LDP TV

hi

លោកពូ🙏🙏
ពូនិយាយដោយខ្លី អានាគវ័ន្តមកជជែកតទល់នឹងពូបានគ្រប់ពេលនៅហាយវ៉េ ប្រាប់ស្រីម៉ិចទៅ ស្រីម៉ិចនឹងប្រាប់ពូហើយ ពូនឹងទៅជួបអានាគវ័ន្ត គឺជួបបានគ្រប់ពេល៕

លោកពូ🙏🙏

លោកពូ🙏 😥
ក្រៅពីមនោសញ្ចេតនា ជីវិតគ្មានន័យអ្វីនោះទេ ងើបពីដេក សុីៗហើយ ធ្វើការៗហើយ សុីៗហើយ ដេកទៀត សកម្មភាពដដែលៗគួរអោយធុញទ្រាន់ខ្លាំងណាស់ដល់ពេលចុងក្រោយក៏បែកសំបកបាត់មិនដឹងថាទៅ សោយ នៅឯណា? រកន័យខ្លឹមសារមិនឃើញឡើយ ៕

សំណេរលោកពូ🙏🙏
វាធ្វើម៉ចថាពូជាមោឃៈ? គិតទៀតហើយ ហេតុផលហ្នឹងហើយដែលបញ្ជាក់ថាវាឆ្កួតនោះ។ វាថាចាប់កំហុសអ្នកដទៃនាំភ័យដល់ខ្លួន តើហ្នឹងវាចាប់កំហុសពូទេ វាឡប់អញ្ចឹងវិញ្ញាណវិប្បយុត្ត។ តម្លៃមនុស្សម្នាក់មិននៅលើមាត់គេថាតែវានៅលើភាពពិតរបស់បុគ្គលហ្នុង វាថាពូជាមោឃៈមនុស្ស តើត្រូវទេ? បើមិនត្រូវទេ តើអ្នកថាអោយគេហ្នុងវាជាមនុស្សយ៉ាងម៉េចទៅវិញ? នេះគឺហេតុផល តែវាថាអោយពូតើហេតុផលនៅត្រង់ណា? បើចិត្តគិតជាជំនឿ អញ្ចឹងថាថាអោយពូហ្នឹងជាជំនឿដែរឬ? អូ គ្រាន់តែជាជំនឿរបស់ខ្លួនសោះ ដើរថាអោយគេបានដែរ នេះពូអោយហេតុផលហើយ តើត្រូវទេ? គិតមើលទៅតើពូបូកហេតុផលត្រូវទេ ពូគ្រប់ទឹកទេ? តើជាមោឃៈមនុស្សដូចវាថាទេ? ចុះវាវិញ? គិតមើលទៅ? តែវាគិតមិនបានទេ ព្រោះគ្រាន់តែចិត្តគិតជាជំនឿឬអត់គិតមិនយល់ផង ហ្នឹងមិនគឺឆ្កួត? ចុះបើអាឆ្កួត ថាអោយមនុស្សជាថាជាមនុស្សឆ្កួត តើត្រូវនឹងសភាពឆ្កួតរបស់វាទេ?

លោកពូ🙏🙏
ឥស្សរភាពជីវិត
--------------------------------------------
-លោកពូលោកខ្លាចអ្នកស្ដាប់យល់ច្រឡំ ថាមានអ្វីដឹងក្រៅអំពីចិត្តគិតយល់ ឬចិត្តគិតដឹង ដូច្នេះលោកពូលោកបានកែពាក្យពី "ស៊ូទ្រាំមិនបាននឹងចិត្តដែលដឹង" ទៅជា "ស៊ូទ្រាំមិនបាននឹងចិត្តគិតដឹង" វិញ។
-ដើម្បីដឹងការពិតក្នុងរឿងអ្វីមួយបាន ការដឹងតាមទ្វាទាំង៥ មិនអាចយកជាការបានឡើយ គឺទ្វាទាំង៥នេះដឹងរឿងមិនពិតទេ មានតែការដឹងតាមទ្វាមនោ ឬដឹងដោយចិត្តគិតយល់មួយគត់ ទើបជាការដឹងដ៏ត្រឹមត្រូវ និងជាការដឹងរបស់ខ្សែវិញ្ញាណពិតប្រាកដ ព្រោះក្នុងលោកនេះក្រៅពីវិញ្ញាណគ្មានអ្វីដឹងទេ។

#ប្រសាសន៍លោកពូ
" មានតែការ «គិតយល់» តែមួយផ្លូវគត់ ទើបអាចគេចរួចពីការបោកប្រាស់គ្រប់រូបភាព ក្នុងសម័យការដ៏វឹកវរនេះបាន។ "

#សំណេលោកពូ
#ផ្លូវជីវិតៈ

ដើម្បីអោយវិញ្ញាណអ្នកដឹងថាជីវិតអ្នកត្រូវរស់បែបណា អ្នកត្រូវសិក្សាគិតអោយយល់ដឹងដោយវិញ្ញាណរបស់អ្នក មិនមែនធ្វើតាមអ្នកណាម្នាក់ នោះគឺវិញ្ញាណអ្នកគ្មានសទ្ធាជ្រះថ្លាក្នុងរឿងផ្លូវជីវិតនោះទេ។
-ទីមួយៈ អ្នកត្រូវគិតអោយយល់ឃើញដោយខ្លួនឯងថា តើជីវិតអ្នកងាប់ហើយចប់ ឬជីវិតងាប់ហើយកើតមកវិញ ឬជីវិតបែកតែសំបកខាងក្រៅទេ ហើយវិញ្ញាណដែលជាអ្នកអត់មានស្លាប់ទេ គឺវាបន្តដំណើរទៅមុខទៀត ហើយបើវាបន្តដំណើរទៅមុខ តើវាបន្តយ៉ាងម៉េច បន្តដោយរបៀបណា? សូមគិតអោយយល់ឃើញដោយវិញ្ញាណអ្នកផ្ទាល់ មិនត្រូវជឿអ្នកណាម្នាក់ឡើយ។
-ទីពីរៈ ជីវិតវាចាប់ផ្តើមដោយរបៀបម៉េច ទើបអ្នកដឹងថាត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាគឺដឹងថាវាផ្តើមដោយរបៀបណាទើបអ្នកដឹងថាបញ្ចប់បញ្ហាជីវិតដោយរបៀបណា គិតមើលអញ្ចឹងមែនឬមិនមែន?
- ទីបីៈ បើដឹងថាជីវិតផ្ដើមមកដោយបែបណាមួយហើយ នោះអ្នកត្រូវបញ្ចប់បញ្ហាទាំងអស់ក្នុងជីវិតដោយរបៀបណាទៅហើយនោះ អ្នកនឹងគិតឃើញថាពីចំណុចចាប់ផ្ដើមទៅចំណុចបញ្ចប់នៃបញ្ហាជីវិតគឺជាចម្ងាយផ្លូវមួយ ដូច្នេះក្នុងដំណើរទៅបញ្ចប់បញ្ហាលើចម្ងាយផ្លូវនោះ អ្នកនឹងដឹងពីរបៀបដ៏ត្រឹមត្រូវនៃដំណើរទៅបញ្ចប់បញ្ហា មិនមែនទៅបង្កើតបញ្ហាបន្ថែមទេ។ ក្នុងចំណុចទីមួយៈ ក្មួយៗត្រូវគិតអោយវិញ្ញាណរបស់ក្មួយដឹងក្នុងជម្រៅវិញ្ញាណថា ជីវិតបែកតែសំបកកាយទេ ចំណែកវិញ្ញាណដែលជាក្មួយពិតប្រាកដត្រូវបន្តដំណើរទៅរកសំបកថ្មី។ ពីមួយជាតិ ទៅមួយជាតិវាអាចទៅជានរក ទៅជាប្រេត ទៅជាតិរច្ឆាន ទៅជាមនុស្ស ទៅជាទេវតា ឬព្រះព្រហ្មជាដើម មិនមែនស្លាប់ហើយកើតទេ គឺបែកសំបកមួយវិញ្ញាណទៅរកសំបកថ្មីមួយទៀត។ ចំណុចទីមួយនេះសំខាន់បំផុតគឺក្មួយត្រូវគិតអោយវិញ្ញាណរបស់ក្មួយដឹងថាវិញ្ញាណរបស់សត្វរួមទាំងវិញ្ញាណក្មួយផងត្រូវធ្វើដំណើរក្នុងផ្លូវបែបនេះ ដែលយើងហៅថាវាលវដ្ដសង្សារ។ ចំណុចនេះសំខាន់ណាស់គឺត្រូវយល់អំពីកម្លាំង ឬកម្មដែលបង្កើតលោកនោះណា។ ក្នុងចំណុចទីពីរៈ ក្មួយៗត្រូវគិតអោយវិញ្ញាណដឹងថាជីវិតសត្វទាំងអស់ផ្ដើមដោយអវិជ្ជាគឺខ្សែកម្លាំងសោះប្រែទៅជាខ្សែដឹងឆ្វាក់ជាឆ្អឹងកង ហើយបង្កើតទៅជាសត្វទៅ នេះគឺអវិជ្ជា។ បើជីវិតផ្ដើមមានឡើងដោយអវិជ្ជាឬការដឹងច្រឡំ ដូច្នេះសេចក្ដីបញ្ចប់របស់វាដែលត្រឹមត្រូវគឺត្រូវតែដោះស្រាយធ្វើអោយលែងដឹងច្រឡំ។ លែងដឹងច្រឡំគឺព្រះអរហន្ត ត្រូវច្បាស់ក្នុងអារម្មណ៍ថាវាគ្មានសត្វមួយបានទៅសោយសុខក្នុងឋាននិព្វានស្អីហ្នុងទេ គឺពីច្រឡំថាខ្លួនឯងជាសត្វទៅបញ្ចប់ដោយជោគជ័យគឺដឹងខ្លួនត្រឹមត្រូវថាខ្លួនជាកម្លាំងទេ នេះគឺនិព្វាន។ ចំណែកក្នុងចំណុចទីបីគឺចម្ងាយផ្លូវពីអវិជ្ជាទៅព្រះនិព្វាន ឬពីដឹងខ្លួនច្រឡំថាជាសត្វទៅដឹងត្រឹមត្រូវថាជាកម្លាំងអស់អារម្មណ៍ជាសត្វ វាគឺជាចម្ងាយផ្លូវមួយដែលយើងហៅថាវាលវដ្ដសង្សារដូច្នេះដំណើរត្រូវគឺស្រាលទៅៗ ស្រាយទៅៗ ស្រាយចំណងកាន់តែអស់ទៅៗ មិនមែនកាន់តែចងទៅៗ ពពាក់ពពូនទៅៗរកមុខរកបាតមិនឃើញនោះទេ។ ក្មួយមើលតាមភ្នែកមនោរបស់ក្មួយទៅ សត្វសព្វថ្ងៃនេះមានដំណើរស្រាយទៅៗ ឬចងណែនទៅៗ? នេះហើយសត្វ។ ធម៌បីយ៉ាងត្រូវធ្វើច្បាស់លើផ្លូវអារម្មណ៍របស់ក្មួយគឺៈ ទីមួយ ធម្មជាតិទាំងអស់មានលក្ខណៈអនិច្ចំ ទុក្ខំ និងអនត្តា ត្រៃលក្ខណ៍ធម៌។ វាត្រូវតែអនិច្ចំ គឺត្រូវតែប្រែប្រួលព្រោះអ្វីៗទាំងអស់លើលោកនេះកើតមកពីកម្លាំងវិលនៃកលាបៈ កម្លាំងប្រែប្រួលដូច្នេះវាត្រូវតែអនិច្ចំអញ្ចឹងហើយ។ ចំណែកទុក្ខំ និយាយអោយវិញ្ញាណក្មួយឆាប់ចាប់បានគឺថាងាប់ របស់ទាំងអស់វាងាប់ មនុស្សសត្វងាប់ ដើមឈើងាប់ ផ្ទះថ្ម ផ្ទះឈើ ឡាន របស់ទាំងអស់គឺទ្រាំនៅជាសភាពរបស់វាដដែលមិនបានទេ លក្ខណៈទុក្ខំខុសពីអនិច្ចំត្រង់វាប្រែប្រួលទៅរកបែកធ្លាយ ចុងក្រោយគឺបែកធ្លាយ អញ្ចឹងហើយបានជាពូនិយាយថាងាប់។ ចំណែកអនត្តាគឺគ្មានសត្វសោះនៅលើលោកនេះ តែសត្វវាដឹងច្រឡំទេថាខ្លួនវាជាសត្វ វាច្រឡំថាថាវាជាអត្តា តាមការពិតគឺអនត្តាទេ។ ធម៌ទីពីរ គឺអដ្ឋង្គិកមគ្គដំណើរជីវិតត្រូវ ផ្ដើមដោយសម្មាទិដ្ឋិគឺការយល់ដឹងត្រូវថាខ្លួនជាកម្លាំងទេ អនត្តាទេ ទើបជាសម្មាទិដ្ឋិគឺការដឹងត្រូវ។ ផ្ដើមចេញពីអង្គទីមួយនេះត្រូវ ទើបអង្គបន្តបន្ទាប់នោះត្រូវបាន ហើយបញ្ចប់អង្គទី៨ត្រូវគឺសម្មាសមាធិ នេះគឺវិបស្សនា អត់មានសម្មាទិដ្ឋិផង តើសម្មាសមាធិ ឬវិបស្សនាត្រូវយ៉ាងម៉េច? គឺមិនអាចទេ។ អង្គទី៨នេះគឺអង្គរួចរំដោះផុតសត្វ ផុតអវិជ្ជាគឺព្រះអរហន្ត គឺនិព្វាននោះឯង ក្មួយៗត្រូវគិតអោយយល់ អោយវិញ្ញាណរបស់ក្មួយដឹងនូវផ្លូវជីវិត ឬអដ្ឋង្គិកមគ្គនេះ ត្រូវគិតអោយយល់ថាបើអារម្មណ៍ដឹងខុសនូវអង្គទីមួយហើយ មិនបាច់ទៅនិយាយអំពីភាពត្រឹមត្រូវនូវអង្គបន្តបន្ទាប់ស្អីនោះទេ តើក្មួយៗគិតយល់ត្រង់ចំណុចនេះទេ? បើវិញ្ញាណក្មួយៗគិតយល់ គឺវិញ្ញាណក្មួយដឹងខ្ពស់ណាស់ មានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់សម្រាប់វិញ្ញាណក្មួយ មនុស្សស្ទើរទទាំងពិភពលោកមិនដឹងរឿងនេះទេ សូម្បីតែព្រះសង្ឃនាសម័យឥលូវនេះក៏គ្មានមួយអង្គណាពាល់ត្រូវជាអារម្មណ៍នូវអង្គទីំមួយនៃអដ្ឋង្គិកមគ្គគឺសម្មាទិដ្ឋិនេះផង អញ្ចឹងហើយទើបពូថាបើវិញ្ញាណក្មួយពាល់ត្រូវគឺក្មួយគិតរហូតដល់អណ្ដែតលើផ្លូវអារម្មណ៍នូវពាក្យសម្មាទិដ្ឋិនេះ គឺព្រះពុទ្ធចង់ប្រាប់សត្វថាម៉េចនោះ គឺវិញ្ញាណក្មួយពាល់ត្រូវធម៌ជ្រៅខ្លាំងណាស់ គឺវិញ្ញាណសត្វដែលបានស្ដាប់ធម៌ដែលព្រះពុទ្ធបានសម្ដែងនោះទៀតផង។ ចំណែកឯធម៌ទីបីគឺបដិច្ចសមុប្បាទធម៌ អវិជ្ជាបច្ចយា សង្ខារា ព្រោះតែដឹងច្រឡំ
ចិត្តសត្វចេះតែធ្វើប្រតិកម្មមិនឈប់ឈរជាសុខវេទនា និងជាទុក្ខវេទនាចំពោះអ្វីៗដែលមកប៉ះខ្សែវិញ្ញាណតាមទ្វារវិញ្ញាណទាំង៦ របៀបនេះគឺសង្ខារ សង្ខារប្បច្ចយា វិញ្ញាណំ សង្ខារបង្កើតវិញ្ញាណថ្មីសម្រាប់បង្កើតជាឆ្អឹងកងសត្វនៅក្នុងជាតិបន្ទាប់ មានន័យថាជីវិតមិនត្រូវបញ្ចប់ត្រឹមជីវិតជាតិនេះទេ គឺត្រូវវិលកើតជាកំណើតជាតិថ្មីទៀតហើយ វិញ្ញាណប្បច្ចយា នាមរូបំ អោយតែមានវិញ្ញាណគឺនាម និងរូប នាមគឺចិត្តដែលនៅក្នុងខន្ធទាំងបួនរបស់ចិត្តមានខន្ធមួយជាវិញ្ញាណគឺវិញ្ញាណក្ខន្ធ។ នេះគឺជីវិតកើតទៀតហើយ។ ពូសូមសង្ខេបត្រឹមនាមរូបចុះ ហើយធម៌ប្រដេញគ្នាចេះតែកើតបន្តបន្ទាប់គ្នារហូតដល់ជរា ព្យាធិ មរណៈ នេះគឺកងទុក្ខរបស់សត្វ។ តើវិញ្ញាណរបស់ក្មួយគិតយល់នូវធម៌នេះទេ? វាមានប្រយោជន៍ខ្លាំងណាស់ដល់វិញ្ញាណក្មួយៗសម្រាប់ដំណើរទៅកាន់គោលដៅគឺព្រះនិព្វាននៃវិញ្ញាណរបស់ក្មួយៗ។ វាជាវាលវដ្ដសង្សារណាក្មួយ រយលានផែនដីណាក្មួយ ជាផ្លូវធ្វើដំណើរដ៏វែងឆ្ងាយណាស់ក្មួយអើយ គ្មានអ្នកណាអាចជួយអ្នកណាបានទេ។ សត្វលោកទាំងអស់ត្រូវគិតអោយយល់ដោយខ្លួនឯង មិនមានអ្នកណាម្នាក់ក្នុងលោករួមទាំងព្រះពុទ្ធផងអាចជួយសត្វបានទេ គឺមានតែសត្វខ្លួនឯងដែលអាចជួយខ្លួនឯងបាន សត្វលោកទាំងអស់មានកម្មជារបស់ខ្លួន។ បើសត្វណាគិតសំណេរនេះរបស់ពូហើយយល់ អណ្ដែតការយល់អត្ថន័យនៃការពន្យល់នេះទាំងស្រុងលើផ្លូវអារម្មណ៍គេនោះ សត្វនោះបានសម្រេចសោតាបន្នហើយ ពេលផុតកំណើតជាមនុស្សត្រូវយោងកំណើត ឬត្រូវយកសំបកជាសត្វព្រហ្មមានរូប រូបព្រហ្មលើគេនាឋានព្រហ្មសុទ្ធាវាសនោះហើយណាក្មួយ។ ខ្សែវិញ្ញាណដែលគិតយល់នូវធម៌ដែលពូពន្យល់ក្នុងអត្ថបទនេះ ជាខ្សែវិញ្ញាណល្អិតណាស់ វាត្រូវនឹងសភាពកម្លាំងនៅចុងកម្លាំងធាតុគឺជាកម្លាំងបង្កើតវិញ្ញាណសត្វនៅឋានសុទ្ធាវាសនោះឯង។ សូមក្មួយៗអានហើយគិតពិចារណាអោយវិញ្ញាណក្មួយយល់ ហើយបើបានយល់ទោះក្មួយៗធ្វើការងារអ្វីក៏ដោយ និយាយលេងសើចអ្វីក៏ដោយ ប្រាស្រ័យទាក់ទងនឹងអ្នកណាក៏ដោយ។ ល។ ចេះតែគិតក្នុងអារម្មណ៍តែម្នាក់ឯងអោយធម៌ទាំងនេះកាន់អណ្ដែតច្បាស់ឡើងៗក្នុងផ្លូវអារម្មណ៍ណាក្មួយ។ សូមក្មួយៗរីករាយនឹងសំណាងនៃជីវិតយល់ធម៌របស់ក្មួយណាក្មួយ៕