75 jaar Vrijheid Den Haag

In ons onderzoek naar de Haagse slachtoffers van WO2 is in onze database naast de straatnamen nu ook de wijken en stadsdelen opgenomen.
Het is een aanname dat de meeste slachtoffers woonde in het Bezuidenhout. Maar wat blijkt, veruit de meeste slachtoffers woonde in de Stationsbuurt.

Raymund Schutz

Herdenking 3 maart 1945

https://www.wo2sporen.eu/3-maart-1945

Nieuwe fase verkoopproces Seyss-Inquart bunker. Aankomende dinsdag gaat de gemeenteraad van Wassenaar de Nota van Uitgangspunten (NvU) vaststellen. Daarna komt de beloofde participatie. Maar wat blijkt, het participatietraject is meer een informatieplus bijeenkomst. Want uitsluitend "correcties van onjuistheden of aanvulling wanneer essentiële zaken ontbreken worden dan nog verwerkt in de NvU.

M.a.w. het staat voor de participatie gewoon vast.
- Theater
- Café-restaurant verwant aan het gebruik
- Bed & Breakfast

Functiemengingscategorieën
- Casino
- Bioscoop
- Evenementenhal
- Parkeergarage

Niet wenselijk (maar niet uitgesloten)
- Bierhuis
- Biljartcentrum
- Cafe
- Shoarma / grillroom
- Zalenverhuur
- Dancing
- Discotheek
- Nachtclub

Lees hier de Nota van Uitgangspunten
https://www.wo2sporen.eu/nvu

Michel Rogier

Op 24 maart 1947 is het eerste van drie graven geopend op het Haagse gedeelte van de Waalsdorpervlalkte tegenover de Rijksspeurhondenschool. Tot april 2022 was één van de slachtoffers nog altijd anoniem begraven in graf E 1397 op het Ereveld Loenen. Door de intensieve samenwerking tussen Stichting WO2 Sporen en de Bergings- en Identificatiedienst Koninklijke Landmacht (BIDKL) is uiteindelijk door DNA vastgesteld dat het ging om de Haagse ambtenaar en verzetsman Kees Kreukniet. 78 jaar lang wist de familie niet beter dat Kees was overleden aan een longontsteking in het Oranjehotel. Zijn lichaam niet was overgedragen aan de familie en nogsteeds zoek. Nu weten we dat Kees op 28 oktober 1944 is gefusilleerd.
Het zijn twee neven van Kees die de nieuwe steen op zijn graf hebben geplaatst.

Lees hier het verhaal: https://www.wo2sporen.eu/kees-kreukniet

Wij danken de , , Bergings- en Identificatiedienst Koninklijke Landmacht en de Gemeente Den Haag voor de mooie bloemen.

Stichting WO2 Sporen dankt haar donateurs die dit werk mogelijk maakt. https://www.wo2sporen.eu/stichting

Pieter Job Harinck woonde op de Laan van Eik en Duinen 226. Op 29 november 1944, de dag van zijn verjaardag, ging hij een wandelingetje maken. Op de Conradkade is hij door Duitse soldaten doodgeschoten.
Zijn graf locatie was onbekend, maar op 30 april 2021 vonden wij zijn graf. Een steen zonder inscriptie. Sinds vandaag heeft Pieter een mooie plek gekregen op het ereveld Loenen. Zijn beide kleindochters en achterkleindochter waren hierbij aanwezig.

De samenwerking tussen Stichting WO2 Sporen en de Bergings- en identificatiedienst Koninklijke Landmacht zorgt ervoor dat "Onbekende Nederlanders" een naam krijgen op het Ereveld Loenen.
https://www.telegraaf.nl/nieuws/114313576/lichaam-vermoorde-haagse-ambtenaar-na-77-jaar-geidentificeerd

https://nos.nl/artikel/2427011-dode-uit-tweede-wereldoorlog-na-77-jaar-geidentificeerd

Op 16 april 1959 werd op het Nationaal Ereveld Loenen Johannes van den Berg begraven. Hij was doodgeschoten op 5 februari 1945 in Düsseldorf door de Grune Polizei.
Op zijn graf stond geen naam maar "Onbekende Nederlander" want zijn identiteit was vals en daardoor onbekend. Door onderzoek o.a. in het Haags Gemeente Archief, Nationaal Archief en de Arolsen Archives wist zijn werkelijke identiteit vast te stellen. Voor de 100% identificatie vonden wij ook de nabestaanden. In samenwerking met de Dienst Berging en Identificatie van de Koninklijke Landmacht zijn de DNA-profielen onderzocht door het NFI.

De naam van de Hagenaar, Johannes Franciscus Marinus Buijsrogge, roepnaam Jan, staat vanaf vandaag netjes op graf E 1141 Nationaal Ereveld Loenen.

Raymund Schutz

Stichting WO2 Sporen heeft de vermissing van de Haagsche Postbode en WO2 slachtoffer Marinus Johannes Henkes opgelost.
Met de oplossing van dit mysterie is er gelijk een nieuwe mysterie ontstaan. Volgens de geschiedenis boekjes zijn er op 8 maart 1945, 38 mensen met de zgn. Rauter represailles op de Waalsdorpervlakte gefusilleerd.

https://www.stichtingnationaleherdenkingsgravenhage.nl/events/monument-waals-dorpervlakte/

https://www.4en5mei.nl/oorlogsmonumenten/zoeken/829/den-haag-waalsdorpervlakte

Maar tijdens de opgravingen van 16 tm 18 juni 1945 zijn uit de twee graven totaal 39 lichamen geborgen. Slachtoffer no.26 ligt als onbekende Nederlander begraven op het Ereveld Loenen in graf D 102. Kwam dit slachtoffers ook via de Scheveningse gevangenis ?

Lees hier het artikel van Marinus Henkes.
https://www.wo2sporen.eu/media (Telegraaf 26 november 2021)

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie zodat wij kunnen blijven zoeken. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting

Jacobus (Sjaak) was leider en verbindingsofficier te Maassluis en was via "Tijger" betrokken geraakt bij de Geuzen groep. Er werden wapens verzameld die in de fabriek van zijn vader werden verborgen. Ze werden als machineonderdelen door "Van Gend & Loos" afgeleverd. Zijn broer leverde pistolen die afkomstig waren van de demobilisatie van het Nederlandse leger. Sjaak werd in de fabriek op 2 december 1940 door de Sicherheitspolizei gearresteerd en overgebracht naar het Rotterdams politiebureau Haagseveer. De volgende dag gaat hij volgens de arrestantenkaart van de Haagseveer naar Duitsland maar in werkelijkheid gaat hij naar het Oranjehotel en komt in de cel met Joost den Boon. Op 8 januari 1941 werd hij onverwachts om 23:05 uur uit zijn cel gehaald en samen met de Geus, Johan Smit, voor verhoor overgebracht naar het SD-kantoor op het Binnenhof 4. Daar worden ze hardhandig verhoord door de Polizisten H.E. Krämer, E. Makowski, Erich Zinkel en Ernst Knorr. Na de oorlog verklaren Krämer en Makowski dat Zinkel het martelen voor zijn rekening nam. Om 03:15 uur ziet Albert Schaap, een Hollandse bewaker in het Oranjehotel, dat Sjaak bewusteloos wordt teruggebracht waarbij Makowski zegt dat Sjaak met een scheermes had geprobeerd zijn polsslagaders door te snijden. Schaap onderzoekt Sjaak en om verdere "zelfmoorpogingen" te verhinderen wordt hij in de lege cel 344 gestopt. Toen Makowski weg was is Schaap en zijn collega Groen gaan kijken bij Sjaak, die toen bij kennis was gekomen. Zijn gezicht was kapot geslagen en het bloed liep ook uit zijn mond. Hij kon hierdoor niet meer fatsoenlijk praten maar Sjaak vertelde dat hij was geslagen en dat ze zijn polsen waren doorgesneden. Schaap kleed Sjaak uit om hem schoon ondergoed te geven en schrikt van de vele wonden en bloeduitstortingen op zijn rug. Die nacht gaan Schaap en Groen een paar keer kijken en geven hem water op die momenten dat hij bij kennis was. Het mocht niet baten want om 10:0 uur in de ochtend is Sjaak overleden in zijn cel 344. Makowski die bij het Referat IV-C zat was verantwoordelijk voor het gevangenenwezen en de SD Polizisten hadden als doodsoorzaak een hartstilstand opgegeven. Het stoffelijke overschot is, zonder het de familie te vertellen, naar het Crematorium Westerveld gebracht en om alle sporen te wissen als "Duitse Politieagent" gecremeerd. De asurn is tijdens de oorlog aldaar door de directeur persoonlijk bewaard omdat hij bemerkte dat er iets niet deugde. Op 24 mei 1946 is Sjaak begraven in het familiegraf op de oude R.K. begraafplaats te Maassluis. In de jaren zestig is het familiegraf overgebracht naar de nieuwe R.K. begraafplaats St. Barbara te Maassluis. Hier ligt Sjaak nog steeds.

Of Makowski de schuld in de schoenen heeft geschoven van Erich Zinkel en Ernst Knorr zullen we nooit weten. Zinkel is door het verzet in 1943 geliquideerd en Knorr stierf in 1945 in het Oranjehotel toen hij van de bovenste cellengalerij is gevallen.
Makowski kreeg 8 jaar celstraf................

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting

Oorlog is niet altijd wat het is. We zien de laatste tijd berichten waarbij men ervan uit gaan dat personen op “oorlogslevens” ook slachtoffers waren die aan de juiste kant stonden.
Hier op de foto zie je Anton. Hij is overleden in 1944 in het arbeitserziehungslager Lahde. Maakt hem dit gelijk een Oorlogsslachtoffers?
Hij is op 7 december 1943 door de S.D. gearresteerd in Amsterdam en komt via verschillende gevangenissen en concentratiekampen in Lahde. Anton doet wat organisatorisch werk voor "De Waarheid". Maar de arrestatie van 7 december 1943 was niet de eerste arrestatie.

Volgens zijn vrouw was hij 1941 ook al gearresteerd wegens hulpverlening aan ondergedoken Joden maar was Anton ontsnapt. In 1943 krijgt Anton een aantal persoonsbewijzen die hij voor eigen bate tegen buitensporige hoge prijzen verkoopt. Hij loopt hiermee tegen de lamp en op 4 september 1943 wordt Anton gearresteerd. Anton wordt vrijgelaten want hij is V-mann (Vertrouwensman) geworden voor de SD-er Schaap.
In samenwerking met de beruchte Ans van Dijk heeft hij zo’n 25 Joodse onderduikers aangebracht bij de SD.

En toch werd Anton opnieuw gearresteerd want voordat hij de Joodse onderduikers aanbracht bij de SD dwong hij ze eerst tot het afgeven van geld en sieraden en verkocht ze ook nog valse papieren.

De Joodse verrader Ans van Dijk werd als enige vrouw in Nederland ter dood veroordeeld en in januari 1948 gefusilleerd. Volgens de rechtbank had ze ongeveer 700 onderduikers verraden. Volgens Ans waren het er 100.

75 jaar Vrijheid Den Haag updated their website address.

Jan is tijdens de oorlog gefusilleerd en zijn lichaam is door zijn vader 1 november 1945 geïdentificeerd. Zijn lichaam is uiteindelijk op 28 februari 1946 vanuit Den Haag in een loden (zinken) kist overgebracht en 1 maart 1946 in een algemeen huurgraf in een dorp in Noord Holland begraven. Op 26 maart 1986 om ca. 10.00 uur begint de exhumatie van Jan met als doel hem over te brengen naar het Ereveld Loenen. In het rapport van de medewerker van de Oorlogsgravenstichting schrijft hij dat de beheerder al netjes het graf had geopend waar de grafsteen was opgesteld. Nadat hij zijn overal heeft aangedaan begint de ellende al snel. Na het opgraven van één schedel zijn het er al snel een stuk of 10 a 12 waarbij hij de indruk krijgt dat hij terecht is gekomen op een knekelput. Na telefonisch contact met het kantoor van de Oorlogsgravenstichting besluit men links, rechts, voor, achter en dieper verder te graven. Daarna heeft hij weer gebeld met kantoor om te zeggen "dat ik er mee was opgehouden, verder was geen doen". Het graf heeft men toen weer gesloten en de grafsteen van Jan teruggeplaatst op deze knekelput.
Uit het grafboek blijkt dat Jan is begraven in vak. Oost nr. 2 en niet nr.25. Maar er is geen plattegrond van de begraafplaats zodat het bepalen van de plaats niet uitvoerbaar is. In de dossiers bleek al dat er in 1955 problemen waren met de administratie van deze begraafplaats.
Op 21 april 1986 vind er naar aanleiding van de gebeurtenissen van februari 1986 een bespreking plaats tussen het kerkbestuur, de beheerder, de consul en het hoofd binnendienst. Men heeft dan al gesproken met oud medewerkers zoals de beheerder en een doodgraver. Ook heeft men gesproken met de broer en de echtgenote van het slachtoffer. Deze geven aan dat men op een gegeven moment het idee hadden dat de grafsteen was verplaatst. In 1986 trekt men de volgende conclusie. De begraafplaats heeft na het verlopen van de huurtermijn, rond 1960 het graf van Jan samen met andere graven, zonder overleg met de familie geruimd. Daarbij zijn de stoffelijke resten bijzet in een zogenaamde knekelput. Toen men ontdekte dat er een Oorlogsgraf was geruimd heeft men besloten om de grafsteen terug te plaatsten op de knekelput en de familie hierover niet te informeren. Dit verklaard waarom de grafsteen op een iets aparte plek stond en op enige afstand van de ernaast gelegen grafstenen. Het graf staat nu geregistreerd als geruimd maar onbekend is of de grafsteen van Jan nog steeds op de plek van de knekelput staat.

Wie brengt ons in contact met. Wij zijn opzoek naar (of kinderen van) Emma Frederika Engels (meisjesnaam Van Gelderen), geboren 5 maart 1941 in Den Haag en op 11 mei 1960 getrouwd met A. Engels.

Ze is de dochter van Willem van Gelderen (24-1-1901) en Rosina Cornelia Wierstra (26-11-1896).
Willem is de broer van Jacob van Gelderen die afgelopen week is herbegraven op het Nationale Ereveld Loenen.

U kunt op dit bericht reageren of een e-mail sturen naar [email protected]

In maart van dit jaar vond ik het graf van het Joods liberale gezin Van Gelderen - De Vries. Professor Jacob van Gelderen was Tweede Kamerlid voor de SDAP (huidige PvdA) en de rechterhand van Willem Drees. Bij de Duitse invasie in de mei-dagen 1940 mocht Jacob zijn vrouw en kinderen niet meenemen naar Engeland.
Jacob was nauw betrokken bij “Het comite van Waakzaamheid van anti-nationaal¬ socialistische intellectuelen (1936-1940)” en was hierdoor bekend met ernstige problemen die zich afspeelde in Nazi-Duistland en zijn lot als prominent Jood in een bezet Nederland.
Jacob zag door de druk van de omstandigheden geen andere uitweg. Op 14 mei 1940 heeft Jacob samen met zijn vrouw Alexandrina en twee kinderen Margreet en Johan op de Frankenslag 344 in Den Haag zelfmoord gepleegd. Zijn oudste zoon Fred was sinds 1939 gemobiliseerd in Amsterdam en kreeg het dramatische nieuws op 15 mei 1940 te horen. Fred heeft de oorlog in onderduik overleeft en is helaas in 2000 overleden. Maar zijn vrouw leeft nog in het buitenland en ik kan oprecht zeggen wat een bijzonder mens.
Met veel inspanning en dank aan de Oorlogsgravenstichting en De Bergings- en Identificatiedienst Koninklijke Landmacht is het gezin van de begraafplaats Nieuw Eykenduynen overgebracht naar het Nationale Ereveld Loenen waarbij ook nog de trouwring van Alexandrina is gevonden.
Gisteren heb ik dit verhaal als aanwezige mogen afsluiten. Het gezin is ook nu weer in een gezamenlijk graf met vier individuele stenen en waren voorzien met rouwstukken van (75 jaar Vrijheid Den Haag), Gemeente Den Haag, Fractie Pvda Tweede Kamer, Presidium Tweede Kamer der Staten-Generaal, Oorlogsgravenstichting en de vrouw van Fred van Gelderen.

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting

Dadererfgoed Te Koop:
Stichting WO2 Sporen heeft meegewerkt aan de Podcast over dadererfgoed. Ga naar https://www.wo2sporen.eu/

HAAGSE GEDENKPLAAT ZOEK

Gedenkplaat van Westerbork opnieuw zoek: 'Hoe is het mogelijk?'

Een gedenkplaat die na de Tweede Wereldoorlog in 1946 werd aangeboden aan de gemeente Westerbork is zoek. Het is de tweede keer dat de plaquette kwijt is. Voor Anthon van der Neut van de Historische Vereniging Westerbork is het onvoorstelbaar. "Hoe is het in godsnaam mogelijk dat zo'n plaat van historische waarde voor de tweede keer zoek is?"

In 2015 gebeurde dat ook al eens. De gedenkplaat werd toen na een week teruggevonden in een opslagruimte van het gemeentehuis van Midden-Drenthe in Beilen, een dorp dat grenst aan Westerbork.

De Historische Vereniging Westerbork wilde de gedenkplaat volgend jaar tentoonstellen en klopte aan bij de gemeente, die de eigenaar is. Maar de gemeente kon de plaquette niet vinden. Van der Neut spreekt er tegen RTV Drenthe schande van. "Dat kan niet waar zijn."

Hongerwinter

De gedenkplaat is na de Tweede Wereldoorlog door ouders uit Den Haag aangeboden aan de inwoners van Drenthe. In de hongerwinter werden honderden kinderen uit Den Haag bij pleeggezinnen in het noorden ondergebracht.

De dankbare ouders wilden iets terugdoen, vertelt Van der Neut. "Ze richtten een comité op en er werd geld ingezameld. Er kwam een groot feest om Drenthe te eren." Dat gebeurde in 1946. "Het was een eerbetoon namens Den Haag aan de hele provincie Drenthe. Een grote plaquette werd aangeboden, maar waar moest die komen te hangen?"

Er is toen gekozen voor Westerbork. "Niet alleen omdat het midden in de provincie Drenthe ligt, er waren nog twee andere belangrijke elementen: Westerbork had een hele kwalijke naam vanwege het kamp", zegt Van der Neut. "Bovendien was d'Olde Lantschap bekend en berucht als NSB-provincie. Daar moest ook iets tegenover gesteld kunnen worden, want Westerbork heeft het fantastisch gedaan als het gaat om het opvangen van kinderen."

De gedenkplaat is nog altijd niet gevonden:

Waar is de gedenkplaat van Westerbork?
De plaquette is mogelijk verloren gegaan bij een opruimactie, denkt Van der Neut. "Op een gegeven moment is er op het gemeentehuis in Beilen een verbouwing geweest. Misschien is de gedenkplaat toen per ongeluk en niet te kwader trouw bij een inzamelingsactie bij het oud ijzer terechtgekomen."

Van der Neut drukt zich behoedzaam uit, maar zegt ook: "Ik heb alles en iedereen aangeschreven. Van het Drents Archief, het Drents Museum, het Herinneringscentrum tot aan het Haags Historisch Museum en het provinciebestuur. Want het is een geschenk aan de provincie Drenthe, niet aan een gemeente. Als jij een cadeau krijgt, gooi je dat niet achterin een schuurtje."

Van der Neut doet een oproep aan iedereen die er meer van weet. "Alstublieft, geef hem terug. Dat kan anoniem, via de gemeente of via ons. Het gaat ons niet om namen en rugnummers. Dan kunnen wij de gedenkplaat volgend jaar presenteren. Op een rechtmatige, prachtige en zorgvuldige manier."

Gemeente bereid om replica te maken

Wethouder Jan Schipper van Midden-Drenthe noemt de situatie uitermate vervelend. Hij heeft excuses aangeboden. "Het is voor ons ook de vraag hoe dit mogelijk is. Wij kunnen traceren dat de plaquette in 2015 is uitgeleend, weer is teruggekomen en is opgeslagen in het gemeentehuis. Tijdens interne verbouwingen en verhuizingen is de plaat uit het oog verloren. Ik heb plaatsvervangende schaamte, dit wil je niet."

Volgens Schipper is het gemeentehuis van onder tot boven doorzocht. "We hebben oud-medewerkers, schoonmakers, de facilitaire dienst en externe partijen benaderd, maar helaas is de gedenkplaat nog steeds niet aangetroffen." Mocht de plaquette niet worden gevonden, dan wil de gemeente een replica laten maken voor de Historische Vereniging Westerbork.

BRON / TEKST : NOS

Ook aan deze database werkt Stichting WO2 Sporen mee.

Vandaag is eindelijk onze vernieuwde database voor Engelandvaarders afgekomen. Zoals u ziet is er aan het uiterlijk veel veranderd. Alle informatie over Engelandvaarders is welkom. Als het softwarematig volgende week ook vernieuwd is zijn we klaar voor de opening en de toekomst.

Vandaag in de Telegraaf. Stichting WO2 Sporen heeft bij ruim 600 Communistische verzetsmensen een foto geplaatst.

Gustav werd geboren in Berlijn op 25 april 1878. Hij studeerde rechten aan universiteiten in Berlijn, Londen en Parijs (Sorbonne) en oefende rechten uit in Berlijn. Hij trouwde op 19 juni 1911 met Gertrud, een 23-jarige kleuteronderwijzeres, en ze kregen twee kinderen, Werner en Irene. In 1915 werd hij ingelijfd bij het Duitse leger en vanwege zijn talenkennis kreeg hij de taak om radio-uitzendingen van Britse en Franse legereenheden in Frankrijk te "afluisteren". Na de oorlog keerde hij terug naar zijn advocatenpraktijk in Berlijn en was nauw verbonden met dr. Oscar Cohn, een sociaal-democratisch parlementslid. In 1930 werd hij benoemd tot juridisch adviseur van de minister van Justitie.

Toen de nazi-partij in 1933 het roer overnam, werd hij ontslagen omdat hij lid was van de Sociaal-Democratische Partij (SPD) en omdat zijn vader joods was. Gustav en Gertrude emigreerden naar Nederland samen met hun zoon Werner, inmiddels rechtenstudent, en hun zestienjarige dochter Irene. Ze woonden in Den Haag en hij werkte in het Vredespaleis. Hij had zijn Duitse nationaliteit behouden toen hij naar Nederland verhuisde, maar op 28 januari 1939 werd hij staatloos toen de Duitse regering zijn paspoort introk. Zijn zoon Werner was toen getrouwd met Ines en zijn dochter, Irene, met Wolfgang, beiden van joodse families. Toen Duitsland op 10 mei 1940 Nederland binnenviel, wist Gustav dat hij en zijn gezin moesten vluchten naar Engeland als ze wilden overleven. Uit Duitsland gevlucht naar Nederland moet het een verschrikkelijke schok zijn geweest om voor de tweede keer te moeten vluchten, maar de hele familie had buitengewoon veel geluk om plaatsen aan boord van de Zeemanshoop te vinden. Toen de Nederlandse staatsburgers op 15 mei door HMS Venomous in Dover waren geland, vertrokken de Nederlanders met de trein naar Londen en werden ze opgevangen door de Netherlands Emergency Committee. Gustav en zijn vrouw waren staatloos maar geboren in Duitsland; zijn zoon had een Duits paspoort en zijn Nederlandse vrouw verloor haar Nederlandse nationaliteit toen ze trouwden. Het waren "vijandelijke aliens" en werden naar het politiebureau gebracht, ondervraagd en 's nachts vastgehouden. De volgende dag werden ze met de trein naar Londen gebracht en werden echtgenoten en echtgenotes gescheiden, de meeste mannen werden naar de Pentonville-gevangenis in Noord-Londen gestuurd en de vrouwen naar Holloway, een vrouwengevangenis.

Gustav werd als tolk naar het Oratory Schools Internment Camp in Stewarts Grove, Chelsea gestuurd, wat mogelijk heeft geleid tot beledigende ontmoetingen met toegewijde nazi's. Hij had uit voorzorg de Zeemanshoop betreden met een gifcapsule en besloot nu tragisch genoeg een einde aan zijn leven te maken. Hij werd naar het St Luke's Hospital in Chelsea gebracht en zijn vrouw en schoondochter mochten hem bezoeken, maar hij kon niet worden gered en stierf op 20 mei 1940. De overlijdensakte vermeldde: "De doodsoorzaak: Barbiturate Veronal en Dial vergiftiging (zelf bestuurd). Heeft zelfmoord gepleegd terwijl het evenwicht van zijn geest verstoord was ". Zijn zoon Werner werd niet op de hoogte gebracht van zijn overlijden en de familie mocht zijn begrafenis niet bijwonen. De familie werd met de trein naar Liverpool gestuurd en met de veerboot naar het eiland Man in de Ierse Zee, waar Duitse onderdanen uit heel Groot-Brittannië werden geïnterneerd in gevorderde pensions en kleine hotels. Gertrude werd gek van verdriet en werd een tijdje in een gesticht geplaatst waar ze hard werd behandeld zonder enige sympathie of begrip voor haar gevoelens. Ze werd in september 1940 vrijgelaten uit de internering en woonde in Londen tot haar terugkeer naar Den Haag in 1945 en stierf daar op 1 maart 1970.

Het graf van Gustav is nooit gevonden.

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting
75 jaar Vrijheid Den Haag

Vandaag hebben wij het graf gevonden van Pieter Job Harinck. Pieter is op 29 november 1944 doodgeschoten in Den Haag. Als Luitenant der Zee b.d. was hij werkzaam als expert bij de Scheepvaart Inspectie. Hij trouwde op 15 september 1920 in Zwolle met Gezina Egberdina Biekart. Het echtpaar kreeg drie kinderen, Els, Kees en Ada.

Gezina is op 85 jarige leeftijd in 1981 te Den Haag overleden.

Het graf is administratief geruimd maar Pieter ligt nog begraven onder een naamloos zerkje van 40 bij 50 cm. Pieter heeft recht op een Rijksgraf op het ereveld Loenen. Maar als we niets doen worden deze graven als onbekend persoon (oorlogsslachtoffer) geruimd.

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting
75 jaar Vrijheid Den Haag

Op de Begraafplaats Nieuw Eykenduynen ligt begraven Jacob Schoonlingen. We hebben helaas geen foto.
Jacob was getrouwd met Rosalie Seifert en ze hadden twee kinderen, Roosje (Rosalie) en Jacques.

Op vrijdagavond 21 juli 1944, een dag na de aanslag op Hi**er, zijn 9 man van de Landwacht op het Valkenbosplein bezig mensen aan te houden. Ze vragen zenuwachtig om persoonsbewijzen en fouilleren de mensen. Dit gebeurt onder veel dreigementen, ruwe taal en met gezwaai van geweren.
De gevreesde paramilitaire Landwacht bestond voornamelijk uit NSB'ers die met jachtgeweren waren uitgerust. Vandaar dat de bevolking de scheldnaam "Jan-Hagel" bedacht. Zij droegen geen uniform, maar wel een rode armband. Johannes Mader was in zijn NSB uniform op dat moment de kapitein van deze bende.

Jacob en Rosalie werden die avond ook gevraagd om hun persoonsbewijzen. Rosalie kreeg niet snel genoeg maar tas open en de driftige landwacht slaat en schopt haar. Jacob ziet wat er gebeurt en trekt de landwachter weg bij zijn vrouw.
De NSB-er Johannes Mader schiet met zijn geweer Jacob in zijn buik en deze sterft ter plekke.
Rosalie gilt wanhopig en talloze omstanders kijken werkloos toe.

Rosalie hertrouwd later met Jacob Merbis. De dochter Roosje vertrekt in 1959 naar Duitsland. Jacques trouwt met Dolfien Vos en verlaat in 1966 Den Haag.

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting
75 jaar Vrijheid Den Haag

Twee weken geleden schreven wij het verhaal van de familie van Gelderen. Wij hebben nu contact met de nabestaanden in Spanje.

Maar ook afgelopen week hebben wij weer een graf gevonden van een onbekend joods Oorlogsslachtoffer.

Leon Limburg is de broer van ing. Joseph Limburg (Maerlant lyceum, Sociëteit de Witte en het Julianamonument) en en de neef van mr. Joseph Limburg (lid Tweede Kamer, Gedeputeerde Staten Z-Hollend en Raad van State).

Bij het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog woonde Leon samen met zijn dienstbode Anna Nowicki aan de Jan Pieterszoon Coenstraat 10 in het Bezuidenhout.
Leon nam net als zovele in de meidagen, onder de druk van de omstandigheden, het dramatische besluit om zelfmoord te plegen.

Leon heeft zich zelf doodgeschoten op zijn werkkamer, zijn dienstbode Anna Nowicki hoorde het schot en vond hem.
Leon is begraven in Den Haag bij zijn vrouw Egbertha die in 1938 was overleden. Zijn dienstbode Anna was rechthebbende van het graf en heeft dit verzorgd tot 1974. Ze is naar Duitsland vertrokken maar was niet meer te achterhalen toen de grafrechten in 1995 vervielen. De grafzerk is verwijderd en in 2019 is het graf opnieuw uitgegeven en in 2020 is er opnieuw begraven. Maar Leon en zijn vrouw zijn nooit verwijderd uit het graf maar in een, niet uit te geven, diepere graflaag herbegraven.

Leon heeft recht op een Rijksgraf op het ereveld Loenen maar heeft dit niet gekregen.

Maar na 75 jaar Vrijheid besteden wij schijnbaar liever het overheidsgeld voor een vrijheidsontbijtje, een vrijheidsmaaltijdsoep of staan we (online) te hossen op het malieveld en zeggen wij tegen elkaar hoe belangrijk het vieren is van de Vrijheid.
Maar in werkelijkheid geven we geen cent uit aan onderzoek om dit soort fouten te voorkomen, want Leon is niet de enige. Als Hagenaar schaam ik mij kapot dat ik Leon niet eerder heb gevonden.
Maar wat doet de Gemeente Den Haag en haar consuls ?
https://oorlogsgravenstichting.nl/consuls

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden en slachtoffers te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting

75 jaar Vrijheid Den Haag
Judith Oudshoorn Pieter Grinwis
Oorlogsgravenstichting
75 jaar Vrijheid Den Haag

Gisteren stond in de Telegraaf dat Stichting WO2 Sporen het graf had gevonden van de Joodse familie Van Gelderen - De Vries.

Het gezin Van Gelderen - De Vries komt na ruim 10 jaar vanuit Batavia in 1932/1933 naar Den Haag. Jacob is namelijk benoemd tot hoofdambtenaar aan het Ministerie van Economische Zaken. Uiteindelijk gaan ze in 1935 wonen aan de Frankenslag 344. Jacob vertegenwoordigd Nederland op verschillende buitenlandse conferenties o.a. voor de Volkenbond. In 1938 neemt hij ontslag vanwege zijn benoeming tot Tweede Kamerlid der Staten Generaal voor de SDAP (een van de voorlopers van de PvdA). In november van dat jaar aanvaard hij ook nog het bijzonder hoogleraarschap in sociologie aan de Rijks Universiteit van Utrecht.

In 1939 komt de SDAP in het kabinet en wordt Jacob de vice-fractievoorzitter in de Tweede Kamer. Als gewaardeerd econoom is hij de rechter hand van fractievoorzitter Willem Drees.

Op 10 mei 1940 valt Duitsland Nederland binnen. Den Haag wordt ook al die vroege ochtend aangevallen en Jacob weet als één van de weinige het parlementsgebouw te bereiken waar hij tegen een collega verklaarde dat "het uit was".
Willem Drees vertelde in zijn memoires over de oorlogsdagen dat hij op 14 mei Jacob nog had gezien en een poging had gedaan om hem te helpen met vluchten. Jacob, Alexandrina en de twee nog thuis wonende kinderen Margreet en Johan worden gevonden op 15 mei 1940 waarbij de schouwarts constateerd dat ze zijn overleden op 14 mei op een onbekend tijdstip door gasverstikking.

Op 18 mei om 11:00 worden de lichamen van het gezin door de 's-Gravenhaagse uitvaartonderneming “Simplicitas” overgebracht naar Nieuw Eykenduynen. Tijdens de begrafenis is ook Willem Drees aanwezig en die wordt nog bijna aangevallen door een NSB-er.

Wilt U het werk van Stichting WO2 Sporen financieel ondersteunen? U kunt ons helpen d.m.v. een donatie. Elke eurocent helpt ons om nabestaanden te helpen.
https://www.wo2sporen.eu/stichting

Judith Oudshoorn Pieter Grinwis