Klinik Psikolog Duygu Koçer

Çalıştığım kişilerin tamamı göç etmiş kişiler olduğu için, seansların içerinde yalnızlık konusuna temas etmediğimiz durum çok azdır. İnsanların yalnızlık algısının, kimin hangi durumda yalnız hissedeceğinin ne kadar farklı olduğunu görmek beni hep çok şaşırtmıştır.

Ancak bu konuda zihnimde tazeliği hiç kaybolmayan, bir sohbet esnasında duyup zaman zaman hatırladığım bir cümle var.

Uzun zamanlı romantik ilişkisini bitirme aşamasında olan bir kişiyle bundan sonraki hayatı ve ne beklediğini konuşmaya başladığımızda şöyle dedi; “bu ilişkide çoğu zaman beklenti ve ihtiyaçlarımın hiç anlaşılmadığımı hissettim, ben de onu anlayamadım, asıl yalnızlık oydu. Ayrılınca yalnız kalmam ki, ben varım”.

İlişkilendiğimiz kişiler, sevmek, sevilmek, bağ kurma ve aidiyet gibi duygusal ihtiyaçlarımızı karşılamak için kaynaklar. İhtiyaçlarımızı doğru tayin edebildiğimizde ve değişen ihtiyaçlarımızın farkında olduğumuzda, kurduğumuz ilişkileri de bu ihtiyaçlar üzerinden daha sağlıklı değerlendirebiliyoruz. Anlamlı ilişkiler kurmaya daha yaklaşıyoruz.

Kendimizle kalabilmek önemli. Bunu tamamen bireysel bir yaşantıyı desteklemek için söylemiyorum. İnsanlara ve anlamlı ilişkilere her şeyden çok ihtiyacımız var. Ancak kendimizi tanımak, ihtiyaçlarımızı anlamak, kurduğumuz ilişkileri anlamlı yapmak ve ilişkilerde yalnız kalmamak belki anlamı birlikte bulmak için önemli.

Not: Zaman zaman ben de kendimi “yalnız kalmam ki, kendim varım” diye yüreklendiriyorum, yüksek sesle söylemeyi deneyin, iyi geliyor :)

Rivayete göre “Sen de mi Brütüs?” serzenişinin ortaya çıkmasına sebep olan, Roma’da Sezar’ın Brütüs tarafından hançerlendiği yer burası.

İhanete ya da hayal kırıklığına uğramaya karşı ne kadar hassas olduğumuzu ve ne çok önlem aldığımızı düşündüm. Kaç kez, bu iki zor duygudan kaçınmak için aslında hayatta deneyimlenebilecek bir çok tecrübe ya da güzel hikayeden nasıl vazgeçtiğimizden..

Sezar’ın uğradığı ihanetten ve yaşadığı hayal kırıklığından sonra toparlanacak vakti olmadı belki, ama çoğumuzun oluyor. Sadece vakit değil, ayağa kalkmak için farkında olduğumuz ve olmadığımız içsel ve dışsal başka kaynaklarımız da var.

Toparlanıp devam edebileceğimizi bilseydik, kırılmasından korkmasaydık hangi hayallerin peşinden giderdik diye düşünüyorum.

Roma’ya gelirseniz, benim için bu seyahatin temasını belirleyen Largo di Torre Argentina kalıntılarını mutlaka görmenizi tavsiye ederim (kalıntıların etrafındaki duvarlar, özellikle ağaç altına denk gelen gölge kısımlar oturup biraz vakit geçirmek, dinlenmek, düşünmek için şahane).

Yarın İzmir’de başlayacak olan X. Prof Işık Savaşır Klinik Psikoloji Sempozyumu’nda saat 17:00-19:30’da “Online Terapilerde Etik ve Anlamlı Terapötik Bağlar Kurmak” isimli çalışma grubum olacak.

Kayıt ve detaylı bilgi için

İzmir’de görüşmek üzere ☺️

Aylardır içinden çıkamadığımız siyasi girdap, diliyorum ki mutlu sonla çok yakında sona erecek. Sonra baharı, yazın gelişini ve değişimi kutlayacağız.

Barcelona’daki koşturmaya kısa bir mola verip, çalışmalarıma birkaç ay Türkiye’den devam edeceğim. Bu vakti, yeni ve aydınlık bir Türkiye’de geçirmeyi aylardır her fırsatta diledim (ve manifestledim 😁). Bir günde bambaşka bir Türkiye’ye uyanmayacağımızı biliyorum, nitekim yapılacak çok iş var ama umarım, sırtımızdaki ağırlıkların büyük bölümünden kurtulduğumuz, yavaş yavaş ama emin adımlarla değişime uygun bir güne ve günlere uyanırız 🌿

Zaman zaman burda bazı paylaşımlar yaptığımda birkaç soru geldi, psikologların politik duruşunu göstermesinin uygun olup olmadığı ile ilgili. Bununla ilgili yazmak istedim.

Öncelikle bu herkesin kendi tasarrufundadır. Mesleki yönelim, uygulanan terapi türünün gerektirdikleri ya da kişisel tercihler belirleyicidir. Tüm ruh sağlığı çalışanları için genel geçer bir kural olamaz. Ancak kendi görüşümüzden bağımsız, her görüş ve ideolojideki insana eşit mesafede durarak çalışmak, etik bir mesleki sorumluluktur. Kolay değil; ancak eğitim ve süpervizyonla öğrenilebiliyor. Bir takım insani değerleri savunmanın belli bir grubu temsil edip diğerlerini dışlar gibi hissettirmesi de malesef psikolojinin değil, yapılan siyasetin sorunu.

Ben psikolojiyi, özellikle travma bağlamında çalışan biri olarak politikadan bağımsız göremiyorum. Travma ile mücadele etmek, doğası gereği politiktir. Judith Herman; “Psikolojik travma bir güçsüzlük acısıdır” der. Güçsüz bırakılmak; kendi yaşamına, alanına, bedenine dair karar almak, uygulamak konusunda güçsüz bırakılmak…

Travmanın duygusal olarak işlenebilmesi ve travma etrafında büyüyebilmek için en önemli faktörlerden biri adaletin tesis edilmesidir. Bu noktada, dili istismara ve şiddete varan her söylemin; tehditin, hakaretin, alınmayan her önlemin toplumsal travmaya katkısını görmek, karşısında durmak, adaleti savunmak, bunun aksini yapanların karşısında olmak, sadece bir vatandaş olarak değil, bir ruh sağlığı çalışanı olarak da sorumluluk ve görevim. Her toplumsal travmada “psikologlar göreve” diyince malesef toplumun ruhundaki yaralar iyileşmiyor. Aynı adaletsiz ve umutsuz sistemden o sistemin psikoloğu da muzdarip. Psikologlar tabii ki göreve, ancak bizim insanların duygusal regülasyonlarını sağlamalarına destek olmamız için, düzeni, refahı, stabiliteyi ve adaleti tesis etmesi için atadığımız kişiler de görevlerini yapmalılar. Önlem almalılar, hataları telafi etmeliler. (Devamı yorumlarda)

Gaslighting terimine çoğumuz aşinayız sanırım. Gaslighting, bireyin bakış açısının uzun bir süre boyunca bilinçli manipülasyonu ve kontrolüdür. Birinin gerçeklik anlayışından şüphe ettirme, gerçekler hakkındaki algılarına ve yargılarına güvenemeyeceğine inandırma girişimidir.

Durumları tanımlamak, isimlendirmek onları farketmemize, anlamamıza ve istersek değiştirmemize yardımcı oluyor.

Seanslarda danışanlarımdan sıkça, romantik/aile/ arkadaşlık ilişkilerinde kendilerine yapılan bazı davranışları gaslighting olarak tanımladıklarını duyuyorum.

Peki kendi kendimize uyguladığımız gaslightingi farkedebiliyor muyuz?

Yukarda kendi kendimize farkında olmadan uyguladığımız gaslighting davranışlarını yazdım.

Tanıdık geliyor mu?

Bu fotoğraf bugün Bodrum’dan geldi. Zeytin ağacının içinden badem dalları çıkmış. Umut, bu günlerde en ihtiyaç duyduğum ama hiç bir yerde görmediğim , konuştuğum kimsede hissetmediğim bir duygu.

Bu fotoğraf bana umut verdi bugün.

Yoğun talep üzerine etkinliği bir kez de online olarak gerçekleştireceğim.

İçinde bulunduğumuz bu zor zamanlarda, ülkeden uzak olmak hem göç hem de toplumsal travma deneyimini bizler için kompleks hale getiriyor. Bu yüzden hem bir arada olma ve dayanışma, hem de uzaktayken toplumsal travmalardan nasıl etkileniriz, kendimizi nasıl koruruz konularını konuşmak için gelen talepler üzerine yüzyüze katılamayacaklar için online bir buluşma gerçekleştiriyoruz. Katılmak için 18 yaşından büyük olmak ve yurtdışında yaşıyor olmak yeterli.

Etkinlik başlıktaki temaların sunumu ve sonrasında kısa bir paylaşım, soru-cevap bölümünden oluşacak.

Etkinliğe katılım ücretsiz ancak sınırlı kontenjanlıdır. Bu yüzden yalnızca kesin katılabilecek kişilerin kayıt olması önemli.
Etkinlik linkini almak için [email protected] adresime mail atabilirsiniz. Linki etkinlik sabahında göndereceğim.

Eskiden ya da bu dönemde terapisti olduğum kişiler de bu etkinliğe katılabilir.

Barcelona ve Çevresinde yaşayanlar için:

İçinde bulunduğumuz bu zor zamanlarda, ülkeden uzak olmak hem göç hem de toplumsal travma deneyimini bizler için kompleks hale getiriyor. Bu yüzden hem bir arada olma ve dayanışma, hem de uzaktayken toplumsal travmalardan nasıl etkileniriz, kendimizi nasıl koruruz konularını konuşmak için Studio Avenir’in de işbirliğiyle bir buluşma gerçekleştirmek istedim.

Etkinlik katılımcıların paylaşımları şeklinde değil, başlıktaki temaların sunumu ve sonrasında kısa bir paylaşım, soru-cevap bölümünden oluşacak.

Etkinliğe katılım ücretsiz ancak sınırlı kontenjanlıdır. Bu yüzden yalnızca kesin katılabilecek kişilerin kayıt olması önemli. Bu etkinliğe özel, tahminen etkinlik sonuna kadar aktif kalacak bir grup oluşturdum. O gruba gelip kişi sayısı belirterek kayıt olabilirsiniz.

Eskiden ya da bu dönemde terapisti olduğum kişiler de bu etkinliğe katılabilir.

Katılım için grup linkini DM üzerinden sorabilirsiniz.

Gün içinde duygu yükü negatif ya da pozitif olan binlerce düşünce üretiyoruz.

Acı çekmemize sebep olan şey negatif düşüncelerimiz değildir. Acı çekmemize sebep olan, saplanıp kaldığımız negatif düşüncelerimizdir.

(Fotoğraf arşivimden)

Sabahtan beri otomatik pilotta, kafamda yapılacaklar, yapılamamışlar, unutulmuşlar, eksikler, o önemli belgeyi nasıl eksik gönderdimler, havaalanına bıraktığım misafirlerim iyi vakit geçirmiş midirler dönüp duruyorken, bir yandan trende camdan dışarı bakıp kafamın içindekiler dışında hiçbir şey göremediğim bir anda artık o kadar bunalmış olmalıyım ki “olduğu kadar” dedi içimdeki şefkatli ses. Birden öyle derin bir nefes aldım ki sabahtan beri neredeyse nefesimi tuttuğunu o anda fark ettim.

Denedik, deniyoruz, bu da gayet yeterli. Bazen gerçekten olduğu kadar. Buraya bırakıyorum, kimin ihtiyacı varsa alsın 🧡

“Ormana gidip ağaçlara baktığında farklı farklı ağaçlar görürsün... Bazıları eğik, bazıları dümdüz, bazıları hep yeşil, bazıları her neyse o... Bir ağaca bakıp onu yargılamazsın katı bir şekilde... Onun olduğu gibi olmasına izin verirsin. ağacın neden öyle olduğunu anlarsın. mesela, onun fazla ışık almadığını ve bu sebeple de çeşitli şekillere girerek ışığa ulaşmaya çalıştığını bilirsin... Bu sende pek fazla negatif duygu veya yargı uyandırmaz... Aksine, onun hayatta kalmak için verdiği mücadeleden ilham alırsın.

İnsanlara yakınlaşır yakınlaşmaz ama, bu perspektifini kaybedersin. Ve sürekli 'sen çok şöylesin' veya "ben çok böyleyim,' dersin. Yani yargılayıcı zihinin devreye girer. bu da insanları sevmeni ve onları oldukları haliyle kabullenmeni zorlaştırır. Ben bu yüzden insanlara da ağaçlara davrandığım gibi davranmayı yani onları olduğu halleriyle taktir etmeyi pratik ediyorum.”

Ram Dass

Yol çalışması sebebiyle bir sokağı kapatıp, bariyerlerle ayırıp işaretler koyarak caddeye çıkan ayrı bir yol yapmışlar. Uzunca yürüyüp sonuna geldikten sonra hiç bir yere çıkmadığını gördüm.

Bazen yolun bir yere çıkmadığını görmek için yolun sonuna kadar yürümek gerekir. Önceden tahmin edebilmeyi, güvenmemiş olmayı dileriz. Ancak tecrübe öncesinde çoğu zaman “işaretler” vardır ve onlara güveniriz.

Yol beklediğimiz yere çıkmıyorsa, bu bir tecrübedir ve tecrübe öncesinde bilmediğimiz yeni bir bilgidir. Bu genelde yolla ilgili bilgi verir, bizle ilgili değil. Bu yola hiç girmemiş olma fikrinde uzun süre kalmaktansa, dersi alıp hedefe giden yeni bir yol arayışına girmek kontrol edebileceğimiz tek alan.

Kolay bir dönemden geçmiyoruz. Hastalıklar, savaş, ekonomik krizler, zam haberleri derken, henüz gelmemesine rağmen “bit artık 2023” yazan paylaşımlar görüyorum. Sanırım artık baş etmek ve iyi oluşumuzu sağlamak için içsel kaynaklarımızı daha iyi tanımamız gerek.

Yeni yıl enerjisini severim. Yeni başlangıçlar yapabilmek için bir tarih, biraz cesaret, bolca umut verir. Değişen yıl da olsa, yer de olsa, nereye gidersek kendimizi de götürüyoruz (wherever you go, there you are).

Bu yüzden geçmiş seneden elimizde ne kalıyor, gelecek seneye ne götürüyoruz, hangi kaynaklara sahibiz diye bir bakalım istedim.

Benim için bu senenin en büyük öğretisi şu oldu: 10 seneden fazladır hayatımın her günü bana eşlik eden, karşılayabilmek için kaynaklarımı sonuna kadar kullandığımı terapiler sayesinde farkettiğim bir duygusal ihtiyacımın, artık hayatımda eskisi gibi büyük bir yeri olmadığını farkettim. Böyle olunca, bu ihtiyacı karşılamak için kullandığım bir çok kaynak boşa çıktı, değişti, anlamını yitirdi. “Şimdi bu elimde kalanlarla ne yapacağım?” gibi bir soru belirdi. Ayrıca bu ihtiyaç, yıllardır kalkmadığı tahtını, varlığından bile haberdar olmadığım bambaşka bir ihtiyaca bıraktı. Bir süredir bu yeni ihtiyacımı tanımaya, anlamaya ve zaman zaman sabırsızca karşılanma dürtüsünü farkedip sakince doğru mesafeyi bularak karşılamaya çalışıyorum. Bu yeni ihtiyacım biraz sabırsız ve agresif. Bir önceki gibi başka başka maskelerle gelip dikkatimi dağıtıp kafamı karıştırmıyor. Çok net istekleri var, karşılanmadığında anında isyan bayrakları çekiliyor. Sanırım bir süre birlikteyiz, zaman zaman yorsa da, aslında nasıl başedeceğimi merak ediyorum. 🤞🏼

Hayatta tüm ihtiyaçlarımızın tamamen karşılandığı bir dönem yok ve olmayacak. Her karşılanan ihtiyaçtan sonra, başka bir ihtiyaç ön plana geliyor ve karşılanmak istiyor. Kendimizi tanımak, duygusal, fiziksel ve materyal kaynaklarımızı bilmek, zorlanınca destek almak, bu ihtiyaçları anlamanın ve karşılamanın en güvenilir yolu.

Ben de bazı kaynaklara işaret edebilecek bu soruları sormak istedim. Paylaşmak istediğiniz yanıtlar ya da sizin kendinize sorduğunuz başka sorular varsa, bana yazın.

Mutlu ve sağlıklı yıllar diliyorum ✨

One in three survivors of severe Covid diagnosed with mental health condition Study finds 34% developed psychiatric or neurological conditions after six months

Couples Who Make It Through Tough Times Share These 8 Traits In the long run, this is the stuff that really matters.