Elsbeth Staal

Ontdek onze supportgroepen, waar je gelijkgestemden ontmoet die net als jij worstelen met depressieve gevoelens. Door ervaringen en copingstrategieën te delen, vind je niet alleen troost, maar doe je ook waardevolle inzichten op.

Ervaar de verbondenheid door te praten met anderen die de invloed van depressie aan den lijve ondervinden. In onze groepen vind je herkenning en diepgaand begrip van mensen die een soortgelijke situatie doormaken.

Elke groep wordt geleid door twee begeleiders die zelf ervaring hebben met depressie, waardoor zij een extra dimensie van empathie en inzicht bieden.

https://depressievereniging.nl/wat-wij-doen/supportgroepen/

Wist je dat maar liefst 40% van de Gen-Z'ers (mensen die zijn geboren tussen 1995 en 2004) burn-outklachten heeft? En dat bijna 4 op de 10 Gen-Z’ers zich constant gestrest voelt? Is dit slechts aanstellerij of schuilt er een diepere waarheid achter?

Lees onze blog en ontdek waarom Generatie Z onder toenemende druk staat op de werkvloer en hoe complementaire zorg een uitweg kan bieden: https://rbcz.nu/de-stille-strijd-van-gen-z/

Heb je moeite met praten over je gevoelens, of voel je dat traditionele gesprekstherapie niet helemaal aansluit bij jouw behoeften? Bij RBCZ kijken we verder dan woorden. Onze holistische benadering helpt je om zowel lichamelijk als mentaal in balans te komen.

Wanneer emoties zich opslaan in het lichaam, kunnen ze fysieke en mentale spanning veroorzaken. Onze therapeuten zijn gespecialiseerd in verschillende therapievormen zoals bijvoorbeeld lichaamsgerichte psychosociale therapie, craniosacraaltherapie en body stress release, die allemaal kunnen bijdragen aan emotionele en mentale verlichting. Blokkades kunnen hersteld worden, spanningen kunnen losgelaten worden, met als resultaat: balans.

Een gezond gesprek met je lichaam kan wonderen doen. Via onze website vind je een therapeut die bij jou past: https://rbcz.nu/

"Ik voel me alleen en somber"
"Ik heb moeizame weken achter de rug"
"Ik voel me een oud mens als ik 's middags in bed lig"

En toch .... wat een fijn gesprek was het afgelopen week. Vier mensen om de tafel, veel thee en koekjes erbij. We praten en we luisteren naar elkaar.

Alles mag er zijn. Niets is raar. Iedereen herkent zich er in. Geen goedbedoelde adviezen of tips. Gewoon alleen maar dat je er helemaal mag zijn met alles wat er is en wat je voelt. Dat is wat goed doet, wat je nodig hebt, wat helpt.

We lachen er om met elkaar, want dat kan als lotgenoten onder elkaar. En dan ineens bij een van ons het besef; "Ach, ik ben er weer ingetuind de afgelopen weken, in plaats van te praten met iemand over hoe ik me voel heb ik me teruggetrokken in mezelf."

Wat fijn de gesprekken in de supportgroep depressie.

"Na jarenlang vechten tegen mijn gemoedstoestand, tegen de depressie, tegen de negatieve gedachtes kwam plots de acceptatie binnen! Ineens was er de gedachte: 'Okay, het is goed zo, ik stop het gevecht. Ik accepteer mijn depressie'."

Op onze site delen mensen met depressie hun verhaal. In dit verhaal vertelt iemand hoe diegene in staat was diens depressie te accepteren, deels door het lotgenotencontact via de Depressie Vereniging.

Hoe sta jij hierin? Heb jij je depressie kunnen accepteren, of blijft dit voor jou een moeilijk iets?

Lees het volledige ervaringsverhaal op onze site:

https://depressievereniging.nl/ervaringen-enkel/acceptatie-van-depressie/

Vergeten kinderen, die zich voortdurend afvragen wat ze fout hebben gedaan om geen liefde te verdienen.

Hoe hartverscheurend en hoe ingewikkeld wordt het hierdoor om je nog te hechten aan anderen in je volwassen leven.

Achtergelaten in de hoek: vergeten kinderen Vergeten kinderen. Het kind dat niet geliefd was door zijn ouders. Het kind dat in de hoek opgroeide. Hij zal...

Ik leg de gevouwen was in het keukenkastje en doe het deurtje dicht. Catootje die net de keuken binnendribbelt ziet dit en trekt het kastje gelijk weer open. Ik zoek in gedachten naar iets om haar af te leiden, want ik voorzie dat alles er weer uitgetrokken zal worden. En steeds maar ‘nee’ zeggen is ook niet fijn ….

Maar nee, Catootje richt zich op een plank lager en duikelt een afwasborstel op. Daarna pakt ze van die plank ook nog een doekje. Ze kijkt even vragend naar me op en als ik alleen glimlachend mijn wenkbrauwen optrek loopt ze gewapend met haar buit de kamer weer in.

Als ik om het hoekje kijk zit Catootje op de grond. Ze poetst driftig over de vloer, eerst met de borstel en daarna met het doekje. Ook het kastje waar ze naast zit wordt gepoetst. Daarna veegt ze met de borstel over haar eigen haar en stiefelt op de trap af, waar ze de onderste treden te lijf gaat.

Ik ga terug naar de keuken en ben verbaasd over wat Catootje allemaal al oppikt van de mensen om haar heen. En ik doe gerustgesteld het kastdeurtje dicht.

Wonderlijk wat zo’n klein meisje al leert van het dagelijks leven. Ze ziet haar ouders van alles doen in huis en leert wat er nodig is om daar samen op een fijne manier te kunnen leven.

Vanuit een gezonde hechting gaat Catootje dit gedrag nadoen. Ze leert al vroeg het belang van zorg hebben voor je omgeving. Een menselijke basisbehoefte is dat je van betekenis wilt zijn voor anderen.

Vraag jij je af hoe het met jouw hechting zit?
Dan raad ik je aan 'Liefdesbang' van Hannah Cuppen te lezen. Het geeft je inzicht in wat verlatingsangst en bindingsangst is en hoe dat je relaties kan beïnvloeden.

Chronisch | Depressie Vereniging Soms word je wakker schijnt de zon op z’n hardst en wil je niks liever dan uren, dagen, weken onder de dekens blijven. Omdat er niks meer zwart ziet dan jou ...

Dat je ook als volwassene je hechting aan anderen kunt verbeteren vertelt Cees:

"Ik heb fijnere relaties en een betere verbinding met de mensen om me heen. Zoals het er nu uitziet is dat een blijvende verandering. Ik heb nu minder stress en daar word ik blij van."

Lees Cees zijn hele verhaal op https://www.elsbethstaal.nl/cees

Een wereld van verandering: van 'Wat is er mis?' naar 'Wat goed, heb je al iets geleerd?'

Het beeld rondom therapie lijkt te veranderen. Ooit werd therapie gezien als een taboe, een teken dat er iets mis was. Maar nu? Nu omarmen we therapie massaal als een stap naar zelfverbetering.

Therapie betekent niet dat er iets mis met je is of dat je gek bent. Het betekent dat je je lichamelijke of emotionele klachten bij de oorzaak wil aanpakken. En dat betekent dat je openstaat voor groei, voor het verkennen van jezelf, voor het leren van nieuwe vaardigheden. En daar zijn we trots op, want het volgen van therapie toont moed, kracht en een streven naar persoonlijke ontwikkeling.

Deel hieronder jouw ervaringen met therapie! Hoe heeft het jou geholpen om te groeien?

Catootje krast met haar nageltjes over het glas van mijn horloge. Ze onderzoekt de schakels van de band. Ze steekt vingertjes onder het klokje en trekt het naar zich toe. Dan wijst ze ernaar, kijkt mij aan en zegt: “Hè?” Dit betekent zoiets als ‘hoe heet dit?' Ik antwoord: “horloge”.

Catootje wijst nogmaals, kijkt me aan en herhaalt: “hè?” Ik zeg nogmaals “horloge”. ‘
Ze bekijkt mijn horloge nog eens goed. Vervolgens kijkt ze me weer aan vraagt ze nog vier keer achter elkaar “hè?” en ik antwoord elke keer “horloge”.

Catootje kijkt elke keer heel aandachtig naar mijn mond, naar hoe ik het woord uitspreek. Meestal doet ze dan wel een poging de klanken na te bootsen. Deze keer lukt het haar niet. Het zal nog buiten haar bereik liggen van wat ze kan leren. Maar ik twijfel er niet aan dat ze er toch wat van opgeslagen heeft in haar bolletje.

De communicatie met Catootje is nog eenvoudig en is vooral gericht op het zich eigen maken van de namen voor de dingen in haar omgeving. Toch is de manier waarop ze vraagt hoe iets heet al heel knap en effectief.

Taal is een de manier om met een ander te delen wat er in je omgaat. Hoe het met je gaat, wat er in jou gebeurt en hoe je je voelt. We hebben van nature een verlangen om dat met anderen te delen. Om ons op die manier te verbinden. Taal brengt naar buiten wat er in ons leeft.

Als je als kind in de relatie met je verzorgers niet leert je gevoelens en je emoties te benoemen en te delen, dan wordt het voor jou als volwassene heel lastig om je te verbinden met anderen.

Hiermee worstelen is niet fijn. Met je gezonde verstand alleen kun je dit niet veranderen. De enige weg is om alsnog in contact te komen met je eigen gevoelens om van daaruit de verbinding aan te kunnen gaan met anderen.

In lichaamsgerichte therapie begeleid ik je naar binnen, op zoek naar wat er in jou leeft. Voor een blijvende verandering van binnenuit, op weg naar meer grip op je sociale leven.

Bel me voor een afspraak of als je vragen hebt: 06-50831405

Ken je de ‘rubber duck' in de wereld van ICT? Het is dat moment waarop je iets niet weet, naar een collega stapt en begint uit te leggen. Vaak, nog voor je drie zinnen hebt uitgesproken, ontvouwt de oplossing zich vanzelf. Dat is de kracht van uitspreken. Daarom hebben veel ICT-ers een 'rubber duck’ als herinnering op hun bureau staan. Voordat ze anderen gaan vragen om antwoorden, proberen ze de kwestie aan het badeendje uit te leggen. En vaak komt de oplossing dan snel naar boven.

Dit fenomeen, waarin praten je helpt bij het vinden van antwoorden, is één van de sterke punten in de gesprekken met je therapeut. Wanneer je je gedachten uitspreekt, ontstaat er helderheid. Wat eerst één grote waas van zorgen en problemen was, is nu een duidelijk, gestructureerd verhaal.

Bij RBCZ geloven we in de waarde van deze gesprekken. Ze bieden een ruimte waarin je niet alleen je hart kunt luchten, maar ook nieuwe perspectieven en inzichten kunt ontdekken. Het is de kracht van het uitspreken, net als die 'rubber duck' in de ICT-wereld. Ontdek hoe onze therapeuten je kunnen begeleiden naar helderheid: https://rbcz.nu/

Catootje ligt tegen me aan met haar hoofdje tegen mijn borst, ze voelt warm. Haar wangetjes zijn rood. Haar nekje voelt een beetje zweterig. Ze ademt langs haar speen heen, haar ademhaling is vrij snel. Haar ene handje ligt op mijn borst naast haar gezichtje, haar andere armpje verdwijnt onder mijn arm door waardoor ze een beetje scheef zakt. Ik ondersteun haar met mijn arm die op een kussen ligt. Mijn benen liggen op de salontafel. Een kop thee is binnen handbereik, voor Catootje een glaasje water.

Als Catootje van houding verandert maakt dat haar aan het hoesten. Vermoeid legt ze daarna haar hoofdje weer neer. Ze ademt door haar mondje, haar neusje zit vol snot. Eigenlijk zou ik dat even weg willen vegen. Dan veegt ze haar gezichtje al langs mijn shirt. Gelijk heeft ze. Best lekker eigenlijk, een dagje op de bank met zo’n lief warm hummeltje.

Als Catootje beter is is ze ook gegroeid in haar ontwikkeling. Haar woordenschat is groter. Ze klautert makkelijker de trap op. En ze is ook meer uitgelaten, wat maakt dat we nog meer lol kunnen maken samen. Haar ziekte heeft in haar ontwikkeling dus ook een rol gespeeld, zowel lichamelijk als geestelijk. Logisch, want lichaam en geest zijn een geheel.

Worstel jij in je leven met sociale contacten of eenzaamheid? Doe dan als Catootje. Stop met er over na te denken, want dat heb je vast al vaak genoeg gedaan. Kom tot stilstand en richt je naar binnen. Geef tijd en aandacht aan datgene waar je mee worstelt.

Onderzoek welke gevoelens er spelen en neem ze serieus. Ontdek het onderliggende verlangen. Geef gehoor aan dit verlangen. Ga op zoek naar hoe je je verlangen kunt realiseren. Als je er zelf niet uitkomt zoek er dan hulp bij. Ik help je er graag bij. Niet vanuit denken maar vanuit voelen.

Ik gun het je dat je na een periode van ‘ziek zijn’, wat dus heel gezond is en tot groei kan leiden, meer in verbinding komt met de mensen om je heen.

Als Catootje lekker aan het spelen is ruim ik de keuken op. Ik trek de deur van de vaatwasser open en gelijk reageert Catootje op dit geluid. Enthousiast komt ze naar me toe. De lades die je naar buiten en weer naar binnen kunt rollen, de wieltjes en scharnieren, het is en blijft mateloos interessant voor haar. Het opruimen schiet niet erg op zo, ik pak steeds wat vaat uit de lade die op dat moment even open is. Maar ach, wat maakt het uit, de dag is nog lang.

Als Catootje een te zware pan uit de vaatwasser wil tillen leid ik haar af door haar een doekje te geven. Ze begint daarmee driftig de klep van de vaatwasser te poetsen. Daarna dwaalt haar aandacht af en loopt ze terug naar de kamer en door naar de gang. Onderweg pakt ze een boekje op, wat een hele tijd als een kostbaar bezit in haar handje zal blijven.

Ik volg Catootje om haar in de gaten te kunnen houden. Op de wandelwagen in de gang is Catootje ook nog lang niet uitgekeken. Met haar kleine vingertjes prutst ze een tijd heel geduldig aan de knoppen waarmee het stoeltje vastzit. Daarna beweegt ze de voetensteun een tijdje op en neer. Ondertussen zingt ze zachte hi-ha-ha-geluidjes, van ‘Ik zag twee beren …’.

Ik pak een bezem om het halletje te vegen. Ik ga lekker mee in de flow van Catootje. We komen vandaag vast nog wel weer in de keuken terecht en dan kom ik de vaatwasser wel weer tegen.

Ieder mens heeft net als Catootje van nature een innerlijke drive om alles om je heen te ontdekken en je ermee te verbinden. Dat doen we natuurlijk ook door dingen te benoemen en met elkaar te praten. Ik schrijf op een later moment over hoe Catootje zich de woorden van de dingen en mensen om zich heen eigen maakt.

Catootje is niet te stuiten in het verbinden met haar wereldje om haar heen. En zo zou het moeten zijn, je hele leven lang. Helaas zijn de omstandigheden niet altijd voor iedereen optimaal en kun je als mens uit verbinding raken.

Ik was zelf al vroeg de verbinding kwijt met mijn wereld. Lees hier hoe dat voor mij was: https://www.elsbethstaal.nl/voel-jij-je-weleens-eenzaam

Zelfliefde en zelfacceptatie, iets waar we ons hele leven in kunnen leren. Boeiende gezichtspunten op dit onderwerp in deze documentaires.😊

Bekijk de tiplijst met documentaires over zelfbeeld op 2Doc.nl De redactie van 2Doc.nl selecteerde vijftien documentaires waarin zelfbeeld en zelfacceptatie centraal staat.

Met een flinke spurt zeilt mijn kleindochter de hoek van het kookeiland om. Ze is 13 maanden en loopt alsof ze nooit anders gedaan heeft. Met een olijk snoetje en vrolijke spattende oogjes begroet ze me: "Haaaaaaiii!"

Ik ben helemaal verrast en beantwoord haar op dezelfde enthousiaste manier. Het is de zoveelste keer dat ze dit doet. Catootje glundert en verdwijnt weer om het hoekje. Het zal niet lang duren voor ze weer terugkomt. Zij geniet, ik geniet, fijn zo'n dag met Catootje.

Je authentieke zelf
Heerlijk, zo gek als Catootje kan doen. Gewoon maar doen wat er in je opkomt en zo vaak als je er zin in hebt. Niet geremd worden door gedachten als: “Is dit echt wel leuk?” of “Mag dit wel?”. Vol vertrouwen zijn in jezelf en de mensen om je heen, dat het prima is wat je doet. Met als enige reden dat het plezier geeft. Dat is leven vanuit je authentieke zelf. Catootje kan dit als de beste.

Jezelf op de rem zetten
Helaas leren we veel van onze spontaniteit af naarmate we opgroeien. Gelukkig kun je als volwassene weer over je authenticiteit gaan beschikken. Lees meer hierover: https://www.elsbethstaal.nl/op-de-rem-staan

Onafhankelijk zijn in een volwassen relatie, wat de meeste populaire psychologische benaderingen benadrukken, klopt niet vanuit de biologie gezien. Afhankelijk zijn van de mensen om je heen is een feit, het is geen keuze of voorkeur.

Onze hechting aan anderen maakt dat we sterker staan in het leven. Samen kunnen we meer aan, kunnen we de stormen in ons leven beter doorstaan. Je kunt terugvallen op de ander, op elkaar rekenen, het biedt ons veiligheid en geborgenheid in het leven.

Natuurlijk is jouw welzijn niet alleen de verantwoordelijkheid van een partner. En heb je zeker ook de verbinding met jezelf nodig om een liefdesverbinding met een ander aan te gaan. Het is de moeite waard om te onderzoeken waarom jou dit niet lukt.

Dit speelde ook bij Suus, lees hoe zij hier verder mee komt:
https://www.elsbethstaal.nl/ik-moet-het-toch-alleen-doen

Hechting gaat niet alleen over hoe Catootje zich ontwikkelt in de relatie tot haar ouders. De manier waar op zij zich nu hecht heeft gevolgen voor haar vermogen om als volwassene een liefdesrelatie en ook een vriendschappelijke relatie aan te gaan.

Gelukkig gaat het hechtingsproces meestal goed.
Iets meer dan 50 procent van de mensen is veilig gehecht. De rest is angstig, vermijdend of gedesorganiseerd gehecht.

John is vermijdend gehecht.
Dit heeft gevolgen voor zijn relatie met Suzan. Lees zijn verhaal. Misschien herken je iets in zijn worsteling?

"John (52) heeft vijf jaar een relatie met Suzan (49), sinds twee jaar wonen ze samen. Ze hebben het over het algemeen goed met elkaar, maar het gebeurt ook dat het niet lekker loopt en ze botsen. Op de lastige momenten komen ze er vaak niet goed uit.

John valt stil
Suzan is mondig en weet stevig haar zegje te doen. John valt daardoor stil en trekt zich terug in zichzelf. Hij zou graag anders willen reageren, omdat hij op deze manier niet bereikt wat hij wil. Hij neemt zich steeds voor anders te reageren. Maar als het zover is lukt hem dat niet, hij trekt zich elke keer terug in zijn schulp. En dat is in een fractie van een seconde gebeurd. John voelt zich vaak erg alleen in zijn relatie met Suzan."

Lees verder: https://www.elsbethstaal.nl/ik-voel-me-vaak-alleen-in-mijn-relatie

Catootje is drie maanden. Ze ligt op de commode voor een schone luier en ondertussen wil ze me wat vertellen. Wat ze zegt begrijp ik niet maar toch zeg ik af en toe wat terug. We begrijpen elkaars klanken niet maar het voelt goed en gezellig.

Wat me opvalt is dat Catootje alleen tegen me praat als we oogcontact hebben. Heb ik even mijn aandacht nodig bij iets anders dan is zij stil. Als ik haar weer aankijk kletst ze weer verder. Ze laat me zo mooi zien dat hoe belangrijk oogcontact is in het contact tussen twee mensen.

Een goede afstemming op haar is belangrijk in het hechtingsproces van Catootje. En dat geldt natuurlijk voor elk kind. Het is belangrijk dat we Catootje serieus nemen in haar uitingen, ook als het nog nergens over lijkt te gaan.

Bekijk het filmpje in de bio, het laat zien wat er met babies gebeurt als de ouders niet reageren op het kind:
https://www.youtube.com/watch?v=YTTSXc6sARg

De eerste maanden zien mijn oppasdagen met mijn kleindochter er zo uit; Catootje slaapt veel, drinkt veel en bevuilt veel luiers. Af en toe maken halen we een frisse neus. Als snel krijg ik als ze wakker is een scheef lachje en een lief klein geluidje. Ze rekt zich weer eens uitgebreid helemaal uit en geeuwt. Als ze dat doet is ze om op te vreten. Haar aandachtige heldere oogjes in dat ronde snoetje maakt dat ik niet anders wil dan goed voor haar zorgen. Dat heeft de natuur goed geregeld.

Klinkt als rustige oppasdagen. Maar ze huilt ook af en toe. Als kersverse oma is het een hele uitdaging om te begrijpen wat het gehuil van dit kleine meisje betekent. Catootje krijst ongeremd als ze iets wil en is pas weer tevreden als ik voldoe aan haar behoefte. Het valt niet altijd mee om er achter te komen wat ze precies wil. Soms heb ik echt het zweet op mijn rug en probeer ik maar van alles. Haar huilen is indringend en vraagt echt serieus om een snelle oplossing.

Huilen is het enige wat Catootje nu kan om aan te geven dat ze iets nodig heeft en dat kan ze als de beste.

De hechtingsstijl die je in je leven ontwikkelt wordt met name bepaald door de manier waarop je als jong kind wordt verzorgd. Als je ouders sensitief en beschikbaar zijn en adequaat reageren op signalen die je geeft, dan ontwikkel je een veilige hechtingsstijl. Er wordt dan voldaan aan die behoefte die ieder mens heeft: veiligheid en geborgenheid.

Als er niet gereageerd wordt op bijvoorbeeld je huilen als kind dan kan dat de hechting negatief beïnvloeden. Een baby steeds opnieuw laten huilen kan na verloop van tijd maken dat het niet meer vraagt om wat het nodig heeft. Er wordt immers toch niet op gereageerd?!

Ik maak me om onze Catootje geen zorgen, ze heeft twee toegewijde ouders.

Catootje haar behoeften zijn nu nog vrij beperkt. Ik kijk uit naar de tijd die komen gaat, als Catootje steeds meer vaardigheden ontwikkelt en ze stapje voor stapje de wereld gaat ontdekken. Met het besef dat ze alles wat ze nodig heeft al in zich heeft stap ik graag elke week een dagje met haar mee. Voor een stukje veiligheid en geborgenheid.

Maar nu doen we eerst nog maar even een dutje samen, ook goed voor oma.

Ik ga de komende periode van alles met je delen over hechting. Ik ga het hebben over wat gezonde hechting is, op welke manieren je gehecht kunt zijn, over bindingsangst en verlatingsangst.

Oké, een heel breed onderwerp is, maar het ook heel essentieel in ieders leven. Hoe groei je op tot een mens die stevig in het leven staat en gezonde relaties heeft met de mensen om je heen? En wat als je het lastig vindt om je te binden of altijd bang bent alleen gelaten te worden.

Ik krijg daarbij alle hulp van mijn lieve kleindochter Catootje, inmiddels één jaar oud, die mij zo duidelijk laat zien hoe dit werkt. Voorbeeldjes te over van de dagen die ik met haar optrek. Momenten die ook nog eens vermakelijk en vertederend zijn. Ik deel ze graag met je.

Feestdagen kunnen best confronterend zijn. Het kan zo'n moment zijn dat je beseft dat je maar weinig mensen om je heen hebt, geen familie of vrienden.

Je maakt je er normaal gesproken niet druk om. Het dagelijkse leven houdt je bezig, je hebt altijd genoeg te doen. Het liefste sla je de feestdagen gewoon over .... En zo kan dat gaan, jaar na jaar.

Het kan zijn dat er eerder in je leven iets gebeurd is waardoor je de overtuiging kreeg dat jij de moeite niet waard bent voor een ander. Of dat je je beter niet kunt hechten aan een ander omdat die je toch weer pijn zal doen. Of zoals Suus, die het besluit nam dat ze alles alleen moet doen.

Het gebeurt vaker dan je denkt, dat een overtuiging opgedaan vroeger in je leven je parten blijft spelen. Het bepaalt je leven zonder dat je het werkelijk beseft. Het is jammer als je geen mensen om je heen hebt met wie je je verbonden voelt, om bijvoorbeeld samen kerst te vieren. En het kan ook anders, als je durft te kijken ....

Lees het verhaal van Suus: https://www.elsbethstaal.nl/ik-moet-het-toch-alleen-doen

Fijne feestdagen ..... we zeggen het vaak in deze dagen tegen een ander. Niet voor iedereen zijn de feestdagen om naar uit te kijken, niet iedereen heeft mensen om zich heen om gezellig mee samen te zijn.

Dat besef komt vanmorgen bij me binnen tijdens een ochtendwandeling als het nog donker is. Ik loop langs veel verlichte huiskamers, elk met een verhaal. Waarschijnlijk zitten er meer mensen alleen met kerst dan we beseffen. Laten we naar elkaar omkijken. Ik zeg het vooral ook tegen mezelf, vergeet het ook te vaak.

Over de nauwe band tussen lichaam en geest.

Wist je dat jouw gedachten jouw lichaam sterker kunnen maken? Dat doe je door visualisatie - het creëren van een mentaal beeld of intentie van wat je wilt laten gebeuren of bereiken.

Een onderzoek van de Cleveland Clinic Foundation toonde namelijk aan dat alleen al het inbeelden van het trainen van een spier leidde tot toegenomen kracht. Deelnemers die vinger- en bicepbewegingen inbeeldden, zagen een toename van 35% in vingerkracht en 13,5% in bicepkracht.

Hoe werkt dit? Mentale training versterkt het signaal in de hersenen dat spieractivatie aanstuurt, zorgt voor nieuwe spiereenheden en verbetert verbindingen, wat uiteindelijk leidt tot meer kracht.

Dit onderzoek laat opnieuw de nauwe band tussen lichaam en geest zien, en bevestigt opnieuw het belang van een holistische benadering van gezondheid. Bij RBCZ staan we voor deze holistische benadering van gezondheid. Lees op onze website meer over holisme: https://rbcz.nu/

Vandaag een bijscholing over Angst

Als je angstig bent kan een gesprek voeren met een groepje mensen al een heel ding zijn. Je wilt onderdeel zijn van dit gesprek, meedoen, er bij horen. Maar je luistert vooral en stelt misschien af en toe een vraag over wat er gezegd wordt.

Ondertussen speelt er zich in je hoofd een ander gesprek af; “Ik kan over dit onderwerp ook wat vertellen”, “Ik zie dit toch wat anders” of “Wat raar dat zij dit zegt”

Maar zeggen doe je dit allemaal niet. Dat geeft een vervelend gevoel. Je wilt wel maar kunt op de een of andere manier niet.

Wat gebeurt er in je, dat je niet echt deelneemt aan dit gesprek? Wat weerhoudt je? Boeiend onderwerp en heel herkenbaar. Altijd fijn om er met vakgenoten mee bezig te zijn.