Noclegi w Porto

[SPACER W ZDJĘCIACH]

Niczym królowa dumnie omiata miasto swym kamiennym spojrzeniem: niemalże codziennie zerka też na mnie spod swych granitowych powiek, to właśnie przy niej spotykamy się często na nasze oryginalne spacery po Porto. "Witaj Katedro!", myślę i szukam wzrokiem moich turystów. "Już są!", dostrzegam ich, bo wesoło machają do mnie dwie grupy rodaków.

Dorota, Bożena oraz Bogdan trafili pod moje skrzydła z polecenia jednej ze znajomych przewodniczek po Lizbonie, a Iza i Jacek dołączyli, bo poleciła mnie inna przewodniczka po stolicy. Stworzyliśmy tym samym kameralną grupę i razem wyruszyliśmy na miasto. Ahoj przygodo!

Zapuściliśmy się wspólnie w najstarsze uliczki Porto, odwiedziliśmy tajemnicze dzielnice kolorowe niczym pudełko landrynek oraz tętniące życiem targowisko. Nie zabrakło czasu na poznanie miasta od jego kulinarnej strony. Kosztowaliśmy krokiecików z krewetkami i z dorszem w tawernie pana Paulo, degustowaliśmy cztery wyśmienite rodzaje wina porto u pana Ferdynanda, a skończyliśmy na obiedzie w ukrytej kawiararni u Józefa, gdzie dołączył do nas mój synek Leo.

Ciocie i wujkowie od razu sprawili, że młodzieniec poczuł się częścią naszej grupy: pieszczotom i rozmowom dotyczącym życia w Portugalii nie było końca. To był kolejny fantastyczny spacer, który zaczęliśmy jako nieznajomi, a skończyliśmy niczym rodzina - uwielbiam, gdy podczas moich wycieczek dzieje się taka magia!

[SPACER PO PORTO]

"Witam serdecznie... Spotkaliśmy się w październiku podczas wspólnego zwiedzania... Filmowałem nasz spacer po Porto. I teraz dopiero przyszedł czas na odcinek z pierwszą częścią tego spaceru... Mam nadzieję, że Ci się spodoba ten zapis, choć wiadomo, w porównaniu z penym programem są to tylko pewne wycinki... Poniżej link. Pozdrawiam serdecznie!!!", napisał Grzegorz.

Ach, jak miło wspominam ten dzień! Rano kręciliśmy odcinek "Polaków za Granicą" z telewizją Polsat, a po południu fajny spacer z drużyną Grzegorza, do której dołączyła drużyna Ewy. Jeśli macie ochotę na liźnięcie październikowego spaceru po Porto to zapraszam Was do obejrzenia pierwszej części filmu Grzegorza! :)

(43) Może by tak... #portugalia Zwiedzamy #porto z Dorotą Woicką (część 1). Tam nie byliście To już 10 część październikowej podróży po Portugalii. Mały jubileusz ;) Pierwszy pełny dzień w Porto poświęciliśmy na zaglądanie w miejsca, gdzie rzadko kto...

[W OCZACH INNYCH]

"W Porto mieszka wyjątkowa osoba. Kobieta z energią, która wystarczyłaby do wytworzenia prądu dla małego miasta 😊. To . Jeśli potrzebujesz przewodnika, który pokaże Ci kąty, do których turyści nie trafiają to Ona to zrobi. Zarekomenduje knajpki, opowie o kwestiach logistycznych, zdradzi tajemnice miasta.

Jeśli będziecie wybierać się do Porto to polecam serdecznie Dorotę. Oprócz usług przewodnika możecie bezpośrednio u niej zarezerwować nocleg. Mieszkań, które oferuje nie znajdziecie na żadnym portalu z kwaterami. Są położone w atrakcyjnych miejscach miasta. Kilka lat temu miałem okazję nocować w jej apartamentach i powiem Wam, że było genialnie.

Nie macie pomysłu na urlop czy wakacje? Lećcie do Porto i łapcie kontakt z 😊".

Dawid, wielkie dzięki!

Mam nadzieję, że kiedyś znów pojawicie się w moich progach! ❤

[SPACER W ZDJĘCIACH]

Pięćdziesiątkę obchodzi się tylko raz w życiu, więc warto wybrać zaufanego pomocnika, który ułatwi Ci przygotowania! Ania chciała przyjechać do Porto wielokrotnie, jednak za każdym razem coś krzyżowało jej plany. W końcu musiało się udać i udało się na wyjątkową okazję - zaplanowałyśmy świętowanie jej okrągłej rocznicy urodzin nad Atlantykiem!

"Antek, będziesz miał jubiletkę na pokładzie!", zadzwoniłam do mojego zaufanego kierowcy, a on już wiedział co robić. Na lotnisku czekał na Anię nie tylko z szerokim uśmiechem, ale również z bukietem kwiatów i sprawnie rozwiózł całe towarzystwo po wynajętych apartamentach. Tak, apartamentach: Ania zaczęła od wynajęcia mojego mieszkania, ale później okazało się, że chętnych do świętowania znajomych jest coraz więcej, aż grupa urosła z 8 do 15 osób! Po pierwszych przekąskach na mieście przyszedł czas na kolację w polecanej przeze mnie restauracji nad oceanem: na szczęście spełniła ona oczekiwania całej drużyny.

Następnego dnia byliśmy umówieni na całodzienne zwiedzanie Porto: grupa Ani nie tylko pojawiła się w identycznych, urodzinowych koszulkach, ale również miała przygotowany dodatkowy T-shirt dla pani przewodnik! "W ten sposób nie będziesz miała nieco łatwiej", powiedziała Ania, która zapewne słyszała, że zawsze staram się zapamiętać imiona wszystkich uczestników moich wycieczek. Te wydrukowane były jednak na plecach, więc znów musiałam się skoncentrować: raz, dwa, trzy, wszyscy spamiętani, czas wyruszyć w miasto!

Promienie jesiennego słońca grzały nas przez cały dzień: wędrowaliśmy wśród średniowiecznych zaułków, degustowaliśmy stare wina porto u pana Ferdynanda na targowisku, w ukrytej dzielnicy rozmawialiśmy z babcią Marią, a spacer zakończyliśmy na kolejnej degustacji, tym razem w piwnicach wina porto. Następnego dnia moja wesoła drużyna wyruszyła z kierowcą Antonim na podbój cudownej Doliny Douro, by tam wznosić kolejne toasty: jeśli chodzi o urodzinowe celebracje, to tych nigdy nie za dużo, prawda?

Aniu, dziękuję Tobie i Twojej drużynie za zaufanie i mam nadzieję, że ta pięćdziesiątka była taka, jaką sobie wymarzyłaś. Nasze czerwone dachy, oceaniczne fale i tarasy pełne winorośli będą czekały na Twój powrót - jeszcze raz "sto lat" i mam nadzieję, że "do zobaczenia"!

[SPACER W ZDJĘCIACH]

„Jesteśmy zachwycone Twoim Porto i Twoją opieką nad nami. Prace domowe, które nam zadałaś, są odrobione. Wczoraj byłyśmy w wiosce rybackiej i doszłyśmy aż do kapliczki, którą nam poleciłaś, gdzie poczekałyśmy na zachód słońca. Dzisiaj odwiedziłyśmy złoty kościół, ogrody z widokami, a na deser zjadłyśmy słynne tarty z marakują i eklerki. Teraz pijemy wino w kaplicy - jest bosko...”, napisała Ela i dołączyła zdjęcia z naszego wspólnego spaceru.

Ela i koleżanki zaufały mi na pełnej linii: nie tylko wynajęły ode mnie mieszkanie, ale również umówiły się ze mną na dwa czterogodzinne spacery po Porto. W sezonie wysokim bardzo często mam więcej niż jedno zapytanie o konkretną datę: to dlatego do spaceru dołączyły jeszcze dwie pary, Małgosia i Marek oraz Agata oraz Rafał. Uczestnicy wycieczki zintegrowali się pijąc wino na targowisku oraz podczas wspólnego posiłku.

Bardzo często jestem zachwycona tym, jak bardzo potrafią się polubić osoby, które poznają się na moich spacerach. Uwielbiam, gdy wysyłacie mi wspólne zdjęcia z dalszego odkrywania Porto według moich wskazówek, a prawdziwym fenomenem były dla mnie dwie pary, które nie tylko odwiedziły się nawzajem w Polsce, ale również wyjechały razem na polecane przeze mnie Azory! Gdy ostatnio kolejne dwie pary, które poznały się podczas spaceru ze mną po Porto odjechały razem uberem na kanapki z szarpaną wieprzowinką miałam ochotę powiedzieć: „Uważajcie, to dopiero początek!”.

Elu i drużyno, bardzo dziękuję Wam za wspólnie spędzony czas, pełne zaufanie, słodkie prezenty dla mnie i książeczki dla Aurelii! Bardzo ciepło Was wspominam – mam nadzieję, że do zobaczenia!

[2022 ROK]

„Dorota, czy mogłabyś się skopiować i rzucić w każde miejsce, do którego pojedziemy w przyszłości?”. „Co wiesz o Londynie? Bo my tam jedziemy za dwa tygodnie i chcielibyśmy, żebyś już na zawsze była naszym przewodnikiem!”. „Spacer z Tobą to najlepiej wydane pieniądze w Porto, jesteś dobrem narodowym Portugalii, a Porto bez Ciebie to jak lizanie cukierka przez papierek!”. „Czy pojedziesz z nami do Lizbony lub masz tam jakiegoś klona?”

Powyższe zdania należą do najmilszych z tych, które usłyszałam od Was w 2022 roku: napisałam je sobie na pierwszej stronie kalendarza, abym mogła czasami na nie popatrzeć. Jednak moja najbardziej puszysta historia z 2022 jest mięciutka niczym poduszka, a jej bohaterem jest chłopiec o wielkich oczach, Maciek.

Wierzę, że do oprowadzania grup, w których są dzieci trzeba mieć dryg. W przeciwnym razie czeka na nas tsunami piorunujących spojrzeń i piekące pożary ostentacyjnych ziewnięć, a nawet trzęsienia ziemi wywołane przez zniecierpliwione nóżki. To dlatego moje wycieczki są pełne wyzwań dla najmłodszych. Z Porto robimy plac zabaw pełen niespodzianek i wyzwań, harcując w nim niczym drużyna zuchów na podchodach. Dzieciaki to uwielbiają, a rodzice oddychają z ulgą: „Baliśmy się jęków, a jednak Ci się udało!”, słyszę wtedy.

Tego dnia znów wszystko szło jak z płatka: duże oczy Maćka i jego brata pilnie śledziły każdy mój ruch, a chłopcy chłonęli wiedzę niczym gąbka. Ukryte dzielnice, do których trzeba znaleźć wejście i najstarsza butelka wina porto w Porto, do której trzeba było dotrzeć były naszą motywacją, a gdy się udało w pełni zasłużyliśmy na odpoczynek w kawiarni schowanej za sklepem, do której trudno dotrzeć przeciętnemu turyście. To właśnie tutaj, gdy w naszych filiżankach parowała aromatyczna kawa, najmłodszy uczestnik wycieczki na chwilę zniknął: znalazłam go w sklepie, gdy smutnym wzrokiem obserwował przepiękną poduszkę. „Chciałem ją kupić dla mamy, ale brakuje mi jeszcze trochę...”, zwierzył mi się, a jego oczy wędrowały pomiędzy naklejką z ceną i banknotem, który nerwowo gniótł w rękach.

Moje serce zabiło mocniej, a przed oczyma stanęła mi moja własna córeczka, Aurelia: a gdyby to były jej drobne rączki i jej wielkie oczy? Pobiegłam do torebki i wyciągnełam z portmonetki brakujący banknot. „Jaka piękna, ale skąd miałeś na nią pieniądze?”, mama Maćka nie mogła się nadziwić, a ja i chłopiec wymieniliśmy tylko porozumiewawcze spojrzenia. Szeroki uśmiech Maćka i poduszka w przezroczystej torbie, którą rodzina niosła naprzemienne do końca wycieczki to jeden z najpiękniejszych obrazków z 2022 roku.

Rok ten obfitował również w piękne opinie na temat mojej pracy, które zostawialiście zarówno tutaj, jak i na mojej stronie google. Niektórzy z Was zrobili to niemalże podczas zwiedzania! „Jestem wraz z żoną i przyjaciółmi w połowie zwiedzania Porto z Panią Dorotą. Dziś spacer 4 godziny, jutro ciąg dalszy w takiej samej dawce. Jesteśmy zachwyceni, choć czasami bywamy wybredni”, napisał. „Prawie rok przed przyjazdem do Porto wpadłem na pomysł, żeby poszukać kogoś, kto pokaże nam «podszewkę» miasta. Znalazłem Dorotę i to był strzał w dziesiątkę. Cztery godziny zleciały jak chwila, odwiedziliśmy takie miejsca, o które nigdy nie zahaczają wycieczki, dowiedzieliśmy się o Porto i Portugalii tyle, że czujemy się jak (pardon) rdzenni Portugalczycy.”, dodał.

„Boicie się nudnych przewodników?”, kontynuował swoją opinię Krzysztof. „Też się boję. Ale to nie z Dorotą. Swada, wiedza, wdzięk, autorski pomysł na zaciekawienie drużyny tym co oglądają. Mistrzostwo świata. Dzień zakończyliśmy w tak ciasnym zaułku, że nie wjechała tam kamera googla. Wąskie drzwi, malutka salka, trzy stoliki i kuchnia, w której króluje Pani Klarysa (chciałoby się powiedzieć raczej Ciocia Klarysa). Jeśli marzy się Wam czasem, żeby podczas zwiedzania jakiegoś kraju, zjeść obiad czy kolację nie w restauracji, ale w domu u dobrej gospodyni, która ugotuje wam tak jak swoim dzieciom albo wnukom, to piszcie do Doroty. Zjecie najlepiej przyrządzoną rybę, najlepszy deser, wypijecie najlepszą kawę u Klarysy. Bez Dorotki nigdy byśmy tu nie trafili”, skonstatował.

Rok 2022 był również rokiem pożegnań: wraz z inauguracją wyremontowanej hali targowej Bolhao, na emeryturę przeszła jedna z legend, którą uwielbialiście poznawać podczas naszych spacerów: babcia Ernestyna. „Najcudowniejsza Ernestyna!”, napisała mi w prywatnej wiadomości Natalia. „Dziękuję, że mnie z nią zapoznałaś. Cudownie jest wiedzieć, że ktoś jeszcze zwraca uwagę na takie wspaniałe osoby, które tworzą atmosferę Porto, pomimo setek hoteli i sklepów modnych marek wokół. Właśnie wcinam kiełbaskę od Ernestyny będąc już niestety z powrotem w Krakowie. Choć mój portugalski nie jest jeszcze na tyle swobodny, żeby jej przekazać, jaka jest super, to google translator dopomógł. Dziękuję Ci jeszcze raz!”, dodała.

Mimo iż Ernestyna już nie obdarzy Was zza lady swoim uśmiechem, podczas naszych spacerów wciąż czekają na nas inni mieszkańcy. Pan Miguel ze sklepu z gwoździami, pani Elena, sprzedająca najlepszą kawę w mieście oraz Pan Antoni, który podzieli się z nami najsłynniejszym ciastem ze swojej piekarni... kto z Was chce ich poznać? Ale to przecież jeszcze nie wszyscy: Pan Ruben od sardynek, Ferdynand od winka, babcia Amelia od chlebka i babcia Maria od kiełbasek, wszyscy czekają na nas na targowisku i zachęcają do degustacji lokalnych produktów. Jednak trzeba iść dalej – w ukrytych dzielnicach do swojego domku zaprosi nas babcia Kiteria, swoich zielonych drzwi uchylą również Maria i Józef, szczęśliwe małżeństwo z ponad sześćdziesięcioletnim stażem. A co na koniec? Kolacja u babci Klarysy. Kto już u mnie był ten wie, że nikt inny nie robi lepszego ryżu z owocami morza i nie smaży lepiej dorsza...

Choć w 2023 rok weszłam z takim impetem, że wciąż odkładałam to na później, dziękuję Wam za 2022 rok pełen cudownych, turystycznych wspomnień. Pamiętajcie, że jestem tu dla Was: pod zaspami świecących bilbordów prowadzących do turystycznych pułapek wciąż słyszę bicie serca prawdziwego Porto. Dziękuję Wam za to, że pozwalacie mi Was do niego zabierać.

Przewodnik po Porto w Portugalii mówi, o wiosce rybackiej gdzie ludzie żyją jak za pradawnych czasów Dorota Woicka jest przewodnikiem po Porto w Portugalii i uwielbia pokazywać mniej znane zakątki swojego miasta i dzielić się historiami jego mieszkańców.Jeśl...

[Z ŻYCIA GOSPODARZA]

Ostatnio w moich progach zawitali na tydzień Małgosia i Eric, polsko-francuska para, która przyjechała samochodem z Francji. Gdzie mnie wypatrzyli? W jednym z wywiadów "Spotkań Polonijnych"!

Małgosia zanotowała mój kontakt, a następnie tak dobrze go schowała, że... go zgubiła. Musiała napisać do jednej z organizatorek inicjatywy, Pani Bożeny Krasoń, z prośbą o pomoc i udało się - po 12 godzinach podróży już mogłam ich przywitać z uśmiechem w progach mieszkania na ulicy Monte Cativo.

Wywiad ten nie jest najnowszy, ale przypomniałam o nim sobie właśnie dzięki odwiedzinom Małgosi. Kto chce złapać trochę Porto w żagle to zapraszam do przesłuchania - było tyle emocji, że nawet pod koniec z wrażenia padł mój internet! :D Mimo to całe doświadczenie oceniam na piątkę i dziękuję Pani Bożenie i Pani Uli za zaproszenie i miłą rozmowę.

Serdeczne uściski dla wszystkich Rodaków - tych w kraju oraz tych za granicą!

Dorota

46 . Spotkania Polonijne z Dorotą Woicką 46 Spotkanie Polonijne.Naszym gościem była Dorota Woicka, niesamowita kobieta pełna pasji.Kilka słów o niej⏬Urodziłam się w Warszawie, ale zawsze ciągnęło mn...

[POCZTÓWKA Z PORTO]

Rozglądam się dookoła - widok zapiera dech w piersiach. U naszych stóp mieni się trzecia najdłuższa rzeka na półwyspie, w polskich atlasach geograficznych określana jako Duero, a ochrzczona jako Douro przez Portugalczyków. Choć zwykliśmy mówić, że z Hiszpanii nie ma "ani dobrego małżeństwa, ani dobrego wiatru", to właśnie z tamtych terenów przypływa do nas najpiękniejsza z naszych rzek. My przechwytujemy ją na ostatnie 200 kilometrów - wtedy jest nasza i tylko nasza! - i zanim wpadnie do oceanu w Porto, przez długie kilometry będzie wyściełać dno naszej magicznej doliny. Jej górzyste zbocza nie nadawały się do uprawy, jednak upór mieszkańców, którzy nie bali się zakasać rękawów, sprawił, że pokryły się one siatką tarasów zwanych przez miejscowych "socalcos". "So", łup młotem, "cal", pac kilofem, "cos": to ich trwająca przez wieki budowa pozwoliła na zasadzenie w tym miejscu winorośli. "So", łup, "cal", łup, "cos", uff, otrzyj pot z czoła i powtórz poprzednie ruchy... Tak właśnie walczyły pokolenia Portugalczyków, aż udało im się stworzyć pejzaż godny dłuta najzdolniejszego rzeźbiarza. Często gdy patrzę na ten surowy krajobraz zastanawiam się, co nimi kierowało? Czy nie łatwiej było stąd uciec w nieznane, gdzie tereny byłyby płaskie i o niebo żyźniejsze? Wtedy jednak spoglądam na szczyty otaczających dolinę wzgórz, w myślach łapię za kilof i - łup, łup - rozpoczynam harówkę.

Tłukę w twardy granit, dłubię w łupku zwanym tutaj "xisto" - w zimie wywalczone od bożka ziemi tarasy ściskają przymrozki, w lecie pali je słońce. Klimat to kolejna cząstka układanki utrapień, nie rozpieszcza on bowiem mieszkańców. Mówi się, że w dolinie jest 9 miesięcy "inverno", czyli zimy, i 3 miesiące "inferno", czyli piekiełka, podczas którego temperatury sięgają czasami aż 45 stopni. Co ciekawe, ma to dobry wpływ na winogrona - te ubierają się bowiem w ochronny kożuszek, którym jest grubsza skórka, a to właśnie od niej zależy smak, aromat i kolor przyszłego wina. To dlatego już Rzymianie próbowali uprawiać tu winorośl, w średniowieczu ich pracę kontynuowali mnisi cystersi i do dziś rozpostarte po stromych tarasach winnice stanowią źródło utrzymania setek portugalskich rodzin, które się nie poddają i jak dziadowie i pradziadowie walczą z ziemią i niebem, z gradem i deszczem, a następnie z żarem, spiekotą i słońcem. To właśnie dzięki ich uporowi Portugalia, a nie Francja lub Włochy, może się pochwalić tytułem "pierwszego regionu winiarskiego o określonych granicach i klasyfikacji winnic". Po swojemu skwitujemy to po prostu mówiąc, że mamy "najstarszy region winny na świecie" i pokażemy Wam jeden z ponad trzystu słupów granicznych, które w 1756 roku postawiliśmy na szczytach okolicznych wzgórz...

To akurat moje wrażenia z Doliny Douro, ale dziś zapraszam Was do podróży w to miejsce oczami Dawida, który wraz z Alą, Monikiem i Markiem spali w jednym z moich mieszkań. Może Wy też zainspirujecie się do podróży?

Uwierzcie mi, na prawdę warto!

Zmysłami przez Świat – Nasze podróże – Wasza inspiracja Idziemy w miasto 08/08/202208/08/2022Majówka Londyn 2022r., Podróże dalsze Wysiadamy z autobusu na nowoczesnej dzielnicy. Wszędzie, gdzie nie spojrzymy wznoszą się wieżowce. Szkło, beton i stal. Chociaż nie jestem fanem takich krajobrazów, to ten widok robi na mnie wrażenie. Na dzieciakac...

[SPACER Z PRZEWODNIKIEM]

Tym razem Dorota prowadzi nas do kolejnych zaczarowanych miejsc takich z cyklu „bez przewodnika tam nie trafisz”. Co ciekawe w trakcie całego spaceru mam odczucie, że Dorota pokazuje nam swoje Porto. Takie, o których w przewodnikach się nie przeczyta. Tego oczekiwałem! Właśnie tej nieoczywistości.

Spacerując między ulicami miasta opowiada nam o historii, ludziach, tradycjach i obyczajach. Co ciekawe, bardzo często używa zwrotu „ u nas”. Dziewczyna, z tego co pamiętam, po dwunastu latach pobytu w Portugalii i Porto całkowicie utożsamia się z tym miejscem. Jej sposób myślenia jest już prawie portugalski. To, co zostało jej z mentalności polskiej to fakt, że w porównaniu do wielu Portugalczyków przynajmniej w moim przekonaniu pracuje bardzo ciężko i dużo. To akurat mnie cieszy, bo właśnie dziś zamiast siedzieć na „ obiadku” 😉 śmiga z ekipą bladych twarzy po ulicach miasta i dzieli się z nami jego sekretami...

Porto z przewodnikiem – epizod II – Zmysłami przez Świat Porto z przewodnikiem – epizod II Na kawę zachodzimy do Confeitaira „SERRANA”, która mieści się przy ul. Rua do Loureiro 52, nieopodal dworca Sao Bento. Jesteśmy tam w ostatniej możliwej chwili. Jeszcze kilka minut bez kofeiny i zwiedzanie nie będzie możliwe;). Wejście do kawiarni tot...

[SPACER PO PORTO]

Ala, Monika, Dawid i Marek spędzili kilka nocy w mieszkaniu na ulicy S. Miguel, a pierwszego dnia pobytu zdecydowali się również na spacer z przewodnikiem.

Co zobaczyli i jak im się podobało?

Zapraszam do lektury wpisu z blogu Dawida!

Porto z przewodnikiem – epizod I – Zmysłami przez Świat Porto z przewodnikiem – epizod I Poranek wita nas zgoła innym klimatem niż w dniu wczorajszym. Błękitne niebo, świecące delikatnie słonko i oczywiście wrzeszczące rybitwy. Staję na balkonie, patrzę na wszystko, co rozpościera się przed moimi oczyma i w myślach mówię sobie: „ Jak ...