Róża Wiatrów - Centrum Psychoterapii i Psychoedukacji

Sposób pracy, który służy obu stronom w relacji terapeutycznej.

„Terapeuta swoim stosunkiem do pacjenta nadaje leczeniu emocjonalny charakter. Od pierwszej sesji konsultacyjnej nastawienie terapeuty wpływa na rozwój przymierza i potencjalnie na efekt terapeutyczny. Celem terapeuty TFP-E jest stać się osobą, z którą pacjent czuje motywację do budowania relacji, podczas gdy terapeuta jest skupiony na pacjencie i jego potrzebach, chroniąc relację terapeutyczną w jak największym stopniu przed własnymi potrzebami lub osobistymi zainteresowaniami. Ta asymetria, charakteryzująca się szczególnym skupieniem na potrzebach i doświadczeniu pacjenta, wyróżnia relację terapeutyczną od innych i dąży do zaktywowania głównych systemów motywacyjnych wraz z powiązanymi konfliktowymi relacjami z obiektem. Terapeuta TFP-E jest aktywny, współpracujący, ciepły i okazujący troskę - daleki od przestarzałego wizerunku, wręcz karykatury terapeuty psychodynamicznego jako milczącego, anonimowego i powściągliwego w swoim stosunku do pacjenta i w trakcie interakcji z nim. Terapeuta TFP-E okazuje empatię i komunikuje chęć zrozumienia i niesienia pomocy, reaguje emocjonalnie na pacjenta i nie próbuje ukryć swojej osobowości. Jednocześnie nie mówi on zbyt wiele o swoim życiu osobistym; jest zawodowo i emocjonalnie powściągliwy w swoich interakcjach z pacjentem.W odpowiedzi na to, co pacjent mówi i robi, terapeuta jest tolerancyjny, nie osądza i jest elastyczny, komunikując swoją otwartość na wszystkie aspekty sytuacji wewnętrznej pacjenta, w tym te, które pacjent sam odrzuca (Schafer 1983)″.

„Psychoterapia psychodynamiczna patologii osobowości. Leczenie self i funkcjonowania interpersonalnego″ - Eve Caligor, Otto F. Kernberg, John F. Clarkin, Frank E. Yeomans

fot.: Unsplash

„I bez ustanku czegoś ważnego nie wiedzieć” W. Szymborska

- Wisława Szymborska, "Notatka"

„Dajmy sobie szansę. Umówmy się na coś z naszym życiem, przecież jesteśmy sprawczy. Zmieńmy to co nas uwiera. Spełnijmy marzenie. Zróbmy to na co nam wcześniej nie starczało odwagi.” Ks. Jan Kaczkowski
Z okazji nadchodzących Świąt Wielkiej Nocy życzymy Państwu dużo radości, dobrych i mądrych wyborów.

Wspieramy badania. Bardzo ciekawy projekt badawczy.

Cały czas razem z moim zespołem kontynuujemy badanie dotyczące związków orientacji seksualnej z różnymi aspektami funkcjonowania (między innymi osobowością, ręcznością, ale też aktywnością seksualną). Szczególnie szukamy osób określających się jako HETEROSEKSUALNE i HOMOSEKSUALNE. Link do badania znajduje się tutaj:
https://bit.ly/3TJwBw4

Tam też więcej informacji na temat badania (m.in. jego dokładnych celów). UWAGA! Badanie nie jest krótkie. Nie możesz wypełnić? Udostępnij proszę!

Dobrego weekendu 😉

Zadziwień i zaciekawień Państwu życzymy.

♥️14 lutego - Dzień Zakochanych ♥️

---
Wisława Szymborska, "Zakochani" z tomu "Pytania zadawane sobie" (1954 r.)

Polecamy!

Zapraszamy

Naukowo o psychoterapii psychodynamicznej.

👉👉👉 O meta-analizie Steinerta i współpracowników. Zachęcamy do zapoznania się 👇👇👇

Powszechnie uznaje się, że terapia farmakologiczna i terapia poznawczo-behawioralna (CBT) są terapiami skutecznymi i opartymi na dowodach naukowych. Niemniej, Shedler (2010) – dokonując przeglądu wyników meta-analiz – dowodził, że terapie wywodzące się z psychoanalizy są tak samo skuteczne.

Niezwykle cennym uzupełnieniem pracy Shedlera jest meta-analiza Steinerta i współpracowników (2017). Badacze ci chcieli sprawdzić, czy terapia psychodynamiczna jest równie skuteczna, co farmakoterapia i CBT. W tym celu dokonali przeglądu dostępnej literatury empirycznej i zidentyfikowali 23 badania, które:
(a) były realizowane w modelu RCT (tj. randomizowane kontrolowane badanie kliniczne, uznawane za metodologiczny złoty standard badań nad skutecznością psychoterapii),
(b) dotyczyły leczenia osób dorosłych z dobrze zdefiniowaną diagnozą,
(c) obejmowały bezpośrednie porównanie skuteczności psychoterapii psychodynamicznej z CBT lub farmakoterapią oraz
(d) uwzględniały psychometrycznie adekwatne miary, skoncentrowane na objawach (tj. pozwalające na pomiar poprawy objawowej).

👉Wyniki meta-analizy wskazują na kliniczną równoważność (w zakresie skuteczności poprawy objawowej) krótkoterminowej terapii psychodynamicznej oraz terapii o ustalonej skuteczności (tj. farmakoterapii i CBT).👈

📚Literatura:

▪️Shedler, J. (2010). The efficacy of psychodynamic psychotherapy. American Psychologist, 65(2), 98.

▪️Steinert, C., Munder, T., Rabung, S., Hoyer, J., Leichsenring, F. (2017). Psychodynamic therapy: as efficacious as other empirically supported treatments? A meta-analysis testing equivalence of outcomes. American Journal of Psychiatry, 174(10), 943-953.

👉Link do artykułu w komentarzu👇

Polecamy!

Serdecznie zapraszamy
📽

Polecamy! Nieodpłatne zajęcia dla Rodziców.

Zapraszamy wszystkich Rodziców, Opiekunów i Wychowawców z gminy Skawina do udziału w bezpłatnych warsztatach psychoedukacyjnych w ramach Programu "Szkoła dla Rodziców i Wychowawców – moduł I" .

👨‍👩‍👧‍👦 Jak budować głębsze i cieplejsze relacje z dziećmi? Jak doskonalić sztukę dialogu i kształtować więzi oparte na wzajemnym szacunku? Jeśli nurtują Cię te pytania, dołącz do naszych spotkań!

Program ten to nie tylko rozwijanie umiejętności komunikacyjnych, ale także refleksja nad własną postawą wychowawczą i wymiana doświadczeń. To drobne kroki ku głębszej relacji z dzieckiem, pełnej wzajemnego szacunku, bezpieczeństwa i spełnienia. 🌺

🗓️ "Szkoła dla Rodziców i Wychowawców – moduł I: Szkoła dialogu" odbędzie się w formie popołudniowej grupy, w każdą środę, w okresie od 24 stycznia do 10 kwietnia 2024 r. (z wyłączeniem ferii zimowych), w godzinach 17:00 – 20:00 w Centrum Usług Społecznych w Skawinie.

📚 Prowadzącą warsztaty będzie Jadwiga Grabowska-Wydra – doświadczony pedagog specjalny i terapeuta pedagogiczny. Metoda pracy obejmuje warsztaty, miniwykłady oraz konsultacje indywidualne (osobiste lub telefoniczne).

📝 Zapisy trwają w Centrum Usług Społecznych w Skawinie , ul. ks. J. Popiełuszki 17 lub telefonicznie pod nr tel. 12 276 34 10 .

👉 "Szkoła dla Rodziców i Wychowawców" – moduł I to okazja do zanurzenia się w fascynujący świat skutecznej komunikacji rodzic-dziecko. Dołącz do nas, bo WYCHOWYWAĆ TO KOCHAĆ I WYMAGAĆ. 💖👶

„Trzeba wziąć się za siebie,
co się da – poprawić
znaleźć, co pogubione,
a resztę zostawić...
Zaczarować, co zwykłe,
nieznośnie codzienne
zmienić to, o czym mówią,
że już jest niezmienne...
W marzeniach najdawniejszych
znowu powertować,
znów – jak kiedyś – uwierzyć
w dwa najczulsze słowa (…)”

Jerzy Andrzej Masłowski z tomiku "Dwa słonca"

Życzymy Państwu dobrych, zdrowych Świąt Bożego Narodzenia.

Dołączamy się do tego buntu.

"Trzeba odróżnić psychoterapię profesjonalną od quasipsychoterapii i pop-psychologii. To ona sprawia, że pojawiają się mody na pojęcia, np. typu „wewnętrzne dziecko”. Obrazowe metafory robią wrażenie i przybliżają ludzi do pożądanych prostych odpowiedzi. Dzięki nim łatwo stwierdzić, że np. boję się wystąpień publicznych, bo mam silnego wewnętrznego krytyka, albo że mam problem z okazywaniem uczuć ponieważ mam nieutulone i przestraszone „dziecko wewnętrzne”. Ale profesjonalna psychoterapia nie polega na tym, żeby złapać wytrych i wszystkich próbować nim otwierać. To tak jak z twierdzeniem, że każde dziecko alkoholika jest obciążone DDA. Przecież to trzeba zniuansować. Pacjentka mogła mieć pijącą, zaniedbującą matkę. Albo ojca. Albo oboje. Albo pradziadka. Mogło być tak, że ta matka piła dwa dni w tygodniu, albo raz na miesiąc. Albo tylko wieczorem gdy dzieci spały. Mogło być rodzeństwo, które wspierało się nawzajem, był ojciec albo nie było, matka była kobietą pracującą i radzącą sobie zawodowo, albo prowadziła melinę. Przecież w każdej z tych sytuacji pojawi się kompletnie inna dynamika osobowości. DDA to jedno z tych uproszczeń, wobec, których my tu w Laboratorium się buntujemy."

Zofia Milska-Wrzosińska, fragment wywiadu dla Urody życia

Polecamy!

Szkolenie "Czarny kot" dla rodziców - Krakowski Ośrodek Terapii KOT Szkolenie dla rodziców Czarny kot: Depresje, samookalecznia, samobójstwa wśród młodzieży Odbiorcy: rodzice nastolatków Cel szkolenia: 1. Zdobycie podstawowych informacji dotyczących depresji, samookaleczeń oraz samobójstw wśród młodzieży 2. Zapoznanie się z formami wsparcia instytucjo...

„Nie ma co się bać”😉. Dobrego weekendu.

Jak zawsze polecamy!

I kolejna ciekawa niedziela w Mikro
Zapraszamy
📽

Z okazji Międzynarodowego Dnia Świadomości Jąkania, którego hasłem przewodnim w tym roku jest „One Size Does Not Fit All” słów kilka na temat różnych sposobów wsparcia psychoterapeutycznego dla osób z jąkaniem.

Warto podkreślić, że poniższe wskazówki można odnieść również do osób cierpiących z powodu objawów psychosomatycznych, czy też tak jak ja wolę o tym pisać zaburzeń bio-psycho-społecznych.

Główne kryteria, które warto uwzględnić w poszukiwaniu nurtu psychoterapii dopasowanego do własnych potrzeb:

Nasilenie objawów,
Koncentracja na objawie i reakcje na objaw,
Wpływ objawu na różne obszary życia,
Możliwości czasowe,
Własne preferencje dotyczące form psychoterapii: indywidualnej, grupowej, indywidualnej na tle grupy,
Chęci do głębszego zrozumienia siebie, przepracowania problemów powiązanych z jąkaniem, czy też doraźnego poradzenia sobie „tu i teraz”.

Jeśli macie Państwo pytania, dotyczące powyższych zagadnień zapraszam do udziału w nieodpłatnych konsultacjach i warsztatach psychoedukacyjnych organizowanych dla osób biorących udział w badaniach naukowych.

Wszystkiego dobrego!
Jagoda Tuchowska

Zapraszamy na konsultację 😉

Polecamy!

Zapraszamy do MIKRO

📽

Zapraszamy do półotwartych grup psychoedukacyjno - psychoterapeutycznych dla dzieci z jąkaniem, trudnościami w komunikacji, zaburzeniami psychosomatycznymi.
Kwalifikacja do grup: Jagoda Tuchowska psychoterapeuta, neurologopeda tel. 513 020 721

Dziś trochę więcej o biologii. Polecam Radio Naukowe Podcast i wywiad Karoliny Głowackiej z dr Alicją Puścian „Fakty i mity o hormonach. Jak bardzo zależy od nich nasze zdrowie i zachowanie”. Słowo, które szczególnie polubiłam po wysłuchaniu tego wywiadu to: „kontekst”. Pozdrawiam wakacyjnie JT

Fakty i mity o hormonach – jak bardzo zależy od nich nasze zdrowie i zachowanie? [E160] – Radio Naukowe Przy produkcji spermy bardzo ważny jest nie tylko testosteron, ale także odpowiedni poziom estrogenów – przypomina w Radiu Naukowym dr Alicja Puścian, neurobiolożka zachowania z Instytutu Nenckiego PAN. Naukowczynię poprosiłam o porządkującą rozmowę na temat hormonów, bo to jeden z tem...

O etyce w naszym zawodzie.

Doktor Tomasz Witkowski, psycholog, trener, ale nie psychoterapeuta, w jednym z numerów miesięcznika "Pani" w rozmowie z Magdaleną Jankowską mówi tak: "Jeśli idziemy do psychoterapeuty jak do płatnego przyjaciela, to lepiej sprawdźmy, jaki ma system wartości. Radzę szukać kogoś z podobnym światopoglądem, jeśli nie chcemy, żeby ktoś grzebał nam w wartościach i je zmieniał. (...) Podczas rozmowy wstępnej warto po prostu spytać: czy ma pan poglądy liberalne? Czy jest pan wierzący? Mamy do tego prawo."
Dr Witkowski od lat krytycznie przygląda się polskiej psychoterapii, a zwłaszcza "parapsychoterapii", wzbudzając aplauz jednych, niechęć drugich. Należę do osób, które sądzą, że z jego działań wynika dla jakości usług psychoterapeutycznych więcej pożytku niż szkody. Tym razem jednak zasadniczo się z nim nie zgadzam. Widać, że się w psychoterapii nie szkolił, nie uprawiał jej, a pewnie też i sam nie korzystał.
Ja na pytania zalecane przez przez doktora Witkowskiego zareagowałabym tak: "Chętnie udzielę panu informacji dotyczących mojego przygotowania zawodowego. Rozumiem jednak, że zgłosił się pan do mnie na konsultację, bo uważa mnie pan za osobę działającą profesjonalnie, odpowiednio wyszkoloną i doświadczoną. Zapewniam pana, że elementem mojego przygotowania zawodowego jest umiejętność radzenia sobie z różnicami światopoglądowymi między moimi pacjentami, a mną w taki sposób, by w pełni respektować wartości pacjenta. Jeśli jednak coś byłoby dla mnie bardzo trudne do zaakceptowania, skieruję pana do kogoś innego. A teraz zachęcam do powiedzenia, czego dotyczą pana obawy"
"Grzebiący w wartościach" psychoterapeuta, do tego "płatny przyjaciel" to wizja nie mająca wiele wspólnego z rzeczywistością zawodowej psychoterapii, do tego przypisuje ona psychoterapeutom nadzwyczajną moc: np. skutecznej indoktrynacji religijnej lub antyreligijnej, transformacji postaw politycznych, a może nawet i zmiany orientacji seksualnej?
Dr Witkowski powiedziałby na to zapewne - może ci dobrze wyszkoleni i profesjonalni rzeczywiście nie indoktrynują (świadomie lub nie). Ale ich jest niewielu, większość osób oferujących usługi "psychoterapeutyczne" to pseudopsychoterapeuci, bez wiedzy, podstaw naukowych, doświadczenia klinicznego, superwizji.
Może. Ale jeśli pacjent w potrzebie trafi do kogoś takiego, to nawet stuprocentowa antyklerykalna lub dewocyjna zgodność między nim a "terapeutą" nic nie da, a nawet może zaszkodzić. Tak samo zresztą jak "przyjaźń", płatna czy nie, między pacjentem a psychoterapeutą. Psychoterapeuta nie jest od tego, by zastępować realne osoby (np. przyjaciela) w życiu pacjenta, jeżeli już, to by pomóc mu zrozumieć, jak to się stało, że nie ma bliskich relacji a także czy mógłby i chciałby coś zrobić w tej sprawie."

Zofia Milska-Wrzosińska
fot Wojciech Grzędziński

O motywacji do bycia w związku.”(…) partner nie może być naszym psychoterapeutą ani rodzicem. Może być nam miło i sympatycznie, możemy być dumni z tego, że ta właśnie osoba nas wybrała, ale jeżeli ludzie dobierają się dlatego, że spodziewają się, iż ta druga strona dostarczy im tych wszystkich uczuć i zaspokoi potrzeby, których nigdy nie dostali w życiu, to taki związek przeważnie kończy się klęską.”

Jestem z kimś dlatego, że tę osobę wybieram w wolny sposób, bez przymusu, bez nacisków. Nie dlatego, że jej potrzebuję do osiągnięcia jakichś celów. Mam wtedy szansę, że zostanę w podobny sposób wybrany przez mojego partnera. Wielu ludzi nie wierzy, że mają wystarczająco atrakcyjne cechy, aby tak być wybranymi. Stąd w związkach tyle lęku i napięcia, które powodują, że ludzie usiłują przedstawić się jako inni, niż są, próbują rozpaczliwie zaimponować otoczeniu. Stają się przez to sztuczni, pozbawieni indywidualności. Mówi się, że podstawową sprawą, która ma łączyć ludzi, jest budowanie poczucia bezpieczeństwa, wzajemna opieka, zapewnianie nadszarpniętego w dzieciństwie poczucia wartości. Celem związku nie jest jednak zwiększanie naszego poczucia wartości. Jeśli nie mamy go w momencie zawierania umowy na bycie ze sobą, można je odbudowywać w trakcie psychoterapii. Poczucie wartości to stan, który powstaje bardzo wcześnie w relacjach z ważnymi ludźmi, najczęściej z rodzicami.

Natomiast partner nie może być naszym psychoterapeutą ani rodzicem. Może być nam miło i sympatycznie, możemy być dumni z tego, że ta właśnie osoba nas wybrała, ale jeżeli ludzie dobierają się dlatego, że spodziewają się, iż ta druga strona dostarczy im tych wszystkich uczuć i zaspokoi potrzeby, których nigdy nie dostali w życiu, to taki związek przeważnie kończy się klęską.

Andrzej Wiśniewski w rozmowie z Agnieszką Jucewicz

Czynnościowe zaburzenia neurologiczne, o których mowa w tekście to dla mnie kolejny, modny w ostatnich latach sposób na bycie pseudodelikatnym i pseudoakceptującym w nazywaniu trudności, czy zaburzeń, które mają bio-psycho-społeczne podłoże. Czy nazwa zmienia rzeczywistość? Zapewne nie, ale może ją zaciemniać powodować, że pacjenci nie podejmują adekwatnej próby leczenia lub koncentrują się wyłącznie na objawie.

Postęp technologiczny w medycynie dał nam fantastyczne możliwości namierzania biologicznych czynników odpowiedzialnych za chorobę. A z drugiej strony przez to, że jesteśmy tak biologicznie zorientowani, ignorujemy całą resztę, czym wyświadczamy pacjentom niedźwiedzią przysługę. Bo umysł, ciało i środowisko są ze sobą mocno powiązane. I każda choroba, czy jest to rak, cukrzyca, czy astma, poza komponentem biologicznym, zawiera też komponent społeczny i psychologiczny. Z zaburzeniami psychosomatycznymi jest dokładnie tak samo. Jednak wciąż nie traktujemy ich równie poważnie.

Podobno choroby psychosomatyczne nazywa się teraz „czynnościowymi zaburzeniami neurologicznymi"?

- Terminologia się zmieniła, choć jak pani zauważyła, ja trzymam się starej. Chodziło o to, żeby pozbyć się słowa „psychosomatyczny", które wielu osobom źle się kojarzy, a tym samym zmniejszyć uprzedzenia wobec chorób na tym tle. Niektórzy uważają, że jeśli coś jest „psychosomatyczne", to znaczy, że nie jest prawdziwym cierpieniem. Albo że osoba, która doświadcza takich zaburzeń, jest chora psychicznie. Nawet pacjenci czasem odbierają taką diagnozę jak obelgę.

Mnie te zmiany w nazewnictwie frustrują, bo niewiele w gruncie rzeczy zmieniają. Kiedyś drgawki o charakterze psychosomatycznym nazywaliśmy „histerią", potem „atakami niepadaczkowymi", „psychogennymi atakami niepadaczkowymi", a następnie „drgawkami dysocjacyjnymi". Czy przez to z większym zrozumieniem i współczuciem traktuje się pacjentów, którzy ich doświadczają? Nie wydaje mi się. Termin „czynnościowe zaburzenia neurologiczne" jest nijaki, w dodatku zaprzecza temu, że główną przyczyną tego rodzaju zaburzeń jest sposób, w jaki umysł, czyli „psyche", i ciało, czyli „soma", na siebie oddziałują. Zamiast zmieniać terminologię na bardziej neutralną, powinniśmy postarać się, żeby wszyscy zrozumieli, czym właściwie są zaburzenia psychosomatyczne.

A czym są? Jak to się dzieje, że umysł przejmuje władzę nad ciałem do tego stopnia, że pozbawia kogoś czucia w nodze albo wywołuje stan przypominający śpiączkę?

- Wszyscy na co dzień doświadczamy objawów psychosomatycznych, tylko ich nie zauważamy. Bo nie bylibyśmy w stanie funkcjonować. Spędzamy więc dzieciństwo, ucząc się ignorować sygnały płynące z ciała, ten cały biały szum: tętno, które się ciągle podnosi i spada, zmiany w rytmie oddechu, drętwiejącą pupę, kiedy za długo siedzimy na krześle itd. Zdrowe ciało nie zaprząta naszej uwagi. Chodzimy, rozmawiamy, oddychamy, nie myśląc o tym. Problem zaczyna się, kiedy w naszym otoczeniu albo w psychice wydarza się coś, co powoduje, że ta swobodna interakcja pomiędzy umysłem a ciałem się wykoleja. To nie musi być wcale trauma ani stres, choć to ważne wyzwalacze. To może być drobna rzecz, która sprawia, że człowiek nagle zaczyna bardzo zwracać uwagę na sygnały płynące z ciała. Warto podkreślić, że to rozregulowanie następuje nieświadomie. Nie jest niczyją winą.

Ze słynną brytyjską neurolożką Suzanne O’Sullivan rozmawia Agnieszka Jucewicz, artykuł w komentarzu

Taka ładna opowieść o naszym zawodzie. Pozdrawiamy wakacyjnie 😊

- Ten błysk w pani oczach teraz to może też jest odpowiedź na pytanie, dlaczego psychoterapeuci żyją tak długo.
Hanna Jaworska: Coś jest w tym, co pani mówi, bo nie bardzo sobie wyobrażam, że mogłabym mieć zespół wypalenia zawodowego. Za każdym razem to jest nowe, fascynujące spotkanie z człowiekiem.
Ale ta praca niesie też swoje trudy. Największy trud to konieczność kontenerowania, pomieszczania w sobie bardzo trudnych uczuć naszych pacjentów. Ich furii, ataków na nas, tych tak zwanych negatywnych przeniesień. Ale przecież przeniesienie to jest po prostu przeżywanie rzeczywistości przez zakłócający pryzmat wcześniejszych doświadczeń. I jeżeli ktoś nie miał żadnych dobrych doświadczeń, to naprawdę trudno z nim pracować. Myślę teraz o bardzo dramatycznych, skrajnych doświadczeniach, kiedy coś w małym dziecku zostało bezpowrotnie zniszczone i tego się nie odbuduje. Niestety, nie każdemu mogę pomóc. Nie każdemu umiem. Ale zawsze na początku staram się szukać tego czegoś, co pomoże w otwieraniu wewnętrznej głębi, staram się szukać tego, co może zaiskrzyć. A jeśli sama nie znajduję, to zastanawiam się, jaki byłby właściwy adres do znalezienia pomocy.

-Pani jest absolutnym zaprzeczeniem teorii, że psychoterapeutami zostają ludzie depresyjni.
H.J.: Zaraz, zaraz, przecież depresyjne przeżycia tworzą całość w człowieku, nie można być wciąż radosnym! Trzeba przyjąć i smutek, i poczucie straty. Ból. Ale to, że te uczucia w nas istnieją, nie znaczy, że muszą nas niszczyć. Trzeba nauczyć się je w sobie mieścić, trzeba się z pewnymi doświadczeniami pogodzić. Bardzo bym nie lubiła takich skrajności: najpierw zachwyt, euforia, a za chwilę czarna rozpacz.

fragment rozmowy z książki "Zawsze jest ciąg dalszy"
fot Mikołaj Grynberg

Pięknego wędrowania.

„AJ: Co jeszcze może poszerzać nasze poczucie wewnętrznej wolności?
AL: Rzeczywisty ruch w przestrzeni, czyli na przykład wędrowanie. Specjalnie użyłem słowa „wędrowanie", a nie na przykład „podróżowanie", bo to, że człowiek wsiada w samolot, leci, a następnie staje przed wielokrotnie powielonym w przewodnikach miejscem typu wieża Eiffla, robi sobie tam selfie i wraca samolotem, nie jest czymś, co w jakikolwiek sposób zwiększa ten wewnętrzny obszar. Wędrowanie natomiast oznacza spotykanie czegoś nieoczekiwanego, nieznanego. Czegoś, co ma szansę rozszerzyć tę wewnętrzną przestrzeń.”

fot Bianca Ackermann

Agnieszka Jucewicz: Co można zrobić, żeby poszerzyć swoje wewnętrzne poczucie wolności?
prof. Andrzej Leder: Dużo czytać.

AJ: Coś jeszcze?
AL: I rozmawiać, z sensem.

AJ: Nie powie pan nic o psychoterapii?
AL: Oczywiście, to też jest sposób na poszerzanie wewnętrznego poczucia wolności, ale jeden z wielu. I nie dla każdego. Do psychoterapii, w zasadzie, sprowadza cierpienie.

AJ: Dlaczego czytanie poszerza wewnętrzną wolność?
AL: Bo jest ruchem wewnętrznego świata. Pozwala zawędrować gdzieś, gdzie człowiek nigdy by nie zawędrował. Przeżywać stany, których by inaczej nie przeżywał. Utożsamiać się z bohaterami, których nigdy by nie spotkał. Odkrywać krainy, obszary, sposoby istnienia, których inaczej by nie poznał. I dobre rozmowy też to czasem dają. Tyle, że ja bym rozmowy z podobnie myślącymi nie nazwał dobrą rozmową. We wzajemnym utwierdzaniu się w swoich pozycjach nie ma ruchu. Natomiast czasem jest to potrzebne, żeby wspólnie z podobnie myślącymi wywalczyć większy obszar wolności zewnętrznej – społecznej albo politycznej. Stworzyć społeczny ruch walczący o wolność.

AJ: Co jeszcze może poszerzać nasze poczucie wewnętrznej wolności?
AL: Rzeczywisty ruch w przestrzeni, czyli na przykład wędrowanie. Specjalnie użyłem słowa „wędrowanie", a nie na przykład „podróżowanie", bo to, że człowiek wsiada w samolot, leci, a następnie staje przed wielokrotnie powielonym w przewodnikach miejscem typu wieża Eiffla, robi sobie tam selfie i wraca samolotem, nie jest czymś, co w jakikolwiek sposób zwiększa ten wewnętrzny obszar. Wędrowanie natomiast oznacza spotykanie czegoś nieoczekiwanego, nieznanego. Czegoś, co ma szansę rozszerzyć tę wewnętrzną przestrzeń.

fot Bianca Ackermann

Szczególnie istotne wydaje się podkreślenie, dokonane przez prof. Schier, że zaburzenia psychosomatyczne wynikające z trudności w dopasowaniu rodzica i dziecka, nie muszą oznaczać błędów wychowawczych. Jednym z powodów dla których rodzice nie zgłaszają się z prośbą o pomoc psychoterapeutyczną i koncentrują się na leczeniu objawu jest poczucie winy, wstydu i niekompetencji.

Justyna Dąbrowska: Czy zaburzenia psychosomatyczne mogą dotyczyć niemowląt?
Prof. Katarzyna Schier: Pionierskie badania na ten temat robił psychiatra i psychoterapeuta Bertrand Cramer, który stworzył kilkadziesiąt lat temu psychiatrię niemowlęcą w Genewie. To praktyk i teoretyk, w Polsce wydano kilka jego książek. Zresztą, potrzeba mu było 20 lat, żeby przekonać pediatrów i pozyskać ich do współpracy. On zajmował się niemowlętami, które były niespokojne - takimi dziećmi, które bez żadnych medycznych przyczyn nie jadły, nie przybierały na wadze, bardzo dużo płakały, miały „kolki”, biegunki. Zgłaszali się do niego rodzice, którzy nie umieli takiego dziecka ukoić czyli przywrócić do stanu równowagi – całe rodziny cierpiały z powodu dyskomfortu.
Justyna Dąbrowska: I co się okazało?
prof. Katarzyna Schier: Potwierdziło się to, o czym wiele lat temu pisał wybitny pediatra i psychoanalityk Donald Winnicott – niemowlę i rodzic (najczęściej matka) stanowią na początku jedność. Nie można ich problemów rozpatrywać osobno. Niemowlę jest złączone pępowiną zależności z opiekunem, najczęściej matką. I to jest naturalne, normalne. I teraz - jeśli opiekun z jakiś powodów jest niewystarczająco dostrojony do dziecka, to ono samo nie potrafi sobie pomóc – psychologowie mówią „wyregulować emocji”.
JD.:Z jakich powodów mama czy ojciec mogą być „niedostrojeni”?
K.S.:Z całym naciskiem chcę podkreślić, że to nie musi wynikać z „błędów wychowawczych”. Niedostrojenie często nie ma nic wspólnego z intencjami rodziców. Kłopot może wynikać na przykład z odmiennych temperamentów – jeśli rodzic jest bardzo aktywny a ma spokojne i wycofane dziecko, to może być dla niego kłopot. Wiele zależy też od sytuacji – jeśli matka jest sama bardzo zestresowana bo np. samotnie wychowuje dziecko albo jej partner jest za granicą, albo w domu jest ktoś obłożnie chory, to obciążenie psychiczne nie pozwala matce w pełni dostroić się do dziecka. Mówiąc potocznie – nie ma do tego „wolnej głowy”. Nic dziwnego więc, że jej niemowlę będzie niespokojne. Będzie całym ciałem wołało: „Jestem tu, zobacz mnie!”

Fragment rozmowy dla miesięcznika "Dziecko"
fot Colin Maynard

Zapraszamy

Dwa ciekawe spotkania filmowe w najbliższych tygodniach. Polecamy!

Szanowni Państwo!

SPPP „Krakowski Ośrodek Terapii” zaprasza na projekcję filmową oraz wymianę myśli i emocji po seansie.

Spotkanie odbędzie się 10 maja (środa) o 19:00 w KinoKawiarni KIKA przy ul. Ignacego Krasickiego 18.
Obejrzymy film ”Lunana. Szkoła na końcu świata” Pawo Choyning Dorji, a dyskusję poprowadzą psychoterapeutka Zespołu Profilaktyki Wychowawczej Katarzyna Czaczuń oraz filmoznawca Michał Lesiak.

Serdecznie zapraszamy!

Dyrektor SPPP”KOT”
Katarzyna Czaczuń
z zespołem