Φαρμακείο Γκιούρδα Χριστίνα - Giourda Pharmacy

Το παιδί που καθόταν μόνο του στο πεζούλι του σχολείου.
Ο σκυλάκος που έμεινε πεινασμένος.
Ένα παραπονεμένο βλέμμα που αγνόησες.
Ένα δάκρυ περήφανο πάνω σε πικρό χαμόγελο.
Ο ζητιάνος που είχε στα μάτια του την αγάπη που προσπέρασες.
Μία ψυχή που κατέκρινες και χαρακτήρισες.
Η διαφορετικότητα που την φοβήθηκες.
Δύο ανάσες που δεν ζέσταναν ποτέ η μία την άλλη.
Και μία ευτυχισμένη στιγμή που φόρεσε τα καλά της και δεν πήγε ποτέ στο ραντεβού.
Όλα ξεκίνησαν από την αγκαλιά που δεν έδωσες.

*Εύα Κότσικου

Όλοι χρειαζόμαστε μια #αγκαλιά. Αυτού του είδους την αγκαλιά, που σε κάνει να επικοινωνείς τα συναισθήματά σου στον άλλο. Σφιχτή αγκαλιά. Τα λόγια περισσεύουν. Απλώς κρατάς κάποιον και του μεταφέρεις τα #συναισθήματά σου, όλα όσα έχεις μέσα σου και οι λέξεις δεν αρκούν για να τα εκφράσουν και να τα εξηγήσουν.
Αγκαλιές που μαρτυρούν την #αγάπη σου. Αυτή η γλυκιά, τρυφερή αίσθηση που δείχνει πόσο νοιάζεσαι για κάποιον. Αγκαλιές που κάνουν την καρδιά σου να χτυπά πιο γρήγορα. Που δείχνουν πόσο πολύ σου έχει λείψει κάποιος και τι σημαίνει για σένα αυτό το πρόσωπο.
Αγκαλιές που κρύβουν #πόνο. #Μοναξιά. Αγκαλιές που σε ηρεμούν όταν νιώθεις αναστατωμένος, ανήσυχος, αγχωμένος, πληγωμένος, φοβισμένος, θλιμμένος, μόνος…Όταν νιώθεις ότι ο κόσμος γύρω σου καταρρέει, και βρίσκεις #καταφύγιο και #παρηγοριά στα χέρια κάποιου. Χέρια που λένε είμαι εδώ, μαζί σου.
Μια αγκαλιά μπορεί να κάνει τα πάντα να σταματήσουν. Σκέψεις, πράξεις, τον κόσμο όλο. Σαν να παγώνεις το χρόνο. Κι αυτό συχνά σου προσφέρει μια γλυκιά αίσθηση ανακούφισης. Σαν να αναπνέεις ξανά. Ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει μέσα σου ή γύρω σου, μια αγκαλιά μπορεί να είναι όλα όσα χρειάζεσαι για να βγάλεις τη μέρα σου.
Αγκαλιές που #θεραπεύουν πληγές. Να νιώθεις ότι όλα τα «σπασμένα» μέσα σου να κολλάνε μονομιάς. Αγκαλιές που δεν θες να τελειώσουν. Αγκαλιές που σε κάνουν να αισθάνεσαι αγάπη, #αποδοχή, #φροντίδα, #νοιάξιμο, #τρυφερότητα. Αγκαλιές που λένε πόσα σημαίνεις για κάποιον. Αγκαλιές που σου λένε πως έχεις κάποιον δίπλα σου, πως δεν είσαι μόνος. Αγκαλιές που σου δίνουν δύναμη, θάρρος κι ελπίδα. Που σε κάνουν να νιώθεις ευτυχία, ελευθερία, γαλήνη.
Mέσα σε μια ζεστή αγκαλιά δραπετεύεις από κάθε πόνο. Τυλίγεις τα χέρια σου γύρω από ένα σώμα αλλά στην πραγματικότητα κρατάς την ψυχή του. Και μέσα της είναι κρυμμένα τα πιο όμορφα λόγια..Το «είμαι εδώ», το «συγνώμη», το «μην φοβάσαι», το «μου λείπεις», το «ευχαριστώ», το
«σ´αγαπώ»...
Στη λέξη αγκαλιάζω κρύβεται το ρήμα «ζω»!

Art credits to: Albert Gyorgy

Οι τηλεφωνικές γραμμές συμβουλευτικής προσφέρουν άμεση #υποστήριξη σε όσους έχουν ανάγκη να ακούσουν μία βοηθητική φωνή την στιγμή της απελπισίας τους. #Παραμέληση, #κακοποίηση, #εκφοβισμός, #εγκατάλειψη, #εκμετάλλευση, #εξαρτήσεις, και χιλιάδες άλλα σοβαρά θέματα που έχουν προκαλέσει πόνο, φόβο, απόγνωση και θλίψη εκφράζονται στους αγνώστους αυτούς ανθρώπους στην άλλη πλευρά της τηλεφωνικής γραμμής με την ελπίδα της επίλυσης ή της #παρηγοριάς.
Η οικονομική κρίση της τελευταίας δεκαετίας και η πανδημία φαίνεται ότι χειροτέρευσαν τα φαινόμενα μοναξιάς και βίας. Τα #ενδοοικογενειακά προβλήματα, το άγχος, η ανεργία, η ανασφάλεια και η #κατάθλιψη αποδεικνύονται ως ανυπέρβλητα εμπόδια για πολύ κόσμο, που αναζητά με κάθε τρόπο ένα χέρι βοήθειας. Το έργο, λοιπόν, που επιτελείται στις γραμμές στήριξης, καλύπτει ένα ευρύτατο φάσμα, είναι ιδιαίτερα σημαντικό και αξίζει να το αναδείξουμε.
Κάθε τηλεφώνημα παίρνει την μορφή μιας μικρής ψυχοθεραπευτικής συνεδρίας και λειτουργεί ως εισαγωγικό στάδιο σε άλλες υπηρεσίες βοήθειας. Οι επαγγελματίες που επωμίζονται την εμψυχωτική αυτή διαδικασία είναι #κοινωνικοί #λειτουργοί ή ειδικοί της ψυχικής υγείας και συχνά εργάζονται εθελοντικά. Χάρη σε αυτούς τους ανθρώπους μια ψυχρή τηλεφωνική επαφή μπορεί να αποκτήσει την πολυπόθητη #οικειότητα και ζεστασιά, που θα οδηγήσει στο αίσθημα ασφάλειας και ανακούφισης που αναζητά μια #πληγωμένη #ψυχή.
Η ευθύνη των ειδικών που απαντούν στις κλήσεις βοήθειας είναι κεφαλαιώδους σημασίας γιατί η ψυχική οδύνη απαιτεί γνώση και συγκρότηση ως προς την καθοδήγηση της.
Ίσως όμως εξίσου σπουδαίο είναι να αναφερθεί ότι δεν ωφελούνται μόνο όσοι αναζητούν βοήθεια αλλά και όσοι την παρέχουν. Οι άνθρωποι που απαντούν στις κλήσεις μαθαίνουν να αφουγκράζονται τα προβλήματα των συνανθρώπων τους, να καταλαβαίνουν τις σιωπές τους, και τα λόγια που είναι κρυμμένα πίσω από άλλα λόγια, να μεριμνούν για τα περιστατικά που χρειάζονται προώθηση σε άλλα συμβουλευτικά κέντρα στελεχωμένα με νομικούς. Ένα πολύτιμο μάθημα ζωής που συχνά οδηγεί στη δική τους συναισθηματική εμπλοκή και την δυσκολία αποφόρτισης τους.
Το έργο που προσφέρουν οι γραμμές στήριξης είναι ανυπολόγιστο. Παρότι αόρατοι όλοι αυτοί οι άνθρωποι πίσω από την τηλεφωνική γραμμή στήριξης, αξίζουν σίγουρα τον #σεβασμό μας και ένα εγκάρδιο #ευχαριστώ για τις υπηρεσίες που προσφέρουν στην κοινωνία μας.

Πάντα υπάρχει, σου το λέω με σιγουριά
κάποιο παράθυρο ανοιχτό, στην άκρη της θλίψης,
ένα παράθυρο φωτισμένο..
Πάντα υπάρχει ένα Όνειρο που ξαγρυπνά,
επιθυμία να εκπληρώσεις...
μια γενναία καρδιά, ένα χέρι απλωμένο, ένα χέρι ανοιχτό,
μάτια γεμάτα στοργή,
μια ζωή, να μοιραστείς μαζί της την ζωή.

*Paul Eluard
Photo credits to: Gabriella Rojas Rey

Να μοιράζεις καλοσύνη, να είσαι μια περαστική αχτίδα φωτός που αγγίζει και άλλες ψυχές!

Έμπνευση από σενάριο Χολυγουντιανής ταινίας σε συνδυασμό με μια ιδεατή φιλοζωική ονειροφαντασία, το κουτί με την κόκκινη κορδέλα κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο που περιμένει τα ανυπόμονα παιδικά χεράκια να το ανοίξουν. Το κουτί ανοίγει και από μέσα ξεπροβάλλει ένα χαριτωμένο #κουτάβι ή ένα αγαπησιάρικο #γατάκι ή ένα χαδένιο #κουνελάκι. Αγκαλιές, χαρά, παιδικός #ενθουσιασμός για το ζωάκι που απολαμβάνει χάδια από όλη την οικογένεια. Μόνο που η ιστορία δεν τελειώνει όπως όλα τα παραμύθια «και ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα..»
Γιατί το ποσοστό των ανθρώπων που θα κρατήσει το ζώο όταν υποχωρήσει ο ενθουσιασμός είναι απογοητευτικά μικρό. Και από την ζεστασιά του σπιτιού και την ασφάλεια της οικογενειακής θαλπωρής το πιθανότερο είναι να βρεθεί στο δρόμο #αδέσποτο και απεγνωσμένο.
Ένα #ζώο είναι σίγουρα το καλύτερο #δώρο που μπορείς να λάβεις ή να προσφέρεις. Έχει ανεκτίμητη αξία γιατί δίνει ουσιαστικό νόημα στην ζωή μας. Αλλά δεν πρέπει ποτέ να είναι δώρο αυθόρμητο και #αυτοσχέδιο. Απαιτεί προγραμματισμό και κυρίως #συγκατάθεση της αποστολής που σηματοδοτεί και της ηθικής δέσμευσης που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε κάθε συναισθανόμενο πλάσμα με νοημοσύνη και αγνή ψυχή. Ακριβώς όπως σε ένα μωρό παιδί. Ένα μωρό παιδί που θα μεγαλώσει δίπλα μας, αλλά θα παραμείνει παιδί μέχρι το τέλος. Η συμβίωση μαζί του πρέπει να είναι μια ενσυνείδητη απόφαση, ένα άρρηκτο #συμβόλαιο της καθημερινής συνύπαρξης με μια τετράποδη ψυχή που θα χρειαστεί χρόνο και χώρο στην ζωή μας. Θα κάνει ζημιές, θα έχει ανάγκες, θα κοστίσει χρήματα, θα λερώσει το σπίτι, θα αφήσει τρίχες, θα αρρωστήσει και πριν το καταλάβεις θα φτάσει στο τέλος της ζωής του και εσύ θα είσαι συνέχεια δίπλα του μέχρι την τελευταία ανάσα του.
Αν θέλεις να κάνεις #έκπληξη σε ένα παιδί και να καλλιεργήσεις τις φιλοζωικές #ευαισθησίες του, διάλεξε ένα λούτρινο ζωάκι και μάθε του να το φροντίζει, να το αγαπά, να εκτιμά το πόσο μπορεί να ομορφύνει την ζωή του. Γιατί και το λούτρινο όταν χαλάσει ή το βαρεθούμε δεν το πετάμε στο δρόμο. Το χαρίζουμε εκεί που θα αγαπηθεί....

Αγάπα τον εαυτό σου δυνατά.
Είναι ο μόνος που θα έχεις πάντα δίπλα σου. Ο μόνος πάντα κοντά σου.
Στις χαρές, στις λύπες, στα αδιέξοδα, στην ελπίδα που πεθαίνει τελευταία.
Τόσο απλά.
Ο εαυτός σου: η παρηγοριά και η συντροφιά σου.
Η φωνή που θα σου φωνάζει « προχώρα» κι ας μην ξέρεις που πας.
Αυτός ο μεγάλος άγνωστος που ανακαλύπτεις κάθε μέρα και εντυπωσιάζεσαι από τις δυνάμεις που κρύβεις μέσα σου.
Ανοίξου στο παρόν. Το παρελθόν γέρασε. Το μέλλον σε περιμένει.
Κι ότι σε πληγώνει να το σκορπάς.
Να στέκεσαι εδώ να σε αγαπάς.

*Maria Voulgari / www.metaximas.org

Στην υγεία των νέων κύκλων που ανοίγουν!

Έχω μια μικρή κλεψύδρα, απομεινάρι του χρόνου στο βάθος ενός μικρού συρταριού. Την ξεχνώ, άλλοτε επίτηδες, άλλοτε από αφηρημάδα. Άλλωστε, ό,τι και να κάνω , ο χρόνος περνάει, είτε τον κοιτώ είτε όχι.
Προχθές την αναζήτησα, φοβούμενη μήπως έχει χαθεί κάπου εξαιτίας της ακαταστασίας των συρταριών μου, που όλο τα τακτοποιώ και όλο ατακτοποίητα είναι. Ήταν η πρώτη φορά που συνειδητά την αναζήτησα, θέλοντας να μετρήσω τον χρόνο. Και μένα, άφοβα, ψύχραιμα.
Μεγαλώνοντας, αλλάζει η σχέση μου με τον χρόνο. Όχι, δεν με φοβίζει. Νιώθω, όμως, ότι μου έχει στερήσει ανθρώπους μου και, κοιτώντας πίσω, τρομάζω. Τρομάζω σκεπτόμενη ότι η ζωή συνεχίζεται με, ή χωρίς ανθρώπους μας, με, ή χωρίς εμάς, δίχως να έχουμε ζήσει πολλά απ΄όσα ονειρευόμαστε. Απαισιόδοξο, ναι. Ρεαλιστικό δε.
Έχω μια κλεψύδρα. Την κοιτάζω και για πρώτη φορά δεν προβληματίζομαι, όχι. Σκέφτομαι πως ήρθε ο χρόνος. Το πλήρωμα. Η στιγμή που αυθόρμητα και συνειδητά, συγχρόνως, αποφασίζεις να ορίσεις εσύ, με θάρρος, με τόλμη, με σταθερό βήμα, το πλήρωμα. Η εκπλήρωση. Η υπόσχεση.
Πλέον, δεν ‘κυνηγάς τον χρόνο μόνη’, όπως λένε οι στίχοι του τραγουδιού. Συμπορεύεσαι. Όσο κυνηγάς, τόσο σου ξεφεύγει, σαν τους κόκκους άμμου της κλεψύδρας μου. Οπότε, πλέω μαζί του, μαζί με την άμμο που κυλάει στην κλεψύδρα και πάω, όπου με πάει. Γλιστράω, κάνω μια μικρή τσουλήθρα, πέφτω και ξανά από την αρχή.
Άλλωστε, έτσι είναι η ζωή. Σε πηγαίνει στα δικά της μονοπάτια, με τρόπους και μέσα αστάθμητα, σε χρόνους απρόβλεπτους, πάντα, δοκιμάζοντας τον δικό σου, προσωπικό χωροχρόνο, προκαλώντας σε να προσαρμοστείς στα εκάστοτε δεδομένα. Η προσαρμοστικότητα είναι δήλωση οξυδέρκειας, ισχυριζόταν ο Δαρβίνος. Έτσι είναι.
Έχω μια κλεψύδρα. Την έβγαλα από το σκοτάδι του συρταριού. Τώρα είναι στο φως. Ο χρόνος είναι στο φως. Άφοβα.

Credits to: Αγγελική Ρουμπιέ

Να αγαπάς το φως της ανεπανάληπτης ζωής σου και να προετοιμάζεις την αναγέννηση σου απέναντι σε κάθε αντιξοότητα!

Μέσα στις Άγιες ημέρες όλοι ανταμώσαμε για να ανταλλάξουμε δώρα και ευχές, αλλά υπάρχουν και κάποια έθιμα που έρχονται να μας θυμίσουν το πραγματικό νόημα των γιορτών. Την #πίστη, την #αγάπη, την #αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπό μας, την #αφοσίωση, τους συναισθηματικούς δεσμούς με την οικογένεια μας αλλά και τους ανθρώπους που νιώθουμε οικογένεια μας.
Η Χριστιανική παράδοση μας είναι πλούσια σε ήθη και έθιμα, που φέρνουν πιο κοντά τις καρδιές των ανθρώπων. Ένα ξεχωριστό, άγνωστο στους πολλούς έθιμο, είναι και η Λαμπάδα των Χριστουγέννων, το περίφημο #φουντοκέρι. Το φουντοκέρι είναι ένα έθιμο με καταγωγή από την Τένεδο, το νησί του βορειοανατολικού Αιγαίου που σήμερα ανήκει στην Τουρκία. Το έθιμο αυτό αναβιώνουν κάθε χρόνο οι Χριστιανοί κάτοικοι της Τενέδου, καθώς και όσοι μετανάστευσαν και ζουν στην Ελλάδα.
Το φουντοκέρι είναι το δώρο της νονάς στο βαφτιστήρι της την #Πρωτοχρονιά και αποτελεί μια παράδοση που ενισχύει τον δεσμό μεταξύ τους! Μαζί με τα υπόλοιπα δώρα κάθε #νονά και #νονός ετοιμάζουν και ένα κερί το οποίο περνάνε μέσα από ένα πορτοκάλι στολίζοντάς το με τέχνη με διάφορα κέρματα, καραμέλες, ξηρούς καρπούς, κουραμπιέδες, διάφορα άλλα κεράσματα και λουλούδια. Το τοποθετούν σε ένα δίσκο μαζί με το δώρο της Πρωτοχρονιάς και το χαρίζουν στο πνευματικό τους παιδί. Το παιδί θα κρεμάσει το φουντοκέρι με μεγάλη περηφάνεια στο παράθυρο του και θα το κρατήσει μέχρι την ημέρα των Φώτων. Αν φυσικά μπει στον πειρασμό, μπορεί να ξεκρεμάσει κάποιο απ’ τα κεράσματα και να τα απολαύσει.
Όταν θα έρθουν τα Θεοφάνεια το παιδί θα πάρει το φουντοκέρι και θα το ανάψει στην εκκλησία. Το φουντοκέρι κρύβει έναν βαθύτερο και συγκινητικό #συμβολισμό. Τον άρρηκτο δεσμό των νονών με το βαφτιστήρι τους. Σύμφωνα με την παράδοση όταν ο νονός ή η νονά εγκαταλείψουν την επίγεια ζωή η φλόγα από το φουντοκέρι θα φέγγει το δρόμο τους προς τον παράδεισο και θα γαληνεύσει την ψυχή τους.
Το πιο υπέροχο #μήνυμα ευαισθησίας και αγάπης ενός εθίμου που δένει για πάντα τις ψυχές δύο ανθρώπων. Και άλλωστε αυτό είναι το νόημα των γιορτών που πρέπει να καλλιεργείται σε κάθε πολύτιμη σχέση της ζωής μας. Να περπατάς δίπλα δίπλα με ανθρώπους που έχουν στο βλέμμα τους μόνο στοργή και αγνή τρυφερή αγάπη για εσένα.

Η τελευταία μέρα του χρόνου.
“Τι κρατάς; Τι αφήνεις πίσω; Με το βλέμμα στραμμένο πού ξεκινάς;”
Η τελευταία μέρα του χρόνου, αναμφίβολα, λαμβάνει μια διαφορετική διάσταση από όλες τις υπόλοιπες μέρες της χρονιάς, γιατί είναι το τέλος μιας μεγάλης διαδρομής και ακριβώς λίγο πριν κόψουμε το νήμα αναρωτιόμαστε εάν κερδίσαμε ή χάσαμε -τι κερδίσαμε και τι χάσαμε- σε αυτό το παράδοξο και γεμάτο προκλήσεις, “παιχνίδι της ζωης”.
Στους περισσότερους βέβαια από εμάς η τελευταία μέρα του χρόνου δεν αφήνει μία και μοναδική αίσθηση-καλή ή κακή. Αφήνει στιγμές. Στιγμές όμορφες, δημιουργικές, ενδιαφέρουσες. Στιγμές δύσκολες και σκληρές. Αφήνει χαμόγελα και δάκρυα. Γιατί αυτή είναι η ζωή. Δεν είναι ευθεία γραμμή. Μοιαζει περισσότερο με τη ρόδα του λούνα παρκ που μας απογειώνει σε συναρπαστικές διαδρομές και απότομα μας προσγειώνει σε πεζές πραγματικότητες και αντίξοες καταστάσεις.
Δεν μπορούμε όμως να μην προχωρήσουμε, γιατί είναι -ευτυχώς- βαθιά ριζωμένη στην ανθρώπινη ύπαρξη η ελπίδα. Σαν φλόγα που καίει, θα ανάψει ξανά τα όνειρά μας και θα αναζητήσουμε ξανά το φως-ακόμα και στο βαθύ σκοτάδι.
Η πρώτη μέρα του νέου χρόνου σε λίγες ώρες θα “γεννηθεί”. Αξίζει να σκεφτούμε τι πιο σημαντικό έχουμε αυτή τη στιγμή στη ζωή μας, τι μας λείπει περισσότερο και πού θα θέλαμε να φτάσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας, όταν έρθει και πάλι η ώρα του απολογισμού.
Δεν έχω καταλήξει ακόμα στο εάν η ζωή χτίζεται μόνο με τις δικές μας επιλογές ή εάν είναι ένας συνδυασμός προσδοκιών, επιλογών και μοίρας, αλλά είναι βέβαιο ότι ο καθένας από εμάς, κάθε χρόνο που περνάει, γράφει τα δικά του κεφάλαια στο “βιβλίο της ζωής” και οι επιλογές μας -πιστεύω- ότι παίζουν έναν σημαντικό ρολο στην πορεία που ακολουθούμε. Ας κάνουμε επομένως αυτή τη νέα χρονιά επιλογές που εκφράζουν τα “θέλω”, τις αξίες και τα ιδανικά μας και ας τολμήσουμε να ζήσουμε το όνειρο.

Credits to: Αγγελική Καρδαρά, www.postmodern.gr
Photo credits to: Jodi Lynn Buckles

Ατενίζοντας τις καλύτερες ημέρες με πίστη ότι θα έρθουν!

Ένα Σαββατιάτικο ξύπνημα σε μυρωδάτα σεντόνια. Ένας καφές, ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό που ζέστανε ουρανίσκο και ψυχή. Η αφηρημάδα μιας στιγμής που σε ταξίδεψε. Ένας νοητός περίπατος με τον φίλο σου που άρχισε με τη φράση “αχ και να ήμασταν…”
Εκείνο το καλοκαίρι που την έβγαλες με μια σκηνή στην παραλία. Εκείνα τα Χριστούγεννα που περίμενες όλη νύχτα τον Άγιο Βασίλη. Και εκείνα τα άλλα που ερωτεύτηκες καταμεσής μιας στολισμένης πόλης.
Ένα καλό νέο. Ένας καλός λόγος. Μια κουβέντα παρηγοριάς από κάποιον που αγαπάς στις δύσκολές σου. Και μια βόλτα στη θάλασσα όταν είχες τις κλειστές σου.
Ένα φιλί ερωτικό και μια αγκαλιά φιλική ή το αντίστροφο. Όταν βύθισες το βλέμμα σου σε ένα άλλο βλέμμα μιαν ανατολή. Όταν ξεκίνησες με τη φόρμα σου για μια “χαλαρή βολτίτσα” και κατέληξες στην αγκαλιά της μαμάς σου να κλαις με λυγμούς γιατί “τα σκ.....ς στη ζωή σου ρε γ... το”.
Ένα ολοκαίνουργιο τετράδιο και ένα, γεμάτο μελάνι, στυλό στο χρώμα που σου αρέσει για τα συγγραφικά σου ταξίδια. Μια σοκολάτα-φράουλα. Εκείνο το λουλούδι που έκοψες και έβαλες στο αυτί.
Αυτοί που αγαπάς. Αυτά που αγαπάς. Αυτοί που σ΄αγαπάνε. Όταν γελάς με την καρδιά σου. Ένα τραγούδι από τα παλιά. Και ένα από τα τωρινά. Μια όμορφη ανάμνηση που σε πισωγύρισε. Ο καλός εαυτός σου που προέκυψε μέσα από τα περασμένα σου. Αυτός που είσαι όταν είσαι εσύ, χωρίς μακιγιαρισμένες συμπεριφορές. Η στιγμούλα που χαμογέλασες ανεπαίσθητα μία δύσκολη μέρα.Το ρουμπινί του ροδιού όταν το σπας στην πόρτα τη νέα χρονιά. Και η ελπίδα ότι αυτό το ρόδι θα την κάνει ευτυχισμένη.
Να τι είναι ευτυχία..

Credits to: Εύα Κοτσίκου

Η ελπίδα συγκρούστηκε μέσα σε ένα τραίνο, κάηκε μαζί με τα δάση μας, την σπρώξαμε και πνίγηκε στον Πειραιά, βούλιαξε από τις βροχές, μαχαιρώθηκε λίγο παρακεί από το γήπεδο, εκτοξεύτηκε σαν φωτοβολίδα και έκοψε το νήμα μιας ανθρώπινης ζωής, ξεψύχησε από την κτηνώδη βία πάνω σε ένα ανυπεράσπιστο ζώο.
Τη χιλιοσκοτώσαμε.

Απολογισμοί....του λυγμού της ψυχής.

Inspiration credits to : Εύα Κότσικου

#Νοσταλγία. Νόστος και άλγος. Η αγαλλίαση, η συγκίνηση, ο πόθος της επιστροφής στην #πατρίδα. Οδύνη να είσαι μακρυά της αλλά και μια Οδύσσεια ζωής για να γυρίσεις εκεί που νιώθεις ότι ανήκεις.
Η λέξη ηχεί ελληνική αλλά δεν είναι. Είναι ελβετική και χρησιμοποιήθηκε από τον Γιόχαν Γιάκομπ Χάρντερ, το 1678, για να περιγράψει μια νόσο. Τον πόνο της πατρίδας από τον οποίο υπέφεραν οι Ελβετοί μισθοφόροι του Λουδοβίκου 14ου, οι οποίοι λιποτακτούσαν, αναλύονταν σε δάκρυα ή πέθαιναν όταν άκουγαν τις βουκολικές μελωδίες που ξυπνούσαν τον φλογερό πόθο τους να ξαναδούν την πατρίδα τους.
#Γιορτές! Στολίδια, φωτάκια, δώρα, γλυκά, τραπέζια και οικογένειες που ανταμώνουν ξανά γύρω από το οικογενειακό τραπέζι. Τα παιδιά που ζουν ή σπουδάζουν στο εξωτερικό, αγαπημένοι συγγενείς που έχουν μεταναστεύσει σε άλλες χώρες επιστρέφουν σπίτι τους.
Η #προσμονή της επιστροφής τους είναι απερίγραπτο #συναίσθημα. Νιώθεις να σε πλημμυρίζει η #λαχτάρα να τους ανταμώσεις, να τους κλείσεις στην αγκαλιά σου, να μάθεις τα πάντα για την ζωή τους, να κάτσεις απλά δίπλα τους και να τους αγγίξεις απαλά όπως θα άγγιζες κάτι εύθραυστα πολύτιμο για την ψυχή σου. Να αποδιώξεις από το μυαλό σου ότι θα έρθει ξανά η ώρα του αποχωρισμού.
Η #επιστροφή στο σπίτι, στην αγάπη της οικογένειας, είναι μια ψυχολογική ανάταση και μια φόρτιση ενέργειας για όσα θα ακολουθήσουν. Είναι μια επιστροφή στον εαυτό μας και σε όσα μας δίνουν χαρά. Η αγαπημένη κούπα του καφέ που περιμένει αχρησιμοποίητη, η θέση στο τραπέζι που μένει κενή στην απουσία, η χαρά της παιδικότητας που ξυπνά το βλέμμα στοργής των γονιών. Η επιστροφή των παιδιών μας στις γιορτές κλείνει μέσα της μια απερίγραπτη συγκίνηση, ένα συναίσθημα που υπερβαίνει τον χώρο και τον χρόνο.
Σε λίγες ημέρες θα τυλίξουμε τα χέρια μας σφιχτά γύρω τους την ώρα του αποχαιρετισμού τους. Θα πετάξουν πάλι μακρυά μας, στην κατάκτηση των ονείρων τους. Και εμείς θα γεμίσουμε με ευχές και προσευχές το δρόμο τους, θα ζούμε την κάθε μέρα μας με την έγνοια τους, και θα περιμένουμε την στιγμή που θα επιστρέψουν πάλι στην άδεια #αγκαλιά μας.

Το #δάκρυ του Άγιου Βασίλη.
« … Με αυτό το γράμμα μου παραβιάζω ένα έθιμο αιώνων γιατί αυτή τη φορά είμαι εγώ αυτός που σας γράφει για να σας ζητήσει κάτι. Επιβάλλεται όμως να το κάνω, βλέποντας ότι όλο και λιγότερα παιδιά επικοινωνούν μαζί μου γραπτά ή νοητά για να μου ζητήσουν το δώρο τους.
Μαθαίνω ότι πολλοί γονείς πάψατε να λέτε στα παιδιά σας ότι εγώ φέρνω τα δώρα την #παραμονή της #Πρωτοχρονιάς.
«Δεν χρειάζεται να μεγαλώνουν με ψέματα» είπατε. «Άγιος Βασίλης δεν υπάρχει. Τα δώρα τα φέρνει ο μπαμπάς και η μαμά», δηλώσατε με φωνή που δε σήκωνε καμμιά αμφισβήτηση. Κι έτσι, όλο το μήνυμα της νύχτας αυτής, αντικαταστάθηκε με μια ακόμα καταναλωτική εξόρμηση....
Αυτό με λυπεί αφάνταστα! Τα δάκρυα μου κυλούν όταν σκέφτομαι ότι κάποια παιδικά μάτια την τελευταία νύχτα του χρόνου δεν θα έχουν τη λάμψη της προσμονής και της μαγείας…
Γιατί εδώ είναι όλη η ουσία του συμβολισμού και της ύπαρξης μου.
Παρατηρήστε πώς ένα παιδάκι με περιμένει για να του φέρω το δώρο του. Ετοιμάζεται από νωρίς, έχει ανυπομονησία, προσπαθεί να μείνει ξύπνιο όσο πιο πολύ μπορεί για να με δει και μαθαίνει να περιμένει να έρθει η σωστή στιγμή και κάνει υποθέσεις από ποιο σημείο μπορώ να μπω στο σπίτι για να αφήσω τα δώρα. Μετά, ψάχνει για ίχνη και αποδείξεις κάνοντας συνειρμούς στο μυαλό του και πιθανά σενάρια. Ενθουσιάζεται με την ατμόσφαιρα μυστηρίου. Μπορεί το δώρο του να βρίσκεται μέρες τυλιγμένο κάτω από το δέντρο μα εκείνο ξέρει ότι δε θα το πάρει νωρίτερα.Και δε θα ρισκάρει να το ανοίξει κρυφά από περιέργεια, γιατί δε θέλει να διακινδυνεύσει να το χάσει.
#Μαθαίνει #να #περιμένει. Κι ελπίζει ότι θα πάρει αυτό που έχει ζητήσει.
Μα πάνω απ΄όλα #πιστεύει! Πιστεύει ότι οπωσδήποτε θα το θυμηθώ. Και παίρνει το μήνυμα ότι όταν πιστεύεις πολύ κάτι, με όλη σου τη δύναμη, αυτό υλοποιείται. #Πίστη, #ελπίδα κι #εμπιστοσύνη λοιπόν τα κύρια διδάγματα για ένα παιδί, μέσα από ένα απλό έθιμο.Και #μαγεία. Τυλιγμένη σε χρυσόσκονη και φωτισμένη με τα λαμπάκια του χριστουγεννιάτικου δέντρου, με ήχους από τα κουδουνάκια που κρέμονται στα λαιμό των ταράνδων που σέρνουν το άρμα μου.
Βιαστήκατε λοιπόν να δώσετε πραγματικότητα και ρεαλισμό στα παιδιά σας. « #Αλήθεια» την ονομάσατε, προσπαθώντας να πείσετε τον εαυτό σας ότι αυτό ήταν το πρέπον. Σταματήσατε να τους διαβάζετε και παραμύθια, μιας «κι αυτά γεμάτα ψέματα είναι…»
Καταλαβαίνετε λοιπόν τι με κάνει να θλίβομαι τόσο πολύ; Τους στερήσατε το #όνειρο, τη #φαντασία, τη μαγεία, το ταξίδι σε άλλους κόσμους όπου οι σκηνοθέτες είναι τα ίδια τα παιδιά. Και το έργο δικό τους και τα σενάρια δικά τους και οι ήρωες δικοί τους και οι λύσεις δικές τους. Έναν κόσμο δημιουργικής φαντασίας, που θα τους φιλοξενούσε αργότερα σε κάθε δυσκολία της ζωής τους, κάθε στιγμή που θα ήθελε το μυαλό τους λίγο να ξεφύγει από την υπερβολική πραγματικότητα και να ξεκουραστεί, να πάρει μια βαθιά ανάσα κάθαρσης. Κάθε φορά που θα είχαν ανάγκη να αφήσουν για λίγο τα προβλήματα τους στην αγκαλιά του Άγιου Βασίλη, αυτού του γεμάτου γλυκύτητα, κατανόηση και αποδοχή γέρου φίλου τους, για να μείνουν λίγο ανάλαφροι , να στοχαστούν νέες δράσεις, νέες λύσεις και κινήσεις.
Πείτε μου όλοι εσείς οι ενήλικες, πόσες φορές δεν ανακαλέσατε στη ζωή σας τα #συναισθήματα και τη γοητεία εκείνων των στιγμών που είχατε ζήσει ως παιδιά τις παραμονές Πρωτοχρονιάς των άγουρων σας χρόνων;
Πόσες φορές δε χρειαστήκατε να σταματήσετε τις σκέψεις σας και τα προβλήματα σας και να αφήσετε το μυαλό σας να ταξιδέψει στις χώρες των ηλιόλουστων παραμυθιών σας; Και πόσες φανταστικές εικόνες δεν ξαναζήσατε από ιστορίες που κάποιοι μεγάλοι σας διηγήθηκαν και σας εντυπωσίασαν;
Κι όμως, αυτό το στερείτε από τα παιδιά σας, προκειμένου να φτιάξετε παιδιά και έφηβους που δεν θα «πετάνε στα σύννεφα», όπως λέτε. Όμως ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πετάξει στα σύννεφα κάποιες φορές, να βρει μια διαφυγή προσωρινή, να αλλάξει για λίγο την πραγματικότητα του. Κι εσείς οι ίδιοι το κάνετε. Είτε με υγιείς τρόπους όπως η #δημιουργικότητα και οι διάφορες μορφές τέχνης, είτε μέσα από εξαρτήσεις. Ξέρετε καλά τι εννοώ.
Δεν είναι η υπερβολική πραγματικότητα που θα δημιουργήσει καλύτερους ή πιο προσγειωμένους ενήλικες. Αντίθετα, το συναίσθημα, τις αντοχές, την εγκράτεια, την προσμονή και τα ερεθίσματα που τόσο χρειάζονται για να γίνουν ολοκληρωμένες προσωπικότητες, κυρίως μέσα από τους φανταστικούς κόσμους των παραμυθιών και της φαντασίας μπορούν να τα πάρουν, ιδιαίτερα στη σημερινή απαιτητική εποχή όπου οι γονείς απουσιάζουν από το σπίτι τόσο πολύ και τα παιδιά δεν συναναστρέφονται πλέον με ενήλικες του ευρύτερου οικογενειακού περιβάλλοντος για να ακούσουν τις αφηγήσεις τους ή τις εμπειρίες τους.
Σ ένα κόσμο που οι αξίες περνούν τόσο μεγάλη κρίση μέρα με τη μέρα και ο φόβος απλώνει όλο και πιο απειλητικά τα πλοκάμια του στις αθώες παιδικές ψυχές, αποφασίσατε να τους αφαιρέσετε την πίστη στο αδύνατο και στο συναίσθημα. Τους επιτρέπετε όμως απροβλημάτιστα να βυθίζονται απροστάτευτα και χωρίς άμυνες στον κόσμο των #ηλεκτρονικών #παιχνιδιών. Σε ένα κόσμο βίας που παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο σε όλο και μικρότερες ηλικίες παιδιών που τους δημιουργεί #εθισμούς και #εξάρτηση. Τα παιδιά γίνονται επιθετικά, αφηρημένα και δυσκολεύονται να συγκεντρωθούν, αφού βομβαρδίζονται από χιλιάδες εικόνες το λεπτό και από πλήθος πληροφοριών που για την ηλικία τους είναι εντυπωσιακές μεν, άχρηστες δε. Ούτε λόγος βέβαια για φαντασία…
Σήμερα λοιπόν, εγώ ο Αγιοβασίλης, γράφω με δάκρυα στα μάτια προς όλους εσάς τους γονείς για να σας παρακαλέσω να προβληματιστείτε.
🔴Φέρτε τη μαγεία και το μυστήριο των δώρων του Άγιου Βασίλη στο σπίτι σας.
🔴Καλλιεργείστε στα παιδιά σας την πίστη ότι υπάρχει κάτι πιο πάνω από αυτό που μπορούν να δουν.
🔴Όταν τα παιδιά σας μεγαλώσουν και καταλάβουν, γίνετε εσείς ο Άγιος Βασίλης τους και συνεχίστε το μυστήριο και τη γλυκιά προσμονή.
🔴Διατηρείστε αναμμένο το φως των εορτών στις παιδικές καρδιές.
🔴Διατηρείστε το πνεύμα των Χριστουγέννων και τη μαγεία της προσμονής στα παιδιά σας.
🔴Μάθετε στα παιδιά σας να πιστεύουν, να εμπιστεύονται και να ελπίζουν. ΠΩΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΟΥΝ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ ΔΥΝΑΤΟ;

Credit to: Έλενα Μεταξά Καλοφώνου, www.sensory-explorer.com

Το ταξίδι του Άγιου Βασίλη για να μοιράσει δώρα σε όλα τα παιδιά του κόσμου, φαντάζει ιδιαίτερα απαιτητικό, ιδίως αν συνυπολογίσουμε τις «βουτιές» του στις καμινάδες.
Η παράδοση επιτάσσει να τον φιλεύουμε με μπισκότα, μελομακάρονα και γάλα και για τους ακούραστους ταράνδους του καρότα.
Αλήθεια, μόνο ένας μυθικός οργανισμός θα μπορούσε να ανταπεξέλθει στο τιτάνιο έργο του Άγιου Βασίλη και στην ανεξάντλητη όρεξη του να γεύεται τα κεράσματα μας.
Σε έρευνα που δημοσιεύθηκε, μελετητές υπολόγισαν ότι αν ο Άγιος Βασίλης άδειαζε όλα τα πιάτα και τα ποτήρια θα λάμβανε περίπου 10 δισεκατομμύρια #θερμίδες σε ένα βράδυ! Ακόμη και αφαιρέσουμε τις θερμίδες που καίει από το βάρος του σάκου των παιχνιδιών που κουβαλά και τις ακροβασίες για να φτάσει στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, θα καταλάβουμε γιατί ο λατρεμένος ήρωας της παιδικής μας ηλικίας, παραμένει αξιαγάπητα χοντρός!

Και ποιος είπε ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης;
Δεν είναι η ύπαρξή του μύθος αλλά η ανυπαρξία του. Το μόνο που -ίσως- δεν είναι αλήθεια είναι το κλασσικό στυλάκι, κόκκινη-λευκή στολή, άσπρη, μακριά γενειάδα και περασμένη ηλικία. Αν και αυτό δεν είναι απόλυτο. Τις περισσότερες φορές ,όμως,ο Άγιος Βασίλης είναι ντυμένος με απλά καθημερινά ρούχα σαν κι΄αυτά που φοράς εσύ και΄γω. Μπορεί να μην είναι πάντα χαμογελαστός όπως μας τον πλασάρουν τόσα χρόνια, αλλά κάπου-κάπου να απελπίζεται και να βάζει κι΄αυτός τα κλάματα. Μπορεί να μην δουλεύει ακούραστα ολόκληρα μερόνυχτα για να φτιάξει τα δώρα αλλά να κουράζεται κι΄αυτός και να χρειάζεται ένα διάλειμμα από την καθημερινότητά του. Και μπορεί να μην τραγουδάει όλη την ώρα με τα ξωτικά, αλλά καμιά φορά να έχει ανάγκη τα ξωτικά για να του δώσουν μια αγκαλιά και να ακούσουν τον πόνο του. Και εντάξει, μπορεί να σου χαλάω την φαντασίωση αλλά δεν έχει έλκηθρο.
Δεν υπάρχει έλκηθρο παρά μόνο ένα αυτοκινητάκι της σειράς και αν. Αφού τα τέλη και η βενζίνη έχουν πάει στο Θεό, ίσως να το έχει παρατήσει και αυτό και να κινείται με ποδήλατο...
Οι Άγιοι Βασίληδες υπάρχουν. Γιατί δεν είναι ένας. Είναι πολλοί. Είναι πολλοί και κυκλοφορούν στους δρόμους με απλή, συνηθισμένη εμφάνιση για να μην τους αναγνωρίζουμε.
Ξέρεις γιατί; Γιατί όταν δίνεις, πρέπει να το κάνεις σιωπηλά. Να μην το κραυγάζεις. Σιωπηλά και ταπεινά. Να μην καταλαβαίνουν οι άλλοι.Υπάρχουν Άγιοι Βασίληδες. Υπάρχουν και είναι πολλοί.
Μπορεί να είναι ο γείτονάς σου που σου έφερε με ένα καλόκαρδο χαμόγελο λίγο γλυκό που έφτιαξε, μπορεί να είναι η μαμά σου που σου έδωσε την πιο μεγάλη αγκαλιά και βοήθεια όταν την χρειάστηκες, μπορεί να είναι το παιδί σου που σου είπε το πρωΐ, “καλημέρα μαμά,σ΄αγαπάω”, ο φτωχούλης που σε κοίταξε με ευγνωμοσύνη για το “τίποτα” που του έδωσες και για εκείνον ήτανε “πολύ” ή ο σπιτονοικοκύρης σου που σου χτύπησε το κουδούνι, όχι για το νοίκι, αλλά για να σου ευχηθεί και να σου δωρίσει ένα μπουκάλι κρασί.
Απλοί, μικροί Άγιοι Βασίληδες λοιπόν, είναι ικανοί με τα “δώρα” τους να μας χαρίσουν ευτυχία. Δώρα, δίχως ύλη, όχι χειροπιαστά, αλλά τόσο σπουδαία και μεγάλα.
Ας κλείσουμε τα μάτια, λοιπόν, για να τους δούμε. Μην τα ανοίγεις! Μη! Με ανοιχτά μάτια δεν θα τους δεις ποτέ! Ή γίνε και πάλι παιδί.Δεν έχεις άλλη εναλλακτική για να μπορέσεις να τους δεις.
Κλείσε τα μάτια ή γίνε παιδί.Μόνο έτσι…

Χρόνια πολλά!

*Εύα Κοτσίκου

Photo credits to: Hannu Ilkka

Τα #Χριστούγεννα είναι έμπρακτη #αγάπη. Είναι η εποχή που πιστεύουμε στη μαγεία των θαυμάτων. Και όταν μιλάμε για #θαύματα στην κυτταρική επανόρθωση, εννοούμε !
Skincode γιορτινές ημέρες ομορφιάς! Την Ελβετική εταιρεία της καρδιάς μας στην υπηρεσία της ομορφιάς και της υγείας με φόρμουλες από την πιο εξελιγμένη ιατρική και δερματολογική έρευνα σε συνδυασμό με αγνά βιολογικά φυτικά εκχυλίσματα.
Γιορτινές συσκευασίες στις σειρές των #υπερενυδατικών και #συσφικτικών προϊόντων της με τους θησαυρούς των πεπτιδίων, του υαλουρονικού οξέος, των βιταμινών και της αναπλαστικής β -γλυκάνης, με #έκπτωση 30% και υπέροχες #θεραπείες λάμψης προσώπου στις καμπίνες αισθητικής μας!

Στις γιορτινές ημέρες δείτε τον κόσμο με τα μάτια ενός παιδιού που μεταμορφώνεται σε Άγιος Βασίλης για να προσφέρει δώρα και αγκαλιές!

Φαρμακείο Γκιούρδα Χριστίνα
Βουτσινά 65, πλ. Δημοκρατίας, Χολαργός

☎️210 6528036 &. 210 6540514

Φαρμακείο Γκιούρδα Χριστίνα - Giourda Pharmacy Το Φαρμακείο της Χριστίνας Γκιούρδα στον Χολαργό, Βουτσινά 65