Monika Cichocka - psycholog i pedagog

Naucz dziecko wyrażać emocje.

Nauczanie dziecka wyrażania emocji jest kluczowym elementem jego rozwoju emocjonalnego. Oto kilka praktycznych sugestii:

Dzieci często uczą się poprzez obserwację. Bądź dobrym modelem dla swojego dziecka, wyrażając swoje emocje w zdrowy sposób. Pokaż, jak radzisz sobie z frustracją, radością czy smutkiem.

Pomóż dziecku nazwać swoje emocje. Zamiast mówić "bądź silny" czy "nie płacz", skup się na słowach, takich jak "czuję się smutny/a", "jestem zły/a" czy "jestem szczęśliwy/a".

Regularnie rozmawiaj z dzieckiem na temat emocji. Pytaj, jak się czuje, co sprawia mu radość, a co smutek. To pomoże mu zrozumieć i wyrażać swoje uczucia.

Niektóre dzieci lepiej wyrażają się poprzez sztukę. Zachęcaj do rysowania czy pisania dziennika emocji. To może być kreatywny sposób na wyrażenie skomplikowanych

Uczyć dziecko, że wszystkie emocje są naturalne i akceptowalne. Niech wie, że nie ma złych emocji, ale są zdrowe i mniej zdrowe sposoby ich wyrażania.

Pomagaj dziecku w rozwiązywaniu sytuacji, w których pojawiają się intensywne emocje. Razem szukajcie konstruktywnych rozwiązań.

Daj dziecku do zrozumienia, że zawsze możesz posłuchać go bez oceniania. Otwartość do rozmowy sprawi, że będzie bardziej skłonne dzielić się swoimi uczuciami.

Pamiętaj, że każde dziecko jest inne, więc dostosuj te sugestie do indywidualnych potrzeb i temperamentu swojego dziecka. Regularne praktykowanie tych strategii może pomóc w budowaniu zdrowej świadomości emocjonalnej u dziecka.

Prowadzenie dziecka przez labirynt poczucia winy

Poczucie winy jest złożoną emocją, szczególnie w przypadku dziecka, którego świat jest znacznie mniejszy i bardziej bezpośredni niż świat osoby dorosłej. Jest to drogowskaz sygnalizujący rosnące zrozumienie przez dziecko dobra i zła, ale pozostawione bez kontroli poczucie winy może przerodzić się w ciężar utrudniający rozwój emocjonalny.
Ważne że zrozumienie korzenia:
Pierwszym krokiem dla opiekunów jest zrozumienie, dlaczego dziecko czuje się winne. Czy jest to wynik konkretnego zdarzenia, czy też jest to bardziej uogólnione uczucie? Identyfikacja pierwotnej przyczyny ma kluczowe znaczenie dla skutecznego radzenia sobie ze stanem emocjonalnym dziecka.
Otwarta komunikacja jest podstawą pomocy dziecku.
Stwórz bezpieczną przestrzeń, w której dziecko może wyrażać uczucia bez obawy przed oceną. Zadawanie pytań otwartych, takich jak: „Czy możesz mi powiedzieć więcej o tym, co czujesz?” zachęca dziecko do otwarcia się i odkrywania swoich emocji.
Wyrażając empatię łączysz się z dzieckiem.
Uznanie uczuć dziecka jest potwierdzeniem. Stwierdzenia typu: „Wygląda na to, że naprawdę czujesz się winny tego, co się stało”, pozwalają im poczuć się wysłuchanymi.

Rozmowa z dzieckiem

Wszędzie można przeczytać- spokojnie rozmawiaj z dzieckiem, tylko jak kiedy jesteś mega zdenerwowany człowieku sytuacją, która Cię spotkała. Burzy się w Tobie krew bo dzieciak znowu się z kimś pobił, albo ukradł albo zrobił jeszcze inne cuda. No tak. Po pierwsze musisz sobie uświadomić, że ta sytuacja się już stała i nic jej nie odwróci. Możemy zastosować środki zaradcze np. odkupienie zniszczonej rzeczy albo przeprosiny ale to potem. Teraz już się stało. Rozmowa nie musi być przeprowadzana od razu. Powiedzenie - Co się odwlecze, to nie uciecze, ma tutaj zastosowanie. W pierwszej kolejności musisz zadbać o siebie, aby krew Twoja nie wrzała. Kiedy ciśnienie się obniży możesz przystąpić do działania. Opisz dziecku sytuacje z Twojej perspektywy, opisz swoje uczucia w związku z tą sytuacją. Jeszcze nie mów o konsekwencjach bo to może spowodować zamknięcie się i opór. Posłuchaj teraz dziecka. Skup się nie tylko na informacji rzeczowej czyli opisie sytuacji z perspektywy dziecka, ale tez na informacji o sobie, które dziecko przekazuje czyli jakie potrzeby były w tym momencie nie zaspokojone, ze doszło do takiego incydentu. Tu mają znaczenie Twoje domysły, które możesz zweryfikować pytaniami dodatkowymi np. Wydaje mi się, że byłeś zły i bezradny gdy Jurek zabrał Tobie bez pytania zeszyt i jeszcze w dodatku się z Ciebie śmiał. Nie wiedziałeś co zrobić i dlatego go uderzyłeś? Czy to tak wyglądało? Kiedy dojdziesz do sedna, dopiero wtedy możesz rozmawiać o tym, że są tez inne sposoby radzenia sobie w takich sytuacjach oraz o konsekwencjach zachowania takiego obecnie i w przyszłości. Witaj więc nowa przygodo! Od dziś zacznij od nowa.

Monika Cichocka - psycholog i pedagog Znajdziesz tutaj informacje jak wielkie znaczenie ma inteligencja emocjonalna dziecka i jak ważnym

Moje dziecko jest samotne.

W rozwojowym okresie wczesnoszkolnym pary koleżeńskie są w podstawą rodzących się uczuć wzajemnej sympatii, koleżeństwa, a w przyszłości prawdziwej przyjaźni. Dlatego, pomimo wzrastającego znaczenia grupy rówieśniczej, dziecko chce mieć swojego kolegę lub koleżankę, która zaspokoi mu potrzebę afiliacji. Dziecko jest w tym okresie bardzo wyczulone na „zdradę” kolegi, tak jak na „zdradę” któregoś z rodziców.
Musi mieć swojego kolegę, gdy go nie znajduje, cierpi z tego powodu lub ucieka w świat fantazji (mechanizm obronny). Może też pojawić się zbytnie przywiązanie do któregoś z rodziców, co w przyszłości utrudni lub uniemożliwi naturalny proces separacji.

Rozumię, że jesteś zaniepokojony brakiem przyjaciółki bądź przyjaciela dla swojego dziecka. Oto kilka kroków, które możesz podjąć:

1. Rozmawiaj z dzieckiem: Zapytaj je, czy czuje się samotne i dlaczego uważaja, że nie ma przyjaciół. Posłuchaj uważnie i z empatią.

2. Szukaj okazji do nawiązania kontaktów: Pomóż dziecku znaleźć miejsca, gdzie może poznać rówieśników : zajęcia pozalekcyjne, kluby, placówki edukacyjne.

3. Zachęcaj do rozwijania zainteresowań: pomaganie dziecku rozwijać hobby może pomóc mu poznać osoby o podobnych zainteresowaniach.

4. Organizuj spotkania towarzyskie: Zaproś rówieśników swojego dziecka na przyjazne spotkania w domu lub na placu zabaw.

5. Monitoruj sytuację: Uważnie obserwuj, jak dziecko radzi sobie z relacjami i oferuj wsparcie w miarę potrzeb.

6. Szukaj pomocy specjalistów. Jeśli sytuacja wydaje się bardziej skomplikowana, skonsultuj się z psychologiem lub terapeutą, aby uzyskać profesjonalne wsparcie.

Pamiętaj, że każde dziecko jest inne, i potrzebuje czasu na nawiązanie relacji. Wspieranie je emocjonalnie jest kluczowe.

https://dziecisaok.pl/

Drogi Rodzicu!
Dziś trochę o Tobie, o mnie, o nas.
Dużo się od nas wymaga. Mamy być cierpliwi i radośni, pomimo natłoku obowiązków. Wstajemy rano przed wszystkimi, pracujemy, robimy zakupy, gotujemy obiad, pomagamy w lekcjach, a potem padamy nad książka choć nawet nie zdążyliśmy skończyć strony.

Rodzicu! Zadbaj o siebie!

❗️Nie przepadamy kiedy dziecko krzyczy i płacze w niebogłosy.
Przecież to był tylko balonik, który pękł. Nic wielkiego się nie stało.
❗️To jest Twoja interpretacja.
Interpretacja rzeczywistości przez dziecko może być zupełnie inna. Balonik był i jego nie ma. Tak jak babci, która umarła. Może tak być? Mogą takie myśli w głowie naszego dziecka powstać? Kiedy zdarzy się taka sytuacja, że dziecko zaczyna płakać, a nam się wydaje, że to nie jest powód do płaczu, nie uspokajajmy dziecka. Dobrze było by po prostu być przy nim i obserwować. Krzyk i płacz to sposób uwalniania napięć przez dziecko. To dobry sposób, który dorośli rzadko kiedy stosują z uwagi na przyswojone normy społeczne. Czasem mamy ochotę w taki sposób pozbyć się napięcia. Krzyczymy do poduszki, jedziemy do lasu pokrzyczeć, krzyczymy w jadącym samochodzie. Sami wiemy, że czasem to najlepszy sposób. Pozwólmy na to dziecku, póki jeszcze może i nie musi jechać za miasto pouwalniać emocję :-)

Dzieci nie muszą być grzeczne. Rozmowa z seksuolożką Izą Jąderek Dorośli lubią grzeczne dzieci, bo są łatwe w obsłudze. Takie dzieci się chwali. Ale to nie jest postawa godna pochwały i dumy: posłuszne dziecko to dziecko, które w przyszłości nie będzie wiedziało, co to znaczy być sobą, to smutne dziecko, za co od wczesnych lat płaci bardzo wysoką...

Czy krzyki i tarzanie się po podłodze w sklepie naszego dziecka jest naturalne?

Tak.

Trema, stres, strach.

Moi Drodzy Rodzice.

Jak byłam nastolatką, to wydawało mi się, że wiedza na temat emocji również jest wrodzona, tak jak i samo uczucie. Każdy wie, że się złości, smuci i jest zaskoczony. Nic jednak bardziej błędnego. Kiedy jesteśmy dorośli, już jakiś wzorzec reakcji na bodziec został ugruntowany, nauczyliśmy się tego od rodziców i środowiska, ale dzieci się dopiero uczą o emocjach i nie do końca wiedzą co się z nimi dzieje. Prowadzenie ich w tym, to ważne zadanie. Zapytaj dziecko każdego dnia – jak się czuje? Jak nie odpowie, to opisz co Ty widzisz np. widzę, że jesteś smutny bo masz łzy w oczach, coś ważnego musiało się wydarzyć, itp.
Kiedyś, na pytanie skierowane do mojej córki
- Co się z Tobą dzieje?, otrzymywałam odpowiedź
- Nie wiem!
Przychodziło mi do głowy, ze nie chce ze mną po prostu rozmowiać, ale po jakiś czasie zauważyłam, że córka nie potrafi nazwać niektórych emocji lub dopasować ich do sytuacji. I nagle olśnienie! Dobrze by było jakby się tego nauczyła bo nie w kij dmuchał cytat” Panowanie nad chwilą, to panowanie nad całym życiem „. Córka uczy się, a to wszystko oddaje, że inteligencję emocjonalną należy kształcić, po kolei – krok po kroczku.

Nic mnie tak mocno nie motywowało w szkole jak otrzymanie bardzo dobrej oceny. Wtedy wiedziałam, że potrafię i mogę. Tak, byłam dobrą uczennicą szkoły podstawowej, ale był w mojej klasie też chłopiec o imieniu Leszek. Non stop dostawał pały. Jako, że jestem osobą bardzo empatyczną, zaczęłam się zastanawiać – czy on widzi jakikolwiek sens w przychodzeniu do szkoły oprócz obowiązku szkolnego. Nie chciało mu się nic. Był zniechęcony. Starał się minimalnie, aby przejść tylko do kolejnej klasy, pewnie motywowany strachem przed rodzicami bo nie miał ich wyrozumiałych. No właśnie. Nagroda/ kara. Szósta/ jedynka. Motywacja/zniechęcenie. Najbardziej szkodliwą konsekwencją kary jest to, że dziecko uczy się opinii na swój temat. Mózg wszelkie informacje typu – jesteś niegrzeczny, nie umiesz się zachować – wykorzystuje do wytworzenia pewnego obrazu siebie. Takie opinie dostaje zewsząd – od nauczycieli, od kolegów i my jako rodzice jesteśmy jedynymi, którzy mogą to zatrzymać. Dbajmy o poczucie własnej wartości naszych dzieci. Wystarczy odnieść się do zachowania dziecka a nie do jego ISTOTY. Rozumiecie ?
Nie – jesteś niegrzeczny bo to oznacza, że taki się urodził i taki umrze, a zachowałeś się niegrzecznie czyli – zdarzyła się taka sytuacja ale można ją zmienić.

Co można zrobic kiedy nasze dziecko się źle zachowuje ?

Wyobraźmy sobie sytuację kiedy jesteś w biurze i Twój kolega jest w stosunku do Ciebie wredny, agresywny, złości się bez powodu. Co jako dorosły człowiek sobie myślisz i co przede wszystkim robisz? Podejrzewam, że nie dasz mu klapsa, ani nie powiesz – idź do łazienki za karę i tam siedź bo nie chce z Tobą rozmawiać. Mogę przypuszczać, że po prostu będziesz chciał ograniczyć z nim kontakt. A co gdy Twoje dziecko się źle zachowuje? No właśnie. Od razu mówię, że kara nie działa. Nie nauczy dziecka, jak może zachowywać się już zawsze odpowiednio, spowoduje tylko, że dziecko rozważy czy przez chwilę jednak zachować się lepiej, aby anulowano karę. Uczy trochę manipulacji. Co więc zadziała? Zadziała wzmocnienie dobrych zachowań czyli takich, których oczekujemy. Jeśli dziecko w zabawie najczęściej kłóci się z kolegami i koleżankami, a my chcielibyśmy, żeby bawił się zgodnie, to gdy zdarzy się taka sytuacja – uznaj to. Powiedz, że jest to fajne co zrobił. Lubimy być doceniani i doceniajmy zachowania naszych dzieci. Doceniajmy każdy mały krok.

Drogi rodzicu. Co Ty możesz zrobić, aby wzmacniać asertywność swojego dziecka?

Niestety, a może na szczęście, żeby wzmacniać asertywność dziecka możesz dać dobry przykład swoją osobą. Dzieci uczą się przez obserwację i kiedy Ty mówisz – NIE CHCĘ, abyś to robił bo martwię się o Twoje zdrowie, albo NIE LUBIĘ kiedy puszczasz głośno muzykę bo mi ona przeszkadza - wyrażasz swoje zdanie, wyrażasz siebie . Słowa – „chciałabym”, „sądzę”, „nie chcę”, „nie mam ochoty”, „czuję, że”, „miałbym ochotę” są kluczowe, aby wyrażać własne stanowisko w jakieś sprawie bez kłamstwek i unikania. Wyrażanie siebie przez rodzica daje przyzwolenie na wyrażanie siebie przez dziecko, a to daje pole do spokojnej rozmowy i mediacji.

Znacie jakieś kłamstewka, aby przymusić dziecko do pewnego zachowania bez wyrażania siebie? Ja na przykład znam – Nie odchodź bo Cię Baba Jaga zabierze. Czekam na Wasze propozycje.

Co możemy zrobić aby pozytywnie wpływać na samoocenę u dziecka?

Jedną z najważniejszych rzeczy, które możemy zrobić dla dziecka, to stworzyć mu sprzyjającą atmosferę do rozwoju. Każdy chyba może się spodziewać, że sprzyjajaca atmosfera to atmosfera bez krzyku, bez przemocy, gdzie dziecko wie, że jest szanowane, mimo tego, że jest dzieckiem. Tu nie ma zastosowania reguła – Dzieci i ryby głosu nie mają. Ok. Co my możemy zrobić ?
Możemy zaakceptować dziecko takim jakie jest, z zaletami i wadami. Łatwo nam zaakceptowac zalety, ale trudniej jest z wadami, a przecież wady ma każdy, nawet my, choć czasem trudno się do tego przyznać. Dobrze było by wady uznać i nad nimi delikatnie z dzieckiem pracować ale z tyłu głowy mieć, że NIKT NIE JEST DOSKONAŁY.

Co daje dziecku nauka asertywności?

Gdy dziecko jest asertywne, to umie się oprzeć grupie rówieśniczej, nawet za cenę rzekomej akceptacji. Nie potrzebuje jej bo zna swoją wartość i potrafi podejmować rozsądne decyzje. Przecież tego sobie życzymy jako rodzice ! Aby nasze dziecko nie pakowało się w kłopoty! Z dzieckiem trzeba rozmawiać o jego mocnych stronach, o tym, że jest wyjątkowy taki jaki jest. Możesz przywoływać wyobrażone sytuacje, aby sprawdzać i korygować wyobrażone zachowanie oraz pokazywać konsekwencje zachowania. Kroczek za kroczkiem. Każdego dnia coś. Zrób to dla dziecka.

Czym zająć znudzone dziecko ?

Zrób z nim wizualizację! Połóżcie się na dywanie, na trawie i włączcie sobie wizualizacje.
Wizualizacja to technika relaksacyjna, a dziecku w każdym wieku potrzebna jest relaksacja, a ta jest najzdrowsza :-). Poleżcie i pomarzcie sobie trochę I Może być coś fajniejszego?

5 narzędzi do pracy z dziećmi – „ Jak radzić sobie z cudzą agresją?”

Naucz dziecko, że można "znokautować " przeciwnika
- dowcipem
- miłością
- przytakiwaniem jak wariatowi
- pozostawienie go samego.
Który Wy najczęściej sposób wybieracie? 1...2...3...4?