สบายดี 45+

อายุมากแค่ไหน
ก็ยังเป็นลูก
ในสายตาแม่เสมอ...

ขอต้อนรับแฟนตัวยงคนใหม่ของฉัน! 💎 สมองใส ใจสบาย

ฉันอยากรู้ว่าอะไรดึงดูดให้คุณยังคงติดตามฉันต่อ โปรดช่วยแชร์ความเห็น

#หนังสือกับชีวิตจิตใจและสมอง

มีงานน่าสนใจมาชวนค่ะ 😊

อาทิตย์หน้ามีคิวไปดำเนินรายการเสวนากิจกรรม "Book Club ครั้งที่ 1" ของชมรมผู้สูงอายุ "สมองใสใจสบาย"

อยากชวนญาติมิตร มาร่วมฟังความหมายและคุณค่าแห่งชีวิต กับหนังสือ "Tuesdays with Morrie"

✅️ ห้องประชุม 1209 ชั้น 12 อาคาร ภูมิสิริฯ โรงพยาบาลจุฬาลงกรณ์ สภากาชาดไทย
ในวันอังคารที่ 30 กรกฎาคม พ.ศ. 2567 เวลา 10.00 น. – 12.00 น.

พบกับแขกรับเชิญพิเศษ
📍คุณนิ้วกลม สราวุธ เฮ้งสวัสดิ์

ร่วมพูดคุยกับ
✅️คุณหญิงจำนงศรี หาญเจนลักษณ์
✅️อ.พญ. ชนิฎา ศิริประภารัตน์

ดำเนินรายการ โดย
✅️ กนกวรรณ กนกวนาวงศ์

เป็นกิจกรรมฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย แต่ต้องสมัครเป็นสมาชิกชมรมก่อนที่
👇👇👇
ที่ LINE Official : ชมรมสมองใสใจสบาย
ADD Line ได้ที่ : https://line.me/R/ti/p/%40978lwtzs
หรือ -mind

แล้วพบกันนะคะ 😉

บางครั้งความหลงลืมก็เกิดจากความไม่มีสมาธิ ทางแก้คือฝึกความจดจ่อกับสิ่งที่ทำตรงหน้า

นึกถึงอีกคำสอนของหลวงปู่ ติช นัท ฮันห์ #ล้างจานเพื่อล้างจาน

ในภาษาบาลี ไม่มีคำศัพท์โดยตรงสำหรับคำว่า ‘ความทรงจำ’ การทำงานของจิตที่ประกอบกันเป็นสิ่งเรียกว่าความทรงจำนั้น แยกออกเป็นสัญญา (การหมายรู้) และสติ (การตระหนักรู้)

สัญญาทำหน้าที่หมายรู้สิ่งต่างๆ ไว้ในความทรงจำโดยอาศัยคำพูด ชื่อ ภาพลักษณ์ และการปิดฉลากว่าอะไรเป็นอะไร เราอาจเปรียบเทียบได้กับการรวบรวมและจัดเก็บข้อมูล สัญญาแสดงออกมาเป็นการรับรู้ เมื่อเรารับรู้สิ่งที่เห็นด้วยตาว่าเป็นต้นไม้ หรือได้ยินด้วยหูว่าเป็นเสียงนกร้อง นั่นคือสัญญากำลังทำงาน เป็นกระบวนการทางธรรมชาติ ไม่ต้องอาศัยเจตนา

ส่วนสติไม่ได้เกิดขึ้นเอง แต่จะมาพร้อมกับเจตนาเสมอ สติคือการตั้งใจระลึก โดยดึงข้อมูลที่สัญญารวบรวมไว้ให้มาอยู่ในปัจจุบันเพื่อวัตถุประสงค์เฉพาะอย่างใดอย่างหนึ่ง แล้วรักษาไว้ตราบเท่าที่จำเป็น สติทำหน้าที่ระลึกขึ้นมาในใจ และคงเอาไว้

เวลาที่เราจำอะไรไม่ได้ อาจจะเป็นปัญหาหรือข้อบกพร่องของสติก็ได้ แต่ที่เป็นไปได้มากกว่าคือสัญญาไม่ได้หมายไว้แต่แรก ถ้าเราลืมว่าวางแว่นตาไว้ตรงไหน อาจเป็นเพราะว่าขณะที่วาง เรามัวคิดเรื่องอื่น และไม่ได้สร้างสัญญาเอาไว้อย่างชัดเจน

ธรรมะคำสอน โดย พระอาจารย์ชยสาโร
แปลถอดความ โดย ศิษย์ทีมสื่อดิจิทัลฯ

พี่น้อง จอง+คัลแลน ไปโดนอะไรมา? เฉลยในคอมเมนต์ 😅
#แม่ฮ่องสอน

#พี่จอง #คัลแลน

#ทำใจอย่างไรเมื่อตกเป็นเหยื่อมิจฉาชีพ


"สิ่งที่ไม่ควรสูญเสียเมื่อถูกมิจฉาชีพหลอก ก็คือชีวิตของเราเอง"

ประโยคเตือนใจจากพระมหานภันต์ สนฺติภัทฺโท ผู้ช่วยเจ้าอาวาสวันสระเกศราชวรมหาวิหาร หนึ่งในวิทยากรอบหัวข้อ "จริง VS.เท็จ ต้องเอ๊ะใจ" จัดโดย Thai Health Academy และสำนักส่งเสริมสุขภาวะทางปัญญา สสส.

แม้จะเป็นพระก็ใช่ว่าท่านจะรอดจากการถูกหลอก วันหนึ่งมีโทรศัพท์แจ้งว่าพัสดุของท่านตกค้างให้กดเข้าลิงค์ที่จะส่งให้ ท่านก็หลงเชื่อ แต่ก่อนจะดำเนินการใดๆ ก็ "เอ๊ะ" ขึ้นมาได้ว่า ....

"พนังงานส่งของไม่น่าพูดจาเรียบร้อยอ่อนหวานแบบนี้"

หลังจากตรวจสอบจึงพบว่าถูกหลอก ท่านพูดติดตลกว่า "เป็นพระก็ใช่ว่าจะรอด ผ้าเหลืองคุ้มครองให้แคล้วคลาดจากโจรไม่ได้"

และยังฝากเตือนญาติโยมที่ได้รับการติดต่อจาก "พระ" ให้ถวายปัจจัยในรูปแบบต่างๆ ขอให้ตรวจสอบก่อนว่า

"เป็นพระจริงไหม"

และไม่ว่าจะอยู่ในสถานะใด ก็ควรมีทักษะในการป้องกันตนเอง โดยเฉพาะในยุค "Deep Fake" หรือ "การหลอกลวงที่แนบเนียนและลึกล้ำมากขึ้นด้วย AI"

คุณสุภิญญา กลางณรงค์ ผู้ร่วมก่อตั้งโคแฟค (ประเทศไทย) ฉายภาพให้เห็นถึงโลกอนาคตที่ Ai จะเข้ามาแทนที่มนุษย์มากขึ้นเรื่อยๆ อย่างที่จินตนาการไม่ถูก (หรือไม่กล้าคิดเลย) โดยเฉพาะในวงการข้อมูลข่าวสารและสื่อมวลชน!

ทางด้านคุณพีรพล อนุตรโสตถิ์ ผู้จัดการศูนย์ชัวร์ก่อนแชร์ บมจ.อสมท. ซึ่งจับผิดข้อมูลเท็จในโลกออนไลน์มายาวนาน เล่าถึงพัฒนาการของการสร้างข่าวปลอม ที่ทำให้หน่วยงานตรวจสอบและประชาชนหยุดนิ่งไม่ได้ ต้องอัพเดททักษะและสร้างความเท่าทันอยู่เสมอ

พระมหานภันต์เล่าย้อนกลับไปถึงสมัยพุทธกาล ที่มีเรื่องเล่าของการสร้างภาพมายาให้ผู้คนหลงเชื่อโดยหมู่มารและปีศาจ แม้แต่พระพุทธเจ้าก็ไม่เว้นจากการถูกหลอก

จึงเป็นที่มาของหลัก #กาลามสูตร ที่พระพุทธองค์มอบให้ชาวพุทธปกป้องตนเองจากความลุ่มหลงงมงาย

แม้จะเป็นคำสอนที่มีมากว่า 2,600 ปี แต่ยังนำมาใช้ได้ดีในยุค Ai ครองเมืองทั้งหมดนี้เป็นเนื้อหาบางส่วนจากที่ได้จากการไปดำเนินรายการเสวนาในวันนี้

อ่านเพิ่มได้ที่ FB ของพระอาจารย์ค่ะ
https://www.facebook.com/share/p/9JK9FtM3kiUYvNSf/

"คุณค่าแห่งชีวิตที่บ้านพักคนชราบางแค"

ปลายเดือนมิย.ที่ผ่านมา ไปเป็นอาสาสมัครโครงการ Art Care ซึ่งมีกิจกรรมทาสีและระบายสีท้องฟ้าในห้องผู้ป่วยจิตเวช ที่บ้านพักคนชราบางแค (ศูนย์พัฒนาการจัดสวัสดิการสังคมผู้สูงอายุบ้านบางแค)

โครงการ Art Care ก่อตั้งโดยคุณสมคิด ชัยจิตวนิช อดีตช่างภาพข่าวที่เคยใช้ภาพถ่ายเพื่อเล่าเรื่อง ทุกวันนี้เธอผันตัวมาใช้พลังของภาพถ่ายเพื่อดูแลผู้ป่วยในโรงพยาบาลรัฐ และผู้สูงอายุในบ้านพักคนชราทั่วประเทศมากว่า 10 ปี

กิจกรรมครั้งนี้ได้รับการสนับสนุนจากสมาคมนักลงทุนเน้นคุณค่า (ประเทศไทย) หรือ ThaiVI ที่ทั้งมอบเงินและระดมทีมอาสาสมัครจากกลุ่มนักลงทุนที่มีใจพร้อมแบ่งปัน มาช่วยกันทาสีอาคารให้ผู้สูงอายุที่เป็นผู้ป่วยจิตเวช ทำให้มีเรื่องน่าประทับใจมาเล่าสู่กันฟังค่ะ

1. อย่างแรกต้องขอชื่นชมความกระตือรือร้นของทีมอาสาสมัคร ThaiVI ที่มาถึงงานตั้งแต่เช้าตรู่ โดยชุดแรกมาถึง 6 โมงเช้า ทั้งที่งานเริ่ม 8.30 น.

2. ในฐานะที่เราเองก็เป็นสมาชิกของ ThaiVI และได้เข้าเรียนหลักสูตรนักลงทุนเน้นคุณค่า ขอยืนยันว่าความกระตือรือร้นนั้นอยู่ใน DNA ของชาว ThaiVI เพราะทุกครั้งที่เปิดรับสมัครผู้เข้าเรียน จะมีผู้สมัครเต็ม 100 คน ภายในเวลาไม่เกิน 30 วินาที!!!

3. กิจกรรมเริ่มด้วยการฟังธรรมบรรยายจากหลวงพี่โก๋ (พระจิตร์ จิตฺตสํวโร) แห่งสวนร่มเย็ญ ซึ่งสนับสนุนโครงการ Art Care มาอย่างต่อเนื่อง หลวงพี่เทศน์เรื่อง “คุณค่าแห่งชีวิต” โดยถ่ายทอดประสบการณ์ที่ท่านไปดูแลผู้ป่วยระยะท้ายในโรงพยาบาล และได้พบบทสรุปของชีวิตที่หลากหลาย

4. ระหว่างที่หลวงพี่บรรยายธรรมอยู่นั้น มีผู้สูงอายุในบ้านบางแคที่ได้ยินเสียงตามสาย จึงขอเข้ามาร่วมฟังด้วย

5. ภาพที่ผู้สูงอายุเดินเข้าไปหาที่นั่งในระยะที่มองเห็นหลวงพี่ได้ สะท้อนว่าสิ่งยึดเหนี่ยวทางใจมีความหมายกับผู้สูงวัยอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในบ้านพักคนชราที่ไร้ญาติขาดมิตร หลายคนปรารถนาได้ใกล้ชิดผ้าเหลือง อยากเห็น อยากฟังเสียงพระ หรือผู้นำทางศาสนาของตนในช่วงบั้นปลายชีวิต

6. ชาวคณะได้ฟังข้อมูลจากผู้บริหาร เรื่องการจัดสรรงบประมาณในศูนย์พักพิงผู้สูงอายุของภาครัฐที่ยังคงขาดแคลน บ้านพักคนชราบางแคจึงเป็นเหมือน "ฮับ" ที่ส่งต่อของบริจาคไปสู่บ้านพักคนชราในภูมิภาคต่างๆ ด้วย

7. หลายครั้งที่สังคมผู้สูงอายุเป็นประเด็นที่ถูกพูดถึงในเวทีของนักลงทุน แต่การได้มาฟังข้อมูลเชิงลึกแบบนี้ น่าจะทำให้เข้าใจโครงสร้างสังคมผู้สูงอายุไทยที่ส่งผลต่อเศรษฐกิจและการลงทุนอย่างลึกซึ้งขึ้นมากขึ้น

8. ถึงเวลาลงมือทาสีและระบายภาพท้องฟ้าในอาคารแล้ว หลายคนเริ่มกังวลเล็กๆ กับงาน “ศิลปะ” ที่ไม่เคยทำ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปด้วยดีในเวลาที่รวดเร็ว ทุกคนเป็นทีมเวิร์คอย่างน่าทึ่ง

9. ทุกการรวมตัวของนักลงทุน จะมีบรรยากาศที่เป็นเอกลักษณ์และน่ารักอย่างหนึ่ง คือการพูดคุยแบ่งปันข้อมูลกัน ครั้งนี้ก็เช่นกัน ขณะที่กำลังสะบัดแปรงทาสีไป บางคนก็พูดคุยเรื่องหุ้น ตลาดการค้า แลกเปลี่ยนะมุมมองการลงทุนไปแบบเพลินๆ นี่ก็เป็นอีกหนึ่ง DNA ของชาว ThaiVI ที่แบ่งปันข้อมูลกันได้เสมอ

10. แม้สถานการณ์การลงทุนในเวลานี้จะย่ำแย่ ยังไม่มีวี่แววจะฟื้นตัว นักลงทุนบางส่วนเองก็เครียดและท้อแท้ แต่การที่ทุกคนมาร่วมแบ่งปันเรี่ยวแรงและเวลา เพื่อบรรเทาความหม่นหมองให้ผู้สูงอายุที่เปราะบาง รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของจิตอาสา ผลงานภาพท้องฟ้าที่ช่วยกันระบายสี และความสดใสของภาพถ่ายที่บรรจงติดตั้งไว้ เป็นคุณค่าแห่งชีวิตและเป็นพลังให้ทุกคน “ใจฟู” กลับไปเช่นกัน

ชมภาพและคลิป VDO. เพิ่มเติมได้ในคอมเมนต์ค่ะ

#บ้านพักคนชราบางแค #สมาคมนักลงทุนเน้นคุณค่า #ภาพถ่ายเพื่อการเยียวยา #ผู้สูงอายุ #ผู้ป่วยจิตเวช

❗ใครทันบ้าง?❗
วันนี้เมื่อ 27 ปีก่อน ไทยลอยตัวค่าเงินบาท เกิดวิกฤตต้มยำกุ้ง เป็นจุดเปลี่ยนชีวิตหลายคน
#ผ่านอะไรมาชวนเล่าสู่กันฟัง

#วันสุนทรภู่ #แต่งกลอน #ผู้สูงอายุ

ฝนมา ฟ้าหมอง เมฆร้องไห้
น้ำตาไหล เงินหาย กับสายฝน
โทรมาได้ ทุกวัน ช่างอดทน
ด่าร้อยหน ขอให้จนยิ่งกว่ากู

แม้อับอาย ต้องบากหน้า หาตำรวจ
โดนลูกสวด จนเสียงแหบ แสบแก้วหู
จะได้คืน หรือไม่ ต้องลองดู
แม้เสียรู้ ไม่เสียเซลฟ์ เฮ้วต่อไป

รุ้งทอสาย แดดระยับ ดับมืดฝน
ลูกเลิกบ่น มาดูแล ช่วยแก้ไข
แม่ก้าวข้าม มีความหวัง แม้สูงวัย
ลูกทำใจ โอนเงินให้ แม่มูฟออน

โดย....จิระนันท์ พิตรปรีชา และ สมาชิกชมรมสมองใสใจสบาย

ส่งท้ายวันสุนทรภู่ 26 มิถุนายน 2567 ด้วยผลงานจากห้องเรียน "เขียนกลอนด้วยกัน กับ จิระนันท์ พิตรปรีชา" จัดโดยชมรมผู้สูงอายุสมองใสใจสบาย

บรรยากาศสนุกและแสบแซ่บ เพราะนักเลงกลอนหลายคนช่วยกันร่ายคำกลอนเพื่อส่งต่อให้กับทุกครอบครัว ที่ต้องเผชิญกับมิจฉาชีพทุกรูปแบบ

ชมบรรยากาศเพิ่มเติมและฟังพี่จี๊ด จิระนันท์ฯ อ่านบทกลอนนี้ได้ในคอมเมนต์ค่ะ👇👇👇

อยากรวบรวมพิกัดขายของให้คุณตา+คุณยาย
ผู้สูงวัยที่สู้ชีวิตทำมาหากิน เลี้ยงชีพไม่หวังพึ่งใคร

เพื่อนๆ พบเจอผู้สูงวัยขายของที่ไหน มาช่วยกันใส่พิกัดในคอมเม้น แล้วไปอุดหนุนกันจ้า

👇👇
พิกัดร้านคุณตา
https://www.facebook.com/share/p/cmb9ydvwDowVnh1z/?mibextid=xfxF2i
👇👇
พิกัดร้านคุณยาย
https://www.facebook.com/share/p/A3S7nA6i2gqwKQvM/?mibextid=xfxF2i

#หลานม่า

ในหนัง “หลานม่า” มีตัวละครหนึ่งที่น่าพูดถึงในหลายมิตินั่นคือ “ซิว-ลูกสาวคนกลาง”

หนังเปิดฉากมาด้วยพิธีไหว้เชงเม้งของครอบครัว และสิ่งที่สามพี่น้องปฏิบัติบ่งบอกถึงสถานะในบ้านที่ต่างกันอย่างชัดเจน

ลูกชายคนโต วิดีโอคอลคุยเล่นกับครอบครัว
ลูกชายคนเล็ก นั่งจิบเครื่องดื่มในมือ
มีแค่ลูกสาวกับแม่สูงวัยที่จัดเครื่องเซ่นไหว้ จนเหมือนเป็นหน้าที่ปกติ

เมื่อแม่ลื่นล้มเข้าโรงพยาบาล เธอก็อาสาเฝ้าอย่างไม่มีทางเลือก เพราะพี่ชายและน้องชายหาข้ออ้างบ่ายเบี่ยง

#ลูกสาวผู้ดูแลหลักของครอบครัว
ในชีวิตจริงจะพบว่าสังคมชาวเอเชียมอบบทบาทการจัดการธุระในบ้านและดูแลคนในครอบครัวให้กับลูกสาวเป็นหลัก ทั้งที่ดูเหมือนจะไม่เป็นธรรม แต่ก็กลายเป็นเรื่องธรรมดา

ลูกสาวจึงเปรียบเหมือนหน่วยกู้ภัยที่จะต้องวิ่งเข้าใส่เมื่อมีภาระ มีเหตุฉุกเฉิน หรือเกิดวิกฤต

แต่ในยามปกติกลับไม่อยู่ในสายตาของพ่อแม่ และเป็นม้านอกสายตาเมื่อถึงเวลาที่ถ่ายโอนมรดก เพราะสมบัติทั้งหมดจะตกไปอยู่กับลูกชายที่เป็นผู้สืบสกุล ซึ่งเป็นธรรมเนียมปฏิบัติที่ส่งต่อกันรุ่นสู่รุ่น

#เดอะแบกของบ้าน
บทบาทของซิวในวัยกลางคนที่ต้องดูแลแม่สูงวัยที่เจ็บป่วย รวมทั้งรับผิดชอบค่าใช้จ่ายของเอ็ม-ลูกชายที่ยังพึ่งพาตัวเองไม่ได้ คือสถานะของแซนด์วิช เจเนอเรชั่น ที่อยู่ตรงกลางระหว่างคนสอง Gen.

สิ่งที่ซิวแสดงให้เราดู ตรงกับชีวิตจริงของผู้ดูแลมากๆ นั่นคือ เธอแทบไม่เคยใช้เวลากับตัวเองเลย และนี่คือสาเหตุหนึ่งที่ทำให้เหล่าแซนด์วิชเจเนอเรชั่นทั้งหลายสะสมความเครียด จนกลายเป็นวิกฤตวัยกลางคนในที่สุด

#ผู้สูงวัยที่ดูแลผู้สูงวัยกว่า
ปัจจุบันผู้ที่อยู่ในฐานะผู้ดูแลอย่างซิว มีจำนวนไม่น้อยที่ก้าวจากวัยกลางคนไปสู่ผู้สูงวัย ต้องเผชิญกับความเสื่อมถอยของร่างกาย โรคภัยไข้เจ็บตามวัย แต่ยังคงต้องแบกรับบทบาทการเป็นผู้ดูแลพ่อแม่ที่สูงวัยยิ่งกว่า ซึ่งเป็นภาพที่มีให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ในสังคมไทย

#อารมณ์สีเทาของผู้ดูแล
แม้สมบัติชิ้นสุดท้ายของอาม่าจะไม่ได้มาถึงมือซิว-ลูกสาวที่คอยปรนนิบัติดูแล แต่ใช่ว่าเธอจะไม่ได้ทรัพย์สมบัติใดๆ มันมีสิ่งที่เธอได้รับแม้มองไม่เห็นนั่นคือ “ความยอมรับและพอใจ” เป็นอริยทรัพย์ที่มีความหมายต่อการใช้ชีวิต

ฉากที่เธอส่งใบโฉนดที่ดินให้น้องชายด้วยมือเธอเองตามคำสั่งเสียของอาม่า และบอกกับเอ็ม-ลูกชายว่า “ใจที่คิดจะให้สบายกว่าใจที่คิดจะได้” มันสะท้อนว่าเธอมูฟออนแล้วจากความแก่งแย่ง และรับมือกับความผิดหวังได้ดีกว่าคนอื่นๆ

ว่าไม่ได้นะ เรื่องทรัพย์สินครอบครัว ถ้าตัดใจไม่ได้ถอยไม่เป็น สุดท้ายความสัมพันธ์ในบ้านก็ย่อมพังไม่เป็นท่า

แน่นอนว่าเธอเองก็มีอารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจ ถึงกับพูดประชดอาม่าไปว่า “ทีสมบัติไปให้ลูกชาย แต่โรคภัยเอามาให้ลูกสาว” เพราะอารมณ์ความรู้สึกของผู้ดูแลก็ไม่ได้เป็นสีขาวตลอดเวลา บางครั้งก็เป็นสีเทาๆ ตุ่นๆ หวานอมขมกลืน แต่มันสำคัญที่สุดท้ายเธอก็ได้ทำหน้าที่ประคับประคองชีวิตระยะท้ายของอาม่าไปได้จนสุดทาง อย่างไม่ต้องรู้สึกติดค้างอะไร

สุขสันต์วันสงกรานต์และวันผู้สูงอายุแห่งชาติ 2567
สุขกาย สุขใจ อายุมั่นขวัญยืนทุกคนนะคะ 😊

2 เมษายน 2567

วันคล้ายวันพระราชสมภพ สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี

#ทรงพระเจริญ ❤️

เมื่อพบเจอเรื่อง "ไม่ได้อย่างใจ"
บอกตัวเองว่า
นี่คือการฝึกขันติ.....

ขันติบารมี

เมื่อมีสิ่งที่ไม่เป็นไปตามใจเราเกิดขึ้น เรามักจะไม่อาจพร้อมยอมรับมันได้ เราอาจจะเฝ้าคิดว่า เราจะอยู่กับสภาพแบบนี้ได้อย่างไร? เราทำดีกับเขาอย่างนั้นแต่เขากลับทำกับเราแบบนี้ได้? เราต่อต้าน และเราไม่ยอมรับ

หากเรามีแก้วน้ำใบน้อยก็ย่อมบรรจุน้ำไว้ได้น้อย แต่หากแก้วน้ำใหญ่ก็ย่อมบรรจุน้ำได้มากกว่า หากความทุกข์ของเรานั้นใหญ่หลวง เราก็ต้องมีหัวใจที่ใหญ่หลวงกว่านั้นเพื่อจะบรรจุมันไว้ได้ มิฉะนั้นแล้ว มันจะครอบงำท่วมท้นเราอย่างเหลือประมาณ

หากหัวใจเรายิ่งใหญ่ ความทุกข์ของเราจะยิ่งเล็กลงไปด้วย เมื่อดวงจิตของเราบรรลุถึงความกว้างใหญ่ไพศาล ความทุกข์นั้นแม้จะมีอยู่ แต่ไม่มีกำลังเพียงพอที่จะทำให้เราเจ็บปวดอีกต่อไป นี้เหมือนเป็นเรื่องแปลกประหลาด แต่ก็เป็นเรื่องที่เข้าใจได้ง่ายยิ่ง

ดังนั้น ขันติบารมี (กฺษานฺติปารมิตา) จึงไม่ใช่การเก็บกดความทุกข์ ความโกรธ หรือความเจ็บปวดของเราไว้ มีผู้ศึกษาพุทธศาสนาจำนวนมากที่ไม่เข้าใจคำว่า "ขันติ" โดยไปคิดว่ามันคือการกดฟันอดทนเก็บกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ แต่อันที่จริงแล้ว หากแม่น้ำยิ่งใหญ่มากเท่าใด เมื่อมันรับเอาก้อนเกลือเพียงหนึ่งกำมือ ก็ไม่ทำให้แม่น้ำเค็มได้เลย ก้อนเกลือนั้นไม่ได้มีความหมายอะไรอีกต่อไปแล้ว มันไม่จำเป็นต้องกัดฟันทนเพื่อกดความทุกข์ไว้ แต่สามารถโอบรับด้วยความรักและรอยยิ้ม

พระอาจารย์ติช นัท ฮันห์
ธรรมบรรยาย "กฺษานฺติปารมิตา"
วันที่ 7 พฤศจิกายน 2539

อีกหนึ่งการเปลี่ยนแปลงทางสังคม

คนญี่ปุ่นต่างตระหนักถึงความโดดเดี่ยวเมื่ออยู่ใน "สังคมผู้สูงวัย" (高齢化社会) จึงต้องเตรียมตัวให้พร้อมรับ "วันสุดท้ายของชีวิต" ในขณะที่ยังมีสติสัมปชัญญะ
สำหรับคนที่มีครอบครัว มีลูกหลาน ก็พอจะพึ่งพาได้บ้าง แม้ไม่อยากให้เป็นภาระลูกหลานที่ส่วนใหญ่แยกย้ายกันไปสร้างครอบครัวในจังหวัดอื่นๆ
แต่สำหรับคนที่อยู่ตัวคนเดียว ไม่ว่าจะเป็นเพราะคู่ชีวิตจากไปก่อน หย่าร้าง หรือเป็นคนโสด ต่างก็ยิ่งต้องกระตือรือร้นเตรียมพร้อมแต่เนิ่นๆ
ที่เขตโทชิมะ (豊島区) ซึ่งเป็นเขตใหญ่ใจกลางกรุงโตเกียว และเป็นเขตที่มีอัตราส่วนของผู้สูงวัยที่อาศัยอยู่คนเดียว (一人暮らしの高齢者) สูงที่สุดในญี่ปุ่น เมื่อปีที่ผ่านมา สำนักงานเขตจึงได้จัดตั้ง "ศูนย์ให้คำปรึกษาเตรียมรับวันสุดท้ายของชีวิต" ขึ้น
เปิดให้คำปรึกษาและลงทะเบียนแจ้งความประสงค์ที่จะให้ทางเขตช่วยเหลือ เมื่อถึงวันสุดท้ายของชีวิต อาทิ การทำและจัดเก็บพินัยกรรม การแจ้งตำรวจ การส่งโรงพยาบาลกรณีฉุกเฉิน และแสดงความจำนงล่วงหน้าเกี่ยวกับการรักษาหากเจ็บป่วยจนไม่สามารถสื่อสารได้ ชื่อคนในครอบครัวที่ให้ติดต่อ หรือการจัดการพิธีศพ ฯลฯ
กล่าวโดยสรุปคือ การมอบ "บันทึกสุดท้าย" (エンディングノート หรือ ending note) เป็นข้อมูลอย่างละเอียดให้ทางเขตเก็บไว้
(อ่านต่อในคอมเมนต์)

#นอนไม่หลับฟังทางนี้

กราบคุณหลวงพี่โก๋ พระจิตต์ จิตสังวโร ที่ให้โอกาสมาเป็นผู้อ่านหนังสือเสียง "ปรับจิต เปลี่ยนใจ"

ตอนได้รับการติดต่อจากหลวงพี่ ตื่นเต้นและดีใจมาก เพราะเคยได้รับหนังสือเล่มนี้จากหลวงพี่มานานแล้ว

ชื่นชมที่ท่านใช้ภาษาง่ายๆ ให้เข้าถึงธรรมะในชีวิตประจำวัน
และคิดไม่ถึงว่าวันนี้จะได้มาเป็นผู้อ่านหนังสือเสียงเล่มนี้ด้วย

"ปรับจิตเปลี่ยนใจ" เป็น #วิชาใจ ที่เยียวยาใจคนอ่าน และหวังให้บรรเทาใจคนฟัง

ถ้อยคำจากหลวงพี่ เหมือนกระบวนท่าวิชาภายใน ให้เราดึงธนูที่มองไม่เห็น แต่คอยทิ่มแทงใจออกไปทีละดอกสองดอก

ขอให้หนังสือเสียงนี้เป็นยาสมัญประจำใจ ให้ผู้ฟังมีความสุขในชีวิตประจำวัน

รับฟังในลิงค์ด้านล่างค่ะ

ด้วยรักจากใจ
กนกวรรณ กนกวนาวงศ์

การฝึกจิตพัฒนาปัญญา
ไม่ใช่การนั่งหลับตาทุกวัน
มันอยู่ที่การดำเนินชีวิต
การฝึกรู้จักช่วยคนอื่น
ให้ทาน รักษาศีล
รู้จักคิดพิจารณาชีวิต
หรือที่เรียกว่า ‘โยนิโสมนสิการ’
แปลว่าความคิดแยบคาย

แต่ว่ามันไม่ใช่ความคิดอย่างเดียว
แต่เป็นกรอบความคิด
ซึ่งอันนี้สำคัญมาก

เช่น สมมติเด็กคนหนึ่งมีกรอบความคิดว่า
“หนูมันแย่ ทำอะไรก็ไม่เก่งไม่เป็น
สู้เขาไม่ได้ ทำอะไรในที่สุดก็ล้มเหลวทุกครั้ง”
อันนี้คือกรอบความคิด
พอเจออุปสรรคแล้วไม่สู้
“เอาอีกแล้ว เห็นไหมทำอะไรก็ไม่สำเร็จ
ทำอะไรนิดเดียวก็ไม่มีบุญ
ถึงเจออุปสรรคทุกครั้ง”…ก็เศร้า

อีกคนหนึ่งกรอบความคิดก็คือ
คนเราจะฉลาดจะเก่งเพราะการชนะอุปสรรค
จะเรียนรู้จะได้อะไรดีๆ
จากอุปสรรคเยอะ

คือมองอุปสรรคอีกแบบหนึ่ง
แม้จะเจอปัญหาเดียวกัน
แต่เพราะกรอบความคิดต่างกัน
ก็พร้อมที่จะสู้พร้อมที่จะชนะอุปสรรค
นี่ก็คือโยนิโสมนสิการ
คือการฝึกให้เราเท่าทัน
และปรับกรอบความคิดตัวเอง”

ชยสาโรภิกขุ

#สวนโมกข์กรุงเทพ #สร้างสรรค์สังคมรมณีย์

สุขสันต์วันตรุษ สวัสดีปีใหม่จีน
ขอให้ร่ำรวยความสุข
สุขภาพกายแข็งแรง
สุขภาพใจแข็งแกร่ง
สมองปลอดโปร่ง
การเงินสดใสตลอดปีค่ะ 😊

#คนหายป้องกันได้
ลงทะเบียนรับริสแบนด์ ฟรี!! และร่วมบริจาคเงินเพื่อผลิตเพิ่มได้ค่ะ

“พ่อล็อกประตู ไล่ผมออกจากบ้าน ผมเดินไปสงบสติอารมณ์แถวนั้นครึ่งชั่วโมง แล้วเดินกลับมา พ่อเปิดประตูบ้านให้ ถามว่าผมไปไหนมา เหมือนว่าไม่เคยมีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น แค่ครึ่งชั่วโมงเอง พ่อจำไม่ได้แล้ว แต่ผมยังไม่ลืม“
“พ่อเคยเป็นคนอารมณ์ดีมาก ร่าเริง วันหนึ่งเริ่มมีอาการหงุดหงิด จำอะไรไม่ค่อยได้ หลงๆลืมๆ คนรอบข้างเริ่มมาบ่นให้ฟัง อาการหนักขึ้นเรื่อยๆ พ่อเขารู้ตัว ว่าเขาไม่ปกติ มาบอกผมเองว่าให้พาไปหาหมอ ไปสแกนตรวจสมอง เลยรู้ว่าพ่อเป็นโรคสมองเสื่อม“
“อาการป่วยของพ่อหนักขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นความรุนแรง ทั้งอารมณ์ คำพูด บางครั้งใช้กำลัง โวยวาย ทำลายข้าวของ ถ้าไม่เปิดประตูบ้านให้ออกไป พ่อก็จะพังข้าวของอยู่แบบนั้น หรือ บางวันตื่นมา พ่อจำชื่อนามสกุลตัวเองไม่ได้ พ่อจำผมไม่ได้ บอกว่าผมไม่ใช่ลูก“
“ก่อนหน้านี้เวลาพ่อเดินออกจากบ้านไป ก็จะขับรถตระเวนตามหา บางทีพ่อจะเดินกลับมาได้เอง แต่พ่อจำไม่ได้ว่าไปไหนมา เคยซื้อ GPS แบบใส่ซิมการ์ด ทำป้ายชื่อห้อยติดตัว ทำนามบัตรให้พก แต่พ่อเอาทิ้งหมด เคยสกรีนเสื้อข้อความเบอร์โทรแต่พ่อไม่ยอมใส่ พ่ออ่านหนังสือออก บอกว่าตัวเองไม่ได้เป็นอะไร“
“วันนึง พี่ที่ทำงานส่งข้อความบอกว่า พี่ไม่ได้ก้าวก่าย หรือด้อยค่าอะไร แต่เห็นดูแลพ่อที่ป่วยหลงลืม เขาส่งเว็บไซต์ที่สมัคร ริสแบนด์คิวอาร์โค้ด ”หาย(ไม่)ห่วง“ มาให้ ผมก็สมัครทันที รู้สึกว่าเขาอยากช่วยเราจริงๆ“
”พอได้ริสแบนด์กับป้ายคิวอาร์โค้ดมาแล้ว ก็ให้พ่อสวมไว้ และรีดป้ายคิวอาร์โค้ดติดเสื้อตัวที่พ่อชอบใส่ ปรากฏว่าหลังจากนั้น พ่อหายไป 2 ครั้ง แล้วตามเจอจากพลเมืองดีที่เห็นริสแบนด์ทั้งสองครั้ง ผมส่งข้อความไปบอกพี่ที่แนะนำ เขาดีใจจนร้องไห้เลย“
“ริสแบนด์และป้ายคิวอาร์โค้ดมีประโยชน์มาก ไม่ใช่เรื่องน่าอาย ไม่ใช่เรื่องตลก เพราะไม่มีวิธีการไหนที่ห้ามไม่ให้ผู้ป่วยออกจากบ้านได้ สิ่งที่ทำได้คือหาวิธีการแก้ไขปัญหาหากผู้ป่วยพลัดหลงออกจากบ้านไป เพราะไม่รู้เลยว่าอาการของผู้ป่วยจะเกิดขึ้นเมื่อไหร่ และจะตามเขาเจอได้อย่างไร แต่ริสแบนด์นี้ ตามหาพ่อผมเจอมาแล้ว 2 ครั้ง ได้กลับบ้านอย่างปลอดภัย”

------------------------------
นี่คือประโยชน์ของริสแบนด์หาย(ไม่)ห่วง ที่สามารถพาผู้สูงอายุพลัดหลงหายออกจากบ้าน กลับบ้านได้อย่างรวดเร็วและปลอดภัย
ลงทะเบียนรับริสแบนด์ 1 เส้น และป้ายคิวอาร์โค้ด 12 ชิ้น ได้ที่ลิงค์นี้
https://wristband.thaimissing.org/home_m
มูลนิธิกระจกเงาส่งให้ฟรี ไม่มีค่าใช้จ่าย
------------------------------

ร่วมเป็นเจ้าภาพสนับสนุนผลิตริสแบนด์
ช่วยพาคนหายพลัดหลงกลับบ้าน
บัญชีโครงการศูนย์ข้อมูลคนหาย โดยมูลนิธิกระจกเงา
SCB 2022582886

#เลือกอาชีพที่รักจะไม่รู้สึกว่าต้องทำงานแต่ได้ใช้ชีวิตที่ก่อให้เกิดรายได้

เมื่อวานไปคุยกับน้องๆ (ย้ำว่าน้องๆ ) นักศึกษาชั้นปีที่ 2 เอกนิเทศศาสตร์คณะ ICT. ม.ศิลปากร

ห้อข้อที่คุยก็คืองานสื่อ "เสียง" ที่ทำมาตลอด ทั้งจัดรายการวิทยุ อ่านข่าว เป็นผู้บรรยายสารคดี อ่านสปอตโฆษณา ละครวิทยุ ทำหนังสือเสียง มาจนถึงสื่อใหม่อย่าง "Podcast"

ตอนเตรียมเนื้อหาไปคุยก็แอบตกใจเล็กๆ ว่า "นี่เราผ่านงานสื่อเสียงมาหลายยุคสมัยเหมือนกันนะ"

ย้อนไปตั้งแต่สมัยเป็นเฟรชชี่ปี 1 อย่าให้บอกปีพ.ศ. เพราะจำไม่ได้แล้ว ตอนนั้นเลือกเรียนบัญชีเพราะชอบตัวเลข แต่หลังจากไปทำงานในบริษัทเงินทุนหลักทรัพย์แห่งหนึ่ง แล้วก็พบว่าไม่ใช่งานที่ชอบเลย ทนทำอยู่เกือบปีก็ตัดสินใจลาออกทั้งที่อีกนิดเดียวก็ได้โบนัสก้อนโตแล้ว (ก่อนฟองสบู่แตกยุควิกฤตต้มยำกุ้ง โบนัสขั้นต่ำของธุรกิจสายนี้คือ 8 เดือน)

ตอนนั้นก็วัยรุ่นแหละ ไม่ได้เอาเงินเป็นตัวตั้ง แต่เอาความถูกใจมาก่อน เมื่อไม่ใช่ก็พร้อมเปลี่ยนไปเส้นทางใหม่

จากนักบัญชีมาเป็นนักจัดรายการวิทยุ เราตัดสินใจจากอะไร? อันนี้คือสิ่งที่อยากเล่า

หลังจากที่อึดอัดกับงานสายตัวเลขอยู่นาน ก็เริ่มตั้งคำถามกับตัวเองเรื่อยๆ ว่าจริงๆ แล้วต้องการทำ "อาชีพ" อะไร? เพราะอาชีพมันพิเศษกว่าการทำ "งาน"

สำหรับเราอาชีพมันคือสิ่งที่เราเป็น เป็นตัวตนที่แท้ ส่วนงานคือรายได้ ถ้าเราเลือกอาชีพที่ชอบและใช่ ก็จะไม่รู้สึกว่าเป็นงานที่ต้องทำ แต่เป็นการใช้ชีวิตที่ก่อให้เกิดรายได้

เลือกอาชีพจึงเหมือนเลือกคนรัก จะเริ่มจากความลุ่มหลงก็ไม่แปลก แต่หากกลายเป็นความรักแล้วก็จะอยู่กับอาชีพนั้นๆ ได้อย่างยาวนาน โดยไม่รู้สึกเบื่อหน่าย

นับถึงปีนี้ ก็ราว 35 ปีที่อยู่ในอาชีพสื่อเสียงเกินครึ่งชีวิตแล้ว ยังไม่เคยเบื่อเลย เพราะมีสิ่งใหม่ให้เรียนรู้และทดลองอยู่ตลอดเวลา

หวนคิดถึงวันที่ตั้งคำถามกับตัวเองเรื่องอาชีพที่อยากเป็น ก็รู้สึกขอบคุณตัวเองจนน้ำตาคลอ ที่กล้าถามกล้าตอบตัวเองแบบไม่โกง ซื่อสัตย์กับใจตัวเอง และกล้าเดินออกมาค้นหาอนาคตในวันที่ยังพอเสี่ยงได้

แต่ถ้าเป็นอายุตอนนี้ บอกเลยจะไม่ทำอะไรเสี่ยงๆ แบบเมื่อก่อนแน่ๆ เพราะ
ในวัยครึ่งชีวิตต้องมีเบาะพิงหลังไว้เสมอ ใช้ชีวิตละมุนขึ้นเยอะค่ะ

ฝากติดตามช่อง "สบายดี 45+ " ที่รวบรวมสื่อเสียงที่ทำอยู่ตอนนี้ไว้ด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าเลยค่ะ
👇👇
https://www.youtube.com/channel/UCEGROgjYPIP9YO0RmE7F24g

ทุกวันนี้ไม่ต้อง
คิดอะไรมาก
คิดแค่ว่า
"จะเดินมาหยิบอะไร?" 😔

ช่วง 2-3 วันนี้รับแจ้งข่าวร้ายเพื่อนชายวัยไล่เลี่ยกัน
เจ็บป่วยฉุกเฉินและเสียชีวิตเฉียบพลัน โดยไม่ทันได้ร่ำลา ติดๆ กันหลายราย เพราะโรค "หัวใจ"

มีทั้งเส้นเลือดตีบ, แตก และลิ้นหัวใจผิดปกติ

ฝากถึงชายวัย 50+ ตรวจคัดกรองการทำงานของหัวใจ

ถ้าพบอาการปิดปกติ เช่น เหนื่อยง่าย ใจสั่น เจ็บแน่นอก เหงื่อออกมากผิดปกติ

อย่าชะล่าใจรีบไปพบแพทย์แต่เนิ่นๆ ก่อนจะเกิดอาการเฉียบพลัน
#เป็นห่วงนะ

#ดีต่อใจผ่อนคลายถึงสมอง

หลวงปู่ ติช นัท ฮันห์ เคยสอนว่า
"ปาฎิหาริย์ ไม่ใช่การเดินบนน้ำหรืออากาศ แต่คือการมีสติอยู่ในทุกย่างก้าว"

เมื่อคืนได้พบปาฏิหาริย์แห่งการนอนหลับ หลังจากก่อนเข้านอนได้ฟังบทบรรยายธรรม "ดีต่อใจ" จากช่อง YouTube "หลวงพ่อฝากไว้"

ระหว่างฟังผ่อนลมหายใจยาวๆ ช้าๆ ทั้งเข้าและออก ไม่รู้ว่าหลับพริ้มแค่ไหน แต่ตื่นเช้ามานาฬิกาดิจิตอลที่ข้อมือ วัดคุณภาพการนอนออกมาได้ดีอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

บทบรรยายธรรมเหมือนเครื่องปลอบโยน เสียงบรรยายก็นุ่มนวล คล้ายกับมีผู้ใหญ่ใจดีมากล่อมนอน

คืนนี้ใครอยากพบปาฏิหาริย์ตามไปฟังในลิงค์ด้านล่างค่ะ
👇👇👇
#ดีต่อใจ #ธรรมะบนเตียง
https://youtu.be/2KTSOLD6MWk?si=NipNHZVa-6kdwiqT

เริ่มต้นปีใหม่ หลายคนอยากเริ่มต้นดูแลสุขภาพใหม่ (อีกครั้ง) 😊
ถ้าไม่มีเวลาทำอาหาร สามารถจิ้มร้านอาหารที่ลดหวาน มัน เค็ม
ได้ทั่วกรุงเทพใต้ลิงค์นี้เลยจ้าาา 👇👇