Konsultacje i pomoc psychologiczna - Maria Seta

Tak na dobranoc...:)

https://www.facebook.com/267552554162/posts/10159062101739163/

“Kiedyś nie było takiego wydziwiania z tym bezstresowym wychowaniem i dzieci były INNE. Ładnie mówiły “dzień dobry”, nie pyskowały, uczyły się i w ogóle kto to widział.”

Wydaje się, że wielu osobom bardzo zależy na tym dziecięcym “dzień dobry”. Wiedzą o tym szczególnie mamy dzieci wysoko wrażliwych, dzieci “dzikich”, “wstydliwych”, “nieśmiałych”. A czasami po prostu “niewychowanych” i “niegrzecznych”.

Więc mamy nie uczyć dzieci dobrych manier?!

Uczmy, że fajnie jest być miłym i życzliwym. Ale pamiętajmy, że dzieci uczą się przez obserwację. Jeśli Ty mówisz do dziecka “proszę”, “dziękuję”, “przepraszam”, jeśli słyszy, jak zwracasz się do ludzi w różnych społecznych sytuacjach, ono będzie robić tak samo, kiedy będzie na to gotowe. Pouczanie i tłumaczenie nic tu nie da.

Często nasze ”chodź tu, przywitaj się ładnie” to owoc naszego lęku przed oceną. Bo co oznacza nasze “niewychowane dzikie” dziecko? Naszą nieudolność, nasze zaniedbania.

Dbajmy o granice naszych dzieci.
No i na koniec, ciekawe, co myślą o nas nasze dzieci, słysząc na zmianę “nie rozmawiaj z obcymi!” i “powiedz pani ładnie, jak masz na imię i ile masz latek!”

Ale dziwni ci dorośli!
-------
Polecamy ---> https://bit.ly/Ksiazki_swiat_oczami_dziecka

Jak bardzo ufamy swoim dzieciom? Analiza badań dotyczących bezpieczeństwa, zaufania i prywatności w relacji rodzic – nastoletnie dziecko – FDDS dla rodziców Jak bardzo ufamy swoim dzieciom? Analiza badań dotyczących bezpieczeństwa, zaufania i prywatności w relacji rodzic – nastoletnie dziecko Okres nastoletni w życiu dzieci najczęściej kojarzy się nam z buntem i próbą przesuwania granic. To czas kształtowania się młodego człowieka, któr...

Może niedziela nie jest najlepszym dniem na takie refleksje, ale warto się chwilę nad tym tekstem zastanowić.
Walczmy o samodzielnie myślenie i decyzje, budujmy wgląd w siebie.

"Hannah Arendt obserwując i analizując proces Eichmanna w Jerozolimie, doszła do wniosku, iż wbrew 'oczekiwaniom', jakie moglibyśmy mieć wobec wielkiego zbrodniarza, trudno dopatrzeć się w nim 'diabelskiej czy demonicznej głębi'. Według niej, jedynym celem, jaki stawiał sobie Eichmann, była osobista kariera zawodowa. Drogą wiodącą do tego celu było rzetelne i (paradoksalnie) sumienne wykonywanie swoich obowiązków. Zgodnie z przekazem Arendt, zarzucane Eichmannowi zło z pewnością nie leżało w intencjach sprawcy. To, co zrobił Eichmann, było efektem swoistej bezmyślności (bynajmniej nie utożsamianej przez Arendt z głupotą), braku wyobraźni, braku zdystansowanego spojrzenia na rzeczywistość, wyrastającego ponad partykularne cele. Co więcej, według Arendt, okoliczności, w których działał niemiecki funkcjonariusz, praktycznie biorąc, uniemożliwiały uświadomienie sobie przezeń etycznego aspektu własnego postępowania. Ku zdumieniu myślicielki, podczas procesu w Jerozolimie Eichmann nie dał się poznać jako człowiek wyjątkowy: 'Kłopot z Eichmannem polegał na tym, że ludzi takich jak on było bardzo wielu, a nie byli oni sadystami ani osobnikami perwersyjnymi, byli natomiast – i wciąż są –
okropnie i przerażająco normalni'. Zło, na poziomie empirycznym czy używając słowa Arendt, faktograficznym, jest banalne, tzn. pozbawione aury nadzwyczajności, stereotypowo rozumianej demoniczności, i wpisane w zwyczajne ludzkie cele."

Alicja Soćko-Mucha, Horyzonty zła. Między filozofią, psychologią a językiem codziennym,
na zdjęciu Eichmann w izraelskim więzieniu, materiały IPN

W najbliższym czasie życzę sobie i Wam wszystkim dużo spokoju oraz odpoczynku na możliwie własnych warunkach, czy samodzielnie, czy wśród kochających i akceptujących ludzi. Żeby każdemu z nas udało się złapać choć chwilę takiego wytchnienia i relaksu, jak jegomościowi ze zdjęcia!

Bądźmy różni :) spokojnego wieczoru

Dzieci są różne,
rodzice są różni,
rodziny są różne.

Wszyscy różnimy się od siebie ..i wspaniale.

Owszem, to czasem utrudnia, bo potrzebujemy
poszukiwać,
próbować,
popełniać błędy,
nieustannie podążać za,
odkrywać.

Nie ma jednej idealnej książki o wychowaniu dzieci, nie ma jednej idealnej metody wychowawczej, nie ma jednego, konkretnego sposobu na..., nie ma jednej drogi do...

Owszem, dużo wiemy o rozwoju dziecka, wiemy czego unikać, wiemy, co krzywdzi, wiemy, co wspiera w zdrowym rozwoju, jednak nadal w tym, co wiemy, pozostaje wiele przestrzeni do tego, by poszukiwać,
czego potrzebuje moje dziecko,
czego potrzebuję ja - rodzic,
czego potrzebuje moja rodzina.

Jesteśmy różni, mamy różne temperamenty, rożne wartości (i długo można wymieniać)...

To, co nas różni, czyni nas nami.
💛

A tak to wygląda :) oferujemy również spotkania on-line