Vanuit je bron

Elfendrank

Al een aantal weken neem ik rust. Weinig werken, weinig soc. media en t bevalt me prima. Maar t allermoeilijkste van echt rust nemen is: niet doen. Door t opbouwen van mijn energievoorraad, is t zo verleidelijk om weer dingen te willen, buiten mezelf te grijpen, mee gaan in de ratrace, want dan hoor ik er weer bij.

Telkens opnieuw kijk ik dit in de ogen. Terug naar voelen: klopt dit willen met mij of is t ego, het angstige kind? Het zijn geen makkelijke lessen, maar wel belangrijke. Ik oefen rustig door. En als t innerlijk wil, plaats ik een post.

Soms raakt een intuïtief getrokken kaart je zo, dat er een diep doorvoelde beslissing wordt genomen. Dat gebeurde bij mij, bij het trekken van de behoeftekaart van de week.

Deze is het de behoefte: rouwen, treuren.

Wie mij langer kent weet dat ik al een tijd kamp met fysieke problemen. Een combi van de nasleep van een virus, verwerking vroeg kindtrauma en de overgang. Bij het zien van deze kaart besef ik dat ik vergeten ben om te rouwen over dat wat het met me doet. Ik ben te gericht geweest op beter worden en te weinig op zijn met wat er is.

Opeens kan ik er niet meer omheen: mijn verlangen om een tijd lang niets meer te hoeven. Tot nu toe overtuigden mijn draken me dat het beter is om nog wel even dit te doen en dat kan er ook nog wel bij. Waardoor ik wel in activiteiten minderde, maar mezelf nooit dagenlang echt rust gunde. Want, zo zeggen mijn draken: anders zet ik mezelf buiten spel en heb ik straks geen aansluiting meer. Is al mijn harde werk is dan voor niets geweest. Dus toch nog even een post, een idee uitwerken, een workshop online volgen….

Maar de kaart rouwen, laat me realiseren: het is nu tijd om echt te erkennen dat ook die taken te veel zijn. Het is zo belangrijk om hier om te rouwen en pas op de plaats te maken. Ruimte te creëren voor de rust waar ik zo naar snakt. Dus is dit voorlopig mijn laatste social media post. Ik laat al mijn werk los (m.u.v. enkele bestaande afspraken) en richt me alleen op wat er van binnenuit wil. Beetje volkstuinen, beetje wandelen, lezen, ontspannen, schilderen, Bad Nieuweschans…. Mijn innerlijke pijn verwerken, mijn innerlijk kind omarmen, zodat ze niet meer alleen rouwt, maar met mijn volwassen deel samen. Van daaruit verder groeien naar de volwassen vrouw die ik ook ben, maar waar ik nu niet echt in kan staan, omdat regelmatig al mijn energie is verbruikt of ik emotioneel getriggerd wordt, doordat er een nieuwe laag kwetsbaarheid aan de oppervlakte is gekomen, die helingstijd nodig heeft.

Gek genoeg merk ik nu ook, dat de weg naar deze beslissing toe een veel groter rouwen was, dan de beslissing nemen. Deze geeft namelijk rust.

Voorlopig zal het stiller zijn van mijn kant. De behoefte van de week en mijn artikelen stoppen en pas als het moment weer klopt, klop ik hier ook weer aan. Wil je toch iets doen aan jouw geblokkeerde creativiteit? Mijn online training werkt prima zonder mij!

Het gaat jullie allemaal goed.
Evelien

"Ben je nog niet uitgevogeld?" Die vraag ontstond, doordat in mijn nieuwe intuïtieve schilderij alweer een vogel verscheen. Tja, soms gaat dat zo: komen thema's terug. Net zo lang als t innerlijk klopt. Waar de vorige vogel zelf het vliegen aan t ontdekken was, voelt
deze vogel voelt niet alleen. Ik hoorde in mijn hoofd steeds ganzen roepen en ik weet dat rechts boven een groep komt aanvliegen, waar deze kan aansluiten. Verwachtingsvol en enthousiast. Ik ben benieuwd hoe dat volgende week verder gaat.

Zo kan t dus ook. Na een naar gesprek bij het uwv, waar ik beter werd verklaard, heb ik net een heel fijn gesprek met een medewerkster van de ww gehad. Echt contact, begrip, meedenken en een passende oplossing gevonden. Wat geeft dat een rust!

“Nee, ik begin liever op een nieuw vel papier. Dat oude, daar heb ik niks meer mee.” Dit argument hoor ik vaak bij beginnende cursisten van het Creatief Avontuur: intuïtieve en authentieke expressie met acrylverf.

Als belangrijkste reden geven ze aan: “Dat werk was verbonden met mijn stemming van vorige week. Nu is het anders voor me!” en als ik daar op doorvraag zeggen ze: “Ik heb geen zin om daar weer naar terug te gaan.” Alsof je terug in de tijd moet, omdat je anders niet verder kan waar je gebleven was. Maar dit is een misverstand.
Elk moment is uniek

Schilderen gaat altijd over nu. Wat geweest is, is geweest. Je hoeft niet terug naar je stemming van vorige week. Dat kan niet eens! Jij bent niet meer degene die je vorige week om twaalf uur was. De uitnodiging is om je, op elk moment, op open wijze te verbinden met je schildering en waar te nemen wat er in jou gebeurt, terwijl je ogen langs het werk glijden.

Oude bekende
Ik vergelijk het wel eens met een bezoek van een oude bekende. Stel dat hij onverwachts voor je deur staat. Ga je dan ook graven naar hoe je voor het laatst uit elkaar bent gegaan, wat de laatste woorden waren en hoe je je toen voelde? Nee, je tunet in op wat er nu wil! Wie jij nu bent, wie de ander is en wat jullie al of niet verbindt. Daarna beslis je of je de ander binnen laat of zegt dat het niet zo goed uitkomt.

Zo is het ook met je onaffe werk. Je gaat er voor staan en voelt wat het werk met je doet. Wat vind je aangenaam? Waar ervaar je weerstand? Is er iets wat nu wil? Een kleur, een kwast, een beweging? Soms loop je er wat bij weg en kijk je van een afstandje, dan weer ga je dichter bij. Je aait het werk, je tast, neemt een kopje koffie om er even bij te zitten. Je opent je, om echt te voelen wat er gebeurt. Zonder verwachtingen. Zonder moeten.

Loslaten

Meestal ontstaat er een impuls: iets wat wil. Maar soms kan je geen ingang in je werk vinden. Dan onderzoek je of er weerstand is of leegte. Bij leegte laat je het werk los en voel je wat een goede plek is om je werk neer te leggen/zetten. Naast een nieuw op te zetten werk? Zichtbaar of juist omgedraaid: het is er wel, maar leidt niet knallend in je gezicht. Soms mag het echt even in een andere ruimte, opdat je het niet ziet en voelt. Het is bijzonder om te ervaren hoe vaak een werk echt dicht bij je mag staan, zonder dat je er verder aan schildert. Onbewust puzzel je door, terwijl je je aandacht op ander werk richt. Bij beginnende cursisten is de prullenbak verleidelijk , maar daar ben ik geen groot voorstander van. De prullenbak, als automatische ontvanger van negatief beoordeeld werk. Alsof het daar thuis hoort. Je mist hierdoor de kans om echt te voelen en te onderzoeken waarom je negatief oordeelt. Als je dat doorziet, lost meestal het oordeel op en ziet je werk er anders uit. Immers als je ALLES mag maken mag dit werk er ook zijn. Je mist ook de kans om te ontdekken dat iets soms weken of maanden de tijd nodig heeft, voordat je er opeens in verder kan. Dat zijn magische momenten!

Alleen voor sommige cursisten is het juist een doorbraak als ze iets weggooien: eindelijk trekken ze een grens en houden ze niet meer alles bij zich. Bewust zeggen:” Dit hoort niet meer bij mij. Hoppekee. Weg ermee!”, waarna een voelbare spanning verdwijnt. Hoera!

Wil jij meer ontdekken over vrijuit intuïtief tekenen en schilderen? Volg dan mijn online training "Maak intuïtief je creativiteit vrij; leer drakenfluisteren".

Elke maandag trek ik een behoeftekaart uit het en maak ik er een illustratie bij.

Deze week: zelfwaardering.

Hoeveel waarde geef je aan jezelf? Ben je gericht op t positieve of het negatieve? Ben je een eerlijke oprechte jury of een strenge bevooroordeelde jury?

En ervaar je een verschil in weten wat je waarde bent en voelen wat je waard bent? Of willen dat je waard bent?

Sta deze week eens stil bij de wijze waarop jij jezelf waardeert. Ook de waardering van je eigen creatieve werk geeft boeiende informatie over zelfwaardering!

Vis ik slakken uit de plantenbak, zie ik opeens een jong pimpelmeesje 🤩. Ik ben maar snel weer weggegaan.

Elke maandag trek ik een behoeftekaart uit het en maak ik er een illustratie bij. Ik reflecteer die week op deze behoefte en deel het hier ter inspiratie.

Deze week: de lege kaart. Met andere woorden: vul zelf je behoefte in.

Mijn eerste reactie op die lege kaart was: dat kan ik niet tekenen. Ik leg deze weg en trek een nieuwe. En ik trok: de lege kaart! (Van de 56 behoeftekaarten zijn er 3 leeg!) Ik begon te lachen, maar mijn weerstand wilde iets concreets. Dus nog een kaart. De behoefte: openheid. Zo humoristisch kan intuïtief kaarttrekken zijn! Eén van de redenen waarom ik mijn coaching hier door laat leiden.

Al weken ben ik aan het oefenen in het echt uitspreken van mijn behoefte. Ook als ik denk dat de ander iets anders wil. Doordat ik als kind geleerd heb om me vooral op de ander te richten, is dit een intens proces, waarbij enerzijds verdriet en angst los komt en anderzijds authenticiteit, liefde en kracht. Eigenlijk is die lege kaart een enorme bemoediging: vul echt elk moment met het bewustzijn van jouw unieke behoefte!

Heb je nou geen idee welke behoeften er zijn? Ik heb een PDF voor je waar ze op staan. Schrijf Behoefte in je reactie en ik stuur het naar je toe. Als we nog geen vrienden zijn, stuur dan eerst een connectieverzoek.

Een kaartje gemaakt voor iemand waar t tegen zit.

Wat doe je als eerste als je merkt dat je uitstelt?

Nee: niet de actie inplannen!

Voel: wat maakt t uitstellen zo aantrekkelijk?

Ontdek:
dan heb ik die stress niet.

Welke stress?
dat ik geen zin heb om het te doen!

Want dan....?

heb ik een heel zwaar leven.

En als ik het nooit doe?

dan heb ik een nog zwaarder leven, want ik wil heel graag ..

of:

dan heb ik een super leven.

Pas als je echt kunt voelen waarom je iets wilt, ga je de actie inplannen. Zo niet: schrap de actie van je lijst.

Als je, zelfs als je voelt waarom je iets wilt, nog blijft uitstellen, dan is diepgravend onderzoek nodig. Je innerlijke saboteur je aan t beschermen tegen vermeend gevaar. Beperkende overtuigingen en vastgezette emoties vragen je aandacht.

Uitstellen is een signaal! Luister naar de onderliggende boodschap.

Uitstel is van één van de grootste creatieve blokkades.
Heel slim, want door uitstellen, kom je niet toe aan dat waar je bang voor bent, zoals dat het mis kan gaan. Of niets voorstelt.

Je noemt het echter geen uitstel, maar andere belangrijkere dingen doen.

Hoeveel ikken in jou, houden jou weg bij je creativiteit?Ontdek wat ze zeggen. Vanuit die bewustwording kan je ruimte gaan maken voor jouw creatieve actie.

Elke week trek ik een behoefte uit het en maak ik er een illustratie bij.
Deze week: gehoord en gezien worden.

Zo grappig om, in de tijd dat ik mijn social-media-tijd terug breng tot 30 minuten per dag, ik juist deze behoefte trek. Want is dat niet DE drijfveer om wel actief te zijn? Gehoord en gezien worden! Maar wie hoort me echt? Wie ziet me werkelijk?

In mijn illustratie valt t me ook op. Een oog, een oor zijn niet voldoende om gehoord en gezien te worden. Het omvat zoveel meer.

Echt gehoord en gezien worden, gebeurt voor mij in de intimiteit van persoonlijk contact, met tijd, ruimte en aandacht voor elkaar. Onbevooroordeeld. Empathisch. Samenvattend, checken, helder spiegelend en bewust van dat wat het met de ander en jezelf doet. Dat kan online, maar vaak merkt de ander het niet. Je mist elkaars lichaamstaal. Offline is het direct merkbaar en van onschatbare waarde.

Bij wie ervaar jij dat je echt gezien en gehoord wordt?

Zondag op Schier 🤩Mijn lieverds hebben me verwend.

Spelend met Snapseed (fotobewerkingsprogramma), ontstaan er wonderlijke werelden

Ik was vergeten hoe leuk werken met houtskool is.
Smaakt naar meer.

"Het gaat er niet om dat u zich weer beter voelt. Er zijn zoveel mensen die zich niet beter voelen en toch werken. Het gaat erom of u iets kunt doen en in uw geval bent u met nog geen uur werken per dag weer geïntegreerd. Als u nou 40 uur per week werkte was t een ander verhaal."

Dit werd een maand geleden tegen mij gezegd tijdens de keuring voor de ziektewet, drie maanden na het aflopen van mijn contract van een bijbaan. Sinds november ervaar ik namelijk een combi van virusgeindiceerde klachten, met overgangsklachten en herstel vanuit vroegkindtrauma.

Helaas is geen van allen passend in een hokje van t uwv. Dus was er voor mij geen protocol. Moeilijk moeilijk. De mevrouw zegt:"Het klinkt ook wel als een burnout, maar ja, daar staat vier maanden voor en dat hebt u al opgemaakt. En u volgt ook geen reguliere behandeling, maar een alternatieve." Alsof ik daardoor gediskwalificeerd ben. "Wat denkt u? U geeft aan dat u in mei wilt proberen meer te werken. Bent u dan weer beter?" "Geen idee. Ik kan niet eens voorspellen hoe ik morgen ben, door de wisseling van klachten. Soms gaat t goed. Soms helemaal niet." Ze pakt door:"Nou dan moeten we u maar beter verklaren. Wat vindt u van 6 mei?" Ik voel me overweldigd en probeer dat aan te geven. Ik heb geen idee hoe ik in mei ben en of dit reëel is "Ja, maar meer kan ik er echt niet van maken. U kunt nog naar de verzekeringsarts, maar dat heeft echt geen zin. Die kan er ook niet meer van maken."

Ik voel me vooral niet gehoord, maar de pleaser in mij wil niet lastig zijn. Ik ben trots dat ik tegenwerpingen bied, om te begrijpen wat zij zegt, te vertellen hoe ik me voel en mijn twijfel of ik wel beter ben. Het kost bakken met energie. Dan komt ze dus met de uitsmijter 'Het gaat er ook niet om of u beter bent...'

Ik snap de redenatie van t aantal uren, maar ik vind t krom. Mijn klachten worden er niet anders van. "Ja, maar zo rekenen wij niet, mevrouw."

Dus leg ik me er bij neer en ga akkoord. 6 mei ben ik beter. "Dat is op mijn verjaardag", zeg ik nog, in de hoop op wat coulance. "Zie het maar als aanmoedigingscadeau." zegt ze stralend tegen me, alsof het op mijn verlanglijstje stond.

Ik denk niet of ik aanmoediging nodig heb. Ik wil niets liever dan meer uren aan de slag dan ik nu doe. Maar niet meer ten koste van mij.

Ik ervaar t ook niet als aanmoediging. Ik ervaar het als aan mij trekken naar wat moet, in plaats van echt contact maken met wat er is en hoe dat is voor mij.

Het is precies t omgekeerde van wat ik in mijn therapie leer te doen. Niet meer aan mezelf trekken naar wat ik denk dat moet, maar echt in contact blijven met wat er in mij speelt. Ook als t spannend wordt. Wat dat betreft was t een prima praktijkoefening. Het liet me weer duidelijk mijn triggerespons ervaren. Mijn grens stellen en dat ik achteraf boos werd is pure winst. Ik doe t wel op mijn manier en dan klopt t.

Maar ik schrik er ook van dat ons sociale vangnet zulke grote mazen heeft, dat je er makkelijk doorheen valt. Gelukkig heb ik thuis een liefdevol vangnet, waar ik echt opgevangen wordt. Maar wat als je dat niet hebt? Dan donder je er gewoon doorheen.

En ik schrik van de manier waarop het gesprek gevoerd werd. Met een betere gesprekstechniek, waarin mijn klachten er mogen zijn, naast een duidelijke uitleg over de regels waar zij mee moet werken, was er veel winst te behalen geweest. Nu heeftvt een nare nasmaak.

Maar goed. Ik ga lekker jarig zijn en dit hele gedoe loslaten. Naast boos leren worden en dit posten, is boosheid weer loslaten ook een kunst. De datum triggert wel, maar t is leuker om gewoon jarig te zijn. 🥳

Dag 4 met weinig sociale media.
Ontdekking:
Als ik iets wil bereiken, zoals impact maken, dan ervaar ik een half uur per dag social media als te weinig tijd, dus krapte, dus spanning.
Maar als ik niks wil, dan is t opeens leuk omdat ik heel bewust kies waar ik tijd aan geef!

Dag 2 minder social media. Max 30 minuten
Dus niet:
Op terrasje telefoon pakken als partner naar de wc gaat
Even scrollen als je de pling van whats app hoort en een bericht leest. De pling uitzetten.
Scrollen als je kijkt hoe laat t is bij t wakker worden.
Na t eten, als je geen tv kijkt.
Korter reageren op lieve reacties. En niet vijf keer per dag kijken.
En heel snel een illustratie regelen bij dit bericht 😂!!!

Wel: op al die momenten: gaan genieten van rust!

Ik ga mijn social media tijd sterk verminderen. Mijn lichaam vraagt om rust. Mijn hoofd mag leren dat niet denken, niet hetzelfde is als gevaarlijk en de afleiding van de spanning om niet de denken, door op de telefoon te scrollen leg ik aan banden. Alle spelletjes eraf en mediarust. Terug naar echte me-time. Terug naar de kern.
Er staat al een heel rijtje ja, maren klaar en het zal wennen zijn, maar ik voel dat t klopt.
Max 30 minuten per dag. Opsparen mag 🥳.
Ik ga zien wat t brengt.

Elke week trek ik een behoefte uit het en maak ik er een illustratie bij. Mijn mijmeringen geef ik ter inspiratie door.

De behoefte van deze week is: 𝐁𝐞𝐤𝐰𝐚𝐚𝐦𝐡𝐞𝐢𝐝 (𝐢𝐞𝐭𝐬 𝐤𝐮𝐧𝐧𝐞𝐧)

Mijn eerste reactie was: oh fijn! Iets kunnen. Mijn tweede reactie: maar hoe moet ik dat nou tekenen? Ik schoot in de lach: juist bij bekwaamheid, voel ik mij onbekwaam. Ik zag beelden voor me van mensen die ingewikkelde dingen kunnen en realiseerde me: bekwaamheid is er op vele niveaus! Het hoeft niet perfect! Ik leg de lat veel te hoog. Wat een mooi inzicht voor deze week.

Dus terug naar mijn gevoel en mijn hand de vrije hand geven. Ik zie wel wat er komt. Bekwaamheid: het in de hand hebben: er iets mee kunnen!

Drie versies later, want de lat lag nog steeds te hoog, voelde het goed. Het hoeft niet een realistische hand te zijn, met de juiste proporties. Het mag gewoon mijn hand zijn; de hand die nu wil. Ik ben er blij mee.

Wanneer zeg jij, voor jezelf, dat je bekwaam bent?

Toen de kleur oranje verborgen moest blijven ..

31 augustus 1942 de verjaardag van Koningin Wilhelmina. In de bakkerij van mijn opa van der Flier in Barneveld worden stiekem oranje taartjes gebakken. Tegen de wil van mijn opa in (en buiten zijn medeweten om), omdat het te gevaarlijk was, maar de klanten wilden t zo graag. Dus bakte de broer van mijn moeder ze toch Mijn moeder, toen 19, steekt een goudsbloem in haar haar. Ze zou toch niet naar buiten gaan. Maar er komt een politie-inval en er wordt een taart met de W en 1880 -1942 erop gespoten ontdekt. Gevolg: mijn opa wordt opgepakt, evenals de broer van mijn moeder. Mijn moeders bloem wordt ontdekt en zij wordt later verhoord. Uiteindelijk heeft mijn opa 1 week voor verhoor vastgezeten, werd de bakkerij tijdens die week verplicht gesloten, en krijgen mijn moeder en haar broer 1 week celstraf in Nijmegen.
Deze tijd, waar ze met joodse vrouwen op cel zat, waarvan iedereen wist dat zij geen toekomst meer hadden, maakte diepe indruk op haar. De omstandigheden waren slecht. Honger, stank, drie bedden voor 8 vrouwen. De rest sliep op een harde stromatras op de grond. Koud. Maar met al heel snel een diepe vertrouwensband onderling. Acht dappere vrouwen, waarvan ik maar van één weet hoe het verder is gegaan.

Ze heeft een klein dagboekje bijgehouden, geschreven met potlood op toiletpapier en dat geschonken is aan het Nederlands archief voor oorlogsdocumentatie. Ik hoop dat iemand het kan ontcijferen.

Vandaag zie ik hoe we overal vrijuit oranje dragen en ik realiseer me hoe anders het is geweest. Ik kan me niet voorstellen hoe t toen was en realiseer me dat vrijheid veel verder reikt dan ik eigenlijk door heb. Laten we zorgzaam zijn, om de vrijheid te bewaren.

Wat veel transformaties maakte mijn vogeltje vanochtend mee. Van een angstig musje, dat haar vleugels uitslaat, naar doelgericht, naar sterke vleugels, naar het lijkt wel een leeuwerik, naar het zien buitelen en zingen op een mooie lentedag van een veldleeuwerik. Oh nee, zo boven de boomtoppen is t een boomleeuwerik. Maar als t gras is... Nee is echt hoog in de lucht. Naar: hoe zit dat nou toch met zijn staart. Vele variaties en nu bijna kloppend en opeens ging t snaveltje ook nog open....

Zo mooi om mijn gedachten te observeren, terwijl mijn handen aan t werk zijn.

Nou echt even uitrusten hoor... Wat een reis.

Kijk eens goed naar de cirkels.
Ze zijn alle drie hetzelfde. (dankzij knip en plakwerk op Canva), maar ervaar je dat ook zo?

Het is een mooie illustratie hoe de omgeving de waarneming beïnvloedt. Hier is het de kleur die op de kleur inwerkt en op het perspectief. Iets wat hetzelfde is, lijkt niet hetzelfde.
Zo is het ook met de verhalen die jij aan jezelf vertelt: ze kleuren jouw waarneming. Alles wat je doet kan, afhankelijk van de context, positief of negatief ervaren worden.
In het Creatief Avontuur spelen we daar mee: creativiteit is een prachtig middel om te ervaren waar je jezelf de vrijheid geeft en wanneer je er iets van gaat vinden. Welk verhaal kleurt je waarneming?

Hoe een schilderij als spiegel werkt.

Zodra je naar een schilderij kijkt, vind je er iets van. Maar dat wat je vindt zegt meer over jou, dan over het schilderij! Het is misschien een vreemd idee, maar tegelijkertijd ook logisch. Iedereen oordeelt vanuit, vaak onbewuste, overtuigingen en binnen die diverse kaders bestaat er goed en fout.

Zodra je je dat bewust bent, kan je het omdraaien. Wat zegt het over mij? Stel je vindt een werk veel te druk. Wat maakt het zo druk?
· De kleuren zijn te fel
· De contrasten te sterk
· Het doet me pijn aan mijn ogen
· Ik word er misselijk van

Zo maar wat antwoorden en elk antwoord vertelt een eigen verhaal. Voor degene die de kleuren als te fel ervaart, is er mogelijk het verhaal dat je niet te veel mag opvallen. Je moet jezelf wat temperen. Zo uitbundig zijn; dat de je toch niet.

Voor degene die moeite heeft met de contrasten, is er mogelijk de overtuiging dat je je niet lijnrecht tegenover de ander moet stellen. Je moet altijd zorgen dat je verbinding houdt, want anders word je op jezelf terug geworpen. Sta je er alleen voor.

Als het pijn doet aan je ogen, kan het natuurlijk letterlijk door de kleuren of het licht komen. Misschien ben je lichtgevoelig. Maar de felheid kan je ook angst aanjagen, die je, onbewust, liever niet wilt zien. Angst kan zich ook kan vertalen in misselijk worden. Misschien voel je je door het werk overweldigd. Bijzonder toch, hoe al die signalen je iets vertellen.

Context

De context van een schilderij werkt ook door. Als een beroemd iemand iets gemaakt heeft, moet het wel goed zijn. Maar als je het zelf gemaakt hebt, kan het dan ook goed zijn? Of ben je iemand die automatisch concludeert dat het dan niet zo veel voorstelt? Er zijn vele redenen waarom je jezelf niet de ruimte geeft om te zijn wie je wezenlijk bent. Dat ontdek je op het moment dat je zelf vrijuit gaat schilderen: je intuïtie en creativiteit willen altijd verder, dan je verstand goed vindt. Door de ontdekken wat er dan gebeurt, en je overtuigingen te transformeren, ontstaat er nieuwe levensruimte.

Oefening

De volgende oefening kan je inzicht in geven.
Kijk naar je eigen werk en observeer je gedachten, emoties en lichaamssensaties. Neem waar wat er gebeurt, zonder er iets mee te doen. Je werk hoeft niet te veranderen. Jij ook niet. Het gaat om wat er nu is.
Stel je vervolgens voor dat hetzelfde werk door iemand anders is gemaakt. Iemand die je bewondert of juist iemand waar je een hekel aan hebt. Wat gebeurt er dan? Wat zegt het verschil in observatie jou?

Als variatie:
Kijk naar het werk van een ander. Wat neem je in jezelf waar aan reacties? Stel jezelf nu voor dat jij het gemaakt hebt. Soms ontstaat alleen daardoor al een stroom nieuwe gedachten, emoties en sensaties, variërend van ‘dat kan ik nooit’ tot ‘oh dat zou fijn zijn’ Vraag, alleen als je je echt voor kunt stellen dat jij het gemaakt hebt, je af: wat vind ik er nu van? Observeer wat er gebeurd.
Met deze oefening krijg je zich op je automatische patronen. De kunst is om al die ervaringen alleen waar te nemen en ze niet als waarheid te beschouwen. Mogelijk ontdek je dat je vanuit het ene perspectief veel positiever denkt dan vanuit het andere perspectief.

Hoe zou het zijn om je hier over te verwonderen en te voelen welke verschuiving er in jou mag plaatsvinden, als de vaste kaders mogen verdwijnen?

Wil je hier hulp bij? Neem dan vrijblijvend contact met me op.

Niet vaak deel ik over mijn eigen processen, maar vandaag, net uit een coachsessie voel ik wel die behoefte.
We onderzochten waarom ik, in een bepaald stuk, het zo moeilijk vind om niet in het doen te schieten, maar gewoon aanwezig te zijn bij wat er is, terwijl ik weet hoeveel heilzamer het is om er mee te zijn. Ik geef er zelfs les in!

We maken een plek voor de Doener en ik kan niet eens op deze plek staan. Zo heftig! Alsof mijn voeten branden, alsof stilstaan gelijk is aan vernietiging. Alles in mij roept: ga hier weg! Op een halve meter afstand kan ik beter blijven staan. Ik voel een totale verlatenheid vanuit de plek van de doener. Ik moet iets doen om contact met anderen te maken, want anders word ik vergeten. Overleef ik het niet. Maar er is ook de afwijzing: nee, zo mag jij niet doen! Niet mee mogen doen. Dus als ik iets kan doen, moet ik het doen om erbij te kunnen blijven. Om erbij te horen. Zoveel verschillende aspecten van doen, maar allen om mezelf van die totale verlatenheid te redden.

En dan zie ik heel helder het beeld van een foto: ik in een plastic bakje op de babykamer van het ziekenhuis. Het licht is te fel. Het is aan of uit. Als ik het vertel, maken mijn handen een beweging alsof het over mij heen gestort wordt. Aan. Uit. Aan uit. Het ritme van het ziekenhuis bepaalt. Ik kijk door de transparante wanden en mijn ruimte is grenzeloos. Veel te groot voor mij.
Mijn moeder ligt op een andere kamer. Geopereerd, met pijn. Op vaste tijden mag ik bij haar zijn. De overige details houd ik voor mezelf.
Maar dit kindje, daar, dat zich zo verlaten voelde, leeft nog steeds in mij. Opeens snap ik het doen. Ik moest iets doen, in de hoop contact te krijgen. Niets doen is niet overleven. En nu kon ik haar zien. Haar bij me nemen. De verhaallijn die hieruit volgde, waarin ze zo bang was om er niet bij te horen, vindt een nieuwe bedding. Ik ontdek hoe ik er voor haar en met haar kan zijn.

Zo bijzonder hoe trauma doorwerkt. Zo helend als je jezelf er in omarmt. Ik ben dankbaar dat deze kennis steeds meer wordt verspreid. Want ook al heeft mijn hoofd 'dit kan je toch niet weten' of 'beeld je je niets in?' of 'zo erg was dat toch niet?', mijn lichaam weet anders. Het daar op leren vertrouwen geeft mij kracht, inzicht en levenswijsheid.

De foto is een ansichtkaart van het Diaconesseziekenhuis in Breda, uit 1963. In het commentaar een toelichting over de kraamtijd, vanuit het ziekenhuis.

,

Elke maandag trek ik de behoefte van de week en maak ik er een illustratie bij.

Deze week is de behoefte: 𝐝𝐞𝐥𝐞𝐧

Waarom zou je delen? Is het echt je behoefte of is het een strategie om vrede te bewaren, erkenning te krijgen of liefde? Niet dat delen daarmee minder waard zou zijn. Het kan een prachtige manier zijn om iets te bewerkstelligen. Als je maar weet of er een onderliggende intentie is of puur je behoefte om te delen, los van wat de ander er mee doet.

Wat zou jij nu willen delen? Het mogen complimenten zijn, links, hartjes, iets liefs voor een speciaal persoon, reclame voor jezelf.... Voel je vrij om te delen wat er nu in je opkomt. Het mag ook in een persoonlijk bericht, als het commentaar te open is.

"Je moet er boven staan." Deze zin kwam in me op, en opeens realiseerde ik me wat het voor gevolg had gehad. Het liet me als kind losmaken van pijn, boosheid, schaamte, verdriet en naar het denken gaan. Daar leek het rustig, veilig: het mocht me niet meer raken. Dus deed ik daar mijn best voor.

Maar het gekwetste kind, haar boosheid, schaamte, verdriet gingen niet werkelijk weg. Nu komt het terug, in alle hevigheid. Nu voel ik de angst van niet gehoord worden, niet begrepen worden, ervaren dat het er niet mag zijn.

In mijn helingsproces reik ik uit maar dat werkt niet. Ik mag afdalen, opdat ik naast het gekwetste meisje kan staan. In haar schoenen mag staan. Haar werkelijk horen. Echt voelen en begrijpen wat het betekent om zo te leven. Nog vaak wil ze me niet kennen. Wantrouwt ze me, want ze wil niet opnieuw horen dat ze erboven moet staan. Ik voel haar worsteling, want ze wil graag contact, maar niet het contact dat ze kent en zo'n pijn deed. Dan liever alleen. Ze redt zich wel zonder mij. Ookal doet t pijn.

Ik geef haar tijd. Nader als het veilig voelt en dan opeens komt zij naar mij. We huilen, lachen voorzichtig, tasten naar elkaar, trekken ons terug, verwonderd, overweldigd en vinden elkaar weer. We dansen samen het spel van wel en niet. Ongemakkelijk, intiem en soms speels uitdagend. En steeds wat dichterbij. Het klopt.

"Je moet erboven staan" We stoppen ermee. Het kost te veel.

.

Van volhouden naar volharden of volbrengen?

Na vele onrustige dromen werd ik met deze vraag/inzicht wakker en opeens voel ik t enorme verschil in lading.
Ik stop met volharden en gelijk wordt het al zachter in mij.

Kan jij ook zo volhardend zijn?

Spelen is aanwezig zijn in t moment, zonder te sturen naar een uitkomst. Wanneer heb jij voor t laatst gespeeld?