اتحاد برای ایران Etehad Baraye Iran

.
سپیده رشنو نویسنده و مخالف حجاب اجباری در واکنش به حکم دادگاهش در حساب اینستاگرام خود نوشت:
«چهار سال حبس به خاطر داشتنِ مو به همان اندازه بلاهتِ محض است که انگار کسی را به خاطر داشتنِ دست یا پا زندانی کنند. فقط کاش می‌توانستم به خانواده‌ام بفهمانم که سرافکنده نیستم. رنجِ‌شان را نمی‌خواستم. به پدرم بفهمانم که زندانی شدنِ دخترش مایهٔ ننگ نیست و آدم‌های آن روستایِ ما هم دارند تغییر می‌کنند. به خواهرم بگویم که زندانی شدنِ من را از دوقلوها قایم نکن. بگو زندان است اما مجرم نیست. پای حقوقش مانده. پای آینده‌ای که برای آن‌هاست. شما هم خوش‌حال نباشید. چهار سال اسارتِ سیاه نمی‌تواند تغییری در حقیقت ایجاد کند. شما به آگاهی و اراده‌ها باخته‌اید.»

میلاد پناهی‌پور، وکیل دادگستری و وکیل سپیده رشنو در رابطه با حکم صادر شده از سمت دادگاه گفته‌است: «دادگاه تجدید نظر استان تهران چهار ماه حبس قطعی برای موکلش صادر کرده تا این نویسنده و فعال مدنی برای دو پرونده، «در مجموع به سه سال و ۱۱ ماه حبس قطعی» محکوم شود.»
او همچنین در گفت‌وگو با «شبکه شرق»‌ اضافه کرده‌است، که سپیده رشنو به اتهام «انتشار تصاویر مبتذل در فضای مجازی» به این مجازات محکوم شده است. تشکیل پرونده جدید او به دلیل انتشار تصویری از خود و اطلاع‌رسانی در زمینه حکم کمیته انضباطی دانشگاه الزهرا» در اینستاگرام است.

.
عالیه مطلب‌زاده زندانی سیاسی سابق در حساب ایکس (توییتر سابق) خود نوشت: «حال زهره خوب نیست، او از دوم آذر در اعتصاب غذاست و درخواستش موافقت با آزادی مشروطش است.»

پس از آن ایران وایر نیز در گزارشی به نقل از سپیده قلیان و محبوبه رضایی، دو زندانی سیاسی محبوس در زندان اوین که با انتشار نامه‌ای نسبت به وخامت حال زهره سرو، هشدار داده‌اند و نوشته‌اند: «که شاهد ذره ذره آب شدن زهره سرو هستند.» گزارشی از وضعیت و شرح حال این زندانی سیاسی در اعتصاب غذا منتشر کرد که بخش‌هایی از آن را می‌خوانید:

زهره سرو، زندانی سیاسی که به‌دلیل فعالیت در فضای مجازی در زندان اوین محبوس شده، از روز پنج‌شنبه ۲ آذر ۱۴۰۲ در بند زنان این زندان دست به اعتصاب غذا زده است.
سپیده قلیان و محبوبه رضایی در نامه خود که نسخه‌ای از آن روز دوشنبه ۱۳ آذر به دست ایران‌وایر رسیده است، زهره سرو را قربانی «فساد عریان قوه قضاییه» دانسته و نوشته‌اند: « با نفوذ افسارگسیخته سپاه پاسداران در دستگاه قضا، طی تمام مراحل بازپرسی و دادگاه اجازه دسترسی وکیل و خود زهره سرو به پرونده داده نشده است و بدون هیچ مصداقی از اجتماع و تبانی، قاضی افشار به دستور بازجو حکم شش سال و نیم حبس را برای او صادر کرده است.»

این دو زندانی سیاسی با اشاره به نفوذ بازجویان بر دستگاه قضایی جمهوری اسلامی نوشته‌اند: «بازجو به زهره گفته است که تنها در صورتی می‌توانی آزاد شوی که بپذیری از طرف سپاه پاسداران در عراق فعالیت کنی.»
به نوشته سپیده قلیان و محبوبه رضایی، با وجود سپری شدن یک سوم از حبس و موافقت شورای طبقه‌بندی زندان، همچنان قاضی از آزادی مشروط زهره سرو امتناع می‌کند و بی هیچ ادله‌ی موجه و مدللی فقط می‌گوید:«بازجو گفته نه!»
این دو زندانی سیاسی در پایان با بیان اینکه «شاهد رنج‌ ذره ذره آب شدن زهره سرو» هستند، نوشته‌اند: «زندانیان کمتر شناخته شده که به علت شرایط خانوادگی از حمایت خانواده نیز محروم هستند در وضعیت بغرنج‌تری به سر می‌برند.»

.
اعضای انجمن قلم آمریکا در اقدامی بشردوستانه مبادرت به نوشتن نامه‌ای خطاب به دولت‌مردان جمهوری اسلامی نموده‌اند و در آن خواستار آزادی فوری و بی قید و شرط نرگس محمدی، فعال و زندانی سیاسیِ برنده نوبل صلح که سالیان زیادی از عمرش را در زندان‌های جمهوری اسلامی گذرانده است، شده‌اند.

آن‌ها همچنین خطاب به تمامی آزادی‌خواهان و فعالان مدنی نوشته‌اند: ما، سازمان‌های جامعه مدنی امضاکننده‌ نامه زیر، به همراه نویسندگان، روزنامه‌نگاران، هنرمندان و مدافعان حقوق بشر، با نزدیک به ۳۰۰ امضا، بخشی از فراخوان جهانی آزادی نرگس محمدی، پیش از مراسم اعطای جایزه صلح نوبل هستیم.
نامه ما را بخوانید و نام خود را برای پیوستن به طومار در اضافه کنید: https://pen.org/open-letter-free-narges-now/

In a humanitarian action, the American Pen Association is writing letters addressed to the leaders of the Islamic Republic of Iran, demanding the immediate and unconditional release of Narges Mohammadi, an activist and political prisoner who won the Nobel Peace Prize and has spent many years in the prisons of the Islamic Republic. , it was made.
They also wrote to all libertarians and civil activists: We, the civil society organizations undersigned, along with writers, journalists, artists and human rights defenders, with nearly 300 signatures, are part of the Narges Mohammadi Global Freedom Call, before the awarding ceremony. We are Nobel Peace Freedom.
Read our letter and add your name to join the petition at : https://pen.org/open-letter-free-narges-now/

.
سازمان بهداشت جهانی، اول دسامبر را، به مناسبت روز جهانی ایدز، با شعار «اجازه دهید خود جوامع رهبری کنند» گرامی می‌دارد. گروه‌های اجتماعی‌ای که با ویروس اچ‌آی‌وی زندگی‌می‌کنند یا تحت تاثیر آن هستند، شبکه‌های افراد از گروه‌های کلیدی آسیب پذیر در این اپیدمی و کنشگران جوان این حیطه، برای پیشرفت در چگونگی روبه‌رو شدن با ویروس اچ‌آی‌وی، نقش اساسی و مهمی‌ داشته‌اند و همچنان به عنوان یک عامل اساسی مبارزه در این اپیدمی به شمار می‌روند.

به مناسبت روز جهانی ایدز و اچ‌آی‌وی در گفتگویی زنده با رها غیاثی فعال اچ‌آی‌وی و کنش‌گر بهداشت جنسی به بحث درباره این مهم خواهیم نشست.

.
روز ۳۰ نوامبر ، در تقویم سازمان ملل متحد با عنوان «روز بزرگداشت همه قربانیان جنگ شیمیایی» نام‌گذاری شده است. این روز فرصتی است برای ادای احترام به کسانی که به دلیل اصابت بمب‌های شیمیایی جان خود را از دست داده‌اند یا از این سلاح‌های وحشیانه رنج برده‌اند.

آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد دربارهنام‌گذاری این روز گفته‌است«هرگونه استفاده از سلاح‌های شیمیایی غیرقابل قبول و نقض آشکار قوانین بین‌المللی است. شناسایی عاملان [استفاده از این سلاح‌ها] و محاکمه آن‌ها از اهمیت بالایی برخوردار است. ما مسئولیت داریم، به ویژه در قبال قربانیان، که عدم استفاده از این سلاح‌های شنیع را تضمین کنیم.»

در ایران تحت حکومت دیکتاتوری جمهوری اسلامی، با وجود گذشت ۳۶ سال از پایان جنگ، شهروندان آسیب دیده از بمب‌های شیمیایی نه تنها غرامتی دریافت نکرده‌اند بلکه همچنان هیچ قانون مشخصی برای حمایت از آن‌ها به ‌تصویب نرسیده است. بهنام صادقی، مربی مین‌زدایی و فعال حوزه پاک‌سازی مین که در طول دوران جنگ هشت‌ ساله ایران و عراق شیمیایی شده، در گفتگویی به رادیو زمانه گفته‌است: «بر این باور است که نهادهای متولی، حتی یک چکاپ سالانه برای شهروندان در سردشت به عنوان یکی از مراکز اصلی آسیب‌دیده از حملات شیمیایی هم انجام نمی‌دهند.» به گفته او، بعد از گذشت سال‌ها از پایان یافتن جنگ، افراد زیادی که در معرض بمب‌های شیمیایی قرار گرفته‌اند، به کهولت سن رسیده‌اند و نگرانی درباره سلامتی‌شان بیشتر شده است.

عوارض بمب شیمیایی تا سال‌ها خاموش می‌ماند. از زمان حمله شیمیایی صدام به برخی از مناطق مرزی ایران از جمله شهرستان سردشت، نه تنها شمار زیادی از شهروندان ساکن در این مناطق از آسیب‌های جسمانی ناشی از این حمله در امان نمانده‌اند بلکه به دلیل عدم انجام اقدامات درمانیِ لازم، بسیاری از شهروندان با عوارض روانیِ ناشی از عدم تضمین سلامتی خود مواجه هستند.
عوارض بمب‌های شیمیایی ممکن است تا سال‌ها در بدن افراد آسیب دیده به صورت خاموش باقی بماند و حتی به نسل‌های بعد منتقل شود.
منبع: رادیو زمانه

.
مجمع عمومی سازمان ملل متحد طی قطعنامه‌ای در سال۱۹۷۷ روز ۲۹ نوامبر برابر با ۸ آذر را در حمایت از مردم فلسطین به عنوان «روز جهانی همبستگی با ملت فلسطین»نام‌گذاری کرد تا توجه مردم جهان را نسبت به حقوق و مسائل جامعه فلسطین جلب کند.

آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل متحد، می‌گوید «فلسطینی‌ها یکی از تاریک‌ترین فصل‌های تاریخ خود را تحمل می‌کنند.»
گوترش در بیانیه‌ای در آستانه روز جهانی همبستگی با مردم فلسطین در روز چهارشنبه بار دیگر خواستار آتش‌بس طولانی مدت و آزادی تمامی گروگان‌های در دست حماس شد.
گوترش ضمن محکوم کردن حمله ۷ اکتبر حماس گفت که این حمله «نمی‌تواند مجازات دسته‌جمعی مردم فلسطین را توجیه کند».
وی همچنین خواستار «دسترسی نامحدود به کمک‌های نجات جان، آزادی همه گروگان‌ها، حفاظت از غیرنظامیان و پایان دادن به نقض قوانین بین المللی بشردوستانه» شد.

.
روز شنبه ٤ آذر ماه ۱۴۰۲ عاتکه رجبی، معلم اهل مشهد که در روزهای نخست جنبش، ژن، ژیان، ئازادی دست به اعتصاب و عدم حضور در کلاس‌های درس زده و از کار اخراج شده بود، جهت تحمل دو ماه حبس، بازداشت و به زندان وکیل‌آباد مشهد منتقل شد.

پیش از این، حکم شش ماه حبس عاتکه رجبی، توسط شعبه ٣۵ دادگاه تجدیدنظر خراسان رضوی تایید شد که چهار ماه از این حکم به مدت پنج سال به حالت تعلیق در آمد و دو ماه نیز قابل اجرا اعلام شده بود. دادگاه نخست وی، روز ٣٠ مرداد ماه سال جاری در شعبه ٧ دادگاه انقلاب مشهد برگزار شد.

عاتکه رجبی، در روز ١٩ اردیبهشت ۱۴۰۲، توسط نیروهای امنیتی در جریان تجمع اعتراضی معلمان مشهد بازداشت و در تاریخ ۲۴ اردیبهشت با تودیع وثیقه یک میلیاردی موقتا تا پایان مراحل دادرسی از زندان وکیل آباد آزاد شده بود.
این فعال صنفی معلمان، در روز ٢ مهر ۱۴۰۱، در اعتراض به کشتار معترضان به ویژه دانش‌آموزان از رفتن به کلاس‌های درس امتناع کرده و دست به اعتصاب زد. این معلم در پی این اقدام در دی ماه ۱۴۰۱ از حق تدریس در مدارس استان خراسان مرکزی محروم و از آموزش و پرورش اخراج شده بود.

.

آتفه چهارمحالیان ، شاعر و فعال حوزه کودکان و از بازداشت‎شدگان جنبش زن، زندگی، آزادی در اینستاگرام خود خبر داد که قرار تعلیق او لغو و مجازات حبس‌اش اجرایی شده است.

به گفته او، آبان امسال پرونده‌اش برای اجرای حکم مجددا به شعبه ۳۶ دادگاه انقلاب ارجاع داده شده و نهایتا روز سه‌شنبه ۳۰ آبان حکم قطعی پرونده‌‌ به سعیده حسین‌زاده، وکیلش ابلاغ شد که براساس آن حکم «دو سال و هشت ماه‌ حبس تعزیری» او اجرایی شده است.

در این حکم آمده است که چهارمحالیان طی یک سال مدت تعلیق حکم‎اش «بدون عذر موجه، از دستورهای دادگاه تبعیت نکرده است و با استناد به ماده ۵۰ قانون مجازات اسلامی قرار تعلیق حکم او لغو و مجازات او اجرا می‎گردد.»
آتفه چهارمحالیان روز یازده مهر ۱۴۰۱ دستگیر شد و پس از ۷۱ روز با قرار وثیقه از زندان آزاد شده بود.

.
طبق گزارش‌های منابع حقوق‌بشری راحله راحمی‌پور، دادخواه با وجود آن‌که به تشخیص پزشکان به دلیل شرایط جسمی اش تحمل زندان را ندارد، تحت فشارهای ماموران امنیتی جمهوری اسلامی ایران به وثیقه‌گذارش، ناچار به بازگشتن به زندان برای تحمل حکم ناعادلانه ۶ سال زندان به جرم دادخواهی می‌شود.
راحله راحمی‌پور ۷۲ ساله است و به‌دلیل پیگیری‌هایش برای دادخواهی به ۶ سال زندان محکوم شده است.

راحله راحمی‌پور دادخواه برادرش حسین است که در سال ۱۳۶۲به دست دستگاه قضایی و امنیتی جمهوری اسلامی ایران اعدام شد. او همچنین دادخواه برادرزاده‌اش است که در زندان به دنیا آمد. پس از آن‌که برادر و زن برادر خانم راحمی‌پور به دلیل عضویت در گروه پیکار دستگیر شدند، زن برادر او که باردار بود در زندان فرزندش را به دنیا آورد. اما مسئولان زندان بدون این‌که پیکر فرزند را به او نشان دهند گفتند که فرزندش مرده است. ‌خانم راحمی‌پور می‌خواهد بداند چه اتفاقی برای برادرزاده‌اش افتاده است. ‌

بسیاری از زندانیان سیاسی در دهه ۶۰ بدون داشتن محاکمه عادلانه اعدام شدند. بسیاری از آن‌ها در گورهای دسته‌جمعی مخفیانه دفن شدند و خانواده‌های آن‌ها از محل دفن عزیزان‌شان بی اطلاع می‌باشند.
دادخواهی جرم نیست.
منبع خبر: صفحه حقوق‌بشری دادخواست

.
جمعی از خانواده‌های جان‌باختگان خیزش انقلابی ۱۴۰۱، در پیامی مشترک، یاد جان‌باختگان راه آزادی در آبان ۹۸ را گرامی داشتند.
آن‌ها با انتشار تصویری که روی آن نوشته شده «آبان ادامه دارد»، متن زیر را در صفحه اینستاگرام خود انتشار دادند:
«عزیزان ما پا در راهی گذاشتند که پیش‌تر به خون بچه‌های آبان آغشته شده بود. پا در راهی گذاشتند که در آن ترس معنایش را از دست می‌داد و برای رسیدن به زندگی باید از مرگ می‌گذشتند. راهی که محسن محمدپورها و پویا بختیاری‌ها پرچم‌دار آن بودند و هزاران نفر جان عزیزشان را فدای آن کردند. راهی که در آن نه آبان مختص بنزین بود و نه شهریور مختص حجاب. راهی که انتهای آن آزادی است و سرنگونی ظلم. ما اعضای خانواده‌ .... که در تاریخ .... توسط جمهوری‌ اسلامی کشته شد در اینجا اعلام می‌کنیم که «شما خودتون هم می‌دونید با آبان نابود شدید و این آبان ادامه دارد…»
این متن را خانواده‌های زیادی با ذکر نام جاویدنامان و تاریخ کشته شدن آن‌ها انتشار داده‌اند.

.
همچنان تصویری از زرخاتون نداریم.
دستگاه قضایی جمهوری اسلامی، بدون توجه به رد اتهامات طرح شده علیه‌ زرخاتون مزارزهی، زن ۴۶ ساله بلوچ، و عدم تمکن مالی او برای داشتن وکیلی مجرب، او را با طناب دار به قتل رساند.

در گزارش صدای شهریور آمده‌است که، منبعی نزدیک به حال‌وش اعلام کرده‌است که روز دوشنبه ۲۲ آبان ۱۴۰۲، ماموران زندان به خانواده زرخاتون اعلام کردند که برای آخرین دیدار به زندان بروند و خانواده او چون در این مدت اندک دارایی خود را صرف هزینه وکیل و نجات زرخاتون از قتل حکومتی کرده بودند، برای تامین هزینه‌ سفر، با فروش گوشواره‌های طلای نوه‌ او خود را به کرمان رسانده‌اند. با این وجود ماموران نگذاشتند پیش از گرفتن جانش، زرخاتون غیر از دختر، برادر و خواهرش دیگر اعضای خانواده‌اش را ببیند.

ستم و استعمار حکومت جمهوری اسلامی بر شهروندان بلوچ نه فقط در کشتار جمعی آن‌ها در جمعه‌های خونین زاهدان، که هر روز در بلوچستان ادامه دارد. سوخت‌بری اجباری، غصب کردن اموال و خانه‌هایشان و غارت منابع طبیعی‌شان، حکم‌های سبعانه و فقری که باعث می‌شود بدون وکیلی که شاید بتواند از حقوق‌شان دفاع کنند سال‌ها در زندان بمانند یا با طناب دار به قتل برسند، از دیگر جنایاتی‌ست که مردم بلوچ روزانه با آن دست وپنجه نرم می‌کنند.
با استناد به آمار هه‌نگاو، از ابتدای سال جاری میلادی دست‌کم حکم اعدام ۱۶ زندانی زن در زندان‌های جمهوری اسلامی ایران اجرا شده است.

.
صبح چهارشنبه ۱۷ آبان در تماس تلفنی با همسرم امکان گفتگو با مادر دامادم خانم شوق‌انگیز سروریان را یافتم که برای معالجه و دیدار دخترش از همدان به تهران سفر کرده بود. از ایشان شنیدم که گروهی از ماموران امنیتی به منزل‌شان در همدان حمله کرده و در غیاب صاحب‌خانه در را شکسته و خانه را زیر و رو کرده‌اند. ذهنم بی‌درنگ به سال ۱۳۶۶ برگشت. به زمانی که شوق‌انگیزخانم و همسرشان به اتهام بهائی بودن دستگیر و از همدان به زندان اوین منتقل شده بودند. آن‌ها در آن‌زمان سه فرزند خردسال ۴، ۶ و ۸ ساله داشتند که با دستگیری پدر و مادر از سرپرستی والدین محروم مانده بودند. پس از چند ماه بی‌خبری کامل از یک‌دیگر، سرانجام بستگان برای مدتی مدید، هر هفته هر سه کودک را به تهران می‌بردند تا در یک روز پدر و در روز دیگر مادر خود را ملاقات کنند و به همدان و مدرسه بازگردند. ناگفته پیداست که این قبیل دستگیری‌های والدین دارای فرزندان خردسال به‌عنوان یک اقدام برنامه‌ریزی شده که هنوز هم متاسفانه ادامه دارد، تاثیرات منفی جبران‌ناپذیری بر کودکان و والدین آنان بر جای می‌گذارد و مصداقی است از «شکنجه کودک».

.

قریب شش سال زرخاتون مزارزهی در وضعیت وحشتناک و بی‌هیچ دادرسی در زندان‌های ستم جمهوری اسلامی بود و ما، امروز که به دار قتل حکومتی آویخته شده‌است نام او را می‌شنویم، در حالی‌که همچنان هیچ تصویری از زرخاتون وجود ندارد.
زنی ایستاده در تمام تقاطعات ستم و تبعیض در بلوچستان به اتهام حمل مواد مخدر دستگیر و به اعدام محکوم می‌شود او در تمام مراحل این اتهامات را رد کرده و سرانجام بی‌آن‌که بتواند از حضور وکیلی انتخابی و مجرب بهره‌مند شود کشته می‌شود. فقر سیستماتیک و تحمیل شده به این زن، عدم دسترسی او به عدالت و قانون، شغل، آموزش و حقوق اولیه زیست هر انسانی در جغرافیایی که در آن متولد می‌شود، تنها بخشی از استعمار و استثمار حکومت مرکزی جمهوری اسلامی‌ست که روزانه این زنان را به سوی مرگ و نیستی می‌برد.
کشتن زنان بلوچ به بهانه مواد مخدر در زمان وقوع انقلاب ژن ژیان ئازادی سویه دیگرش هم انتقامی‌ست که این نظام خون‌ریز از مقامت و عاملیت زنان بلوچ می‌گیرد.
زنان بی‌تصویری که مدت‌هاست از مرکزنشینان صاحب تریبون و رسانه اصلی با صدای رسا خواسته‌اند، انعکاس صدای مقاومت و آزادی‌خواهی آنان باشند، اما آن‌چه رخ می‌دهد جز رمانتیزه کردن رنج این زنان، اگزوتیک‌سازی تجربه زیسته این زنان و قیومیت مرکزنشینان نیست.
زرخاتون اولین زن بلوچی نبود که به دست تبعیض و ستم سیستماتیک کشته‌شد، اولین زن بلوچی نبود که تصویری از او نداریم، اولین زن بلوچی نبود که قربانی سرکوب سیستماتیک زنان به حاشیه رانده‌شد، کاش می‌شد گفت اما قتل او همان تلنگری بود که مرکزنشینان و فعالان و رسانه‌هایش به زنان ملت‌های بیش تحت ستم بدهکارند.

بازداشت تعدادی از شهروندان، روزنامه‌نگاران و فعالان مدنی و رسانه‌ای در رشت.

منابعی در شهر رشت از بازداشت ده‌ها نفر طی چند روز گذشته توسط ماموران اطلاعات سپاه در این شهر و انتقال آنان به مکانی نامعلوم خبر داده‌اند.
رادیو فردا بنابرگفتهٔ این منابع، اعلام کرده‌است، دست‌کم چهار نفر از خبرنگاران پایگاه خبری «مرور» واقع در رشت، از جمله نسیم طواف‌زاده، مدیرمسئول این پایگاه خبری، در میان بازداشت‌شدگان شام‌گاه شنبه ۲۰ آبان هستند.

بر اساس گزارش‌ها تاکنون تنها نام و محل نگهداری دو تن از بازداشت‌شدگان شناسایی شده‌است، نسیم طواف‌زاده و هلاله ناطقه، دو روزنامه‌نگار و فعال محیط زیستی، توسط ماموران امنیتی در شهر رشت بازداشت و به زندان لاکان منتقل شده‌اند.

نسیم طواف‌زاده، نویسنده و فعال اجتماعی و محیط‌زیستی، در کنار مدیر مسئولی پایگاه خبری مرور از سال ۱۳۹۲ مدیریت مؤسسه‌ای به‌نام «سبزکاران» را هم بر عهده دارد.

پیش از آن در نخستین ساعات بامداد ۲۰ آبان هم بیش از ۱۰ زن دیگر با هجوم ماموران اطلاعات سپاه به خانه‌هایشان بازداشت شده‌اند و وسایل الکترونیکی آن‌ها نیز ضبط شده است.

.
نرگس محمدی، فعال مدنی، زندانی و برنده جایزه نوبل صلح پس از ممانعت دستگاه قضایی از اعزام او به مرکز درمانی به دلیل خودداری‌اش از برسرکردن حجاب اجباری، به نشانه اعتراض دست به اعتصاب غذا زد. پس از گذشت چند روز و به دلیل فشار افکار عمومی، فعالان و جامعه بین‌المللی سرانجام روز چهارشنبه ۱۷ آبان، دستگاه امنیتی مجبور به پذیرفتن شرط او و اعزامش بدون حجاب اجباری به بیمارستان شد و ساعاتی بعد وی دوباره به زندان بازگردانده شد.
حساب اینستاگرامی خانم محمدی از قول او نوشته است: «وقتی در میان ده‌ها نیروی امنیتی، هر قدمم در محاصره تنگ گام‌های نیروهای نظامی و نیروهای امنیتی پیش می‌رفت، بیرون اتاقی که حبس شده بودم ، هم‌بندی سابقم نوشین جعفری بازداشت و به دادسرا منتقل شد و برای ساعاتی حبس بوده. یکی از مادران دادخواه به محض ورود به محوطه خیابان بیمارستان شناسایی و تهدید به بازداشت شده و نیروهای امنیتی گفته بودند حکم دادستان را برای بازداشت هر کس که به بیمارستان نزدیک شود داریم.
هراس حکومت از دیده شدن من بدون روسری در میان مردان حکومت استبدادی دینی بود.
تا لغو حجاب اجباری من این‌گونه به خیابان خواهم آمد و شما در هراس دیده شدن ما زنان بدون حجاب اجباری خواهید لرزید.»
سازمان زندان‌ها در توضیحی در این باره مدعی شد که «تمامی اقدامات تشخیصی لازم» بر روی خانم محمدی انجام شده و «در نهایت با توجه به عدم وجود مشکل حاد، این زندانی جهت ادامه دوران محکومیت به زندان بازگردانده شد».
پیش‌تر تقی رحمانی، فعال سیاسی و همسر نرگس محمدی، گفته بود که «با وجود گرفتگی ۵۰ درصدی دو رگ قلب و دستور پزشک زندان برای اعزام فوری خانم محمدی به بیمارستان، مسئولان زندان اوین از این امر ممانعت کرده‌اند.»
نرگس محمدی در اعتراض به دو موضوع اعلام اعتصاب غذا کرد: سیاست جمهوری اسلامی برای تعلل و عدم رسیدگی پزشکی به وضعیت زندانیان بیمار و «حجاب اجباری» برای زنان ایران.
صفحه اینستاگرام نرگس محمدی اخیرا بخش‌هایی از مصاحبه‌ای را که در سال ۱۴۰۰ و در جریان یکی از مرخصی‌هایش با او انجام شده منتشر کرده است. او در این مصاحبه با اشاره به موارد متعددی که زندانیان پس از آزادی سکته قلبی کرده و جان‌شان را از دست داده‌اند، می‌گوید: «این سیستم برای مرگ فرصت و بستر مناسب را فراهم می‌کند، که مرگ بتواند سراغ زندانی بیاید، این‌قدر فشار می‌آورند، این قدر تعلل می‌کنند که مرگ سراغ فرد بیاید.»

.
نسیم سیمیاری، شهروند ساکن تهران در اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۲ توسط ماموران اطلاعات سپاه بازداشت شد و اخیرا به بند زنان زندان اوین منتقل شده است. به گفته منابع آگاه علت بازداشت او شناسایی‌شدن در تجمعات خیزش ژینا بوده است. او پس از دستگیری توسط اطلاعات سپاه، ماه‌ها در بند امنیتی و تحت بدترین فشارها و اعترافات اجباری، نگهداری شده و پس از گذشت نزدیک به شش‌‌ماه از زمان دستگیری‌اش همچنان بلاتکلیف است. گفته می‌شود او مدتی در اعتراض به وضعیت نامعلوم پرونده‌اش دست به اعتصاب غذا زده بود. نسیم سیمیاری از جمله زندانیان گمنامی است که بالغ بر ۶ ماه در زندان تحت بدترین فشارها و اعترافات اجباری بوده، اما همان‌طور که دادبان نوشته‌است «ما به تازگی نامی از او می‌شنویم.»

این زندانی سیاسی ۳۵ ساله، ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲ توسط اطلاعات سپاه بازداشت و ماه گذشته پس از ضبط ویدیوی اعتراف اجباری و پایان بازجویی‌ها به بند زنان زندان اوین منتقل شد. او به «اجتماع و تبانی، بمب‌گذاری در اماکن عمومی و اخلال در نظم و آسایش عمومی» متهم شده است.
براساس گزارش‌ها، علیرغم اعلام عفو عمومی در بهمن ماه ۱۴۰۱ توسط دستگاه قضایی، حکومت، ماموران همچنان در حال شناسایی و آزار و اذیت معترضان هستند. دادبان همچنین نوشته‌است، «متاسفانه نام بسیاری از این افراد به رسانه‌ها راه پیدا نکرده است. همچنین عده ای از افرادی هم که به صورت نمایشی در آن زمان آزاد شده‌ بودند، مجددا دستگیر شده‌اند.»

به گزارش دادبان، بسیاری از خانواده‌های بازداشت‌شدگان به دلیل رعب و وحشتی که ماموران امنیتی برای آن‌ها ایجاد کرده‌اند، از رسانه‌ای کردن وضعیت فرد بازداشت‌شده اجتناب می‌کنند.
شبکه متشکل از وکلای حقوق بشری دادبان از شهروندان خواسته‌است که «توجه کنند که دستگیری اطرافیان خود را به رسانه‌ها اطلاع دهند. رسانه‌ای‌کردن در این شرایط بهترین و مفیدترین اقدامی است که می‌توان انجام داد. اطلاعات مربوط به هویت دستگیر‌شده، زمان و مکان دستگیری، نحوه دستگیری و نهاد دستگیر‌کننده اهمیت فوق‌العاده‌ای دارد. رسانه‌ای کردن باعث می‌شود تا نهادهای امنیتی و قضایی با احتیاط بیشتری رفتار کنند.
به عبارتی دیگر، اطلاع‌رسانی درباره بازداشت‌شدگان در حقیقت هویت‌بخشی به آن‌هاست.»

.

در ادامه حمله سیستماتیک و زنجیره‌وار به بهاییان که در این ماه‌ها بسیار گسترده و با خشونت مضاعف نیز همراه بوده‌است سه‌شنبه شب، ۱۶ آبان‌، ماموران امنیتی با حضور در منزل ۲۰ بهائی در همدان اقدام به تفتیش منزل آن‌ها کرده‌ و دست‌کم هشت نفر را بازداشت کرده‌اند. کلیه لوازم شخصی الکترونیکی، کتب و عکس‌های مذهبی و در برخی موارد وجوه نقد متعلق به این شهروندان نیز ضبط شده است.

رادیو فردا به نقل از شاهدان عینی نوشته‌است، تفتیش منازل از سوی نیروهای امنیتی «مسلح» و «با خشونت» انجام شده است. همچنین این منابع گفته‌اند که دست‌کم چهار شهروند بهائی به نام‌های صهبا طائف، نیکا اسماعیل‌پور، شروین شبرخ و بابک زینلی نیز سه‌شنبه شب در مهرشهر کرج توسط ماموران وزارت اطلاعات بازداشت شده‌اند.

برطبق گزارش‌ها در میان دستگیرشدگان از دو زن سالمند نیز نام برده شده‌است که یکی از آن‌ها از مشکلات جسمی متعددی رنج می‌برد. اختر نعیمی ۸۵ و پوران خاندل ۸۰ سال سن دارند و همسران هر دوی آن‌ها از جمله ۲۰۰ بهائی‌ هستند که پس از انقلاب ۵۷ اعدام شدند. بر اساس قوانین بین‌الملل دستگیری افراد بی‌گناه، به ویژه بیماران و سالمندان، غیرانسانی و غیرقانونی است.
از دلیل بازداشت و محل نگهداری این افراد هنوز اطلاعاتی در دست نیست.

.
نسرین ستوده در گزارشی از زندان قرچک، از برخورد خشونت‌بار نیروهای امنیتی با خود و دیگر سوگواران در مراسم تدفین آرمیتا گراوند خبر داد.
در حالی‌که رضا خندان، همسر نسرین ستوده، درباره آخرین وضعیت بازداشت او گفته‌است «اطلاعی از اتهامات همسرم ندارم اما می‌دانم نسرین از زمان بازداشت اعلام اعتصاب غذا و دارو کرده است.» نسرین ستوده، وکیل مدافع حقوق بشر، در سال‌روز بازداشت توماج صالحی، هنرمند معترض، با انتشار یادداشت کوتاهی خواستار آزادی او و تمام دیگر زندانیان سیاسی شد.

نسرین ستوده که خود روز یکشنبه ۷ آبان در جریان مراسم خاکسپاری آرمیتا گراوند همراه با چندین فعال مدنی دیگر بازداشت شد، در این یادداشت نوشته است: «اینجا ایران است. هنر در بند است. هنرمندان در بندند. توماج هم از این رو در زندان است که هنرمند است. وکالت در بند است و از این رو وکلا در بندند. خبر در بند است و از این رو خبرنگاران در بندند. دانش در بند است و پزشکان و دانشمندان محیط زیست ما در بندند. در یک کلمه زندگی در بند است. زندانیان سیاسی را که اشکال مختلف زندگی ما هستند آزاد کنید...هنرمندان را آزاد کنید. توماج صالحی را آزاد کنید، همین امروز.»

توماج صالحی هشتم آبان پارسال در جریان اعتراضات «زن، زندگی، آزادی» پس از حدود دو ماه زندگی پنهانی در روستای گِردبیشه در استان چهارمحال و بختیاری، بازداشت و با ‌اتهاماتی چون «افساد فی‌الارض» که می‌توانست برای او حکم اعدام در پی داشته باشد، محاکمه شد.
او بر اساس اعلام وکلایش و رئیس‌کل دادگستری استان اصفهان، در دادگاه به «شش سال و سه ماه حبس» محکوم شد و اکنون در زندان به سر می‌برد.

.
به‌نظر می‌رسد، دستگاه قضایی در اقدامی تسویه‌حساب‌گرایانه، حکم سپیده رشنو را در روز خاک‌سپاری دانش‌آموز کشته‌شده، آرمیتا گراوند داده‌است و درصدد زهرچشم گرفتن از جنبش زن زندگی آزادی هستند. اما فعالان و زنان مبارز این جنبش معتقدند، «با این حکم فقط وحشت و کوچکی شما و شجاعت اوست که تکثیر می‌شود.»
سپیده رشنو در حکم جدید خود به شش ماه حبس تعزیری، پرداخت ۱۰ میلیون تومان جزای نقدی، ممنوعیت حضور یک‌ساله در اینستاگرام و «امحاء و حذف دائمی صفحهٔ اینستاگرام فعلی» محکوم شده است.
او همچنین نوشته‌است که این حکم «سه سال و هفت ماه از پروندهٔ اول (اتوبوس تیرماه) را از تعلیق خارج می‌کند» و او با این حساب باید چهار سال و یک ماه حبس را تحمل کند.
سپیده رشنو که سه ماه پیش از مرگ ژینا امینی در اعتراض به حجاب اجباری بازداشت و شکنجه شده بود، روز ۱۰ مهرماه امسال با انتشار عکسی از خود بدون حجاب اجباری نوشت که با همین پوشش به همراه وکیلش در دادگاه حاضر می‌شود تا از خود دفاع کند.

منظر ضرابی که چهار عزیزش سهند، الوند، نگار و سوفی را در شلیک سپاه پاسداران به پرواز PS752 از دست داده است در مراسم خاکسپاری و یادبود آرمیتا گراوند حضور داشته تا در کنار خانواده‌ او باشد. اما عوامل جمهوری اسلامی ایشان را به همراه نسرین ستوده وکیل دادگستری و تعدادی از فعالین صنفی و حقوق بشر در این مراسم با توسل به خشونت دستگیر و در نهایت به بازداشتگاه وزرا منتقل کردند.
علی‌رغم تجمع تعدادی از دادخواهان، خانواده‌های پرواز و بستگان دیگر بازداشت‌شدگان در جلوی بازداشتگاه همچنان خانم ضرابی، خانم ستوده و دیگر بازداشت‌شدگان که تعداد آن‌ها بیشتر از ۶۰ نفر است در بازداشت هستند و خبری از آزادی آن‌ها نیست.

همچنین مهسا یزدانی، مادر و دادخواه ‎محمدجواد زاهدی به ۱۳ سال حبس محکوم شد، که اعلام این حکم هم‌ هم‌زمان با روز خاک‌سپاری آرمیتا گراوند بود.
در تداوم فشار بر خانواده‌های دادخواه قیام ژینا، مهسا یزدانی توسط شعبه ۱ دادگاه انقلاب ‎ساری به اتهام «توهین به مقدسات، تحریک مردم علیه امنیت ملی، اهانت به خامنه‌ای و فعالیت تبلیغی علیه جمهوری اسلامی ایران» مجموعا به ۱۳ سال حبس تعزیری محکوم شده‌است که حکم اشد یعنی ۵ سال قابل اجراست.
این مادر دادخواه در تاریخ ۳۱ مرداد ۱۴۰۲ توسط سرکوب‌گران در ساری ربوده و پس از ۳۵ روز در تاریخ ۴ مهر ۱۴۰۲ با قرار وثیقه یک و نیم میلیاردی آزاد شده بود.

.

هفته آگاهی‌رسانی آسکشوال، که اکنون به عنوان هفته (ACE) شناخته می‌شود، در آخرین هفته ماه اکتبر جشن گرفته می‌شود. این هفته به افزایش آگاهی و گسترش آموزش در مورد افراد آسکشوال اختصاص دارد. آسکشوال نوعی گرایش جنسی است که در آن فرد تمایل جنسی کمی به افراد و سایر جنسیت‌های دیگر را تجربه می کند و یا تمایلی به تماس و برقراری رابطه جنسی ندارد.

ادامه مطلب در اسلایدها

.
«اینترسکس» یا «میان‌جنسی» یا «بینا‌جنسی» به افرادی گفته می‌شود که اندام جنسی، آرایش کروموزومی و یا هورمون‌ها و یا ویژگی‌های ثانویه جنسی آن‌ها با معیارهای دوگانه جنسی زن و مرد مطابقت ندارد. به زبان ساده‌تر، نوزادی متولد می‌شود که اندام جنسی او با ویژگی‌ها و صفات بیولوژیکی که از نظر علم پزشکی برای جنس زن و مرد تعریف می‌شود، همخوانی ندارد و متفاوت است. این تفاوت‌ها می‌تواند آشکار و از بدو تولد در ظاهر اندام جنسی قابل مشاهده باشد، یا این‌که نهفته و به اندام‌های جنسی داخلی، کروموزوم‌ها و هورمون‌های فرد مربوط باشد و در سال‌های بعد و با بالا رفتن سن بروز کند یا این‌که هرگز علائمی نداشته و فرد بدون این‌که بداند تا پایان عمر با این تفاوت‌ها زندگی کند.

ادامه در اسلایدها

منبع: بخش‌هایی از مقاله شایا گلدوست. ایران‌وایر

.
بر اساس اطلاعات رسیده به منابع حقوق بشری، ماموران امنیتی شام‌گاه یکشنبه با هجوم به منازل خانواده بهائیان در اصفهان دست‌کم ۱۰ نفر را بازداشت و وسایل شخصی و حتی پول و طلای برخی از آن‌ها را نیز توقیف کردند. اکثر بازداشت شدگان زیر ۳۰ سال سن دارند و برخی پیش‌تر نیز بازداشت شده بودند.
در توضیح گزارش‌ش‌ها هم‌چنین آمده‌است که ماموران ساعت ۶:۳۰ صبح دوشنبه در اصفهان به منزل یک مادر و دختر بهائی حمله و هر دو رو بازداشت کرده‌اند. بازداشت با خشونت همراه بوده، بسیاری از وسیله‌ها را شکسته‌اند و کتاب، طلا و پول نقد با خود برده‌اند.
منابع مطلع به رادیو فردا گفته‌اند که مأموران نهاد امنیتی تاکنون یگانه آگاهی، نگین خادمی، آرزو سبحانیان، یگانه روح‌بخش، شانا شوقی‌فر، مژگان شاهرضایی، ندا بدخش (آگاه)، بهاره لطفی، پرستو حکیم و ندا عمادی را بازداشت کرده‌اند.

.
در روز یکشنبه، ۳۰ مهر، صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران مستندی به نام «خبرچین» منتشر کرد که در آن ادعای همکاری بین سازمان «اتحاد برای ایران» و الهه محمدی و نیلوفر حامدی، روزنامه‌نگار، و همچنین غنچه قوامی، سردبیر سایت «دیده‌بان آزار» بود.

سازمان «اتحاد برای ایران» قویا این اتهامات را رد می‌کند. این سازمان هرگز هیچ‌گونه رابطه حرفه‌ای یا شخصی با الهه محمدی، نیلوفر حامدی، و غنچه قوامی نداشته است. آن‌ها هرگز برای «اتحاد برای ایران» کار نکرده‌اند و هیچ پولی از این سازمان دریافت نکرده‌اند.

«دیده‌بان آزار» هیچ ارتباطی با پروژه‌های اتحاد برای ایران ندارد، با این‌که شباهتی به نرم‌افزار «گرشاد» دارد که هدفش استفاده از گزارش‌های داوطلبانه شهروندان برای جلوگیری از برخورد دیگر شهروندان با گشت ارشاد است.

الهه محمدی، نیلوفر حامدی، و غنچه قوامی هرگز در هیچ یک از برنامه‌های آموزشی «اتحاد برای ایران» شرکت نداشته‌اند. اصولا این سازمان هیچ برنامه آموزشی حضوری‌ای برای شهروندان ساکن ایران در هیچ کشوری برگزار نکرده و نمی‌کند.

این ادعاها بخشی از سنت همیشگی جمهوری اسلامی در ساخت روایت‌های دروغی این‌چنینی است که در راستای پرونده‌سازی‌های بی‌بنیان قوه قضائیه علیه مدافعان حقوق بشر، کنشگران و روزنامه‌نگاران صورت می‌پذیرد. در حالی‌که در واقع نیلوفر حامدی و الهه محمدی تنها به خاطر پوشش خبری قتل مهسا امینی توسط گشت ارشاد و مراسم تشیع‌جنازه او مجازات می‌شوند.

نیلوفر حامدی و الهه محمدی بر اساس اتهامات بی‌بنیان در زندان هستند. قوه قضاییه باید این اتهامات بی‌اساس علیه نیلوفر حامدی، الهه محمدی، و دیگر زندانیان سیاسی را لغو کند.

.
هفته جهانی سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی هر سال از۲۴ تا ۳۱ اکتبر (یکم تا نهم آبان) به صورت مشترک بین کشورهای جهان برگزار می‌شود. امسال این هفته با شعار «سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی در فضاهای دیجیتال» برگزار خواهد شد.
سواد رسانه ای یا Media Literacy‌ نوعی تکنیک عملی و مهارت بسیار ویژه است که در عصر حاضر یکی از مهم‌ترین آموزش‌ها در جهان تلقی می‌شود. سواد رسانه‌ای به فرد این توانایی را می‌دهد که تحلیل مناسبی از مطالب منتشر شده در انواع شبکه‌های رسانه‌ای را داشته باشد.

ماموریت‌ اصلی رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی، آگاه‌سازی واطلاع رسانی به مخاطبان است اما در فضای شلوغ و بهم‌ریخته اطلاع‌رسانی آن‌چه که می‌تواند به ما در خروج از ورطه سردرگمی کمک کند سواد رسانه‌ای است. سواد رسانه‌ای فیلتر یا غربالی برای دریافت اطلاعات است و بستری فراهم می‌کند تا بتوانیم عمق، اعتبار منابع و عناصر سازنده یک پیام رسانه‌ای را در مورد موضوعات مختلف بسنجیم. حالا که شبکه‌های اجتماعی جز جدایی‌ناپذیر زندگی ما شده‌اند، لازم است با مهارت بهره‌برداری از اطلاعات در این رسانه‌ها نیز آشنا شویم.

کانادا اولین کشوری بود که در نظام آموزشی خود رشته سواد رسانه را به صورت رسمی از نظام آموزش و پرورش خود پذیرفت.
هم‌اکنون در بسیاری از کشورها مانند استرالیا، آمریکا، ژاپن و… نیز سواد رسانه به عنوان رشته‌ای مجزا و پرمخاطب تدریس می‌شود. کشور‌هایی مانند اتریش، سوئد، ایتالیا، یونان، سوئیس و دانمارک نیز در حال توسعه نظام آموزشی خود در این رشته کاربردی می‌باشند.

امروزه با چالش‌های سنگینی در رویارویی با اطلاعات روبه‌رو هستیم، چرا که با انتشار شایعات و تحریف حقایق، مرز بین حقیقت و دروغ محو شده است. این امر پایه‌های دموکراسی‌ در جوامع را نیز تضعیف می‌کند و از طریق انتشار فکت‌های جعلی، دامن زدن به تئوری‌های توطئه واکسن، یا گسترش نژادپرستی و سخنان نفرت‌پراکن، زندگی‌ها را به خطر می‌اندازد. در این هجوم اطلاعات، ما به نقاط مرجع بیشتر و تفکر منطقی‌تر نیاز داریم. به همین دلیل است که سواد رسانه‌ای و اطلاعاتی چنین مهارت کلیدی برای آموزش شهروندان قرن بیست و یکمی است.

.
سرانجام بعد از گذشت بیش از یک‌سال از حبس دو تن از روزنامه‌نگارانی که در جریان اعتراضات پاییز ۱۴۰۱ بازداشت شده بودند، احکام بدوی آنها در دادگاه انقلاب، به ریاست قاضی صلواتی صادر شد؛ الهه محمدی، روزنامه‌نگار هم‌میهن و نیلوفر حامدی، روزنامه‌نگار شاغل در شرق به سه اتهام و جمعا به ۱۲سال و ۱۳سال حبس محکوم شده‌اند که بخش اشد آن یعنی شش سال برای الهه محمدی و هفت سال برای نیلوفر حامدی قابل اجراست. هم‌چنین این دو روزنامه‌نگار به عنوان مجازات تکمیلی به مدت ۲ سال از عضویت در احزاب، گروه‌ها، دسته‌جات سیاسی و فعالیت در فضای مجازی، رسانه‌ها و مطبوعات محروم شدند.

طی ۱۳ ماه گذشته ایرادات حقوقی گوناگونی به فرآیند رسیدگی و حتی ادامه زندان آن‌ها وارد شد که هیچ‌کدام با پاسخی رسمی و حقوقی مواجه نگردید. بلافاصله و هم‌زمان با صدور حکم، فیلمی برای توجیه و صحیح بودن این حکم از سوی رسانه‌های حکومتی منتشر شده است که در ادامه روندهای تکراری این‌چنینی توسط دستگاه‌ امنیتی و قضایی جمهوری اسلامی خود به باورناپذیر بودن این اتهامات دامن می‌زند. زیرا از طرفی اگر قانع کردن افکار عمومی برای صادرکنندگان حکم اهمیت دارد و به صحت و اعتبار حکم صادره نیز اعتقاد راسخ دارند، در این صورت چرا دادگاه را علنی و با حضور افکار عمومی برگزار نکردند؟ به‌علاوه انتشار این فیلم‌ها غیرقانونی‌ست، به‌ویژه که دفاعیات متهمین نیز وجود ندارد.

این محکومیت و محکومیتی مانند صالح نیکبخت وکیل خانواده ژینا امینی، محکومیت‌هایی با کارکرد صرفا سیاسی و برای انحراف افکار عمومی هستند که دستگاه امنیتی قصد دارد به‌وسیله آن اعتراضات را به «توطئه‌های خارجی» نسبت دهد و از مبارزات، اعتراضات و مطالبات مردم ایران اعتبارزدایی کند. آن‌چه دیروز در قالب فیلم و گزارش و فضاسازی‌ ساختگی تکمیلی برای اثبات مجرم نشان دادن دو روزنامه‌نگار زندانی منتشر شد، به‌هیچ عنوان تازگی نداشت. سال‌هاست که دستگاه قضا و امنیت جمهوری اسلامی در حال محکوم کردن یکسان فعالان و معترضان به همین جرم‌ها و با همین ترتیب است. به گواه زندانیان سابق سیاسی و افرادی که زمانی به همین جرم‌ها برایشان پرونده‌سازی می‌شده‌است تا زیر فشار امنیتی قرار بگیرند، سناریوهای هم‌دستی با آمریکا برای «جنگ نرم»، «پروژه نفوذ» و عناوینی از این دست شیوه‌های تکراری و یکسان حکومت برای از کار انداختن فضای اعتراضی‌ست.
ما پرونده‌سازی و محکومیت راویان حقیقت را محکوم کرده و از تمام سازمان‌های حقوق بشری و انسان‌های آزاده می‌خواهیم صدای دربندان به ناحق محبوس در زندان‌های جمهوری اسلامی باشند.