Adeste, Warszawskie Centrum Psychoterapii

„Zdolność do podążania za prawdą własnego doświadczenia oraz do tolerowania prawdy doświadczenia drugiej osoby , do uznawania i przyjmowania znaczenia doświadczenia drugiej osoby bez utraty znaczenia własnego doświadczenia, zwłaszcza gdy są one nie tylko różne , ale wręcz sprzeczne, jest ogromnym osiągnięciem rozwojowym.”
W:„Stan umysłu pary” Mary Morgan

10.10. Dniem Zdrowia Psychicznego.

Zdrowie psychiczne zaczyna się od dobrych relacji międzyludzkich.

Zdj. Anna Shvets

💖

Życzymy spokojnych, zdrowych i słonecznych Świąt Wielkiej Nocy, spędzonych w gronie życzliwych osób, w dobrej atmosferze.
Niech te Święta będą czasem wytchnienia, cennych refleksji i odrodzenia tego co dobre w nas 🌷🌷🌷

Nasza najnowsza publikacja.

Metoda Feldenkraisa, żyć bardziej świadomie - ADESTE Metoda Feldenkraisa rozwija świadomość ciała poprzez ruch w ciele i ruch z ciałem. Nasze myśli i emocje przejawiają się w postaci napięcia w ciele.

Chcąc zadowolić obie rodziny pochodzenia, młodzi czasami uskuteczniają tzw. “rodzinny tramwaj”, na przykład: połowa Wigilii u rodziców jednego z partnerów, a druga połowa u drugiej rodziny pochodzenia. Może to generować wiele konfliktów, na przykład związanych z decyzją u kogo spędzimy czas, kto i czyja rodzina jest ważniejsza. Im większe są roszczenia ze strony dwóch rodziny pochodzenia, tym większe występuje napięcie u rodziców i ich dzieci.

Święta Bożego Narodzenia i relacje… - ADESTE Święta Bożego Narodzenia kojarzą się z rodziną, a rodzina to relacje. Bycie w relacji jest czymś najważniejszym w życiu człowieka i zarazem najtrudniejszym wyzwaniem rozwojowym.

Tylko bez hipnozy! Psychoterapeuci Adeste, Warszawskie Centrum Psychoterapii zapraszają!

Tylko bez hipnozy! - ADESTE Takie lub podobnie brzmiące zdanie usłyszałam kiedyś od pacjentki, która po telefonicznym umówieniu się na terapię, przyszła na pierwszą sesję. Psychoterapia Warszawa.

Psychoterapia – Metoda Feldenkraisa - ADESTE Psychoterapia może korzystać z metody Feldenkraisa, która opiera się na założeniu, że ruch jest podstawową jakością ludzkiego życia i poprzez niego możemy wpływać na wszystkie aspekty naszego funkcjonowania

Adeste, Warszawskie Centrum Psychoterapii - psychoterapeuci w Warszawie.

O poczuciu (i budowaniu) własnej wartości - ADESTE Osoby, które przychodzą do psychoterapeuty, często skarżą się na niskie poczucie własnej wartości. Czują się gorsze od innych, zawstydzone, niepewne siebie, poszukują poczucia bezpieczeństwa. Psychoterapia Warszawa.

Adeste, Warszawskie Centrum Psychoterapii o

Psychoterapia – Metoda Feldenkraisa - ADESTE Psychoterapia może korzystać z metody Feldenkraisa, która opiera się na założeniu, że ruch jest podstawową jakością ludzkiego życia i poprzez niego możemy wpływać na wszystkie aspekty naszego funkcjonowania

Porozmawiajmy o emocjach z psychoterapeutą Adeste, Warszawskie Centrum Psychoterapii...

Porozmawiajmy o emocjach… - ADESTE To co niewątpliwe przybliża nas jako społeczeństwo do poprawy jakości życia psychicznego, to umiejętność bycia w kontakcie ze swoimi emocjami.

Terapia rodzinna - ADESTE Gdy poszukujesz terapii rodzinnej może być zaproponowana praca nakierowana na umożliwienie dzieciom, młodzieży, rodzinom osiągania optymalizacji funkcjonowania emocjonalnego, społecznego, rodzinnego, indywidualnego osób biorących w niej udzia

10 października - Dzień Zdrowia Psychicznego

Gdy naturalna agresja nie jest dopuszczana, nie może też nastąpić normalna indywiduacja i w rezultacie nie może się ukształtować samodzielna tożsamość i poczucie self. Prawdziwa tożsamość budowana jest w wyniku odkrywania self poprzez jego wyrażanie na drodze stopniowej internalizacji zewnętrznych postaci poprzez optymalne zaspokojenie i optymalną frustrację. Niemożność wyrażania naturalnej agresji nie pozwala na należyte rozwinięcie żadnego z tych procesów i tym samym na ustanowienie adekwatnej tożsamości prawdziwego self.

Stephen Johnson , „Style charakteru”

Szczęście nie jest tożsame z sukcesem rozumianym jako zdobycie sławy i majątku. Sukces przynosi jedynie chwilowe zadowolenie. By stać się człowiekiem szczęśliwym warto zatroszczyć się o fundamenty na których można zbudować poczucie pełnej satysfakcji i zadowolenia z życia (…)
Nie zrażaj się przeszkodami, choć na drodze napotkasz ich wiele. Gdy je pokonasz staniesz się silniejsza i silniejszy. Pamiętaj, że prawdziwe szczęście to pozytywny stan ducha, pozytywne nastawienie do życia i wyzwań jakie to życie stawia.
Andrzej Moszczyński, „Jak rozwinąć swój potencjał.”

„(…) narcystyczna dorosła osoba posługuje się innymi ludźmi do wsparcia, umocnienia i przydania wielkości fałszywemu self. Niestety, w ten sposób utrwala zależność, ponieważ fałszywe self nigdy nie stanie się autonomiczne i satysfakcjonujące dla siebie samego. Zasadnicze i niezbędne przesunięcie w leczeniu osoby narcystycznej pojawia się z chwilą gdy ponownie zaczyna ona posługiwać się innymi w celu rozpoznania i umocnienia swojego prawdziwego self. Początkowo, podobnie jak w odniesieniu do dziecka, stawia ją to w zdecydowanie bardziej zależnej pozycji. Jednak w miarę jak osoba uznaje ubogość swojego rzeczywistego self i szuka u innych pomocy w jego rozpoznaniu i opiece nad nim, wyłaniają się też zalążki przyszłej niezależności, ponieważ znalezienie prawdziwego self kładzie kres poszukiwaniom i rozpaczliwej potrzebie nieustającej adoracji. Gdy narcystyczna osoba przestanie posługiwać się innymi do podtrzymania swego fałszywego self a zacznie używać ich do odkrywania self prawdziwego, rozpocznie swoją podróż do domu.”

S.M. Johnson „Style charakteru”

"Zachowania typowe dla osobowości borderline, takie jak stosowanie przemocy słownej, uciekanie się do czynności odbieranych jako manipulacja i wykorzystywanie mechanizmów obronnych, mogą zniszczyć zaufanie i zażyłość. Sprawiają, że bliski osoby borderline nie czuje się bezpiecznie w relacji, gdyż nie ma pewności, czy jego głębokie uczucia i najskrytsze myśli zostaną przyjęte z miłością, zaangażowaniem i troską.
Co zostaje, kiedy musimy się stale pilnować, gdy z kimś rozmawiamy? Sztuczne, uprzejme wymiany zdań, kłopotliwe milczenie, napięcie. Kiedy z naszego związku znikają bezpieczeństwo i bliskość, przyzwyczajamy się do grania. Udajemy, że jesteśmy szczęśliwi, choć tak nie jest i mówimy, że wszystko jest w porządku, choć to nieprawda. To, co było wdzięcznym tańcem wzajemnej troski i bliskości, zmienia się w bal maskowy, którego uczestnicy ukrywają coraz więcej z samych siebie"

Paul Mason, Randi Kreger "Borderline"
Fot. Shukhrat Umarov

Prawie wszyscy pacjenci czują strach przed porzuceniem wywodzący się z doświadczeń z dzieciństwa. W większości przypadków ten strach, choć urasta do rozmiarów paniki, nie jest odczuwany, ponieważ blokuje go usztywnienie klatki piersiowej. Utrzymując oddech na minimalnym poziomie, człowiek nie ma kontaktu z uczuciem paniki. Takie płytkie oddychanie odcina jednak również wszystkie inne uczucia, pozostawiając pustkę i niespełnienie. Z drugiej strony, doświadczanie paniki jest bardzo bolesne i przerażające, lecz można przez nie przejść, głęboko oddychając. Panika jest bezpośrednio związana z uczuciem duszności. Człowiek ma problemy ze złapaniem oddechu, ponieważ mięśnie jego klatki piersiowej kurczą się pod wpływem strachu – strachu przed porzuceniem. Taka osoba tkwi w błędnym kole: strach przed odrzuceniem lub porzuceniem trudności w oddychaniu płytki oddech panika przy próbie głębszego oddechu, poprzez który wypływa więcej pokładów strachu. Zmuszona jest do życia na powierzchni, czyli zdala od emocji. Na tym poziomie człowiek może utrzymywać stan paniki poza obszarem świadomości, lecz takie życie, dające złudne poczucie bezpieczeństwa, niewiele różni się od śmierci. Mechanizm ten jest stale podtrzymywany przez strach przed porzuceniem. Dotarcie oddechem do pokładów lęku wywołuje głęboki płacz i pozwala odczuć strach przed porzuceniem przeniesiony z dzieciństwa. Głęboki płacz uwalnia również ból utraty miłości(..). A zatem poddanie się ciału i głęboki płacz przemieniają strach i ból w spokojne wody na których można odnaleźć prawdziwą radość i wolność.

Alexander Lowen, „Radość”

Zdjęcie:wystawa Jan Bortkiewicz „Weather Report” U-jazdowski

U podstaw terapii narcyzmu, podobnie jak terapii wszelkich problemów charakterologicznych, leży decyzja, aby dorosnąć-decyzja odnosząca się do infantylnych problemów, które dosłownie wiążą, uniemożliwiając rozwój. Decyzja, aby dorosnąć, jest decyzją, by ostatecznie porzucić infantylne nadzieje na magiczne spałnienie - spełnienie bez wysiłku, bez kompromisu, bez ograniczenia - bez zbliżenia do rzeczywistości. „Słusznie czy niesłusznie, ale po mojemu” - tak brzmi infantylne pragnienie. Ciężko z niego zrezygnować, o czym świadczą skomplikowane, nieświadome manewry, będące odbiciem tej odmowy. Celem terapii jest przełamanie tych manewrów, lecz klęska, zwłaszcza w przypadku osoby narcystycznej, musi być łagodna - ani upokarzająca, ani niszcząca dla ludzkiego ducha. Bez względu na to, jak przykra bywa dla innych osoba narcystyczna, zasługuje ona na miłość tak samo jak wszystkie inne istoty ludzkie.
Zadanie dorośnięcia, przed jakim staje, jest ogromne, więc i ludzie, którzy potrafią kochać, zechcą pomóc. Przyjmując pomoc, osoba narcystyczna akceptuje istotę swojego człowieczeństwa, zaczyna pracę ponownego zbliżenia i ostatecznie dopuszcza do siebie to, czego zawsze pragnęła - miłość i akceptację, jakiej dostarczyć mogą tylko inni ludzie.

Stephen M. Johnson, „Humanizowanie narcystycznego stylu”.

Zdjęcie: Ugo Rondinone „Złe dni minęły”, Centre Pompidou Malaga

Zdarza się, że musimy postawić granicę i ruszyć do boju, jasno powiedzieć rodzicom, że mimo ich gniewu, bólu i rozczarowania nie będziemy w stanie zrobić czegoś dla nich i nie możemy pozwolić, aby oni robili coś nam. Jak stwierdzić, czy przyszedł już na to czas? Psychoanalityk Harvey Rich stosuje w terapii par rozróżnienie między "krzywdą dla duszy" a "krzywdą dla wrażliwości" i radzi: "kiedy twojej duszy dzieje się krzywda, walcz zawzięcie, jeśli urażona jest tylko twoja wrażliwość, odpuść".
Im bardziej jesteśmy pewni własnej tożsamości i im mniej boimy się stać bezsilnym dzieckiem w szponach władczych rodziców, tym łatwiej nam widzieć ich faktyczne lub rzekome ingerencje nie jako ataki, a jako drobne przykrości, nie krzywdzące duszy, a urażające wrażliwość tym łatwiej nam je odpuścić.
Potrafimy zatem wzruszyć ramionami, kiedy słyszymy, że powinniśmy byli włożyć płaszcz, albo kiedy dostajemy przepis na pieczeń. Nie czujemy potrzeby atakowania teścia, który ośmielił się oberwać suche liście z rośliny doniczkowej. Kiedy odwiedzamy rodziców i mówią nam: "Zadzwoń do cioci Rose – bardzo by się ucieszyła", możemy zdobyć się na to, by sprawić radość cioci Rose i rodzicom.
Czasem potrafimy także wykorzystać humor, aby zbyć niegroźną dla duszy przykrą uwagę. Kiedy Jason usłyszał od matki: "Jak możecie mieszkać w takim chlewie?", radośnie odpowiedział: "Ona jest fleją. Ja jestem fleją. A ty nie. Całe szczęście, że ożeniłem się z nią, nie z tobą, prawda?".

Judith Viorst "Małżeństwo dla zaawansowanych"
Fot. RODNAE Productions

"Jednym z naszych ulubionych sposobów zaprzeczenia śmierci jest wiara w osobistą wyjątkowość, przekonanie, że właśnie my jesteśmy zwolnieni z biologicznej konieczności i życie nie obejdzie się z nami tak surowo, jak ze wszystkimi innymi.
Pamiętam, jak przed laty, kiedy zaczął mi się psuć wzrok, odwiedziłem optyka. Zapytał, ile mam lat, a potem skomentował: "Czterdzieści osiem, co? No tak, dokładnie zgodnie z planem".
Wiedziałem, rzecz jasna, że ma absolutną rację, ale gdzieś w głębi mojej duszy wydobył się krzyk: "Jakim planem? Czyim planem? Może to jest pana plan i wszystkich innych, ale na pewno nie mój!"

I. D. Yalom "Dar terapii"
Fot. Mark Arron Smith

Przywiązuj dużo uwagę do umiejętności zabawy swojego dziecka.

Jeśli dziecko umie się bawić, nie muszą cię niepokoić nieliczne trudności, a gdy zabawa w pojedynkę i z innymi dziećmi, przynosi mu radość, nie czekają was żadne poważne problemy.
Jeśli w swojej zabawie dziecko wykazuje się bogatą wyobraźnią i jeśli czerpie radość z zabaw, które polegają na dokładnym postrzeganiu świata zewnętrznego, to możesz być spokojna, pomimo, że moczy się w nocy, jąka, ma napady wściekłości, jest często zgorzkniały albo popada w depresję.
Jego zabawa wskazuje, że gdy zapewni mu się stałe sprzyjające środowisko, potrafi budować swoje życie osobiste i w końcu stać się w całości istotą ludzką, taką której świat pragnie i którą przyjmie z radością.

D.Winnicott "Dziecko, jego rodzina i świat".
Fot. cottonbro studio

Miłość bezwarunkowa, jako kochanie kogoś bez oczekiwań, obdarowanie czystą miłością bez względu na to, co dostaje się w zamian, jest utożsamiana z uczuciem, które nie wyznacza granic.

Ale w każdej bliskiej relacji z drugim człowiekiem potrzebne są jasne i elastyczne granice, które pokazują, na co możemy pozwolić konkretnej osobie i w jakich okolicznościach, a na co sobie nie pozwolimy. Zdrowe granice pomagają dzielić się sobą i dzielić ze sobą życie z szacunkiem dla samego siebie i dla innych. W tym kontekście miłość osób dorosłych jest w pewnym sensie warunkowa i trzeba być uważnym na cienką granicę pomiędzy wielkodusznością a zachowaniem, które szkodzi.

Katarzyna Lorecka "Kolekcjoner krzywd".