Poetry.ge

მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი...

გულიდან სისხლის წვეთები - ტერენტი გრანელი | პროზა მე ვწერ ამ სტრიქონებს ქარიან ღამეში, როდესაც წვიმის წვეთები ეცემიან მინას და როცა სიშორეზე ტირის როიალი. მე ახლა ....

,,არ მიყვარდა. არც მომწონდა.
შეგიყვარდება. შეეჩვევიო...მერე შვილები ჩნდებიან. მერე ათასი საფიქრალი და ცხოვრების სირთულეები. ყოფა, ჯაფა. მერე ის რას იტყვის, ეს რას იტყვისო. ეჩვევი, ეგუები, ემორჩილები, იმიტომაა წყევლა ქალად დაბადებაო.
ბებიაჩემი ცამეტი წლისა გაუთხოვებიათ, ცამეტისა. ან როგორ გაიმეტეს მშობლებმა შვილი და როგორ ჩამოგლიჯეს ბავშვობას. ან ის რა ცხოველი იყო, ბაბუაჩემი ოცისა, ცამეტი წლის ბავშვი საწოლში რომ ჩაიწვინაო.
მაშინ ადრე მწიფდებოდნენ ქალები, თხუთმეტისას გაუჩენია პირველი, ძუძუც არ ჰქონდა ქალისა, იმ საცოდავს, ბავშვისთვისო. ადრე კი არ მწიფდებოდნენ, ადრე ფერთხავდნენ სიცოცხლის ხიდანო.
ვინ აცდიდა დამშვენებას. გაზაფხულზე კრეფდნენ ქორფებს. სიცოცხლის გაზაფხულზეო.
აყვავების დროს დასეტყვავდნენ, ისე რომ სიკვდილამდე დასეტყვილი ყურძნის მტევანივით დაფანტულები და გათელილები იყვნენო.
ბებიაჩემი ამბობდაო, აკვანს ვარწევდი და ჰამაკში წოლაზე ვოცნებობდი. სარეცხს ვრეცხავდი და მდინარეში ტოლებთან თამაშსა და ბანაობაზე მეფიქრებოდა. ძუძუს ვაწოვდი და სკოლაში სწავლა მწყუროდაო.
რამდენი ნიჭი ჩაკლეს, რამდენს აუკრძალეს სიცოცხლით ტკბობა და თავისუფლების დღესასწაულიო."

იაკი კაბე - ,,გამოსვლის წიგნი"

,,მოხდების ხოლმე არწივი,

დაჭრილი დაბლა დავარდეს,

მაგრამ ქათამი ზეცაში,

ვერასდროს, გაინავარდებს!"

*

მე შემოვედი შენს სიჩუმეში.
გადმოვაბიჯე - დუმილის კერებს,
გადმოვაბიჯე - დუმილის ორმოს,
გადმოვაბიჯე - წვალების მერე,
ყველა ხელოვნურ და მაცდურ ნორმას.

შემოგიმშრალე ტუჩიდან ობი,
ბაგის კუთხეში გამჯდარი წლობით
და სიბნელეში, ამ ტუჩებს ორმა,
როგორც წარსულში ვიცოდით ხოლმე,
თავისებური მივეცით ფორმა.

აზრი მივეცით აქამდე უთქმელს,
მკლავებით ფრთხილად ავყევით ორპირს
და ჩვენი კოცნის სუნით და მორფით
გაივსო სახლის ოთხივე კუთხე,
გაივსო ლექსის ყოველი სტროფი.

2010

გურამ ჯახუტაშვილი

"...წახვედი ჩემგან,
უშენობა მათოვს და მაწვიმს,
მარტო მივყვები ზენაქარებს,
თავს ვაღწევ წყვდიადს,
ვიგონებ ერთად გატარებულ,
ზეცისკენ აწვდილს -
დღეებს,
რომელსაც ქვადქცეული ტკივილი ქვია...

წახვედი ჩემგან - გიორგი არაბული | პოეზია ...წახვედი ჩემგან, უშენობა მათოვს და მაწვიმს, მარტო მივყვები ზენაქარებს, თავს ვაღწევ წყვდიადს, ვიგონებ ერთად გატარ...

დააგვიანე,
ახლა უკვე ერთი ფასი აქვს:
წასვლას, არ მოსვლას,
დაბრუნებას ან და პირიქით.
ზეცაც პირბასრი ვარსკვლავებით
ისე სავსეა,
რომ მათ მოწყვეტას
მგონი უკვე შვებად განიცდის.
დააგვიანე,
ირგვლივ მთებზე მწუხრი გადაწვა,
არაგვში ახჩობს უსასრულოდ
ორეულს მთვარე.
დააგვიანე,
დაბრუნება მხოლოდ ისე მწამს,
როგორც ენგურით ბრუნდებოდა
თარაშ ემხვარი.
დააგვიანე,
სასიცოცხლო ვითვლი
ყოველ წამს,
აჩნია ზეცას ვარსკვლავები
როგორც სახადი,
შენ კი ცუნამის ტალღებივით
ისე მოღელავ,
სიკვდილის შემდეგ
მიწის საბანს სადმე გადამხდი.

ალექსანდრე მიშელაშვილი

იცოდით?!

ტერენტი გრანელსაც ჰყავდა ვირტუალური სიყვარულის ობიექტი. თვალით არასდროს ენახა თამარ ჯაფარიძე. მხოლოდ მიმოწერით იცნობდა, თანაც არა ისე, მესიჯი რომ გამოგზავნისთანავე მოგირაწკუნებს. არა, ბატონო, პასუხის ხანგრძლივი მოლოდინით კიევიდან....პოეტი სხვაგვარი გახდა, ყოველთვის სევდიანსა და მისტიკურს, თვალებშიც სიხარულის სხივი ჩაუდგა. გარშემო მყოფებისთვის საგრძნობი იყო, რომ მის ცხოვრებაში სერიოზული ცვლილება მოხდა.
ერთხელაც ტერენტიმ თამარისგან მიიღო წერილი, რომელშიც თავისი გადაწყვეტილების შესახებ ატყობინებდა: მან ოჯახის მიტოვება და ტერენტისთან თბილისში წამოსვლა გადაწყვიტა. პოეტი მოუთმენლად ელოდა ამ დღეს, ადგილს ვერ პოულობდა...

დათქმულ დროს დგას ტერენტი რკინიგზის სადგურის ბაქანზე და მატარებლიდან ჩამოსულ მგზავრთა შორის მისი წარმოსახვით მოხატულს ეძებს, დიახ, სწორედ და მხოლოდ ისეთს, როგორიც თვითონ წარმოიდგინა, არც მეტს, არც ნაკლებს!
ტერენტი მარტო არაა, ახლავს მეგობარი - გენო ქელბქიანი. ხალხისგან დაცლილ ვაგონში ქალბატონი დაინახეს, გვერდით უზარმაზარი ჩემოდნით. როცა გენოს ტერენტისთვის შეუხედავს, სახეზე ფერი არ ედო პოეტს... მეგობრები ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდნენ ქალს. თამარმა პოეტს ხელი გაუწოდა და მიესალმა, ტერენტიმაც მიუგო: "გამარჯობა". მერე გენოს მიუბრუნდა და უთხრა: "ჩვენ წავედით, გვეჩქარება!" - და ადგილიდან მოწყდა. გენო ქელბაქიანი იხსენებს: "ქალი ჩემოდანზე ჩამოჯდა და ცრემლი ვეღარ შეიკავა, ამოიკვნესა. ძალიან მომეწონა ეს ქალი! ნეტა მე მყვარებოდა, ნეტა, მე ვყვარებოდი". დაბნეულმა გენომ ატირებული ქალი ეტლამდე მიაცილა, მერე კი მეგობარს დაუწყო ძებნა. მოგვიანებით, ქანდაკებასავით თეთრი და მგლოვიარე პოეტი ფიროსმანის ქუჩის კუთხეში, ბოძზე მიყრდნობილი და ჩუმად მობუტბუტე ნახა... პოეტი თითქოს ცოცხლებში აღარ ეწერა... მეგობრის საყვედურის შემდეგ ეს-ღა თქვა: "ვაიმე, რამხელა ჩემოდანი ჰქონდა... სად იყო ის ქალი, მე რომ მიყვარდა?! რატომ მწერდა ასეთ ნაზ წერილებს? რად მივწერე მე წერილები? რად დავწერე ლექსი? რად მოვტყუვდი? ახ, რად მემტერება ჩემი მუხთალი ბედი!" როგორც გენო ამბობდა, ეს არ მომხდარა იმის გამო, რომ ქალი ან ულამაზო, ან ასაკოვანი იყო. უბრალოდ, ტერენტის ის სხვაგვარი წარმოედგინა, მისი პოეტური წარმოსახვა არ დაემთხვა რეალობას...
თამარ ჯაფარიძე კიევში აღარ დაბრუნებულა, საცხოვრებლად თბილისში დარჩა.

ტერენტი სადილად ერთ ქალბატონთან დადიოდა, რომელიც ვერის სასაფლაოსთან ახლოს ცხოვრობდა. ერთხელაც ამ ქალის სახლის ფანჯრიდან თამარ ჯაფარიძე დაინახა, ფეხზე წამოიჭრა თურმე და ფანჯრას გაეცალა. მთელი ცხოვრება თავს არიდებდა თამართან შეხვედრას და არც არასოდეს ახსენებდა.
ჩემი მეგობრის ვერსიით, გაურბოდა იმიტომ, რომ რეალურ თამარს მის წარმოსახვაში არსებული ოცნების თამარი კიდევ ერთხელ არ "მოეკლა" ..

შენც დაგღლის ერთხელ, დაგღლის ღიღილოვ,
სხვაზე წუხილით გზაზე ყურება,
შენ როცა გიჭირს, შენი ტირილი,
ქვეყნად არავის არ ეყურება.
მე ვერ გავუძლე , ჩემო ღიღილო,
ჩემი ცა უკვე მრუმედ ხუნდება.
იქმებ შენ მაინც სადმე იხილო,
მადლი რომელიც უკან ბრუნდება.

შენც დაგღლის ერთხელ, დაგღლის ღიღილოვ - ალეკო მიშელაშვილი | პოეზია შენც დაგღლის ერთხელ, დაგღლის ღიღილოვ, სხვაზე წუხილით გზაზე ყურება, შენ როცა გიჭირს, შენი ტირილი, ქვეყნად არავის არ...

მოჩანდა სამყაროს ფიჭიდან,
ბედმა რომ ერთ გზაზე მოკონა:
მე - ერთი პოეტი ბიჭი და
შენც - ერთი სოფლელი გოგონა.

დღე და ღამ გიცდიდი, მეზიდა,-
წყურვილი წყაროდან სახლამდე;
გზად ერთი სიტყვა და ლექსი და
თან ერთი კოცნა და „ნახვამდის“.

მერე მეც მრჩებოდა სტრიქონთან
ფიქრი და ღამეთა ნაშალი,
რადგანაც მალულად მიგქონდა,
სახლისკენ კოცნა და თავშალი...

ბოლოს ვერ ვუცადე მოლოდინს
და ასე - ძველ ადათ-მოდაზე,
გავბედე და სოფლის ბოლოდან
მამაშენს ასული მოვტაცე...

ვცხოვრობდით
(და მუდამ გვყოფნიდა)
ვით ჩვენი წინაპართაგანი:
მე - ერთი ხმალი და თოფი და
შენ - ბევრი ლექსი და აკვანი...

ზაზა სუყაშვილი

ეს ფიქრი წავა ოცნების იქით
და შენ გაჩნდები, როგორც მისანი.
მე დღესაც ვნანობ, რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი.

თუმცა სიცოცხლე მაინც კარგია,
ღამის გრიგალი თავზე მევლება.
სიკვდილის გარდა, კიდევ რა ჰქვია
ჩემს ასეთ გლოვას და აღელვებას?!

ვფიქრობ,
ხვალისთვის ძალას დავიკრეფ,
ვფიქრობ, მძიმეა ჩემი მიზანი.
ვნანობ, ამდენ ხანს რომ ვერ გამიგე,
რომ შენ ამდენ ხანს ვერ გამიცანი.

• ტერენტი გრანელი

რამდენი რამ არ იცით ჩემზე, უბრალოდ, ეჭვი გაქვთ,
რომ ღამ-ღამობით კატებს ვკლავ სასაფლაოზე და
რქები ამომდის.
აქ ჩემი ცოლი არაფერ შუაშია,
მე იმ ხეპრე პოლიციელისგან განსხვავებით,
სულ სხვა მიზეზით ამომდის რქები -
აიდი ბარათი მაქვს აღებული იუსტიციის სახლში.
არიქა, საქმეს ნუ დაიჭერთ ჩემთან,
ჩემი საქმე წასულია!
თანამედროვე პოეზიის ანთოლოგიაში კი არა,
სარჩევნო სიებშიც არ ვარ.
ასე რომ, არაფერში მიმიძღვის ბრალი,
თუ არ ჩავთვლით მამაჩემის უეცარ სიკვდილს,
რომელიც, ჩემგან განსხვავებით,
არის საარჩევნო სიაში.

ვერლიბრი - თემურ ელიავა | პოეზია როცა აივანთან ჩაივლის პროცესია, მე კი, აივნიდან ხოშიანად გადმოვაფურთხებ, სიმღერას შეწყვეტენ ისინი, ვინც ღმერთი დ...

მე ვინც დამწიხლა! _
მე ვინც მირქინა! _
სულზე ქართულზე, _
დღეს ვინც ქირქილებს!..
ნუ გაიკვირვებ! _
ხვალ ჩემთან ძმობა
მოიწადინოს
კაცმა
იგივემ!

ნუ გაიკვირვებ! - მუხრან მაჭავარიანი | პოეზია ულხინს თუ უმძიმს, _ სულ ერთია! _ ყველა რწმუნდება! _ ძალმომრეობის დათვლილია უკვე წუთები! _ და, _ ვინც მიგანა, _ ისევ ჩემთან...

* * *
სიკვდილმა უკვე
ჩაიარა,
სიცოცხლეც
სიკვდილივით
მიდის,
რა ტკივილები ან
რა იარა,
რა წყალზე გასადები
ხიდი?..
დინჯად,
მოკრძალებით,
დაფიქრებით,
წლები აურეკლავს
სარკეს.
რა ვარ?
რა ვიყავი?
რა ვიქნები?
მთელი ცხოვრებაა
ვარკვევ!...

როინ აბუსელიძე

მოდი, იცრუე, მომატყუე, რაც იყოს_იყოს!
მითხარი, თითქოს კვდები ჩემთვის,
გიყვარვარ თითქოს.
თითქოს შენ ჩემზე ოცნებობდი ჯერ კიდევ მაშინ -
იყავი ოდეს სრულიად ბავშვი.

მუხრან მაჭავარიანი

მუხრან მაჭავარიანი - ლექსები, პოემები | ლიტერატურა, პოეზია გაეცანი ყველა დროის ქართველი პოეტების და ავტორების შემოქმედებას, მათ ბიოგრაფიას, დაათვალიერე მათი ფოტოები და გ.....

,,ყოველ საღამოს, როცა მინდა დავწერო ლექსი,
როცა ბავშვები ეზოს ნუშებს ეთხოვებიან,
უცხო გოგონას აღებული აკორდი მესმის,
დავდებ კალამს და დავდუმდები:
ბეთჰოვენია...
ის მოჰყავს ჩემთან უცხო გოგოს, უცხო ალერსით,
მოყავს,რომ გული, ჩემი გული სადღაც წაიღოს,
და იმ საღამოს ბეთჰოვენი როცა არ მესმის,
მე მეშინია ის გოგონა ავად არ იყოს....”

ნოდარ დუმბაძე

ამოდის მთვარე და ცალი თვალით
ჩემს ხელებს ზვერავს ჩუმად და მკაცრად.
მე კი ოთახში შემომყავს ძალით
და თავქვეშ გიდებ ბალიშის ნაცვლად.

ოთარ ჭილაძე

ბედი

ტრაგიკოსია და კლოუნად გამოჰყავთ მუდამ,
პარიკიც უგავს ცხენის ჯიდაოს,
"კაცო, ნუ ხარო უმადური, - ათასჯერ უთქვამთ,
ამაზე მეტი ტრაგედია რაღა გინდაო".

ზოგი საკუთარ ჩრდილში დგება მისივე ნებით
და ჯუჯად თვლიან სულით გოლიათს,
ბავშვობიდანვე ჩუმად დააქვს შეჭრილი ფრთები,
ბრბოს კი რატომღაც კუზი ჰგონია...

შოთა ნიშნიანიძე

გითხარი... გეწყინა, ბავშვივით გაწითლდი
ბავშვივით დამტუქსე თან:
რა ცუდი ყოფილხარ ... მომეშვი გამცილდი...
როგორ გამიბედე თქმა.
არაო, თავს იქნევ, სასტიკად უარობ,
მეძახი ცუდსა და შლეგს,
მე კი, ასე ცუდი, მეგობრებს ვუამბობ-
როგორი კარგი ხარ შენ.

შოთა ნიშნიანიძე

გაჟონვა

ისეთი მარტო ხარ, გეცინება.
ისეთი დაღლილი, მიეჩვიე.
ძალიან მარტივად - გეძინება.
ან იქნებ პირიქით? - საეჭვოა.

თვალებში ჩაზრდილი გისოსიდან
ჟონავს შემოდგომის მიწურული.
აგიტანს სიცივე, მიცოცდები
რატომღაც ჯვარცმასთან - სისულელე!

ნებდები საკუთარ სისუსტეებს.
მარტო ხარ. ღმერთმაც კი მიგატოვა.
და მხოლოდ წვიმების ინსულტები
ტოვებენ ფანჯრებზე ჰემატომებს.

გიო საჯაია

“მინდა ვიყოთ ერთად
სოფელში და წვიმდეს,
შემოჩვეულ სევდას
წვიმის ღვარი შლიდეს,
იფარავდეს შინდი
შეციებულ ჩიტებს
შენ კი ჩემი დიდი
სიყვარული გჭირდეს.
გიკითხავდე ლექსებს,
არა ვგავდეთ დიდებს,
გიკოცნიდე ლამაზ
საფერებელ თითებს.
მთელი ღამე მშვიდი,
თბილი წვიმით წვიმდეს
და შენ ჩემი დიდი
სიყვარული გჭირდეს…”
შ.ნიშნიანიძე

"ეს გაზაფხული მე მოვიყვანე,
რაკი შენ გსურდა, რაკი შენ ბრძანე
და, რაკი ზამთრით გადაიღალე,
ეს გაზაფხული მე მოვიყვანე."

ბესიკ ხარანაული

ჩემი მეზობელი დარდისაგან ცხოველი გახდა,

ჯერ ხომ მხოლოდ მთვრალი ბღაოდა

თავის მკვდარი შვილის სახელს,

ახლა ფხიზელიც.

- აბიათარ!..

დაიბღავლებდა,

ცხოველივით თავგაშვერილი.

ჩემი მეზობელი დარდისაგან ცხოველი გახდა.

ჯერ ხომ თვითონაც აფხიზლებდა თავის ბღავილი,

ახლა ესეც დაეკარგა

და ხალხში თუ საქმეში თუ სუფრაზე სადმე,

- აბიათარ!..

დაიბღავლებდა

უნებლიედ ამომსკდარივით.

ერთხელ იყო, ერთადერთხელ,

სახერხს როცა ამუშავებდა,

კბილებით რომ დაეჭიდა იმ თავის ბღავილს

და სახერხმა რომ გადააჭრა ხელის თითები...

ჩემი მეზობელი დარდისაგან ცხოველი გახდა.

კი არ ემსგავსა, როგორც ხშირად ვიტყვით

ხოლმე ადამიანზე,

როგორებიც ბევრნი ყრიან ამ ჩვენს სოფლებში -

ცხოველი გახდა,

შეაგინა ადამიანი,

იმის წესი, იმის კანონი,

ვერგაძლება და

ღიად დარჩენილი ჭურჭელივით დარდის კლება

დროის წინაშე.

ჩემი მეზობელი დარდისაგან ცხოველი გახდა

და ამიტომაც ჰაერი და სივრცე უკვე მეტი სჭიროდა.

განწირულებამ ჯერ სახლიდან გაიყვანა,

მერე სოფლიდან,

თითქოსდა ხელში უხილავი რუკა ეპყრა

თავის ბიჭის ფათერაკების.

ანდამატივით იზიდავდა ჭალა-მინდვრები,

მთა და მდინარე, სოფლის გზა და ტყის ბილიკები...

ღმერთო ჩემო, სად არ არის სოფლელ ბიჭის ნაფეხურები.

ბნელ ღამეში ბრუნდებოდა ნაძრომიალ-ნაგორავები,

ტალახიანი, ეკლიანი, ამოწუწული,

მოჰქონდა ჩიტის ბუდეები, მოიყვანა მწყრის ჩოჩორიც კი...

შეიძულა სახლი სრულად, თავზემოთ ჭერი,

შეითვისა ჩალის ძირები,

თან, ვითომდა, ცხოვრებასაც არ ეშვებოდა,

არც რომ საქმე ეშლებოდა, არც რომ სათქმელი,

მაგრამ მაინც იმის გვერდით აღარავის ედგომებოდა.

ცოლი ჰყავდა, უფროსი ბიჭი,

ისინიც ლამის უკან გაჰყვნენ თავის სადარდელს -

ძმა ასკდებოდა ზედ ყველაფერს, რაც მძიმე იყო,

დედამ დაგავა ყველა გზა და ყველა ბილიკი,

ძმამ დაბარა, დედამ - გათოხნა,

ძმამ გათიბა, დედამ - ახვეტა

და არაფერი რომ არ დარჩათ მოურევნელი,

მაგრამ დარდს კი ნაფოტიც ვერ შეაგდებინეს,

წავიდნენ მერე,

განწირულებამ გადაყარა სხვადასხვა გზაზე.

და ამანაც თავისუფლად ამოისუნთქა:

ხარივით თავს წინ წაიგდებდა

და დილა-ბინდში... აბიათარ!..

წავიდოდა ბღავილ-ბღავილით.

- აბიათარ!.. მიწაზე, ცაში...

ღმერთო ჩემო, სად არ არის სოფლელ ბიჭის

სამალავები.

და მიდიოდა,

თითქოს შვილის სახელს მისდევდა,

ჩიტივით წინ რომ მიუხტოდა და ვერ იპყრობდა,

მაგრამ არ სწყინდა,

- აბიათაარ!.. ვერ ეწეოდა,

- აბიათაარ!.. არ იღლებოდა

და ერთხელაც,

სადაც წყდება ყველა საზღვარი,

თავის ძახილს შეერწყა და

დაიკარგა აწ და მარადის.

ბესიკ ხარანაული

“ყვავილი ყვავილთან ჰყვავის.”

ვაჟა - ფშაველა

,, მალე გაზაფხული მოვა

და შენ ყვავილები ქარში,

ალბად გეგონება თოვა

ქოლგას უნებლიედ გაშლი.

ჭრელი აბრეშუმის ჭერი

სად არ წამოგყვება თრთოლვით,

ვიდრე ჩამოდგება ჯერი

სულში უსასრულო თოვის.

რაღაც გარდაუვალს ბავშვი

შენდაუნებურად ხვდები,

ქოლგა გაშავდება მაშინ

როცა გათეთრდება თმები.

მაგრამ გირჩევნია ახლა

ფიქრში ჩაღრმავება უჩვევს,

წაჰყვე მანქანათა ნახნავ

თოვლში გამოხვეულ ქუჩებს.

მალე გაზაფხული მოვა

და შენც ყვავილები ქარში,

ალბად გეგონება თოვა

ქოლგას უნებლიედ გაშლი... “

ოთარ ჭელიძე

,,გამკრთალდნენ ჩაუმქრალი
თარიღები,
ზამთრებმა, მიწასავით,
მე მათოვეს,
მეგონა სიყვარულსაც წაიღებდი.....და მაინც, ყველაფერი შემატოვე...”

საშა გველესიანი

სადა ხარ, როცა ასე მჭირდები,
როცა უძილო ღამის კოცონზე
ვიწვი _
ფიქრები, ვით ბრმა ჩიტები,
გავარვარებულ სულს მიკორტნიან _
როცა გამდნარი ღამის ზვირთები
მახრჩობენ,
როცა ღმერთიც შორია…

მხურვალე თოვლში იწვის ქვეყანა,
ფიქრს რამოდენა ფერფლი ჰქონია!

თამაზ ჭილაძე

ნუ მწერ, რომ ბაღში აყვავდა ნუში,
რომ მთაწმინდაზე ცა დაწვა თითქოს,
რომ საქართველო ამ გაზაფხულში,
როგორც ყოველთვის, წააგავს ხვითოს,

რომ ორთაჭალამ ჩაიცვა თეთრი,
რომ შენც ჩაიცვი კაბა ყვავილის,
რომ მტკვარი ოხრავს, როგორც ყოველთვის,
როცა მეტეხის ახლოს ჩაივლის.

…წუხელ ვებრძოდი ცეცხლს და ურაგანს
და საშინელი ბრძოლების ნისლში
მე მომეჩვენა, სადღაც, ჩვენს უკან
აელვებული იდგა თბილისი.

ორთაჭალაში ყვაოდა ნუში,
მთაწმინდის მხრებზე მზე იწვა თითქოს,
და შენც, ძვირფასო, ამ გაზაფხულში,
როგორც ყოველთვის, მოჰგავდი ხვითოს.

ნუ მომწერ… ისეც ვიცი, რაგვარი
ფერებით ყვავის თბილისი ახლა,
რომ ვიღაც დადის მინდვრებში ღამით
და დილისათვის ამწვანებს ნახნავს.

მე ისიც ვიცი, რომ კარგ ამინდებს
მოაქვთ გულების საამო ფეთქვა
და თუ ბოლომდის ტყვია დამინდობს,
თუ გაზაფხულებს შევხვდებით ერთად, -

გეტყვი, რომ მოვედ ბრძოლანახული
და სიკვდილამდის შენთან დავრჩები,
რომ ლამაზია მზე გაზაფხულის,
ბრძოლების შემდეგ – მზე გამარჯვების.

მირზა გელოვანი