ณ ขณะเติบโต

[ตัวตน identity]

เมื่อการเฝ้าตามหาตัวตน ก่อเกิดความเข้าใจเล็กๆ

ในความหมายของชีวิต…

การตีความยังเป็นตัวเชื่อมสำคัญในการทำความเข้าใจสิ่งต่างๆ

ตัวตนอาจเป็นสิ่งที่เราต้องการและตามหา

แท้จริงแล้วมันก่อเกิดอยู่ภายในจนเติบโตเป็นสิ่งที่เราต้องการ

เราตามหาสิ่งที่มีอยู่ภายใน และลืมตระหนักถึงคุณค่าอย่างที่มันควรเป็น

ระยะเวลาเป็นสิ่งคุ้มค่าต่อการเรียนรู้สิ่งนั้น

หรือเมื่อไรที่เราไม่ตามหา สิ่งนั้นจะคงอยู่ตามเช่นเคย

และเมื่อไรที่เราไม่สงสัยต่อสิ่งใด

สิ่งนั้นอาจไม่ได้นำมาซึ่งความเข้าใจ

คงน่าเสียดายที่สิ่งนั้นจะไร้ซึ่งความหมาย

การมองข้ามภายในเพื่อแสวงหาสิ่งภายนอก

อาจเป็นเรื่องโง่เขลานัก แต่ถ้าไม่ผ่านความโง่เขลา

เราคงไม่เข้าใจสิ่งภายในและเข้าใจมันได้ดีนัก

การหลงทางบางครั้งมันก็กินเวลายาวนาน

จนเราลืมจังหวะของการเดิน..

เพราะติดอยู่กับการหาทางออก

เราอาจต้องกลับมาจับจังหวะการเดินอีกครั้ง

ถึงจะนึกวิธีการเดินได้อีกรอบ..

ชีวิตอาจเช่นเดียวกัน เราไม่อาจเรียนรู้สิ่งต่างๆได้ผ่านเพียงการบอกเล่า

แต่การตกตะกอนของตัวเองในแต่ละช่วงจะก่อเกิดความเข้าใจ

ของจังหวะตัวเอง..

เราอาจไม่ตามหาตัวตนอีกต่อไปแล้ว..

แต่คงต้องทำความเข้าใจกับความหมายชีวิต

เพื่อตัวตนข้างในที่ยังคงอยู่ต่อไป..
.

#ณขณะเติบโต

คุณเชื่อเรื่องจังหวะชีวิตไหม ?
… 🤜🏻 “ เราต่างมีจังหวะชีวิตเป็นของตัวเอง
บางจังหวะเราพบเจอความสุข
บางจังหวะกลับเจอความทุกข์โดยไม่ทันตั้งตัว
สะดุดไปบ้าง ร้องไห้ไปบ้าง
และบางจังหวะก็เจอความสุขจนเต็มเปี่ยมในใจ
ในแต่ละจังหวะมันมีเรื่องราวให้เราเก็บเกี่ยว ตกตะกอน และถ่ายทอด
บทเรียนบางอย่างอาจสะท้อนตัวตนออกมาให้ได้ทำความเข้าใจ
เราต่างเป็นมนุษย์ที่ต้องผ่านบททดสอบ
ใจที่สั่นไหวบางครั้งก็ก่อเกิดเป็นความกล้า
เราไม่อาจมองโลกตามความเป็นจริงได้โดยปราศจากความหวัง
การดำรงอยู่ไม่อาจบอกได้ถึงความหมายที่ชัดเจนมากนัก
ความดีส่งผลต่อจิตใจจนเกิดเป็นคุณค่าในการดำรงอยู่
เพื่อส่งต่อความเชื่อบางอย่างที่ยากเกินเข้าใจ…แต่ลึกซึ้งเกินบรรยาย “

การยึดติดอาจไร้ซึ่งทางออก โลกภายนอกลองเผชิญทุกๆสิ่ง
เราแตกต่างเก็บเกี่ยวผ่านความจริง เราอาจยิ่งต้องเข้าใจผ่านทางเดิน
เรามองข้ามเพื่อเปลี่ยนผ่านบ้างสิ่ง บนความจริงดำรงอยู่และยืนหยัด
รอเวลาผ่านตะกอนจนแน่นหนัก อาจก่อเกิดคุณค่าบนทางเดิน… 🤜🏻

#จังหวะชีวิต #ณขณะเติบโต

We grow and bloom in order to bear fruit.
เราเติบโตและผลิบานเพื่อออกผล

การเติบโตที่ดีล้วนต้องการดินที่ดี ตัวตนที่เราเติบโต
เกิดจากดินที่เพาะเลี้ยงเรามา แสงแดดเป็นปัจจัยหลักเช่นเดียวกันในการสังเคราะห์ไม่ต่างอะไรกับสังคมทุกสิ่งเชื่อมเข้าหากันตามธรรมชาติ และเอื้อประโยชน์ต่อกันตามวัฎจักรที่ควรเป็น การเกิดมายังเป็นคำถามที่ได้ยินกันบ่อยๆ เราเกิดมาเพื่อสิ่งใดกัน ? และคงอยู่เพื่อสิ่งใด ?

การผลิบานมีความเสี่ยงตามสภาพที่เป็นอยู่ การเรียนรู้ที่พึ่งเริ่มขึ้นทำให้ความผิดพลาดเป็นสิ่งแรกที่เราได้เรียนรู้ยามผลิบาน โลกดูสวยงามนักยามเฝ้ามองและดูหวาดหวั่นน้อยลงยามหลับตา ด้วยประสบการณ์ที่ยังไม่เกิด ความกลัวเลยไม่มีผลต่อจิตใจมากนัก
เราผลิบานด้วยความรักและและความหวังอยู่บ่อยๆ

การออกผลดูจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เมื่อผ่านประสบการณ์ไปสักระยะ เราต่างอยากผลิบานเพื่อออกผล แต่สิ่งใดเล่าที่ขัดขวางการเกิดผลนั้น บางครั้งปุ๋ยก็เป็นอีกตัวเลือกที่เราต้องเติมเต็มเปรียบเหมือนการเติมคุณค่าความหมายให้ชีวิตเพิ่มเติมลงไป การลบความผิดพลาดในอดีต อาจเป็นเหมือนการเติมเต็มคุณค่าในปัจจุบันที่มากขึ้น เพื่อการออกผลและเป็นเมล็ดพันธุ์ที่ดีต่อไป.

#เติบโต #ผลิบาน #ออกผล

#ณขณะเติบโต

ณ ขณะเติบโต

ช่วงเวลานึงที่กำลังเติบโต ช่วงเวลานี้เรากลับรู้สึกหลงลืมการก้าวเดิน
ไม่รู้ว่าจะเติบโตยังไงให้เกิดผล ?
ประสบการณ์ที่ผ่านมาอาจบ่มเพาะแต่ความรู้สึก จนไม่รู้วิธีการเดิน เรียนรู้ความรู้สึกผู้คนรอบข้างจนลืมสังเกตตัวเองว่ากำลังเดินมาในทิศทางไหน?
ความกดดันตัวเองถือเป็นอีกสิ่งนึงที่ติดตัวมาตลอด ความเงียบก็เช่นกัน
จนคิดว่าบางครั้งการเปล่งเสียง อาจช่วยให้ตัวเองรู้สึกดีขึ้นได้บ้าง,
การหาคุณค่าในอะไรบางอย่าง อาจสำคัญกว่าการเดินตามเป้าหมาย
ความสำคัญของการมีชีวิตอาจใช้เพื่อทำประโยชน์ให้กับผู้อื่นต่อ เราไม่อาจคาดเดาวันข้างหน้าได้แต่กลับกดดันตัวเองในทางที่ควรเดินมากกว่าทางที่สมควรเดิน การวางใจยังเป็นแสงนำทางอย่างที่ควรเป็น ความเชื่อยังเป็นจุดยืนที่สำคัญในชีวิตทั้งต่อตัวเองด้วย เราไม่อาจใช้ชีวิตโดนปราศจากคุณค่าได้
เราต่างเติบโตจากคุณงามความดีมากกว่าความเจ็บปวดที่เจอ ผู้คนรอบข้างยังเป็นตัวเยียวยาชั้นดีที่ทำให้ทางมีความหวังขึ้น บางครั้งชีวิตอาจทำเราเจ็บปวดจนลืมว่าชีวิตที่ดีควรเป็นอย่างไร แต่ในความเป็นมนุษย์เราทุกคนล้วนมีความดีเป็นของตัว
เอง การเติบโตบางครั้งมันเจ็บปวดเพื่อให้เราเติบโต การจดจำคุณค่าในสิ่งต่างๆขึ้นอยู่
กับวิธีการที่เราเลือกใช้
ในวันที่หลงลืมการเดิน อาจเป็นเรื่องยากที่จะรู้ว่าควรจะเดินไปในทิศทางไหน
เวลาที่เพิ่มขึ้นบวกกับความกดดันที่มีมากขึ้นทำให้ตัวเลือกในแต่ละครั้งมันยิ่งเพิ่มตาม
ยิ่งไม่ได้ชัดเจนตั้งแต่แรก การตามหาสิ่งที่สมควรทำจึงเป็นเรื่องยาก
ความถนัดกลับเป็นเรื่องที่ไม่รู้จะเดินต่อยังไง การตัดสินใจครั้งแล้วครั้งเล่ากลายเป็น
เรื่องเคยชินจนไม่ปกติ😅
ในวัย 29 การตัดสินใจกลับเป็นเรื่องยิ่งยากเย็นมากขึ้นของการเปลี่ยนผ่านช่วงวัย
ความสุขตรงหน้ากลายเป็นสิ่งแรกที่อยากจดจำ การใช้ชีวิตอย่างมีความสุขอาจเป็น
เรื่องสมควรอีกอย่างนึงที่ควรทำในเวลานี้ และเก็บเอาการตัดสินใจเป็นเรื่องของวันพรุ่ง
นี้ต่อไป

[ การก้าวเดินอาจต้องอาศัยช่วงจังหวะและความดี ]

ณ ขณะนึง 6 ธ.ค 64