Παιδοχειρουργικό Ιατρείο Καλαμάτας - Ελευθερία Ε. Ευσταθίου, MD-PhD

Καλά Χριστούγεννα και Καλή Χρονιά σε όλον τον κόσμο!! Εύχομαι τα παιδικά χαμόγελα να ανθίζουν και την καινούργια χρονιά, ακόμα πιο λαμπερά!! Ας προσφέρουμε όλοι απλόχερα την αγάπη και τη φροντίδα μας σε αυτά τα υπέροχα πλάσματα!

Εύχομαι το φως της Ανάστασης να φέρει υγεία, αισιοδοξία, δύναμη ψυχής και ευτυχία σε όλον τον κόσμο. ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!

ΥΠΕΡΤΡΟΦΙΚΗ ΠΥΛΩΡΙΚΗ ΣΤΕΝΩΣΗ (ΥΠΣ)

Πρόκειται για την απόφραξη του τελικού τμήματος του στομάχου (πυλωρός), που είναι αποτέλεσμα υπερτροφίας του μυϊκού τοιχώματος αυτού. Η υπετροφία των μυών προκαλεί απόφραξη στη δίοδο της τροφής από τον στόμαχο προς το λεπτό έντερο.
Εμφανίζεται συνήθως σε βρέφη και η συχνότητά της είναι περίπου 1,5-4 στις 1000 γεννήσεις ζώντων στους λευκούς, ενώ στους Αφρο-Αμερικανούς και στους Ασιάτες είναι λιγότερο διαδεδομένη. Είναι μια νόσος που εμφανίζεται σαφώς πιο συχνά στα αγόρια παρά στα κορίτσια, με αναλογία περίπου 4:1.
Η αιτία που προκαλεί την ΥΠΣ δεν είναι ακόμα ξεκάθαρη και έχει διεγείρει το ενδιαφέρον πολλών μελετητών για πολλές δεκαετίες.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Η ΥΠΣ συνήθως εκδηλώνεται μεταξύ 2ης-8ης εβδομάδας της ζωής (συνηθέστερα μεταξύ 3ης-5ης εβδομάδας), με ρουκετοειδείς εμέτους, που εκτοξεύονται δηλαδή αρκετά μακριά και έχουν περιεχόμενο γάλα με πήγματα, λόγω της μεγάλης παραμονής του γάλατος στον στόμαχο. Ωστόσο, κατά τα πρώτα στάδια οι έμετοι μπορεί να μην είναι πολύ συχνοί ή έντονοι, αλλά λίγες μέρες μετά παρατηρούνται μετά από κάθε σχεδόν γεύμα και γίνονται έντονοι (ρουκετοειδείς). Τα βρέφη είναι ανήσυχα μετά τον έμετο, καθώς παραμένουν πεινασμένα, αλλά σε καλή γενική κατάσταση. Αν όμως δεν τεθεί έγκαιρα η διάγνωση, δημιουργείται σοβαρή αφυδάτωση, με ηλεκτρολυτικές διαταραχές, απώλεια βάρους και στο τέλος το βρέφος γίνεται ληθαργικό. Στα πρόωρα, η εγκατάσταση της νόσου συμβαίνει δύο εβδομάδες μετά, σε σχέση με τα τελειόμηνα. Οι έμετοι δεν είναι ρουκετοειδείς και εξελίσσονται πιο αργά, οδηγώντας έτσι σε καθυστέρηση της διάγνωσης.
Κατά την κλινική εξέταση, μπορεί να διαπιστωθεί μια ψηλαφητή μάζα (πυλωρική ελαία), που αντιστοιχεί στον υπερτροφικό πυλωρό. Ωστόσο, αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί το παιδί θα πρέπει να είναι τελείως ήρεμο την ώρα της εξέτασης.

ΔΙΑΦΟΡΙΚΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Η ΥΠΣ θα πρέπει να διαφοροδιαγνωστεί από άλλες αιτίες που προκαλούν μη χολώδεις εμέτους στα βρέφη. Η υπερβολική σίτιση αποτελεί την πιο συχνή αιτία. Ο πυλωρόσπασμος, η γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση και η καθυστερημένη κένωση του στομάχου, χωρίς συγκεκριμένη αιτιολογία, πολλές φορές είναι δύσκολο να διαφοροδιαγνωστούν από την ΥΠΣ, χωρίς περαιτέρω έλεγχο. Παρουσία μη χολωδών εμέτων μπορεί να υπάρχει και στη γαστρεντερίτιδα, σε αύξηση της ενδοκράνιας πίεσης και σε μεταβολικές διαταραχές. Άλλες χειρουργικές αιτίες μη χολωδών εμέτων αποτελούν οι συγγενείς μεμβράνες του 12δακτύλου, η ατρησία του πυλωρού, το malrotation με πτυχές 12δακτύλου, ο κυστικός διπλασιασμός του πυλωρού και ο έκτοπος παγκρεατικός ιστός στον πυλωρικό μυ, όλα πολύ λιγότερο συχνά από ότι η πυλωρική στένωση. Ένα σημαντικό στοιχείο πάντως στη διαφοροδιάγνωση της ΥΠΣ είναι ότι το βρέφος παραμένει πεινασμένο και ζωηρό μετά τον έμετο, εκτός αν έχει επέλθει σοβαρή αφυδάτωση.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Το υπερηχογράφημα έχει αποδειχτεί πως είναι η πιο κοινή απεικονιστική τεχνική για τη διάγνωση της ΥΠΣ. Τα πιο συχνά χρησιμοποιούμενα κριτήρια για τη βέβαιη υπερηχογραφική διάγνωση είναι το πάχος του πυλωρικού μυός να είναι μεγαλύτερο από 4mm και το μήκος του πυλωρικού καναλιού μεγαλύτερο από 16mm.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία της ΥΠΣ είναι χειρουργική, αμέσως μόλις διορθωθούν η αφυδάτωση και οι ηλεκτρολυτικές διαταραχές του ασθενούς. Η επέμβαση πραγματοποιείται είτε ανοιχτά, μέσω μιας μικρής τομής στο άνω τμήμα της κοιλίας ή στον ομφαλό, είτε λαπαροσκοπικά. Ανευρίσκεται ο διατεταμένος πυλωρός, διατέμνεται ο υπερτροφικός μυϊκός χιτώνας του και γίνεται έλεγχος για πιθανή διαρροή ή αιμορραγία. Η σίτιση του βρέφους ξεκινάει 6 ώρες μετά το χειρουργείο, με σταδιακή αύξηση της ποσότητας. Όταν η σίτιση γίνει φυσιολογική, ο ασθενής εξέρχεται του νοσοκομείου.

ΣΥΣΤΡΟΦΗ ΤΟΥ ΟΡΧΙ

Η συστροφή του όρχι αποτελεί μια επείγουσα κατάσταση, που χρήζει άμεσης αντιμετώπισης. Πρόκειται για την περιστροφή του όρχι πέριξ του μίσχου του, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα την διακοπή της αιματικής παροχής προς αυτόν, με τελική συνέπεια τη νέκρωση αυτού, εφόσον δεν αντιμετωπιστεί. Παρόλο που δεν είναι και η πιο συχνή αιτία επώδυνου οσχέου στα παιδιά, είναι σίγουρα η πιο σοβαρή.

ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΙΚΟΝΑ
Κατά την συστροφή του όρχι, παρατηρείται αιφνίδια εγκατάσταση πόνου στον όρχι. Κάποιες φορές ο ασθενής περιγράφει τον πόνο στη βουβωνική περιοχή ή στην κατώτερη κοιλία. Για τον λόγο αυτό, σε κάθε περίπτωση οξέος κοιλιακού άλγους σε αγόρια, θα πρέπει να μπαίνει και η συστροφή του όρχι στην διαφοροδιάγνωση. Συχνά ο πόνος συνοδεύεται από ναυτία και έμετο. Στα βρέφη, παρατηρείται έντονο κλάμα, έμετοι και μάζεμα των ποδιών στην κοιλιά.
Κατά την κλινική εξέταση, ο όρχις είναι εξαιρετικά επώδυνος στην ψηλάφηση, με εξαίρεση τις περιπτώσεις όπου υπάρχει νέκρωση του όρχι (καθυστερημένη προσέλευση ασθενούς). Επίσης ο όρχις βρίσκεται σε υψηλή θέση και το ημιόσχεο γρήγορα γίνεται ερυθρό και οιδηματώδες και, αν δεν αντιμετωπιστεί άμεσα, γίνεται κυανό.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Η έγκαιρη διάγνωση αποτελεί το κλειδί της επιτυχούς αντιμετώπισης. Η υποψία συστροφής τίθεται από το ιστορικό και την κλινική εξέταση, απαραίτητος όμως πάντα είναι ο υπερηχογραφικός έλεγχος και το Doppler, για να διαπιστωθεί αν υπάρχει αιματική παροχή στον επώδυνο όρχι.

ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η αντιμετώπιση της συστροφής του όρχι είναι χειρουργική. Η επέμβαση πρέπει να πραγματοποιείται όσο το δυνατόν πιο άμεσα, πριν ο όρχις νεκρωθεί. Σύμφωνα με τη διεθνή βιβλιογραφία, αν ο όρχις αναταχθεί μέσα σε 5 ώρες από τη στιγμή της συστροφής, έχει 83% πιθανότητα να σωθεί.
Μέσω μιας τομής στο όσχεο, ο όρχις φέρεται προς τα έξω, αποσυστρέφεται, ελέγχεται η βιωσιμότητά του και στη συνέχεια καθηλώνεται. Αν η βιωσιμότητα του όρχι είναι αμφίβολη, τοποθετούνται θερμά επιθέματα για μερικά λεπτά και αν διαπιστωθεί νέκρωση, ο όρχις αφαιρείται. Για αισθητικούς λόγους, στη θέση του όρχι που αφαιρέθηκε, τοποθετείται πρόθεμα όρχι. Το πρόθεμα τοποθετείται στην ηλικία των 13-15 ετών και εφόσον έχει παρέλθει διάστημα μεγαλύτερο των 6 μηνών από την επέμβαση.

ΑΛΛΕΣ ΑΙΤΙΕΣ ΟΞΕΟΣ ΟΣΧΕΟΥ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
1. ΣΥΣΤΡΟΦΗ ΚΥΣΤΗΣ MORGAGNI
Αποτελεί την πιο συχνή αιτία οξέος οσχέου στα παιδιά. Οι κύστεις Morgagni αποτελούν εμβρυϊκά υπολείμματα, που υπάρχουν σε ποσοστό μεγαλύτερο από 90% στα αγόρια και ποικίλουν σε διάμετρο από 1 μέχρι 10 mm. Οι κύστεις αυτές είναι συχνά αιωρούμενες, γεγονός που προδιαθέτει σε συστροφή. Η κλινική εικόνα της συστροφής Morgagni είναι παρόμοια με τη συστροφή του όρχι, αν και συχνά ο πόνος είναι λιγότερο έντονος. Μια κυανόμαυρη κουκκίδα μπορεί να είναι ορατή μέσα από το δέρμα στον άνω πόλο του όρχι και η ψηλάφηση της περιοχής αυτής προκαλεί έντονο πόνο, ενώ η ψηλάφηση του σύστοιχου όρχι προκαλεί ήπια δυσφορία. Όταν η κύστη δεν είναι πολύ μικρή και η φλεγμονή στο ημιόσχεο είναι προχωρημένη, μπορεί να είναι δύσκολη η διαφοροδιάγνωση από την συστροφή του όρχι.
Η διάγνωση τίθεται με το υπερηχογράφημα οσχέου, στο οποίο αναγνωρίζεται η κύστη Morgagni ως ένας μικρός ωοειδής σχηματισμός, υπερηχογενής, ο οποίος στερείται αγγείωσης.
Η θεραπεία μπορεί να είναι συντηρητική ή χειρουργική, ανάλογα την περίπτωση. Όταν η διάγνωση είναι βέβαιη και δεν υπάρχει υποψία συστροφής του όρχι, χορηγούνται αντιφλεγμονώδη και συστήνεται μειωμένη δραστηριότητα του ασθενούς. Σε αντίθετη περίπτωση, το χειρουργείο είναι επιβεβλημένο και πρέπει να πραγματοποιηθεί άμεσα. Πρόκειται για μια απλή επέμβαση, με γενική αναισθησία, κατά την οποία η κύστη Morgagni εκτέμνεται μέσω μια μικρής τομής στο πάσχον ημιόσχεο.

2. ΕΠΙΔΙΔΥΜΙΤΙΔΑ
Η επιδιδυμίτιδα, δηλαδή η φλεγμονή της επιδιδυμίδας, είναι σπάνια πριν την εφηβεία και είναι συνήθως αποτέλεσμα παλίνδρομης λοίμωξης από το ουροποιητικό. Οι συγγενείς ανωμαλίες του ουροποιητικού (στένωση ουρήθρας, βαλβίδες οπίσθιας ουρήθρας, έκτοπος ουρητήρας, διπλασιασμός ουρητήρα κ.α.) προδιαθέτουν σε λοίμωξη. Για το λόγο αυτό, κάθε μικρός ασθενής με υποτροπιάζουσες επιδιδυμίτιδες θα πρέπει να διερευνάται για τυχόν συγγενείς ανωμαλίες του ουροποιητικού. Η θεραπεία της επιδιδυμίτιδας είναι συντηρητική, με χορήγηση αντιβιοτικών, αναλγητικών και μειωμένη δραστηριότητα.

3. ΙΔΙΟΠΑΘΕΣ ΟΙΔΗΜΑ ΟΣΧΕΟΥ
Το ιδιοπαθές οίδημα του οσχέου παρατηρείται συνήθως στην προεφηβική ηλικία και πιο συχνά στην ηλικία των 5-6 ετών. Στην περίπτωση αυτή, αναπτύσσεται ταχύτατα οίδημα στο όσχεο, που μπορεί να επεκταθεί έως τη βουβωνική περιοχή, το πέος ή το περίνεο. Η αιτία του οιδήματος αυτού δεν είναι πάντα εμφανής. Συχνά μπερδεύεται με συστροφή του όρχι ή των αποφύσεών του.

Αντιεμβολιαστικό κίνημα | We24.gr - Ενημέρωση και επικοινωνία με διαφορετικότητα Η εξέλιξη της Υγείας παγκόσμια, αναγνωρίζει την εφαρμογή των εμβολίων, μαζί με τα αντιβιοτικά και την ύπαρξη καθαρού νερού, ως τους σημαντικότερους σταθμούς της! Η ευρεία εφαρμογή εμβολιασμών, ως μέτρο πρόληψης και εξάλειψης εξαιρετικά σοβαρών νοσημάτων, κυρίως λοιμωδών, γίνεται τα τελευταία 40 χρόν…

ΥΠΟΣΠΑΔΙΑΣ

Ο υποσπαδίας αποτελεί την πιο συχνή συγγενή ανωμαλία του πέους, κατά την οποία το έξω στόμιο της ουρήθρας βρίσκεται σε θέση κατώτερη της φυσιολογικής, στην κάτω επιφάνεια του πέους (όχι στην κορυφή του). Ανάλογα με τη βαρύτητα, το έξω στόμιο της ουρήθρας μπορεί να βρίσκεται κοντά στη φυσιολογική του θέση στη βάλανο-κεφαλάκι (βαλανικός υποσπαδίας), οπουδήποτε κατά μήκος του πέους (πεϊκός υποσπαδίας), στο όσχεο (οσχεϊκός) ή και πίσω από αυτό, στο περίνεο (περινεϊκός). Όταν το στόμιο της ουρήθρας βρίσκεται αρκετά χαμηλά, η ροή των ούρων γίνεται προς τα κάτω, ακόμα και προς τα πίσω, θυμίζοντας γυναικεία ούρηση. Σχεδόν πάντα συνυπάρχει δισχιδής ακροποσθία, δηλαδή το πετσάκι δεν περιβάλλει πλήρως το πέος, αλλά διακόπτεται στην κατώτερη πλευρά του. Ο υποσπαδίας επίσης συσχετίζεται με κάμψη του πέους, η οποία οφείλεται σε χορδή (εμβρυϊκό υπόλειμμα).

ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Εάν ο υποσπαδίας δεν αποκατασταθεί χειρουργικά, μπορεί να έχει διάφορες επιπτώσεις. Από άποψης γονιμότητας, η έκτοπη θέση της ουρήθρας μπορεί να προκαλεί δυσκολία στην διοχέτευση του σπέρματος εντός του κόλπου, οδηγώντας έτσι σε υπογονιμότητα. Επιπλέον, η κάμψη του πέους προκαλεί σεξουαλική δυσλειτουργία στην ενήλικη ζωή. Τέλος, σημαντικές είναι και οι ψυχολογικές επιπτώσεις για ένα παιδί, αφενός διότι δυσκολεύεται να ουρήσει όρθιο και αφετέρου λόγω της δυσμορφίας του πέους του.

ΑΙΤΙΟΛΟΓΙΑ
Η αιτιολογία της πάθησης είναι άγνωστη. Φαίνεται πως συμβάλλουν διάφοροι ορμονικοί, γενετικοί και περιβαλλοντικοί παράγοντες.

ΣΥΧΝΟΤΗΤΑ
Η συχνότητα του υποσπαδία έχει υπολογιστεί ότι είναι περίπου 1 στα 300 αγόρια και, σύμφωνα με διάφορες μελέτες, έχει αυξηθεί τις τελευταίες δεκαετίες.

ΔΙΑΓΝΩΣΗ
Η διάγνωση, ακόμα και των πιο ασήμαντων μορφών του υποσπαδία, γίνεται εύκολα, κατά την πρώτη εξέταση του νεογνού. Ο ατελής σχηματισμός της ακροποσθίας, με περίσσεια αυτής στη πάνω επιφάνεια του πέους, αποτελούν τα πρώτα σημεία κατά την κλινική εξέταση, που οδηγούν σε άμεση αναγνώριση της χαμηλής θέσης του ουρηθρικού στομίου.
Τα βρέφη με υποσπαδία, και κυρίως αυτά με συνυπάρχουσα κρυψορχία, θα πρέπει να υποβάλλονται σε έλεγχο του ουροποιητικού συστήματος, κι αυτό διότι σε ένα μικρό ποσοστό ο υποσπαδίας συνυπάρχει με συγγενείς ανωμαλίες του ουροποιητικού.

ΘΕΡΑΠΕΙΑ
Η θεραπεία του υποσπαδία είναι χειρουργική, εκτός από τις πολύ ήπιες μορφές, όπου η αποκατάσταση μπορεί να γίνει μόνο για αισθητικούς λόγους. Φαίνεται πως η χειρουργική διόρθωση του υποσπαδία σε μικρή ηλικία (6-12 μηνών) συνοδεύεται από καλύτερη επούλωση, με λιγότερες ουλές, καθώς επίσης και από λιγότερες επιπλοκές. Επιπλέον, τα βρέφη δεν διατηρούν ανάμνηση της επέμβασης, δεν περπατούν και δεν καθυστερείται η εκπαίδευσή τους για ούρηση στην τουαλέτα, όταν η επέμβαση πραγματοποιηθεί σε μικρή ηλικία. Συνήθως, προτιμάται η επέμβαση να πραγματοποιείται στους 12 μήνες, ώστε το μέγεθος του πέους να επιτρέπει τους λεπτούς χειρισμούς που απαιτούνται, όχι όμως αργότερα.
Ένας μεγάλος αριθμός χειρουργικών τεχνικών για την αποκατάσταση του υποσπαδία έχει περιγραφεί. Η επιλογή της χειρουργικής τεχνικής εξαρτάται από τη μορφή του υποσπαδία, αλλά και την προτίμηση και την εμπειρία του παιδοχειρουργού.
Στόχοι της χειρουργικής διόρθωσης είναι το έξω στόμιο της ουρήθρας να είναι καλά τοποθετημένο στην κορυφή του πέους και η ακροποσθία (πετσάκι) να σχηματίζει κολλάρο γύρω από το πέος. Το παιδί θα πρέπει να μπορεί να ουρεί όρθιο και το πέος του κατά τη στύση να είναι ευθύ. Λόγω της προόδου στις χειρουργικές τεχνικές, όλοι οι παραπάνω στόχοι μπορούν να επιτευχθούν στις περισσότερες των περιπτώσεων.

ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ
Η συχνότητα εμφάνισης επιπλοκών μετά από χειρουργική αποκατάσταση του υποσπαδία, σύμφωνα με παγκόσμιες μελέτες, είναι αρκετά υψηλή, συγκρινόμενη με άλλες επεμβάσεις αποκατάστασης. Οι επιπλοκές εξαρτώνται από τον τύπο του υποσπαδία, τη χειρουργική τεχνική, το μέγεθος του πέους, την ηλικία του ασθενούς και φυσικά την εμπειρία και την ικανότητα του χειρουργού. Πιο συχνές επιπλοκές είναι: το συρίγγιο ουρήθρας (δηλαδή η δημιουργία οπής σε κάποιο σημείο του αυλού της), η στένωση του έξω στομίου αλλά και του αυλού της νεο-ουρήθρας, τα εκκολπώματα της ουρήθρας και η διάσπαση του τραύματος.