Coachpraktijk Vlieg

Is het een keuze vanuit angst of liefde?

Hij zegt: “Ik weet helemaal niet meer wat ik wil. Ik ben 53 en weet eigenlijk niet meer wie ik ben”. Er volgt een lange stilte en er is een intens verdriet voelbaar.

Weet dat je niet de enige bent.

Bij het opgroeien, vergeten we allemaal wie wij in essentie zijn. We creëren laagjes om ons heen om ons veilig te weten, om erbij te horen, om geliefd te zijn. Dit is een onbewust proces, een manier om te overleven.

Velen van ons ook, komen in het volwassen leven op een gegeven moment op een punt dat dingen niet meer fijn lopen in hun (werk)leven. Het wringt, schuurt, maakt ziek, maakt somber en het slurpt energie.

Het is tijd om de beschermlaagjes die zijn aangebracht stap voor stap af te gaan pellen. En ja, het is een proces dat een gevoel van kwetsbaarheid op kan roepen. Dit lijkt in eerste instantie niet zo aantrekkelijk, maar het zal je ook zo veel moois brengen.

In plaats van keuzes te maken vanuit angst, maak je jouw keuzes vanuit jouw kern, vanuit liefde. Dat geeft kracht, vertrouwen en rust in je leven. Het geeft je een bepaalde stevigheid, ook in meer roerige tijden.

Een vraag die ik dagelijks met mij meeneem is: Kies ik dit vanuit angst of vanuit liefde?

Spreekt dit je aan en wil je eens komen kennismaken? Het is altijd gratis en geheel vrijblijvend. Je bent van harte welkom!

IK BEN MIJN EIGENHEID KWIJT

Ze zegt: "Ik ben echt radeloos... Ik ben mezelf kwijt. Wat vind jij dat ik moet doen?"

Het is een vraag die ik wel vaker hoor. En toch ben jij de enige die toegang heeft tot je eigenheid, jouw eigen wijsheid.

In een coachtraject krijg je van mij dus nooit een direct antwoord op deze vraag. Er bestaan geen quick fixes. Wél kan je met een coachtraject (opnieuw) zicht krijgen op wie jij in essentie bent. Je leert je waarden, talenten en drijfveren kennen, zodat jij je (werk)leven kunt vormgeven op basis van jouw eigenheid.

Zicht hebben op je eigenheid maakt dat je stevig kan blijven staan, ook in tijden van chaos en verandering.

Interesse? Weet dat je welkom bent voor een kennismakingsgesprek. Dit is altijd gratis en geheel vrijblijvend.

(Hieronder een gedicht van Moniek Wolters uit de bundel 'Ertussenin'.)

'Druk maakt van kristal een diamant' staat vandaag op de scheurkalender.

Voor mij is het een heel toepasselijke quote. De druk die ik ervaar is in het geheel niet relaxt, maar ik weet ook dat een bepaalde spanning transformerend kan werken. En er staat iets te veranderen. Dat weet ik diep vanbinnen. Ik weet alleen nog niet precies wat, wanneer en hoe dat 'iets' vorm gaat krijgen.

Het is aan mij nu om aanwezig te blijven bij de druk die ik ervaar bij het niet weten. Om open te staan voor wat zich ontvouwen gaat. Om los te laten wat me niet meer dient en wat me energie kost. Maar vooral ook 'ja' te zeggen tegen die dingen waar ik blij van word en waar ik energie van krijg.

Ik weet dit allemaal én ik voel een enorme weerstand hierbij. Maar ja, zonder wrijving geen glans. En druk maakt van kristal een diamant.

Wat zou de Liefde zeggen?
Na een hele periode van niet fit zijn, me vermoeid voelen en inspiratieloos zijn, bleef ik in eerste instantie hangen in verzet. ‘Ik wil me niet zo voelen. Wat is er toch met mezelf aan de hand? Hoe kom ik hier weer uit?’

Totdat ik mezelf de vraag stelde: Wat zou de Liefde hierover te zeggen hebben? En opeens wist ik het en kon ik het ook echt voor me zien. Ik geef mezelf een weekje rust in de natuur, in een wellness huisje op de Veluwe. Ik geef mezelf de ruimte om te voelen, om te reflecteren, om te schrijven, om met alles wat bij me hoort, te landen in mijn lijf, om nieuwe plannen te maken.

Bij dit idee stroomde er een golf van energie door me heen, maar mijn innerlijke criticus meldde zich ook meteen. ‘Jeetje, dit is wel erg veel luxe voor mezelf. Heb ik dit wel verdiend? Mag dit wel? Is het niet beter om mijn geld aan iets nuttigs te besteden?’

Ja, het druist in tegen alle overtuigingen die ik van huis uit heb meegekregen. En toch ben ik ervoor gegaan. Het was heerlijk! Weldadig voor lichaam, geest, hart en ziel. Ik kan weer voelen dat ik leef. Er is inspiratie voor het vormgeven van iets nieuws binnen mijn praktijk. Het stroomt weer in mijn leven.

Ik ga de Liefde zeker vaker raadplegen. Jij ook?

Afgelopen nacht werd ik wakker uit een droom waarin er allerlei ervaringen en momenten die eerder in mijn leven hebben plaatsgevonden, de revue passeerden. Het lijkt nu wel of er opeens puzzelstukjes op hun plek zijn gevallen. Het ruimt op, het werpt licht op wat ik eerder naar het donker had verbannen.

Ik zal proberen het in het kort uit te leggen.

Gisteren luisterde ik naar een geleide meditatie die ik al veel vaker gedaan had, maar deze keer werd ik als een bliksemschicht getroffen door één zin. ‘Ga met je aandacht terug naar een moment waarop jij je goed voelde over jezelf in de nabijheid van een geliefde’.
Zo’n moment ken ik eigenlijk helemaal niet. Au, maar het is wel mijn waarheid…

En hier begon een soort film van allerlei belangrijke fragmenten aan me voorbij te flitsen. Momenten uit de opleiding die ik nu volg bij De Bewustzijnsfabriek waar ik op een nog intensere wijze mocht ervaren hoe het was om stil te staan bij en te doorvoelen wat ik zo goed ken; ‘Ik ben niet okay, jij bent okay’. Ik ben hierbij pijn, angst en schaamte tegengekomen bij mezelf, maar voor het eerst heb ik er echt voor mezelf kunnen zijn. Zo’n bijzondere ervaring.

Vervolgens werd ik rond Kerst nog een keer hartstikke ziek. Het lukte me niet meer om te veinzen dat ik altijd sterk en flink ben, dat ik het allemaal wel alleen kan. Ik kon eigenlijk alleen nog maar verlangen naar de nabijheid van de ander, verlangen naar geborgenheid en genegenheid, naar rust. Ik kon niet anders dan deze verlangens toelaten, ze uit te spreken en me, hoe spannend dit ook voor mij is, eraan over te geven.

En nu ik dit schrijf, kan het me nog ontroeren. Want in deze totale kwetsbaarheid waren anderen er voor mij. Ik ben er alleen zo ontzettend lang niet voor mezelf geweest. Toen ik hierover vertelde tijdens de afgelopen lesdag vroeg trainer Peter mij: “Wanneer ben jij gestopt van jezelf te houden?”

Tranen van verdriet, maar ook van geluk en van dankbaarheid, want ik kan het nu voorzichtig weer voelen. Het zijn tranen die me schoonspoelen vanbinnen, zodat wat ik zo lang verborgen had voor mezelf, weer kan ervaren. De liefde.

Sinds een week of twee word ik geveld door een heftig en hardnekkig virusje. En oh, wat heeft mijn ego het hier lastig mee gehad. De afgelopen week ben ik doorgekomen met strijden tegen ziek zijn. Vooral niet kwetsbaar willen zijn. Er woedde een interne oorlog in mij. Ik vertelde mezelf: ‘Hup Willemien, even flink zijn en doorzetten nu!’

Ik merkte dat deze strategie niet meer werkte. Ik herstelde niet, maar werd juist zieker. Vervolgens begon ik mezelf af te vragen waarom dit gebeurde. Maar de waaromvraag en het verzanden in verhalen over mezelf en mijn historie, heb ik weten te stoppen.

Van ‘waarom’ heb ik ‘waartoe’ gemaakt. En het antwoord op de waartoevraag is het pad van zachtheid en (zelf)liefde hervinden. Even had ik de zijstraat van zelfafwijzing en afgescheidenheid gekozen.

Het moment dat ik koos voor zachtheid en lief zijn voor mezelf én hier ook open over was naar mijn omgeving, voelde ik letterlijk en figuurlijk dat ik ademruimte kreeg. De weg naar herstel is ingezet. Ik ben er nog niet, maar ik ben onderweg...

Er is veel gaande in de wereld. Het kan gevoelens van ongemak en machteloosheid oproepen. Wijs dit niet af in jezelf, wijs ook de ander niet af, maar kies voor zachtheid en (zelf)liefde. Ga erover in gesprek met mensen in je omgeving. Zoek de verbinding. Juist nu!

De weg naar je ware zelf terugvinden. Het is een spannende route en het voelt kwetsbaar. Als je het mij vraagt is het een levenslange reis, waar je vaak onbewuste en diepgewortelde patronen tegenkomt. De afgelopen maanden heb ik dit zelf ook aan den lijve ondervonden. Het liefste zou ik er van weg bewegen, maar ik weet dat ik er juist bij stil mag staan. Ga ik doen wat ik altijd deed of pak ik het deze keer anders aan? Ik kies bewust voor een nieuwe weg. Ik kies voor voelen van mijn kwetsbaarheid. Niet meer voor mezelf terugtrekken en altijd alles alleen. Dit gedicht kwam ik ooit tegen. De auteur is mij helaas onbekend.

Anders

Daar waar ik dacht het sterkst te staan
Brak ik in twee
Daar waar ik ‘ja’ nu tegen zeg
Was jarenlang m’n ‘nee’
Daar waar ik dacht soms groot te zijn
Ben ik nu klein
Ik weet nu dat ik niets meer weet
En dat het zo moet zijn.

Autonomie is zo’n thema dat in ieder coachtraject aan bod komt. Maar wat is het eigenlijk? Het wordt nogal eens verward met ‘onafhankelijk’, ‘solistisch’, ‘los van de ander’. Ik denk bij autonomie aan: Vanuit het contact met jezelf én in contact met de ander, je eigen weg gaan.

Bij gebrek aan contact met jezelf of het contact met de ander, zul je uiteindelijk vastlopen. Er kan van alles gaan spelen. Bijvoorbeeld schaamte of de angst om afgewezen te worden door de ander als je je eigen verlangens volgt. De angst om er dan niet meer bij te horen, er niet meer te mogen zijn. De angst voor afgescheiden zijn.

Deze schaamte of angst uit alle macht vermijden, kan echt verlammend uitwerken. Het kan maar zo zijn dat je het contact met jezelf en je behoeftes verliest. Je doet alleen die dingen waarvan je zeker weet dat het geaccepteerd wordt door je omgeving. Of je kiest juist voor ‘ik doe het wel alleen’. Eigenlijk is dit de keuze voor eenzaamheid. Er is in ieder geval geen echt contact meer met de ander. Hoe dan ook, vroeg of laat gaat het natuurlijk schuren.

Ik vind het zelf een hele klus om vanuit autonomie het leven vorm te geven. Het vraagt iedere keer weer om stil te staan te zijn bij wat er vanbinnen leeft, het mooie en het minder fraaie, om stil te staan bij wat ‘is’. Vervolgens vergt het moed om te gaan staan voor jezelf, om echt tevoorschijn te komen als jezelf en met je ‘zelf’. Om in contact, misschien ook eens ‘nee’ te zeggen tegen de ander.

De mens is een contactwezen. We kunnen niet zonder de ander én ieder mens heeft zijn eigen unieke route te lopen in zijn verlangen naar groei en ontwikkeling.

(foto is van het kunstwerk Love van Alexander Milov)

Vandaag duurt de dag net zo lang als de nacht. Ik vind het altijd een mooi moment om terug te blikken op de zomerperiode. Om stil te staan bij wat je hebt mogen oogsten. Voor mij is het niet iets tastbaars of zichtbaars, maar een gevoel vanbinnen.

Ik ken zo goed de onrust van 'het moet anders, niet goed genoeg, het op zoek zijn naar iets'. Vaak volgde er dan een persoonlijk verbetertraject, een opleiding of iets anders om mezelf maar weer af te leiden van die onrust.
Deze zomer heb ik een andere route gekozen. Eentje van stilstaan, van doorvoelen, observeren zonder het te moeten of te willen veranderen.

Met een hart vol van dankbaarheid kan ik zeggen dat mijn 'oogst' is:
Rusten in Zijn.

Wat is jouw oogst? Ik ben benieuwd.

Gisteravond een prachtige Opstellingenavond met Anne Tetteroo op Plata Opleidingen gehad. Als representant werd ik opnieuw geraakt in een oud thema van mij. Iets wat ik ooit besloten heb: 'Ik mag er alleen zijn als dit bijdraagt aan de ander'. Dus was mijn aandacht vaak helemaal bij mijn omgeving en gaf ik veel aan de ander. Hoe verbaasd en soms ook wel bozig ik kon worden als ik merkte dat de ander mij helemaal niet zag, me vergat of zei mij eigenlijk helemaal niet te kennen. Dat deed echt pijn! Met als resultaat dat ik nog harder mijn best ging doen om vooral goed voor de ander te zijn...
Gelukkig ben ik me inmiddels al jaren bewust dat dit is wat ik kan doen. Het is een oud script. Maar ik heb geleerd dat ik ook weer uit dat script kan bewegen.
En het mooie is dat ik naast dat mijn ratio dit weet, ik het afgelopen nacht opeens ook echt voelde. Het is moeilijk te omschrijven, maar het was alsof ik in mijn lijf viel. Er een deel van mijn 'zelf' landde in mijn lijf. Wauw!

Dankbaar dat ik erbij mocht en kon zijn gisteravond.

De afgelopen weken merk ik dat oude thema’s opnieuw de revue passeren. Het brengt me uit mijn evenwicht. Het schiet soms alle kanten op. Van samen naar alleen, van vertrouwen dat het goed is naar er geen gat meer in zien, van vasthouden naar loslaten, van inspiratie naar totale leegte voelen vanbinnen, van energiek naar futloos, van mijn eigen weg gaan naar loyaal zijn aan de ander.

Ik had zó gehoopt dat ik als mens al verder gegroeid zou zijn hierin. Alles in mij schreeuwt: “Ik wil dit niet! Niet nog een keer!” Er is een drang in mij om koste wat het kost de balans te herstellen. Om alle pijnlijke en moeilijke herinneringen en gevoelens te vermijden. Maar daarmee vermijd ik waarschijnlijk ook de intens mooie ervaringen. Soms vergeet ik om vol in het leven te staan...

Gelukkig weet ik inmiddels dat ik aan mezelf voorbij zou gaan als ik gewoon weer doorga met alles. Alsof er niks gebeurd is. Blijkbaar laat het leven me nu zien dat ik opnieuw naar bepaalde thema’s mag kijken om verder te groeien als mens. Om uiteindelijk steeds dichter bij mijn essentie te komen. Om als mezelf aanwezig te zijn in dit leven. Om te zijn.

Dit schrijvende moet ik opeens denken aan een zin uit het boek van Elisabeth Gilbert, ‘Eat pray love’.

“To lose balance sometimes for love is part of living a balanced life.”

En zo is het ook volgens mij…

Mijn opa met wie ik me zó verbonden voel, terwijl ik hem nooit gekend heb.
Mijn opa die op 36-jarige leeftijd stierf.
Mijn opa die na een ziekbed van ruim een jaar uit liefde voor zijn gezin, de keuze maakte om de behandeling te staken.
Mijn opa die niet langer een last voor het gezin wilde zijn.
Mijn opa die zo graag wilde dat mijn oma en de kinderen door konden gaan met hun levens.
Mijn opa die bijna dagelijks vanuit het sanatorium brieven heeft geschreven naar mijn oma en hun drie jonge kinderen.

De brieven van de vader van mijn moeder. Hij stierf toen mijn moeder nog maar 5 jaar was.
De brieven die lange tijd ongelezen zijn gebleven. Het trauma was te groot en te pijnlijk.
De brieven die mijn moeder las toen ze zwanger was van mij.
De brieven van de opa naar wie ik genoemd ben.
De brieven die ik vele jaren later samen met mijn moeder heb mogen lezen.
De brieven die helpen bij rouwen en het helen van wonden.
De brieven die een deel van mij en mijn familiegeschiedenis zichtbaar maken.
De brieven waardoor ik nu de connectie kan zien tussen mijn familiegeschiedenis en mijn diepe angst om tot last te zijn, echt aanwezig te zijn, te leven.

Lieve opa Willem,
Ik zal u eren door mijn leven ten volle te gaan leven.

Vorige week schreef ik al dat ik onlangs vol in mijn overlevingsmechanisme was gestort. Het mechanisme om vooral te voldoen aan de verwachtingen van de ander, waardoor ik mezelf vergeet. Het contact met mezelf kwijtraak. Vooral niet de ander tot last zijn.

Dit is een thema dat ik al eerder in een supervisiegesprek ter sprake heb gebracht. Ik kan me herinneren dat er toen gezegd is: Zoek eens een foto van jezelf op uit je kindertijd. Zorg, vooral nu je zelf volwassen bent, goed voor dit kleine meisje in jou. Geef jezelf nu de liefdevolle aandacht die je gemist hebt in je kindertijd. Dit ‘gewonde’ kind huist namelijk nog steeds in jou.

En ik wist dat mijn supervisor gelijk had. Toch heb ik dit lange tijd voor me uitgeschoven, omdat ik eigenlijk helemaal geen zin had om met mijn kindertijd geconfronteerd te worden. Gelukkig niet omdat er vreselijke dingen zijn gebeurd in mijn jeugd, maar omdat ik weet dat het pijnlijk is om te zien dat ik me niet kan herinneren dat ik écht kind ben geweest.

Nu is het menseigen om weg te bewegen van pijn en dat heb ik dus ook gedaan. Toch heb ik gisteren de moed bij elkaar geraapt en heb ik tijdens de regenbuien de oude fotoalbums erbij gepakt. Ik vond een foto van mezelf van toen ik een jaar of 4 was. In mijn blik zie ik al geen onbevangen kind meer. Zó jammer…

Naast dat deze foto verdriet oproept bij mij, heeft het me ook iets anders te vertellen. Namelijk dat één van mijn talenten is het kunnen afstemmen op de ander en aanvoelen wat de ander nodig heeft. Laat dit nu perfect samenvallen met waar ik mijn werk van heb gemaakt. Op deze manier hebben vroegere pijnlijke ervaringen toch nut. Het heeft allemaal zin gehad!

En nu ik me hier bewust van ben, maakt het alles in mij zachter. Ik kan weer met een milde blik naar mezelf en het kleine kind in mezelf kijken. Het is goed zoals het is. Het heeft misschien zelfs zo moeten zijn. Ik ben goed zoals ik ben, met alles wat bij mij hoort.

Zo zie je maar weer. Soms blijkt dat hetgeen je het liefst in de schaduw laat staan, je grootste schat kan zijn…

Raakt dit iets in jou en zou je graag eens in gesprek gaan met mij? Dat kan zeker. Je bent heel erg welkom. Een kennismakingsgesprek is altijd gratis en geheel vrijblijvend.

Rust

Als je ervoor openstaat, laat het leven je precies zien wat er op dat moment nodig is. Tweeënhalve week geleden ben ik gekapseisd met mijn fiets. Zomaar, bam! Opeens lag ik op de grond. Gelukkig heb ik er geen ernstige verwondingen aan overgehouden, maar ik was wel even gevloerd, letterlijk en figuurlijk. Wat had dit akkefietje mij te vertellen?

Achteraf kan ik zien dat ik vol in een oud patroon ben geschoten. Ik was weer te gefocust op de ander en de behoeftes van de ander. Als kind heb ik ooit besloten om vooral niet lastig te zijn en flink te zijn. Ik werd daardoor haast onzichtbaar en paste me wel aan, waardoor ik vaak niet op mijn plek stond binnen mijn familiesysteem.

Deze overlevingsstrategie heb ik de afgelopen tijd ook even weer toegepast. (Ja, ook als je hierin al het nodige hebt geleerd over jezelf kan dat gebeuren.) Ik was steeds maar aan het reageren op wat er om me heen gebeurde. Ik pingpongde van mijn eigen plek naar links, naar rechts en naar boven. Eigenlijk word ik dan een soort barbapapa. En ik kan je vertellen; dat put uit! En nu ik even stilsta, kan ik de vermoeidheid ook echt voelen.

Dus heb ik in plaats van een weekendje weg te gaan, gekozen voor een weekendje thuis. Uitrusten, stilstaan en voelen. Voelen welke pijn er is getriggerd en voelen wat ik nodig heb om weer thuis te komen bij mezelf. Goed voor mezelf te zorgen, te helen. Mijn plek weer in te nemen. Om vanuit mijn eigen plek te gaan handelen.

Hè hè! Ik ben weer op de goede weg. Inmiddels zijn de twee weken zomervakantie ook ingepland…

Gisteren heb ik me ondergedompeld in de inspiratiedag systemisch werk van Voetstappen in het veld. Hoe bijzonder is het dat ik de drie workshops die ik heb mogen volgen van Jaron Reisman, Margriet Wentink - Interakt en drs Peter Henneveld, precies samenvallen in de uitzending 'Laat oorlog geen generaties duren' op NPO 2.
Een bekende uitspraak is: 'Wie zijn historie kent, hoeft hem niet te herhalen.'Het is zó belangrijk om je historie, ook met alle rouw en rauwigheden te kennen. Om met compassie naar jezelf en naar de ander te kunnen kijken.
Misschien ken jij het gevoel dat er iets is wat je afremt in het leven, maar kan je niet precies de vinger leggen op wat dit nu precies is. Of misschien blijf je hangen in bepaalde patronen en of wil je graag groeien in je persoonlijke ontwikkeling. Weet dat je van harte welkom bent om samen een licht te werpen op jouw onderstroom, zodat je steeds dichter bij je essentie komt, je betekenis.