nouvelle_alacuisine

Πάνε μέρες που γυρίσαμε από τη Θεσσαλονίκη και ακόμα προσπαθώ να χωνέψω τι φάγαμε (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Είστε πολύ μερακλήδες βρε παιδιά τι να λέμε.

Ας τα πάρουμε από την αρχή. Ήθελα καιρό να ανέβω προς τα πάνω κυρίως για το φαγητό. Σαν φοιτήτρια οι γνώσεις μου ξεκινούσαν και τελείωναν στο Πιερό, το ταξίδι και την πίτσα κρις, το Πιέρο καλά κρατεί τα άλλα δεν έχω ιδέα. Όπως και να χει ψιλομεγαλώσαμε γίναμε πιο σινεφίλ και πιο φουντ μπλογκερ και η ώρα για τη Θεσσαλονίκη ξαναήρθε.

Εδώ τα αγαπημένα πράγματα που έφαγα:

Τα τρίγωνα του Ελενίδη για πρωινό
Δοκίμασα και απ τους δύο, παρόλο που ο ένας είναι πιο παλαιακός και κρυμμένος με μια πρώτη μάτια θα έλεγα ναι ναι αυτός φυσικά είναι ο καλύτερος, εν τέλει αυτός που είναι στον λευκό μου άρεσε πιο πολύ γιατί ήταν πιο φρέσκα και πιο νόστιμα όλα

Η μπουγάτσα απ την Αθηνά, προς μπότσαρη, με κιμά και με κρέμα, όσο κάλτ και όσο νόστιμη χρειάζεται για μια μεσημεριανή βόλτα

Αυτά τα μπριζολάκια του Μπίλυ με τα τσίπς γλυκοπατάτας που γενικά οκ είναι απλό πιάτο αλλά γαμησε όπως όλο το κονσεπτ του κοντραμπάντο, ένα χαλαρό μεζεδοπωλείο, μας λείπει πολύ από την Αθήνα.

Το ψάρι του Δημήτρη. Έπος και γενικά το νάμα μ άρεσε συνολικά σαν χώρος, γειτονιά και φάση. Μπράβο 🫶

Η συντροφή, μαζί με το Υ και το πόστερ, που για λίγο δε προλάβαμε, είναι λόγοι που θα μετακόμιζα στη Θεσσαλονίκη. Ψύχραιμα

άλλη μια μέρα στον ήλιο.
μια μέρα που θα θελα να λιάζομαι στο ποζιτάνο και να βουτάω τρέχοντας στα κρύα νερά. Μου λείπει η θάλασσα, πολύ, μου λείπει η καλοπέραση η dolce vita, η Ιταλία. Τέτοια είμαι μια καλομαθημένη καλοκαιρινόπληκτη, νοσταλγός των διακοπών και των καψαλισμένων σωμάτων. Ας πιούμε ένα σπριτς πριν συγκινηθώ άλλο, στα καλοκαίρια που πέρασαν και σε εκείνα που θα ρθουν

ΥΓ: το πανετόνε μας γαμάει, come get yours

Σήμερα από τις 16.00 μέχρι τις 00.00 στο

Ελάτε ✨

Φέτος τα τραπέζια των γιορτών μου μεγαλώνουν,
φεύγω λίγο από τη θέση του παιδιού και γίνομαι οικοδέσποινα. Θα μου λείψουν οι τάρτες της θείας μου αλλά νομίζω είναι χρονιά να τσουγγρίσω με περισσότερα ποτήρια.

Το Σάββατο 24/12 πάμε με το πούλμαν και τον Kostas Randalious στο τέρας στον Νέο Κόσμο, μπουφές γαλοπούλες κεριά και λάμψη

Την Τρίτη 27/12 πάω στο αγαπημένο μου παγωτατζίδικο στο κουκάκι. Eλάτε για απερολάκι, προσούτα, το δικό μας πανετόνε και φυσικά το απαραίτητο εορταστικό σουσού

cheers!

Λίγες σκέψεις για τα παλιά πριν έρθουν τα καινούργια.

Τα ταξίδια είναι υλικά των ονείρων. Να φύγουμε απ’ τη καθημερινότητα, να γνωρίσουμε ένα κορίτσι στο πλοίο και ένα αγόρι στο τρένο, να ζήσουμε μια περιπέτεια. Ανάμεσα στη Σίφνο και την Ιταλία, ανάμεσα σε αεροπλάνα και βαπόρια, κορίτσια, αγόρια και νόστιμα φαγητά φτάνω στα 25 χορτάτη και πολύ τυχερή.

Να πούμε για την Ιταλία (;)

Πρώτη φορά το κάνω αυτό, το ίδιο ταξίδι δεύτερη φορά σε τόσο κοντινό χρονικό διάστημα, την Νάπολη όμως δεν μπορείς να τη καταλάβεις σε 2-3 μέρες. Δεν είναι το μέρος που λες αχ Ευρώπη, να ρθω να μείνω εδώ, να ζήσω τη μεγάλη ζωή, όχι. Η Νάπολη είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Ό,τι είχα ακούσει και διαβάσει για αυτήν έβγαλε νόημα από την πρώτη στιγμή: βρωμιά, σαπίλα, χάος και πολύ ενδιαφέρον.

Η ρευστότητα στα όρια μεταξύ δημοσίου και ιδιωτικού, οι μπουγάδες στα πεζοδρόμια, οι ορθάνοιχτες πόρτες των ισογείων: τα κατώφλια. Όλα αυτά που ο Μπένγιαμιν περιγράφει με την έννοια του πορώδους και εντέλει η οικειότητα μιας πόλης σαν και εμάς, μιας πόλης του Νότου.

Ωραία όλα αυτά αλλά εγώ βασικά ξανά πήγα Νάπολη γιατί ήθελα να φάω και άλλη γαμάτη πίτσα.

Χαρτί και μολύβι.

Πίτσα:

Da Michele: ιστορική, old school, τίμια και πεντανόστιμη. Τεράστια ουρά αλλά αν είναι να κάτσεις στο τραπέζι του μαραντόνα, αξίζει.

Lombardi: Όχι λιγότερο ιστορική αλλά πιο σύγχρονη σε είδος πίτσας και πχ σε υλικά που μπορείς να βάλεις. Diavola όνειρο, είναι στο κέντρο και έχει και ωραίο χώρο να κάτσεις

Στο χέρι:

Το καλύτερο στριτ φούντ στη γη είναι η φριτατίνα του di Matteo, μακαρόνια ragu σε μορφή τηγανιτής μπάλας. Είναι τρελοί ναι.

Pizza fritta,προτιμώ την κλασσική αλλά μια zia esterina είναι καλή λύση για πρωινό ή σνακ στη βόλτα.

Γλυκά:

Τα πιο παραδοσιακά είναι η Sfogliatella, η παστιέρα και φυσικά οι μπαμπάδες.
στο Pintauro, το Attanasio, και το Augustus

Τρατορίες:

Πιο ταβερνέ / Trattoria Da Ettore, στη Νάπολη φημίζονται για τις ντομάτες τους πράγμα που σημαίνει ότι μπορεί να κάνουν πολύ απλά πράγματα πάρα πολύ νόστιμα, μια κατακόκκινη μακαρονάδα πχ : salsa di pomodoro

Πιο κουλτουριάρικη / Mattozzi
Γιατί μ΄αρέσει που και που να φοράω αυτό το μαύρο φόρεμα που έχω στην άκρη της ντουλάπας.


Άνω τελεία *

πόστ για το καλοκαίρι_2 ή αλλιώς
3 γενιές τυροπιτάκια

Όλα δείχνουν πως φθινοπωριάζει, εγώ ακόμα μαυρισμένη και σαφώς αποσυντονισμένη από τους ρυθμούς της μητρόπολης θα δώσω λίγο ακόμα χώρο σε ιστορίες από το καλοκαίρι.

Τελευταία μου είναι αρκετά δύσκολο να γράφω για μαγαζιά. Ειδικά για το κέντρο της Αθήνας και τις Κυκλάδες. Νιώθω ότι ο λόγος που παράγεται θέλει μια φροντίδα και μια προσοχή, απ’ τη μια για να μη τουριστικοποιηθεί άλλο το σύμπαν απ’ την άλλη για να μη χαθεί εντελώς το μυστήριο*.

Δεν μπορώ αλλά άρθρα με τα 10 καλύτερα. Κρυφά μαγαζιά, γαστροκουτούκια και η αυλή μας, luxury hotel. Το φαγητό ως μασημένη τροφή ή η γαστρονομία ως υψηλή τέχνη; Ενδεχομένως τίποτα από τα δύο: νόστιμα πράγματα, άρα καλές και κοντινές πρώτες ύλες, νορμάλ τιμές, ταυτότητα και μια αισθητική που δεν έχει ανάγκη πολλά φτιασίδια. Όλα αυτά μαζί με την αίσθηση οικείου και το απίστευτο νοιάξιμο του Γιάννη, που δε μένει στα κρασιά, κάνουν τον Μανώλη στο Βαθύ την αγαπημένη μου ταβέρνα για φέτος. Έχει κάτι που συνήθως με ξενίζει στις ταβέρνες, ό,τι και να πάρεις είναι ωραίο. Δοκίμασα ψαράκι στα κάρβουνα με βραστά λαχανικά (έτσι το σερβίρει), μοσχάρι γιουβέτσι, μαστελάκι, παϊδάκια ήταν όλα ένα και ένα. Το highlight όμως ήταν τα τυροπιτάκια, 3 γενιές γιαγιά κόρη και εγγονή, τυλίγουν και τηγανίζουν όπως και εγώ μικρή με τη δική μου γιαγιά. Τι ωραία εικόνα.

Λίγο άλλο στυλ αλλά αντίστοιχα ένιωσα και στο NUS στον πλατύ γυαλό. Εκεί ο Αλέξανδος φτιάχνει σιφνέικο φαγητό αλλά με όρους 2022, κίμτσι και κονφι αλλά και φοβερές τηγανιτές πατάτες. Μετά το μπάνιο, εκεί που πέφτει ο ήλιος και η παραλία ηρεμεί λίγο από τον χαμό, για κάτι λίγο πιο refined από την κλασσική ταβέρνα, για λίγο κουτσομπολιό και κατς απ με τις φίλες, πάντα θα σκεφτώ και θα επισκεφτώ το NUS.

Ξανά μοιράζομαι λοιπόν πράγματα για τη Σίφνο, ναι να ρθείτε και να πιούμε ένα κρασί αλλά κυρίως με τη σκέψη να βρεί ο καθένας και η κάθεμια το δικό της νησί, τα δικά του μέρη, με άλλα ονόματα Μανώλης, Νίκος, Πόπη, να αγαπήσει και να αγαπηθεί.



*Αυτό της ανακάλυψης, του τυχαίου, ένα καφενείο σε μια στοά ή σε ένα νησιώτικο σοκάκι. Από τον Μπωντλαίρ στον Λακαριέρ και πίσω πάλι (;)

Γενικώς το καλοκαίρι τρώω τα πάντα από το ψυγείο, υπάρχει όμως ένα φαγητό που το απολαμβάνω πιο πολύ έτσι. Μπείτε, διαβάστε, λιγουρευτείτε

ΥΓ: Θεία Έρη, είσαι στη lifo.

Μήπως κάποια φαγητά τα απολαμβάνουμε περισσότερο παγωμένα; | LiFO Συνηθίζουμε να αποθεώνουμε το φρέσκο φαγητό, αυτό που μόλις έχει ξεφουρνιστεί. Όμως τα γεμιστά είναι ένα πιάτο που τρώγεται αυστηρά κρύο για κάποιους, όπως και το π....

Πόστ για το καλοκαίρι_1

Είχε πει ένας φίλος διακοπές είναι να πηγαίνεις κάπου να βγαίνεις έξω και να μη ξέρεις κανέναν. Δυστοπία ακούγεται, ειδικά αν μιλάμε για το μέρος που μεγαλώσαμε, δεν το εννοούσε έτσι.

Είναι περίεργο να βλέπεις το νησί σου να γεμίζει τόσους ανθρώπους που δεν ξέρεις και δεν θες κιόλας να γνωρίσεις. Να χτίζεται, να ακριβαίνει, να αλλάζει, τόσο πολύ και τόσο γρήγορα. Είναι περίεργο και φουλ εκνευριστικό αλλά κάπως είναι ακόμα το μέρος που αγαπάς, οι ίδιες ανατολές και τα ίδια ηλιοβασιλέματα. Φέτος είπα να γκρινιάζω λίγο λιγότερο και να δω πως θα το χαρώ.

Η απάντηση δεν ήταν τα γκουρμε εστιατόρια, καλά είναι ( ; ), απευθύνονται σε άλλες τσέπες. Χάρηκα τους φίλους μου, και τα μεταξύ μας. Τα μαγειρέματα, τις μουσικές, τα τεράστια κολοκύθια από το μποστάνι του Κατέ, όλο το ριτουαλ του Σαββάτου, τι θα ψήσουμε και ποιο έκανε τη καλύτερη ρεβυθάδα.* Φέτος μετά από 25 -φακινγκ- χρόνια ένιωσα ότι γνώρισα αληθινά το μέρος, έκατσα πιο πολύ από ποτέ, πήγα σε μέρη που δεν είχα ξανά πάει, πανηγύρια, παραλίες, σπίτια φίλων (το βάζω κ αυτό στα αξιοθέατα). Νιώθω γεμάτη και ταυτόχρονα μισή, το άλλο μισό της καρδίας μου θα είναι για πάντα στη Χρυσοπηγή.

*Στη Σίφνο τα τσικάλια (τα ειδικά σκεύη) με τις ρεβυθάδες μπαίνουν αποβραδίς Σαββάτου στον ξυλόφουρνο της γειτονιάς, σιγοψήνονται όλο το βράδυ και τρώγονται την Κυριακή το μεσημέρι.

Για να συστηθώ και εδώ,
είμαι η Χρύσα ή αλλιώς η nouvelle. Μου αρέσει πολύ το φαγητό, να τρώω, να δοκιμάζω, να γράφω που και που και να μαγειρεύω για εμένα, για φίλους, για την οικογένειά μου το καλοκαίρι. Κάπως έτσι πριν κάποια χρόνια έφτιαξα μια σελίδα στο Instagram το nouvelle_alacuisine, για να τα μοιράζομαι όλα αυτά με λίγο περισσότερο κόσμο.
Βόλτες στη πόλη, υποκειμενικοί ενθουσιασμοί και ανακαλύψεις. Το τελευταίο πράγμα που θα σκεφτώ πριν κοιμηθώ και το πρώτο μόλις ξυπνήσω. Τι και πού θα φάω, μέρη και μεράκια που είχα ακούσει από παλιά ή που επίτηδες πέρασα τυχαία. Λαιμαργία, πολυλογία και μια τεράστια επιθυμία να μοιραστώ, ιστορίες για φαγητά και φαγητά για ιστορίες.

nouvelle
xx