Mindfulness Lublin - Lucyna Marcinkowska

Jak postrzegamy świat? (wczorajszy temat treningu uważności MBSR)
Czy widzimy rzeczywistość taką jaka jest?
Otóż zazwyczaj to co postrzegamy, interpretujemy w oparciu o wcześniejsze doświadczenia, opinie, uprzedzenia, przekonania, sympatie, antypatie. W ten sposób każdy z nas tworzy swoją rzeczywistość, swój świat. Nasze poglądy wpływają na nasze zachowania, a one kształtują całe nasze życie...
A propos opowieść buddyjska:
~Pewnego dnia wędrowiec podążał drogą prowadzącą z górskiej wioski w kierunku doliny. Wtem ujrzał mnicha uprawiającego pole w pobliżu drogi. Mnich powiedział wędrowcowi „Dzień dobry”, a ten w odpowiedzi skinął mu głową.
Wtenczas wędrowiec zwrócił się do mnicha:
- Czy mógłbym zadać Ci pytanie?
- Oczywiście – odrzekł mnich.
- Wędruję z wioski w górach do wioski w dolinie i zastanawiam się, czy może wiesz jak jest w tej wiosce w dolinie?
- Powiedz mi – rzekł mnich – jak ci było w tej wiosce w górach?
- Okropnie – odrzekł wędrowiec. – Szczerze mówiąc, cieszę się, że już mnie tam nie ma. Spotkałem się z niechętnym przyjęciem. Kiedy tylko przybyłem, powitano mnie chłodno. Nigdy nie pozwolili mi na to, bym poczuł się jak jeden z nich, choćbym nie wiem jak bardzo się starał. Wieśniacy trzymają się razem i nie odnoszą się przyjaźnie do obcych. Więc powiedz mi, czego mogę spodziewać się po wiosce w dolinie?
- Przykro mi jest ci to mówić, – odrzekł mnich – ale uważam, że w tej wiosce doświadczysz mniej więcej tego samego.
Wędrowiec przygnębiony zwiesił głowę i ruszył dalej.
Kilka miesięcy później inny wędrowiec schodził z gór tą samą drogą. I tak samo natknął się na pracującego w polu mnicha.
- Dzień dobry – powiedział wędrowiec. – Idę do wioski w dolinie. Czy wiesz, jak tam jest?
- Wiem – odpowiedział mnich. Ale najpierw powiedz mi, skąd przybywasz?
- Idę z wioski w górach.
- A jak tam było?
- Przeżyłem tam cudowne chwile. Gdybym mógł, pozostałbym tam dłużej, ale musiałem ruszyć w dalszą drogę. Czułem się w tej wiosce tak, jakbym był członkiem rodziny. Starsi udzielili mi sporo rad a dzieci śmiały się i żartowały ze mną. Ludzie byli uprzejmi i hojni. Smutno mi było się z nimi rozstawać. Oni też mnie będą pamiętali. A co z ta wioską w dolinie? – zapytał znowu.
- Myślę, że będzie ci tam podobnie jak w górach. Życzę ci dobrego dnia.

Co jest dla ciebie ważne?
Dokąd zmierzasz? Jaką drogą chcesz tam dotrzeć?
Za czym tęsknisz? Czego potrzebujesz? Co sprawia, że czujesz, że żyjesz?
Zatrzymaj się na chwilę, zajrzyj w siebie i sprawdź, które z tych pytań są w tobie żywe, wypływają na powierzchnię i chcą być usłyszane?
Może te, jak być szczęśliwym, siebie kochającym, jak radzić sobie z trudnościami, jak w zgodzie ze sobą i światem żyć, jak przyjmować nieunikniony ból i go nie potęgować?
Może niektóre z tych pytań, lub inne, uznasz za najważniejsze i zechcesz, by były przy tobie, by brzmiały w twoich uszach i sercu wciąż i wciąż?
Na niektóre pytania odpowiedzi się pojawiają, a na inne nie…
A może samo zapytywanie jest wartością?
Zapytywanie podsycane ciekawością, cierpliwością, jak również pozwoleniem sobie na to, żeby nie wiedzieć…
Wsłuchiwaniu się w swoje wewnętrzne doświadczenia, obfitujące również w pytania i odpowiedzi, sprzyja praktyka uważności. Możesz jeszcze dołączyć do grupy odkrywających w sobie możliwości do szczęśliwszego życia.
Zapraszam na trening uważności MBSR od 8 kwietnia w Lublinie

Wróciłam z podróży po świecie dalekim. Przede mną wspólna z Wami podróż - najcenniejsza, bo w głąb siebie. Podróż do życia uważnego, szczęśliwszego po prostu.
Dokąd dotrzemy?
Chociaż każdy z nas wyruszy z innego źródła, posiada innych przodków, odmienne doświadczenia, upodobania i historię życia, to 8 kwietnia, rozpoczynając trening uważności MBSR, wyruszymy w tym samym kierunku - poznawania świata i siebie takimi jakimi jesteśmy, poznawania z zaciekawieniem, uznaniem, życzliwością, bez uprzedzeń.
I zaczniemy, przez jakiś czas, tworzyć wspólny nurt. Jak Amazonka zachwycająca, której wody tworzy wiele dopływów. Dwa z nich różnią się składem chemicznym i temperaturą. To ciemna i chłodna Rio Negro, oraz piaszczysta w kolorze i cieplejsza Rio Solimoes. Zanim zmieszają swoje wody, płyną obok siebie 6 kilometrów … Chociaż się różnią, są wodą…
Dokąd dotrzemy? Czy utrzymamy kurs? Czy ktoś/coś nie zabierze steru z naszych rąk? Czy ustawimy żagle stosownie do zmieniających się wiatrów?
„Nie możesz zatrzymać fal, ale możesz nauczyć się surfować” rzecze twórca MBSR Jon Kabat-Zinn.
Zapraszam serdecznie do wspólnej przygody z uważnością.

Chcesz otrzymać wartościowy prezent? Za darmo, bez wysilania się, bez proszenia?
Jeśli tak, wycofaj się teraz z wszelkiej aktywności, pozwól sobie nic nie robić, nawet oczy niech nie patrzą, niech powieki opadną, niech ciało się umości wygodnie i niech się rozluźni uwalniając napięcia z wydechem. Uwaga niech powędruje do ciała, do miejsc, w których oddech nim porusza. Zechciej uświadomić sobie ten ruch i poczuć go, rejestrując wrażenia fizyczne … Jakie one są? Ciekawe… jakie?
I tak przez chwil kilka nic nie robisz, pozwalasz żeby oddech sam oddychał, a ty obejmujesz go łagodną, zaciekawioną uwagą.
A prezent? Układ przywspółczulny ma go dla Ciebie.
Sypnie hormonami szczęścia …
Sypnął?

Nie stójcie nad moim grobem
i nie płaczcie;
nie ma mnie tam.
Ja nie śpię.
Jestem tysiącem wiatrów,
które wieją;
Jestem diamentowym blaskiem
na śniegu.
Jestem światłem słonecznym
na dojrzewającym zbożu;
Jestem łagodnym jesiennym deszczem,
kiedy budzicie się w porannej ciszy;
Jestem śmigłym lotem
cichych ptaków.
Jestem łagodną gwiazdą,
która świeci w nocy.
Nie stójcie nad moim grobem
i nie płaczcie;
nie ma mnie tam…
~Gesa Schwartz

Teraz, kiedy nie mam nic do powiedzenia, zatrzymasz się tutaj na chwilę i potowarzyszysz mi w byciu?
Nie musimy rozmawiać żeby pobyć razem. I nie stracić przy tym kontaktu ze sobą samą/samym. Ty z tym co w Tobie, ja z tym co we mnie.
Zaglądamy do własnego wnętrza, zaciekawieni, co tam jest?
Co w ciele, co w głowie, co w sercu?
Tak, właśnie tak jest…
Oddychamy i pozwalamy oddechowi płynąć swobodnie.
Pozwalamy być temu co jest. Pozwalamy odejść temu co odchodzi. Pozwalamy sobie czuć to co czujemy.
Oddychamy czując każdy wdech i wydech. Wdech i wydech ...
Teraz. Tutaj.
Jesteśmy

uzdrowiciel,
którego szukasz
od dawna,
to odwaga,
by zgłębić i pokochać
siebie w pełni
/yung pueblo/
Jak stać się swoim własnym uzdrowicielem, by żyć swobodniej, mądrzej i szczęśliwiej, możesz nauczyć się na treningu uważności MBSR.
Zapraszam od 4 września

KURS MBSR | mindfulness-lublin MBSR (Mindfulness-Based Stress Reduction) to 8-tygodniowy program redukcji stresu w oparciu o uważność. Został opracowany w 1979r przez profesora Jona Kabat-Zinna oraz jego współpracowników z uniwersytetu medycznego w Worcester (Massachusetts, USA). Adresowany jest do osób, które chcą lepi...

Wybieram się w samotną wyprawę do Puszczy Knyszyńskiej żeby dać zmysłom pożyć i namedytować się do syta, w ruchu i bezruchu. Żeby zaprosić do mojego życia więcej lekkości i mądrości.
Nie do końca samotnie. Zabiorę ze sobą podręcznik „Życie ze współczuciem oparte na uważności”, by uważność pogłębić o praktykę współczucia. Mam tą książkę od wczoraj i nie mogę się z nią rozstać, tkwiąc w zachwycie i wdzięczności dla jej autorów, moich kochanych i cenionych wielce nauczycieli.
Marta Markocka-Pepol, która przetłumaczyła książkę i nagrała medytacje do niej załączone, pisze:
Książka jest przewodnikiem po programie Mindfulness-Based Compassionate Living.
To kurs zmieniający wewnętrzny krytyczny głos w miękki, troskliwy i czuły.
To lekcja wychodzenia z niezdrowych nawyków, karmienia i kojenia się w pięknie i spokoju, nawiązywania relacji z głębi serca wszędzie tam, gdzie tylko serca mają wolę, by się na to otworzyć.
Podręcznik może być używany jako:
samouczek (choć polecam bardzo 8-tygodniowe kursy w grupie z certyfikowanymi nauczycielami MBCL),
materiał szkoleniowy dla nauczycieli MBCL
najlepszy z możliwych podręcznik dla kursantów 8-tygodniowych kursów MBCL. Co oznacza, że od tej pory na moich kursach MBCL każdy uczestnik będzie dostawał taki egzemplarz dla siebie.
W środku książki jest 28 medytacji audio do pobrania i praktykowania.
„Współczucie jest dziś koniecznością, a nie luksusem”, jak mówią Frits Koster i Erik van den Brink - autorzy programu MBCL i podręcznika oraz moi nieocenieni nauczyciele, autorytety i mentorzy.
W sprawie zakupu książki proszę słać maile pod: [email protected]

Czasami wszystko w naszym życiu idzie jak po maśle, a czasami jak po grudzie. Czasami dobrze o sobie myślimy, a czasami wręcz przeciwnie. Doświadczamy wielu sprzecznych uczuć i potrzeb. Wkurzają nas ci, których kochamy, lubiane czynności bywają uciążliwe, mrok przysłania jasność, a pewność ustępuje miejsca niepewności.
Ta zmienność i różnorodność w nas może być irytująca i niechciana.
Medytacja uważności pozwala na odnalezienie spójności i harmonii ze wszystkim, czego doświadczamy. Uczy przyjmowania przyjemności i nieprzyjemności. W całości. Pomaga dostrzec, że trudności i cierpienie nie wypełniają całego życia.

PO CO NAM UWAŻNOŚĆ?
Odpowiadając na to pytanie, mogłabym napisać książkę. Oczywiście gdybym potrafiła ;)
Mogę też odpowiedzieć krótko - po to, żeby życia nie przegapić. Żeby żyć zanim umrzemy. Żeby przez życie nie niosła nas rutyna i nawyki, żeby kroczyć przez nie świadomie, w swoim tempie, na własnych nogach. I ze sobą pod rękę. Żeby cieszyć się z odkrycia posiadanych możliwości, które w zupełności wystarczają do radzenia dobie z codziennymi trudami.
Mogę udzielić jeszcze krótszej odpowiedzi na pytanie „po co”? Po wszystko! Po wszystko to, co najcenniejsze w naszym jedynym, niepowtarzalnym życiu.
Mogę również posłużyć się metaforą: Uważność jest jak lampa oświetlająca drogę, po której stąpamy. W jej świetle lepiej widzimy miejsca, na których stawiamy stopy i robimy kolejny krok. Widzimy szerzej to, co znajduje się wokół. Wyraźniej też doświadczamy samych siebie jako całości złożonej z ciała i umysłu. Sięgając do wewnętrznej mądrości, możemy zdecydować, czy zrobić krok duży czy mały, czy też nie robić żadnego i pozostać w miejscu.
To światło chroni przed wylądowaniem w ślepym zaułku. Jeśli jednak już tam się znajdziemy w sposób niezamierzony, możemy rozejrzeć się wokół i to miejsce poznać. Patrząc z zaciekawieniem, bez uprzedzeń, mamy szansę odkryć coś nowego, coś czego nie wybralibyśmy celowo, zaskoczyć siebie samych nowym odkryciem i mieć z tego korzyść.
A tak naprawdę, każdy z nas musi sam odnaleźć odpowiedź na postawione pytanie. Nie poznamy bowiem uważności, nie doświadczymy jej mocy wzbogacania naszego życia, czynienia go szczęśliwszym i pełnym znaczenia, czytając książki, czy też to, co piszę.
Odkryjemy ją praktykując. Praktyka przyniesie korzyści nie tylko dla nas samych, obejmie również otaczający nas świat.
Milknę zatem i zapraszam do medytacji uważności – samodzielnej lub z innymi - tak jak wolisz :)

Wszystko to, co się nam przydarza, to czego doświadczamy, co dzieje się wokół, może stresować. Nie dlatego, że zdarzenia te stanowią realne zagrożenie, lecz najczęściej z powodu uznawania ich za zagrażające czemuś, na czym nam zależy.
Mózg nie jest zaprojektowany na uszczęśliwianie, lecz na przetrwanie, więc pilnie wypatruje zagrożeń, przegapiając wszystko to, co przyjemne, bezpieczne i piękne.
A więc o szczęście musimy (i możemy!) zadbać sami.
W jaki sposób?
Nie lecieć przez życie na autopilocie, według nawykowego programu trzymającego nas w wyniszczającym trybie zagrożenia lub popędu.
Tak jak potrzebna jest niedziela (jest dzisiaj!) dla niedziałania, urlop dla odpoczynku, tak samo potrzeba jest nam umiejętności zatrzymywania się w biegu, by odetchnąć, zregenerować siły, wyciszyć, uwolnić energię zamrożoną w stresie i spożytkować ją do tego co karmi, buduje, uszczęśliwia.
Czyli tak często jak to tylko możliwe dobrze jest koić skołatane nerwy, napięte ciało, zatroskane serce. Inaczej mówiąc, przebywać w systemie ukojenia, w jednym z 3 systemów regulacji emocji (pozostałe 2 to wspomniany system zagrożenia i popędu).
Są ku temu specjalne medytacje. Jedna z nich polega na wyobrażeniu sobie bezpiecznego miejsca, w którym przebywając czujemy się bezpiecznie i szczęśliwie, które emanuje serdecznością, cieszy się z naszej tam obecności i akceptuje takimi jakimi jesteśmy.
Taką właśnie medytację zaproponowałam ostatnio uczestnikom praktyki uważności w grupie.
Czego doświadczyliśmy?
Prawie wszyscy, ku mojemu zadziwieniu, przespali większą lub mniejszą część tej medytacji.
Dlaczego tak się stało? Być może instrukcję uznali za nudną, a może rozpoznali własne zmęczenie i odpuścili sobie uważność, albo poczuli się bezpiecznie i pozwolili sobie na zaspokojenie potrzeby snu? Kto to wie? Wiem tylko, że było właśnie tak jak było.
Tak czy inaczej, zapamiętajmy po wsze czasy, że w wyobraźni możemy skupić uwagę na tym co dobre i w ten sposób działać na własną korzyść rozwijając system ukojenia. Serio!
A teraz, zamiast martwić się mijającą niedzielą, powyobrażam sobie to przecudne miejsce, w którym znajdę się w marcu 🙂

Nie lubimy doświadczać nieprzyjemności, nie życzymy sobie ani bólu fizycznego, ani psychicznego. Kiedy się pojawia coś takiego, reagujemy nawykowo oporem i niezgodą i kierujemy sporo energii do walki z niechcianym doświadczeniem.
Odwracamy się od bólu pozostawiając go samemu sobie. Nie zajmujemy się nim życzliwie i współczująco, chociaż przychodzi z nowiną i domaga się uwagi.
Uciekając od nieprzyjemnego tu i teraz, uciekamy od dziejącego się życia i poszukujemy czegoś, co miałoby uczynić je przyjemniejszym. Więc czy pozostajemy w kontakcie ze sobą, czy jesteśmy obecni w dziejącej się chwili, w tym co jest teraz realne, czy w jakąś iluzję nas niesie?
Podczas praktyki uważności w grupie obserwowaliśmy jak reaguje nasze ciało, jakie pojawiają się emocje i myśli w momencie stawiania oporu aktualnie doświadczanej trudności, a co się w nas dzieje wówczas, kiedy na tą samą trudność odpowiadamy zgodą i pozwalamy sobie w pełni czuć to co czujemy.
* Co zauważyliśmy trwając w niezgodzie:
"rodzaj agresji, napięcie, ścisk, zmęczenie, zamknięcie, brak wyjścia, opór, niechęć, złość na sytuację, walka wewnętrzna, zaciśnięte pięści, napięcie w klatce, ucisk wszechogarniający, ciężar w piersiach, zmarszczona twarz, ciężki oddech, sztywnienie, napięty brzuch, zaciśnięte szczęki, złość, skurczenie, sztywność ciała, smutek, wyczerpanie, nieprzyjemność, brak rozwiązania, trudność, wyczerpanie, brak energii na wszystko inne, torturowanie siebie, postawa obronna, ociężałość, balast"
*Co zauważyliśmy nie oporując, nie walcząc z trudnością, tylko uznając jej obecność i reagując zgodą na jej doświadczanie:
"przyszły wtedy do głowy rozwiązania, pojawił się uśmiech, ulga, pojawił się dystans do sytuacji dający szansę na spokojniejsze podejście do próby rozwiązania, z każdą chwilą większy luz w klatce, oddech stał się głębszy i lżejszy, rozpłynięcie, odpuszczenie, otwarcie, możliwość rozmowy, zgoda, rozluźnienie ciała, pogodzenie się z tym, że tak jest, spokój, akceptacja, przyjemniej, bez cierpienia, rozwiązanie trudnej sytuacji, wyjście z negatywnych emocji, zgoda na to, że tak teraz jest, poczucie, że mam energię w sobie, nie tracę jej, spokój, miłosierdzie dla siebie"
Wnioski? Każdy może wysnuć własne :) Zgoda?

Zapraszam Cię na trening uważności MBSR, podczas którego możesz łagodnie w siebie spoglądać, wyciszyć umysł, doświadczać przejawów życia, siebie poznawać i pokochać, zacząć na powrót korzystać z wewnętrznej mądrości i zaprogramować się na szczęście.
Cudna perspektywa, prawda? Ruszamy 5 września.
Zadzwoń do mnie – umówimy się na bezpłatną i niezobowiązującą konsultację, opowiem o treningu i odpowiem na pytania.
https://www.facebook.com/events/360382532884480/?ref=newsfeed

/na zdjęciu wymowny kolaż, prezent od uczestników treningu/

Kiedy moje wakacje dobiegną końca, skieruję wzrok w kierunku Lublina i powitam nowych uczestników treningu uważności MBSR.
Startujemy 5 września. Zapraszam 🤗
https://www.facebook.com/events/360382532884480/?ref=newsfeed

Zatrzymajmy się na chwilę przy lekturze tego pięknego wiersza w tłumaczeniu Wojciecha Eichelbergera

Zdaje mi się,
że moja łódź uderzyła,
gdzieś tam w głębinach,
w coś ogromnego.
A jednak nic się nie dzieje!
Nic... Cisza... Fale...
- Nic się nie dzieje?
Czy może stało się już wszystko
i stoimy teraz, spokojnie, pośród nowego życia?
[Juan Ramon Jimenez, Oceans]

Jeśli nadmiernie rozmyślamy o życiu,
że jest takie zamiast inne, że czegoś w nim za mało, albo za dużo, to może zabraknąć nam czasu, by się nim zachwycić

W reakcji na czytany tekst, jakby znikąd, automatycznie, pojawiają się myśli – interpretacje, wnioski, analizy, oceny, skojarzenia …
Czy w twojej głowie też tak się dzieje, samo, bez twojej woli? Możesz sprawdzić czytając poniższy fragment z książki „Do syta” Michała Cichego.
„Kiedy ludzie uznają coś za dobro, przed złem szeroko otwierają się drzwi.
Większość zła bierze się z bycia przeciwko złu.
To, przeciwko czemu jesteś, ma nad tobą władzę”.

Obym był w tym dniu
Serdecznie współczujący
Jasny w słowach
Świadomie obecny
Odważny w myśleniu
Szczodry w miłości
- John ‘O Donoh