Thodoris Georgakopoulos

"Καθώς άλλη μια επεισοδιακή χρονιά κλείνει, αξίζει ως πολίτες να κάνουμε ένα ταμείο και να αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα όλης αυτής της ενάρετης οργής που σπαταλήσαμε φέτος. Για ποια θέματα θυμώσατε εσείς το 2023; Για ποια εξοργιστήκατε, τα πήρατε στο κρανίο, είπατε “φτάνει πια”, είπατε “ως εδώ”; Είμαι σίγουρος ότι ήταν πολλά. Και το ερώτημα είναι: και μετά τι έγινε; Η οργή κάποια στιγμή εξατμίστηκε. Πήγαμε παρακάτω. Έτσι γίνεται πάντα. Για ένα διάστημα καυτό, όμως, θυμώσαμε. Οργιστήκαμε πολύ. Τι έγινε αυτός ο θυμός; Αυτή η ενέργεια; Πού πήγαν; Μετουσιώθηκαν σε κάποια εμπειρία, σε αυξημένη επίγνωση, γνώση, ενσυναίσθηση, ωρίμανση; Μήπως μετουσιώθηκαν και σε κάποιας μορφής δράση; Ή μήπως δεν έγιναν τίποτε;

Έχω την (αυθαίρετη, αυτοσχέδια) θεωρία ότι ο σύγχρονος άνθρωπος υπάρχει για να θυμώνει. Σαν παιδιά που δεν μεγάλωσαν ποτέ, ξεσπάμε από την αδυναμία να διαχειριστούμε τα συναισθήματά μας. Ξυπνάμε το πρωί ψάχνοντας αφορμή, το χέρι απλώνεται στο κινητό και σκρολάρουμε αχόρταγα μέχρι να βρούμε κάτι που θα μας εξαγριώσει. Που θα μας ξυπνήσει. Κι η πραγματικότητα γεννάει γενναιόδωρα αφορμές, και οι πλατφόρμες μας σερβίρουν ευκαιρίες, οι αλγόριθμοί τους γι’ αυτό το λόγο είναι φτιαγμένοι. Και βρίσκουμε.

(...)

Φταίει η ανολοκλήρωτη ενηλικίωση; Ότι δεν ξέρουμε πώς αλλιώς να διαχειριστούμε έναν κόσμο δύσκολο, περίπλοκο; Το ότι είμαστε τα κακομαθημένα παιδιά της ιστορίας; Το ότι μεγαλώνουμε σε σπίτια όπου κυριαρχεί η υστερία; Ή μήπως φταίνε οι αλγόριθμοι, που μας παίρνουν απ’ το χεράκι και μας διδάσκουν παβλοφικά να σκρολάρουμε αναζητώντας την οργή; Ποιος ξέρει. Το σίγουρο είναι πως την οργή που ξεχειλίζει από τις οθόνες και τα σόσιαλ μίντια τη βλέπουμε μετά στους δρόμους, στον τρόπο με τον οποίο οδηγούμε, στο πώς μιλάμε μεταξύ μας, στο πως φερόμαστε και αντιμετωπίζουμε τους άλλους. Είναι σαν μια διαβρωτική ενέργεια που μας κάνει χειρότερους, που κάνει τις ζωές μας πιο δύσκολες, μίζερες και άδειες, που μας φθείρει, μας εξουθενώνει και που στο τέλος δεν οδηγεί και σε κανένα απτό αποτέλεσμα, σε κανένα δίδαγμα, σε καμία πρόοδο".

Ολόκληρο το άρθρο:

Ο θυμός που σπαταλάμε Καθώς άλλη µια επεισοδιακή χρονιά κλείνει, αξίζει ως πολίτες να κάνουμε ταμείο και να αξιολογήσουμε το αποτέλεσμα όλης αυτής της ενάρετης οργής που σπαταλήσαμε φέ....

"Το ότι το 19% των νέων πτυχιούχων και το 28% των αποφοίτων λυκείου είναι λειτουργικά αναλφάβητοι δεν σημαίνει ότι οι υπόλοιποι είναι αστέρια. Σημαίνει ότι το επίπεδο των δεξιοτήτων των Ελλήνων είναι γενικότερα πολύ χαμηλότερο από το επίπεδο δεξιοτήτων άλλων συγκρίσιμων χωρών. Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον εύρημα από την PIAAC είναι το ότι Ελληνίδες και Έλληνες που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’50 έχουν ελάχιστα χειρότερες δεξιότητες από Ελληνίδες και Έλληνες που γεννήθηκαν στη δεκαετία του ’80, κάτι πρωτοφανές που, βεβαίως, δεν συμβαίνει πουθενά αλλού (αυτές οι γενιές στις άλλες χώρες έχουν κατά μέσο όρο 29 μονάδες διαφορά -στην Ελλάδα μόλις 6). Και ίσως το σημαντικότερο απ’ όλα: το ποσοστό των Ελλήνων ενηλίκων που έχουν αυτό που στον ΟΟΣΑ αποκαλούν “σφαιρικές δεξιότητες”, την ικανότητα δηλαδή να διαβάζουν και να καταλαβαίνουν μεγάλα κείμενα και να εξάγουν πληρφορίες από αυτά, να κάνουν βασικούς υπολογισμούς και να καταλαβαίνουν δεδομένα και στοιχεία σε πίνακες και διαγράμματα, και να χρησιμοποιούν ιστοσελίδες ή να κάνουν βασικές διαδικασίες σε υπολογιστικά φύλλα εργασίας, είναι μόλις το 9,3% του συνόλου του πληθυσμού. Αυτοί που έχουν τις βασικές δεξιότητες για να ανταποκριθούν στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής και ενός απαιτητικού εργασιακού περιβάλλοντος, είναι τόσοι. Ούτε 1 στους 10. Είναι απίστευτο ποσοστό, αποκαρδιωτικό, σοκαριστικό. Εντελώς αναμενόμενο, λαμβάνοντας υπόψιν και τα αποτελέσματα της PISA, βεβαίως. Γιατί εκείνα τα παιδιά που συμμετέχουν στην PISA από το 2000 κιόλας, είναι που μετά συμμετέχουν και στην PIAAC, όταν ενηλικιωθούν. Δεν έχει μεσολαβήσει τίποτε, δεν έχει αλλάξει κάτι. Στις περισσότερες αντίστοιχες με τη δική μας χώρα το ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού που έχουν “σφαιρικές δεξιότητες” είναι από 20% (στη Σλοβενία) μέχρι 40% (στη Φινλανδία). Μόνο εμείς, η Χιλή και η Τουρκία εμφανίζουμε μονοψήφια ποσοστά.

Οπότε όχι απλά δεν είμαστε μια χώρα με καταπληκτικό ανθρώπινο δυναμικό το οποίο ξένες πολυεθνικές λαχταράνε να έρθουν για να εκμεταλλευτούν αλλά, ίσα, ίσα, υστερούμε πολύ σε σχέση με όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Κι άλλες έρευνες το επιβεβαιώνουν: πρόσφατη έκθεση του ΟΟΣΑ βρήκε ότι η παραγωγικότητα της εργασίας στην Ελλάδα είναι 29% κάτω του μέσου όρου των κρατών-μελών του οργανισμού. Εξαιρετικά ενδιαφέρον, όμως, είναι και το ότι στην Ελλάδα δεν έχουμε πρόβλημα μόνο στο επίπεδο των δεξιοτήτων των υπαλλήλων γραφείου ή των εργατών. Στοιχεία από την Παγκόσμια Έρευνα Διοίκησης Επιχειρήσεων (WMS) έδειξαν ότι οι Έλληνες μάνατζερ εμφανίζουν το χειρότερο επίπεδο από τους μάνατζερ των 20 χωρών που συμμετείχαν στην έρευνα. Στο special report ο συγγραφέας επέλεξε δύο αποσπάσματα από την έκθεση της WMS για την Ελλάδα, τα οποία τα βρήκα εκπληκτικά: «Οι ελληνικές επιχειρήσεις”, λέει, “έχουν τις χειρότερες επιδόσεις σε θέματα που απαιτούν διαχείριση ανθρώπων, προγραμματισμό και εποπτεία, που απαιτούν συνέργειες, διάλογο, και συνεργασία. Τα καταφέρνουν καλύτερα σε θέματα που απαιτούν τη λήψη αποφάσεων, ενδεχομένως από ένα μόνο άτομο». Φυσικά! Πόσο ελληνικό. Και επίσης: «Ο μέσος Έλληνας μάνατζερ δείχνει να μην έχει συναίσθηση του πόσο παρωχημένες είναι οι διοικητικές του πρακτικές, ενώ ταυτόχρονα αισθάνεται μεγάλη αυτοπεποίθηση για την ποιότητα του μάνατζμεντ της επιχείρησής του». Εννοείται! Όσες και όσοι έχετε εμπειρία από επιχειρήσεις και εργασιακά περιβάλλοντα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, ασφαλώς διαβάζετε αυτά τα λόγια και τα βρίσκετε να κουμπώνουν απόλυτα στην προσωπική σας εμπειρία. Κουμπώνουν απόλυτα και στη δική μου. Το ότι οι βασικές δεξιότητες του πληθυσμού είναι χαμηλές αποτυπώνεται παντού, στην αποτελεσματικότητα, στην συνέπεια, στην παραγωγικότητα, στην διοίκηση, στην ηγεσία. Είναι σαν μια επιδημία μετριότητας που πηγάζει από το σχολείο, το σπίτι κι έναν βάλτο μειωμένων προσδοκιών και ευχάριστων μύθων, που μετά μετριέται από τις έρευνες του ΟΟΣΑ, και που τελικά εκφράζεται γύρω μας, παντού".

Ολόκληρο το άρθρο:

Ο μύθος του ελληνικού ανθρώπινου δυναμικού Εχουμε εξαιρετικό ανθρώπινο δυναμικό. Υψηλού επιπέδου εργαζόμενους, πολυάριθμους αποφοίτους πανεπιστημίων και κατόχους μάστερ, καταπληκτικούς μάνατζερ, έτοιμου....

Τι έμπνευση αυτή, της κυβέρνησης, να παρέμβει για να κατέβει ένα έργο τέχνης από έκθεση στο προξενείο της ΝΥ, επειδή διαμαρτυρήθηκε ο εκπρόσωπος του παραχριστιανικού κόμματος στη Βουλή.
Θα μπορούσε το αποτέλεσμα να είναι να μοιραστούμε όλες και όλοι το συγκεκριμένο έργο στα διάφορα σόσιαλ μίντια μέχρι να το δουν οι πάντες;
Θα μπορούσε.
Το έργο είναι της Τζόρτζιας Λάλε, και είναι φτιαγμένο από σεντόνια που δώρισαν γυναίκες θύματα κακοποίησης.

"2007: «Καραµανλής: Να τελειώνουμε με τη βία».
2010: «Σύσκεψη για τη βία στα γήπεδα θα συγκαλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας».
2011: «Κυβερνητική σύσκεψη για το φαινόµενο της βίας στα γήπεδα υπό τον πρωθυπουργό».
2014: «Παρέµβαση Σαμαρά για τη βία στα γήπεδα – Στην… εντατική το ελληνικό ποδόσφαιρο».
2015: «Συνάντηση Τσίπρα – Κοντονή με επίκεντρο τη βία στα γήπεδα».
2023: «Κυριάκος Μητσοτάκης για οπαδική βία: Ως εδώ – τι αλλάζει στα γήπεδα».

Οι τίτλοι των ειδήσεων παραμένουν πανομοιότυποι. Μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν. Και τα ονόματα των θυμάτων. Θα σας πω κάτι που νομίζω ότι εκφράζει και τους περισσότερους ανθρώπους που έχουμε πάψει να παρακολουθούμε τον επαγγελματικό αθλητισμό στην Ελλάδα: σας βαρεθήκαμε. Οχι μόνο όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων 40 χρόνων, αλλά και αυτό το κομμάτι της κοινωνίας που ανέχεται και κανονικοποιεί την αποκρουστική εικόνα κοινωνικής αποσάθρωσης που εμφανίζεται γύρω από τους αθλητικούς αγώνες στη χώρα. Δεν σας αντέχουμε άλλο".

Ολόκληρο το άρθρο:

Μέτρα κατά της βίας: Σας βαρεθήκαμε 2007: «Καραµανλής: Να τελειώνουμε με τη βία». 2010: «Σύσκεψη για τη βία στα γήπεδα θα συγκαλέσει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας». 2011: «Κυβερνητική σύσκεψη για το φαινόµενο τη...

"Aυτοί οι 15χρονοι μετά μεγαλώνουν και γίνονται οι Έλληνες ενήλικοι. Εκτός από την PISA υπάρχει και μια άλλη εξέταση του ΟΟΣΑ, που αφορά τις δεξιότητες των ενηλίκων. Λέγεται PIAAC, και σ’ αυτή εξετάζονται ενήλικες ως προς τις δεξιότητές τους στα μαθηματικά, τη γλώσσα και την επίλυση προβλημάτων. Στο τελευταίο κύκλο της PIAAC που συμμετείχε η Ελλάδα, το 2015, μάθαμε ότι 1 στους 4 Έλληνες ενήλικες δεν έχει ούτε τις βασικές ικανότητες κατανόησης και επεξεργασίας ενός κειμένου. Σχεδόν 1 στους 3 δεν έχουν ούτε τις βασικές ικανότητες στα μαθηματικά. Μιλάμε για ανθρώπους που δεν έχουν τις δεξιότητες να κατανοήσουν τον κόσμο γύρω τους, να επεξεργαστούν σωστά τις πληροφορίες που παίρνουν. Δεν είναι χαζοί -απλά δεν έχουν τα εργαλεία, τις γνώσεις και την κατάρτιση για να καταλάβουν και να επεξεργαστούν βασικά πράγματα που τους συμβαίνουν. Δεν τα έμαθαν ποτέ. Αυτή είναι μια πραγματικότητα την οποία τώρα διαβάσατε και, πριν καν μπει τελεία σε αυτήν εδώ την πρόταση, θα την έχετε ξεχάσει και θα προχωρήσετε τη ζωή σας αγνοώντας την. Έτσι κάνουμε όλοι. Πορευόμαστε όπως πριν, θεωρώντας ότι όλοι οι υπόλοιποι άνθρωποι σκέφτονται και δρουν λίγο-πολύ όπως εμείς και οι γνωστοί μας. Αλλά δεν θα έπρεπε. Το ότι ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της χώρας έχουν περάσει από την εκπαιδευτική διαδικασία και έχουν φτάσει σε ένα σημείο σήμερα να έχουν πρακτική αδυναμία να καταλάβουν όχι μόνο το τι σημαίνει το “Όταν η μεταβλητή ΤΕΑm-1 είναι μικρότερη από το κάτω όριο L_d, εφαρμόζεται ο τύπος υπολογισμού α * (ΤΕΑm-1 – L_d ) + β” αλλά και το τι γράφει ένα κείμενο, τι λένε πραγματικά στην τηλεόραση, ή πώς λειτουργεί ο κόσμος, είναι ένας κρίσιμος παράγοντας που καθορίζει το επίπεδο του διαλόγου, το πώς και πόσο γρήγορα η κοινωνία μας αλλάζει, τον πολιτικό μας πολιτισμό, την υγεία της δημοκρατίας μας, την εμφάνιση και μακροημέρευση παλαβών θεωριών συνομωσίας, το πώς περνούν μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό μας σύστημα, το αποτέλεσμα των εκλογών και πολλά, πολλά άλλα πράγματα. Πρέπει να το σκεφτόμαστε πάντα. Και να συνειδητοποιούμε και να αποδεχόμαστε ότι πολύ δύσκολα αλλάζει.

Κάποιοι από τους 15χρονους του 2000, αυτούς που έλαβαν μέρος στην πρώτη PISA, είναι οι ίδιοι που το 2015 πάτωσαν στην PIAAC, και σήμερα είναι γονείς. Μεγαλώνουν τα παιδιά που θα συμμετάσχουν στην PISA του 2031, υπεύθυνοι για το περιβάλλον στο οποίο τα παιδιά αυτά μεγαλώνουν, για τις συνθήκες στις οποίες ζουν, για το χρόνο που περνούν μπροστά σε οθόνες, για το πώς αντιμετωπίζουν τη γνώση, τη μάθηση, το διάβασμα, τον κόσμο. Θα τα πάνε καλύτερα αυτά τα παιδιά από τους γονείς τους; Θα μπορούν εκείνα τα παιδιά να υπολογίζουν το εμβαδό της Ανταρκτικής; Κοιτάζοντας γύρω μας, στο περιβάλλον σας, στους ανθρώπους γύρω σας, υπάρχει κάτι που να μας κάνει να αντιμετωπίζουμε το ερώτημα αυτό με αισιοδοξία;"

Ολόκληρο το άρθρο:

Πέφτοντας από τον πύργο της PISA Τις προάλλες, ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα της εξέτασης PISA που διεξήχθη το 2022, για τις 81 χώρες που συμμετείχαν. Και για άλλη μία φορά, τα αποτελέσματα των Ελληνίδων...

Βγήκαν σήμερα τα αποτελέσματα της PISA 2022. Μιας εξέτασης/έρευνας εξαιρετικά ουσιαστικής και πλούσιας, στην οποία παραδοσιακά οι Ελληνίδες και οι Έλληνες 15χρονες και 15χρονοι τα πηγαίνουν χάλια.
Πώς τα πήγαν αυτή τη φορά;
Πιο χάλια.

"Ένα θετικό με την PISA είναι το ότι εκτός από τα τεστ περιλαμβάνει και πλούσια ερωτηματολόγια για τη ζωή των παιδιών εντός και εκτός σχολείου. Θέλει διάβασμα και επεξεργασία για να βγουν τα πιο ζουμερά συμπεράσματα από αυτά τα αποτελέσματα, αλλά ως προς τα βασικά, αξίζει να κρατήσετε τα εξής: Στην Ελλάδα τα αγόρια και τα κορίτσια τα πηγαίνουν παρόμοια στα μαθηματικά (αντίθετα με τις περισσότερες άλλες χώρες) αλλά στην κατανόηση κειμένου τα κορίτσια τα πηγαίνουν σημαντικά καλύτερα -25 μονάδες διαφορά. Τα παιδιά μεταναστών τα πηγαίνουν χειρότερα από τα παιδιά γηγενών, ακόμα κι αν λάβει κανείς υπόψιν το κοινωνικο-οικονομικό υπόβαθρο της οικογένειας, κάτι που σε άλλες χώρες δεν συμβαίνει. Το 14% των μαθητών και των μαθητριών δηλώνουν ότι νιώθουν μοναξιά στο σχολείο, το 16% ότι νιώθουν ότι δεν ανήκουν, και το 19% ότι δεν είναι ικανοποιημένες και ικανοποιημένοι από τη ζωή τους. Το 38% δηλώνουν ότι χρησιμοποιούν ηλεκτρονικές συσκευές στο μάθημα, το 35% ότι δεν ακούνε τον καθηγητή. Το 11% δεν νιώθουν ασφαλείς στο σχολείο. Το 19% των κοριτσιών και το 28% των αγοριών δηλώνουν ότι έχουν υποστεί bullying".

Ολόκληρο το άρθρο για τα αποτελέσματα της PISA 2022:

Τα Αποτελέσματα Της PISA 2022 Δεν Είναι Καλά | θοδωρής γεωργακόπουλος Κάθε τρία χρόνια χιλιάδες 15χρονα από μερικές δεκάδες χώρες του κόσμου λαμβάνουν μέρος σε μια σειρά από εξετάσεις με κοινά θέματα, στα μαθηματικά, την

“Πιστεύω ότι οφείλουμε να στηρίξουμε την “πυρηνική” οικογένεια, όπου υπάρχουν γονεϊκά πρότυπα και των δύο φύλων”, δήλωσε πρόσφατα ο 72χρονος πρώην πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς για το θέμα. Ένα αγαπημένο επιχείρημα ανθρώπων που ζουν στον κόσμο των ελληνικών ταινιών της δεκαετίας το 1960, ή στη ρεπουμπλικανική ακροδεξιά. Πέρα από όλα τα άλλα, αναρωτιέμαι όποτε ακούω τέτοιες δηλώσεις σήμερα: αντιλαμβάνονται, άραγε, αυτοί που τις κάνουν, πόσο προσβάλλουν τις μονογονεϊκές οικογένειες της χώρας μας, περίπου το 10% του συνόλου; Είναι κακές αυτές οι οικογένειες; Δεν προσφέρει σωστά γονεϊκά πρότυπα ο χήρος πατέρας που αγωνίζεται να μεγαλώσει το παιδί του μόνος του, ή η χωρισμένη μάνα που έφυγε με τα παιδιά της για να γλιτώσει από έναν κακοποιητικό σύζυγο; Τέτοιοι γονείς, οι πιο ηρωικοί και αξιοθαύμαστοι ανάμεσά μας, είναι παράπλευρες απώλειες μιας τοξικής ρητορικής που, βεβαίως, δεν έχει στόχο την προστασία καμιάς “οικογένειας”, αλλά την στοχοποίηση και την περιθωριοποίηση μιας συγκεκριμένης, μη αρεστής ομάδας. Όσοι όντως ενδιαφέρονται για την οικογένεια και για το μεγάλωμα υγιών κι ευτυχισμένων παιδιών ξέρουν ασφαλώς ότι τα παιδιά χρειάζονται μόνο τρία πράγματα: σταθερότητα, αγάπη και ασφάλεια. Ότι, πράγματι, είναι γνωστό και ερευνητικά τεκμηριωμένο ότι στατιστικά είναι πιο εύκολο να τα εξασφαλίσουν αυτά σε σπιτικά με δύο γονείς, τέσσερις γιαγιάδες και παππούδες, δώδεκα θείες και εβδομήντα δύο ξαδέρφια, αλλά είναι εξίσου γνωστό και επιβεβαιωμένο ότι μπορούν κάλλιστα να τα βρουν και σε ένα σπίτι με μόνο μία εργαζόμενη ηρωίδα μάνα ή, βεβαίως, σε ένα καθαρό, ασφαλές σπιτικό με δυο γκέι γονείς που τα λατρεύουν.

Πάρτε την άλλη δήλωσή του πρώην πρωθυπουργού: “μην μπερδεύουμε τις σεξουαλικές προτιμήσεις με τα φύλα”, λέει. Η χρήση της φράσης “σεξουαλικές προτιμήσεις” πάντα μου προκαλούσε πολύ μεγάλη απορία. Τη χρησιμοποιούν πάρα πολύ συχνά οι άνθρωποι που έχουν ενστάσεις για οτιδήποτε έχει να κάνει με τα δικαιώματα της LGBTQΙ+ κοινότητας, και υπάρχει πολύ συγκεκριμένος λόγος που τη χρησιμοποιούν. Μου κάνει εντύπωση γιατί η “προτίμηση” υπονοεί ότι το θέμα του σεξουαλικού προσανατολισμού είναι θέμα απόφασης. Ότι το άτομο κάποια στιγμή στη ζωή του δηλαδή αποφασίζει ότι προτιμά να έχει σεξουαλικές σχέσεις με άντρες, ή με γυναίκες αντίστοιχα. Μου κάνει τρομερή εντύπωση. Βεβαίως, έχω ζήσει μόνο τη δική μου ζωή, οπότε δεν ξέρω τι εμπειρίες ζωής μπορεί να έχουν οι άλλοι άνθρωποι. Αλλά εμένα στη δική μου ζωή ποτέ δεν μου τέθηκε κάποιο τέτοιο δίλημμα. Ποτέ δεν χρειάστηκε να πάρω μια τέτοια απόφαση. Η απόφαση ελήφθη ερήμην μου, πολύ πολύ νωρίς. Όταν στο νηπιαγωγείο ήμουν ερωτευμένος με τη δασκάλα μου και με τις μισές μου συμμαθήτριες ταυτόχρονα, με ένα πάθος τόσο ασφυκτικό, ιλιγγιώδες και ψυχοφθόρο που το θυμάμαι ακόμα και που όρισε ολόκληρη τη μετέπειτα ζωή μου, δεν ήταν θέμα επιλογής. Δεν μου τέθηκε καμία επιλογή. Πέντε χρονών ήμουν. Έτσι βγήκα. Ήταν διαφορετική η δική σας εμπειρία; Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνω; Η φράση “σεξουαλική προτίμηση” υπάρχει στη βιβλιογραφία, μαθαίνω, αλλά αφορά αποκλειστικά στα αμφισεξουαλικά άτομα που επιλέγουν μόνο ένα από τα δύο φύλα για συντρόφους. Οι υπόλοιπες και οι υπόλοιποι; Κάνατε ποτέ μια τέτοια, συνειδητή επιλογή; Σας τέθηκε ποτέ το δίλημμα; Οπότε γιατί εξακολουθούν κάποιοι πολύ συντηρητικοί και παραδόπιστοι να επιμένουν να αποκαλούν τη σεξουαλική ταυτότητα των ανθρώπων “προτίμηση”; Είναι σαν να μου λένε εμένα ότι διάλεξα να έχω γκρίζα μαλλιά από τα 20. Τα μαλλιά μου, όμως, δεν είναι “τριχοφυική προτίμηση”.

Βεβαίως, είναι ρητορικά όλα αυτά τα ερωτήματα. Ξέρουμε όλες και όλοι γιατί το κάνουν. Επειδή θέλουν να ευτελίσουν και να υποβιβάσουν την ίδια την ιδέα ενός σεξουαλικού προσανατολισμού διαφορετικού από τον “συνηθισμένο” σε κάτι σαν βίτσιο. Αν η ομοφυλοφιλία είναι κάτι που σου συμβαίνει και όχι κάτι που κάνεις, τότε δεν μπορεί να είναι και αμαρτία. Κι αυτό δεν βολεύει το αφήγημα. Επειδή για το αφήγημα γίνονται όλα.

Οι αντιδράσεις στο νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών είναι διαφανείς και πεντακάθαρες. Δεν είναι καμία πρόθεση υπεράσπισης καμίας “οικογένειας” -είναι η διαχρονική, επίμονη απέχθεια για την ομοφυλοφιλία και τους ομοφυλόφιλους από ένα κομμάτι του πληθυσμού, όπως εκφράζεται από τους καλοθελητές ψηφοθήρες στη δημόσια σφαίρα. Και είναι αντιδράσεις τόσο σαθρές και κουρασμένες που δεν θα έπρεπε να έχουν πια καμία σημασία. Το συγκεκριμένο θέμα είναι τόσο απλό, ανώδυνο και εύκολο, που δεν θα έπρεπε καν να το συζητάμε. Γιατί το θέμα του δικαιώματος των ομόφυλων ζευγαριών στο γάμο και την τεκνοθεσία είναι πολύ πιο μικρό, απλό, και τεχνικό από ό,τι φαντάζονται πολλές και πολλοί".

Ολόκληρο το άρθρο:

Σεξουαλικές προτιμήσεις, πυρηνικές οικογένειες κ.ά. Το πρώτο µου άρθρο σε αυτή την εφημερίδα δημοσιεύθηκε πριν από δέκα χρόνια και τρεις ημέρες ακριβώς. Ξέρετε ποιο θέμα είχε; Τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.

"Κίσιντζερ: Γιατί είναι προς όφελος των ΗΠΑ να κάνουμε στην Ελλάδα αυτό που δεν έχουμε κάνει πουθενά αλλού: Να τους ζητήσουμε να δεσμευτούν στον Πρόεδρο ότι θα προχωρήσουν στον κοινοβουλευτισμό;"

"Τάσκα: Πιστεύω επειδή η Ελλάδα και η Έλληνες, όσον αφορά την θέση τους στην κοινή γνώμη της Δυτικής Ευρώπης, αποτελούν μοναδική περίπτωση. Αν αναλογιστούμε το συνταγματικό καθεστώς της Ελλάδας, ή το ελληνικό λόμπι –όπως θες πές το-, διαπιστώνουμε ότι έχουν μια θέση στην Δυτική Ευρώπη και στις ΗΠΑ που η Βραζιλία, ή η Χιλή και οι άλλες χώρες δεν έχουν. Καμιά από αυτές τις χώρες δεν έχει ένα Δημητρακόπουλο, έναν Έλληνα πολιτικό πρόσφυγα που δραστηριοποιείται τα τέσσερα τελευταία χρόνια και ηγείται ενός δυναμικού αγώνα κατά της πολιτικής μας στην Ελλάδα".

Η ιστορία ενός Έλληνα που προκάλεσε πολλά προβλήματα στο Χένρι Κίσιντζερ

Ηλίας Δημητρακόπουλος: Η Νέμεση του Χένρι Κίσινγκερ | θοδωρής γεωργακόπουλος Ο Ρίτσαρντ Νίξον, ο Χένρι Κίσινγκερ, ο Τομ Πάπας και η ελληνική χούντα, είχαν έναν κοινό εχθρό, ένα One-Man Lobby, που ζούσε στην Ουάσινγκτον και εργαζόταν ακούραστα για τη....

Το πρώτο μου άρθρο στην εφημερίδα δημοσιεύτηκε 10 χρόνια πριν, σαν σήμερα. Είχε για θέμα του το δικαίωμα του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια.
Δέκα χρόνια.
Μπορεί να μεσολάβησε το σύμφωνο συμβίωσης, αλλά ακόμα για τα ίδια μιλάμε, τα ίδια συζητάμε ακόμα, με τον ίδιο τρόπο.
Καμία πρόοδος.
ΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ.

Ο Μεσαίωνας από τη βάση Το θέμα του «γάμου των ομόφυλων ζευγαριών» είναι ένα θέμα σπάνιο για την εποχή μας. Είναι σπάνιο επειδή είναι εύκολο. Τα περισσότερα από τα προβλήματα που αντιμετωπ...

"Τις προάλλες στο Δουβλίνο ξέσπασαν ταραχές από μαινόμενους ακροδεξιούς που έκαψαν αυτοκίνητα και έσπασαν καταστήματα με αφορμή μια επίθεση με μαχαίρι που είχε συμβεί νωρίτερα στο κέντρο της πόλης. Τις τελευταίες εβδομάδες πολλές διαδηλώσεις και κινητοποιήσεις έχουν γίνει σε διάφορες πόλεις του κόσμου με αφορμή τον πόλεμο στη Γάζα. Και, βέβαια, πολλές φορές έχουμε ζήσει και στη δική μας χώρα «δυναμικές» κινητοποιήσεις και δράσεις με πολλές αφορμές. Αλλά είχα πάντα μία απορία. Όλες αυτές οι ταραχές γίνονται για θέματα σοβαρά, ασόβαρα ή και ανύπαρκτα. Υπάρχει ένα θέμα το οποίο είναι παγκόσμιας κλίμακας και πάρα πολύ σημαντικό -ίσως το σοβαρότερο. Καθώς ο κόσμος καίγεται (ή/και πνίγεται) από τις συνέπειες της ήδη δυσβάσταχτης υπερθέρμανσης του πλανήτη, κράτη και εταιρείες εξακολουθούν να επενδύουν σε περισσότερα ορυκτά καύσιμα, θέτοντας μόνο αόριστους, ανέφικτους μελλοντικούς στόχους. Πώς και δεν έχει κάψει κανένας αυτοκίνητα και καταστήματα για την κλιματική κρίση;

(...)

Το 2021 κυκλοφόρησε ένα ενδιαφέρον βιβλίο για το θέμα, με τον προβοκατόρικο τίτλο «How To Blow Up A Pipeline». Το έχει γράψει ο Αντρέας Μαλμ, καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Λούνδης και, όχι, δεν περιέχει οδηγίες για το πώς μπορεί κάποιος όντως να ανατινάξει έναν αγωγό. Εξετάζει όμως τις φιλοσοφικές, ηθικές αλλά και πρακτικές πτυχές του κλιματικού ακτιβισμού σήμερα.

«Θα είναι η μη-βία ο μόνος τρόπος, το μόνο επιτρεπτό είδος δράσης στον αγώνα για την κατάργηση των ορυκτών καυσίμων;» αναρωτιέται ο Μαλμ. «Ή μήπως υπάρχει μια άλλη, επόμενη φάση, πέρα από την ειρηνική διαμαρτυρία;». Ο συγγραφέας, χωρίς σε κανένα σημείο να υποστηρίζει ευθαρσώς τη βία, ισχυρίζεται ότι χρειάζεται μια μετάβαση από τη διαμαρτυρία στην αντίσταση -με την αντιστοιχία των ορισμών που θυμίζει την Ούλρικε Μάινχοφ («διαμαρτυρία είναι όταν λέω ότι κάτι δεν μου αρέσει. Αντίσταση είναι όταν αναγκάζω αυτό που δεν μου αρέσει να πάψει»). Τι είδους δράσεις θα ήταν αυτές, όμως, στο πλαίσιο του αγώνα για το μετριασμό της κλιματικής αλλαγής; Ποιοι θα ήταν οι στόχοι; Οι ρυπαντές, είναι η προφανής απάντηση. Υποδομές, μηχανήματα και περιουσιακά στοιχεία επιχειρήσεων εξόρυξης ορυκτών καυσίμων, για παράδειγμα. «Ο στόχος μιας καμπάνιας που θα είχε ως στόχο περιουσιακά στοιχεία που συνεισφέρουν στην εκπομπή αερίων του θερμοκηπίου θα ήταν διπλός», γράφει ο Μαλμ. “Να προκαλέσει κίνητρα αποεπένδυσης σε τέτοιες δραστηριότητες και να δείξει στον κόσμο ότι αυτά τα μηχανήματα, τα εργοστάσια και οι υποδομές μπορούν, πράγματι, να πάψουν να λειτουργούν”.

Ολόκληρο το άρθρο:

Κλιματική κρίση και ακτιβισμός Τις προάλλες, στο Δουβλίνο, ξέσπασαν ταραχές από μαινόμενους ακροδεξιούς, οι οποίοι έκαψαν αυτοκίνητα και έσπασαν καταστήματα με αφορμή μια επίθεση με μαχαίρι που ...

"Γιατί χρεοκόπησε η GM; Επειδή τα έκανε όλα λάθος. Όταν άρχισε να αντιμετωπίζει ανταγωνισμό από ιαπωνικές, γερμανικές και κορεάτικες αυτοκινητοβιομηχανίες τις δεκαετίες του ’60, 70 και ’80, δεν επένδυσε σε νέες τεχνολογίες ή σε καινοτομία, για να φτιάχνει καλύτερα αυτοκίνητα. Αντίθετα, επένδυσε σε λόμπινγκ για να πείσει την κυβέρνηση να επιβάλει δασμούς και άλλα μέτρα προστατευτισμού εναντίον των “ξένων” εταιρειών. Τη δεκαετία του ’90, όταν πια τα ξένα αυτοκίνητα ήταν τόσο καλύτερα και αξιόπιστα που ούτε οι δασμοί δεν έφταναν για να την προστατεύσουν, τι λέτε ότι έκανε; Επένδυσε σε καινοτομίες, σε εξειδικευμένο ανθρώπινο δυναμικό, σε έρευνα, στην βελτίωση του προϊόντος της; Όχι. Επένδυσε στις οικονομικές υπηρεσίες που προσέφερε στους πελάτες της, τα δάνεια που τους προσέφερε, δηλαδή, για να αγοράσουν αυτοκίνητο. Τα περισσότερα κέρδη της προέρχονταν από αυτές τις υπηρεσίες για μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά ούτε αυτά τα κέρδη τα επένδυσε σε ανάπτυξη καλύτερων αυτοκινήτων -αντίθετα, άρχισε να εξαγοράζει ξένες αυτοκινητοβιομηχανίες (τη Saab, την Daewoo) χωρίς όμως να αλλάξει το βασικό της πρόβλημα: ότι τα αυτοκίνητά της έμεναν όλο και πιο πίσω στον ανταγωνισμό. Αλλά σε όλη αυτή την περίοδο λανθασμένων αποφάσεων, συνέβαινε και κάτι άλλο: οι απολαβές των μάνατζερ της GM εκτοξεύονταν στα ουράνια. Οι ακριβοπληρωμένοι CEOs της εταιρείας διαδοχικά έκαναν ό,τι χρειαζόταν για να στηρίξουν βραχυπρόθεσμα τη μετοχή και να ικανοποιήσουν τους μετόχους. Απέλυαν κόσμο, μείωναν κόστη και τα όποια κέρδη τα έδιναν σε μερίσματα και σε επαναγορά μετοχών για να μένουν οι μέτοχοι χαρούμενοι, όχι σε επενδύσεις για να επιβιώσει η εταιρεία. Οι μέτοχοι δεν το έβλεπαν αυτό που συνέβαινε; Δεν το καταλάβαιναν; Μα δεν τους ένοιαζε. Δεν ήταν μακροχρόνιοι μέτοχοι. Ο Τσανγκ εξηγεί παραστατικά ότι, αντίθετα με ότι θα υπέθετε κανείς, οι μέτοχοι είναι οι λιγότερο στενά συνδεδεμένοι παράγοντες που σχετίζονται με μια επιχείρηση.

Ένας εργαζόμενος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την εταιρεία στην οποία εργάζεται. Το να φύγει και να πάει αλλού δεν είναι μικρό πράγμα, είναι απόφαση ζωής. Μια άλλη εταιρεία που είναι προμηθευτής της εταιρείας εξαρτάται επίσης από τη συνεργασία τους σε πολύ μεγάλο βαθμό. Δεν μπορεί να αλλάξει πελάτες πάρα πολύ εύκολα ή αψήφιστα. Αντίθετα, οι μέτοχοι μπορούν να αγοράσουν ή να πουλήσουν τις μετοχές τους μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι οι μετοχές που τους ανήκουν να έχουν ολοένα μεγαλύτερη αξία, και να τους αποδίδουν ολοένα μεγαλύτερα μερίσματα. Αυτό δεν ισχύει για κάποιους μεγαλομέτοχους, ή κάποιους ιδρυτές εταιρειών που έχουν πολλές μετοχές και την πονάνε την εταιρεία, ή που έχουν δεμένο μεγάλο μέρος της περιουσίας τους σε αυτήν. Αλλά στις σύγχρονες αγορές με την τεράστια διασπορά, οι περισσότεροι μέτοχοι είναι μικρομέτοχοι. Κι οι μικρομέτοχοι φεύγουν με το παραμικρό. Οπότε ο σύγχρονος καπιταλισμός στηρίζεται αποκλειστικά σε μια δομή κινήτρων που είναι σχεδιασμένη να υπηρετεί την ομάδα που ενδιαφέρεται λιγότερο για την υγεία και τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα των επιχειρήσεων. Αυτό έχει τεράστιες συνέπειες στον αντίκτυπο των επιχειρήσεων στις κοινωνίες, στο περιβάλλον και στην ίδια την οικονομική ανάπτυξη. Αυτό το πλέγμα κινήτρων μετατρέπει τις εταιρείες από πυλώνες της ανάπτυξης σε μηχανισμούς αρπαχτής".

Ολόκληρο το άρθρο:

Το πρόβλημα με τον καπιταλισμό Ως γνωστόν, ο καπιταλισμός είναι το χειρότερο οικονομικό σύστημα, αν εξαιρέσει κανείς όλα τα άλλα. Το έχουμε αποδεχθεί ως μια φυσική κατάσταση, σαν δεδομένο στοιχεί...

"Ο ΣΥΡΙΖΑ που ξέρουμε σήμερα ήταν ένα προϊόν της οικονομικής κρίσης. Ασφαλώς δεν θα μπορούσε ποτέ ένα μικροσκοπικό, αμιγώς αριστερό κόμμα διαμαρτυρίας να μεταμορφωθεί σε κόμμα εξουσίας αν δεν είχε χρεοκοπήσει η χώρα. Τα θυμάστε; Δεν μπορεί να τα ξεχάσατε, μολονότι πια έχουν περάσει χρόνια κάμποσα. Οταν ξέσπασε η κρίση των ’10s, μια ολοκαίνουργια διαχωριστική γραμμή χαράχθηκε στο πολιτικό μας σύστημα: τα μνημόνια. Μετά εκείνα τα ταραχώδη πρώτα δύο χρόνια (θυμάστε;), οι «παλιές», παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις συντάχθηκαν από τη μία πλευρά. Η μία πλευρά ήταν αυτή που με τα πολλά παραδέχθηκε ότι πρέπει να υλοποιήσουμε τις μνημονιακές υποχρεώσεις για να πάρουμε τα λεφτά που χρειαζόμαστε για να μη χρεοκοπήσουμε και μας πετάξουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την άλλη πλευρά εμφανίστηκε ξαφνικά ένα ευδιάκριτο κι ευμέγεθες κενό, και το κενό έσπευσε να το καλύψει με φλογερό, λαϊκιστικό οίστρο ο ΣΥΡΙΖΑ. Η άλλη πλευρά ήταν η πλευρά της αντισυστημικότητας, του συναισθήματος, των ονείρων, του «όχι σε όλα» και της απόρριψης. Της απόρριψης, μεταξύ άλλων, του παρελθόντος, του status quo και, θα έλεγε κανείς, μεγάλου μέρους της πραγματικότητας. Σε άλλες χώρες που στο ίδιο διάστημα υπέφεραν από μεγάλες κρίσεις, όπως η Πορτογαλία ή η Ιρλανδία, για λόγους που δεν είναι του παρόντος, τέτοια πλευρά δεν εμφανίστηκε. Εδώ, όμως, εμφανίστηκε. Κι ο ΣΥΡΙΖΑ όχι απλώς την εκμεταλλεύθηκε – την προσεταιρίστηκε. Εγινε αυτοστιγμεί η ταυτότητά του, το raison d’ être του, που λέμε και στη Μεσσηνία. Στο πρώτο μισό της δεκαετίας του ’10, το κόμμα γιγαντώθηκε ραγδαία γαντζωμένο σε αυτό το σαφές, απλό, ξεκάθαρο αντισυστημικό αφήγημα.

Και το 2015, το αφήγημα αυτό τελείωσε.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση, συνεργάστηκε με την Ακροδεξιά, έφερε τη χώρα στο χείλος της καταστροφής, διεξήγαγε εκείνο το τραγικό, διχαστικό δημοψήφισμα –το οποίο παραμένει και θα παραμείνει ένα από τα μεγαλύτερα συλλογικά τραύματα της σύγχρονης ιστορίας μας–, αψήφησε το αποτέλεσμά του και υπέγραψε το τρίτο, χειρότερο και τελευταίο μνημόνιο. Οι αντισυστημικοί έγιναν το σύστημα. Οι πιο λάβροι αντιμνημονιακοί έγιναν αυτοί που υλοποίησαν πιο απόλυτα, πειθήνια και ανεμπόδιστα (καθώς απέναντι δεν είχαν κανέναν να ουρλιάζει) το μνημόνιο. Τότε ήταν που θα περίμενε κανείς το κόμμα αυτό να αλλάξει, να μετεξελιχθεί σε κάτι άλλο. Μέσα από την τριβή και την εμπειρία της διακυβέρνησης (που περιλάμβανε ακόμη και φωτεινές εξαιρέσεις, όπως το ΕΚΟΜΕ ή ίσως και οι Πρέσπες) να επέλθει κάποια ώσμωση, μια ωρίμανση. Αυτό δεν συνέβη. Δεν είναι μόνο το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέτυχε να μετεξελιχθεί από κόμμα αντισυστημικής διαμαρτυρίας σε έναν σύγχρονο, επίκαιρο πόλο σταθερότητας στο πολιτικό μας σύστημα· είναι το ότι, από ό,τι αποδείχθηκε, ποτέ δεν τέθηκε καν αυτή η μετεξέλιξη ως στόχος. Ο κόσμος άλλαζε, η κρίση τελείωνε, άλλες κρίσεις έρχονταν, και μετά κι άλλες, τα χρόνια περνούσαν και ο ΣΥΡΙΖΑ λειτουργούσε ακόμη με τα εργαλεία και το λεξιλόγιο της πλατείας του 2011. Κανένα νέο αφήγημα δεν βρέθηκε. Κανείς δεν έμοιαζε, καν, να το ψάχνει. Η ευθύνη, βεβαίως, ανήκει κυρίως στην ανεπάρκεια της ηγεσίας του κόμματος και, δευτερευόντως, στο ανθρώπινο δυναμικό του. Μάλλον δεν είναι εύκολο να χτίσεις πειστικό σύγχρονο πολιτικό αφήγημα εξουσίας στην Ελλάδα του 2023 με έναν Πολάκη και μιαν ομπρέλα".

Ολόκληρο το άρθρο:

Γιατί υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τα τελευταία 15 χρόνια συνέβησαν πολλά στο πολιτικό σύστημα της χώρας μας. Γιατί συνέβησαν έτσι όπως συνέβησαν; Εχετε καθίσει να το σκεφτείτε; Πώς έγινε και φτάσαμε ....

"Την προηγούμενη φορά που η θερμοκρασία αυξήθηκε σχετικά γρήγορα και απότομα εξαιτίας της συσσώρευσης αερίων του θερμοκηπίου στην ατμόσφαιρα, 55 εκατομμύρια χρόνια πριν, όταν η αύξηση έφτασε τους 5 βαθμούς και η στάθμη της θάλασσας ήταν 60 μέτρα πιο ψηλά από ό,τι είναι σήμερα, η όλη διαδικασία πήρε 100.000 χρόνια για να ολοκληρωθεί. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς, εμείς σήμερα στέλνουμε στην ατμόσφαιρα διοξείδιο του άνθρακα δέκα φορές πιο γρήγορα από ό,τι συνέβαινε τότε.

Μακάρι να υπήρχε άλλη εξήγηση. Οι επιστήμονες τις έχουν δοκιμάσει όλες. Πολυάριθμες, αλλεπάλληλες έρευνες έχουν τεκμηριώσει ξανά και ξανά ότι η ανθρώπινη δραστηριότητα ευθύνεται για παραπάνω από το 100% της αύξησης της μέσης θερμοκρασίας που παρατηρείται στον πλανήτη. Ναι, αυτό που διαβάστε. Όχι για το 100% της αύξησης της θερμοκρασίας -για παραπάνω από το 100%. Πώς γίνεται αυτό; Μα, επειδή, όπως είπαμε, κανονικά η θερμοκρασία στη Γη θα έπρεπε να μειώνεται λίγο. Αντ’ αυτού, αυξάνεται".

Ολόκληρο το άρθρο:

Η ανθρωπογενής κλιματική αλλαγή Αυτή εδώ δεν είναι η πρώτη «κλιματική αλλαγή» που έχει περάσει ο πλανήτης. Στο παρελθόν έχουν συμβεί πολυάριθμες μεγάλες και βίαιες αυξομειώσεις στη θερμοκρασία τ....