Vamos a Ver

onooglijk uit, dus je moet het zien. Voor Vamos a Ver moet je eerst een stoepje op, dan volgt er een ruimte met bar en een paar kleine zitjes en dan, na nog weer wat treden, de eetzaal, met tegelvloer en veel smeedijzer en barokke waaiers langs de wand. Op de tafels staan lichtjes in blauw glas; verder blijft het vrij donker. Op de houten tafels placemats, en op het bord een tot pauwenstaart gevouwen papieren servet. Keurige armoede zou je zeggen, maar tijdens de maaltijd worden steeds verse servetten aangeboden. Het brood is uitstekend en als we willen kunnen ze ook voor warm brood zorgen. Maar met de alioli erbij voldoet gaar koud brood goed. De kaart is klassiek; de voorgerechten dubbelen als tapas voor als je verder niets wilt; dan blijf je lekker aan de bar hangen, waar je overigens niet voor alleen drinken terecht kunt. We proberen vooraf een aantal van de meest gebruikelijke zaken, zoals de Albondigas, uitstekende gehaktballen in een kruidige tomatensaus. En dan zijn er de Boquerones, volgens de kaart sardellen, maar dat is de naam die Duiters eraan geven. Wij noemen het ansjovis, uit het zuur, met wat druidige vinaigrette en zwarte olijven: ze zijn mals en verrukkelijk, met voorsprong de beste die ik de laatse jaren at. De Tortilla Cebolla (met uit) is een weliswaar kleine, maar hele en vers voor ons gebakken; hij benadert de omelet en maakt duidelijk dat hier een ervaren en kundige kok in de keuken staat. Dat zie je aan dat soort zaken. En dan waren er, als dagspecialiteit, Almejas, een forse bak vol verrukkelijke schelpjes, met groenten, kruiden en witte wijn, alles net in een schitterend evenwicht, mals en vers. Eigenlijk was die schaal al voldoende als voorgerecht voor twee personen. We kregen het dan ook behoorlijk zwaar met de hoofdgerechten, die ook in zeer forse Spaanse porties op tafel kwamen. Vers gemaakt, want je kunt een paella bijna klaar hebben staan, maar dat proef je. Deze Marinera was duidelijk vers, met als misschien enige probleempje dat hij in de oven was klaargemaakt, wat betekent dat de hitte voor een groot deel ook van boven komt, waardoor sommige ingrediënten wat kunnen uitdrogen. Maar afgezien daarvan was de paella uitstekend van smaak en structuur, met malse (!) inktvisringen, heerlijke stukken harder, mosselen, kokkels, gamba's en in het midden een langoustine die een elegant vogelnestje maakte. Normaal maken ze hier de verschillende paella's voor minimaal twee personen, maar het was nog rustig, dus ik kreeg een eenpersoons (goed voor twee, overigens) voor de helft van de prijs. Het andere hoofdgerecht was de geit uit de oven, de Cabrito pastora (geitenlam), een gigantisch bord met een hoeveelheid vlees waarmee je een weeshuis kunt voeden, met groenten, salade en gefrituurde aardappelpartjes. De goede salade met worst was typisch op zijn Spaans aangemaakt, vrij zuur, maar schoon van smaak. De wijnkaart is niet te groot, met wat huiswijn en betere wijnen van bekende merken; we kozen een rosé van Torres, die keurig in een koelende manchet werd geschoven. Kijk, het staat misschien niet zo chic als een roestvrijstalen isoleerhouder, maar het is wel veel effectiever, want de in de vriezer gekoelde manchet raakt de fles rondom. Ook krijgen we vingerkommetjes om ons na het kluiven schoon te maken; goede service precies waar dat telt, en niet van die domme blagen die je in lounges wel treft. Vanuit de keuken gebaart de kok 'hoe was het'. Ik steek mijn duim op, hij veegt zich met een zucht het voorhoofd af. En dan moet de vuurproef eigenlijk nog komen, mijn geliefde Crema Catalana. Op de kaart stond erbij dat hij geflambeerd was. Ik dacht nog, net zo'n vertaalfout als die sardellen, maar nee, typische bak kwam blauw vuur uitbrakend op tafel. Maar toen het vuur was uitgewoed, bleek de karamellaag voorbeeldig: met de echte salamander (zo'n gloeiende schijf aan een handvat) gebrand; glanzend, doorzichtig en krokant, precies de goede kleur. Eerlijk gezegd had ik nog nooit zo'n perfecte gezien. En toen het eten: met een forse tik door die korst heen en daaronder dan die koele, heerlijke crema, niet zo vanilleroom-achtig als de Franse versie, maar meer met sinaasappelaroma, waardoor zich dan nog perfect de smaak van de Catalaanse kruidenlikeur mengde die voor het flamberen gebruikt was. Zonder enige twijfel de meest excentrieke, maar ook de beste Crema Catalana ooit, Catalonië meegerekend! De kok heeft daar dan ook jaren gewerkt. De Pijama is ook een typisch Catalaans toetje, met een karamelpuddinkje, ijs, fruit en slagroom. Oké, spuitroom. Het fabrieksijs was in orde en het puddinkje goed. Kortom, een feestje.