Dr Katerina Moustaka

Σήμερα σηκώθηκα νωρίς. Τόσο που πρόλαβα να δω μια μεγαλοπρεπή ανατολή.

Παθαίνω κάτι με τις ανατολές. Προς εξιτασιόν μεριά.

Και μην νομίζετε ότι το έχω εύκολο. Είμαι, εκ φύσεως, νυχτοπούλι.

Εκεί, στα βάθη της Νύχτας, με όλους και όλα σε παύση γύρω μου περνάω υπέροχα.

Το βράδυ είναι που λειτουργούν καλύτερα τα φαιά μου κύτταρα, το βράδυ συγγράφω, το βράδυ ακούω μουσικές, το βράδυ μελετώ, το βράδυ μου «κατεβαίνουν» οι περισσότερες ιδέες.

Παρόλα αυτά τρελαίνομαι για ανατολές.

Όσο αργά κι αν έχω κοιμηθεί, θέλω να είμαι μάρτυρας της στιγμής που εμφανίζεται το Άρμα του θεού Ηλίου στο στερέωμα.

Νιώθω σαν να μου κάνει το Σύμπαν ένα δώρο. Σαν να συμμετέχω σε ένα Μυστήριο.

Αυτό το λίγο New age μεν, απόλυτο θέσφατο δε της «καινούριας ημέρας», της καινούριας αρχής, των άπειρων δυνατοτήτων και των Μικρών Θαυμάτων που καραδοκούν στις πτυχές του καθημερινού αγνώστου σεναρίου της βίωσης τούτης, με ωθεί να θέλω να συμβάλω ενεργά στη διαδικασία συνδημιουργίας της ζωής μου.

Νιώθω ότι, αν είμαι παρούσα την ώρα που ξεκίνα η μέρα, μπορώ να συμμετέχω πιο ουσιαστικά και με συγκεκριμένη πρόθεση στην συγγραφή του σεναρίου του εκάστοτε επεισοδίου.

Γιατί εμείς είμαστε οι συγγραφείς, εμείς και οι πρωταγωνιστές αυτού του σήριαλ, Παίδες.

Κι είναι στο χερι μας μας -και στην πρόθεσή μας- αν σήμερα θα ζήσουμε σαπουνόπερα, κοινωνικό δράμα, κωμωδία ή περιπέτεια.

Έτσι 3-4 φορές τη βδομάδα καραδοκώ να απολαύσω την Ανατολή. Με ξυπνητήρι -που το απεχθάνομαι.

Θα μου πείτε «δεν έγινε και τίποτε αν χάσεις και μια, καημένη, έχουμε άπειρες ανατολές να δούμε». Σας ενημερώνω ότι δεν είναι άπειρες. Είναι απόλυτα πεπερασμένες.

Αν θεωρήσουμε ότι ο μέσος άνθρωπος ζει κατά μέσο όρο 75 χρόνια κι ότι αρχίζουμε να εκτιμάμε τα Μικρά Καθημερινά Θαύματα κατά τα 20 μας χρόνια, αυτό σημαίνει ότι μόλις γίνουμε 20 ετών και μιας ημέρας μας απομένουν μόλις 17.800 ευκαιρίες να σηκωθούμε αξημέρωτα ή να το πάμε σερί και να θαυμάσουμε την εντυπωσιακή είσοδο του θεού Ηλίου.

Μήπως να αρχίσουμε να τις εκτιμάμε περισσότερο; Δεύτερη ζωή δεν έχει, που είπε κι ο μέγας Ελύτης.

Εσείς τι λέτε;

Πειριμένω απόψεις με αγάπη ❤️πολλή!

Ξύπνησα σήμερα και λέω «Δεν πάω για μια βουτιά σφηνάκι πριν ξεκινήσω τις δουλειές μου;»

Όπερ και έγινε. Πέρασα ένα μαγικό τέταρτο κάνοντας τη σφυρίδα και βγαίνω από τη θάλασσα στο απόλυτο Ζεν. Όλα μου φαίνονταν υπέροχα.

Ξεκινώ ως μετενσάρκωση του Βούδα, με άψογη ψυχολογία, να πάω σε μια επαγγελματική συνάντηση πριν το ιατρείο.

Επειδή έχω και μια Φράου μέσα μου που θέλει να τα κάνω όλα στην εντέλεια, τσεκάρω το GoogleMaps βλέπω ότι θέλω 45 λεπτάκια μέχρι το κέντρο, φεύγω μια ώρα πριν -με τ’ αλάτια- για να είμαι στην ώρα μου.

Έλα μου, ντε, που ο μισός πληθυσμός της Αθήνας αποφάσισε τελευταία στιγμή να κατηφορίσει κι αυτός για το κέντρο από τον ίδιο δρόμο που πήγαινα εγώ.

Μετά από μισή ώρα σημειωτόν, από Βούδας μετατράπηκα σε Γκιουλέκα. Με πιάνει ένα άγχος, μια ταραχή, αγρίεψε το μάτι μου.

Κι εννοείται, όσο πιο πολύ ανταριαζόμουν, όσο πιο πολύ ο Πολυλογάς μου γκρίνιαζε, με έκραζε και παραπονιόταν για το «δράμα» που ζω, τόσο πιο «στραβά» όχι απλά μου φαινόταν αλλά και πήγαιναν όλα.

Διάλεγα τη δεξιά λωρίδα, κολλούσα πίσω από λεωφορείο. Πήγαινα στην αριστερή, έσκαγε ασθενοφόρο, ξανά-μανά πίσω στη δεξιά.

Μετά από 23 λεωφορεία, 3 τραμ, 2 σκουπιδιάρες και μια παρολίγον κρίση πανικού με τη σκέψη ότι «Πώς εγώ που δεν αργώ, τώρα θα καθυστερήσω σε σημαντικό ραντεβού», συνειδητοποίησα τι τρελό σαμποτάζ κάνουμε -όχι μόνο εγώ αλλά όλοι μας- στον εαυτό μας, άλλαξα οπτική και απλά έστειλα ένα μήνυμα ότι θα αργήσω.

Κι από την στιγμή που άλλαξα εγώ μέσα μου και καταλάγιασα, όλα τα «έξω» πήγαν εξαιρετικά. Γιατί ανέκτησα τον έλεγχο - του εαυτού μου.

Παίδες, όσο τα εσωτερικά μας μποφόρ ανεβαίνουν, τόσο η ενέργειά μας εξανεμίζεται.

Κυριολεκτικά. Όχι μόνο η ψυχική αλλά και η σωματική μας ενέργεια εξανεμίζεται.

Αφήνουμε τη χαραμάδα ανοιχτή όχι μόνο για παρεξηγήσεις και λάθη, αλλά και «ατυχήματα», επισκέψεις από τον Κο Π, ημικρανίες, υψηλή πίεση, χρόνια κόπωση, αυτοάνοσα, ακόμα και καρκίνο. Αποδεδειγμένα.

Κι όλα αυτά για μια σκέψη: «Πώς τολμάει αυτός ο κόσμος να μην λειτουργεί όπως θέλω εγώ;».

Μήπως να ρίξουμε τα μποφόρ μέσα μας;

Γιατί εμείς κρατάμε τον Ασκό του Αιόλου μας. Εμείς αμολάμε τους αέρηδες, εμείς μπορούμε και να τους μαζέψουμε.

Τι λέτε;

Much ❤️ love!

Παρακολούθησα πριν λίγες μέρες ένα καταπληκτικό σεμινάριο για την θεραπεία του (ψυχικού) Τραύματος με την αυθεντία στο αντικείμενο Dr Bessel Van Der Kolk.

Ο ντόκτορ, λοιπόν, ανέλυσε ότι το Τραύμα δεν είναι απλά μια συναισθηματική απάντηση σε ένα τρομακτικό γεγονός -πχ ατύχημα, βιασμό ή φυσική καταστροφή- που άπαξ και περάσει το ξεπερνάμε.Το τραύμα αλλάζει στην κυριολεξία τον εγκέφαλό μας.

Άπαξ και συμβεί, κατακλύζει το κεντρικό νευρικό μας σύστημα, αλλάζοντας τον τρόπο που επεξεργαζόμαστε και ανακαλούμε τις αναμνήσεις μας, διαστρεβλώνοντας την ερμηνεία της πραγματικότητάς μας και στερώντας μας την ικανότητα για φαντασία.

Κι όσο παρακολουθούσα την ανάπτυξη του θέματος, δεν μπορούσα παρά συνδυάσω και να παραλληλίσω ό,τι άκουγα για το τραύμα με αυτά που γνωρίζω για τον χρόνιο πόνο. Γιατί κι αυτός τα ίδια κάνει -σε μικρότερο βαθμό μεν, στις ίδιες συνιστώσες δε.

Ένα από τα λεχθέντα του Dr Van Der Kolk που μου έκανε περισσότερο εντύπωση ήταν μια φράση: «Η Φαντασία είναι κεντρικός πυλώνας της θεραπείας».

Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Κι όμως, έχει απόλυτο δίκιο.

Είναι γεγονός το ότι άπαξ και περάσουμε ένα τραυματικό γεγονός (κι ο Κος Π περνάει και αφήνει χάος πίσω του), μπαίνουμε σε φάση επιβίωσης και χάνουμε τη Φαντασία μας, την ικανότητα να ονειρευτούμε ένα διαφορετικό μέλλον από το άχαρο ή δύσκολο παρόν μας.

Η Φαντασία όμως είναι απολύτως απαραίτητη για την ποιότητα της ζωής μας*.

Μας δίνει τη δυνατότητα να εγκαταλείψουμε τη ρουτίνα της καθημερινότητάς μας, ονειρευόμενοι ταξίδια, ένα καινούριο πρότζεκτ, έναν έρωτα, μια συνάντηση – όλα αυτά που κάνουν τη ζωή ενδιαφέρουσα.

Πυροδοτεί τη δημιουργικότητά μας, διασκεδάζει από την πλήξη μας, ενισχύει την ευχαρίστησή μας και εμπλουτίζει τις πιο στενές μας σχέσεις.

Και το πιο σημαντικό: στο τώρα της κρίσης μόνο αυτή μπορεί να μας δώσει λύση.

Μας παρέχει την ευκαιρία να οραματιστούμε νέες δυνατότητες, να δούμε μια άλλη οπτική, να είμαστε πιο ευέλικτοι στη σκέψη μας, να σταματήσουμε να είμαστε κολλημένοι στο «τι έπαθα, εγώ, ο καημένος» και να εστιάσουμε την προσοχή μας στη λύση κι όχι στο πρόβλημα.

Εσείς τι λέτε, Παίδες; Περιμένω σκέψεις και απόψεις με αγάπη ❤️ πολλή πασπαλισμένη με μπόλικη φαντασία.

* Μπορείτε να διαβασετε περισσότερα για το (ψυχικό) Τραύμα στο Βιβλίο του Dr Van Der Kolk «Το σώμα δεν ξεχνά» εκδόσεις Κλειδάριθμος

Τέλος Ιούλη είχα την τιμή να με φιλοξενήσει η Nadia Boule στο podcast της (κατά facebook B by Nadia Boule) και να κάνουμε μια καταπληκτική συζήτηση περί παντός επιστητού.

Μιλήσαμε για την ολιστική προσέγγιση της Υγείας, για τον Κο Π και το προσωπικό μου ειδύλλιο μαζί του, για το πώς μπορούμε να τον διαχειριστούμε αν μας επισκεφθεί, για το βιβλίο μου «Οι μικρές μου Αλήθειες-Τάδε Έφη Κατερίνα» και άλλα πολλά και νόστιμα.

Νάντιά μου, μου χάρισες ένα εξαιρετικό απόγευμα και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό.

Αγάπη ❤️ πολλή!

Η ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΜΟΥΣΤΑΚΑ ΜΙΛΑΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΑΝΤΙΑ ΜΠΟΥΛΕ - WELL BE PODCAST, S01E11, 29 Ιουλίου 2023 Συνέντευξη της Κατερίνας Μουστάκα στην Νάντια Μπουλέ, στο τελευταίο επεισοδιο της πρώτης σεζον του NADIA TALKS WELLNESS, WELL BE PODCAST, στις 29 Ιούλη 2023...

Κάθε Σεπτέμβρη, μετά τις διακοπές, γυρνάμε -θεωρητικά- ξεκούραστοι, φρέσκοι και με γεμάτες μπαταρίες, έτοιμοι να ξεκινήσουμε την «σχολική» χρονιά με καινούρια σχέδια και πρότζεκτς.

Μερικοί μερικοί, όμως, (εμού συμπεριλαμβανομένης) αντί να ξεκουράζουμε το μυαλό μας όσο λιάζουμε τα θεϊκά κορμιά σε μαγικές, ερωτικές, μαγευτικές παραλίες στη διάρκεια της ανάπαυλας, το έχουμε σε overdrive να οργανώνει αυτά τα μεγαλεπίβολα σχέδια και τα μιλιούνια των πρότζεκτς, θεωρώντας ότι αφού «έχουμε χρόνο» ας τον εκμεταλλευτούμε «δημιουργικά».

Παίδες την έχω πατήσει άπειρες φορές σε ισάριθμες χρονιές.

Και ναι, μεν, το πρόγραμμά μου καταλήγει εξαιρετικά γεμάτο με ποικιλία δραστηριοτήτων -με την εσωτερική μου Φράου αλαμπρατσέτα με την Σούπερ Κατερίνα να τρίβουν τα χέρια τους- εγώ όμως όχι μόνο γυρίζω άδεια, αλλά και μετατρέπομαι -με το που θα πατήσω το πόδι μου στον πολιτισμό- στον φουλ αγχωμένο εσωτερικό μου Ζογκλέρ, ώστε θα καταφέρω να υλοποιήσω όόόόλα αυτά που έχει αποφασίσει ΚΑΙ προγραμματίσει για μένα η Αυτού Εξοχότης, το ως άνω Ντουετάκι.

Ναι, το παραδέχομαι. Με λένε Κατερίνα και είμαι εργασιομανής.

Που σημαίνει πως, αντί να καθίσω ήσυχη και να ακούσω το τι θέλει το μέσα μου, μπαίνω συνεχώς -κι όχι μόνο στις διακοπές- σε φάση «τι άλλο θα κάνουμε σήμερα/αύριο/την άλλη βδομάδα/τον επόμενο μήνα/σε 2 χρόνια».

Με αποτέλεσμα η κα Υπερκόπωση να με φλερτάρει συνεχώς κι αν δεν με ρίξει αυτή, αναλαμβάνει ο κος Π.

Επειδή, όμως, ο Θεός είναι μεγάλος, μου έκανε το δώρο να περάσω τις 3 τελευταίες μέρες των διακοπών μου με την προσωπική μου Master Yoda.

Η οποία, αφού με άφηνε 2 μέρες να ανακοινώνω τα Σούπερ Ντούπερ πλάνα μου για την νέα χρονιά, μου είπε το αμίμητο:

«Γιατί χρειάζεσαι συνεχώς να ΚΑΝΕΙΣ κάτι; Πότε θα σου δώσεις χρόνο για να ΕΙΣΑΙ;»

Περιττό να σας πω ότι αισθάνθηκα σαν να μου έπεσε μενίρ στο κεφάλι.

Συνειδητοποίησα ότι έχω καταφέρει από ούσα να έχω μεταλλαχθεί σε πράττουσα.

Και λέω να ξαναγίνω φέτος ανθρώπινο ον -αντί για ένα σύνολο ανθρωπίνων δραστηριοτήτων. Βάζοντας στο πρόγραμμα «me time» μπουτ, που λέμε και στο χωριό μου.

Εσείς πώς θα ξεκινήσετε φέτος; Ως Όντες ή ως Πράττοντες;

Αναμένω απόψεις με αγάπη ❤️ πολλή!

Αγαπημένοι μου, σας ενημερώνω ότι το ιατρείο μας θα παραμείνει κλειστό μέχρι και τις 27 Αυγούστου.

Το ίδιο θα ισχύει και για το e-shop, οπότε αν θέλετε να παραγγείλτε το βιβλίο «Τάδε Έφη Κατερίνα - Οι μικρές μου Αλήθειες» ή θα περιμένετε μέχρι τότε ή το παραγγέλνετε από οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο που μπορεί να είναι ανοιχτό.

Μιας και ο Αύγουστος, ετυμολογικά, σημαίνει ο αυξημένος, ο επιφανής (ab augento) (ας είναι καλά ο Οκταβιανός, ο πρώτος Ρωμαίος αυτοκράτορας που για αυτόν δημιουργήθηκε και ο τίτλος), εγώ και η ομάδα μου σας ευχόμαστε έναν Αύγουστο με επαυξημένες εμπειρίες, γεμάτο γεύσεις, χαρά, ταξίδια, ξεκούραση, περιπέτειες, ξεγνοιασιά, γαστριμαργικούς οργασμούς, βουτιές, μουσικάρες και ηλιοβασιλέματα.

Και αγάπη ❤️ πολλή πολλή!

ΥΓ εμείς θα συνεχίσουμε να τα λέμε από εδώ. Σας χρωστάω, άλλωστε, βιντεάκι με ασκήσεις για να επιβιώσει η σπονδυλική μας στήλη σε αεροπλάνα και βαπόρια. Σύντομα…

Θυμάμαι προ αμνημονεύτων, χρόόόόνια προ Google, όσοι θέλαμε να ταξιδέψουμε από Θεσσαλονίκη στις Κυκλάδες παίρναμε τον Άνεμο - το μόνο πλοίο που έκανε αυτήν την διαδρομή.

Το μόνο που χρειαζόμασταν τότε ήταν ένα sleeping bag (κατάστρωμα γαρ), 1-2 βιβλία, πολύ υπομονή κι έτσι φτάναμε -καταπιασμένοι αλλά ευτυχείς- σε 15 ωρίτσες Πάρο και σε 21 Σαντορίνη. Ηρωικές εποχές!

Πλέον τα πράγματα έχουν βελτιωθεί εξαιρετικά μεν, τα πολύωρα ταξίδια ακόμα απαιτούν ιδιαίτερη διαχείριση, δε.

Αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας τα 5 must επιβίωσης καλοκαιρινών μετακινήσεων:

🙌 Ντυνόμαστε άνετα. Όσο πιο χαλαρά και μαλακά τα ιμάτια, τόσο το καλύτερο. Όλοι θέλουμε να κατέβουμε ως μοντελάκια στον μαγικό, ερωτικό, εξωτικό τόπο προορισμού αλλά η παγιέτα και το σκληρό παπούτσι χάνουν το οποιοδήποτε appeal μετά το εξάωρο στο κάθισμα.

🙌 Παίρνουμε Ζακέτα. Σοβαρολογώ. Να μην σας πω και καμία κουβερτούλα ή παπλωματάκι. Ειδικά αν ταξιδεύουμε με ελληνικό πλοίο/δελφίνι/high-speed που όλα θεωρούν εαυτό χαμένα εδάφη της Σιβηρίας και, μόλις πατήσουμε το πόδι μας στο σαλόνι, τα κρυοπαγήματα άνευ κατάλληλης ένδυσης είναι θέμα χρόνου.

🙌 Έχουμε Νερό μαζί μας. Και πίνουμε. Πολύ. Η ενυδάτωση είναι πολύ βασική προϋπόθεση για να παραμείνει λειτουργικό το θεϊκό κορμί μετά από ώρες ακινησίας. Καλοί οι καφέδες και οι μπύρες, ειδικά αν ταξιδεύουμε με παρέα, αλλά το σώμα μας είναι 75% νερό.

🙌 Παίρνουμε μαζί μας τα αγαπημένα μας munchies. Όσο υπέροχο και να είναι το φαγητό στο αεροπλάνο ή στο πλοίο, μπορεί να μην μας αρέσει, να τραβάει η όρεξή μας κάτι τελείως διαφορετικό, να μην σερβίρετε την ώρα που το χρειαζόμαστε. Εγώ, προσωπικά, χωρίς ταπεράκι (με ομελέτα ασπράδια), μπάρες πρωτεΐνης και ξηροκάρπια με αποξηραμένο ginger δεν φεύγω -όχι δεν είμαι ψυχαναγκαστικιά, απλά με φροντίζω.

🙌 Κινούμαστε. Όσο πιο πολύ! Ακόμα και στο κάθισμα μπορούμε να κάνουμε ασκήσεις για να ξεπιαστούν τα άκρα μας και να κυκλοφορήσει η λέμφος -για να μην κατέβουμε από το πλοίο/αεροπλάνο/αυτοκίνητο ως σίγμα τελικό (καθόλου σικ) και με τα πέλματά μας 3 νούμερα μεγαλύτερα από το οίδημα.

Άντε και καλά ταξιδέματα με αγάπη ❤️ πολλή!

Αν θέλετε βινδεάκι με ασκήσεις για ξεπιάσιμο στη διάρκεια του ταξιδιού αφήστε ένα 🌟

Τι κάνουμε σε περίπτωση διαστρέμματος (1ου & 2ου βαθμού):
✅ Ξεκούραση - ΜΟΝΟ για δυο μέρες. Προσοχή: όχι ακινητοποίηση, ξεκούραση είπα.
✅ Ελαστική Περίδεση - τύπου επιστραγαλίδα όλη μέρα κάθε μέρα, τις πρώτες 3-5 μέρες και για τις επόμενες 10 ημέρες τις ώρες που έχουμε ορθοστασία ή πολυώρη καθιστή θέση.
✅ Πάγος: χρησιμοποιούμε πάγοκυστη φαρμακευτική με πολλά (10-12) λεπτά (τύπου μαξιλαροθηθήκη) στρώματα υφάσματος - στο κανάλι μου στο YouTube το βίντεο #10. Βάζουμε όχι μόνο στον αστράγαλο αλλά σε ΟΛΗ τη γάμπα. Συχνά.
✅ Ανύψωση. Βάζουμε το πόδι ψηλά. Τις πρώτες 3 μέρες -στο λεγόμενο εξοιδηματικό στάδιο της φλεγμονώδους διαδικασίας- παράγεται οίδημα, αποτέλεσμα της αυξημένης διαπερατότητας των αγγείων και εξόδου από αυτά ενός υγρού πλούσιου σε πρωτεΐνες που λέγεται εξίδρωμα. Όσο η περιοχή του αστραγάλου μένει πιο χαμηλά από το υπόλοιπο πόδι τόσο αυτό το υγρό λόγω βαρύτητας και μειωμένης κίνησης (η οποία κανονικά λειτουργεί ως αντλία και το στέλνει προς την καρδιά) παραμένει στην περιοχή και αυξάνει το πρήξιμο.
✅ Αναλγησία. Παίρνουμε αναλγητικά (depon, panadol). Όχι αντιφλεγμονώδη.
✅ Κάνουμε συχνά διατάσεις γάμπας. Ιδανικά PNF. Μπορείτε να βρείτε και για αυτήν την τεχνική βινδεάκια καταπληκτικά στο κανάλι μου (link in bio ⬆️).

Αν στο πρώτο 48ωρο υπάρχει έντονη ενόχληση όταν πατάμε το πόδι, κάνουμε τις διατάσεις με βοήθεια (βίντεο #11) κάθε 1-2 ώρες από ένα σετ. Αν δεν υπάρχει βοηθός, χρησιμοποιούμε μια πετσέτα ή μια ζώνη για να τις κάνουμε.

Από την τρίτη μέρα και μετά ή από την πρώτη αν δεν πονάμε πολύ, τις κάνουμε με φόρτιση (βίντεο #4, #17).
✅ ΚΙΝΗΣΗ, ΚΙΝΗΣΗ, ΚΙΝΗΣΗ. Τις πρώτες 2 μέρες ήπια.

Ακόμα και αν ο πόνος δεν μας αφήνει να φορτίσουμε την άρθρωση, βάζουμε το πόδι ψηλά και κινούμε τον αστράγαλο όσο περισσότερο γίνεται, σε διάφορες κατευθύνσεις. Σαν να θέλουμε να γράψουμε στον αέρα την αλφαβήτα με το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού.

Μετά την τρίτη μέρα, κινούμαστε όσο μπορούμε, για όσο μπορούμε, όπως μπορούμε, όπου μπορούμε.

Αυτά. Με αγάπη ❤️ πολλή!

ΥΓ το ποστ είναι ενημερωτικό και ΔΕΝ υποκαθιστά τον γιατρό σας.
ΥΓ2 αν θέλετε βίνδεο για άσκηση εξισορρόπησης της λειτουργίας των μυών που σταθεροποιούν την άρθρωση του αστραγάλου αφήστε ένα 🌟

ΤΙ ΚΑΝΩ ΣΕ ΔΙΑΣΤΡΕΜΜΑ ΑΣΤΡΑΓΑΛΟΥ (ΒΑΣΙΚΕΣ ΟΔΗΓΙΕΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ) Σ'' αυτό το βίντεο σας δίνω τις βασικές κατευθύνσεις για το πώς να διαχειριστείτε ένα διάστρεμμα τηςΠοδοκνημικής άρθρωσης (του αστραγάλου) βάσει της πρόσφατη...

Ναι, το ξέρω πως κάθε φορά που Α-σθενούμε θεωρούμε ότι έχουμε πέσει θύμα είτε των γονιδίων μας (της κληρονομικότητας) είτε εξωτερικών εισβολέων (όπως βακτηρίδια ή ιοί ή τοξίνες), είτε της ώρας της κακιάς (ατύχημα), είτε του γήρατος.

Στην πραγματικότητα όμως όλα τα παραπάνω -που έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το φυσικό μας σώμα- ναι, μεν, παίζουν σημαντικό ρόλο στην εμφάνιση των εκάστοτε συμπτωμάτων μας, αλλά δεν είναι μόνο αυτοί οι πρωταγωνιστές της απόκλισής μας από το Δρόμο της Υγείας.

Το προσωπικό μας Δράμα της Α-σθένειας εν γένει και του Μυοσκελετικού Πόνου ειδικότερα, δεν είναι μόνολογος.

Υπάρχει ολόκληρος θίασος και στα παρασκήνια και πάνω στην σκηνή: Η καθημερινότητά μας, οι συνήθειές μας, οι σκέψεις και τα συναισθήματά μας, οι πεποιθήσεις μας, οι σχέσεις μας -και το στρες που αυτά μας δημιουργούν- αφήνουν το αποτύπωμά τους στα κύτταρά μας καθημερινά. Σε όλους μας. Χωρίς εξαίρεση.

Αν, λοιπόν, θέλετε να μάθετε περισσότερα για το πώς η Βιογραφία μας (αυτά που ζούμε) επηρεάζει το φυσικό μας σώμα (το τι αισθανόμαστε) και ζείτε στη Βοιωτία, δεν έχετε παρά να έρθετε αύριο στο Συμπόσιο που διοργανώνει η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία - το Παράρτημα Λιβαδειάς- στο Επιμελητήριο Βοιωτίας (στην κεντρική πλατεία της πόλης), στις 7μμ, όπου και θα μιλήσω για το θέμα.

Θα χαρώ να σας δω από κοντά!

Αγάπη πολλή!

Διακόπτω -για λίγο- την ανάρτηση των χαρακτηριστικών συμπεριφορών που μας καθιστούν πιο επιρρεπείς στο Χρόνιο Πόνο για μια σημαντική ανακοίνωση:

Ήρθεν η ώρα να φέρω «επισήμως» το πρωτότοκο βιβλίο μου «Τάδε Έφη Κατερίνα» στην Θεσσαλονίκη.

Την Παρασκευή στις 12 του Μάη, λοιπόν, στις 6:30μμ θα βρίσκομαι στον υπέροχο χώρο της Aigli Geni Hamam για να σας γνωρίσω το παιδί μου και να αναπτύξω το πώς η βιογραφία μας επηρεάζει την βιολογία μας (αν νομίζετε ότι θα παρακολουθήσετε μια κλασική παρουσίαση βιβλίου και ότι θα γλιτώσετε το mini σεμινάριο, πλανάσθε πλάνην οικτρά 🤓).

Αν δεν έχετε ξαμοληθεί ακόμα στα κρυστάλλινα νερά της γείτονος χερσονήσου, ραφτείτε κι ελάτε!

Περισσότερες πληροφορίες σύντομα…

Έχουμε ξαναπεί πως ο Κος Πόνος δεν είναι τίποτε άλλο παρά μηχανισμός προστασίας κι ότι εξαρτάται από πολύ περισσότερους παράγοντες από την ύπαρξη μιας κάκωσης ή μιας εκφυλιστικής αλλοίωσης στην ανατομία μας.

Έχετε σκεφτεί όμως ποτέ ότι τα επίπεδα του πόνου μας μπορεί να επιδεινώνονται λόγω προσωπικότητας;

Αν όχι, ήρθεν η ώρα να σας ενημερώσω ότι υπάρχουν 3 χαρακτηριστικές συμπεριφορές που, αποδεδειγμένα, μας κάνουν πιο ευάλωτους στο φλερτ του Κου Π.

Μια από αυτές είναι η τελειομανία.

Θα μου πείτε, η τελειομανία όχι μόνο δεν θεωρείται ως αρνητική συμπεριφορά στις κοινωνίες του δυτικού κόσμου, αλλά εκθειάζεται κιόλας. Θεωρείται προσόν το να θέλεις να πετύχεις το καλύτερο δυνατό και να έχεις υψηλές προσδοκίες.

Ωστόσο, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο «κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ» και το «νιώθω ότι πρέπει να είμαι τέλειος όλη την ώρα» - ρωτήστε κι εμένα που, όταν κάνει κατάληψη στο πιλοτήριο η Miss Perfect, με έχει με τον βούρδουλα.

Το να κυνηγάμε ακατόρθωτα πρότυπα είναι όχι μόνον εξαντλητικό ψυχολογικά αλλά κρατάει τον εγκέφαλο και το σώμα μας σε διαρκή ένταση και επαγρύπνηση.

Αυτή η κατάσταση μπορεί ενεργοποιήσει τον σωματικό μηχανισμό του στρες και αυτό με τη σειρά του να κάνει το σήμα κινδύνου να ενεργοποιείται πιο εύκολα στον εγκέφαλό μας -στον επονομαζόμενο Στρατηγό.

Όσο μεγαλύτερος κίνδυνος πιστεύει ο Στρατηγός ότι υπάρχει, τόσο πιο πιθανό είναι να χρησιμοποιήσει τον σωματικό πόνο ως στρατηγική προστασίας.

Δεν είναι τυχαίο, λοιπόν, που καταπληκτική ερευνούλα για την σχέση μεταξύ της τελειομανίας (με τάσεις αυτοκριτικής) και της ανταπόκρισης των ασθενών στη θεραπεία του πόνου, αποδεικνύει πως η τελειομανία οδηγεί σε φτωχότερα θεραπευτικά αποτελέσματα.

Παίδες, θα χρειαστεί να αναγνωρίσουμε ότι δεν χρειάζεται να είμαστε άψογοι για να είμαστε ευτυχισμένοι.

Αν μάθουμε να είμαστε πιο ευγενικοί με τον εαυτό μας και να αφήνουμε την ακαμψία της προσπάθειας για τελειότητα στην άκρη, μπορεί να επιτρέψουμε και στο σώμα μας να χαλαρώσει και να μειώσει ακόμα και τον πόνο.

Αυτά για σήμερα, με αγάπη ❤️ πολλή!

Αν θέλετε να αναρτήσω ποστάκιον και για τις άλλες 2 συμπεριφορές που συνδέονται με τον Κο Π αφήστε ένα 🌟

📚Self-Critical Perfectionism Predicts Outcome in Multidisciplinary Treatment for Chronic Pain. S Kempke et al, Pain Practice 2013
📚The Perfectionist and Chronic Pain: How to Cope with Pain Series. instituteforchronicpain.org 2015
📚Perfectionism and Pain Intensity in Women with Fibromyalgia: Its Influence on Activity Avoidance from The Contextual Perspective. Blanco Sheila et al, Int Journal of Environmental Research & Public Health 2020

Έρχονται συχνά γονείς και μου λένε έντρομοι: «Έχει διαγνωστεί ο γιος/η κόρη μου με «Πόνους Ανάπτυξης». Τι κάνω με το παιδί; Να του κάνω Ακτινογραφία; Μαγνητική; Να του κόψω τη γυμναστική; Περνάνε ποτέ; Έχω αγχωθεί».

Η απάντηση μου είναι πάντα η ίδια: «Χαλαρώστε! Η ανάπτυξη δεν είναι πάθηση, να πονάει».

Οι εξαιρετικά συχνοί «πόνοι ανάπτυξης» εμφανίστηκαν για πρώτη φορά στην ιατρική βιβλιογραφία το 1823, παραμένουν -ακόμα- σε μεγάλο βαθμό παρεξηγημένοι και κατά συνέπεια ανεπαρκώς διαχειριζόμενοι.

Η παιδική ηλικία είναι, εξ ορισμού, χρόνος ανάπτυξης, αλλά η ανάπτυξη αυτή καθεαυτή ως πηγή πόνου είναι ΚΑΙ αβέβαιη ΚΑΙ αμφισβητήσιμη.

Για όποιον ήτο απρόσεχτος και δεν έδωσε βάση, επαναλαμβάνω: τα παιδιά μας, βάσει ερευνών, ΔΕΝ πονάνε επειδή μεγαλώνουν.

Ως αιτία των ενοχλήσεων έχουν ενοχοποιηθεί γενετικοί παράγοντες, αδυναμία μυών, έλλειψη βιταμίνης D και, εννοείται, ψυχολογικοί λόγοι, χωρίς κάποιος από τους ανωτέρω παράγοντες να θεωρείται με σιγουριά παθογενετικός -να είναι δηλαδή η αιτία της ενόχλησης.

Είναι επικρατέστεροι σε παιδιά ηλικίας 4-6 και 9-12 ετών, συχνότεροι στον ύπνο, η διάρκεια τους δεν υπερβαίνει τους 1-3 μήνες και σχετίζονται με αυξημένα επίπεδα δραστηριότητας & μυϊκή υπερκόπωση (άλματα, τρέξιμο).

Ανταποκρίνονται καλά -σύμφωνα με τη βιβλιογραφία- σε παυσίπονα, μάλαξη και διατάσεις.

Έχετε παιδιά που έχουν διαγνωστεί με «πόνους ανάπτυξης»; Καθησυχάστε τα, ηρεμήστε κι εσείς, κάνετε κανένα μασαζάκι, δοκιμάστε trigger points therapy, αφήστε τα να συνεχίσουν τα σπορ στο βαθμό που μπορούνε, ας κάνουνε κι έξτρα ενδυνάμωση των μυών της περιοχής (πάντα με γυμναστή) και η αποδρομή της ενόχλησης θα είναι θέμα χρόνου.

Με αγάπη ❤️ πολλή!

ΥΓ Σύμφωνα με την 25ετή εμπειρία μου και τα δεκάδες πιτσιρίκια που έχουμε αναλάβει με αντίστοιχη συμπτωματολογία, τα Trigger Points - αν και δεν έχουν ερευνηθεί επαρκώς σχετικά με την πιθανή συμμετοχή τους στους «πόνους ανάπτυξης»- θα μπορούσαν να είναι έγκυροι υποψήφιοι στην παθογένεσή τους και η χαλάρωσης τους από ειδικό βοηθάει τα μάλα στην άμεση αποδρομή των συμπτωμάτων. Αν λοιπόν μένετε στα νότια και το βλαστάρι σας πονάει, το BodyWhisperers είναι το κέντρο που ειδικεύεται σε trigger points therapy 🤩.

📚 Growing pains: What do we know about etiology? A systematic review Vito Pavone et al, World of Orthopedics 2019

📚 Growing Pains: When to Be Concerned. P.J. Lehman et al, Sports Health 2017

Εμφανίζεται υπερήφανος πατέρας δεκατριάχρονου ποδοσφαιριστή, με τον μελλοντικό Μέσι υπό μάλης.

«Σώσε μας» μου λέει «έχουν αρχίσει και πονάνε τα γόνατά του μετά την προπόνηση και θα χάσουμε στο πρωτάθλημα».

Εξετάζω το παιδί, όλα τα τεστ για γόνατο φυσιολογικά.

«Πόσες προπονήσεις κάνει τη βδομάδα;» ρωτάω.

«Πέντε με έξι» μου απαντάει.

«Πόσες από αυτές είναι για ενδυνάμωση;» συνεχίζω την ανάκριση.

«Τι εννοείς ενδυνάμωση; Ποδόσφαιρο παίζει. Άσε που, αν κάνει βάρη, θα μείνει κοντός» μου αντιγυρίζει ο πατήρ.

Αντιπαρέρχομαι το ότι όταν κάνεις οποιοδήποτε σπορ σε επίπεδο πρωταθλητισμού, δεν νοείται να μην αφιερώνεις 1-2 προπονήσεις ενδυνάμωσης με αντιστάσεις (βάρη) εβδομαδιαία αφενός για βελτίωση επιδόσεων, αφετέρου για πρόληψη τραυματισμών.

Μένω όμως στην ευρέως διαδεδομένη πεποίθηση ότι η προπόνηση με βάρη, όταν εκτελείται κατά την προεφηβεία/εφηβεία, εμποδίζει την ανάπτυξη των παιδιών που είναι ΜΕΓΑΣ ΜΥΘΟΣ.

Δεν υπάρχει ούτε μια έρευνα που να το αποδεικνύει και υπάρχουν πάμπολλες μελέτες που υποστηρίζουν ακριβώς το αντίθετο.

Κατά τας γραφάς:

💪 Η εποπτευόμενη προπόνηση με αντιστάσεις είναι μια ασφαλής δραστηριότητα για παιδιά και εφήβους, περισσότερο ασφαλής από αρκετά άλλα σπορ.

💪 Η προπόνηση δύναμης -ειδικά αν ξεκινήσει σε προεφηβική ηλικία- είναι υποστηρικτική για την υγεία των παιδιών, βελτιώνοντας τόσο τη σύσταση του σώματος (αύξηση μυϊκής μάζας, μείωση ποσοστού λίπους, ενίσχυση οστών) όσο και τις κινητικές τους δεξιότητες (δύναμη, ταχύτητα, αντανακλαστικά) με αποτέλεσμα την μείωση πιθανότητας τραυματισμών.

💪 Η προπόνηση με αντιστάσεις όχι μόνο δεν έχει επιζήμια επίδραση στη γραμμική ανάπτυξη των παιδιών, αλλά έχει ως αποτέλεσμα αυξημένες τιμές IGF-I (ινσουλινόμορφου αυξητικού παράγοντα) στον αίμα τους, μιας ουσίας που παίζει σημαντικό ρόλο στην παιδική ανάπτυξη και που η συνθετική μορφή της χορηγείται σε παιδιά που υστερούν σε ύψος.

💪 Το νωρίτερο που μπορεί να ξεκινήσει ένα παιδί προπόνηση με αντιστάσεις είναι στα 6 του χρόνια, υπό την προϋπόθεση ότι έχει την ωριμότητα να ακολουθεί σαφείς οδηγίες και να εκτιμά τους κινδύνους που υπάρχουν κατά την προπόνηση.

Ηθικον δίδαγμα: (πάντα με γυμναστή) δυναμώστε στα παιδιά σας!

Much ❤️

📚Resistance Training for Children and Adolescents. Striker et al, American Academy of Pediatrics 2020
📚Resistance Training in Youth: Laying the Foundation for Injury Prevention and Physical Literacy. Zwolski eta al, Sports Health, 2017
📚Resistance training among young athletes: safety, efficacy and injury prevention effects. Figenbaum and Myer, BJSM 2012
📚Resistance training, skeletal muscle and growth, Falk et al, Pediatr Endocrinol Rev 2003
📚Resistance training for children and youth. Australian Strength and Conditioning Association - Position stand 2018

Μου τηλεφωνεί προ εβδομάδας κορίτσι αγαπημένο μου στο ιατρείο.

Την ξέρω 18 χρόνια. Από μαθήτρια, μετά φοιτήτρια, μετά ασκούμενη δικηγόρο και τώρα με δικό της γραφείο και 2 παιδιά. Το έχω μεγαλώσει αυτό το κορίτσι.

Μου λέει «Έχω τρελή ημικρανία εδώ και ένα μήνα. Και δεν μπορώ να έρθω να με δεις άμεσα, είμαι στην Πάτρα, έχω ένα δικαστήριο και καίγομαι».

Με ζώνουν λίγο τα φίδια, δεν ξανά είχε πονοκεφάλους, την στέλνω να κάνει κάποιες εξετάσεις, όλες καθαρές.

Μου έρχεται επιτέλους με τη μαγνητική υπό μάλης, «Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει, το σώμα μου είναι τέλεια κι εγώ ακόμα υποφέρω» γκρινιάζει.

«Σωματικά μπορεί να είσαι τέλεια. Ψυχολογικά πώς είσαι;» ρωτάω.

«Μια χαρά» μου απαντάει.

«Ξανασκέψου το λίγο» επιμένω -δεν έχεις 30 μέρες πονοκέφαλο ενώ είσαι μια χαρά.

Με κοιτάει στα μάτια και μου λέει «Είμαι έξαλλη!».

«Τι έγινε βρε κούκλα;» ρωτάω. «Ο Γιώργος καλά; Είναι κάτι με τα παιδιά; Συνέβη κάτι στη δουλειά;»

«Όχι κάτι συγκεκριμένο» απαντάει. «Απλά είμαι έξαλλη με τα πάντα. Με το τρένο, με την ενέργεια, με τις πορείες, με τους πολιτικούς, με την ακρίβεια, με τους πελάτες μου, με το σχολείο των παιδιών, με τον αδελφό μου, με την κίνηση, με όλα. Δεν το χωράει ο νους μου ότι το ζω αυτό, ότι ΜΟΥ συμβαίνουν ΕΜΕΝΑ αυτά τα πράγματα».

Παίδες, το ξέρω ότι η Ζωή, πολύ συχνά, δεν είναι όπως τη θέλουμε. Ότι οι συνθήκες δεν είναι «οι ιδανικές». Αλλά μπάστα. Έχουμε έρθει να μάθουμε, δεν θα αρρωστήσουμε κιόλας.

Όπως αναφέρω και στο βιβλίο μου «Τάδε Έφη Κατερίνα»

«Τα πράγματα δεν συμβαίνουν ΣΕ εμάς. Συμβαίνουν ΓΙΑ εμάς.

Εάν η ίδια η ζωή είναι ο αντίπαλός μας, αν είμαστε συνέχεια έξαλλοι με τον κόσμο γύρω μας, με τον τρόπο που είναι τα πράγματα, με την ύπαρξη την ίδια, τότε όχι μόνο θυματοποιούμαστε, αλλά εφόσον γινόμαστε βαθιά αρνητικοί, καταλήγουμε να γίνουμε και οργανικά τοξικοί. Αρρωσταίνουμε.

Κι όλα αυτά για μια σκέψη.

Για την άποψή μας ότι η Πραγματικότητα δεν είναι αυτή που θα ΕΠΡΕΠΕ να είναι ώστε να συμφωνεί με το Εγώ μας.

Όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούμε, αφεθούμε στη ροή και πάρουμε τα μαθήματα που έχουμε έρθει να πάρουμε, τόσο πιο υγιή, ήρεμη, γεμάτη και ενδιαφέρουσα ζωή θα ζήσουμε.

Κι εμείς και οι γύρω μας.»

Αν συμφωνείτε αφήστε ένα 🌟.

Much ❤️

Η οικογένεια μου μένει στην Κομοτηνή εδώ και σχεδόν πέντε δεκαετίες.

Ξέρετε, από τα πρώτα χρόνια που μετακομίσαμε από Θεσσαλονίκη, εκτός από το σχολείο, τις αλάνες που μπορούσαμε τσούρμο παιδιά να παίζουμε για ώρες και το παγωτό ντοντουρμά που έκανε ένα μικρό γαλακτοπωλείο μέσα στο μαχαλά (ναι, κατά βάθος είμαι κοιλιόδουλη), δεν θυμάμαι πολλά πράγματα από την πόλη.

Θυμάμαι όμως το κτήριο που στέγαζε την Λέσχη Κομοτηναίων, ένα συγκλονιστικό νεοκλασικό δίπλα στα αρχαία τείχη που, για τον επτάχρονο εαυτό μου, ήταν το πιο όμορφο και μυστηριώδες κτήριο στην πόλη -εκείνη την εποχή έμπαινες μόνο αν ήσουν μέλος.

Και, όντας απέναντι από το δημοτικό μου σχολείο, κάθε μέρα γυρνώντας στο σπίτι -τότε που δεν μας πήγαιναν συνοδεία στο σχολείο αλλά όλοι περπατούσαμε ή πηγαίναμε με το ποδήλατο- περνούσα από μπροστά του και το χάζευα.

Ένα χειμωνιάτικο βράδυ λοιπόν, ήμουν πια λύκειο γιατί επέστρεφα αργά από το φροντιστήριο, περνάω απέναντι από την Λέσχη και βλέπω κόσμο να βγαίνει από μια εκδήλωση καλοντυμένος, χτενισμένος, με τα παλτό τους και τις γούνες τους -που τότε δεν υπήρχε η έννοια "politically correct" και ήταν πολύ της μόδας- και σκέφτομαι μέσα μου: κάποια στιγμή, θα επιστρέψω και θα έρθω κι εγώ εδώ.

Έτσι τα έφερε λοιπόν η Κλωθώ που την Κυριακή, 5 του Μάρτη στον 2ο όροφο αυτού του χώρου -που μου είχε μείνει απωθημένο από τότε- θα κάνω την πρώτη παρουσίαση του βιβλίου μου «Τάδε Έφη Κατερίνα» πανελλαδικά.

Υπό την Αιγίδα του Δήμου Κομοτηνής και της ΔΕΚΚΕΠΑΚ, με την συμμετοχή του βιβλιοπωλείου Δημοκρίτειο Βιβλιοχαρτοπωλείο στην διοργάνωση και με την άοκνη υποστήριξη της κρυφής μου Μάνατζερ για την πόλη Dimitra Giannakidis, στις 6:30μμ ανοίγουμε και σας περιμένουμε.

Για το «παιδί» μου θα μιλήσουν οι προσωπικές μου Τρεις Χάριτες:
🌟Σοφία Μενεσελίδου, Φιλόλογος.
🌟Όλγα Τσετινέ, Ψυχολόγος.
🌟Δήμητρα Γιαννακίδου, Διδάκτωρ ΤΕΦΦΑ ΔΠΘ.

Την συζήτηση θα συντονίσει η μοναδική Mary Avgerinopoulou, θα έχουμε guest stars σουρπίζ και, εννοείται, ότι θα ανεβεί στη σκηνή και η αφεντιά μου -προετοιμαστείτε ψυχολογικά, mini σεμινάριο εν όψει…🤓

Αν μένετε Κομοτηνή ή στα πέριξ θα χαρώ να σας δω -επιτέλους- και δια ζώσης!

Αγάπη ❤️ πολλή!

#τάδεεφηκατερίναβιβλίο #λέσχηκομοτηναίων #κομοτηνή #ΠαρουσίασηΒιβλίου