstrukcji z klocków
- są powolne i nieśmiałe w wykonywaniu różnych czynności
- często się potykają, upadają, łatwo się rozpraszają
- najwięcej trudności sprawiają ruchy celowe i składające się z wielu sekwencji
ruchowych
- uczą się poprzez wielokrotne powtarzanie czynności, wydaje się, że nie są w
stanie nauczyć się czegokolwiek instynktownie

Dzieci dyspraktyczne napotykają na wiele trudności w codziennym
funkcjonowaniu. Aby pomóc im w zmaganiu się z nimi, ważne jest docenianie
każdego ich osiągnięcia, motywowanie oraz wspieranie. Bardzo ważna jest pomoc dziecku w organizacji zadania, dzielenia go na etapy. Rozplanowanie dnia,
poinformowanie o poszczególnych zajęciach pozwoli dziecku na uniknięcie
niespodzianek, na które nie jest przygotowane.
Dyspraksja rozwojowe zaburzenia koordynacji, A. Kirby, 2010.
Dyspraksja (nie) znana przyczyna urazów, A Wojtyłko, J Harasymczuk, L
Sochocka, 2014.
Dyspraxia or developmental coordination disorder? Unravelling the enigma, - J.
Gibbs, J. Appleton, R Appleton, 2007.

Podczas kolejnego spotkania w ramach projektu architektonicznego „Archi-przygody” dzieci z grupy IV poznały różnorodne materiały wykorzystywane w budownictwie. Określały ich najważniejsze cechy dotyczące wyglądu, przeznaczenia i trwałości. Przedszkolaki rozmawiały o materiałach z jakich zbudowane były domy czy budowle ze znanych im bajek tj.: „Królowa Śniegu”, „Mała Syrenka”, „O rybaku i złotej rybce”, „Jaś i Małgosia”. Wszystkie dzieci postanowiły zbudować schronienie dla własnych zabawek przyniesionych z domu wykorzystując własną pomysłowość i zgromadzone materiały plastyczne.

Kolejne spotkanie z „Archi – przygodą” w grupie Motylków miało na celu ćwiczenie wyobraźni przestrzennej i poznanie podstaw modelowania. W wyniku tych działań dzieci w grupach kilkuosobowych współpracowały przy wykonaniu makiet : makieta ronda, placu zabaw, osiedla, parku.

😍

Już w poniedziałek ruszamy z projektem, który - mamy nadzieję - rozwinie nasze myślenie na temat teatru dla przedszkolaków i sprawi, że będziemy taki teatr robić lepiej i bardziej angażować małych widzów 😊

💥 Partnerem SZTUKA SIĘ ROBI jest Centrum Sztuki Dziecka w Poznaniu oraz gdańskie przedszkola Przedszkole nr 7 "Muchomorek" w Gdańsku i Przedszkole Nr 15 Niezapominajka🧡

💥 Pięć artystycznych kolektywów będzie przez tydzień pracowało nad swoimi koncepcjami spektakli, które zostały wybrane w konkursie w lipcu, a w sobotę i niedzielę 8 i 9 października będziemy mogli obejrzeć efekty ich pracy w formie szkiców przedstawień. Do Gdańska zjedzie też całe grono specjalistów zajmujących się teatrem dla dzieci, więc mamy nadzieję na inspirujące i pobudzające dyskusje i ciekawe wnioski. Spotkania i pokazy poprowadzą znakomite ekspertki zajmujące się teatrem i sztuką dla dzieci Justyna Czarnota i Joanna Żygowska 🧡

💥 Wejście na pokazy jest bezpłatne na podstawie wejściówek, które będzie można odbierać w kasie teatru od wtorku, 4 października.

💥 Więcej informacji o kolektywach i ich projektach znajdziecie w wydarzeniu SZTUKA SIĘ ROBI | pokazy finałowe lub na naszej stronie: https://bit.ly/3CidPDi

Projekt jest realizowany dzięki dofinansowaniu ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach programu Narodowego Centrum Kultury „Kultura – Interwencje. Edycja 2022”. Odbywa się w ramach programu Edukacja do Kultury. Gdańsk

W ramach projektu Archi-przygody dzieci z grupy Motylków oglądały zdjęcia oraz mapy okolicy zarówno dawne jak i współczesne. Następnie cała grupa wraz z Panią architekt udała się na spacer ulicami Waryńskiego oraz Wajdeloty. Przedszkolaki wyszukiwały charakterystycznych elementów zabudowy tj.: weranda, wykusze, przedproża, altany. Rozpoznawały i nazywały lokale usługowe oraz inne charakterystyczne miejsca tj.: sklep ze starociami, Potok Strzyża, Park Kuźniczki.

Pierwsze zajęcia odbyły się pod hasłem „Ja i moje otoczenie” mające na celu wzmocnienie postrzegania samego siebie z tym co uznajemy za pozytywne w otoczeniu. W trakcie zajęć dzieci tworzyły przy dźwiękach spokojnej muzyki własne autoportrety w wyobrażonym przez siebie miejscu, w którym czują się najlepiej.

Grupa Motylków przystąpiła do realizacji projektu architektonicznego Archi-przygody organizowanego przez Narodowe Centrum Kultury . Zajęcia prowadzone są przez edukatora projektu Panią Bogumiłę Kapicę, we współpracy z nauczycielkami grupy.

REKRUTACJA UZUPEŁNIAJĄCA.
Posiadamy miejsca dla 3-latków.
Zapraszamy 😉

Dzień Niepodległości 🥰😍