Wydawnictwo ARCANA

Nhắn tin đặt hàng ạ

Send a message to learn more

Nhắn tin đặt hàng ạ

LED Cuộn 1 hàng, 2 hàng có đủ

CẶP LỒNG ĐỰNG CƠM

KHÓA PHANH ĐĨA
- Chuyên khóa phanh đĩa xe máy, xe điện, xe đạp

ĐÈN QUẠT ĐA NĂNG
- NĂNG LƯỢNG MẶT TRỜI

Salvador Dalí (1904-1989)

"Pierwsze dni wiosny"

[1929, olej i kolaż na drewnianej płycie, Salvador Dalí Museum, St. Petersburg, Floryda]

Zofia Stryjeńska (1891-1976)

"Zmartwychwstanie" (z cyklu "Pascha")

[1917-1918, gwasz na papierze, Muzeum Narodowe w Warszawie]

Wszystkim naszym drogim Czytelnikom i Przyjaciołom składamy najserdeczniejsze życzenia Błogosławionych, Radosnych i Rodzinnych Świąt Zmartwychwstania Pańskiego!

Redakcja Arcanów

-------------

Rafael Santi (1483-1520)

"Zmartwychwstanie"

[pomiędzy 1499 a 1502, olej na desce, Museu de Arte de São Paulo]

Wojciech Wencel

ELEGIA WIELKOPOSTNA

Z popiołu ze śniegu wszystko uczynione
schylam się przed Tobą i unoszę dłonie
nie potrafią wytrwać moje grzeszne kości
język się obraca choć powinien pościć
a więc cóż Ci zdołam oprócz serca zanieść
skoro jestem tylko solą w Twojej ranie
i na próżno kruszę cień swojego cienia
nie mam wytrwałości więc niczego nie mam
pod sylwetką krzyża krążę po omacku
widzę jak bez końca toczą się na piasku
wojny aniołowe z łańcuchami pokus
które kładą na nas jarzmo i niepokój
tak niewielka Panie miara tej pokuty
bez Twojej pomocy na nic moje skruchy
z popiołu ze śniegu wszystko uczynione
schylam się przed Tobą i unoszę dłonie

[Wiersz pochodzi z tomu "Oda chorej duszy", 2000]

Wielkanocne życzenia od naszego redaktora emeritusa. 🙂

Wszystkim Państwu życzę radosnego Alleluja! Odnowienia nadziei i siły ducha płynącej z kolejnej, danej nam, szansy odwiedzin Pustego Grobu. Chrystus zmartwychwstał. Zło ostatecznie nie triumfuje!

Ten Wielki tydzień zaczął się dla mnie, i dla tysięcy innych miłośników polskiej poezji, od dwóch pogrzebów. Ś.p. Ernesta Brylla pożegnaliśmy w poniedziałek na małym cmentarzu na warszawskim Służewie. Ś.p. Leszka Długosza w środę na krakowskich Rakowicach.
Nic w tym momencie nie wyraża lepiej moich życzeń i mojej nadziei niż ich wiersze właśnie. Pozwólcie Państwo, że zacytuję:

Ernest Bryll: Wracamy z podróży…

Wracamy z podróży. Podły czas się dłuży
Czy zdążymy choć na noc? Bo jutro Wielkanoc
A tyle przed nami kurzu
Rosy z niebios zmyły kurzawę
I wychynęło słoneczko łaskawe

Rano – jak wierzyłem w dzieciństwie – Baranek
Stoi na ławce ognia. Oczy ma zmęczone
Wciąż te same znane. Patrzy w naszą stronę:
Wracajcie z podróży
Czas już się nie dłuży

Leszek Długosz: Alleluja

W czas powrotu przylaszczek
W zawierusze zawilców, złocieni
Blask gdy wstaje z ziemi
W Świętą Twoją Wielkanoc
Ponad tymi grobami
Nad padołem nietrwałym
Wznieś chorągiew Twoją Panie
Utwierdź wiarę w nas
Że i oni powstaną?
Męką Twoją odkupieni
Swoją własną oczyszczeni
Wrócą w światłość
– Odzyskają serc własność

W rezurekcji czas
– Gdy się ziemia z niebem jedna
Że i oni , tej chwili – dusza z ciałem
Będą jedno
W czas powrotu przylaszczek
W zawierusze zawilców , złocieni
Blask gdy wstaje z ziemi
– Póki się odmierza czas
Nad padołem nietrwałym
Twej chorągwi purpura
– Znak chwały
Ze zwycięską swą mocą
Niech łopoce
Triumfuje
Alleluja

W najnowszym numerze Arcanów znajdą Państwo także fragment nowej powieści Wacława Holewińskiego, której premiera już niebawem!

Władysław Jarocki (1879-1965)

"Powrót z Golgoty – Wielki Piątek"

[1913, olej na płótnie, Muzeum Okręgowe im. Leona Wyczółkowskiego w Bydgoszczy]

Nowy podwójny 175-176 numer dwumiesięcznika ARCANA!

Od redakcji

Pracę nad tym numerem kończyliśmy 6 marca, kiedy w Warszawie trwała wielka manifestacja rolników w proteście przeciwko ,,zielonemu ładowi" Unii Europejskiej. Manifestacja ta nie miała szyldu politycznego, bo w podobny sposób rolnicy protestowali za rządów P*S przeciwko osławionej ,,piątce dla zwierząt". Jak widać, polskim rolnikom trudno znaleźć wśród sił politycznych tę, która byłaby ich reprezentacją i do której mieliby pełne zaufanie. I podobnie jest z wieloma innymi grupami społecznymi. Sytuacja ta stanowi jeden z kontekstów zainicjowanej w poprzednim numerze naszego dwumiesięcznika dyskusji nad przyczynami porażki wyborczej Prawa i Sprawiedliwości: nie wystarczą dobre wyniki rządzenia, bo elektorat głosuje przede wszystkim na tych, których uznaje za swoich reprezentantów. Zaś główna partia prawicy straciła możliwość reprezentowania zbyt wielu grup i środowisk społecznych, żeby utrzymać władzę. Nad różnymi aspektami tego stanu rzeczy dyskutują uczestnicy naszej debaty politycznej: Jan Parys (Polacy muszą zrewidować swój bezkrytyczny stosunek do UE), Marek Kornat (przewaga obozu liberalno-lewicowego jest obecnie zjawiskiem stabilnym), Jan Krzysztof Ardanowski (potrzebna jest reforma P*S i zmiana przywództwa) oraz Marek Jurek (apel o budowę koalicji sił konserwatywnych). Drukujemy też znany już z portalu Arcana, głośny artykuł Andrzeja Nowaka, w którym domaga się on ustąpienia Jarosława Kaczyńskiego.

Polityka zajmuje w tym numerze dużo miejsca, ponieważ Polska weszła w kolejny okres politycznego przesilenia, i to w warunkach wojennego zagrożenia ze Wschodu oraz jawnej ingerencji w nasze wewnętrzne sprawy z Zachodu. Warto w tym kontekście ,,spojrzeć wstecz" oczyma prof. Marka Kornata, który przypomina, jak trudna – bliska wręcz strategicznej izolacji – była sytuacja Polski Niepodległej w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Polecamy też analizę negatywnych skutków, jakie dla naszej ekonomii miałoby forsowane przez UE przyjęcie euro, którą przeprowadził dla nas prof. Kazimierz Dadak.

Niestety znowu przychodzi nam żegnać i wspominać zmarłych w ostatnim czasie Przyjaciół: współzałożyciela Arcanów i ich podporę, śp. profesora Jana Prokopa oraz księdza Tadeusza Isakowicza-Zaleskiego. Jeśli jednak Ich odejście napełnia nas żalem, to pamięć dzieł, jakie po sobie pozostawili i tego, jakimi byli ludźmi, łagodzi ten ból i ma w sobie coś budującego: krzepi wiarę w człowieka i w sens życia czynnego, pojmowanego jako służba Bogu, Ojczyźnie i Bliźnim. Na pewno przekonają się o tym czytelnicy tekstów in memoriam, autorstwa Andrzeja Nowaka, Macieja Urbanowskiego i Bogdana Gancarza.

Wiele ciekawych rozważań znajdziecie Państwo także w innych działach numeru. Włodzimierz Bolecki zastanawia się, w jaki sposób akcja zwana w USA ,,cancel culture" zagraża Polsce, dając przy tym ciekawą diagnozę stanu naszej humanistyki. Marek Klecel błyskotliwie analizuje, na tle historycznym, lewicowe manipulacje pojęciem faszyzmu. Na negatywne skutki modnej psychopedagogiki, starającej się dziś zastąpić w edukacji wychowawczą wartość poznawania dzieł kultury, wskazuje Antoni Buchała. Wędrując po Europie trafiamy tym razem do Francji, Turcji i na Bałkany, a Tomasz Gabiś przekonuje, że warto od czasu do czasu wracać i odczytywać na nowo spuściznę Johanna Wolfganga Goethego. Naszym Czytelnikom polecamy także prozę, wiersze i recenzje, przeglądy i komentarze, które – jak zwykle – są ważną i atrakcyjną częścią naszego pisma.

Zapraszamy do naszej księgarni:

https://ksiegarnia.arcana.pl/glowna/299-arcana-nr-175-176.html

Pożegnanie Leszka Długosza odbędzie się w środę, 27 marca w Krakowie.

Msza Święta zostanie odprawiona o godz. 14.00 w kościele Świętego Krzyża przy placu św. Ducha 2, obok Teatru im. Juliusza Słowackiego.

Odprowadzenie Zmarłego nastąpi o godz. 16.30 od bramy cmentarza Rakowickiego przy ul. Prandoty (część wojskowa) na miejsce wiecznego spoczynku przy nowej Alei Zasłużonych.

Bardzo polecamy!

W najnowszym numerze tygodnika DoRzeczy (13/571, 25 marca-1 kwietnia 2024) znajdą Państwo rozmowę Tomasza D. Kolanka z dr Markiem Wojnarem, autorem książki:

"Imperium ukraińskie. Źródła idei i jej miejsce w myśli politycznej ukraińskiego nacjonalizmu integralnego pierwszej połowy XX wieku",

która ukazała się nakładem naszego wydawnictwa we współpracy z Instytut Studiów Politycznych Polskiej Akademii Nauk.

,,Zjawiska artystycznego nie tworzą ani mury, ani meble, tylko ludzie, którzy mają coś do przekazania".

Polecamy obejrzeć film Izy Fatalskiej o Leszku Długoszu.

Leszek Długosz - Piosenka u Ciebie (film) scenariusz i realizacja - Iza Fatalskawspółpraca - Bartek Wieczorekzdjęcia - Dawid Cierpikowskidźwięk - Andrzej Jarskilektor - Artur Kalickirealizacja czołów...

Leszek Długosz ,,Kwiecista zwiewna twa sukienka"

Leszek Długosz: Kwiecista zwiewna twa sukienka

Wspomnienie Andrzeja Nowaka o naszym drogim Leszku...

https://www.youtube.com/watch?v=czc5alGldOY
„Jaka szkoda…”: Piwnica pod Baranami, zapowiada Piotr Skrzynecki, na skrzypcach akompaniuje Leszkowi syn, Wojciech. Zobaczcie Państwo ten dokument, do którego odsyłam w linku.

Dziś umarł Leszek Długosz. Poeta, kompozytor, pieśniarz. Przyjaciel. Cudowny człowiek. Wszystkie słowa dudnią jakby pusto. Zatyka w piersiach żal. Kilka dni temu jeszcze byliśmy z żoną u Leszka i Basi, w ich zaczarowanym mieszkaniu na Brackiej. Z babką – przedświąteczną. Z obietnicą, że się spotkamy na Wielkanoc.
Brakuje teraz słów. Sięgam po fragmenty tekstu, jaki napisałem na 80. urodziny Leszka, a opublikowanego w „Arcanach”, z którymi Poeta złączył się od początku naszej redakcyjnej przygody, to jest od 30 lat. Tekst zatytułowany jest „Motyl i gniazdo”:
„Pierwsze skojarzenie: motyl. Swobodny, jakby beztroski, nieco kapryśny, nieprzewidywalny lot. Wnosi pogodę, uśmiech. Jaki motyl? Paź królowej – Papilio machaon. W encyklopedii piszą, że to gatunek „prawie kosmopolityczny”. Trzeba więc dodać, że Długosz to specjalny okaz, unikatowy podgatunek: Papilio machaon cracoviensis. Wyraźnym tego znakiem są piękne wzory na skrzydłach, z czerwonym kropkami na końcach – jakby pawie oka na czapce, co ją wicher niesie... Paź, ale jakiej królowej? Polskiej poezji, kultury zaklętej w ocalonym mieście Krakowie, ale przecież mającej swoje korzenie w Zaklikowie, w Czarnolesie, Karpinie, Nowogródku.
[…] Jak więcej niż jedno pokolenie słuchałem pieśni Leszka jako uczeń liceum – z fascynacją ich urodą słowa, w wyjątkowy sposób splecioną z głosem człowieka i fortepianu. „Jaka szkoda” – nuciło się samo w głowie słowami Balińskiego, „Wielki jest Berlin…” – to znów Tuwima niosła Długoszowa muzyka, tak jak „Karczmę Jurgowską” Lieberta. Potem i Leszkowe słowa i melodia w „Dniu w kolorze śliwkowym”, w „Kwiecistej, zwiewnej twej sukience”, w „Nie ma nas”, w końcu i „Pod Baranami też już dzisiaj inny czas…”
W owym innym już czasie pojawił się Leszek Długosz w kręgu, który dziś możemy nazwać „arkanowym”. Przez „Czas Krakowski” i „Arkę” do „Arcanów”, jakoś się tak złożyło. Staraliśmy się wciągać do toczącej się wtedy debaty postaci ważne dla polskiej kultury. To był okres dyskusji, ożywionych troską o to, czy ostoi się nasza przez dzieje budowana tożsamość. Już grzmiał werbel wezwań do jak najszybszego rozstania się z „garbatą” naszą historią i z dobrą o niej pamięcią. Wszystko, co polskość tworzyło, miało zostać porzucone jako stary śmieć – w imię „nowoczesności”, „otwierania się na świat”. W tak rozumianym świecie polską tradycja kulturalną już mało kto by się interesował. […]
Leszek zaczął przychodzić do nas i publikować teksty dalekie od polityki – swoje wiersze, szkice, wspomnienia, recenzje. Przypominał o najgłębszych tradycjach kulturalnych Rzeczpospolitej, o Kochanowskim, Karpińskim, Syrokomli, Norwidzie, Wyspiańskim. Przypominał ich poezje, ich pożywne słowo. Była to i jest obrona polskości, ale też prowincji, którą narzucający aktualne mody „salon” pogardzał. I była to obrona kultury, która nas z Europą, z tym, co najlepsze w jej dziedzictwie łączy, a nie przeciwstawia „zaścianka” – „Paryżowi” (ten zresztą Leszek znał lepiej od większości lokatorów „salonu”). […] To, co nas pewnie zbliżyło, to postawa wierności wobec dziedzictwa, które zostawiają nam rodzice, środowisko, w którym się wychowaliśmy. W przypadku Leszka to wierność wobec jego Zaklikowa i wobec starego Krakowa, wobec wiecznej Polski. Wierność małej i wielkiej ojczyźnie, w której wyrósł i której coś istotnego zawdzięcza. Upomina się z wyjątkową czułością o to, byśmy nie zapominali o rodzicach, nauczycielach, o tym, ilu ludzi pomogło nam stać się tym, kim jesteśmy. Taka postawa warta jest obrony szczególnie dzisiaj: obrony przed pogardą dla „brudnych” korzeni, przed lekceważącym splunięciem w stronę naszych mateczników. Leszek pokazuje, jak wiele wdzięczności powinniśmy ożywić w sobie, by określić własne miejsce w świecie…”

I Leszek pokazuje to nadal. Posłuchajcie Państwo:

https://www.youtube.com/watch?v=JXq5foi7yXA
Spieszmy się, spieszmy …
https://www.youtube.com/watch?v=IOJxQMivblg
Berlin 1913
https://www.youtube.com/watch?v=wOIQybT7DAU
Jesień w kolorze śliwkowym
https://www.youtube.com/watch?v=M6Pht6i8sBE
Kwiecista, zwiewna twa sukienka

Basi Długosz i synom Leszka najserdeczniej współczujemy. Bo słowa najpiękniejszych piosenek nie scalą już ich świata.
Ale Wielkanoc przed nami!

Zamiast pożegnania, pozwolę sobie dodać wiersz Leszka, jeden z ostatnich, jakie publikował w „Arcanach”:

Quasi una fantasia

O jak z głębokich snu pokładów
Przychodzą jeszcze do nas zmarli
Na ziemi i w zaświatach dawno rozproszeni …
– W czyjej tam oni teraz władzy?

Kto ich sprowadza
I pod osłoną nocy wiedzie orszak cieni
Rozpadlinami pamiętania
Krainą złud i fantasmagorii
– Jakim paliwem nasycona jest lampa
Tego przewodnika co mrok rozprasza
I ścieżki ku nam odnajduje?

Śnie… czyje jest owo terytorium?
Chwile przelotne i wieczności na nim
Wszystkie tam dzienne i wieczorne sprawy
– Z ciał naszych to poczęte i wysnute jest przędziwo
Czy to bogowie tu zakryci
Krucjaty posyłają ku nam ciemne
Z przestrogą
– Z przypomnieniem choćby?
I gaszą znaki te i głosy, dotykiem jawy
O świtaniu

Jaka to moc tajemna
Wyłania w tobie – i co było
I to co myślą jeszcze niedotknięte
– A co się splata ziszcza
I na twej ziemi jednakowo unicestwia się
Zdmuchnięte czyim tchnieniem?

– Wesołą strugą po deszczu płyną
Okręty papierowe chłopców
Nad domem się zawiesza dawna tęcza
I spójrz – o mgnienie, więc o życie dalej
– Jacyś tam ludzie na jakimś brzegu
Patrzą …
jak niesie rzeka w wieczór gęstniejący
Tratwy i wody swoje ciemne ciężkie…
Śnie – kalejdoskopie czarodziejski
W rękach posiwiałego dziecka

Szczelino skryta między światami
Przesmyku mroczny – od Tartaru
Do źrenic
I do komór serca…

O jak z głębokich twych pokładów
Przychodzą jeszcze do nas oni…
– Zmarli
Z rozpadlin czasu
Z rumowisk spraw
– przebrzmiałych burz
Z jak przedawnionych stref pożądań
gniewu i czułości
Jaka ich wciąż przywodzi siła?
Bagaże każe wlec zaprzeszłe
Przedzierać się tu w pogranicze jawy
Gdzie namiot swój nietrwały dzisiejsza data stawia…
Aby usłyszeć to, co i my od nich?
„Ach, Drodzy Nasi Nieobecni…
– Niedotłuczeni , Niedobici, Nieusuwalni
Niewykreśleni jeszcze Nie-odkochani… ”