Psikoterapiste Klodjana Gjika

“Të qenit “të bllokuar në labirint” është një rrezik potencial për të gjithë ne.”

Shkrimi me i fundit në Harkaik …

Të flasësh apo të mos flasësh për dhimbjen? - Harkaik Rastësisht, këto ditë pashë një video ku dikush shprehet se si disa njerëzve nuk ju shërben të flasin për dhimbjen apo të qëndrojnë e thellohen tek ajo. Po ashtu ky person thoshte se nuk është vërtetuar shkencërisht që të folurit ndihmon. Kjo e fundit mjafton pë...

Të qenit "i ndjeshëm" zakonisht perceptohet si një shenjë dobësie.

Mesazhi që marrin njerëzit e ndjeshëm është se ata duhet të "kapërcejnë" ndjeshmërinë e tyre dhe "të bëhen të fort", në vend që të inkurajohen ta pranojnë dhe gëzojnë këtë tipar të tyre.

Burrave u thuhet se nuk duhet të jenë të ndjeshëm,
ndërsa grave u thuhet të mos jenë "aq" të ndjeshme.

Si tipar personaliteti, të qenit i ndjeshëm do të thotë që ti merr më shumë informacion nga mjedisi dhe e përdor më shumë atë. Njerëzit e ndjeshëm e përpunojnë informacionin më thellë se të tjerët. Kjo përfshin të dhëna shqisore, të dhëna emocionale dhe idetë.

Afërsisht 30% e të gjithë njerëzve, pavarësisht nga gjinia, kanë rezultate të larta për ndjeshmëri. Këta individë, të quajtur ndonjëherë njerëz shumë të ndjeshëm,mund të shkojnë thellë. Dhe kjo thellësi vjen me dhurata. Një prej tyrë është kreativiteti, intuitë, marrëdhënie të thella, empati.

Megjithatë, ata ndjehen dhe të mbistimuluar pasi truri ka shumë informacion për të procesuar. Ndaj mund të ndjejnë shpesh lodhje, ankth dhe mbingarkesë.

Përvecse mund të jetë një tipar i lindur, ndjeshëria ndikohet dhe nga eksperiencat e hershme në fëmjëri, marrëdhënia e hershme me prindërit, ngjarjet traumatike, humbjet etj.

Shembull:

Një fëmijë që ka patur përkujdesje të paqëndrueshme nga prindërit mund të zhvillojë ndjeshmëri të shtuar si rezultat i pasigurisë dhe paparashikueshmërisë në mjedisin e hershëm. Nëse një prind alternon mes të qenit edukues dhe neglizhues, fëmija mund të bëhet tepër i ndjeshëm ndaj ndryshimeve të humorit dhe sjelljes së prindit, duke parashikuar refuzimin ose braktisjen. Kjo ndjeshmëri mund të vazhdojë deri në moshën madhore, duke e bërë individin të jetë reagues ndaj kërcënimeve ose kritikave të perceptuara ndërpersonale.

Gjendet, siç ka treguar Lacan-i, një analogji interesante letrare për praktikën e analistes që thotë se ajo i pikëson seancat - me ndërhyrje verbale ose me lënien jashtë të tyre dhe me mbaresat (mbylljet) e seancave. "Pikësimi", shkruan Lacan, "pasi vendoset, rregullon kuptimin"; 'ndryshimi i shenjave të pikësimit ripërtërit ose përmbys' kuptimet që pacienti pohon në fjalimin e tij. Ripikësimi nga analisti i ligjeratës së analizantit 'i tregon subjektit se ai po thotë më shumë sesa mendon se është duke thënë'. Nëse, në mënyrë absurde, dikush do të fliste në mënyrë sasiore, është sikur qëllimi i pikësimit qëndron në rritjen e kuptimit, jo në zëvendësimin e kuptimit që synon pacienti, por në shtimin e tij. Qëllimi është përmbysja e kuptimeve të vjetra me synimin për të krijuar të reja. 'Psikanaliza', shkruan Lacan-i, duke i bërë jehonë Frojdit, 'duhet të jetë shkenca e gjuhës e banuar nga subjekti. Nga pikëpamja frojdiane njeriu është subjekt i kapur dhe i torturuar nga gjuha.' Në këtë marrëdhënie sado-mazohiste lancaniane me gjuhën, mbetet pjesërisht funksioni i pikësimit të analistit që t'i tregojë pacientit se sa kapet dhe torturohet ai nga gjuha. Por Lacan-i, si çdo shkrimtar tjetër psikanalitik, nuk e kapërcen dot problemin e hierarkisë; analisti përmbys ose ripërtërit kuptimin e pacientit me synimin për të ndryshuar pacientin për më mirë. Qoftë nëse emërohet në gjuhën e Lacan-it 'ligjërim i plotë' ose të bërit subjekti i dëshirës vetjake, ka një përpjekje, që në shërbim të kurës, të ndërhyrë - për një të mirë më të lartë - te fjalët e pacientit . 'Arti letrar' i cili, Lacan shkruan në seminarin e Etikës, 'është kaq afër fushës së etikës', ashtu si psikanaliza, është pikësues për një qëllim. Pacienti përpiqet, me vetëdije dhe pa vetëdije, t'i japë formën e tij seancës dhe analisti vazhdon t'i ndryshojë shenjat e pikësimit; sonetet e pacientit kthehen në vargje të lira, limerikat e tij kthehen në elegji.

A. Phillips

Analiza klinike (psikoterapia) jo vetëm që mund të lehtësojë simptomat, por gjithashtu mund sjellë një rritje të habitshme kur njeriu çlirohet nga frenime (inhibime) të gjata.

Si ndodh kjo?

Dikush mund të vijë për analizë (psikoterapi) i shtyrë nga siptoma të ndyshme fizike por dhe sjellore. Psh: dikush mund të vijë të heqë një "ves" ose sjellje të papëlqyer dhe që e sheh si pengesë në ambjente pune etj. (Le të jetë ky ves ësshtë një tundim ta kthyer çdo gje në batutë apo për të trilluar në ambjente sociale dhe në punë). Kjo mund të shoqërohet me një ankth të vazhdueshëm dhe me siptoma fizike të ankthit.

Me kalimin e seancave kuptohet se ky person ëhstë i paralizuar nga pavendosmëria. Kuptohet dhe analizohet nevoja e tij për absoluten, perfekten dhe paaftësinë e tij për të integruar ndjenjat e përziera të cilat e kenë lënë atë të ngrirë përballë vendimeve të nevojshme për jetën.

Pra ai ne fillim vjen me idenë për të hequr simptomën e tij që nuk i pëlqen dhe që e ben jo serioz. Ajo shihej nga ai si shenja të vogëlsisë dhe dobësisë, cilësi që duheshin kapërcyer.
Por me punën analitike ai kupton si të ishte më i respektueshëm me veten dhe më i sigurt në botën e të rriturve, ai bëhet i aftë të ekspozojë humorin e tij si në rrethet shoqërore ashtu edhe në ato profesionale. Ai nuk ka më turp për aspektet fëmijërore të imagjinatës së tij dhe liria e tij e shtuar për fantazi i lejoi atij një humor kreativ dhe të lehtë. Aftësia e tij për trillim nuk ishte më e frenuar.

Ky është një rast i huazur nga autorë dhe përshtatur për arsye ilustrimi.

Nevoja për të pasur gjithmonë të drejtë shpesh bazohet në një përvojë të brendshme turpi të fshehurnë lidhje me gabimet që imagjinohen të jenë aq të mëdha sa që njeriu ndjehet i gjymtuar ose i pamjaftueshëm.

Faji për çdo shkelje, sado e vogël, duhet të projektohet nga jashtë. Nxitje e të qënit në gabim në të tashmen shkakton turp të padurueshëm që lidhet me të kaluarën. Ndaj personat që e përjetojnë këtë nuk e përbalojnë ndjenjën e të qenit gabim dhe e kane të pashmanshme që t'ja mveshin dikujt tjetër përgjegjsinë.

Njerëzit që janë të bllokuar në dinamikën e projektimit të fajit dhe shmangies së turpit zakonisht nuk janë të vetëdijshëm se po e bëjnë këtë gjë. Nuk është se ata e dinë se e kanë gabim dhe më pas bëjnë sikur se kuptojnë, duke qenë të vetëdijshëm se kanë një marrëdhënie të dobët me të vërtetën. Përkundrazi, ata e bindin veten se kanë të drejtë. Nuk është se ata nuk mund të kërkojnë falje por ata nuk e lejojnë veten të ndihen gabim ose në faj.

E keni dëgjuar ndonjëherë shprehjen: "Për pak sa nuk vdiqa nga turpi?" Kaq fort ndjehet.

Shenjat e kësaj dinamike

SHENJËT E KËSAJ DINAMIKE
Mendon menjëherë për arsyet pse ndodhin gabimet që nuk kanë lidhje me ty
Ndjenja e dëshirës për ta mbuluar gabimin dhe për ta fshehur nga të tjerët
E ke më të vështirë t'i tregosh një autoriteti sesa një shoku
Ndjehesh i-e vogël dhe i-e pambrojtur kur zbulohet gabimi
Shpesh ndjen se je fajësuar në mënyrë të padrejtë
Një tendencë për të reaguar me zemërim dhe indinjim moral kur fajësohesh

EFEKTET E KËSAJ DINAMIKE
Vuan shpesh nga emocionin i turpit
Ndjenja e të qënit i pambështetur
Ndjehesh i-e vetmuar
Ndjen shpesh zemërim ndaj të tjerëve (kjo shpesh i bën të tjerët të të shmangin)
Izolimi profesional
Mungesa e zgjidhjes së konfliktit

PËRVOJA TË MUNDSHME Të FËMIJËRISË
Prindër distant
Prindërit kanë qenë të brishtë dhe të investuar për të fshehur brishtësinë, trishtimin dhe humbjen e tyre
Prindërit kanë patur standarde të sakta dhe ishin kritikë
Prindërit që shqetësoheshin për atë që do të mendonin fqinjët
Shkolla e zgjedhur me kujdes për të përforcuar fokusin në sjelljet dhe konventat shoqërore
Një preokupim për të bërë vepra të mira
Shprehja e emocioneve është e dekurajuar
Disiplina e zbatuar përmes turpit dhe poshtërimit”
Ankthe të hershme të fëmijërisë rreth zemërimit dhe urrejtjen normale të pa adresuara

Burimi: G. Straker dhe Dr J.i ëinship

A ke vepruar ndonjëhere me parimin se një marrëveshje e rreme është më e mirë se një mosmarrëveshje-grindje e vërtetë.
Dikujt kjo mund t’i kujtoi shprehjen nga fëmijëria, që synon ruajtjen e paqes në shtëpi: “Një paqe e rreme është më e mirë se një luftë e vërtetë.”
Kjo përveçse shkakton dhimbje të vazhdueshme, të ndikon që të dyshosh veten dhe të vërtetën tënde: me veten po aq dhe në çdo ndërveprim, psh me një njeri shumë të afert si një partner por dhe në raste shumë më absurde siç janë me një sh*tës apo të panjohur.

Do ishte mirë t’i dalësh ballë “luftës” në një pikë të caktuar.

Puna e terapisë do të ishte përballja gradualisht me këtë ‘luftë të vërtetë’ duke të inkurajuar të kontaktosh me veten dhe të besosh në realitetin tënd.

"Me anë të psikoterapisë shpresohet të zhvillohet një grup ndjeshmërish si ato që Daniel Golemani i ka quajtur "inteligjencë emocionale", cilësi që një traditë më e vjetër psikoanalitike i quante "pjekuri emocionale";

domethënë, terapistët duan që pacientët e tyre të kuptojnë se çfarë po ndiejnë, pse po ndihen ashtu siç ndjehen dhe të kenë lirinë e brendshme për të trajtuar emocionet e tyre në mënyra që përfitojnë për veten dhe të tjerët.

Në psikoterapinë analitike, ne i ftojmë klientët të thonë gjithçka që ju vjen në mendje, pavarësisht sa e errët, e pakëndshme, e turpshme ose në dukje e parëndësishme të duket. Ne e bëjmë këtë jo sepse një urdhër i tillë është një prototip për mënyrën sesi njerëzit duhet të flasin në situata shoqërore, por sepse terapia siguron një mjedis unik në të cilin gjithçka që mund të verbalizohet bëhet "material" i punës së të kuptuarit."

Psikanalistja Freida Fromm-Reichmann e ndan vetminë në dy lloje: Lloji i parë flet për vetminë e përcaktuar kulturalisht si veçim dhe shkëputje. Edhe pse kjo lloj vetmie mund të jetë e dhimbshme, ka të ngjarë që të përjetohet në një moment nga të gjithë njerëzit, madje mund të dëshirohet dhe ndiqet nga disa, si psh artistët.

Lloji i dytë i vetmisë, ajo që më shumë dhemb, mund t’i referohemi si “vetmia e vërtetë”. Dhimbja e “vetmisë së vërtetë” është e pakomunikueshme duke sfiduar shprehjen simbolike në gjuhë. Gjatë punës në terapi mund të dallohet qartë se sa e vështirë është të komunikohet ajo dhe është vënë re se frika për të mbetur vetëm është po aq e dhimbshme sa vetë përjetimi i vetmisë.

Titujt e Vetmisë dhe Teknologjia - Harkaik Në një pasdite fill pas rënies së diellit, dëgjoj në sfond një violinë të largët dhe kujtoj shprehjen e Lacan-it të mbetur në mendje prej ditësh: E vetmja gjë që është “shkruar efektivisht” në qenien që flet është vetmia. Kujtohem se nuk është e lehtë të...

Nancy McWilliams, psikoterapiste dhe autore e rendesishme në psikanaliz, shprehet kështu për pevojën e saj personale në terapi:

“My analysis not only allowed me to grieve [my mother], with my analyst patiently pushing me in the direction of my feelings, but it radically transformed my life. I wouldn’t have had kids if I hadn’t had my analysis because I thought ‘I’m an ambitious person, I want a career, you can’t do everything’. I didn’t know any models of women who had a career and enjoyed motherhood. In my analysis I learned just through analyzing my own dreams and free associations, that this was all a rationalization. I was a very maternal person and I had the unconscious belief that if you become a mother you die. Once that was conscious, I talked to my husband who was excited about the idea about having kids. We had our two daughters, and so my life is in very concrete ways radically enriched by my psychoanalysis. So I went into the field with a deep conviction of how therapeutic this process is and it’s been kind of a straight line from there.”

Nëse je një person që e ndjen veten të përfshirë në dinamika VETMOHIMI,
atëhere ky post është për ty.

Ne të gjithë ndihemi të depresionuar ose në ankth herë pas here. Në momente të tilla është e dobishme të pyesim veten nëse po ndihemi të zemëruar dhe të inatosur ndaj dikujt në veçanti, ose ndaj jetës në përgjithësi.

Kur e gjejmë veten të shqetësuar për mirëqenien e të tjerëve në kurriz të vetvetes, mund të pyesim veten nëse kjo ushqehet nga një ankth për vetminë dhe braktisjen.
Nëse përgjigjet e këtyre pyetjeve janë "po" dhe po ashtu perjetoni dhe disa nga pikat më poshtë, mund të jeni të përfshirë në dinamikën e vetëmohimit. Njohja e kësaj nuk është shkak për vetëkritikë, por më tepër një mundësi për liri më të madhe zgjedhjeje.

SHENJAT E KËSAJ DINAMIKE

-Ndjen sikur humb veten në një marrëdhënie, por ndjehesh i\e vetmuar dhe shqetësuar kur nuk je në një lidhje
-Ndjen se nëse zgjedh nevojat e tua, do të rrezikosh marrëdhënien
-Ndjehesh i\e zemëruar dhe i\e pakënaqur ndaj njerëzve të afërt, por i\e pamundur për ta shprehur këtë
-Mbështesh te personi tjetër që ai\ajo të kuptojë atë që ndjen ti, në vend që t'ia tregosh drejtpërdrejt
-Ke mendime kritike dhe madje përçmuese për të tjerët, por duke mos i shprehur ato
-Ndjehesh lehtësisht i\e neveritur nga fiziku i të tjerëve (p.sh. zakonet e tyre të të ngrënit ose aroma e trupit)”
-Ndjenja se je barrë për të tjerët
-Ke vështirësi në motivim dhe përjeton një tërheqje drejt pasivitetit, veçanërisht në situata ndërpersonale.

EFEKTET E KËSAJ DINAMIKE
-Personi tjetër mbështetet tek ti që të kujdesesh për të
-Person tjetër ndihet i indinjuar dhe i lënë pas dore kur ti nuk i vendos nevojat e tij përpara tuave
-Marrëdhënia ndihet e pabalancuar dhe e padrejtë (kjo mund të çojë në ndjenja të pakënaqësisë dhe zemërimit të fortë)
-Mbi-afërsia prodhon ndjenja neverie dhe mendime përçmuese

Përvojat e zakonshme të fëmijërisë

-Ke përjetimi konflik mes mbajtjes së marrëdhënies me prindërit dhe të pasurit një jetë të pavarur
-Mesazhe të forta prindërore për të qëndruar pranë dhe për të mos u ndarë
-Arritjet janë afirmuar, por pavarësia jo
-Pavarësia dhe ndarja janë parë si kërcënuese
-Ndjenja e pushtimit psikologjik nga ekspozimi i tepërt ndaj shqetësimeve të prindërve

Çfare mund të bësh?

Frika dhe ankthet e lidhura me këtë dinamikë janë të thella dhe të vështira për t'u qetësuar. Shumica prej nesh dëshirojnë marrëdhënie intime, por nëse këto marrëdhënie provokojnë ankth të fortë për humbjen e vetvetes dhe mbytje, së bashku me frikën e braktisjes, ne jemi në një situatë të ndërlikuar. Megjithatë, ti mund të zhvillosh një ndërgjegjësim për shenjat treguese të vetëmohimit duke përdorur strategjitë e mëposhtme:

-Kushtojini vëmendje ndjenjave negative (veçanërisht ndjenjave të zemërimit dhe neverisë).
-Mos i largo ndjenjat negative - ji kurioz për to. (Ku i përjetoni ato në trup dhe në çfarë kontekstesh lindin?)
-Mendoni për kontributin tënd në kontekst. (A po e bezdis veten për të kënaqur tjetrin?)
-Pyete veten nëse ky shqetësim i vetes mund të lidhet me nevojën për të qenë i rëndësishëm për personin tjetër.
-Pyete veten nëse beson se mund të jesh i rëndësishëm pa bërë kaq shumë për ta.
-Vini re nëse depresioni juaj është i lidhur me ndjenjat e zemërimit dhe pakënaqësisë dhe lejoni vetes ta drejtoni zemërimin në formën e duhur jashtë.
Mos harroni se pohimi dhe agresioni nuk janë të njëjta dhe jo të gjitha shprehjet e zemërimit janë të dëmshme. Ndonjëherë shtypja e zemërimit tuaj i mundëson tjetrit të jetë shfrytëzues.

Dhe se fundmi fillo psikoterapinë nëse e sheh që bëhet e vështirë ta menaxhosh vetëm.
Rezervo një orar!

"E kam të vështirë të vendos kufij". Të duket e njohur kjo shprehje?
Nese po, besoj mbetet e vështirë për ty të vendosësh kufij dhe pasi ndjek sugjerime apo lexon infomacione rreth kësaj.

Vendosja e kufijve të jashtëm është e lidhur me kufinjtë e brendshëm të tu dhe të gjithë llojshmërinë e emocioneve që lidhen me një vete që VENDOS dhe KA kufij.

Mbase ti je rritur në marrëdhënie familjare dhe sociale të cilat nuk i kanë inkurajuar kufijtë, dhe përkundrazi kanë imponuar faktin që ti duhet të mendosh, veprosh, ndjesh si ata. Ose duhet të veprosh sipas pritshmërive të tyre që të marrësh pranim, vleresim, dashuri.

Kjo formë është brendesuar dhe tashme je vete ti që mendon si prindërit e tu. E ke të vështirë të ndash cili je vete dhe cili janë ata brenda teje. Sillesh me veten siç do të silleshin ata me ty.

Kjo çon në një konfuzion të brendshem dhe të bën që të ndjekjesh të njëtat sjellje: thua "PO" në vend të "JO", ke frike nga zemerimi dhe mërzia e tjetrit etj

Është e veshtirë të marrësh kontrollin e vetes, të ndalosh shefin, partnerin\en, prindërit, miqtë ose njerëz të zakonshëm të hyjnë ose ndërhyjne në hapsiren tënde (fizike, mendore, profesionale, emocionale) dhe të dish si të vesh kufij, kur po ashtu dhe kultura jonë "jeton" në mungesen e kufijve të tillë.

Pikërisht për këtë duhet të ridimensionosh veten jo vetem me sugjerime (që pse jo dhe ashtu) por dhe në një fomë më të qëndrueshme me një punë me të detajuar dhe afatgjatë për të gjetur veten dhe për tu ndarë atë nga të tjerët që kanë marrë hapsirën, veten tënde. Kjo është ajo që ofron psikoterapia psikanalitike. Ajo ndryshon nga format e të dhënit përgjigje të gatshme, dhe në vënd të kësaj hap bisedën PËRTEJ një "autoriteti" që e di çfarë të duhet, që ta ofron ose shet këtë gjë si zgjidhjen e shpejtë dhe të lehtë, ashtu sic dhe kulturalisht jemi rritur, duke na u thënë çfarë duhet dhe nuk duhet të bëjmë.

Identiteti në psikologji është i lidhur me konceptin për veten, imazhin për veten, vetëvlerësimin dhe individualitetin. Ai lidhet me tiparet që e bejnë dikë unik.
Njeriu, gjatë gjithë jetës së tij, vazhdimisht e gjen dhe e përjeton veten sërish e serish.

Një identitet i vendosur mirë është kur:

-kemi një ndjenjë të qëndrueshme njëjtësie për veten
(2) kur kemi një vazhdimësi të përvojës për veten
(3) kur kemi vërtetësi dhe autenticitet,
(4) kur kemi një imazh realist të trupit tonë
(5) kur kemi ndjenjën e forcës së brendshme dhe mund ta perjetojmë në paqe vetminë
(6) kur jemi të qartë subjektivisht në lidhje me gjininë tonë, dhe
(7) kur kemi solidaritet të brendshëm me idealet e një grupi etnik dhe një ndërgjegje të brëndësuar mirë

Ankthi që pushton mendjen dhe trupin vjen nga burime të brendshme, megjithëse ngjarja që provokon ankth është e jashtme.
Frojdi rendit pesë ankthe kryesore, universale dhe potencialisht traumatike për këdo.

-Lindja
-Ankthi i kastrimit (tredhjes);
-Humbja e objektit (njeriut) të dashur
-Humbja e dashurisë së objektit (njeriut të rëndësishëm për ne)
dhe, së fundi ,
-Ankthi dërrmues i asgjësimit.

Këto ankthe kanë një veçori të përbashkët thelbësore: ato konsistojnë në ndarjen ose humbjen e çdo gjëje që ndihet si thelbësore për jetën, përfshirë vetë jetën. Prandaj, ato e sjellin individin më afër një njohjeje psikike të vdekjes.

Përshkrimet e përjetimeve të ankthit përfshijnë: kam ankth, më merret fryma, më duket sikur do më bie të fikët, më rreh zemra fort ose; kam frikë, kam mendime shumë të këqija, dua ta largoj, si ta largoj, pse e kam, paniku është gjëja më e rëndë dhe e vështirë që kam përjetuar ndonjëherë etj. Këto janë disa shfaqje të ankthit që shkojnë bashkë më nevojën urgjente për ta larguar sa më parë.

Ankthi: një hap më tej - Harkaik Gjatë bisedave të përditshme, ankthi sa vjen dhe është një përshkrues i shpeshtë i afektit të shumë njerëzve. Përshkrimet e përjetimeve përfshijnë: kam ankth, më merret fryma, më duket sikur do më bie të fikët, më rreh zemra fort ose; kam frikë, kam mendime shumë të këqija, ...

Kur një person kërkon terapi shpesh gjendet në vështirësi që në dukje shfaqjen si simptoma. Pritshmëria e parë ndaj procesit është zhdukja ose zbutja e tyre. Kjo realizohet përmes depërtimit në dinamikat tona të brendshme (i njohur ndryshe si insajt).

Po ashtu, synohet rritja e ndjesisë së veprimit, forcimi i identitetit, rritja e vetëvleresimit, aftësimi për të njohur emocionet, përmirësimi i fuqisë së egos, zgjerim i zotësisë për të dashuruar, për të punuar, për tu mbështeturit te tjetri. Synohet gjithashtu rritja e përjetimit të kënaqësisë dhe paqes.

Mbi psikoterapinë si mundësi - Harkaik Ndërkohë që jeta në Shqipëri bëhet gjithnjë e më tranzitore, dyshuese dhe sfiduese hapësirat për një shërbim psikoterapeutik në Tiranë janë në disponim të kujdo që ka nevojë a dëshirë. Por shumëkush mund të pyesë: Përse ta mendoj fillimin e psikoterapisë? Prej ku dhe si ta ...

Pershendetje!
Kjo faqe shërben si një forme prezantimi dhe kontakti për sherbimin e psikoterapise të cilen e ofroj. Po ashtu për ndarjen e informacioneve dhe ndergjegjsimit rreth shendetit mendor e me gjere.

Kam mbaruar studimet në degën Psikologji Klinike në Universitetin e Tiranës dhe prej disa vitesh jam terapiste për Psikoterapinë Psikonanalitike specializuar nga Universiteti “Sigmund Freud” Vjenë (SFU) dhe Shoqata Shqiptare për Psikoterapinë (SHSHP).

Kam punuar gjithashtu si psikologe në edukim, trajnuese për temat e psikologjisë së zhvillimit, terapi arti dhe loje etj. Po ashtu prej disa vitesh jam pjese e projektit të këshillimit online.

Pjesë e rëndësishme e identitetit tim profesional dhe personal është dhe të shkruarit. Jam në hapat e parë si shkrimtare e pavarur për të folur një psikanalizë shqip.
Kam botuar disa shkrime në revisita të ndryshem si “Shenja”, “Peisazhe të Fjalës” dhe ne blogun personal harkaik.com.

Besoj në punën që bej dhe drejtimin që kam marrë, pasi e shoh psikanalizën si një nga format më të mirë që dikush të njohë, të pranojë, dhe të forcojë vetem thellësisht.

Harkaik | Kreu Në 2018 u krijoi ideja e faqes Harkaik për tu konkretizuar më pas në 2019, si një hapësirë ku të zënë vend rreshta shkrimesh vetjake. Një përpjekje eseistike për të folur një psikoanalizë shqip, me dëshirën për të lidhur nyje kuptimi mes psikologjisë, artit dhe letërsinë. Shkr...